Τετάρτη 30 Απριλίου 2008

Γ. Ανιμα



Ανιμα...η θηλυκή πλευρά ενός άντρα!
Γ ιούνγκ Καρλ:
Η εξερεύνηση του Άγνωστου... μέσα στον Εαυτό!

ANIMA
Είναι το θηλυκό στοιχείο, ενός άντρα, που προσωποποιεί ,
όλες τις θηλυκές ψυχολογικές τάσεις της ψυχής του .
Είναι η θηλυκή ψυχή του άνδρα.
Πρόκειται για μία οντότητα που λειτουργεί ανεξάρτητα από τις άλλες ψυχικές λειτουργίες και παρεμβαίνει στη ζωή του ατόμου είτε βοηθητικά είτε καταστρεπτικά αλλά πάντα καθοριστικά και επίμονα .
Αντιστοιχεί στον μητρικό έρωτα και παράγει διαθέσεις και όλα τα αισθήματα, όπως, οι αόριστες διαθέσεις ,οι προφητικές διαισθήσεις η ευαισθησία προς την άλογη πλευρά ,η δύναμη του προσωπικού έρωτα το αίσθημα της φύσης και οι σχέσεις με το ασυνείδητο.
Η απώθηση αυτών των θηλυκών τάσεων και ροπών, προκαλεί τη συσσώρευση τους στο ασυνείδητο.
Έτσι η εικόνα της γυναίκας γίνεται υποδοχέας αυτών των απαιτήσεων .
Γι’ αυτό ο άνδρας στην ερωτική του εκλογή ,έχει ισχυρή επιθυμία ν’ αποκτήσει τη γυναίκα που ανταποκρίνεται καλύτερα στη δική του ασυνείδητη κατάσταση.

Οι θετικές επιδράσεις της άνιμα επιτρέπουν στον άνδρα να βρει τη σύζυγο που του ταιριάζει και να ξεδιαλύνει συγκαλυμμένα γεγονότα του ασυνείδητου, όταν το λογικό πνεύμα είναι ανίκανο να το κάνει. Επίσης μπορεί να λειτουργήσει σαν εσωτερικός οδηγός επιτρέποντας στο πνεύμα του να συμφωνήσει με αληθινές εσωτερικές αξίες.
Η θηλυκή ψυχή είναι μία προσωπικότητα ,ασυνείδητη και κάθε ασυνείδητο προβάλλεται, γι’ αυτό το λόγο προβάλλεται είτε με τη μορφή ερωτικών φαντασιώσεων (έκφραση της πρωτόγονης πλευράς του θηλυκού στοιχείου) είτε πάνω σε μία συγκεκριμένη γυναίκα.
Αυτή είναι η περίπτωση ενός κεραυνοβόλου έρωτα για ένα πρόσωπο, που ο άνδρας βλέπει για πρώτη φορά και αμέσως καταλαβαίνει ότι είναι η Γυναίκα της ζωής του.
Έχει την εντύπωση ότι τη γνώριζε πάντα στενά .
Η προβολή του θηλυκού στοιχείου με τη μορφή ενός άξαφνου και παθιασμένου έρωτα μπορεί να επηρεάσει το γάμο ενός άνδρα και να δημιουργήσει το περίφημο «τρίγωνο» μ’ όλες τις δυσκολίες που προκύπτουν απ’ αυτό.
Ιδιαίτερα οι γυναίκες με «νεραϊδένια» όψη, έλκουν σχεδόν αυτές τις προβολές του άνιμα, επειδή ο άνδρας μπορεί ν΄ αποδώσει σχεδόν οποιαδήποτε ιδιότητα, σ’ ένα σ’ ένα πλάσμα τόσο γοητευτικής αοριστίας και να υφάνει γύρω του οποιαδήποτε όνειρο.
Ο μυστικός σκοπός του ασυνειδήτου που ξεπηδά μέσα από τέτοια μπερδέματα είνα,ι να οδηγήσει το άτομο στην ωρίμανση του δικού του «είναι», με το να εντάξει ένα μέρος της ασυνείδητης προσωπικότητας του, στη συνειδητή ενεργητική του ζωή.

Μία πιο λεπτή εκδήλωση του θηλυκού πνεύματος είναι τα παραμύθια όπου η πριγκίπισσα απαιτεί από τους μνηστήρες της, ν’ απαντήσουν σε μία σειρά ερωτήματα ή να κρυφτούν.
Αν δεν λύσουν τα αινίγματα ή τους βρει θα πεθάνουν.
Αυτή η παγίδα της άνιμα διαφαίνεται στις ψευτοδιανοητικές και στην πραγματικότητα νευρωτικές συζητήσεις που εμποδίζουν τον άντρα να συγχρονιστεί με την πραγματική ζωή και τις δημιουργικές αποφάσεις.
Η επίδραση που έχει στο Εγώ, η άνιμα είναι ιδιαίτερα ισχυρή.
Είναι πολύ δύσκολο ν’ απαλλαγεί κανείς απ’ αυτή την επίδραση γιατί είναι πρώτα απ’ όλα, υποσυνείδητη. Και γιατί, γεμίζει την εγωική προσωπικότητα, με μια ακλόνητη αίσθηση δικαίωσης.
Ύστερα η αιτία της επίδρασης προβάλλεται και φαίνεται ότι αποτελεί μέρος των αντικειμένων και των αντικειμενικών καταστάσεων και τα δύο είναι γνωρίσματα του αρχετύπου.
Φυσικά, το αρχέτυπο υπάρχει a priori.
Αυτό εξηγεί την αναμφισβήτητη ύπαρξη ορισμένων ψυχικών διαθέσεων και γνωμών που είναι εντελώς παράλογες και οι οποίες είναι δύσκολο να επηρεαστούν επειδή η υποβλητική επίδραση που ασκεί το αρχέτυπο είναι πολύ ισχυρή.
Το συνειδητό, γοητεύεται απ’ αυτή, αιχμαλωτίζεται ,ναρκώνεται.
Συχνά μάλιστα έχει μία αόριστη αίσθηση μίας ηθικής ήττας.
Ύστερα αρχίζει να συμπεριφέρεται όλο και πιο αμυντικά, περιφρονητικά και υποκριτικά, δημιουργώντας έτσι ένα φαύλο κύκλο που απλά αυξάνει τη αίσθηση της κατωτερότητας του.
Τότε καταλύεται η ανθρώπινη σχέση γιατί όπως και η μεγαλομανία έτσι και το αίσθημα κατωτερότητας, αποκλείει την αμοιβαία αναγνώριση .
Και χωρίς αμοιβαία αναγνώριση, σχέση δεν υπάρχει .
Αν ο άνδρας, ξεφύγει από τον κίνδυνο της προβολής της άνιμα ,σαν να ήταν ένα αποκλειστικά προσωπικό ον ,μπορεί ν΄ ανακαλύψει τη σημασία που έχει αυτή η μορφή, σαν εσωτερική πραγματικότητα Χάρη σ΄ αυτήν, η άνιμα ξαναγίνεται αυτό που ήταν αρχικά:
Η γυναίκα, μέσα στον άνδρα, που μεταφέρει "ουσιαστικά" μηνύματα του Εαυτού.

Σε ποιό "χώρο" της Ψυχής, του Εαυτού, βρίσκεται η ...Άνιμα;

Λαρκ Ν. Λεόν
21ος Αιών

3 σχόλια:

  1. Οι όροι «Anima και Animus», χρησιμοποιήθηκαν από τον Carl Jung και την αναλυτική ψυχολογία για να εκφράσουν τα εσωτερικά χαρακτηριστικά της προσωπικότητας και σε αντίθεση με την «persona», που εκφράζει τα εξωτερικά χαρακτηριστικά. Στο υποσυνείδητο του άνδρα , παίρνει γυναίκεια χαρακτηριστικά «anima», ενώ στο γυναικείο υποσυνείδητο αντρικά « animus».
    Η όλη ιδέα ξεκίνησε από την Anima mundi, την παγκόσμια ψυχή, το καθαρό αιθέριο πνεύμα, που οι αρχαίοι φιλόσοφοι υποστήριζαν ότι κυβέρνα το σύνολο του κόσμου (σύμπαντος).
    Είναι κατά μια έννοια η δύναμη που ενεργοποιεί το άνθρωπο.
    Γράφει ο Πλάτωνας στον Τιμαίο:
    [29b] μέγιστον δὴ παντὸς ἄρξασθαι
    κατὰ φύσιν ἀρχήν. ὧδε οὖν περί τε εἰκόνος καὶ περὶ τοῦ
    παραδείγματος αὐτῆς διοριστέον, ὡς ἄρα τοὺς λόγους, ὧνπέρ
    εἰσιν ἐξηγηταί, τούτων αὐτῶν καὶ συγγενεῖς ὄντας• τοῦ
    μὲν οὖν μονίμου καὶ βεβαίου καὶ μετὰ νοῦ καταφανοῦς
    μονίμους καὶ ἀμεταπτώτους ―καθ’ ὅσον οἷόν τε καὶ ἀνε-
    λέγκτοις προσήκει λόγοις εἶναι καὶ ἀνικήτοις, τούτου δεῖ
    [29c] μηδὲν ἐλλείπειν― τοὺς δὲ τοῦ πρὸς μὲν ἐκεῖνο ἀπεικασθέν-
    τος, ὄντος δὲ εἰκόνος εἰκότας ἀνὰ λόγον τε ἐκείνων ὄντας•
    ὅτιπερ πρὸς γένεσιν οὐσία, τοῦτο πρὸς πίστιν ἀλήθεια.
    ἐὰν οὖν, ὦ Σώκρατες, πολλὰ πολλῶν πέρι, θεῶν καὶ τῆς
    τοῦ παντὸς γενέσεως, μὴ δυνατοὶ γιγνώμεθα πάντῃ πάντως
    αὐτοὺς ἑαυτοῖς ὁμολογουμένους λόγους καὶ ἀπηκριβωμένους
    ἀποδοῦναι, μὴ θαυμάσῃς• ἀλλ’ ἐὰν ἄρα μηδενὸς ἧττον παρε-
    χώμεθα εἰκότας, ἀγαπᾶν χρή, μεμνημένους ὡς ὁ λέγων ἐγὼ
    [29d] ὑμεῖς τε οἱ κριταὶ φύσιν ἀνθρωπίνην ἔχομεν, ὥστε περὶ
    τούτων τὸν εἰκότα μῦθον ἀποδεχομένους πρέπει τούτου μηδὲν
    ἔτι πέρα ζητεῖν.
    ΣΩ. Ἄριστα, ὦ Τίμαιε, παντάπασί τε ὡς κελεύεις ἀπο-
    δεκτέον• τὸ μὲν οὖν προοίμιον θαυμασίως ἀπεδεξάμεθά σου,
    τὸν δὲ δὴ νόμον ἡμῖν ἐφεξῆς πέραινε.
    ΤΙ. Λέγωμεν δὴ δι’ ἥντινα αἰτίαν γένεσιν καὶ τὸ πᾶν
    [29e] τόδε ὁ συνιστὰς συνέστησεν. ἀγαθὸς ἦν, ἀγαθῷ δὲ οὐδεὶς
    περὶ οὐδενὸς οὐδέποτε ἐγγίγνεται φθόνος• τούτου δ’ ἐκτὸς
    ὢν πάντα ὅτι μάλιστα ἐβουλήθη γενέσθαι παραπλήσια ἑαυτῷ.
    ταύτην δὴ γενέσεως καὶ κόσμου μάλιστ’ ἄν τις ἀρχὴν κυριω-
    [30a] τάτην παρ’ ἀνδρῶν φρονίμων ἀποδεχόμενος ὀρθότατα ἀπο-
    δέχοιτ’ ἄν. βουληθεὶς γὰρ ὁ θεὸς ἀγαθὰ μὲν πάντα, φλαῦρον
    δὲ μηδὲν εἶναι κατὰ δύναμιν, οὕτω δὴ πᾶν ὅσον ἦν ὁρατὸν
    παραλαβὼν οὐχ ἡσυχίαν ἄγον ἀλλὰ κινούμενον πλημμελῶς
    καὶ ἀτάκτως, εἰς τάξιν αὐτὸ ἤγαγεν ἐκ τῆς ἀταξίας, ἡγη-
    σάμενος ἐκεῖνο τούτου πάντως ἄμεινον. θέμις δ’ οὔτ’ ἦν
    οὔτ’ ἔστιν τῷ ἀρίστῳ δρᾶν ἄλλο πλὴν τὸ κάλλιστον•
    [30b] λογισάμενος οὖν ηὕρισκεν ἐκ τῶν κατὰ φύσιν ὁρατῶν οὐδὲν
    ἀνόητον τοῦ νοῦν ἔχοντος ὅλον ὅλου κάλλιον ἔσεσθαί ποτε
    ἔργον, νοῦν δ’ αὖ χωρὶς ψυχῆς ἀδύνατον παραγενέσθαι τῳ.
    διὰ δὴ τὸν λογισμὸν τόνδε νοῦν μὲν ἐν ψυχῇ, ψυχὴν δ’ ἐν
    σώματι συνιστὰς τὸ πᾶν συνετεκταίνετο, ὅπως ὅτι κάλλιστον
    εἴη κατὰ φύσιν ἄριστόν τε ἔργον ἀπειργασμένος. οὕτως
    οὖν δὴ κατὰ λόγον τὸν εἰκότα δεῖ λέγειν τόνδε τὸν κόσμον
    ζῷον ἔμψυχον ἔννουν τε τῇ ἀληθείᾳ διὰ τὴν τοῦ θεοῦ
    [30c] γενέσθαι πρόνοιαν.
    Τούτου δ’ ὑπάρχοντος αὖ τὰ τούτοις ἐφεξῆς ἡμῖν λεκτέον,
    τίνι τῶν ζῴων αὐτὸν εἰς ὁμοιότητα ὁ συνιστὰς συνέστησεν.
    τῶν μὲν οὖν ἐν μέρους εἴδει πεφυκότων μηδενὶ καταξιώσωμεν
    ―ἀτελεῖ γὰρ ἐοικὸς οὐδέν ποτ’ ἂν γένοιτο καλόν― οὗ δ’
    ἔστιν τἆλλα ζῷα καθ’ ἓν καὶ κατὰ γένη μόρια, τούτῳ πάν-
    των ὁμοιότατον αὐτὸν εἶναι τιθῶμεν. τὰ γὰρ δὴ νοητὰ ζῷα
    πάντα ἐκεῖνο ἐν ἑαυτῷ περιλαβὸν ἔχει, καθάπερ ὅδε ὁ
    [30d] κόσμος ἡμᾶς ὅσα τε ἄλλα θρέμματα συνέστηκεν ὁρατά. τῷ
    γὰρ τῶν νοουμένων καλλίστῳ καὶ κατὰ πάντα τελέῳ μάλιστα
    αὐτὸν ὁ θεὸς ὁμοιῶσαι βουληθεὶς ζῷον ἓν ὁρατόν, πάνθ’ ὅσα
    [31a] αὐτοῦ κατὰ φύσιν συγγενῆ ζῷα ἐντὸς ἔχον ἑαυτοῦ, συνέστησε.

    Η ιδέα λοιπόν της «anima/ animus», αν και αποδίδεται στον Πλάτωνα, μάλλον έχει ρίζες στην ανατολική φιλοσοφία και ιδιαίτερα στον Ινδουισμό Βραχμανισμό. Η ιδέα χρησιμοποιήθηκε και από τους στωικούς φιλοσόφους. Με το ίδιο θέμα έχουν καταπιαστεί ο Παράκελσος, ο Baruch Spinoza, ο Gottfried Leibniz και αργότερα και ο Friedrich Schelling.
    Στον σύγχρονο κόσμο εκτός από τον Carl Jung, που θεμελίωσε την ανθρωποκεντρική ή αν θέλετε την ανθρώπινη πλευρά της «anima», η θεωρία ξαναζωντάνεψε από τον James Lovelock και την θεωρία της «Πανγαίας».

    Διαβάστε:
    http://www.themystica.com/mystica/articles/a/anima_mundi.html
    http://www.alchemywebsite.com/index.html
    και το αριστούργημα του Άρθουρ Καιστλερ «οι Υπνοβάτες».

    Τα πιο πάνω τα έγραψα για να ανοίξω ένα ακόμη μονοπάτι στη σκέψη σας, μέσα από το υπέροχο ιστοπονημα του ιππότη Λαρκ Ν. Λεόν.

    Ο ΛΟΓΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ
    ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΠΕΡΙΠΛΑΝΩΜΕΝΟΣ ΙΠΠΟΤΗΣ ΚΑΙ ΤΑΞΙΔΕΥΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Είναι θαυμάσιο συναίσθημα,ν’ ανοίγει κανείς καινούργιους δρόμους,
    στην σκέψη…είναι Έρωτας!
    Θα έχουμε και… συνέχεια, γιατί, σ’αυτό τον χώρο της ψυχής παίζονται και διακυβεύονται πολλά.
    Ο ιππότης Λαρκ Ν. Λεόν, ερευνά το θέμα εξονυχιστικά…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ας προστρεξουμε λοιπον στον παγκοσμιο ρυθμο που χτυπα η anima..

    καλησπερα ιπποτες

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Γιατί δεν γίνεσαι η αλλαγή... που θέλεις να δεις στον κόσμο;