1. Ο Ηρακλής και το Λιοντάρι

Ένας νεαρός φοιτητής συζητάει με τον "γνωστό" ημίθεο,
γιό του Δία και απελευθερωτή του Προμηθέα.
Από τις σημειώσεις του…
Βημάτιζα μπροστά σου, σκεφτικά και σιγομουρμούριζα.
Εσύ καθόσουν ακίνητος σκεφτικός, με το ρόπαλο αριστερά κατεβασμένο,
με την λεοντή στον ωμό και το βλέμμα στοχαστικό.
Ξαφνικά μια ριπή άνεμου ανέμισε ένα φύλλο χαρτιού, το στριφογύρισε και την στιγμή που περνούσα, προσγειώθηκε μπροστά σου και μπροστά μου.
Έσκυψα το σήκωσα και διάβασα τις λέξεις που ήταν γραμμένες :
"Στείλε το γράμμα", έλεγε το χαρτί.
Το πήρα μαζί μου αναρωτούμενος τι να σημαίνει αυτό το μήνυμα..
Μιλούσαμε καιρό τώρα από την στιγμή που σε βρήκα σκονισμένο, μαυρισμένο σ’ένα παλαιοπωλείο, ξεχασμένο.
Σε είδα και σ’αναγνώρισα.
Ήσουν ο Ηρακλής, ο άνθρωπος που έγινε θεός.
Ο Ήρωας!Σε είχα ρωτήσει τότε:
-Είναι πολύ μοναχικός ο δρόμος ενός ήρωα?
Δεν μου είχες απαντησει.
Είχες αυτό το ίδιο σκεφτικό βλέμμα.
Ήλπισα πως θαρχόταν η στιγμή που θα μου απαντούσες.
Σε πήρα μαζί μου, άφησα το νερό να τρέξει πάνω σου, έφυγε η σκόνη, έλαμψες.
Γυάλισε το μάρμαρο! Εσύ όμως κράτησες τον ίδιο στοχασμό.
Βρήκαμε μια γωνία που μας άρεσε και εγκαταστάθηκες εκεί αποφασίζοντας να μείνεις μαζί μου.
Εσύ θεός και εγώ, άνθρωπος.
-Ποιο θα μπορούσε να είναι το κίνητρο για την Αθανασία,ποιο το κέρδος?
Σε ρώτησα μια μέρα που όλα γκρεμιζόταν δίπλα μου και το μυαλό έψαχνε για απαντήσεις.
-Δεν υπάρχει κέρδος στην Ελευθέρια! Η Ελευθέρια δεν μπορεί να είναι κερδοσκοπική επιχείρηση. αλλά να ρωτάς όταν είσαι απελπισμένος.
Μόνο τότε δικαιούσαι απαντήσεις είτε από θεούς είτε από ανθρώπους.
-Όμως από πού μπορεί να ξεκινήσει κάποιος? Ποια θα μπορούσε να είναι η αρχή μιας τέτοιας διαδρομής?
Μου απάντησε αργά , μακρόσυρτα.
-Από την θέληση.
Η θέληση εδρεύει στην καρδιά και η θέληση είναι μια δύναμη που εκπορεύεται από το σώμα, όταν όλα τα’αλλα έχουν χαθεί.
Η θέληση είναι μια μικρή, πρώτη απόφαση, που δεν αυτοαναιρείται, γιατί θα πρέπει να ξέρεις, ξεκινώντας αυτό τον δρόμο, θ’αποφασιζεις πάντα και,
οι αποφάσεις άπαξ και ληφθούν, ισχύουν για πάντα.
Υποψιαζόμουν την αρχή και συνέχισα να ρωτάω.
-Είναι το Λιοντάρι της Νεμέας, ο πρώτος άθλος?
Η απάντηση του ήταν άμεση.
-Ναι είναι το λιοντάρι μέσα μας.
Ο εγωισμός που μας κάνει τρωτούς, που μας καταβροχθίζει, που μας οδηγεί σε μια ανώφελη και περιττή απόδειξη της σπουδαιότητας μας.
Πως μπορεί να νιώθει κανείς σπουδαίος, όταν ο θάνατος είναι τόσο δίπλα μας, τόσο κοντά μας?Πνίγοντας το λιοντάρι, αυτό που μένει, είναι μια ισχυρή, ατόφια θέληση να ξεκινήσουμε.
Ο δρόμος έχει ανοίξει μπροστά μας, είναι η αρχή για μια αλλού είδους "όραση".
Αλλά να μην ξεχάσουμε να κλείσουμε τις δυο πόρτες της σπηλιάς του κεφαλιού μας ,που είναι τα μάτια μας
Δεν ήταν τυφλός ο Ομηρος!
Εβλεπε... έβλεπε με τα μάτια της ψυχής,γιατί διέθετε "εσωτερική" όραση!

Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα και πράγματα είναι μερικώς φανταστική.. .

Αναρωτούμενος φοιτητής της Λάϊον
21ος Αιών