Ε. Η έννοια της επιστήμης

 

Ε πιστήμη:
Η λογική... Θεά!
.

…από τον δρόμο... του Πεκ Σκοτ

Η πνευματική ανάπτυξη είναι ένα ταξίδι έξω από τον μικρόκοσμο και μέσα σε ένα ακόμα μεγαλύτερο μακρόκοσμο.
Για να ξεφύγουμε από τον μικρόκοσμο των προγενέστερων μας εμπειριών μας και να απαλλαγούμε από συναισθηματικές μεταφορές, είναι ανάγκη να μαθαίνουμε.
Πρέπει συνεχώς να διευρύνουμε την σφαίρα των γνώσεων μας και το οπτικό πεδίο μας με την αφομοίωση και την ενσωμάτωση των νέων πληροφοριών.
Η διαδικασία της διεύρυνσης είναι μείζον θέμα καi η αγάπη είναι μια
διεύρυνση του εαυτού μας να κινηθεί στο άγνωστο μιας καινούργιας εμπειρίας, υπερβαίνοντας το ‘εγώ’, όπου τίθεται και το θέμα της πειθαρχίας, μαζί με την εγκατάλειψη του παλιού εαυτού και τον θάνατο των φθαρμένων γνώσεων.

Για να αναπτύξουμε ένα πλατύτερο οπτικό πεδίο, πρέπει να έχουμε την θέληση να παρατηρήσουμε και να σκοτώσουμε το στενότερο οπτικό πεδίο.
Βραχυπρόθεσμα είναι πιο βολικό να μη το κάνουμε κα να μείνουμε εκεί που είμαστε και να συνεχίσουμε να χρησιμοποιούμε τον μικρόκοσμο.
Ο δρόμος ΄όμως της πνευματικής ανάπτυξης βρίσκεται στην αντίθετη κατεύθυνση.
Αρχίζουμε δυσπιστώντας γι αυτό το μη οικείο, αμφισβητώντας συνειδητά την ισχύ των όσων έχουμε διδαχτεί και μας ήταν προσφιλή.

Ο δρόμος για την αγιοσύνη βρίσκεται στην αμφισβήτηση των πάντων.. .!
Ξεκινάμε κυριολεκτικά μαζί με την επιστήμη.
Αρχινάμε αντικαθιστώντας με την θρησκεία των γονέων μας με την θρησκεία της επιστήμης.
Πρέπει να επαναστατήσουμε κατά της θρησκείας των γονέων μας,
να απορρίψουμε την κοσμοαντίληψη τους που είναι πιο στενή από τις δικές μας δυνατότητες
και να αξιοποιήσουμε την δική μας προσωπική πείρα, μαζί με κείνη της ενηλικότητας μας καθώς και την πείρα της πρόσθετης γενεάς της ανθρώπινης ιστορίας.
Δεν υπάρχει κανένα είδος καλής δοκιμασμένης θρησκείας.
Για να είμαστε άνθρωποι, για να ξετυλίξουμε όσο πληρέστατα τις ικανότητες μας, η θρησκείας μας πρέπει να είναι προσωπική θρησκεία, σφυρηλατημένη ολότελα στο καμίνι των αμφισβητήσεων μας κα των αμφιβολιών μας, στο χωνευτήρι της δικής μας εμπειρίας της πραγματικότητας.
Λέει ο θεολόγος Άλαν Τζόουνς:
‘Ένα από τα προβλήματα μας είναι ότι πολύ λίγοι έχουν αναπτύξει μια ξεχωριστή ζωή.Το κάθε τι μας φαίνεται να είναι από δεύτερο χέρι, ακόμα και οι συγκινήσεις μας.
Σε πολλές περιπτώσεις είμαστε αναγκασμένοι να βασιζόμαστε σε πληροφορίες από δεύτερο χέρι για να μπορέσουμε να ενεργήσουμε.
Δέχομαι ανεξέλεγκτα ότι μου πει ένας γιατρός, ένας επιστήμονας, ένας αγρότης.
Δεν μου αρέσει αυτό.
Είμαι όμως υποχρεωμένος να το κάνω, διότι αυτοί έχουν σπουδαίες βιωματικές γνώσεις που εγώ δεν τις έχω.
Πληροφορίες από δεύτερο χέρι για την κατάσταση των νεφρών μου, για τις συνέπειες της χοληστερίνης και για το πώς τρέφονται οι κότες μπορώ να τις δεχτώ.
Αλλά όταν πρόκειται για ζητήματα νοήματος, σκοπού και θανάτου δεν μπορώ να τις δεχτώ, οι πληροφορίες από δεύτερο χέρι δεν αρκούν.
Δεν μπορώ να επιβιώσω με μια από δεύτερο χέρι πίστη σε ένα θεό.
Πρέπει να υπάρχει ένας προσωπικός λόγος, μια μοναδικά δική μου αντιμετώπιση, αν θέλω να νιώθω ζωντανός.
Έτσι για την δική μας πνευματική υγεία και ανάπτυξη οφείλουμε να πλάσουμε την δική μας προσωπική θρησκεία , αλλά τι σημαίνει εκείνο:

Η θρησκεία της επιστήμης!
Η επιστήμη είναι μια θρησκεία επειδή είναι μια κοσμοαντίληψη εξαιρετικά πολυσύνθετη με ορισμένα μείζονα αξιώματα.Πολλά από αυτά είναι σαν τα ακόλουθα:
Το σύμπαν είναι πραγματικό και συνεπώς αξιόπιστο αντικείμενο, ενεργεί λογικά, δηλαδή ακολουθεί ορισμένους νόμους και κανόνες, αλλά τα ανθρώπινα όντα είναι φτωχοί μελετητές υπόκειται σε δεισιδαιμονίες και προκαταλήψεις ,αντί να καταλάβουν εκείνο που υπάρχει.
Συνεπώς τα ανθρώπινα όντα για να εξετάσουν και να καταλάβουν με ακρίβεια κάτι οφείλουν να υποτάσσονται στην αυθεντία της επιστημονικής μεθόδου.
Η ουσία αυτής της μεθόδου, είναι η εμπειρία, πράγμα που σημαίνει δεν μπορούμε να ξέρουμε κάτι αν δεν το έχουμε δοκιμάσει πραγματικά.
Αν και η μεθοδολογία της επιστήμης αρχίζει με την εμπειρία, η απλή εμπειρία δεν είναι άξια εμπιστοσύνης, για να γίνει αξιόπιστη πρέπει να μπορεί να επαναλαμβάνεται συνήθως με την μορφή πειράματος.
Επιπλέον η εμπειρία πρέπει να είναι επαληθεύσιμη, δηλαδή άλλοι άνθρωποι να έχουν την ίδια εμπειρία κάτω από ίδιες συνθήκες.
….Η επιστήμη είναι μια θρησκεία σκεπτικισμού πάντοτε.Για να δραπετεύσουμε από τον μικρόκοσμο της παιδικής μας ηλικίας, της κουλτούρας της και των δογμάτων της και από τις μισές αλήθειες που μας είπαν οι γονείς μας είναι απαραίτητο να είμαστε δύσπιστοι για τι νομίζουμε ότι έχουμε μάθει μέχρι τώρα.
Η επιστημονική τάση είναι εκείνη που θα μας δώσει την δυνατότητα να μεταβάλουμε την προσωπική μας εμπειρία του μικρόκοσμου σε προσωπική εμπειρία του μακρόκοσμου.
Πρέπει να αρχίσουμε να γινόμαστε επιστήμονες.Όμως αν η υπερβολική πίστη στο θεό είναι μια μορφή ψυχοπαθολογίας,και οι φανατισμοί και οι θρησκευτικές εμμονές δεν είναι σίγουρα δείγμα
καλής ψυχικής υγείας, οι επιστήμονες έχουν την τάση να πετούν το μωρό μαζί με τα απόνερα.
Ο νεοφώτιστος επιστήμονας, που πρόσφατα κατέληξε ή μεταστράφηκε στην επιστημονική κοσμοαντίληψη μπορεί να είναι τόσο φανατικός, όσο και ένας χριστιανός σταυροφόρος ή ένας στρατιώτης του Αλλάχ.
Αυτό συμβαίνει γιατί όταν φθάνουμε στην επιστήμη από μια κουλτούρα και ένα περιβάλλον όπου η πίστη στο θεό συνδέεται στενά με την άγνοια, την προκατάληψη, την ακαμψία και την υποκρισία, κρατάμε ""όλες αυτές τις αποσκευές...

Ένα σημάδι ωριμότητας στους επιστήμονες μπορεί να είναι η συνειδητοποίηση ότι η επιστήμη είναι υποκείμενη στο δογματισμό όπως και κάθε άλλη θρησκεία.
Είναι απαραίτητο για την πνευματική ανάπτυξη να γίνουμε επιστήμονες που θεωρούν με κάποιο σκεπτικισμό τα όσα έχουν διδαχτεί και να είμαστε επιφυλακτικοί στην ειδωλοποίηση των επιστημονικών εννοιώνΕίναι επίσης, απαραίτητο να μη γίνουν τα μάτια μας ανάπηρα από την επιστημονική οπτική του τούνελ. Και είναι εξ ίσου απαραίτητο το κριτικό μας ταλέντο και η ικανότητα μας για σκεπτικισμό να μη τυφλωθούμε από εκτυφλωτική ομορφιά του πνεύματος.

Επιστήμη... τεχνοκρατία... μηχανοκρατία... θεοκρατία
ή... διευρυμένη κοσμοαντίληψη του Γνωστού;

Επιστημονιολόγος της Λάιον
21ος Αιών