Γ. Ο κήπος ενός Προφήτη

Γ κιμπράν Χαλίλ

Από τον κήπο του…

Για την Θρησκεία, την Αγάπη και την Αυτογνωσία

Δεν είναι η Θρησκεία όλες οι πράξεις και όλες οι σκέψεις,
και αυτό που δεν είναι σκέψη, ούτε πράξη,
αλλά μια απορία και μια έκπληξη που αναβλύζει πάντοτε μέσα στην ψυχή,
ακόμα κι’όταν τα χέρια σμιλεύουν την πέτρα η δουλεύουν στον αργαλειό;

Ποιος μπορεί να χωρίσει την πίστη του από τις πράξεις του,
ή τις πεποιθήσεις του από τις ασχολίες του;
Ποιος μπορεί να απλώσει τις ώρες του μπροστά του και να πει:
Αυτό είναι για τον θεό κι’αυτό για μένα.
Αυτό για την ψυχή μου και αυτό για το σώμα μου.

Όλες οι ώρες σας είναι φτερά, που που φτερουγίζουν μέσα στο διάστημα
και πετούν από εαυτό σε εαυτό.
Το πιο ελεύθερο τραγούδι δεν έρχεται από τις αμπάρες η τα σύρματα του κλούβιου.

Κι’όποιος βλέπει την λατρεία σαν ένα παράθυρο που μπορεί να το ανοίγει και να το κοινή,
αυτός δεν έχει επισκεφτεί το σπίτι της ψυχής του,
που τα παράθυρα του αρχίζουν την αυγή και τελειώνουν την αυγή.

Η καθημερινή σας ζωή είναι ο ναός σας και η Θρησκεία σας.
Όταν μπαίνετε σ’αυτή πάρτε μαζί σας όλο τον εαυτό σας. πάρτε τα’άλετρι, το αμόνι το σφυρί και το λαγούτο
Και πάρτε μαζί σας όλους τους ανθρώπους:
Γιατί στην λατρεία σας, δεν μπορείτε να πετάξετε ψηλότερα από τις ελπίδες τους,
ούτε να ταπεινώσετε τον εαυτοσας χαμηλότερα από την απελπισία τους.

Κι αν θέλετε να γνωρίσετε τον θεό κοιτάξτε γύρω σας :
Θα τον δείτε να παίζει με τα παιδία σας
Να περπατάει στο σύννεφο,
Να χαμογελάει μέσα από τα λουλούδια.

Όταν η αγάπη σε καλεί, ακολούθησέ την.
Μόλο που τα μονοπάτια της είναι τραχιά κι απότομα.
Κι όταν τα φτερά της σε αγκαλιάσουν, παραδώσου, μόλο που το σπαθί που είναι κρυμμένο ανάμεσα στις φτερούγες της μπορεί να σε πληγώσει.
Κι όταν σου μιλήσει, πίστεψε την, μ' όλο που η φωνή της μπορεί να διασκορπίσει τα όνειρά σου σαν το βοριά που ερημώνει τον κήπο.
Γιατί όπως η αγάπη σε στεφανώνει, έτσι και θα σε σταυρώσει.
Κι όπως είναι για το μεγάλωμα σου, είναι και για το κλάδεμά σου.
Κι όπως ανεβαίνει ως την κορφή σου και χαϊδεύει τα πιο τρυφερά κλαδιά σου που τρεμοσαλεύουν στον ήλιο,
Έτσι κατεβαίνει κι ως τις ρίζες σου και ταράζει την προσκόλληση τους στο χώμα.
Σα δεμάτια σταριού σε μαζεύει κοντά της.
Σε αλωνίζει για να σε ξεσταχιάσει. Σε κοσκινίζει για να σε λευτερώσει από τα φλούδια σου.
Σε αλέθει για να σε λευκάνει.
Σε ζυμώνει ώσπου να γίνεις απαλός.
Και μετά σε παραδίνει στην ιερή φωτιά της για να γίνεις ιερό ψωμί για του Θεού το άγιο δείπνο.
Όλα αυτά θα σου κάνει η αγάπη για να μπορέσεις να γνωρίσεις τα μυστικά της καρδιάς σου και με τη γνώση αυτή να γίνεις κομμάτι της καρδιάς της ζωής.
Αλλά αν από το φόβο σου, γυρέψεις μόνο την ησυχία της αγάπης και την ευχαρίστηση της αγάπης,
Τότε, θα ήταν καλύτερα για σένα να σκεπάσεις τη γύμνια σου και να βγεις έξω από το αλώνι της αγάπης. Και να σταθείς στον χωρίς εποχές κόσμο όπου θα γελάς, αλλά όχι με ολάκερο το γέλιο σου και θα κλαις, αλλά όχι με όλα τα δάκρυά σου.
Η αγάπη δε δίνει τίποτα παρά μόνο τον εαυτό της και δεν παίρνει τίποτα παρά από τον εαυτό της.
Η αγάπη δεν κατέχει κι ούτε μπορεί να κατέχεται, γιατί η αγάπη αρκείται στην αγάπη.
Όταν αγαπάς, δε θα 'πρεπε να λες:
"Ο Θεός είναι στην καρδιά μου", αλλά μάλλον "Εγώ βρίσκομαι μέσα στην καρδιά του Θεού".

Οι καρδιές σας γνωρίζουν σιωπηλά τα μυστικά των ημερών και των νυχτών.
Αλλά τ' αφτιά σας διψούν για τον ήχο της γνώσης της καρδιάς σας.
Θέλετε να γνωρίσετε με λόγια αυτό που γνωρίζετε από πάντα στη σκέψη.
Θέλετε ν' αγγίξετε με τα δάχτυλά σας το γυμνό σώμα των ονείρων σας.

Και είναι καλό που το θέλετε.
Το κρυφό πηγάδι της ψυχής σας πρέπει να αναβλύσει και να τρέξει κελαρύζοντας προς τη θάλασσα.
Και ο θησαυρός του άπειρου βάθους σας πρέπει να αποκαλυφθεί στα μάτια σας.
Δεν πρέπει όμως να υπάρχουν ζυγαριές για να ζυγίζουν τον άγνωστο θησαυρό σας.

Και μη μετράτε τα βάθη της γνώσης σας με το βυθομετρικό κοντάρι ή το σχοινί.
Γιατί ο εαυτός είναι μια θάλασσα απεριόριστη και άμετρη.
Μη λέτε, "Βρήκα την αλήθεια", αλλά να λέτε, "Βρήκα μιαν αλήθεια".
Μη λέτε, "Βρήκα το μονοπάτι της ψυχής", αλλά να λέτε,
"Συνάντησα την ψυχή που περπατούσε στο μονοπάτι μου".

Γιατί η ψυχή περπατά πάνω σ' όλα τα μονοπάτια.
Η ψυχή δεν περπατά πάνω σε μια γραμμή, ούτε μεγαλώνει σαν καλάμι
.Η ψυχή ξεδιπλώνεται, όπως ο λωτός με τα αναρίθμητα πέταλα.


Ποιο λουλούδι θα προτιμήσετε…από τον κήπο;


Αλ Λιλάχ Λεόν
21ος Αιών