Δ ανέζης Μάνος:
Ο καθηγητής Αστροφυσικής... που αγαπήσαμε!
Ο καθηγητής Αστροφυσικής... που αγαπήσαμε!
.
Oι Οκτώ Βασικές Αλήθειες της Νέας Αριστεράς
Η κατάρρευση του κοινωνικού και πολιτικού μύθου του υπαρκτού Σολιασμού με τον τρόπο που συντελέστηκε αποτέλεσε ένα ισχυρό σοκ στην παγκόσμια κοινωνία των πολιτών.
Έφθασε το τέλος του σοσιαλισμού και των ιδεολογιών όπως επαγγέλεται ο διεθνής καπιταλισμός;
Η απάντηση είναι απλή:
Για να πεθάνει κάτι, θα πρέπει αρχικά να έχει υπάρξει και σοσιαλιστική κοινωνία ποτέ δεν υπήρξε όσο και να διαφημίστηκε το αντίθετο.Ο σοσιαλισμός παραμένει ένα φιλοσοφικό, άρα και ιδεατό κοινωνικό σύστημα, το οποίο συνεχίζει να αποτελεί ένα παγκόσμιο πολιτιστικό ζήτημα.Επομένως ως ιδεατός στόχος, δεν μπορεί να ταυτίζεται με τα αποτυχημένα βήματα προσέγγισης του.
Σοσιαλισμός σημαίνει Ουμανισμός και διαφοροποιείται από τον κομμουνισμό θέτοντας ως αναγκαία προυπόθεση την ανάπτυξη μιας ανθρώπινης πνευνατικότητας.
Έφθασε το τέλος του σοσιαλισμού και των ιδεολογιών όπως επαγγέλεται ο διεθνής καπιταλισμός;
Η απάντηση είναι απλή:
Για να πεθάνει κάτι, θα πρέπει αρχικά να έχει υπάρξει και σοσιαλιστική κοινωνία ποτέ δεν υπήρξε όσο και να διαφημίστηκε το αντίθετο.Ο σοσιαλισμός παραμένει ένα φιλοσοφικό, άρα και ιδεατό κοινωνικό σύστημα, το οποίο συνεχίζει να αποτελεί ένα παγκόσμιο πολιτιστικό ζήτημα.Επομένως ως ιδεατός στόχος, δεν μπορεί να ταυτίζεται με τα αποτυχημένα βήματα προσέγγισης του.
Σοσιαλισμός σημαίνει Ουμανισμός και διαφοροποιείται από τον κομμουνισμό θέτοντας ως αναγκαία προυπόθεση την ανάπτυξη μιας ανθρώπινης πνευνατικότητας.
Στο Ευρωπαικό επίπεδο, η συντριβή της ψευδαίσθησης του απελευθερωτικού μύθου της αναπτυχθείσας γραφειοκρατικής επαγγελματικής αριστερής πολιτικής, αναγκάζει πλέον την ευρωπαική αριστερά να τολμήσει επιτέλους μια γενναία αυτοκριτική και μια γενναιότερη ίσως αλλαγή στρατηγικής προσέγγισης του σοσιαλιστικού οράματος. Κάθε μελλοντική προσπάθεια προσέγγισης μιάς ιδεατής Σοσιαλιστικής κοινωνίας, θα πρέπει να λαμβάνει υπ΄ όψιν της τις επόμενες οκτώ αλήθειες, που τις περισσότερες φορές προσποιούμαστε ότι αγνοούμε:
α) Ο Δημοκρατικός Σοσιαλισμός , ο Ουμανιστικός Σοσιαλισμός ( Σοσιαλισμός=Ουμανισμός) αποτελεί την κοινωνική έκφραση ενός πολιτισμικού ρεύματος, αντίπαλου προς τον υλιστικό, οικονομίστικο πολιτισμό του Δυτικού κόσμου. Οι αρχές αυτού του σοσιαλισμού αποτελούν την μετεξέλιξη της φιλοσοφίας της Αθηναικής Άμεσης Δημοκρατίας και όχι της επικρατούσας Δυτικής, μη αριστοκρατικής ολιγαρχίας.
β) Η Νέα Αριστερά και ο Ουμανιστικός Σοσιαλισμός, δεν μπορούν να δομηθούν πάνω σε δογματικά πρότυπα. Αντίθετα αποτελούν έννοιες οι οποίες βρίσκονται σε ευθεία αντιστοίχιση με τους συμπαντικούς φυσικούς νόμους της συνεχούς αλλαγής και ανατροπής. Κάθε τι μέσα στην φύση που θέλει να αισθάνεται σταθερό και αναλλοίωτο στο χώρο και στον χρόνο, απλά εθελοτυφλεί. Δεν αντιλαμβάνεται ότι η ψευδαίσθηση της διαχρονικότητάς του εξαντλείται πίσω από τις ερμητικά κλειστές προθήκες πολιτισμικών και κοινωνικών μουσείων.
γ) Η φιλοσοφία της Νέας Αριστεράς, αποτελεί μια πολιτικοκοινωνική πρόταση η οποία προσεγγίζεται με επί μέρους εξειδικεύσεις, οι οποίες αγκαλιάζουν το σύνολο των κοινωνικών δραστηριοτήτων. Οι πρωτοβουλίες αυτές έχουν ως στόχο την διαμόρφωση μιας κοινωνίας ευτυχισμένων ανθρώπων και όχι ευημερούντων αριθμών. Ως εκ τούτου η δόμηση μιάς Νέας Αριστεράς, δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ως μια απλή καιροσκοπική στρατολόγηση επαγγελματικών στελεχών μιάς ήδη αποτυχημένης αριστερής νοοτροπίας, αλλά ως ένα σύνολο νέων, σαφών και ευκρινώς διατυπωμένων προτάσεων ή παρεμβάσεων. Αυτό σημαίνει ότι μια νέα Αριστερή πρόταση ισοδυναμεί με μια νέα πρόταση πολιτισμικής και όχι πολιτικής επανίδρυσης, η οποία θα εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο τη σύγχρονη πραγματικότητα. Μια τέτοια προσπάθεια - έκφραση ενός νέου πολιτισμικού ρεύματος- αποτελεί κύρια, έργο και αποστολή των διανοουμένων, οι οποίοι θα πρέπει να αφυπνιστούν επιτέλους από τον λήθαργο της αυταρέσκειάς τους,και όχι των επαγγελματιών της πολιτικής, οι οποίοι απλά θέλουν να επιζήσουν και να διαιωνίσουν την προσωπική εξουσία τους.
δ) Ο Ουμανιστικός Σοσιαλισμός επαγγέλλεται μια ανώτερη μορφή πολιτισμικής οργάνωσης και προυποθέτει την ύπαρξη πολιτών υψηλού κοινωνικού, πολιτιστικού και πολιτικού επιπέδου. Πολιτών που δεν έχουν στόχο το κέρδος, αλλά την ανθρώπινη ευτυχία, που προτιμούν να «Είναι» παρά να « Έχουν». Η ανώτερη Σοσιαλιστική Συνείδηση και το Σοσιαλιστικό Ήθος, δεν μπορούν να προχωρήσουν, σε μια κοινωνία που ο καθένας συνεχίζει να ψεύδεται, να λασπολογεί, να εκμεταλλεύεται χωρίς μέτρο αυτά που ανήκουν σε όλους, προς όφελος μόνο λίγων. Έτσι είναι φανερό ότι, με το να βάζουμε ως στόχο την ανατροπή του σημερινού σαθρού συστήματος αξιών, δεν δημιουργούμε αυτόματα και το σύνολο των προυποθέσεων που απαιτούνται προκειμένου να υπάρξει μια νέα κοινωνική προοπτική. Το ζητούμενο είναι μιάς νέας ποιότητας κοινωνική εκπαίδευση που πρέπει να παρέχει η κοινωνία στα μέλη της προκειμένου αυτά να διαμορφώσουν μια νέας ποιότητας κοινωνική συνείδηση.
ε) Ο Σοσιαλισμός δεν αποτελεί ένα κοινωνικό σύστημα εκπλήρωσης των οποιονδήποτε προσωπικών σκοπιμοτήτων και φιλοδοξιών. Όσοι θέλουν βαθιά μέσα τους να εκπροσωπήσουν το λαό, πρέπει πρώτα μέσω της δράσης τους να αποσπάσουν την αποδοχή και τον σεβασμό του. Οι επίδοξοι ηγέτες δεν εκλιπαρούν, ούτε μηχανορραφούν προκειμένου να αναδειχθούν ως υποψήφιοι, αλλά προσμένουν να τους το προτείνουν, ή να τους στρατεύσουν, μέσα από ένα πλέγμα διαδικασιών σεβασμού της εξατομικευμένης άποψης και παρουσίας των αντιπάλων απόψεων, προκειμένου να προσφέρουν και όχι να εισπράξουν.
στ) Η ιδέα της προσωπικής ελευθερίας σε μια Σοσιαλιστική Κοινωνία, έχει διπλό νόημα: Aφ΄ενός μέν καταργεί κάθε εξωτερικό έλεγχο , αφετέρου δε προυποθέτει την ανάπτυξη μιάς εσωτερικής δύναμης αυτοελέγχου. Το σημαντικό είναι να αντιληφθούμε ότι θα ήταν καταστροφικό αν, ξεφεύγοντας από την εξουσία ενός άλλου ανθρώπου, βρεθούμε στο έλεος των παρορμήσεών μας. Ένας άνθρωπος που η ζωή του ηγεμονεύεται από αυτές τις δυνάμεις, δεν έχει παρά την ψευδαίσθηση ότι είναι ελεύθερος, ενώ στην ουσία άγεται και φέρεται από δυνάμεις που δεν ελέγχει. Το βαθύτερο νόημα της ελευθερίας συνδέεται με μια εσωτερική δύναμη να βάζουμε στόχους και να τους πραγματοποιούμε. Έτσι δεν είναι παράλογη η εμμονή της σοσιαλιστικής πρακτικής στην ουσιαστική και καθημερινή συμμετοχή του πολίτη στις διαδικασίες σχηματισμού των σκοπών και των κανόνων που καθοδηγούν τη δράση του μέσα στην κοινωνία.
ζ) Στον Ουμανιστικό Σοσιαλισμό η πολιτική ζωή είναι «ασκητική». Με τον όρο βέβαια «ασκητισμός» δεν αναφερόμαστε στον μοναχικό αναχωρητισμό. Ο ασκητικός βίος των εκπροσώπων του λαού συνίσταται στον αυτοέλεγχο των ανθρώπινων παρορμήσεών τους, την συνειδητοποίηση των πραγματικών υλικών αναγκών τους και την ανάπτυξη του αισθήματος της αυταπάρνησης. Όπως αναφέρει ο Μarcuze : « οι εκπρόσωποι του λαού θα πρέπει να έχουν επιτύχει την «ειρήνευση» της ύπαρξής τους». Αυτό σημαίνει ότι οι ανάγκες τους, οι πόθοι τους και οι επιθυμίες τους δεν θα καθορίζονται από ιδιωτικά συμφέροντα που αποβλέπουν στην κυριαρχία και στη διαιώνιση των καταστροφικών μορφών της πάλης του ανθρώπου με την Φύση.
η) Η Σοσιαλιστική Κοινωνία δεν κατακτάται «δι΄εφόδου» μέσω επιτυχημένων ή αποτυχημένων εκλογικών αναμετρήσεων. Ο Σοσιαλιστικός μετασχηματισμός είναι μια επίπονη και μακρόχρονη κοινωνική διαδικασία βελτίωσης της ποιότητας σκέψης και έκφρασης των πολιτών. Ο Σοσιαλισμός δεν είναι ο κεραυνοβόλος κατακτητής των κοινωνικών διεκδικήσεων, αλλά ο επίμονος πολιορκητής μιάς κοινωνίας που ο κάθε πολίτης οραματίζεται. Η νέα αριστερά που μέλλει να γεννηθεί στην Ευρώπη ,
α) Ο Δημοκρατικός Σοσιαλισμός , ο Ουμανιστικός Σοσιαλισμός ( Σοσιαλισμός=Ουμανισμός) αποτελεί την κοινωνική έκφραση ενός πολιτισμικού ρεύματος, αντίπαλου προς τον υλιστικό, οικονομίστικο πολιτισμό του Δυτικού κόσμου. Οι αρχές αυτού του σοσιαλισμού αποτελούν την μετεξέλιξη της φιλοσοφίας της Αθηναικής Άμεσης Δημοκρατίας και όχι της επικρατούσας Δυτικής, μη αριστοκρατικής ολιγαρχίας.
β) Η Νέα Αριστερά και ο Ουμανιστικός Σοσιαλισμός, δεν μπορούν να δομηθούν πάνω σε δογματικά πρότυπα. Αντίθετα αποτελούν έννοιες οι οποίες βρίσκονται σε ευθεία αντιστοίχιση με τους συμπαντικούς φυσικούς νόμους της συνεχούς αλλαγής και ανατροπής. Κάθε τι μέσα στην φύση που θέλει να αισθάνεται σταθερό και αναλλοίωτο στο χώρο και στον χρόνο, απλά εθελοτυφλεί. Δεν αντιλαμβάνεται ότι η ψευδαίσθηση της διαχρονικότητάς του εξαντλείται πίσω από τις ερμητικά κλειστές προθήκες πολιτισμικών και κοινωνικών μουσείων.
γ) Η φιλοσοφία της Νέας Αριστεράς, αποτελεί μια πολιτικοκοινωνική πρόταση η οποία προσεγγίζεται με επί μέρους εξειδικεύσεις, οι οποίες αγκαλιάζουν το σύνολο των κοινωνικών δραστηριοτήτων. Οι πρωτοβουλίες αυτές έχουν ως στόχο την διαμόρφωση μιας κοινωνίας ευτυχισμένων ανθρώπων και όχι ευημερούντων αριθμών. Ως εκ τούτου η δόμηση μιάς Νέας Αριστεράς, δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ως μια απλή καιροσκοπική στρατολόγηση επαγγελματικών στελεχών μιάς ήδη αποτυχημένης αριστερής νοοτροπίας, αλλά ως ένα σύνολο νέων, σαφών και ευκρινώς διατυπωμένων προτάσεων ή παρεμβάσεων. Αυτό σημαίνει ότι μια νέα Αριστερή πρόταση ισοδυναμεί με μια νέα πρόταση πολιτισμικής και όχι πολιτικής επανίδρυσης, η οποία θα εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο τη σύγχρονη πραγματικότητα. Μια τέτοια προσπάθεια - έκφραση ενός νέου πολιτισμικού ρεύματος- αποτελεί κύρια, έργο και αποστολή των διανοουμένων, οι οποίοι θα πρέπει να αφυπνιστούν επιτέλους από τον λήθαργο της αυταρέσκειάς τους,και όχι των επαγγελματιών της πολιτικής, οι οποίοι απλά θέλουν να επιζήσουν και να διαιωνίσουν την προσωπική εξουσία τους.
δ) Ο Ουμανιστικός Σοσιαλισμός επαγγέλλεται μια ανώτερη μορφή πολιτισμικής οργάνωσης και προυποθέτει την ύπαρξη πολιτών υψηλού κοινωνικού, πολιτιστικού και πολιτικού επιπέδου. Πολιτών που δεν έχουν στόχο το κέρδος, αλλά την ανθρώπινη ευτυχία, που προτιμούν να «Είναι» παρά να « Έχουν». Η ανώτερη Σοσιαλιστική Συνείδηση και το Σοσιαλιστικό Ήθος, δεν μπορούν να προχωρήσουν, σε μια κοινωνία που ο καθένας συνεχίζει να ψεύδεται, να λασπολογεί, να εκμεταλλεύεται χωρίς μέτρο αυτά που ανήκουν σε όλους, προς όφελος μόνο λίγων. Έτσι είναι φανερό ότι, με το να βάζουμε ως στόχο την ανατροπή του σημερινού σαθρού συστήματος αξιών, δεν δημιουργούμε αυτόματα και το σύνολο των προυποθέσεων που απαιτούνται προκειμένου να υπάρξει μια νέα κοινωνική προοπτική. Το ζητούμενο είναι μιάς νέας ποιότητας κοινωνική εκπαίδευση που πρέπει να παρέχει η κοινωνία στα μέλη της προκειμένου αυτά να διαμορφώσουν μια νέας ποιότητας κοινωνική συνείδηση.
ε) Ο Σοσιαλισμός δεν αποτελεί ένα κοινωνικό σύστημα εκπλήρωσης των οποιονδήποτε προσωπικών σκοπιμοτήτων και φιλοδοξιών. Όσοι θέλουν βαθιά μέσα τους να εκπροσωπήσουν το λαό, πρέπει πρώτα μέσω της δράσης τους να αποσπάσουν την αποδοχή και τον σεβασμό του. Οι επίδοξοι ηγέτες δεν εκλιπαρούν, ούτε μηχανορραφούν προκειμένου να αναδειχθούν ως υποψήφιοι, αλλά προσμένουν να τους το προτείνουν, ή να τους στρατεύσουν, μέσα από ένα πλέγμα διαδικασιών σεβασμού της εξατομικευμένης άποψης και παρουσίας των αντιπάλων απόψεων, προκειμένου να προσφέρουν και όχι να εισπράξουν.
στ) Η ιδέα της προσωπικής ελευθερίας σε μια Σοσιαλιστική Κοινωνία, έχει διπλό νόημα: Aφ΄ενός μέν καταργεί κάθε εξωτερικό έλεγχο , αφετέρου δε προυποθέτει την ανάπτυξη μιάς εσωτερικής δύναμης αυτοελέγχου. Το σημαντικό είναι να αντιληφθούμε ότι θα ήταν καταστροφικό αν, ξεφεύγοντας από την εξουσία ενός άλλου ανθρώπου, βρεθούμε στο έλεος των παρορμήσεών μας. Ένας άνθρωπος που η ζωή του ηγεμονεύεται από αυτές τις δυνάμεις, δεν έχει παρά την ψευδαίσθηση ότι είναι ελεύθερος, ενώ στην ουσία άγεται και φέρεται από δυνάμεις που δεν ελέγχει. Το βαθύτερο νόημα της ελευθερίας συνδέεται με μια εσωτερική δύναμη να βάζουμε στόχους και να τους πραγματοποιούμε. Έτσι δεν είναι παράλογη η εμμονή της σοσιαλιστικής πρακτικής στην ουσιαστική και καθημερινή συμμετοχή του πολίτη στις διαδικασίες σχηματισμού των σκοπών και των κανόνων που καθοδηγούν τη δράση του μέσα στην κοινωνία.
ζ) Στον Ουμανιστικό Σοσιαλισμό η πολιτική ζωή είναι «ασκητική». Με τον όρο βέβαια «ασκητισμός» δεν αναφερόμαστε στον μοναχικό αναχωρητισμό. Ο ασκητικός βίος των εκπροσώπων του λαού συνίσταται στον αυτοέλεγχο των ανθρώπινων παρορμήσεών τους, την συνειδητοποίηση των πραγματικών υλικών αναγκών τους και την ανάπτυξη του αισθήματος της αυταπάρνησης. Όπως αναφέρει ο Μarcuze : « οι εκπρόσωποι του λαού θα πρέπει να έχουν επιτύχει την «ειρήνευση» της ύπαρξής τους». Αυτό σημαίνει ότι οι ανάγκες τους, οι πόθοι τους και οι επιθυμίες τους δεν θα καθορίζονται από ιδιωτικά συμφέροντα που αποβλέπουν στην κυριαρχία και στη διαιώνιση των καταστροφικών μορφών της πάλης του ανθρώπου με την Φύση.
η) Η Σοσιαλιστική Κοινωνία δεν κατακτάται «δι΄εφόδου» μέσω επιτυχημένων ή αποτυχημένων εκλογικών αναμετρήσεων. Ο Σοσιαλιστικός μετασχηματισμός είναι μια επίπονη και μακρόχρονη κοινωνική διαδικασία βελτίωσης της ποιότητας σκέψης και έκφρασης των πολιτών. Ο Σοσιαλισμός δεν είναι ο κεραυνοβόλος κατακτητής των κοινωνικών διεκδικήσεων, αλλά ο επίμονος πολιορκητής μιάς κοινωνίας που ο κάθε πολίτης οραματίζεται. Η νέα αριστερά που μέλλει να γεννηθεί στην Ευρώπη ,
ας μην χρησιμοποιήσει για τις πρόσκαιρες και φθαρτές επιδιώξεις της ,το όνομα του «Σοσιαλιστικού Ρόδου» , αν δεν θέλει να το ξαναλερώσει
και τουλάχιστον μέχρι να αισθανθεί έτοιμη ...να το τιμήσει.
...ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΖΕΝΙΘ
Ρόδον ή αγκάθι?
Ροδοπέταλον της Λάϊον
21ος Αιών
Θα ηθελα να τονισω μερικους
ΑπάντησηΔιαγραφήΟρους'Τιτλους μονο'ν.
ΟΥΜΑΝΙΣΤΙΚΟΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ.
προτιμουν να'Ειναι'παρα'να'Εχουν...
η'πολιτικη[να]Ειναι'Ασκητικη...
Marcuze,ειρηνευση τής'Υπαρξης'τους
.....:-)
"διαφοροποιείται από τον κομμουνισμό θέτοντας ως αναγκαία προϋπόθεση την ανάπτυξη μιας ανθρώπινης πνευματικότητας."
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ερώτημα είναι πριν ή μετά την κίνηση;
Ξέρω. Πριν. Διαφορετικά, η όποια προσπάθεια αλώνεται εύκολα από τα "μη πνευματικά" λαμόγια που υπάρχουν παντού.
Αυτό κάνει την ύπαρξη και μόνο μιας πολιτικής σκέψης άχρηστη, αφού αν προϋπάρξει μία "ανθρώπινη πνευματικότητα" δεν είναι απαραίτητο κανένα δομημένο σύστημα πολιτικής σκέψης.
Ότι κι αν σκεφτεί ο πνευματικός "ηγέτης" και προτείνει σε ένα "πνευματικό άνθρωπο" θα είναι καταδικασμένο να πετύχει. Επομένως άλλος είναι ο λόγος ύπαρξης μίας συγκεκριμένης έστω και εύπλαστης πολιτικής σκέψης. Και προσωπικά πιστεύω πως αποσκοπεί στο να μαντρώνει τα ελεύθερα πνεύματα ώστε ποτέ να μη μπορέσει καμία κοινωνία να οδηγηθεί στην επαγγελλόμενη πνευματικότητα.
Έτσι, κατά τη γνώμη μου η επανάσταση πέτυχε τους σκοπούς της. Μάντρωσε τους ανήσυχους που θα αντιστέκονταν μέσα σε απόλυτα ελεγχόμενα κόμματα. Ώσπου ήρθε εκείνη η ώρα που το σύστημα είχε στήσει τόσες αντηρίδες που ξέρασε το φιάσκο του ψευτοκομμουνισμού αφού πλέον ήταν άχρηστο. Το ποτάμι δε γύριζε πια πίσω...
Το νου μας στους επόμενους.
Γιατί κάτι μου λέει πως δεν αισθάνονται πια τόση σιγουριά. Βιάζονται πολύ...
"Για να πεθάνει κάτι, θα πρέπει αρχικά να έχει υπάρξει και σοσιαλιστική κοινωνία ποτέ δεν υπήρξε όσο και να διαφημίστηκε το αντίθετο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ σοσιαλισμός παραμένει ένα φιλοσοφικό, άρα και ιδεατό κοινωνικό σύστημα, το οποίο συνεχίζει να αποτελεί ένα παγκόσμιο πολιτιστικό ζήτημα.
Επομένως ως ιδεατός στόχος, δεν μπορεί να ταυτίζεται με τα αποτυχημένα βήματα προσέγγισης του." ακριβως φιλοιμου.. και επειδη τις πιο πολλες φορες το προβλημα ειναι τα προσωπα που επανδρωνουν το κινημα, χρειαζονται μηχανισμοι που να αποτρεπουν την διαφθορα των στελεχων, ας παρουμε μαθηματα απο τους ελληνες, πχ το λακωνικο συστημα οπου υπηρχαν πολλοι θεσμοι οπου ο ενας ηλεγχε τον αλλον, και να ισχυσει ο θεσμο ανακλησης οσων κανουν καταχρηση της εξουσιας που τους εχει δοθει.. και αλλα αλλα.. καλησπερα φιλοι μου
Αυτούς τους όρους,
ΑπάντησηΔιαγραφήθα τονίζαμε και εμείς
Νισπέλ
και θα συμπληρώναμε οτι:
Όσοι θέλουν βαθιά μέσα τους να εκπροσωπήσουν το λαό, πρέπει πρώτα μέσω της δράσης τους να αποσπάσουν την αποδοχή και τον σεβασμό του.
Οι επίδοξοι ηγέτες δεν εκλιπαρούν, ούτε μηχανορραφούν προκειμένου να αναδειχθούν ως υποψήφιοι, αλλά προσμένουν να τους το προτείνουν, ή να τους στρατεύσουν, μέσα από ένα πλέγμα διαδικασιών σεβασμού της εξατομικευμένης άποψης και παρουσίας των αντιπάλων απόψεων, προκειμένου
να προσφέρουν και όχι να εισπράξουν.
Είναι ελάχιστοι πια κάποιοι,
από αυτούς που κάθονται σε θέσεις εξουσίας και διακυβέρνησης που μπορούν να δώσουν
ένα παράδειγμα αρετής και να αποτελέσουν πρότυπο...
Και αυτό,
είναι μια ψυχική μόλυνση
μεγάλης εκτάσεως,
γιατί το "ψάρι βρωμάει από το κεφάλι πάντα".
Είναι δύσκολο να σταθεί το επιχείρημα:
Ο καλός, αδιάφθορος, αδικημένος αλλά "ανίκανος", αρχηγός, βασιλιάς, πρωθυπουργός, ηγέτης
και το κακό, διαφθαρμένο
αλλά
"ικανό" περιβάλλον του...!
Αυτά τα δύο πηγαίνουν μαζί,
γιατί "αλληλοεπνέονται"
και αλληλοσυνδράμουν;)
Η "Πολιτεία"...η ιδανική κοινωνία με πολίτες ευτυχισμένους, που "είναι", και "που οι εκπρόσωποι του λαού θα πρέπει να έχουν επιτύχει την «ειρήνευση» της ύπαρξής τους»".
ΑπάντησηΔιαγραφήΠραγματικά, προσεύχομαι αυτή η πρόταση να υλοποιηθεί, και τότε επιτέλους θα μπορώ να ψηφίζω κάτι άλλο εκτός από λευκό...
Καλή σας εβδομάδα, πολύτιμοι συμπολεμιστές...
Ότι κι αν σκεφτεί ο πνευματικός "ηγέτης" και προτείνει σε ένα "πνευματικό άνθρωπο" θα είναι καταδικασμένο να πετύχει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπομένως άλλος είναι ο λόγος ύπαρξης μίας συγκεκριμένης έστω και εύπλαστης πολιτικής σκέψης. Και προσωπικά πιστεύω πως αποσκοπεί στο να μαντρώνει τα ελεύθερα πνεύματα ώστε ποτέ να μη μπορέσει καμία κοινωνία να οδηγηθεί στην επαγγελλόμενη πνευματικότητα.
Η οξυδέρκεια και η επιφυλακτικότητα
ενός μαχητή... Ανέμου!!!
Σωστά Άνεμε,
αν δούμε τον ρόλο που
εξακολουθούν να παίζουν τα "αριστερά" κόμματα,
στην Ελλάδα,
μάλλον τον Ίρο-ζητιάνο,
θυμίζουν
στην πόρτα του παλατιού...
Τα λένε πολύ ωραία,
μόνο και μόνο για να... "τα λένε" και να έχουν το "κοκαλάκι" τους ...
Επί της ουσίας, όμως;;;
Ακριβως φίλε μας, Πελασγέ!!!..
ΑπάντησηΔιαγραφή"και επειδη τις πιο πολλες φορες το προβλημα ειναι τα προσωπα που επανδρωνουν το κινημα, χρειαζονται μηχανισμοι που να αποτρεπουν την διαφθορα των στελεχων, ας παρουμε μαθηματα απο τους ελληνες, πχ το λακωνικο συστημα οπου υπηρχαν πολλοι θεσμοι οπου ο ενας ηλεγχε τον αλλον, και να ισχυσει ο θεσμο ανακλησης οσων κανουν καταχρηση της εξουσιας που τους εχει δοθει.."
Για να συμβεί αυτό πρέπει να προωθείται η κριτική σκέψη ,ο στοχασμός, η φιλοσοφία ,η υπευθυνότητα, η αρετή, το μέτρον, το γνώθι σαυτόν
και να προάγεται...
η παιδεία και η γνώση.
Πώς να συμβεί όμως αυτό,
όταν την ΄
εμφυτη ροπή στην αδυναμίες της ανθρώπινης φύσης και στα προβλήματα του υλικού κόσμου,
προστέθηκαν και
οι επιρροές των
δύο τελευταίων θρησκειών,
της διχιλιετίας,
του Χριστιανισμού και του Μωαμεθανισμού,
που "τυλίξαν"
τους ανθρώπους σε μία... φανατική "Ομιχλώδη Απάτη"
αποκλειστικής "αλήθειας";
Το αποτέλεσμα είναι
ο βαθύς ύπνος της ωραίας κοιμωμένης, που μια κακιά μάγισσα την είχε καταραστεί
...να "κοιμάται"
για πάντα;)
Το πρόβλημα θα αρχίσει,
όταν "ξυπνήσει η βασιλοπούλα"
από το υπνωτικό "χάπι"...
Τι θα δεί, άραγε;;;
Δυστυχώς, Χριστίνα,
ΑπάντησηΔιαγραφήοι παλιές δικτατορίες,
απαγόρευαν τις εκλογές,
οι "νέες",
έχουν εκφυλίσει τον θεσμό
τόσο πολύ,
που το "λευκό"
είναι πιά πεδιάδα μεγάλη...
"Κυβερνούν" όμως,
λεηλατώντας τα πάντα,
με την
ελάχιστη πληρωμένη μειοψηφία
και την... ανοχή μας.
Δυστυχώς...
Ο σοσιαλισμός από τα γεννοφάσκια του είχε τα χαρακτηριστικά της κοινωνικοπολιτικής πρότασης, που κακομεταχειρίστηκε όμως τόσο από τη αριστερά, καθώς απείχε πολύ από τα κομμουνιστικά ιδεώδη και ακόμη περισσότερο από τον μπολσεβικισμό, αλλά κακοποιήθηκε και από τους νεοφιλελεύθερους που εν μέρη εμπνεόμενοι από τον σοσιαλισμό, στήσανε μια παρωδία που κακομεταχειρίστηκε τόσο την αριστερά, όσο και αξίες όπως ο Ουμανισμός. Παρ’ όλα αυτά, όμως, παραμένει το τελειότερο, εφαρμόσιμο, κοινωνικό σύστημα που έχει δημιουργήσει ο άνθρωπος, και πολύ σωστά το κείμενο το συνδέει με την αρχαία Ελληνική Δημοκρατία, άλλωστε το είχαν δηλώσει και οι Μαρξ και Έγκελς. Η φθορά και η ανεπάρκεια του καπιταλισμού, αναδεικνύει για ακόμη μία φορά την τελειότητα του σοσιαλισμού. Το μόνο που θέλω να ευχηθώ είναι να μπορέσουν οι επόμενοι πρεσβευτές του να τον κατανοήσουν σε βάθος και να τον θέσουν απέναντι στα τόσα προβλήματα της εποχής και όχι να χρησιμοποιηθεί ακόμη μία φορά για τα συμφέροντα των λίγων, άλλωστε δεν είναι αυτός ο χαρακτήρας του. Και τα περιθώρια στενεύουν επικίνδυνα, απαιτείται ωριμότητα και όχι επιπολαιότητα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘέλω να διευκρινίσω, απείχε ο σοσιαλισμός με τον κομμουνισμό όπως εφαρμόστηκε και όχι με τον κομμουνισμό σαν ιδεολογία
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα συμπληρώσουμε,
ΑπάντησηΔιαγραφήπάνω ακριβώς στην διευκρίνιση, Ορφέα
-μας αρέσει το όνομα!-
…κάποιες σκέψεις.
Η μαρξιστική θεωρία και η επανάσταση ήρθε σαν συνέχεια της Γαλλικής και της Αμερικάνικης-αποτέλεσμα ενός διαφωτισμού-, φέρνοντας στην επιφάνεια
τα δικαιώματα του ανθρώπου στην ζωή, στην αξιοπρέπεια στη δουλειά και την παιδεία και διεκδικώντας τα,
...με πολέμους αιματοβαμένους.
Μόνο που αυτοί που αυτοί που είχαν τα υλικά αγαθά και την γνώση και την ο-μορφή-ιά και την άνεση είχαν κλειστεί μέσα από τα τείχη της Τροιας -Ιλιον.
Αυτοί που ήταν απ’έξω δεν είχαν άλλη λύση από αυτό το πόλεμο και
τον κάνανε μαζί με... πολλά λαθη.
Μετά την άλωση δεν γυρίσαν
όλοι πίσω
και ο ""σταλινικου τύπου" Αγαμέμνων δολοφονειται άγρια...
Όμως το αυτονόητο είχε κατακτηθεί:
Κάθε ανθρώπινο πλάσμα έχει δικαίωμα
...στα ανθρώπινα δικαιώματα!
Η πρώτη προσπάθεια σοσιαλισμού πέτυχε ,
στο να θεωρεί αυτονόητο δικαίωμα
τα χρειώδη -υ-λι-κά αγαθα
για... κάθε άνθρωπο.
Χωρίς αυτή την κατάκτηση δεν υπάρχει ευκαιρία επιστροφής σε καμιά ... πνευματική Ιθάκη;)
Συμφωνώ απόλυτα. Το μόνο που έχω να πω έχει να κάνει με το ότι ο κομμουνισμός, εν μέρει, ή έστω το σοβιετικό μοντέλο του(μην ξεχνάμε πως οι Μαρξ και Έγκελς εμπνεύστηκαν το Κομμουνιστικό μανιφέστο για τις συνθήκες της βιομηχανικής εποχής στη Μεγάλη Βρετανία, συνθήκες που δεν υπήρχαν στη Ρωσία) επιβλήθηκε μην αφήνοντας να αναπτυχθούν όλα τα σοσιαλιστικά του στοιχεία. Σίγουρα ήταν μια σοσιαλιστική νίκη, αλλά ελλιπής. Νομίζω είναι ένα θέμα που βασάνισε πολλούς, ήταν ή όχι υπαρκτός ο σοσιαλισμός στην Σοβιετική Ένωση;
ΑπάντησηΔιαγραφή