Ω. Ωρών Χάρις

Aurora ,1614 Guido Reni

Το άρμα του Ηνιόχου Ηλίου με τις Ώρες
στον χορό του Παρθενώνα μαζί
με τις Καρυάτιδες Κόρες

Ζεῦ πάτερ ……

Οι Ώρες, δωροδότριες πολυγήθεες, οι Πύλες του Ουρανού!
Η Ήρα και ο Χρονισμός.
Ο καλπασμός των αλόγων της ψυχής στον χωροχρόνο.
Το σπάσιμο του φράγματος!
Η Ήρα σε περίτεχνο άρμα ανεβαίνει με τιμόνι αργυρό και ρόδες χάλκινες οκτάκτινες . Τα χρυσά λουριά πιάνει στα χέρια της και τα άλογα μόνη της δένει.
Κοντά της η Αθηνά, το λεπτό πέπλο ιδίας κατασκευής αφήνει , την ασπίδα με το κεφάλι της Γοργόνας κρατά. Τον χιτώνα του αιγιδοφόρου Διός, δικέρατον κράνος τετράφαλο χρυσό φορά που 100 στρατούς χωρά.
Από τους θυρωρούς, τις Ώρες περνούν και τις μετρούν.
24 ώρες, 24 ραψωδίες, 24 γράμματα , στιγμές από τα ταξίδια της αιωνιότητας από οξυδερκείς αναγνώστες περιμένουν να διαβαστούν σε ενθυμική ανάγνωση
διαλογιστική.
Βρίσκουν τον νεφεληγερέτη να στέκεται μακρόθεν από τους άλλους θεούς στην ακροκορφή του πολύκορφου Ολύμπου:
Ζευ πάτερ….
Γράμματα από το μέλλον, το παρελθόν και το αιώνιο παρόν!
Ομηρικές επιστολές…. η επικίνδυνη αποστολή στο σύμπαν .
Μέτρα τις ώρες, τα λεπτά, τα βράδια που έχω ξενυχτίσει πλάι σου, τα δάκρυα των ποταμών, τα γράμματα που σου έχω στείλει, τα τραγούδια που σου έχω τραγουδήσει, τους αναστεναγμούς, τις μπόρες ,τα κύματα που χτύπησαν πάνω μου,τα νησιά που έχω εξερευνήσει, , τους δρόμους που έχω περπατήσει για χάρη σου, τα άδεια καλοκαίρια, τα όνειρα που έχω ζωγραφίσει, τις σελίδες, τις ζωές που ζούμε χωριστά, μέτρα τα ψυχή μου και σήκω πάνω, άνω στήσου ολόρθη ατένισε ένα Ήλιο λαμπερό
σε άρμα πολεμικό!
Ξέρεις να μετράς…. ;
Μέτρα τις Ώρες…Ευνομία, Δίκη, και Ειρήνη σε 12 Έργα και Ημέρες
εργασιακά οκτάωρα στον Ηριδανό ποταμό!

Ε Ιλιάδος
Τοὺς δ’ ὡς οὖν ἐνόησε θεὰ λευκώλενος Ἥρη
Ἀργείους ὀλέκοντας ἐνὶ κρατερῇ ὑσμίνῃ,
αὐτίκ’ Ἀθηναίην ἔπεα πτερόεντα προσηύδα·
ὢ πόποι αἰγιόχοιο Διὸς τέκος Ἀτρυτώνη,
ἦ ῥ’ ἅλιον τὸν μῦθον ὑπέστημεν Μενελάῳ
Ἴλιον ἐκπέρσαντ’ εὐτείχεον ἀπονέεσθαι,
εἰ οὕτω μαίνεσθαι ἐάσομεν οὖλον Ἄρηα.
ἀλλ’ ἄγε δὴ καὶ νῶϊ μεδώμεθα θούριδος ἀλκῆς.
Ὣς ἔφατ’, οὐδ’ ἀπίθησε θεὰ γλαυκῶπις Ἀθήνη.
ἣ μὲν ἐποιχομένη χρυσάμπυκας ἔντυεν ἵππους 720
Ἥρη πρέσβα θεὰ θυγάτηρ μεγάλοιο Κρόνοιο·
Ἥβη δ’ ἀμφ’ ὀχέεσσι θοῶς βάλε καμπύλα κύκλα
χάλκεα ὀκτάκνημα σιδηρέῳ ἄξονι ἀμφίς.
τῶν ἤτοι χρυσέη ἴτυς ἄφθιτος, αὐτὰρ ὕπερθε
χάλκε’ ἐπίσσωτρα προσαρηρότα, θαῦμα ἰδέσθαι·
πλῆμναι δ’ ἀργύρου εἰσὶ περίδρομοι ἀμφοτέρωθεν·
δίφρος δὲ χρυσέοισι καὶ ἀργυρέοισιν ἱμᾶσιν
ἐντέταται, δοιαὶ δὲ περίδρομοι ἄντυγές εἰσι.
τοῦ δ’ ἐξ ἀργύρεος ῥυμὸς πέλεν· αὐτὰρ ἐπ’ ἄκρῳ
δῆσε χρύσειον καλὸν ζυγόν, ἐν δὲ λέπαδνα 730
κάλ’ ἔβαλε χρύσει’· ὑπὸ δὲ ζυγὸν ἤγαγεν Ἥρη
ἵππους ὠκύποδας, μεμαυῖ’ ἔριδος καὶ ἀϋτῆς.
Αὐτὰρ Ἀθηναίη κούρη Διὸς αἰγιόχοιο
πέπλον μὲν κατέχευεν ἑανὸν πατρὸς ἐπ’ οὔδει
ποικίλον, ὅν ῥ’ αὐτὴ ποιήσατο καὶ κάμε χερσίν·
ἣ δὲ χιτῶν’ ἐνδῦσα Διὸς νεφεληγερέταο
τεύχεσιν ἐς πόλεμον θωρήσσετο δακρυόεντα.
ἀμφὶ δ’ ἄρ’ ὤμοισιν βάλετ’ αἰγίδα θυσσανόεσσαν
δεινήν, ἣν περὶ μὲν πάντῃ Φόβος ἐστεφάνωται,
ἐν δ’ Ἔρις, ἐν δ’ Ἀλκή, ἐν δὲ κρυόεσσα Ἰωκή, 740
ἐν δέ τε Γοργείη κεφαλὴ δεινοῖο πελώρου
δεινή τε σμερδνή τε, Διὸς τέρας αἰγιόχοιο.
κρατὶ δ’ ἐπ’ ἀμφίφαλον κυνέην θέτο τετραφάληρον
χρυσείην, ἑκατὸν πολίων πρυλέεσσ’ ἀραρυῖαν·
ἐς δ’ ὄχεα φλόγεα ποσὶ βήσετο, λάζετο δ’ ἔγχος
βριθὺ μέγα στιβαρόν, τῷ δάμνησι στίχας ἀνδρῶν
ἡρώων, οἷσίν τε κοτέσσεται ὀβριμοπάτρη.
Ἥρη δὲ μάστιγι θοῶς ἐπεμαίετ’ ἄρ’ ἵππους·
αὐτόμαται δὲ πύλαι μύκον οὐρανοῦ ἃς ἔχον Ὧραι,
τῇς ἐπιτέτραπται μέγας οὐρανὸς Οὔλυμπός τε 750
ἠμὲν ἀνακλῖναι πυκινὸν νέφος ἠδ’ ἐπιθεῖναι.
τῇ ῥα δι’ αὐτάων κεντρηνεκέας ἔχον ἵππους·
εὗρον δὲ Κρονίωνα θεῶν ἄτερ ἥμενον ἄλλων
ἀκροτάτῃ κορυφῇ πολυδειράδος Οὐλύμποιο.
ἔνθ’ ἵππους στήσασα θεὰ λευκώλενος Ἥρη
Ζῆν’ ὕπατον Κρονίδην ἐξείρετο καὶ προσέειπε·
Ζεῦ πάτερ οὐ νεμεσίζῃ Ἄρῃ τάδε καρτερὰ ἔργα
ὁσσάτιόν τε καὶ οἷον ἀπώλεσε λαὸν Ἀχαιῶν
μὰψ ἀτὰρ οὐ κατὰ κόσμον ἐμοὶ δ’ ἄχος, οἳ δὲ ἕκηλοι
τέρπονται Κύπρίς τε καὶ ἀργυρότοξος Ἀπόλλων 760
ἄφρονα τοῦτον ἀνέντες, ὃς οὔ τινα οἶδε θέμιστα;
Ζεῦ πάτερ ἦ ῥά τί μοι κεχολώσεαι, αἴ κεν Ἄρηα
λυγρῶς πεπληγυῖα μάχης ἐξαποδίωμαι;
Τὴν δ’ ἀπαμειβόμενος προσέφη νεφεληγερέτα Ζεύς·
ἄγρει μάν οἱ ἔπορσον Ἀθηναίην ἀγελείην,
ἥ ἑ μάλιστ’ εἴωθε κακῇς ὀδύνῃσι πελάζειν.
Ὣς ἔφατ’, οὐδ’ ἀπίθησε θεὰ λευκώλενος Ἥρη,
μάστιξεν δ’ ἵππους· τὼ δ’ οὐκ ἀέκοντε πετέσθην
μεσσηγὺς γαίης τε καὶ οὐρανοῦ ἀστερόεντος.
ὅσσον δ’ ἠεροειδὲς ἀνὴρ ἴδεν ὀφθαλμοῖσιν 770
ἥμενος ἐν σκοπιῇ, λεύσσων ἐπὶ οἴνοπα πόντον,
τόσσον ἐπιθρῴσκουσι θεῶν ὑψηχέες ἵπποι.
ἀλλ’ ὅτε δὴ Τροίην ἷξον ποταμώ τε ῥέοντε,
ἧχι ῥοὰς Σιμόεις συμβάλλετον ἠδὲ Σκάμανδρος,
ἔνθ’ ἵππους ἔστησε θεὰ λευκώλενος Ἥρη
λύσασ’ ἐξ ὀχέων, περὶ δ’ ἠέρα πουλὺν ἔχευε·
τοῖσιν δ’ ἀμβροσίην Σιμόεις ἀνέτειλε νέμεσθαι.
Αἳ δὲ βάτην τρήρωσι πελειάσιν ἴθμαθ’ ὁμοῖαι
ἀνδράσιν Ἀργείοισιν ἀλεξέμεναι μεμαυῖαι·

Με βήματα πελειάδων ... λευκών περιστεριών

κατεβαίνουν και περπατούν στην Γη

Ήρα και Αθηνά μαζί


Aurora 1621 Guercino

Ἔνθ’ αὖ Τυδεΐδῃ Διομήδεϊ Παλλὰς Ἀθήνη 1
δῶκε μένος καὶ θάρσος, ἵν’ ἔκδηλος μετὰ πᾶσιν
Ἀργείοισι γένοιτο ἰδὲ κλέος ἐσθλὸν ἄροιτο·
δαῖέ οἱ ἐκ κόρυθός τε καὶ ἀσπίδος ἀκάματον πῦρ
ἀστέρ’ ὀπωρινῷ ἐναλίγκιον, ὅς τε μάλιστα
λαμπρὸν παμφαίνῃσι λελουμένος ὠκεανοῖο·
τοῖόν οἱ πῦρ δαῖεν ἀπὸ κρατός τε καὶ ὤμων,
ὦρσε δέ μιν κατὰ μέσσον ὅθι πλεῖστοι κλονέοντο. 10

Εσπερινοί αστέρες της Αθηνάς, οι Λυρίδες δημιουργούν «μπάλες φωτιάς», από τον γαλαξιάκο ωκεανό της κοσμικής αντίληψης,
μετέωρα πιο φωτεινά και από τον πλανήτη Αφροδίτη.
Χαιρετισμοί , αύρες της σκέψης του Διός
σε ομηρικές απελευθερωμένες ραψωδίες
και ολυμπιακές παραβολές.

Βροχή από «πεφταστέρια», εν μέσω πολέμου νοητικού και καταδυναστευτικού.

Ε. Ραψωδία Ε
Λ. Ραψωδία Λ
Ζ. Ραψωδία Ζ
Ι. Ραψωδία Ι
Ν. Ραψωδία Ν

Τα παιδιά που τα μετρούν , καταμετρώντας τα κάνουν μια ευχή:
Από τους μικρούς και μεγάλους τυράννους πάσης φύσεως να απαλλαγούν!