* Το δένδρο του Οδυσσέα

Το δένδρο της Αθηνάς και τα κλαδιά του!

 
Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, τονίζει ένας Έλληνας… με τα φτερά αντίληψης
και το τέλος είναι πολύ σημαντικό για τα πράγματα,υπογραμμίζει ένας σαμουράϊ … με τον τρόπο του.
Οι Μύθοι επιδέχονται πάντα πολλές ερμηνείες και λειτουργούν σε διάφορα επίπεδα συμβολισμού.
Η επιλογή βαραίνει πάντα τον ερμηνευτή και οφείλει να είναι συνεπής σε αυτή , υπερβαίνων, εποπτεύων σφαιρικά την αντίληψηκαι όχι ξεπερνώντας την κόκκινη γραμμή δεοντολογίας.Το ήθος και η εντιμότητα του πολεμιστή τον υποχρεώνουν να δηλώσει από την αρχή, την επιλογή, την προτίμηση του αυτή, να την τονίσει και να την υπογράψει στην ανακοίνωση της,καθώς και το κέντρο του κύκλου που θα στερεωθεί, ώστε κανείς μην έχει αμφιβολία και να καταλήγει σε αμφινομία για την πρόθεση, το κίνητρο και το σκοπό της πράξης και την δημιουργίας του.Η ακτίνα συμπεριεκτικότητας μπορεί να διευρυνθεί αλλά,πάντα να συνδέεται με το κέντρο του κύκλου που έχει ορισθεί στην αρχή για να μη πέφτει και ξεπέφτει ο ακροβάτης από το σχοινί που περιπατεί.Οι γρίφοι και τα αινίγματα, με μέτρο, οξύνουν τον νου και την αντίληψη αρκεί να μη καταλήγουν στην Σφίγγα και πρήζουν τα πόδια του αναζητητή.Τα ποιήματα και οι στίχοι, προωθημένοι δρομείς εκφράζουν την λαχτάρα των δημιουργών τους και τους πόθους της καρδιάς, αρκεί να μη μονοπωλούν και παγιδεύουν την προσοχή σε βάρος της αναλυτικής σκέψης και της λογικής.
Τα σύμβολα και οι συμβολισμοί είναι αρχέτυπα , « οι θεοί», οι Ιδέες του συλλογικού υποσυνείδητου,
αρκεί ο πόλεμος των Ιδεών και των θεών στη σφαίρα του ιδεαλισμού να μη εξοντώνουν ανθρώπους στο ρεαλισμό του υλισμού.Οι πεποιθήσεις, θρησκευτικές και όχι μόνο, είναι αποτέλεσμα της κοινωνικής διαμόρφωσης μιας χειραγωγημένης προπαγάνδας και πλύσης εγκεφάλου του συστήματος που συντηρείται μέσα από αυτές.Οι γνώμες είναι περιφερόμενες σκέψεις, συνήθως ατάκτως άλογες ερριμένες σαν πλίνθοι και κέραμοι … πολλαπλασιαστικές.Οι απόψεις, είναι πιο τεκμηριωμένες και έχουν ψάξει και ερευνήσει πριν μιλήσουν … συνήθως διαιρετικές έως εμμονές.Οι λεπτοφυείς συλλογισμοί, αναλυτικοί και συνθετικοί, επαγωγικοί και αναγωγικοί, είναι συνδετικοί κρίκοι και έχουν κάνει όλες τις πράξεις πριν καταλήξουν εκεί, μαζί με την πρόσθεση και την αφαίρεση,σε επιμεριστικές μεταθετικές προσεταιριστικές και ιδιότητες κατ΄εκλογήν.
Είναι εστιασμένοι στόχοι και πολύπλευρο, πολυμήχανοι στοχασμοί!
Ο πολεμιστής δεν λέει ποτέ :
Δεν καταλαβαίνω κάτι.
Λέει απλά :
Δεν καταλαβαίνω κάτι ακόμη. Και έτσι … μαθαίνει.
Δεν υπάρχει τίποτα που να μην μπορεί να καταλάβει και να κατανοήσει ο πολεμιστής.
Είναι σαν τον Αλέξανδρο που δεν υπάρχει τίποτα που να μην μπορεί να κατακτήσει! Άλυτους κόμπους και ψευτοδιλήμματα, τα κόβει αστραπιαία με το σπαθί.
Οι εξηγήσεις των πολεμιστών να είναι πάντα στην ώρα τους και να αποδεικνύουν συνέπεια σκέψεων,λόγων, πράξεων, προθέσεων και κινήτρων με όρθιο και ορθό Απολλώνιο λόγο.
Η πλάγια σκέψη και ο πλάγιος λόγος να αφορά “ξαπλωτούς μνηστήρες” σε άσπρα χαρτιά με μαύρα γράμματα, “σκιές ” του Άδη συνοδευόμενους από τον ψυχοπομπό Ερμή.
Εξετάζοντας τα πράγματα… από την αρχή και από μια Αρχή!
ΕΝΔΕΛΕΧΩΣ!
Υλικό αίτιον: αυτό από το οποίο είναι φταγμένο κάτι.
Ο άνθρωπος σε πορεία αξιοπρέπειας, γνώσης και αυτογνωσίας.
Ποιητικό αίτιον:Ο ποιητής δημιουργός αυτός που έφτιαξε κάτι.
Ο συγγραφέας.
Μορφικό αίτιο:Η μορφή της δημιουργίας.
Ιστοσελίδες, σχόλια , αναρτήσεις και αφηγήσεις καταγραμμένα λεπτό προς λεπτό στο χωροχρόνο.
Τελικό αίτιο:Ο σκοπός για χάρη του οποίου έγινε κάτι.
Τα Ομηρικά Έπη, έρευνα και μελέτη σε όλα τα επίπεδα και ζωντανή συμμετοχή.
Ενέργεια σύνδεσης: ο χρόνος, ο χώρος και τα μέσα που χρησιμοποιήθηκαν στο χορό.
3 Φεβρουαρίου 2008- 7 Μαΐου 2010 χρόνια, ώρες, λεπτά… διαδίκτυο και βιβλία , ταινίες και μουσική, ενορατική φαντασία.
Η πρόθεση, το κίνητρο και η θέληση του δημιουργού:
Ο δρόμος της καρδιάς του!

Κυριακή, 03 Φεβρουαρίου 2008
Α. Ο καιρός του Τόξου
Aνέβηκε στα ψηλά δωμάτια του παλατιού, η Πηνελόπη,
ύστερα από προτροπή της Αθηνάς!
Στα χέρια της κρατούσε ένα χαλκινοφίλντισι κλειδί
και όταν άνοιξε την λαμποκοπούσα πόρτα της μυστικής κάμαρης
ακούστηκε ένας βαρύς θόρυβος.Προχώρησε ανάμεσα στους πολύτιμους θησαυρούς
και κατευθύνθηκε στο Τόξο με την φαρέτρα περίλυπη. Ήταν το δώρο του Ίφιτου, το Τόξο του Απόλλωνα,
αλλά ο Οδυσσέας δεν το πήρε μαζί τουόταν ξεκίνησε την μεγάλη εξερεύνηση του Κόσμου
Η περίφρων κόρη του Ικάριου ,το άγγιξε και, δάκρυαάρχισαν να κυλούν από τα μάτια της
Έκλαιγε για την εξορία, την μοναξιά, την αγωνιά του Ανθρώπου,
αιώνες τώρα, να βασανίζεται χωρίς τέλος, χωρίς οίκτο.
Έκλαιγε μ’αναφιλητά για τα παιδιά που δεν έχουν προλάβει
να χαρούν την ξεγνοιασιά ,την νεότητα ,την αθωότητα, που τους ταιριάζει.
Έκλαιγε για τις γυναίκες που δεν μπόρεσαν να μοιραστούν την ζωή τους
μ’ενα ταίρι που θα εκτιμούσαν, θ’αγαπούσαν και θα σεβόταν.
Ακόμη θρηνούσε για τους άντρες που έχουν χάσει την την περηφάνια τους,
την τιμή τους, τον στόχο , τον προορισμό τους που, όφειλαν να έχουν.
Έκλαιγε γοερά η Πηνελόπη, για τους ανθρώπους όλων των εποχών,
όλων των φυλών και φύλων, όλων των θρησκειών,
που γεννιούνται και πεθαίνουν μόνοι τους, εξαπατημένοι απ’όλα,
που έχουν καταδικαστεί σ’ενα τόσο άνισο και δύσκολο αγώνα.Σ’ένα αγώνα που, πάντα μα πάντα, κάτι τους ξεπερνά και στο τέλος τους νικά..Κι’όταν στέρεψαν τα δάκρυα, κατέβηκε τις μαρμαρένιες σκάλες,
ακούμπησε σ’ένα Στύλο και παρέδωσε το Τόξο στο Τηλέμαχο και στους Μνηστήρες. Στο πρόσωπο της ήταν ζωγραφισμένη η αυστηρότητα αλλά , βαθιά μέσα της ήλπιζε και ευχόταν να έχει επιστρέψει ο Οδυσσέας , να είναι πια εδώ και να διεκδικήσει τον τίτλο του.

Υπάρχει κανείς που να μπορεί να λυγίσει το Τόξο
και να περάσει το βέλος ανάμεσα από τις οπές 12 τσεκουριών?

ΟΙ ΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΛΑΪΟΝ

συλλογίζονται στο αγαπημένο τους δένδρο ….με τα 12 αόρατα όπλα τους.
Την ασπίδα του Άρη, το άροτρο της Δήμητρας, το κηρύκειο του Ερμή, τα πολύχρωμα φτερά του παγωνιού της Ήρας, το τόξο του Απόλλωνα, το αδράχτι της Εστίας, το μήλο και την ζώνη της Αφροδίτης, την αόρατη κυνός κεφαλή του Πλούτωνα και το αμόνι και σφυρί του Ήφαιστου,το δόρυ της Αθηνάς, τους κεραυνούς του Δία, την φαρέτρα και τα βέλη της Άρτεμης, την τρίαινα του Ποσειδώνα!
Σε ένα αγαπημένο τους νησί και μία αγάπη... από τον Αύγουστο!
Ένα νησί που βρίσκετε μέσα σε έναν ωκεανό τρυφερότητας που σε τυλίγει νοσταλγικά
Και που πολλές φορές αναρωτήθηκες εάν υπάρχει, και σε ποια μελλοντική ζωή μπορεί να υπάρξει.
Η Ιθάκη πανταχού παρούσα!
ΙΘΑΚΗ!
Ένας έρωτας αγιάτρευτος, σημείο αναφοράς, στόχος και προορισμός!
ΙΘΑΚΗ!
Ένα Νησί, μία Πατρίδα, ένα Παλάτι, ένας Νους διαυγής, μία Ψυχή ολόρθη ανέγγιχτη, μία Καρδιά μεγάλη καινούργια πάντα νέα….μαζί με την ματιά της.
Ένα ΔΕΝΔΡΟ με γερές ρίζες αμετακίνητο αειθαλές!
Ένα Δένδρο Σοφίας, Γνώσης, Αυτογνωσίας και Αγάπης!
Γύρω από αυτό το Δένδρο ο Οδυσσέας έφτιαξε τον κόσμο του, ότι αγαπούσε πολύ και ένα κρεβάτι ενός Αθάνατου Ζευγαριού που συναντιέται κάθε φορά όταν το Ένα γίνεται Δύοκαι δημιουργεί το Τρία και …χιλιάδες άλλα νέα πράγματα και ιδέες.Για αυτό τον Έρωτα, για χάρη του, ο Οδυσσέας δεν μπορεί να μείνει πουθενά και παρ όλες τις δελεαστικές προτάσεις και προσφορές… θα πει τα μεγάλα ΟΧΙ.
Για να βρεθεί κοντά του και να υποβληθεί στην τελευταία δοκιμασία από την βασίλισσα της καρδιάς του:
Αν γνωρίζει την ύπαρξη αυτού του δένδρου και τι σημαίνει;
ψ Οδύσσειας

Ποιος το κλινάρι μετασάλεψε; Καλός τεχνίτης να ‘ταν,
185 και πάλε θα του ‘ρχόταν δύσκολο! Μόνο θεός μπορούσε,
αν ήθελε, να ‘ρθεί κι ανέκοπα να το μετασαλέψει. Μα απ᾿ τους θνητούς που ζουν δε γίνεται τη θέση να του αλλάξει κανείς, κι ας είναι απά στα νιάτα του᾿ το τορνευτό κλινάρι τρανό σημάδι κρύβει᾿ τα ‘φτιαξαν τα χέρια τα δικά μου. 190 Φύτρωνε δέντρο, ελιά στενόφυλλη, μες στον αυλόγυρο μας,
ξεπεταμένο κι ολοφούντωτο, χοντρό σα μια κολόνα.
Και πήρα κι έχτισα τρογύρα του την κάμαρα με πέτρες
πυκνές ως πάνω, και τη σκέπασα καλά καλά με στέγη’
κι αφού της πέρασα πορτόφυλλα καλαρμοσμένα, στεριά,
195 έκοψα απάνω της στενόφυλλης ελιάς κλαδιά και φούντα, και τον κορμό απ᾿ τη ρίζα κλάδεψα, προσεχτικά, πιδέξια με το σκεπάρνι πελεκώντας τον, με στάφνη ισιώνοντας τον, κλινόποδο να γένει, κι άνοιξα με το τρυπάνι τρύπες. Κει πάνω το κλινάρι εστήριξα, καλά πλανίζοντας το, 200 και με το μάλαμα το πλούμισα, το φίλντισι, το ασήμι! τέλος λουριά από βόδι ετάνυσα, που απ᾿ την πορφύρα άστραφταν. Το μυστικό σου το φανέρωσα σημάδι, μα δεν ξέρω αν το κλινάρι ακόμα στέκεται, γυναίκα, για κανένας το λιόδεντρο απ᾿ τη ρίζα του ‘κοψε και του άλλαξε τη θέση.» 205 Αυτά είπε, κι εκείνης τα γόνατα λύθηκαν κι η καρδιά της, τ᾿ αλάθευτα σημάδια ως γνώρισε στα λόγια του Οδυσσέα’

 

Ιθάκη, το νησί ενός καθαρού νου, μιας ζωντανής καρδιάς και μιας ανέγγιχτης ψυχής!

 

Το νησί των ελευθέρων ανθρώπων, δίκαιων, ισότιμων, ερωτευμένων

, αγαπημένων και αξιοπρεπών!