Α. Οι γοργόνες Μέδουσες

Τα Ναγουάλ και… οι γοργόνες Μέδουσες!

...Των μεγάλων Ωκεανών

Ά τλας:
Ο Αυτοκράτορας της Ατλαντίδας και ο Υιός του Σεισίχθονος Ποσειδώνα.
.

Η τέχνη των ονείρων.

Είμαι πολύ ευχαριστημένος αλλά και πολύ ανήσυχος, είπε ο Δον Χουάν, σχολιάζοντας την προσπάθεια μου.
Διδάσκεσαι θαύματα και δεν το ξέρεις καν, αλλά δεν διδάσκεσαι από εμένα.-Μιλάς για τα ανόργανα όντα, σωστά;
-Ναι, για τα ανόργανα όντα, μιλώ.Σου είχα συστήσει να μη ατενίζεις τίποτα.
Το ατένισμα είναι τεχνική των παλιών μάγων.Μπορούσαν να φθάσουν με το ενεργειακό τους σώμα και να ταξιδέψουν στο σύμπαν, ατενίζοντας αντικείμενα της επιλογής τους.
Πολύ εντυπωσιακή τεχνική αλλά άχρηστη στους σύγχρονους μάγους.Δεν προσφέρει τίποτα στην αύξηση της νηφαλιότητας μας ή την ικανότητα για την αναζήτηση της ελευθερίας.
Το μόνο που κάνει είναι να μας καθηλώνει στο χειροπιαστό, σαν μια κατάσταση ανεπιθύμητη.
Ο Δον Χουάν πρόσθεσε, ότι θα γινόμουν ανυπόφορος, εκτός αν κατάφερνα να ελέγξω
τον εαυτό μου και συνύφαινα το δεύτερο επίπεδο προσοχής με την προσοχή της καθημερινής μου ζωής.
Υπήρχε, συνέχισε, ένα επικίνδυνο κενό, ανάμεσα στην κινητικότητα, όταν βρισκόμουν στο δεύτερο επίπεδο προσοχής και στην επιμονή μου για ακινησία, κατά την επίγνωση του καθημερινού κόσμου.
Παρατήρησε ότι το κενό ανάμεσα σε αυτά τα δύο ήταν τόσο μεγάλο, που στην καθημερινότητα ήμουν σχεδόν ηλίθιος και στο δεύτερο επίπεδο ήμουν παράφρων.
Πριν γυρίσω σπίτι πήρα την πρωτοβουλία να συζητήσω με την γυναίκα ναγουάλ, την Καρολ,.
Έδειξε μεγάλη κατανόηση και ενδιαφέρον, μια και ήταν το ταίρι μου. Αλλά ο Δον Χουάν ενοχλήθηκε που την έβαλα στο πρόβλημα.
Ενιωσα χειρότερα από ποτέ.Με πλημμύρισε μια αυτολύπηση και άρχισα να παραπονιέμαι ότι κάνω πάντα το στραβό.
Και που είσαι ακόμη, μου πέταξε ο Δον Χουάν, περίμενε και θα δείς!
Είχε δίκιο!
Στο επόμενο όνειρο, έγινε χαμός.
Εφθασα στον κόσμο των σκιών αμέσως, όπως άλλες φορές.
Η μόνη διαφορά ήταν η παρουσία της γαλάζιας ενεργειακής μορφής.
Βρισκόταν ανάμεσα σε άλλα σκιώδη όντα.
Μόλις την εντόπισα η ονειρική προσοχή προσηλώθηκε πάνω της αναπόφευκτα.Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου βρέθηκα κοντά της.Ξαφνικά το γαλάζιο στρογγυλό σχήμα μεταμορφώθηκε, στο κοριτσάκι που είχα ξαναδεί.
Τέντωσε το λεπτό ντελικάτο λαιμό του και είπε με ένα ψίθυρο που μόλις ακουγόταν
Βοήθησε με.
Πάγωσα, μούδιασα ολόκληρος, ηλεκρισμένος από γνήσια ανησυχία.
Ένιωσα ανατριχίλα.
Ήταν η πρώτη φορά που είχα επίγνωση ότι το βιώμα μου ήταν τελείως ξέχωρο από τις αισθητηριακές μου πληροφορίες.
Όλες μου οι πληροφορίες ερχόταν μέσω της ακοής και της αίσθησης, αλλά, δεν είχα σωματικές αισθήσεις.
Η λογική μου βρέθηκε τότε αντιμέτωπη με ένα παράξενο δίλημμα.
Η όραση και η ακοή που είχα δεν ήταν σωματικές ικανότητες, αλλά ιδιότητες των οραμάτων που είχα.
Βλέπεις και ακούς πραγματικά, ακούστηκε η φωνή του αγγελιοφόρου.
Αυτή είναι η ομορφιά του τόπου.
Μπορείς να βιώσεις τα πάντα, μέσω της όρασης και της ακοής, χωρίς να χρειάζεται να αναπνέεις. Μπορείς να πας οπουδήποτε, χωρίς να αναπνέεις.
Με διαπέρασε ένα ρίγος ανησυχίας.
Αισθάνθηκα μια τρομερή αγωνία με την προφανή σύνδεση ανάμεσα σε μένα και σε μια άλλη πηγή ενέργειας, που ήταν κάπου αλλού , στο υλικό μου σώμα που βρισκόταν στο κρεβάτι μου.
Μόλις έκανα αυτή την σκέψη, τα σκιώδη όντα εξαφανίστηκαν και έμεινε μόνο το κοριτσάκι στο οπτικό μου πεδίο.
Το παρακολούθησα και ήμουν σίγουρος ότι το γνώριζα.
Τρίκλιζε σαν να ήταν έτοιμο να λιποθυμήσει.
Ένα απέραντο κύμα στοργής με πλημμύρισε.
Προσπάθησα να της μιλήσω, αλλά δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη.
Τότε κατάλαβα ότι οι διάλογοι γινόταν μέσω του αγγελιοφόρου και της ενέργειας του.Μόνος μου ήμουν εντελώς ανίσχυρος.
Προσπάθησα να μεταδώσω τις σκέψεις μου στο κοριτσάκι.
Τίποτα.
Χωριζόμαστε από μια λεπτή μεμβράνη, που δεν μπορούσα να διαπεράσω.
Έμοιαζε σε απόγνωση και κατάφερε να επικοινωνήσει μαζί μου μπαίνοντας στην σκέψη μου.
Μου είπε ότι μου είχε πει και ο Δον Χουάν.
Ήταν ένας ανιχνευτής που είχε πιαστεί στο ιστό εκείνου του κόσμου και είχε υιοθετήσει το σχήμα ενός μικρού κοριτσιού, γιατί ήταν οικείο σε μένα και ότι χρειαζόταν την βοήθεια μου και εγώ την δική της.
Δεν ήξερα τι να κάνω. Προσπάθησα να της μεταδώσω την αίσθηση της ανημποριάς μου,
Φάνηκε να καταλαβαίνει.
Με ικέτεψε σιωπηλά με μια ματιά που με έκαψε.
Μου χαμογέλασε σαν να μου έλεγε ότι ήταν στο χέρι μου να την ελευθερώσω από τα δεσμά της.
Όταν της απάντησα με την σκέψη ότι δεν είχα καμία απολύτως ικανότητα να την βοηθήσω, μου έδωσε την εντύπωση ενός απελπισμένου παιδιού, στα πρόθυρα πανικού.
Προσπάθησα απεγνωσμένα να της μιλήσω.
Το κοριτσάκι έβαλε τα κλάματα, έκλαιγε σαν ένα παιδί της ηλικίας της από απελπισία και φόβο.
Ήταν αδύνατον να αντέξω.Πήγα να την αγκαλιάσω αλλά χωρίς αποτέλεσμα.
Η ενεργειακή μου μάζα την διαπέρασε.
Ήθελα να την σηκώσω και να την πάρω μαζί μου.
Το επιχείρησα πολλές φορές μέχρι που εξαντλήθηκα. Σταμάτησα να σκεφτώ ποια θα ήταν η επόμενη κίνηση μου.
Φοβόμουν ότι η ονειρική προσοχή θα εξασθενούσε και θα την έχανα.Ένιωσα πως αυτή θα ήταν και η τελευταία επίσκεψη στον κόσμο των ανόργανων όντων.
Τότε έκανα κάτι αδιανόητο.
Πριν εξαφανιστεί η ονειρική μου προσοχή φώναξα δυνατά και καθαρά να σμίξω την ενέργεια μου με την μικρή αιχμάλωτη και να την ελευθερώσω.

Όταν ξύπνησα ήμουν στο κρεβάτι άδειος από ενέργεια.-Έδωσες θανάσιμη μάχη με τα ανόργανα και νικήθηκες.Έπεσε στην παγίδα τους.Δεν υπήρχε περίπτωση να νικήσεις .
Είναι άσσοι στην πανουργία και είχες θανάσιμη εμπλοκή μαζί τους. Λαβώθηκες ενεργειακά.
Προσπάθησαν να σε δωροδοκήσουν, αλλά δεν ήσουν ευάλωτος σε αυτό, δεν ήθελες τίποτα.

Μου είπε ο Δον Χουάν.
Αντάλλαξες την ελευθερία σου για να "σώσεις το γαλάζιο κοριτσάκι",
που Πίστεψες ότι ήταν…και είχε την ανάγκη σου.
Ο οίκτος όμως υπήρξε το αδύνατο σημείο σου και σε παγίδεψαν μέσω αυτού.

Τα ανόργανα όντα δεν μπορούν να εξαναγκάσουν κανένα να συνεργαστεί μαζί τους.Μόνο με την θέληση του κάποιος μπορεί να το αποφασίσει αυτό.
Όμως μπορούν να μας φυλακίσουν, με το να ικανοποιούν όλες μας τις επιθυμίες, να μας παραχαιδεύουν , να μας καλοπιάνουν και γνωρίζουν πολύ καλά τα τρωτά μας σημεία.

Μεταμορφώνονται σε σειρήνες, σε σωτήρες, σε γοργόνες, σε μέδουσες και σε άλλα τέρατα, που κολυμπούν στους άγριους ωκεανούς του ναγουάλ.
.
Πόσο αριστοτεχνικά μας παγίδεψαν,

οι γαλάζιες γοργόνες.... με το οίκτο;
 

Αδυσώπητος Λεόν
21ος Αιών