Σ. Σκοπεύοντας εμφανίσεις

.


..και μεταμορφώσεις με τα φωτεινά ρούχα ενός ευφυούς και νοήμονος όντος

Σκοπός!

Η συνεκτική δύναμη που κρατεί ενωμένα τα ενεργειακά πεδία των έμβιων όντων σε ομοιομορφία και συνοχή। Η φιλότητα του Εμπεδοκλή και το "Ζεύγνυμι" του Διός όταν το Ένα γίνεται Δύο και δημιουργεί τον κόσμο "κόσμημα" του σύμπαντος.

Γιατί η Αθηνά μεταμορφώνει τον Οδυσσέα σε ζητιάνο πριν μπει στο Παλάτι με την βοήθεια του Τηλέμαχου;

Μείωση του εγωκεντρισμού και της αυταρέσκειας, εκπαίδευση στην παραφύλαξη, ανίχνευση των κινήτρων του περιγύρου του και αυτοπαρατήρηση, αυτοέλεγχος και το χάσιμο της ανθρώπινης μορφής;

Ο αφηρημένος πυρήνας των ιστοριών του μεγάλου μας ποιητή είναι ένα κρυμμένος θησαυρός γνώσης και αυτογνωσίας που περιμένει να τον ανακαλύψουμε μαζί με την θαυμαστή κληρονομιά των Ελλήνων τολμηρών ταξιδευτών!

Ο Δον Χουάν ήθελε να κάνουμε μια ακόμη βόλτα στα βουνά πριν γυρίσουμε σπίτι, αλλά δεν τα καταφέραμε। Αντί γι΄αυτό μου ζήτησε να τον πάω με το αυτοκίνητο μου στην πόλη. Κάποιον ήθελε να συναντήσει εκεί.Στον δρόμο, μιλούσε για κάθε άλλο θέμα εκτός από το σκοπό. Ήταν μια καλόδεχτη αλλαγή.

Το απόγευμα , αφού είχε κάνει τις δουλειές του, καθίσαμε στο αγαπημένο του παγκάκι στην πλατεία. Το μέρος ήταν έρημο. Ήμουν πολύ κουρασμένος και νύσταζα. Και τότε, εντελώς αναπάντεχα, πετάχτηκα. Το μυαλό μου ήταν καθαρό σαν κρύσταλλο.Ο Δον Χουάν πρόσεξε αμέσως την αλλαγή και γέλασε με την έκφραση της έκπληξή μου. Έπιασε μια σκέψη απ΄το μυαλό μου ή ίσως να ήμουν εγώ που έπιασα με από το δικό του μυαλό.

« Αν σκεφτείς τη ζωή σε ώρες αντί για χρόνια, οι ζωές μας είναι τεράστιες.» είπε. « Ακόμη κι αν σκεφτείς σε ημέρες, η ζωή είναι ατελείωτη».

Κι αυτό ακριβώς σκεφτόμουν κι εγώ.

Μου είπε ότι οι μάντεις υπολόγισαν τη ζωή τους σε ώρες κι ότι σε μία ώρα ήταν δυνατόν ένας μάντης να ζήσει το αντίστοιχο της έντασης μιας ολόκληρης ζωής. Αυτή η ένταση είναι το πλεονέκτημα όταν θέλουμε να αποθηκεύσουμε πληροφορία στην μετακίνηση του σημείου συναρμογής.»

Απαίτησα να μου το εξηγήσει με περισσότερες λεπτομέρειες. Πριν πολύ καιρό, επειδή ήταν τόσο άβολο το να κρατάω σημειώσεις, είχε προτείνει να κρατάω όλες τις λεπτομέρειες που μάζευα για τον κόσμο των μάντεων, όχι σε χαρτί, ούτε στο μυαλό μου, αλλά στην κίνηση του σημείου συναρμογής μου.

« Το σημείο συναρμογής, ακόμη και με την μικρότερη μετακίνηση, δημιουργεί εντελώς απομονωμένα νησιά αντίληψης», είπε ο Δον Χουάν. « Εκεί μπορεί να αποθηκευτεί πληροφορία με την έννοια της εμπειρίας μέσα στην πολυπλοκότητα της αντίληψης».

« Αλλά πως μπορεί να αποθηκευτεί πληροφορία σε κάτι τόσο ασαφές» ; ρώτησα.

« και το μυαλό το ίδιο ασαφές είναι κι όμως το εμπιστεύεσαι εντελώς, γιατί σου είναι οικείο «, μου αντιγύρισε. « δεν έχεις ακόμη την ίδια οικειότητα με την μετατόπιση του σημείου συναρμογής, αλλά είναι περίπου το ίδιο».

« Εννοώ, πως αποθηκεύεται η πληροφορία» ; επέμεινα.

« Η πληροφορία αποθηκεύεται στην ίδια εμπειρία», είπε. « Αργότερα, όταν ο μάντης μετακινεί το σημείο συναρμογής του στο ακριβές σημείο που βρισκόταν, ξαναζεί ολόκληρη την εμπειρία. Αυτή η αναθύμηση των μάντεων είναι ο τρόπος για να ξαναπαίρνουν όλες τις πληροφορίες που είναι αποθηκευμένες στην κίνηση του σημείου συναρμογής. Η ένταση είναι αυτόματο αποτέλεσμα της μετακίνησης του σημείου συναρμογής» συνέχισε. « Για παράδειγμα, ζεις αυτές τις στιγμές σε πιο έντονο ρυθμό απ΄ότι συνήθως, έτσι μπορούμε να πούμε πως αποθηκεύεις ένταση. Κάποια μέρα θα ξαναζήσεις αυτήν την στιγμή κάνοντας το σημείο συναρμογής σου να γυρίσει στο σημείο ακριβώς που βρίσκεται τώρα. Μ΄αυτό τον τρόπο οι μάντεις αποθηκεύουν πληροφορία».

Είπα στον Δον Χουάν ότι οι έντονες αναθυμήσεις που είχα τις προηγούμενες μέρες, απλά και μόνο μου είχαν συμβεί χωρίς την παρέμβαση καμιάς πνευματικής διαδικασίας, που είχα αντιληφθεί τουλάχιστον.

« Πως μπορεί κανείς να αναθυμηθεί επίτηδες»; ρώτησα.

« Η ένταση που είναι μια πλευρά του σκοπού, συνδέεται φυσικά με την λάμψη των ματιών του μάντη» , εξήγησε « Για να θυμηθεί εκείνα τας μεμονωμένα νησιά αντίληψης ο μάντης, χρειάζεται μόνο να σκοπεύσει την συγκεκριμένη λάμψη των ματιών του που συνδέεται με οποιαδήποτε θέση θέλει να ξαναφτάσει. Αλλά αυτά τα έχω εξηγήσει ήδη».

Θα πρέπει να κοίταζα σαν χαζός. Ο Δον Χουάν με κοίταξε με σοβαρή έκφραση. Άνοιξα το στόμα μου δύο τρείς φορές να τον ρωτήσω κάτι, αλλά δεν μπορούσα να σχηματοποιήσω καμιά σκέψη.

« Επειδή ο ρυθμός έντασής του είναι μεγαλύτερος από το κανονικό» , είπε ο δον Χουάν, «σε λίγες ώρες ένας μάντης μπορεί να ζήσει το ισοδύναμο μιας ολόκληρης κανονικής ζωής. Το σημείο συναρμογής του, με το να μετατοπίζεται σε μια άγνωστη θέση, απορροφά περισσότερη ενέργεια απ΄ότι συνήθως. Η επιπλέον αυτή ροή ενέργειας ονομάζεται ένταση.»

Καταλάβαινα με πλήρη διαύγεια ότι έλεγε και η λογική μου ταλαντεύτηκε κάτω από το βάρος των συνεπειών της δήλωσης.

Ο Δον Χουάν με κάρφωσε με το βλέμμα του και με προειδοποίησε να προσέξω μια αντίδραση που προσέβαλε όλους τους μάντεις. Μια καταπιεστική επιθυμία να εξηγήσω την μαντική εμπειρία σε λογικούς νοηματικούς όρους.

« Η μαντική είναι τόσο έξω από τα γνωστά» συνέχισε, « που οι υγιείς μάντεις την θεωρούν σαν μία απλή πνευματική άσκηση και την χρησιμοποιούν για να παραφυλάξουν τον εαυτό τους. Το ατού τους είναι όμως, ότι παραμένουν πάντα σε επιφυλακή και γνωρίζουν ότι είμαστε απλοί παρατηρητές και ότι η αντίληψη έχει περισσότερες δυνατότητες απ΄όσες μπορεί να συλλάβει το ανθρώπινο μυαλό.»

Σαν μόνο σχόλιο, εξέφρασα την εκτίμησή μου για τις εξαιρετικές δυνατότητες της ανθρώπινης εγρήγορσης.

« για να προστατευτούν απ΄αυτή την απειρία, οι μάντεις μαθαίνουν να είναι ένα τέλειο μείγμα αδυσώπητου, πονηριάς, υπομονής, και γλυκύτητας. Οι τέσσερις αυτές βάσεις είναι αδιαχώριστα συνδεδεμένες. Οι μάντεις τις καλλιεργούν με το να τις σκοπεύουν. Οι βάσεις αυτές είναι, βέβαια , θέσεις του σημείου συναρμογής.

Συνέχισε λέγοντας ότι η κάθε πράξη που εκτελούσε ο κάθε μάντης, εξ ορισμού, υπαγορευόταν από τις τέσσερις αυτές αρχές. Έτσι μπορούμε να πούμε ότι η κάθε πράξη ενός μάντη είναι ουσιαστική τόσο στη σκέψη όσο και στην πραγματοποίηση κι έχει το συγκεκριμένο μείγμα των τεσσάρων αρχών της παραφύλαξης.

« Οι μάντεις χρησιμοποιούν τις τέσσερις διαθέσεις της παραφύλαξης σαν οδηγούς. Πρόκειται για τέσσερις πνευματικές καταστάσεις, τέσσερα διαφορετικά είδη έντασης που μπορούν να χρησιμοποιήσουν οι μάντεις για να αναγκάσουν το σημείο συναρμογής τους να κινηθεί προς ορισμένες θέσεις.»

Ξαφνικά φάνηκε ενοχλημένος. Τον ρώτησα αν τον ενοχλούσε η επιμονή μου να υποθέτω.

« Σκέφτομαι μόνο πως η λογική μας μας βάζει μεταξύ σφύρας και άκμονος. Η τάση μας είναι να υποθέτουμε, να ρωτάμε, να αποκαλύπτουμε. Και δεν υπάρχει τρόπος να γίνει αυτό μέσα από την μαντική, που είναι η πράξη να φτάνεις στην θέση της σιωπηλής γνώσης , και η σιωπηλή γνώση δεν μπορεί να εκλογικευτεί. Μπορεί μόνο να βιωθεί.»

Χαμογέλασε και τα μάτια του έλαμψαν σαν άστρα. Είπε ότι οι μάντεις , στην προσπάθειά τους να προστατευτούν από την επίδραση της σιωπηλής γνώσης ανέπτυξαν την τέχνη της παραφύλαξης. Η παραφύλαξη μετακινεί το σημείο συναρμογής πολύ λίγο κάθε φορά αλλά σταθερά. Έτσι δίνει χρόνο κι επομένως και τη δυνατότητα να προστατευθούν οι μάντεις.

« Μέσα στην τέχνη της παραφύλαξης, υπάρχει μια τεχνική που οι μάντεις χρησιμοποιούν κατά κόρον, η ελεγχόμενη τρέλα. Οι μάντεις ισχυρίζονται ότι η ελεγχόμενη τρέλα είναι ο μόνος τρόπος με τον εαυτό τους, στην κατάσταση της εκτεταμένης εγρήγορσης και αντίληψης, και με όλους και όλα του καθημερινού κόσμου.»

Η ελεγχόμενη τρέλα σαν τέχνη της ελεγχόμενης απάτης ή τέχνη της υποκρισίας, έπρεπε να είναι συνεχής πρακτική. Η προσποίηση να είναι τόσο καλή που κανείς να μην μπορεί να την ξεχωρίσει από την αλήθεια. Δεν είναι μία άμεση απάτη αλλά ένας εκλεπτυσμένος θεατρικός τρόπος να είσαι χωρισμένος από τα πάντα ενώ ταυτόχρονα αποτελείς αναπόσπαστο κομμάτι τους.» Η Ελεγχόμενη τρέλα είναι τέχνη. Μία πολύ ενοχλητική και δύσκολη τέχνη, για να μάθεις. Πολλοί μάντεις δεν έχουν τόσο γερό στομάχι γι΄αυτήν, όχι γιατί υπάρχει κάτι κακό ανακατεμένο, αλλά γιατί χρειάζεται πολλή ενέργεια για να την εξασκείς.»

Ο Δον Χουάν παραδέχτηκε ότι την εξασκούσε συνειδητά αν και δεν του άρεσε και πολύ, ίσως γιατί ο ευεργέτης του ήταν τόσο καλός σ΄αυτήν. Η , ήταν ίσως λόγω της προσωπικότητας του, που κατά βάση ήταν άστατη και στριφνή, που δεν διέθετε την κινητικότητα που απαιτούσε η εξάσκηση της ελεγχόμενης τρέλας. Όταν πια φθάνουμε στην μαντεία, η προσωπικότητά μας έχει ήδη διαμορφωθεί και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να εξασκούμε την ελεγχόμενη τρέλα και να γελάμε μονομιάς.

Οι κυνηγοί που εξασκούν ελεγχόμενη τρέλα πιστεύουν ότι στα θέματα της προσωπικότητας ολόκληρο το ανθρώπινο είδος εμπίπτει σε τρείς κατηγορίες.

Αυτό είναι παράλογο διαμαρτυρήθηκα. « Η ανθρώπινη συμπεριφορά είναι αρκετά πολύπλοκη για να μπει σε κατηγορίες».

« Οι κυνηγοί λένε ότι δεν είναι και τόσο πολύπλοκη όσο νομίζουμε και συνέχισε να εξηγεί το σύστημα ταξινόμησης των κυνηγών. Στην πρώτη κατηγορία είναι οι άνθρωποι οι τέλειοι γραμματείς, οι βοηθοί, οι συνοδοί. Έχουν μία πολύ ρευστή προσωπικότητα, αλλά η ρευστότητα τους δεν αναζωογονεί. Είναι όμως εξυπηρετικοί, νοιάζονται για τους άλλους, εντελώς σπιτόγατοι, πηγαίοι μέσα σε όρια, με χιούμορ, καλούς τρόπους, γλυκείς, λεπτοί. Με άλλα λόγια είναι οι συμπαθείς άνθρωποι που μπορείς να βρεις , αλλά έχουν ένα μεγάλο ελάττωμα, δεν μπορούν μόνοι τους. Χρειάζονται κάποιον να τους κατευθύνει πάντα. Δεν έχει σημασία πόσο πιεστική ή ανταγωνιστική μπορεί να είναι αυτή η κατεύθυνση, γιατί μπορεί να αποδειχθούν αξεπέραστοι. Μόνοι τους όμως χάνονται.

Οι άνθρωποι της δεύτερης κατηγορίας δεν είναι καθόλου συμπαθείς. Είναι μικρόψυχοι, εκδικητικοί, φθονεροί, ζηλιάρηδες, εγωκεντρικοί. Μιλάνε αποκλειστικά και μόνο για τον εαυτό τους και συνήθως απαιτούν από τους άλλους να επιβεβαιώνουν τις απόψεις τους.

Παίρνουν πάντα την πρωτοβουλία, αν και δεν είναι ποτέ σίγουροι γι΄αυτήν. Αισθάνονται δυσάρεστα σε όλες τις καταστάσεις και δεν χαλαρώνουν ποτέ. Είναι ανασφαλείς και ανικανοποίητοι. Όσο πιο ανασφαλείς είναι τόσο πιο απαίσιοι γίνονται. Το μοιραίο τους ελάττωμα είναι ότι μπορούν να πατήσουν επί πτωμάτων για να ανέβουν.

Στην Τρίτη κατηγορία υπάγονται οι άνθρωποι που δεν είναι ούτε καλοί ούτε κακοί. Δεν υπηρετούν κανέναν ούτε επιβάλλουν τον εαυτό τους σε κανένα. Είναι μάλλον αδιάφοροι. Έχουν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους που προέρχεται αποκλειστικά και μόνο από ονειροπολήσεις και ευχολογίες. Αν είναι σε κάτι καλοί είναι το να περιμένουν πράγματα να τους συμβούν. Περιμένουν να τους ανακαλύψουν και να τους υποτάξουν κι έχουν μία θαυμαστή ικανότητα να δημιουργούν την ψευδαίσθηση ότι κρύβουν μεγάλες δυνατότητες, που υπόσχονται πάντα να αποκαλύψουν αλλά δεν τον κάνουν ποτέ γιατί στην πραγματικότητα δεν τις έχουν. Ο Δον Χουάν είπε ότι σίγουρα ανήκε στην δεύτερη κατηγορία. Μετά μου ζήτησε να ταξινομήσω τον εαυτό μου και εκεί μπερδεύτηκα. Πρότεινα ότι μπορεί να είμαι συνδυασμός και των τριών αυτών κατηγοριών.

« Μην μου λες εμένα για συνδυασμούς και αηδίες» είπε γελώντας. Είμαστε απλά όντα, ο καθένας μας ανήκει σε μία από αυτές τις τρείς, και αν θές την γνώμη μου ανήκεις στην δεύτερη.» Άρχισα να διαμαρτύρομαι ότι δεν έχει νόημα αυτό, γιατί τότε είμαστε παγιδευμένοι για όλη μας την ζωή σε αυτό, χωρίς ελπίδα αλλαγής ή επανόρθωσης.

Συμφώνησε ότι έτσι ακριβώς είναι, εκτός από ένα δρόμο επαναφοράς. Οι μάντεις από πολύ καιρό έχουν μάθει ότι η αυταρέσκειά μας εμπίπτει σε μια από τις κατηγορίες. Το πρόβλημα με μας είναι ότι παίρνουμε τον εαυτό μας στα σοβαρά. Σε όποια κατηγορία και αν εμπίπτει η εικόνα μας, έχει σημασία μόνο η αυταρέσκειά μας. Αν δεν ήμασταν τόσο αυτάρεσκοι δεν θα είχε καμία σημασία η κατηγορία που ανήκουμε. Ήμουν αγανακτισμένος, ήθελα να τσακωθώ μαζί του αλλά δεν είχα την ενέργεια να το κάνω.

Άλλαξε θέμα και επανήλθε στους βασικούς πυρήνες που είχαμε συζητήσει. Στις εκφράσεις του πνεύματος , το χτύπημα του πνεύματος, στα κόλπα του πνεύματος, στην κάθοδο του πνεύματος, στις απαιτήσεις του σκοπού και στον χειρισμό του. Επανέλαβε τα κύρια σημεία σαν να ήθελε να με κάνει να αποθηκεύσω αυτές τις πληροφορίες στην ένταση εκείνης της στιγμής. Όμως οι βασικοί πυρήνες εξακολουθούσαν να αποτελούν μυστήριο για μένα και ένοιωθα ότι δεν είχα καταλάβει τίποτε ουσιαστικά. Επέμενα με διάφορες ερωτήσεις. Μου απάντησε ότι και για τον ίδιο αυτό το θέμα ήταν πολύ δύσκολο, και επειδή ίσως να ήταν πιο εγωκεντρικός από μένα γινόταν κακότροπος και η γκρίνια ήταν ένας τρόπος για να ρωτάει. Για μένα είπε ότι ήμουν μάλλον μαχητικός ερευνητής, αλλά και οι δύο είμαστε το ίδιο ενοχλητικοί για διαφορετικούς λόγους ο καθένας.

« Όσες φορές και αν πω ότι κάθε άνθρωπος του οποίου το σημείο κινείται μπορεί να το κινήσει περισσότερο, θα είναι λίγες» είπε με έμφαση. « Ο μόνος λόγος που χρειαζόμαστε ένα δάσκαλο είναι για να μας σπρώχνει ανελέητα. Αλλιώς η φυσική μας αντίδραση θα ήταν να σταματήσουμε και να δώσουμε συγχαρητήρια στον εαυτό μας που καταφέραμε τόσα πολλά. Και οι δύο μας είμαστε πολύ καλά παραδείγματα της κακής μας τάσης να μην ζορίζουμε τον εαυτό μας, αλλά ευτυχώς ο ευεργέτης του ήταν θαυμάσιος κυνηγός και δεν του χαριζόταν.

Ο ναγκουάλ Χουλιάν του έκανε εκτενή κηρύγματα γύρω από την φύση της έπαρσης και της κίνησης του σημείου συναρμογής. Ήταν γι΄αυτόν η έπαρση ένα τέρας με τρείς χιλιάδες κεφάλια, και μπορούσε κανείς να το αντιμετωπίσει και να το καταστρέψει με τρείς τρόπους. Ο πρώτος ήταν να καταστρέψει ένα κεφάλι την φορά, ο δεύτερος να φθάσει σε κείνη την μυστηριώδη κατάσταση που ονομάζεται θέση χωρίς οίκτο, που την κατέστρεφε με αργό θάνατο από πείνα, και ο τρίτος να πληρώσει με τον δικό του συμβολικό θάνατο την στιγμιαία καταστροφή του τέρατος με τα τρείς χιλιάδες κεφάλια. Ο Χουλιάν πρότεινε την Τρίτη λύση, αλλά θα θεωρούσε τον εαυτό του τυχερό αν είχε περιθώρια επιλογής. Συνήθως ήταν το πνεύμα που καθόριζε ποιόν τρόπο θα χρησιμοποιούσε ο μάντης και ήταν καθήκον να το ακολουθήσει.

Ο Δον Χουάν με καθοδήγησε όπως το έκανε ο δικός του ευεργέτης, αλλά τα αποτελέσματα ήταν διαφορετικά . Ενώ εγώ είχα ανταποκριθεί πολύ καλά εκείνος δεν τα κατάφερε. Η δική του περίπτωση ήταν τελείως διαφορετική γιατί όταν ο ευεργέτη του τον είδε να κείτεται στο δρόμο με μία σφαίρα στο στήθος κατάλαβε ότι ήταν ο νέος ναγκουάλ. Έδρασε αναλόγως και μετακίνησε το σημείο συναρμογής του, μόλις το επέτρεψε η υγεία του. Έτσι είδε με μεγάλη ευκολία ένα πεδίο ενέργειας με τη μορφή εκείνου του τερατανθρωπου. Αντί όμως να τον βοηθήσει αυτό, καθυστέρησε οποιαδήποτε άλλη περαιτέρω κίνηση του σημείου του, το οποίο παρέμενε κολλημένο εκεί, ενώ των άλλων μαθητών μετακινούνταν σταθερά. Προσπάθησε και ο Ναγκουάλ Ελίας να με βοηθήσει και να ξεκαθαρίσει το αδιέξοδο αυτό, το οποίο συνέβη λίγους μήνες μετά από την εμπειρία μου στο ποτάμι. Βέβαια μην φανταστείς ότι άλλαξα πραγματικά ή ότι ήμουν σοφότερος. Σκέψου εσένα, ενώ έχω σπάσει την συνέχεια σου τόσες φορές, την έχω κάνει κομματάκια, εξακολουθείς να συμπεριφέρεσαι σαν να μην σε έχω ακουμπήσει. Πρόκειται για το τελειότερο επίτευγμα της μαγείας, του σκοπού. Για λίγο μπορεί να βρίσκεσαι κάτω από την επήρεια της εμπειρίας και μετά ξεχνάς ότι και να έχει συμβεί. Γι αυτό ο Χουλιάν πίστευε ότι μπορούμε να αλλάξουμε μόνο αν» πεθάνουμε» πραγματικά. « Ο ευεργέτης μου δεν πίστευε στην μετάδοση της γνώσης, μου είπε. « Η γνώση που αποκτιόταν με αυτόν τον τρόπο της έλειπε η αποτελεσματικότητα. Δεν ήταν ποτέ παρούσα όταν την χρειαζόσουν, ενώ όταν η γνώση αποκτιέται από μόνη της, θα μπορούσε το άτομο να πει ότι ήταν δική του. Ο δον Χουάν είπε ότι η διαφορά μεταξύ της δικής του διδακτικής μεθόδου και του ευεργέτη του ήταν ότι πίστευε ότι ο καθένας πρέπει να έχει περιθώρια επιλογής, ενώ ο ευεργέτης του είχε αντίθετη άποψη.

Συνεχίζοντας την ιστορία του ο Δον Χουάν είπε ότι ο ναγκουάλ χρησιμοποίησε τον Τούλιο, το ακοινώνητο μέλος του σπιτιού, για να καταφέρει ένα νέο τρομακτικό χτύπημα στην ψυχολογική μου συνέχεια. Ήταν ένας σιχαμερός υπερόπτης ανθρωπάκος και συμφωνούσαν όλοι οι μαθητές , τον μισούσαν, γιατί τους απέφευγε και τους σνομπάριζε. Τους συμπεριφερόταν δε, με τέτοια απέχθεια που αισθανόταν μηδαμινοί. Πίστευαν δε ότι η ξιπασμένη του απόσταση ήταν ένα κάλυμμα για την δειλία του. Παρόλο αυτά όμως ο Χουλιάν ήταν ξετρελαμένος μαζί του και εξασκούσε μεγάλη επίδραση στο σπίτι.

Ένα πρωινό, που όλοι οι μαθητές πήγαν για μία ολοήμερη δουλειά στην πόλη, ο Δον Χουάν έμεινε στο σπίτι και ο Χουλιάν του ζήτησε να τον βοηθήσει με τους λογαριασμούς. Χρειάστηκε όμως κάποια πληροφορία που μόνο ο Τούλιο μπορούσε να του την δώσει γιατί είχε ξεχάσει να την καταγράψει. Ο Χουλιάν έγινε έξαλλος με αυτή την παράλειψη, ευχαρίστησε τον Δον Χουάν και τον διέταξε ανυπόμονα να ψάξει να τον βρει. Λάμποντας στην ιδέα να ενοχλήσει τον Τούλιο, έτρεξε στο κτήμα συνοδευόμενος από ένα εργάτη να τον προστατεύει από το τέρατάνθρωπο. Τον βρήκε να επιβλέπει τους εργάτες από μακριά γιατί απεχθανόταν να έρχεται σε ‘άμεση επαφή με τους ανθρώπους.

Με προστακτική φωνή ο Δον Χουάν απαίτησε να έρθει στο σπίτι γιατί ο ναγκουάλ χρειαζόταν τις υπηρεσίες του. Εκείνος όμως του είπε ότι είχε δουλειά και ότι θα μπορούσε να έρθει σε μία ώρα περίπου. Όταν δε, επέμενε, άρχισε να τον προσβάλλει δυνατά. Σοκαρίστηκε τόσο πολύ γιατί δεν είχε ακούσει ποτέ τον Τούλιο να υψώνει τον τόνο της φωνής του και να φωνάζει κακοήθειες. Ήταν τόσο μεγάλη η έκπληξη του που γέλασε και τότε του πέταξε μια πέτρα εξοργισμένος. Ο τρομοκρατημένος Δον Χουάν τοβαλε στα πόδια.

Στην εξώπορτα του σπιτιού βρήκε τον Τούλιο να μιλά και να γελά με κάποιες γυναίκες, και τον μάλωσε θυμωμένα ότι χάζευε εκεί ενώ ο Χουλιάν τον χρειαζόταν στο σπουδαστήριο.

Τον κοίταξαν σαν να είχε τρελαθεί και ο Τούλιο τον κατηγόρησε ωμά ότι προσπαθούσε να χαλάσει τις σχέσεις του με τον ναγκουάλ. Οι δε γυναίκες έδειχναν την δυσαρέσκειά τους βγάζοντας διάφορε δυνατές κραυγές και κοιτάζοντας τον επιτιμητικά, ενώ προσπαθούσαν να ηρεμήσουν τον Τούλιο. Ο Δον Χουάν θυμωμένος τον διέταξε να πάει αμέσως στην βιβλιοθήκη που περίμενε ο Χουλιάν , αλλά αυτός τον έστειλε στον διάολο. Ο Δον Χουάν έτρεμε κυριολεκτικά από θυμό, γιατί μία ερώτηση για τους λογαριασμούς εξελίχτηκε σε εφιάλτη. Έτρεξε στην βιβλιοθήκη και εκεί, προς μεγάλη του έκπληξη, βρήκε τον Τούλιο καθισμένο στο γραφείο και απορροφημένο στους λογαριασμούς. Έκανε υπεράνθρωπη προσπάθεια να συγκρατήσει τα νεύρα του, κατάλαβε ότι ο Χουλιάν τον δοκίμαζε να δει αν θα έχανε την ψυχραιμία του. Δεν ήθελε να του δώσει αυτήν την ικανοποίηση.

Έτρεξε στην αυλή του σπιτιού και εκεί βρήκε τον Χουλιάν με τον Τούλιο να συζητούν. Του είπε να πάει να φέρει το λογιστικό βιβλίο από το σπουδαστήριο ώστε να κάνουν την εγγραφή, γιατί βρέθηκε τελικά η λύση. Ο Δον Χουάν προσπαθούσε να καταλάβει , αρνιόταν να παίξει τον ρόλο του κλόουν, ήξερε ότι ο Χουλιάν κάτι σχεδίαζε, γιατί είχε εκείνο το βλέμμα που το συνδύαζε με τα χονδρά του αστεία. Στο σπουδαστήριο βλέπει τον Τούλιο ξανά να τον περιμένει, έξαλλος και προσβλητικός. Έπρεπε πραγματικά να προσπαθήσει πολύ για να μην εκραγεί, λέγοντας στον εαυτό του ότι ήταν ένα τεστ της συμπεριφοράς του.

Δεν μπορούσε όμως να καταλάβει πως γινόταν και ο Τούλιο βρισκόταν σε όλα τα μέρη ένα βήμα πριν από αυτόν. Αφού τον άφησε στην αυλή με τον Χουλιάν πως ήταν δυνατόν να πρόλαβε να φθάσει πριν από αυτόν. Πήγε το βιβλίο στον Χουλιάν, ο οποίος τον απέπεμψε να φύγει γιατί ήθελε να συζητήσουν κάτι με τον Τούλιο. Έφυγε και πήγε να συναντήσει τις γυναίκες να τις ρωτήσει αν ήξεραν αυτές κάτι να του εξηγήσουν και εκεί τις βλέπει με τον Τούλιο να συζητούν απορροφημένοι. Τρέχει πίσω και βλέπει τον Τούλιο να συζητά με τον Χουλιάν. Μια υποψία του μπήκε στο μυαλό, τρέχοντας για το σπουδαστήριο, όπου βλέπει τον Τούλιο βυθισμένο στους λογαριασμούς του. Τρέχει στο κτήμα με ένα άλογο και εκεί βλέπει τον Τούλιο στο ίδιο σημείο που τον είχε αφήσει. Ένοιωσε τον κρύο ιδρώτα να τον λούζει από τον φόβο του. Κάποια από τα φοβερά αστεία του Χουλιάν σκέφτηκε. Είχε τρείς δυνατότητες δράσης. Μπορούσε να συμπεριφερθεί σαν να μην συνέβαινε τίποτε ασυνήθιστο. Μπορούσε να βρει μόνος το παιχνίδι του ναγκουάλ, ή να πάει να του ζητήσει διευκρινήσεις. Αποφάσισε να ρωτήσει. Ο Χουλιάν χαμογέλασε και του είπε ότι οι είκοσι μία «μη πράξεις» που του είχε διδάξει ήταν τα εργαλεία για να εξουδετερώσει τα τρεις χιλιάδες κεφάλια του τέρατος, δηλ. της έπαρσης, αλλά αυτά τα όπλα δεν απέδιδαν στην περίπτωση του. Έτσι αποφάσισε να εφαρμόσει την δεύτερη μέθοδο, πράγμα που σήμαινε ότι έπρεπε να βάλει τον Δον Χουάν στην θέση χωρίς οίκτο.

Ο Δον Χουάν πείστηκε ότι ο Χουλιάν ήταν τελείως τρελός και τον λυπήθηκε , αναστέναξε και έβαλε τα δυνατά του να μην βάλει τα γέλια. Ο Χουλιάν του ζήτησε να πάει να ξαναβρεί τον Τούλιο στην αποθήκη, και εδώ σταμάτησε την διήγησή του για να με ρωτήσει τι γνώμη είχα και τι πίστευα ότι συνέβαινε πραγματικά. Του είπα ότι ο Τούλιο είχε μετακινήσει το σημείο συναρμογής και βρισκόταν σε τέσσερα μέρη ταυτόχρονα. Και τι νομίζεις ότι βρήκα στην αποθήκη ξαναρώτησε. Θα έλεγα ότι βρήκες τον ίδιο ή κανένα απάντησα.

« Μα αν είχε συμβεί οτιδήποτε από τα δύο δεν θα είχε υπάρξει χτύπημα στην συνέχεια μου» Είπε. Προσπάθησα να σκεφτώ και να φανταστώ τα πιο περίεργα πράγματα όπως ότι βρήκε το ονειρικό του σώμα. Όχι μου είπε, « εκείνο που βρήκα ήταν ένα αστείο που δεν έχει το αντίστοιχό του στην πραγματικότητα, αλλά δεν ήταν ούτε παράξενο ούτε εξώκοσμο.

Όταν μπήκα στην αποθήκη, αν και ήμουν προετοιμασμένος ότι ο Τούλιο θα έπαιζε κρυφτούλι για να με εξοργίσει , βρήκα τέσσερις Τούλιο μαζί. Με περίμεναν καθισμένοι με τα πόδια σταυρωμένα. Έτρεξα να φύγω ουρλιάζοντας. Ο ευεργέτης μου με κράτησε και βλέπω τρομοκρατημένος και τους τέσσερις να έρχονται προς το μέρος μου. Άρχισαν να μες τσιμπούν με τα σκληρά τους δάχτυλα σαν τεράστια πουλιά. Ούρλιαζα μέχρι που κάτι άρχιζε να υποχωρεί μέσα μου και να μπαίνω σε μία κατάσταση αδιαφορίας. Ποτέ δεν είχα ξανανιώσει κάτι το τόσο εξωπραγματικό. Ζήτησα από τον ναγκουάλ εξηγήσεις.

Αυτοί οι τέσσερις άνδρες ήταν τα τέλεια παραδείγματα παραφύλαξης. Τα ονόματά τους τα είχε σκεφτεί ο Ελίας σαν άσκηση ελεγχόμενης τρέλας. Ήταν Τούλιοουνο, Τουλιο ντούε, Τουλιοτρε, Τουλιοκουάτρο, αριθμημένα με τα ισπανικη αριθμητική. Οι Τούλιο ήταν ένας θρίαμβος του ναγκουάλ Ελίας και ήταν η προσωποποίηση της κοσμιότητας. Ήταν δε, εξαιρετικοί κυνηγοί, ώστε στην πράξη , υπήρχε μόνο ένας, και παρόλο που οι άνθρωποι τους έβλεπαν και τους συναναστρεφόταν καθημερινά, κανείς εκτός από τα μέλη του σπιτιού δεν ήξεραν ότι ήταν τέσσερις. Ο Δον Χουάν ,λόγω αυτής της ασυνήθιστης καθαρότητας, που είχε φθάσει η θέση χωρίς οίκτο, όπου η αυτολύπηση δεν είχε κανένα νόημα, καταλάβαινε ότι του έλεγε ο Χουλιάν. Μόνο που αυτή η ενόραση και η σοφία ήταν μεταβατικές, γιατί αναπόφευκτα θα επέστρεφε στην αρχική του θέση. Ρώτησε τον Χουλιάν πως οι Τούλιο δημιουργούσαν την εντύπωση ενός μόνο ατόμου, γιατί τελικά αν τους προσέξει κανείς δεν έμοιαζαν και τόσο πολύ, εκτός του ότι φορούσαν τα ίδια ρούχα, με το ίδιο περίπου ύψος, ηλικία και κατατομή. « Το ανθρώπινο μάτι είχε συνηθίσει να προσέχει μόνο τα κύρια χαρακτηριστικά οποιοδήποτε πράγματος, είπε, που ήταν ήδη γνωστά από πριν. Έτσι η τέχνη της παραφύλαξης ήταν να δημιουργήσει μία εντύπωση παρουσιάζοντας τα χαρακτηριστικά που ήθελε, χαρακτηριστικά που το μάτι δεν μπορούσε παρά να προσέξει. Ενισχύοντας έντεχνα κάποιες εντυπώσεις, οι κυνηγοί μπορούσαν να πείσουν τον παρατηρητή ότι έβλεπε κάτι συγκεκριμένο.»

Όταν είχε πρωτοέρθει ο Δον Χουάν με γυναικεία ρούχα, οι γυναίκες της ομάδας γελούσαν ανοιχτά μαζί του, ενώ ο Τούλιοτρε είχε στρέψει το πρόσωπό του , είχε σηκώσει με δυσαρέσκεια τους ώμους του, σαν να τα βαριόταν όλα αυτά και έφυγε, ενώ οι γυναίκες τόνισαν αυτή την εντύπωση με το να δείχνουν την δυσαρέσκεια τους γι΄αυτό το ακοινώνητο πλάσμα. Κάθε Τούλιο που ερχόταν σε επαφή μαζί του , από τότε ενίσχυε αυτήν την εντύπωση και την τελειοποιούσε, σε σημείο που ο Δον Χουάν δεν έβλεπε τίποτε άλλο εκτός από το ότι δεν τον άντεχε . Ο Τούιοουνο είπε ότι τους πήρε τρείς μήνες για να μπορέσουν ,με συγχρονισμένες και προσεκτικές πράξεις να «τυφλώσουν» τον Δον Χουάν και να βλέπουν μόνο αυτό που ήθελαν αυτοί. Αργότερα ούτε καν πρόσεχαν πια, σταμάτησαν και να φορούν τα ίδια ρούχα αλλά ο ίδιος δεν πρόσεξε ποτέ την διαφορά.

Όταν ήρθαν και άλλοι μαθητές στο σπίτι ξαναέκαναν το ίδιο, μόνο που εκείνοι ήταν πιο έξυπνοι και έπρεπε να είναι πιο προσεκτικοί μαζί τους.

Ο ναγκουάλ Ελίας επέμενε ότι η εμφάνιση ήταν η ουσία της ελεγχόμενης τρέλας και ότι οι κυνηγοί δημιουργούσαν την εμφάνιση με το να την «σκοπεύουν» μάλλον παρά με την βοήθεια μακιγιάζ ή ρούχων. Και αυτό γιατί τα διάφορα ψεύτικα αντικείμενα χτυπούσαν ψεύτικα στο μάτι, ενώ οι εμφανίσεις με «σκόπευση» ήταν αποκλειστικά για άσκηση για τους κυνηγούς. Ο τούλιοτρε μίλησε στην συνέχεια και είπε ότι ζητούσαν τις εμφανίσεις από το πνεύμα. Τις ζητούσαν με δύναμη και ποτέ δεν εφεύρισκαν μόνοι τους, και για να τους διευκολύνει ο Ελίας τους είχε βάλει όλους μαζί σε ένα μικρό απόμερο δωμάτιο και εκεί τους μίλησε το πνεύμα. Το πνεύμα τους είπε ότι πρώτα έπρεπε να σκοπεύσουν την ομοιογένειά τους, που ήρθε μετά από τέσσερις εβδομάδες απόλυτης απομόνωσης. Ο σκοπός τους είχε συντήξει και είχαν σιγουρευτεί ότι ο προσωπικός κόσμος του καθενός θα πέρναγε απαρατήρητος. Τώρα έπρεπε να ζητήσουν την εμφάνιση που θα έβλεπε ο παρατηρητής, και άρχισαν να καλούν τον σκοπό για την εμφάνιση του Τούλιο που είχε πρωτοδεί ο Δον Χουάν. Εργάστηκαν με την καθοδήγηση του δασκάλου τους , για όλες τις λεπτομέρειες που θα την τελειοποιήσουν. Οι τέσσερις Τούλιο έκαναν επίδειξη στον Δον Χουάν των κυρίαρχων χαρακτηριστικών τους που ήταν έντονες χειρονομίες που φανέρωναν έπαρση, απέχθεια, απότομες στροφές τους προσώπου προς τα δεξιά που έδειχναν θυμό, θυμωμένες κινήσεις των χεριών πάνω από τα μάτια σαν να ήθελαν να διώξουν μια τούφα από τα μαλλιά τους και το βάδισμα ενός ευκίνητου αλλά ανυπόμονου ατόμου που είναι πολύ εκνευρισμένο . Όλα αυτά και πολλές άλλες λεπτομέρειες έκαναν τον Τούλιο έναν αξέχαστο χαρακτήρα, και για όλους ήταν η προσωποποίηση του αποκρουστικού ανθρώπου. Όμως αν έψαχναν βαθιά μέσα τους θα αναγνώριζαν ότι ο Τούλιο κυνηγούσε, ήταν εύστροφος, μυστηριώδης και έδινε την εντύπωση σκιάς.

Ο Δον Χουάν ρώτησε πως είχαν καλέσει τον σκοπό, και ο Τούλιοουνο του απάντησε ότι οι κυνηγοί καλούν τον σκοπό δυνατά, και συνήθως από ένα μικρό, σκοτεινό δωμάτιο. Έβαζαν ένα κερί πάνω σε ένα μαύρο τραπέζι με την φλόγα σε μικρή απόσταση από τα μάτια και πρόφεραν την λέξη «ΣΚΟΠΟΣ». Αργά, καθαρά και όσες φορές νόμιζε ο καθένας, με τον τόνο της φωνής να πέφτει ή να υψώνεται χωρίς να το σκέφτονται. Ένα αναπόσπαστο μέρος της επίκλησης του σκοπού ήταν η απόλυτη συγκέντρωση σε αυτό που σκόπευαν.

Ρώτησα με την σειρά μου τον Δον Χουάν τι γνώμη είχε για τον τρόπο που καλούσαν τον σκοπό και που απάντησε ότι ο ευεργέτης του όπως και ο ναγκουάλ Ελίας προτιμούσαν τις τελετουργίες περισσότερο από αυτόν, και έτσι είχαν εισαγάγει τα κεριά, τα σκοτεινά δωμάτια και τα μαύρα τραπέζια. Του είπα ότι και εμένα μου άρεσαν οι τελετουργίες γιατί σε βοηθούν να συγκεντρώνεσαι. Ο Δον Χουάν πήρε στα σοβαρά την παρατήρησή μου και μου είπε ότι πρόσεξε ένα χαρακτηριστικό πάνω στο σώμα μου, το οποίο ξέρει ότι το είχαν οι παλιοί μάντεις. Είναι μια λαμπερή περιοχή στην κάτω δεξιά πλευρά του φωτεινού μου κουκουλιού, που συνδέεται με μια εφευρετικότητα και μια τάση προς νοσηρότητα. Οι σκοτεινοί μάντεις εκείνων των καιρών επεδίωκαν να βρίσκουν τέτοια χαρακτηριστικά και να τα προσαρτούν στην σκοτεινή πλευρά του ανθρώπου.

Ώστε παραδέχεσαι Δον Χουάν ότι υπάρχει η σκοτεινή πλευρά του ανθρώπου, γιατί έλεγες ότι δεν υπάρχει το κακό και το ότι το μόνο που υπάρχει είναι η δύναμη.

« Και βέβαια υπάρχει σκοτεινή πλευρά μέσα μας, είπε. Σκοτώνουμε οικειοθελώς, έτσι δεν είναι ; και με ανθρώπους στο όνομα του θεού. Καταστρέφουμε τους εαυτούς μας, εξοντώνουμε τη ζωή αυτού του πλανήτη, καταστρέφουμε την Γή, και μετά φοράμε τα ράσα και ο Κύριος μας μιλά κατευθείαν. Και τι μας λέει ο Κύριος, να είμαστε καλά παιδιά γιατί αλλιώς θα μας τιμωρήσει. Ο Κύριος μας απειλεί για αιώνες και δεν είδα καμιά διαφορά. Όχι γιατί είμαστε κακοί αλλά γιατί είμαστε χαζοί. Πράγματι, ο άνθρωπος έχει μια σκοτεινή πλευρά και αυτή είναι η βλακεία του. Στον ίδιο βαθμό που τα τελετουργικά ανάγκαζαν τον μέσο άνθρωπο να κατασκευάζει τεράστιες εκκλησίες που ήταν μνημεία έπαρσης, στον ίδιο βαθμό τον ανάγκαζαν να κατασκευάζει οικοδομήματα νοσηρότητας και καταπίεσης. Το καθήκον κάθε Ναγουάλ ήταν να οδηγήσει την εγρήγορση έτσι που να μπορέσει να πετάξει προς το αφηρημένο, ελεύθερη από προνόμια και υποθήκες. Και με αυτό εννοώ ότι οι τελετουργίες μπορούν να παγιδέψουν την προσοχή μας και η τιμή που απαιτούν είναι πολύ υψηλή. Η τιμή είναι η νοσηρότητα κι αυτή μπορεί να έχει τα βαρύτερα προνόμια κι υποθήκες στην εγρήγορσή μας. Η Ανθρώπινη συνείδηση είναι σαν ένα τεράστιο στοιχειωμένο σπίτι. Η συνείδηση της καθημερινής ζωής είναι σαν να μένεις κλεισμένος σε ένα μόνο δωμάτιο για όλη σου την ζωή. Μπαίνουμε σε αυτό το δωμάτιο από ένα μαγικό άνοιγμα, την γέννηση. Και βγαίνουμε από ένα άλλο μαγικό πέρασμα, τον θάνατο. Οι μάντεις όμως μπορούσαν να βγουν από αυτό το δωμάτιο ενώ ζούσαν ακόμη. Ένα εκπληκτικό κατόρθωμα, και ακόμη πιο φοβερό όταν διάλεγαν την ελευθερία, δραπετεύοντας από εκεί. Διάλεγαν δηλ. να αφήσουν αυτό το τεράστιο στοιχειωμένο σπίτι εντελώς, αντί να μείνουν και να χαθούν στα άλλα του διαμερίσματα. Η νοσηρότητα είναι η αντίθεση της ροής της ενέργειας συν είδησης που χρειαζόταν για να φθάσουν στην ελευθερία. Αυτή η νοσηρότητα έκανε τους μάντεις να χάνουν το δρόμο τους και να παγιδεύονται στο λαβύρινθο του αγνώστου.»

Ο Δον Χουάν ήταν εξαιρετικός συζητητής , δεν είχα τίποτε άλλο να πω, είχε αντιστρέψει όλα μου τα επιχειρήματα.

Ρώτησα τον Δον Χουάν αν έβλεπε κάποια νοσηρότητα στους Τούλιο και μου είπε ότι αυτοί ήταν εκτελεστές που οδηγούσε το ίδιο το πνεύμα και ο λόγος που ο Ελίας τους εκπαίδευσε ήταν η Ελευθερία. Ήθελε να τους απελευθερώσει από την σύμβαση και τους δίδαξε να είναι καλλιτέχνες. Η παραφύλαξη είναι μια τέχνη και για ένα μάντη το μόνο σημαντικό πράγμα στην τέχνη, αφού δεν είναι έμπορος, είναι ότι μπορεί να κατακτηθεί.

Η συντροφιά ενός ναγκουάλ είναι πολύ κουραστική μου είπε, παρόλο που τον διαβεβαίωσα ότι η συντροφιά του λειτουργούσε σαν ναρκωτικό για μένα και δεν μπορούσα χωρίς αυτήν.

«Πήγαινε και σκέψου τους βασικούς πυρήνες των μαντικών ιστοριών, ή καλύτερα μην τους σκεφτείς αλλά κάνε το σημείο συναρμογής σου να κινηθεί προς την θέση της σιωπηλής γνώσης. Αυτή η μετακίνησης είναι το παν , αλλά δεν σημαίνει τίποτε αν δεν είναι φρόνιμη και ελεγχόμενη. Κλείσε την πόρτα της έπαρσης, γίνε άψογος και θα βρεις την ενέργεια να φτάσεις στην θέση της σιωπηλής γνώσης.»

Η Λήδα, η Κίντο, ο Μελισηγενής, ο Αφήτωρ, ο Νέαρχος, ο Λίο και ο Δημόδοκος αναζητητές της γνώσης και της αυτογνωσίας σε ένα δρόμο καρδιάς στο ξημέρωμα της καινούργιας ροδοδάκτυλης αυγούλας Ηούς προχωρούν και συνεχίζουν να βαδίζουν σφυρίζοντας ένα γνωστό ομηρικό σκοπό σε οκτάβες Μπολερό…