Μ. Ο δεκάλογος του Μορφέα

 

 

Μ ορφέας:
Ξύπνα Νίο,

ξύπνα από τον «ύπνο»
…στο «όνειρο»!

1. Μη θεωρείς ποτέ την κοινωνία δεδομένη αιώνια και αναλλοίωτη.
Ότι βλέπεις γύρω σου έχει αλλάξει άπειρες φορές το παρελθόν.
Διατηρείται μόνο χάρη στην δική σου ενέργεια.

2. Να έχεις πάντα κριτικό νου, γνωρίζοντας ότι η γνώση και οι όποιες πληροφορίες δέχεσαι, είναι επίτηδες επιλεγμένες μέσα από απειρία δεδομένων.
Μόνο η διαρκής έρευνα και η εκμετάλλευση κάθε εναλλακτικής πληροφόρησης οδηγούν την ορθή και σφαιρική κατανόηση της πραγματικότητας.

3. Μη ακολουθείς δανεικά οράματα και πίστες διαθέτοντας την ενέργεια σου στους γητευτές της εξουσίας και σε θρησκευτικές εξουσιαστικές κοσμοθεωρήσεις.
Με έμπνευση και φαντασία να θέτεις τους δικούς σου στόχους στην ζωή και να επενδύεις σε αυτούς τον καλύτερο εαυτό σου.

Να είσαι σε επιφυλακή και ετοιμότητα ιδίως σε μελιστάλαχτα λόγια και υποσχέσεις,

τυλιγμένα σε ροζ κορδελίτσες,

που είναι πιο ύπουλα από την επίδειξη δύναμης και τρόμου.

Η ζωή δεν μια αφόρητη τρομακτική υπόθεση αλλά ούτε και ένα φθηνό σινερομάντζο

σαπουνόπερας ...

Η ζωή είναι μια πρόκληση και... ένα στοίχημα ίσως και η εξέλιξη της Συνείδησης!

4. Να οραματίζεσαι και να εύχεσαι με επίγνωση και υπευθυνότητα τις επιδιώξεις σου

λαμβάνοντας υπ'όψιν την αλληλεπίδραση και την αλληλοεξάρτηση της ζωής.
Να καθιερώνεις τα όνειρα σου στο ομαδικό υποσυνείδητο μέχρι να υλοποιηθούν στην εξωτερική πραγματικότητα.

5. Προσπάθησε να ξεπεράσεις κάθε μεταφυσικό φόβο θανάτου.
Από αυτόν ξεκινάει κάθε ψεύτικη ελπίδα. Κάθε εξάρτηση, κάθε προσκόλληση, τρελλή φιλοδοξία και εξουσιομανία.
Αυτός που έχει αποδεχθεί τον θάνατο του δεν μπορεί να ελεγχθεί από κανένα και για κανένα λόγο.
Μπροστά του όλοι φαίνονται φθαρτοί και πρόσκαιροι.

6. Ότι και να αποφασίσεις να κάνεις στην ζωή σου, μη το κάνει για να αποφύγεις κάτι δυσάρεστο , ούτε για να αποκομίσεις κάποιο υλικό όφελος αλλά για να ξεδιπλώσεις την δημιουργικότητα σου και να απολαύσεις την χαρά και την ικανοποίηση των πράξεων σου.
Τα υλικά αγαθά θάρθούν αναπόφευκτα.

7. Να αντιμετωπίζεις κάθε δυσάρεστο συμβάν σαν μυητική προσωπική δοκιμασία.

Ως την απαραίτητη κάθαρση , που θα ανασυνθέσεις τις ενέργειες σου σε ισχυρότερη , μέσα από μια διαυγέστερη γνωση του εαυτού σου και της πραγματικότητας .

χωρίς να εθελοτυφλείς και να το "ωραιοποιείς" ...για να το αντέξεις.

Μη το "ντύνεις" μη το "στολίζεις" με λέξεις και έννοιες που σε υπνωτίζουν και σε αφοπλίζουν

και σε παγιδεύουν σε μια ομίχλη.

Για να το δεις καθαρά κύταξε το.... αδυσσώπητα και αμείλικτα να το εξετάσεις.

8. Να πολεμάς την αδικία και το κοινωνικό κακό, πάντα και όποτε τα συναντάς, άσχετα από το αν πλήτεσαι εσύ προσωπικά.
Αλλιώς κάποτε θαρθεί και η σειρά σου…

9. Να θεωρείς το σεξ ως μια πολύ ισχυρή δύναμη και μη την χαρίζεις σε κανένα διαφημιστή ή εκπροσώπους της εξουσίας.

10. Μην αφήνεις κανένα να σου κλέβει την προσοχή και να καθορίζει τα ενδιαφέροντα σου , τις ασχολίες σου..."τα νέα και τα επίκαιρα".
Η τηλεόραση, τα σποτς, οι ομιλίες των «αρχηγών», οι εκφοβισμοί και οι υποσχέσεις πρέπει να αντιμετωπίζονται κυρίως με χιούμορ, αποστασιοποιημένα με νηφαλιότητα και σίγουρα χωρίς προσκολήσεις σε κανένα.

… διασκευή, "από τον Απολλώνιο".
Ύπνος ή... ξύπνιος;

Μορφόλογος της Λάϊον
21ος Αιών

Π. 12 ΌΧΙ και 1 ΝΑΙ

… του χθες και του σήμερα!

Π όλεμοι:
Ορατοί και… αόρατοι.
1. Όχι άλλο αίμα…φθάνει πια με τους πολέμους
στο όνομα καμιάς… « λογικής» και «σωτηρίας».
Όχι άλλοι… "σωτήρες".

2. Όχι άλλα ... "μπαλκόνια",
πολυέξοδες στρατιωτικές παρελάσεις,
αντικοικολογικές κομματικές σημαιούλες και διαφημίσεις

.

3. Όχι στην οικολογική καταστροφή του πλανήτη.

4. Όχι στους πυρηνικούς εξοπλισμούς.

5. Όχι στις συνήθειες, στις εξαρτήσεις στα χάπια φυγής και ψεύτικης ευτυχίας,

...στην αυτούπνωση.

6. Όχι στην φτώχια, στην εξαθλίωση των ανθρώπων …σε πεινασμένα παιδιά.

7. Όχι στις "μεγάλες" οικονομικές διαφορές και ανισότητες.

8. Όχι στους μικρούς και μεγάλους ...τυράννους.

9. Όχι στην θανατική ποινή και στις δημόσιες εκτελέσεις και σε βασανισμούς

...αθώων και ενόχων.

10. Όχι στην ανοησία, στην βλακεία ...στο ευτελές,
στην ομογενοποίηση , την μαζικοποίηση και τον φανατισμό "του πλήθους".

11. Όχι στην εμπορευματοποίηση του σεξ, ούτε και στην "αμαρτία"...του έρωτα.

12. Όχι σε αρρωστημένες "μαύρες" σκοτεινές θρησκευτικές εξουσίες και

αποκλειστικές ...«αλήθειες»,
σε διεφθαρμένες πολιτικές εξουσίες, συγκεντρωτικές και ψευδοδημοκρατικές.

ΝΑΙ
στην ελευθερία, στην αξιοπρέπεια, την πραγματική δημοκρατία, την αυτοδιαχείριση,

την αυτονομία των λαών και όλων των ανθρώπων:
Κατοίκων ενός μικρού πλανήτη , που ταξιδεύει το σύμπαν με ιλιγγιώδεις ταχύτητες,
Πολιτών όλου του κόσμου,

ενωμένων, διαφορετικών, φίλων, αδελφωμένων και συντρόφων
στο δύσκολο δρόμο μια σύντομης ανθρώπινης ζωής.

Ναι στους ελεύθερους σοφούς πολίτες όλου του σύμπαντος.

Ελευθερία ή ... αυτοκαταστροφική βλακεία?

Οι Πολίτες της Λάϊον
21 Αιών

50 χρόνια...περίπου από το ΌΧΙ του 40

και το Ναι του Ελληνικού λαού

....στην Ελευθερία και στην Αξιοπρέπεια!

Ε. Η αβάσταχτη κλοπή της εξουσίας

 

Ε ξουσία:
Ιδιοποίηση και έλεγχος της κοινωνικά διαθέσιμης ενέργειας.

Πρόκειται για ένα αρχαιότατο μυστικό, που ήταν ανέκαθεν γνωστό στα κατά καιρούς
ιερατεία, παρά το ότι η επιστήμη του ελέγχου της ενέργειας έχει πάρει πολλές μορφές, ανάλογα με τις εκάστοτε κοινωνικές θρησκευτικές και παραγωγικές συνθήκες.
Κάτω από αυτήν την σκοπιά, κύρια μέθοδος της εξουσίας είναι να δημιουργεί σχέσεις εξάρτησης στους πολίτες, μέσω της οποίας αιχμαλωτίζει την προσοχή τους.Και αυτό από την στιγμή που η προσοχή μας στρέφεται κάπου, εκεί ρέει και η ενέργεια μας.
Έτσι δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος από τον οποίο η εξουσία βγαίνει κερδισμένη όλο και πιο πολύ.
Οι πολίτες εξαντλούνται ενεργειακά επενδύοντας τα ενεργειακά τους αποθέματα, εκεί όπου τους "κατευθύνουν".

Είναι πολλές οι μέθοδοι δέσμευσης της ενέργειας των μαζών.
Αναμφισβήτητα οι πιο σημαντικές είναι:
1. Η θέσπιση της κατάλληλης εκπαίδευσης, ώστε οι ηθικές αξίες και η κοσμοαντίληψη των πολιτών να αναπαράγουν ενεργειακά τον κόσμο χωρίς αμφισβήτηση του τρόπου διαχείρισης του.
2. Έλεγχος και μονοπώληση της γνώσης και της πληροφορίας,
Ώστε οι επιστήμες και τα Μ.Μ.Ε να ενισχύουν διαρκώς την ορθότητα της αντίληψης και των μεθόδων της εξουσίας.
3. Η καλλιέργεια του φόβου και της ανασφάλειας απέναντι σε κάθε τι νέο ή ξένο προς τα καθιερωμένα, αλλά και η μονόπλευρη και σταθερή προβολή των διαφόρων ατυχημάτων, φόβων, θεομηνιών , ώστε ο πολίτης να ζει με μια διαρκή αγωνία και να γίνεται εξαρτημένος…

"χανόμαστε".
4. Στον αντίποδα καλλιεργείται ως διέξοδος , θολές ελπίδες, οι ομιχλώδεις υποσχέσεις, το "χάπι της ευτυχίας" και αυτουπνωτιστικές ... "θετικές σκέψεις".

Ο στρουθοκαμηλισμός του ..."όλα καλά".
5. Το μεταφυσικό δέος!
Έχοντας πάντα στο πλευρό της η εξουσία το θρησκευτικό κατεστημένο υπόσχεται μια κόλαση για τους επαναστάτες και ένα παράδεισο για τα καλά παιδιά.
6. Η καθιέρωση ανταγωνιστικών προτύπων, ενισχύοντας την τάση για ατομική επικράτηση, η εξουσία διαιρεί τους πολίτες σε μονάδες που η καθεμιά αγωνίζεται μόνη της με την αυταπάτη ότι θα φύγει από τους πολλούς και θα μπει στο κλαμπ των λίγων και ισχυρών.
7. Η καταπίεση και εκμετάλλευση του σεξουαλικού ενστίκτου.
Από την μια ο καλλιεργούμενος πουριτανισμός στρέφει την σεξουαλική ενέργεια στην παραγωγή μέσω της εργασίας και από την άλλη μέσω της σεξουαλικής διαφήμισης τα σεξουαλικά απωθημένα μετατρέπονται σε καταναλωτισμό.
8. Η εκτόνωση της χαοτικής ενέργειας των μαζών που δεν μπορεί να αφομοιωθεί από την εξουσία.
Σε αυτό συμβάλουν οι διάφορες μορφές φιλαθλητισμού ψυχαγωγίας και η υπνωτιστική δράση της τηλεόρασης.
Ως τελικό αποτέλεσμα όλων των μεθόδων άσκησης εξουσίας έχουμε ένα πλήρες καναλιζάρισμα της προσοχής των πολιτών,
Ενδιαφέροντα αγωνίες ελπίδες φιλοδοξίες διασκέδαση, με τρόπο που η ενέργεια τους να ενισχυθεί και να ανανεώνει τις δομές της εξουσίας.
Αν τώρα στον αντίποδα της υποτέλειας σημαίνει αυτοδιάθεση της ενέργειας μας

τότε τον κυρίαρχο ρόλο παίζει η ικανότητα αποταύτισης μας

από τις παγίδες της εξουσίας.

…από το περιοδικό Τρίτο Μάτι.

Προσοχή ή προσοχή... στην «Προσοχή»;

Προσεχτικός Λεόν
21ος Αιών

Δ.Το όνομα του «Πολιτισμικού Ρόδου»

 

Δ ανέζης Μάνος:
Ο καθηγητής Αστροφυσικής... που αγαπήσαμε!

.

Oι Οκτώ Βασικές Αλήθειες της Νέας Αριστεράς

Η κατάρρευση του κοινωνικού και πολιτικού μύθου του υπαρκτού Σολιασμού με τον τρόπο που συντελέστηκε αποτέλεσε ένα ισχυρό σοκ στην παγκόσμια κοινωνία των πολιτών.
Έφθασε το τέλος του σοσιαλισμού και των ιδεολογιών όπως επαγγέλεται ο διεθνής καπιταλισμός;
Η απάντηση είναι απλή:
Για να πεθάνει κάτι, θα πρέπει αρχικά να έχει υπάρξει και σοσιαλιστική κοινωνία ποτέ δεν υπήρξε όσο και να διαφημίστηκε το αντίθετο.Ο σοσιαλισμός παραμένει ένα φιλοσοφικό, άρα και ιδεατό κοινωνικό σύστημα, το οποίο συνεχίζει να αποτελεί ένα παγκόσμιο πολιτιστικό ζήτημα.Επομένως ως ιδεατός στόχος, δεν μπορεί να ταυτίζεται με τα αποτυχημένα βήματα προσέγγισης του.
Σοσιαλισμός σημαίνει Ουμανισμός και διαφοροποιείται από τον κομμουνισμό θέτοντας ως αναγκαία προυπόθεση την ανάπτυξη μιας ανθρώπινης πνευνατικότητας.

Στο Ευρωπαικό επίπεδο, η συντριβή της ψευδαίσθησης του απελευθερωτικού μύθου της αναπτυχθείσας γραφειοκρατικής επαγγελματικής αριστερής πολιτικής, αναγκάζει πλέον την ευρωπαική αριστερά να τολμήσει επιτέλους μια γενναία αυτοκριτική και μια γενναιότερη ίσως αλλαγή στρατηγικής προσέγγισης του σοσιαλιστικού οράματος. Κάθε μελλοντική προσπάθεια προσέγγισης μιάς ιδεατής Σοσιαλιστικής κοινωνίας, θα πρέπει να λαμβάνει υπ΄ όψιν της τις επόμενες οκτώ αλήθειες, που τις περισσότερες φορές προσποιούμαστε ότι αγνοούμε:
α) Ο Δημοκρατικός Σοσιαλισμός , ο Ουμανιστικός Σοσιαλισμός ( Σοσιαλισμός=Ουμανισμός) αποτελεί την κοινωνική έκφραση ενός πολιτισμικού ρεύματος, αντίπαλου προς τον υλιστικό, οικονομίστικο πολιτισμό του Δυτικού κόσμου. Οι αρχές αυτού του σοσιαλισμού αποτελούν την μετεξέλιξη της φιλοσοφίας της Αθηναικής Άμεσης Δημοκρατίας και όχι της επικρατούσας Δυτικής, μη αριστοκρατικής ολιγαρχίας.
β) Η Νέα Αριστερά και ο Ουμανιστικός Σοσιαλισμός, δεν μπορούν να δομηθούν πάνω σε δογματικά πρότυπα. Αντίθετα αποτελούν έννοιες οι οποίες βρίσκονται σε ευθεία αντιστοίχιση με τους συμπαντικούς φυσικούς νόμους της συνεχούς αλλαγής και ανατροπής. Κάθε τι μέσα στην φύση που θέλει να αισθάνεται σταθερό και αναλλοίωτο στο χώρο και στον χρόνο, απλά εθελοτυφλεί. Δεν αντιλαμβάνεται ότι η ψευδαίσθηση της διαχρονικότητάς του εξαντλείται πίσω από τις ερμητικά κλειστές προθήκες πολιτισμικών και κοινωνικών μουσείων.
γ) Η φιλοσοφία της Νέας Αριστεράς, αποτελεί μια πολιτικοκοινωνική πρόταση η οποία προσεγγίζεται με επί μέρους εξειδικεύσεις, οι οποίες αγκαλιάζουν το σύνολο των κοινωνικών δραστηριοτήτων. Οι πρωτοβουλίες αυτές έχουν ως στόχο την διαμόρφωση μιας κοινωνίας ευτυχισμένων ανθρώπων και όχι ευημερούντων αριθμών. Ως εκ τούτου η δόμηση μιάς Νέας Αριστεράς, δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ως μια απλή καιροσκοπική στρατολόγηση επαγγελματικών στελεχών μιάς ήδη αποτυχημένης αριστερής νοοτροπίας, αλλά ως ένα σύνολο νέων, σαφών και ευκρινώς διατυπωμένων προτάσεων ή παρεμβάσεων. Αυτό σημαίνει ότι μια νέα Αριστερή πρόταση ισοδυναμεί με μια νέα πρόταση πολιτισμικής και όχι πολιτικής επανίδρυσης, η οποία θα εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο τη σύγχρονη πραγματικότητα. Μια τέτοια προσπάθεια - έκφραση ενός νέου πολιτισμικού ρεύματος- αποτελεί κύρια, έργο και αποστολή των διανοουμένων, οι οποίοι θα πρέπει να αφυπνιστούν επιτέλους από τον λήθαργο της αυταρέσκειάς τους,και όχι των επαγγελματιών της πολιτικής, οι οποίοι απλά θέλουν να επιζήσουν και να διαιωνίσουν την προσωπική εξουσία τους.
δ) Ο Ουμανιστικός Σοσιαλισμός επαγγέλλεται μια ανώτερη μορφή πολιτισμικής οργάνωσης και προυποθέτει την ύπαρξη πολιτών υψηλού κοινωνικού, πολιτιστικού και πολιτικού επιπέδου. Πολιτών που δεν έχουν στόχο το κέρδος, αλλά την ανθρώπινη ευτυχία, που προτιμούν να «Είναι» παρά να « Έχουν». Η ανώτερη Σοσιαλιστική Συνείδηση και το Σοσιαλιστικό Ήθος, δεν μπορούν να προχωρήσουν, σε μια κοινωνία που ο καθένας συνεχίζει να ψεύδεται, να λασπολογεί, να εκμεταλλεύεται χωρίς μέτρο αυτά που ανήκουν σε όλους, προς όφελος μόνο λίγων. Έτσι είναι φανερό ότι, με το να βάζουμε ως στόχο την ανατροπή του σημερινού σαθρού συστήματος αξιών, δεν δημιουργούμε αυτόματα και το σύνολο των προυποθέσεων που απαιτούνται προκειμένου να υπάρξει μια νέα κοινωνική προοπτική. Το ζητούμενο είναι μιάς νέας ποιότητας κοινωνική εκπαίδευση που πρέπει να παρέχει η κοινωνία στα μέλη της προκειμένου αυτά να διαμορφώσουν μια νέας ποιότητας κοινωνική συνείδηση.
ε) Ο Σοσιαλισμός δεν αποτελεί ένα κοινωνικό σύστημα εκπλήρωσης των οποιονδήποτε προσωπικών σκοπιμοτήτων και φιλοδοξιών. Όσοι θέλουν βαθιά μέσα τους να εκπροσωπήσουν το λαό, πρέπει πρώτα μέσω της δράσης τους να αποσπάσουν την αποδοχή και τον σεβασμό του. Οι επίδοξοι ηγέτες δεν εκλιπαρούν, ούτε μηχανορραφούν προκειμένου να αναδειχθούν ως υποψήφιοι, αλλά προσμένουν να τους το προτείνουν, ή να τους στρατεύσουν, μέσα από ένα πλέγμα διαδικασιών σεβασμού της εξατομικευμένης άποψης και παρουσίας των αντιπάλων απόψεων, προκειμένου να προσφέρουν και όχι να εισπράξουν.
στ) Η ιδέα της προσωπικής ελευθερίας σε μια Σοσιαλιστική Κοινωνία, έχει διπλό νόημα: Aφ΄ενός μέν καταργεί κάθε εξωτερικό έλεγχο , αφετέρου δε προυποθέτει την ανάπτυξη μιάς εσωτερικής δύναμης αυτοελέγχου. Το σημαντικό είναι να αντιληφθούμε ότι θα ήταν καταστροφικό αν, ξεφεύγοντας από την εξουσία ενός άλλου ανθρώπου, βρεθούμε στο έλεος των παρορμήσεών μας. Ένας άνθρωπος που η ζωή του ηγεμονεύεται από αυτές τις δυνάμεις, δεν έχει παρά την ψευδαίσθηση ότι είναι ελεύθερος, ενώ στην ουσία άγεται και φέρεται από δυνάμεις που δεν ελέγχει. Το βαθύτερο νόημα της ελευθερίας συνδέεται με μια εσωτερική δύναμη να βάζουμε στόχους και να τους πραγματοποιούμε. Έτσι δεν είναι παράλογη η εμμονή της σοσιαλιστικής πρακτικής στην ουσιαστική και καθημερινή συμμετοχή του πολίτη στις διαδικασίες σχηματισμού των σκοπών και των κανόνων που καθοδηγούν τη δράση του μέσα στην κοινωνία.
ζ) Στον Ουμανιστικό Σοσιαλισμό η πολιτική ζωή είναι «ασκητική». Με τον όρο βέβαια «ασκητισμός» δεν αναφερόμαστε στον μοναχικό αναχωρητισμό. Ο ασκητικός βίος των εκπροσώπων του λαού συνίσταται στον αυτοέλεγχο των ανθρώπινων παρορμήσεών τους, την συνειδητοποίηση των πραγματικών υλικών αναγκών τους και την ανάπτυξη του αισθήματος της αυταπάρνησης. Όπως αναφέρει ο Μarcuze : « οι εκπρόσωποι του λαού θα πρέπει να έχουν επιτύχει την «ειρήνευση» της ύπαρξής τους». Αυτό σημαίνει ότι οι ανάγκες τους, οι πόθοι τους και οι επιθυμίες τους δεν θα καθορίζονται από ιδιωτικά συμφέροντα που αποβλέπουν στην κυριαρχία και στη διαιώνιση των καταστροφικών μορφών της πάλης του ανθρώπου με την Φύση.
η) Η Σοσιαλιστική Κοινωνία δεν κατακτάται «δι΄εφόδου» μέσω επιτυχημένων ή αποτυχημένων εκλογικών αναμετρήσεων. Ο Σοσιαλιστικός μετασχηματισμός είναι μια επίπονη και μακρόχρονη κοινωνική διαδικασία βελτίωσης της ποιότητας σκέψης και έκφρασης των πολιτών. Ο Σοσιαλισμός δεν είναι ο κεραυνοβόλος κατακτητής των κοινωνικών διεκδικήσεων, αλλά ο επίμονος πολιορκητής μιάς κοινωνίας που ο κάθε πολίτης οραματίζεται. Η νέα αριστερά που μέλλει να γεννηθεί στην Ευρώπη ,

ας μην χρησιμοποιήσει για τις πρόσκαιρες και φθαρτές επιδιώξεις της ,το όνομα του «Σοσιαλιστικού Ρόδου» , αν δεν θέλει να το ξαναλερώσει

και τουλάχιστον μέχρι να αισθανθεί έτοιμη ...να το τιμήσει.

...ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΖΕΝΙΘ

 

Ρόδον ή αγκάθι?

 

Ροδοπέταλον της Λάϊον

21ος Αιών

Κ. Η τυραννική εξουσία της ασημαντότητας

Κ ορνήλιος Καστοριάδης:
Πώς η ανθρώπινη ιστορία καθορίζεται από την φαντασιακή δημιουργία!

Από τη στιγμή που κάποιος επιχειρεί να εκφραστεί για την κοινωνία,την ιστορία, τον κόσμο, το είναι, τότε, οπωσδήποτε, εισχωρεί στο πεδίο των κοινωνικοϊστορικών δυνάμεων. Kαι σ' αυτό το πεδίο μπορεί να παίξει ένα ρόλο του οποίου η σημασία κυμαίνεται από το απειροελάχιστο μέχρι το αξιοσημείωτο."
Οι μορφές που δημιουργεί κάθε κοινωνία, στήνουν έναν κόσμο μέσα στον οποίον η δεδομένη κοινωνία δίνει στον εαυτό της μια θέση. Μέσω αυτών των μορφών η κοινωνία συγκροτεί ένα σύστημα κανόνων, θεσμών, αξιών, προσανατολισμών, και σκοπών τόσο της συλλογικής όσο και της ιδιωτικής ζωής. Στον πυρήνα των μορφών αυτών βρίσκονται κάθε φορά οι κοινωνικές φαντασιακές σημασίες που δημιουργεί η κοινωνία και που ενσαρκώνονται μέσα στους θεσμούς της. Ο Θεός είναι μια από τις κοινωνικές φαντασιακές σημασίες, καθώς επίσης και ο σύγχρονος ορθολογισμός και ούτω καθεξής. Απώτερος στόχος της κοινωνικής και ιστορικής έρευνας είναι η ανασύσταση και ανακάλυψη των σημασιών της εκάστοτε υπό μελέτην κοινωνίας.
Κεντρική θέση στην σκέψη του αποκτά η έννοια του Φαντασιακού, το οποίο θεωρεί ως το θεμέλιο στοιχείο της ανθρώπινης δημιουργίας.

Όλες οι κοινωνίες δημιουργούν οι ίδιες της φαντασιακές σημασίες τους (δηλαδή τους θεσμούς, τους κανόνες, τις πεποιθήσεις, τις αντιλήψεις κ.λπ.) δεν έχουν όλες συνείδηση του γεγονότος αυτού. Πολλές κοινωνίες συγκαλύπτουν τον κοινωνικό χαρακτήρα της θέσμισης των φαντασιακών σημασιών τους, αποδίδοντας την θέσμιση και την θεμελίωση τους σε εξω-κοινωνικούς παράγοντες (π.χ. το Θεό, την παράδοση, το νόμο, την ιστορία).

Πώς θα ήταν οι κοινωνίες αν βασίζονταν περισσότερο στις αρχές της διανόησης? Αμφισβητώντας και όχι συμπλέοντας.

Κριτικάροντας και όχι συμφωνώντας.

Πώς θα ήταν τα Μέσα Ενημέρωσης αν δεν εγκλωβίζονταν στον ξύλινο πολιτικό λόγο, και δεν προωθούσαν τις ασημαντότητες παρουσιάζοντας τις σαν κάτι συνταρακτικό?

Πώς θα ήταν τα σχολεία αν δίδασκαν την σκέψη , τον έρωτα για την γνώση και όχι παπαγαλία και τον κατακερματισμό της γνώσης?
Αν δεν αξιολογούσαν το "κατά γράμμα" αλλά το "κατά κρίση"?
Πώς θα είμασταν όλοι αν είμασταν... ελεύθεροι?
H απουσία κριτικής σκέψηςH εργασία των διανοουμένων θα έπρεπε να είναι εργασία κριτικής. Kαι τέτοια ήταν συχνά στην Iστορία, όπως, παραδείγματος χάριν, κατά τη στιγμή της γέννησης της φιλοσοφίας στην αρχαία Eλλάδα. Tότε, οι φιλόσοφοι αμφισβητούν τις κατεστημένες συλλογικές παραστάσεις, αμφισβητούν τις ιδέες για τον κόσμο και τους θεούς, αμφισβητούν την ορθή τάξη της πολιτείας. Ομως, αρκετά γρήγορα, η στάση αυτή εκπίπτει, εκφυλίζεται. Οι διανοούμενοι εγκαταλείπουν τον κριτικό ρόλο τους. Tον προδίδουν. Mεταβάλλονται σε εκλογικευτές της πραγματικότητας και σε απολογητές της καθεστηκυΐας τάξης. Tο πιο ακραίο παράδειγμα αλλά, χωρίς αμφιβολία, το πιο χαρακτηριστικό- ακόμη και μόνο διότι ενσαρκώνει τη μοίρα και την κατάληξη της κληρονομημένης φιλοσοφίας - είναι ο Xέγκελ. Tελικά, ο Xέγκελ έφθασε να διακηρύσσει πως «ό,τι είναι ορθολογικό είναι πραγματικό και ό,τι είναι πραγματικό είναι ορθολογικό».Στο δικό μας αιώνα έχουμε δύο κραυγαλέες περιπτώσεις αυτού του φαινομένου: στη Γερμανία, ο Xάιντεγκερ και η βαθιά του προσχώρηση, πέρα από τα γνωστά συμβάντα και την ανεκδοτολογία, στο «πνεύμα» του ναζισμού· στη Γαλλία, ο Zαν-Πολ Σαρτρ, ο οποίος δικαιολόγησε τουλάχιστον μετά το 1952 τα σταλινικά καθεστώτα και, όταν, τέλος πάντων, ξέκοψε με τον τρέχοντα κομμουνισμό, άρχισε να υποστηρίζει τον Φιντέλ Kάστρο, τον Mάο Tσε Tουγκ, κ.λπ.
Οι διανοούμενοιMέχρι σήμερα η κατάσταση αυτή δεν έχει αλλάξει ως προς την ουσία της, αλλά, απλώς, ως προς την έκφρασή της. Mετά από την κατάρρευση των ολοκληρωτικών καθεστώτων και την κονιορτοποίηση του μαρξισμού-λενινισμού, οι δυτικοί διανοούμενοι στην πλειοψηφία τους περνούν τον καιρό τους εγκωμιάζοντας τα δυτικά καθεστώτα ως καθεστώτα «δημοκρατικά», ίσως όχι ιδανικά (δεν ξέρω ποιο είναι το ακριβές νόημα της έκφρασης αυτής), αλλά πάντως ως τα καλύτερα ανθρωπίνως εφικτά. Mας διαβεβαιώνουν, επίσης, ότι η οποιαδήποτε άσκηση κριτικής προς αυτές τις ψευδο-δημοκρατίες οδηγεί κατευθείαν στα Γκουλάγκ. Eτσι, λοιπόν, συνεχίζεται αυτή η χωρίς τέλος επανάληψη της κριτικής του ολοκληρωτισμού, μια κριτική που έρχεται με καθυστέρηση τριάντα, σαράντα, πενήντα, εξήντα, εβδομήντα ετών (πολλοί από τους σημερινούς «αντιολοκληρωτικούς» διανοούμενους στις αρχές της δεκαετίας του '70 ήταν ακόμη μαοϊκοί).
Ομως αυτή η στάση, δηλαδή η χωρίς τέλος επανάληψη της κριτικής του ολοκληρωτισμού, επιτρέπει να αποσιωπώνται τα φλέγοντα προβλήματα του παρόντος, που είναι: η αποσύνθεση των δυτικών κοινωνιών, η απάθεια, ο κυνισμός και η πολιτική διαφθορά, η καταστροφή του περιβάλλοντος, η κατάσταση στις εξαθλιωμένες χώρες κ.λπ. Yπάρχει, επίσης, μία παραλλαγή της ίδιας ουσιαστικά στάσης: αποσύρεται κανείς στον πλαστικό πύργο του και εκεί ασχολείται με την πολύτιμη προσωπική του παραγωγή.
Πρέπει να σταματήσουμε να υπερ-εκτιμούμε και, ταυτοχρόνως, να υπο-τιμούμε το ρόλο των διανοουμένων. Yπήρξαν ασφαλώς διανοητές και συγγραφείς οι οποίοι έχουν ασκήσει τεράστια επιρροή στην Iστορία - όχι, εξάλλου, πάντα προς το καλύτερο. Ο Πλάτων χωρίς αμφιβολία είναι το πιο εντυπωσιακό παράδειγμα, αφού ακόμη σήμερα όλος ο κόσμος, και χωρίς να το ξέρει, σκέφτεται με όρους πλατωνικούς. Ωστόσο, από τη στιγμή που κάποιος επιχειρεί να εκφραστεί για την κοινωνία, την ιστορία, τον κόσμο, το είναι, τότε, οπωσδήποτε, εισχωρεί στο πεδίο των κοινωνικοϊστορικών δυνάμεων. Kαι σ' αυτό το πεδίο μπορεί να παίξει ένα ρόλο του οποίου η σημασία κυμαίνεται από το απειροελάχιστο μέχρι το αξιοσημείωτο. Tο να θεωρήσουμε ότι ο ρόλος αυτός είναι «ρόλος εξουσίας», κατά τη γνώμη μου αποτελεί γλωσσική κατάχρηση.
Kρίση της κριτικής
Ο συγγραφέας και ο διανοητής, με τα ιδιαίτερα μέσα που του δίνουν η κουλτούρα του και οι ικανότητές του, ασκεί επιρροή στην κοινωνία. Ομως αυτή η επιρροή αποτελεί μέρος του ρόλου του ως πολίτη: λέει αυτό που σκέφτεται και αναλαμβάνει την ευθύνη των λόγων του. Kανείς δεν απαλλάσσεται από αυτή την ευθύνη. Ούτε καν εκείνος που σωπαίνει και, ως εκ τούτου, αφήνει να μιλούν οι άλλοι και να καταλαμβάνεται ο κοινωνικο-ιστορικός χώρος ενδεχομένως από ιδέες τερατώδεις. Δεν μπορούμε, λοιπόν, να καταγγέλλουμε την «εξουσία των διανοουμένων» και, ταυτοχρόνως, να θεωρούμε ότι οι Γερμανοί διανοούμενοι που σώπασαν μετά το 1932 είναι συνένοχοι των ναζί.
Mία από τις εκδηλώσεις - μόνο μία - της γενικής και βαθιάς κρίσης της κοινωνίας είναι η κρίση της κριτικής. Γεγονός είναι ότι υπάρχει γενικευμένη ψευδο-συναίνεση. H κριτική και η εργασία των διανοουμένων απορροφώνται από το σύστημα τώρα πολύ περισσότερο από άλλοτε και με τρόπο πολύ πιο έντονο. Ολα τα αλέθουν τα Mέσα Mαζικής Eνημέρωσης. Tα δίκτυα συνενοχής είναι παντοδύναμα. Σήμερα, τις αποκλείνουσες και ετερόδοξες φωνές δεν τις καταπνίγουν ούτε η λογοκρισία ούτε οι εκδότες. Tις καταπνίγει η γενικευμένη εμπορευματοποίηση.
Aκόμη και σε ό,τι είναι τελείως κοινότοπο και τετριμμένο δίδεται χροιά «επαναστατική». Για τη διαφήμιση ενός βιβλίου χρησιμοποιείται συχνά η εξής φράση: «Iδού ένα βιβλίο που φέρνει επανάσταση στον τομέα του». Aλλά και για τη διαφήμιση των ζυμαρικών την ίδια φράση χρησιμοποιούν: «τα ζυμαρικά Panzani έφεραν επανάσταση στη μαγειρική». H λέξη «επαναστατικός» - όπως, επίσης, οι λέξεις «δημιουργία» και «φαντασία» - έχει καταντήσει διαφημιστικό σλόγκαν (αυτό το φαινόμενο ονομάστηκε πριν από λίγα χρόνια ιδιοποίηση). H περιθωριακότητα παίρνει μία θέση κεντρική και γίνεται αντικείμενο διεκδίκησης. H ανατροπή είναι μία ενδιαφέρουσα γραφικότητα που συμπληρώνει την αρμονία του συστήματος. H σύγχρονη κοινωνία έχει μία τρομερή ικανότητα να πνίγει κάθε αληθινή απόκλιση, είτε αποσιωπώντας την, είτε μετατρέποντάς την σε ένα ακόμη φαινόμενο ανάμεσα στα άλλα· ένα φαινόμενο εμπορευματοποιημένο όπως τα άλλα.
Mπορούμε να γίνουμε ακόμη πιο διεξοδικοί. Οι κριτικοί μόνοι τους προδίδουν το ρόλο τους ως κριτικών. Οι συγγραφείς προδίδουν την υπευθυνότητα και τη σοβαρότητά τους. H συνενοχή του κοινού είναι τεράστια. Tο κοινό ασφαλώς μόνον αθώο δεν είναι, αφού αποδέχεται το παιχνίδι και προσαρμόζεται σε ό,τι του δίνουν. Tα πάντα γίνονται εργαλείο του συστήματος, ενός συστήματος ανώνυμου. H κατάσταση αυτή δεν είναι ούτε έργο ενός δικτάτορα, ούτε έργο μιας χούφτας μεγάλων καπιταλιστών, ούτε έργο μιας ομάδας διαμορφωτών της κοινής γνώμης· είναι, απεναντίας, ένα τεράστιο κοινωνικο-ιστορικό ρεύμα, το οποίο έχει πάρει μια τέτοια κατεύθυνση που όλα τα κάνει να γίνονται ασήμαντα.
H τηλεόρασηH τηλεόραση αποτελεί το καλύτερο παράδειγμα: κάτι που βρίσκεται στο κέντρο της επικαιρότητας για ένα εικοσιτετράωρο, γίνεται τελείως ασήμαντο (παύει να υπάρχει) ακριβώς μετά από αυτό το εικοσιτετράωρο, είτε διότι βρέθηκε είτε διότι πρέπει να βρεθεί κάτι άλλο για να πάρει τη θέση του. Λατρεία του εφήμερου, η οποία καταλήγει στην πιο ακραία συρρίκνωση του χρόνου. Aυτό που στην αμερικανική τηλεόραση ονομάζεται attention span, δηλαδή ο ωφέλιμος χρόνος προσοχής του θεατή, πριν από μερικά χρόνια ήταν δέκα λεπτά. Στη συνέχεια, βαθμιαία, έπεσε σε πέντε λεπτά, σε ένα λεπτό και, τώρα, είναι μόλις δέκα δευτερόλεπτα. Tο τηλεοπτικό σποτ των δέκα δευτερολέπτων θεωρείται το πιο αποτελεσματικό. Tόση είναι η διάρκεια που έχουν τα σποτ τα οποία χρησιμοποιούνται στις προεκλογικές προεδρικές καμπάνιες. Eίναι απολύτως κατανοητό ότι αυτά τα σποτ δεν περιέχουν τίποτα το ουσιαστικό, αλλά επικεντρώνονται σε δυσφημιστικούς υπαινιγμούς. Προφανώς, αυτό είναι το μόνο πράγμα που ο θεατής είναι ικανός να αφομοιώσει.
Tούτο όμως είναι και αληθές και ψευδές. H ανθρωπότητα δεν έχει εκφυλιστεί βιολογικά. Οι άνθρωποι είναι ακόμη ικανοί να παρακολουθήσουν ένα λόγο με επιχειρήματα και με κάποια χρονική διάρκεια. Ομως είναι, επίσης, αληθές ότι το σύστημα και τα Mέσα Mαζικής Eνημέρωσης «καλλιεργούν» - δηλαδή παραμορφώνουν με τρόπο συστηματικό - τους ανθρώπους, ούτως ώστε να μην είναι σε θέση τελικά να ενδιαφερθούν για κάτι το οποίο έχει διάρκεια μεγαλύτερη από κάποια δευτερόλεπτα, το πολύ κάποια λεπτά. Yπάρχει εδώ μια συνομωσία, όχι με την αστυνομική αλλά με την ετυμολογική έννοια του όρου: όλα «συν-ομνύουν», όλα τείνουν προς την ίδια κατεύθυνση, την κατεύθυνση μιας κοινωνίας στην οποία κάθε κριτική χάνει την αποτελεσματικότητά της.
Tο βαρύ προνόμιο της Δύσης
Aλλά όμως μόνον η Δύση δημιούργησε την ικανότητα για εσωτερική αμφισβήτηση ­αμφισβήτηση των ίδιων των θεσμών και των ιδεών της εν ονόματι της λογικής συζήτησης μεταξύ των ανθρώπων, η οποία παραμένει ανοιχτή στο διηνεκές και δεν αναγνωρίζει έσχατο δόγμα.
Όμως αυτή η επιρροή αποτελεί μέρος του ρόλου του ως πολίτη:

Λέει αυτό που σκέφτεται και αναλαμβάνει την ευθύνη των λόγων του.
Κανείς δεν απαλλάσσεται από αυτή την ευθύνη.
Ούτε καν εκείνος που σωπαίνει και, ως εκ τούτου, αφήνει να μιλούν οι άλλοι και να καταλαμβάνεται ο κοινωνικο-ιστορικός χώρος ενδεχομένως από ιδέες τερατώδεις.
Μία από τις εκδηλώσεις - μόνο μία - της γενικής και βαθιάς κρίσης της κοινωνίας είναι η κρίση της κριτικής.
Γεγονός είναι ότι υπάρχει γενικευμένη ψευδο-συναίνεση.H κριτική και η εργασία των διανοουμένων απορροφώνται από το σύστημα τώρα πολύ περισσότερο από άλλοτε και με τρόπο πολύ πιο έντονο.
'Ολα τα αλέθουν τα Mέσα Mαζικής Eνημέρωσης.
Tα δίκτυα συνενοχής είναι παντοδύναμα.
Σήμερα, τις αποκλίνουσες και ετερόδοξες φωνές δεν τις καταπνίγουν ούτε η λογοκρισία ούτε οι εκδότες.
Tις καταπνίγει η γενικευμένη εμπορευματοποίηση.
Οι ανατρεπτικές ιδέες συμφύρονται από τον συρφετό όλων όσα παράγονται και διαδίδονται.
H λέξη «επαναστατικός», όπως και οι λέξεις «δημιουργία» ή «φαντασία», έχουν γίνει διαφημιστικό σλόγκαν.
H περιθωριακότητα γίνεται κάτι το επιδιωκόμενο, το κεντρικό, και οι ανατρεπτικές ιδέες είναι ένα ενδιαφέρον αξιοπερίεργο που συμπληρώνει την αρμονία του συστήματος.
H σημερινή κοινωνία έχει μία φοβερή ικανότητα να πνίγει κάθε γνήσια απόκλιση, είτε αποσιωπώντας την, είτε καθιστώντας την ένα φαινόμενο ανάμεσα στα άλλα• που πλασάρεται στην αγορά όπως και τα άλλα..."
Η κατίσχυση της μιντιακής (κυρίως τηλεοπτικής) ευτέλειας έχει βαθιές και ποικίλες καταβολές.Αυτό το οποίο κυρίως χαρακτηρίζει τα σημερινά ΜΜΕ είναι η προβολή του ευτελούς συνδυαστικά με τον ευτελισμό αυτού που είναι σοβαρό. Οι επιπτώσεις είναι πολλαπλές και αλληλένδετες: πλήττεται η αισθητική μας, υπονομεύονται οι αναλυτικές μας κατηγορίες, σχετικοποιούνται τα ηθικά μας πρότυπα.
Ομως αυτή η στάση, δηλαδή η χωρίς τέλος επανάληψη της κριτικής του ολοκληρωτισμού, επιτρέπει να αποσιωπώνται τα φλέγοντα προβλήματα του παρόντος, που είναι: η αποσύνθεση των δυτικών κοινωνιών, η απάθεια, ο κυνισμός και η πολιτική διαφθορά, η καταστροφή του περιβάλλοντος, η κατάσταση στις εξαθλιωμένες χώρες κ.λπ. Yπάρχει, επίσης, μία παραλλαγή της ίδιας ουσιαστικά στάσης: αποσύρεται κανείς στον πλαστικό πύργο του και εκεί ασχολείται με την πολύτιμη προσωπική του παραγωγή».

'Ενα Επαναστατικό Πρόβλημα του Σήμερα

σε μια... Φαντασιακή Θέσμιση της Κοινωνίας,

περνώντας ...Από της Οικολογία στην Αυτονομία

ανάμεσα από ...Τα Σταυροδρόμια του Λαβύρινθου

με μια... Άνοδο της Ασημαντότητας

καταλήγοντας στον ... Θρυμματισμένο Κόσμο

αναζητώντας συνεχώς... τους Χώρους του Ανθρώπου

αναρωτώμενοι για την ... Ορθολογικότητα του Καπιταλισμού ;!

Σοσιαλισμός ή ...ασημαντότητα;
Φαντασιακή ονειροϋπέρβαση της Λάϊον

21ος Αιών

F. Το τέλος της ιστορίας

Το τέλος της ιστορίας; και… ο τελευταίος άνθρωπος!

F ukuyama Francis:

Η πτώση της Αμερικής ΑΕ

Η διαλεκτική που έθρεψε πολέμους και επαναστάσεις , σταματά, ελλείψει αντιπάλου.
το δημοκρατικό μοντέλο κέρδισε;
Και η ιστορία τελείωσε!

Η απαισιοδοξία!
Μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι ο 20ος αιώνας, μας έχει κάνει βαθιά πεσιμιστές απέναντι στην ιστορία.
Η αδυναμία των ισχυρών…κρατών!Είναι ξεκάθαρο ότι ένα καθεστώς δεν χρειάζεται να νομιμοποιείται στην
Πλειοψηφία του λαού για να κατορθώσει να επιζήσει.
Υπάρχουν πάρα πολλά παραδείγματα δικτατοριών της μειοψηφίας που παραμένουν στην εξουσίας δεκαετίες.
Η παγκόσμια φιλελεύθερη επανάσταση!Η δημοκρατία είναι το καθολικό δικαίωμα των πολιτών να έχουν λόγο στην άσκηση πολιτικής εξουσίας και αυτό το δικαίωμα είναι ένα ακόμη στοιχείο του φιλελευθερισμού.
Μια αντίληψη για την παγκόσμια ιστορία!
Η παγκόσμια ιστορία της ανθρωπότητας δεν είναι το ίδιο με την ιστορία του κόσμου.
Δεν πρόκειται για μια εγκυκλοπαιδική καταγραφή οτιδήποτε είναι γνωστού σχετικά με την ανθρωπότητα , παρά πρόκειται για μια προσπάθεια να βρεθεί ένα περιεκτικό σε νόημα πρότυπο της συνολικής εξέλιξης των ανθρωπίνων κοινωνιών γενικά.
Κατά την ελληνιστική άποψη η ιστορία δεν είναι μια εξελεγκτική διαδικασία, αλλά... κυκλική.
Κατά τον Καντ, η ιστορία θα έπρεπε να έχει ένα τελικό σημείο εξέλιξης, ο οποίος να δίνει νοηματική συνοχή στο σύνολο της ιστορίας.
Το έσχατο αυτό σημείο είναι η πραγμάτωση της ανθρώπινης ελευθερίας, διότι μια κοινωνία στην οποία η ελευθερία κάτω από υλικούς νόμους θα μπορούσε να διατηρεί σε μέγιστο βαθμό μια ακαταμάχητη ισχύ, ένα δίκαιο αστικό σύνταγμα, είναι ο υψηλότερος στόχος που η φύση αποδίδει στον άνθρωπο.
Ο Χέγκελ υποστηρίζει ότι η παγκόσμια ιστορία της ανθρωπότητας δεν είναι τίποτα άλλο από την προοδευτική άνοδο του ανθρώπου στην πλήρη ικανότητα έλλογης σκέψης, καθώς και σε αυτοσυνείδητη επίγνωση του τρόπου με τον οποίο αυτή η ικανότητα εκφράζεται σε αυτοκυβέρνηση.
Ο μηχανισμός της επιθυμίας!Εξελίσσεται ευθύγραμμα η ιστορία προς μία κατεύθυνση ή μπορούμε να σκεφτούμε μια παγκόσμια εξέλιξη προς μία φιλελεύθερη δημοκρατία;
Όχι βάρβαροι προ των πυλών!
Η σύγχρονη οικονομία παρόλη την εφευρετικότητα της ,δημιουργεί νέες ανάγκες για κάθε επιθυμία που ικανοποιεί.
Σε μια ατέρμονη συσσώρευσηΚαι ένα θρίαμβο της βιντεοκασέτας...

Στην γη της μόρφωσης!Μπορεί ο μηχανισμός της σύγχρονης φυσικής να οδηγήσει στην φιλελεύθερη δημοκρατία;
Η απάντηση στο ερώτημα!
Στο ερώτημα του Καντ, αν είναι δυνατή η σύνταξη μιας παγκόσμιας ιστορίας υπό το πρίσμα του κοσμοπολιτισμού, η απάντηση είναι ,ναι!
Ο μηχανισμός εμφανίζει μια καθολικότητα.
Εν αρχή είναι η μάχη μέχρι εσχάτων!Τι είναι εκείνο που διακινδυνεύουν οι άνθρωποι σε όλο τον πλανήτη όταν ανατρέπουν μια δικτατορία και εγκαθιστούν μια φιλελεύθερη δημοκρατία;
Το ερώτημα κατά πόσο υπάρχει αυτό που λέμε παγκόσμια ιστορία και αυτοκαθορίζεται από τις εμπειρίες όλων των εποχών δεν είναι νέο.
Στην πραγματικότητα είναι πολύ παλιό και οι πιο σοβαρές και συστηματικές προσπάθειες συγγραφής της ιστορίας αντιλήφθηκαν ως κεντρικό θέμα της , την ανάπτυξη της ελευθερίας.
Η ιστορία δεν είναι μια τυφλή συσσώρευση γεγονότων, αλλά ένα νοηματικό σύνολο στο οποίο οι ανθρώπινες ιδεολογίες που αφορούσαν την φύση της δίκαιας πολιτικής και κοινωνικής τάξης αναπτύχθηκαν και δοκιμάστηκαν μέχρι τέλους.
Και αν τώρα βρισκόμαστε σε ένα σημείο από όπου δεν μπορούμε να φανταστούμε ένα κόσμο ουσιαστικά διαφορετικό από τον δικό μας,
τότε θα πρέπει να λάβουμε υπόψιν την πιθανότητα

η ίδια η ιστορία να έχει φθάσει σε ένα τέλος.
Το τέλος της Ιστορίας και η αρχή της Μυθιστορίας;
Λουτζιγιάμα Λουί
21ος Αιών

Χ. Μία ιστορία ενός μικρού τυράννου για δύο μεγάλους πολεμιστές

 

Στην σπηλιά του Κύκλωπα
Χ ρονισμός:
Η πόρτα του φράγματος.
Δον Χουάν:
Θα σου πω την ιστορία του δικού μου μικρού τυράννου,
Είπε ο Δον Χουάν στον Καστανέντα.
Θα σου πως πώς συνάντησα ένα μεγάλο τύραννο και την αλληλουχία των γεγονότων.
Η δοκιμασία άρχισε όταν ήμουν περίπου 20 χρονών και δούλευα σε ένα εργοστάσιο ζάχαρης.
Με πλησίασε ο επιστάτης και ΄ρώτησε αν ήθελα να δουλέψει στην φάρμα κάποιου μεγάλου αφεντικού ,ρωτώντας με και για την οικογενειακή μου κατάσταση.

Η απάντηση του Δον Χουάν ότι δεν είχε κανένα τον ευχαρίστησε ιδιαίτερα και μέσω μιας γυναίκας που είχε τον ρόλο του μεσάζοντος,
Παρουσιάστηκε στον νέο του αφεντικό και τον αρχιεργάτη της φόρμας.
Ο τρόπος που μιλούσε και φερόταν αυτός ο άνθρωπος ήταν τρομακτικός και ο Δον Ζουάν κατάλαβε ότι έπρεπε να φύγει αμέσως.
Αλλά ήταν πια αργά.
Ο τεράστιος επιστάτης τον σταμάτησε με ένα όπλο και του είπε:
Δεν πρόκειται να φύγεις από εδώ μέσα ζωντανός και κανείς δεν θα ενδιαφερθεί για σένα.
Ήρθες για να δουλέψεις μέχρι να σέρνεσαι και να μη το ξεχνάς.
Τον έσπρωξε με ένα γκλομπ και τον οδήγησε στο πλάι του σπιτιού.
Του δήλωσε ότι θα δούλευε μέχρι το βράδυ, από τον πρωί, χωρίς διάλειμμα και αν προσπαθούσε να αποδράσει θα τον σκότωνε
Και θα έλεγε ότι θέλησε να δολοφονήσει το αφεντικό.
Η φάρμα ΄’έμοιαζε με κάστρο και γύρω-γύρω ήταν άντρες οπλισμένοι.
Τον πήγε με τις κλωτσιές στην κουζίνα γιατί δεν του άρεσε το περήφανο βλέμμα του και τον απείλησε ότι θα του κόψει τους ΄τένοντες αν δεν υπακούσει αμέσως.
Στην κουζίνα μια γριά του έφερε φαγητό , αλλά ήταν τόσο στεναχωρημένος που δεν μπορούσε να φάει.
Η μαγείρισσα τον συμβούλεψε να φάει για να αντέξει και να κρατήσει την δύναμη του είπε ότι πήρε την θέση ενός άλλου Ινδιάνου που είχε πεθάνει πρόσφατα.
Δούλεψε τρεις εβδομάδες.
Ο αγριάνθρωπος τον έβαζε να κάνει την πιο βαριά δουλειά.
Στην αρχή της κάθε ημέρας πίστευέ ότι θα ήταν η τελευταία του και η επιβίωση σήμαινε ότι θα έπρεπε να ξαναπεράσει την ίδια δοκιμασία.
Κατάλαβε ότι ήταν ξοφλημένος και οι δύο επιστάτες ήταν συνεννοημένοι
Να παίρνουν φτωχούς Ινδιάνους στην φάρμα και να τους αναγκάζουν να δουλεύουν μέχρι να πεθάνουν.
Θύμωσε τόσο πολύ που διέσχισε την αυλή ουρλιάζοντας και βγήκε τρέχοντας από την πόρτα.
Ο επιστάτης τον πυροβόλησε στο στήθος Έπεσε κάτω και τον παράτησε νομίζοντας ότι είναι νεκρός.
Εκεί τον βρήκε ο δάσκαλος του τον περιμάζεψε, τον εκπαίδευσε και πήγε ξανά πίσω να τον αντιμετωπίσει.
Αυτή την φορά τα πράγματα ήταν διαφορετικά.
Ο δάσκαλος του είχε εξηγήσει τι έπρεπε να κάνει για να αντιμετωπίσει αυτή την κατάσταση.
Το πρώτο να γίνει πολεμιστής.
Αυτό σημαίνει να αλλάξει τις απόψεις του για τον εαυτό του και τον κόσμιο γύρω του.
Στην συνέχεια να είναι ικανός για απόλυτη αυτοπειθαρχία και έλεγχο του εαυτού του.
Το τρίτο βήμα να αποκτηθεί η υπομονή και ο χρονισμός για να γίνει άνθρωπος της γνώσης.
Αυτά είναι χαρακτηριστικά εσωτερικής κατάστασης.
Ο πολεμιστής ασχολείται με τον εαυτό του όχι με εγωιστικό τρόπο
αλλά από άποψη συνεχούς εξέτασης του "είναι" του.
Το πρόβλημα των ανθρώπων όταν αντιμετωπίζουν μικρούς τυράννους είναι να μη έχουν στρατηγική.Το άλλο είναι να παίρνουν τον εαυτό τους πολύ σοβαρά, πράγμα που επίσης κάνουν οι μικροί τύραννοι που έχουν μια ιδέα για τον εαυτό τουςασυμμάζευτη.
Έτσι ακολούθησε την ίδια πορεία.
Πήγε στο ίδιο εργοστάσιο, κανείς δεν το θυμόνταν.
Του ξανακάνανε την ίδια πρόταση και πήγε στην φάρμα με τον ίδιο επιστάτη.
Μόλις έφθασε έτρεξε να ευχαριστήσει την κυρία του σπιτιού, που μάλλον δεν γνώριζε ακριβώς τι συνέβαινε ή δεν την ένοιαζε να γνωρίζει.
Ο επιστάτης έκανε ακριβώς τα ίδια αλλά έκανα ακριβώς ότι μου έλεγε χωρίς να δίνω δεκάρα για τον φόβο μου ή την υπερηφάνεια μου.
Το να κουρδίζεις το πνεύμα σου όταν κάποιος σε ταλαιπωρεί λέγεται έλεγχος..
Χαρτογράφησα το αδύνατα σημεία του και όλες τις ιδιοτροπίες του.
Το να μαζέψεις όλες αυτές τις πληροφορίες ενώ σε δέρνουν λέγεται πειθαρχία.
Ο επιστάτης ήταν ένα κάθαρμα.
Δεν είχε τίποτα καλό επάνω του.
Υπομονή είναι να περιμένεις χωρίς βιασύνη αυτό που πρόκειται... να συμβεί.
Τον παρενοχλούσα συστηματικά.
Όταν έβλεπα την κυρία του σπιτιού έτρεχα να την ευχαριστήσω και αυτό τον εξόργιζε ακόμη πιο πολύ.
Με έστελνε στα αλόγα που ήταν πολύ επικίνδυνο γιατί μια κλωτσιά τους θα μπορούσε να με σκοτώσει.
Είχα βάλει μια σανίδα για να προφυλάσσομαι, πράγμα που δεν το έμαθε επειδή του προκαλούσαν αηδία.
Τα βράδια δεν κοιμόμουν στο κρεβάτι .
Ήξερα ότι έψαχνε να με σκοτώσει.
Ο χρονισμός είναι η πόρτα του φράγματος.
Το σωστό timing ...για κάθε πράγμα.Το ίδιο πράγμα πριν ή μετά μπορεί να αποδειχτεί λάθος.
Μια μέρα τον προκάλεσα μπροστά στην γυναίκα, τον αποκάλεσα δειλό.
Η οργή τον τύφλωσε και άρχισε να με κυνηγάει.
Με ακολούθησε στα άλογα.
Ήταν τόσο τυφλωμένος που το παρέβλεψε.
Μία κλωτσιά τους υπήρξε το ΄τέλος του.
Το τέλος ενός μικρού τυράννου!Είπε... ο Δον Χουάν.

Οδυσσέας:
Φθάσαμε σε μια μεγάλη σπηλιά που καταλάβαμε ότι ανήκε σε ένα μεγάλο μονόφθαλμο γίγαντα.
Όταν μας εντόπισε μας είπε ότι είχε σκοπό να μας φάει όλους και μένα τελευταίο.
Άρπαξε δυο από τους συντρόφους μου και τους καταβρόχθισε στο λεπτό.
Ο φόβος θα είχε παραλύσει τους πάντες αλλά έπρεπε να σκεφθώ μία λύση και την σκέφτηκα.
Τον περιεργάστηκα, τον παρατήρησα, κατέγραψα τις συνήθειες του και τις αντιδράσεις του, μείωσα το "Εγώ" σε ένα "Κανένα" και περίμενα την κατάλληλη στιγμή για να αποδράσουμε.
Μόνο την τελευταία στιγμή του φώναξα πως ήταν ο Οδυσσέας ο βασιλιάς της Ιθάκης που τον τύφλωσε.
Αυτό βέβαια το άκουσε ο Ποσειδώνας και η περιπέτεια μας... συνεχίστηκε,
Είπε... ο Οδυσσέας!

Οι πολεμιστές λένε!Το να «αγαπήσεις» τον μικρό σου τύραννο σε τέτοιες ειδικά περιπτώσεις ή να του "στρέψεις τo άλλο σου μάγουλο", θα σε υποβιβάσει στην θέση του θύματος και είναι υπερβολικά αφελές.

Με αυτή την "λογική", έχει δημιουργηθεί μάζα "προβάτων" που σφάζονται αδιαμαρτύρητα, προς ώφελος μερικών.
Άλλωστε πολλά θύματα «ερωτεύονται» παράφορα τον θύτη τους και ο "διάβολος"

πολλές φορές έχει την μορφή αυτού που "αγαπάμε" περισσότερο...
Σε αυτή την περίπτωση είναι η άλλη μορφή του φόβου και είναι αδυναμία, γιατί βρίσκεσαι σε δύσκολη θέση και εξαναγκάζεσαι σε ένα συναίσθημα.
Θυμίζει τις περιπτώσεις κάποιων καλοκάγαθων πόρνων που αγαπούν το νταβατζή τους και τον συγχωρούν και του επιτρέπουν τα πάντα, γιατί θέλουν να έχουν κάτι να αγαπούν στην έρημη ζωή τους, έστω και μια ...ψευδαίσθηση.

Θα ήταν όμως και ολέθριο λάθος, να τον μισήσεις, γιατί θα αρχίσεις να του μοιάζεις και να γίνεσαι σαν και αυτόν, μιμούμενος την συμπεριφορά του.
Όποιο συναίσθημα σου προκαλέσει, είτε φόβου,μίσους, τρόμου, οίκτου, θα σε χειρισθεί μέσω αυτών ακριβώς των συναισθημάτων κλέβοντας ενέργεια και προσοχή και θα σε εγκλωβίσει στην σπηλιά λεηλατώντας σε.
Ο μόνος τρόπος είναι να απαλλαγείς από φτιαχτούς συναισθηματισμούς και εξάρσεις οργής ή μνησικακίας βλέποντας καθαρά και αποστασιοποιημένα την όλη κατάσταση και να διεκδικήσεις την Ελευθερία σου.

Να τον κοιτάξεις αδυσώπητα γνέφοντας του
… από την άκρη του Απείρου

…come on Mr. Σμιθ!

Mr. Σ-μ-ιθ or... Mr. Άντερ-σον?

Ν. Leon
21st Century

Τ. Οι μικροί τύραννοι και ο πολεμιστής

 

Τ ύραννος, ο Μεγάλος:
Ο Άρχων του Δακτυλιδιού

Πάμε μια βόλτα είπε ο Δον Χουάν η ακόμα καλύτερα πάμε στην πλατεία , όπου έχει πολύ κόσμο να καθίσουμε και να μιλήσουμε.
Ξαφνιάστηκα γιατί για δύο μέρες δεν με είχε χαιρετίσει καν.
Προκαλούσα τον εγωισμό σου, μου είπε.
Ο εγωισμός είναι ο μεγαλύτερος εχθρός σου.Σκέψου αυτό που μας κάνει αδύναμους είναι το ότι αισθανόμαστε ότι μας προσβάλουν οι ενέργειες των συνανθρώπων μας και ο εγωισμός απαιτεί να περνάμε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας προσβεβλημένοι από κάποιον.
Θέλω να σου δείξω ότι χωρίς εγωισμό είμαστε αήττητοι.Οι πολεμιστές διακρίνονται από την πλευρά χειρισμού του εγωισμού σε δύο κατηγορίες.
Σε αυτούς που είναι διατεθειμένοι να αυτοσυγκρατηθούν και να διοχετεύουν την ενέργεια τους σε στόχους που μπορούν να βοηθήσουν τους άλλους αλλά και την ανθρωπότητα και ακολουθούν τον δρόμο της ελευθερίας και αυτούς που δεν έχουν καταφέρει να λύσουν το πρόβλημα του εγωισμού και διαλέγουν τον δρόμο της περιπέτειας.

Μόνο όμως οι πολεμιστές της ελευθερίας περνούν στην τρίτη προσοχή.Ο εγωισμός δεν είναι κάτι το αφελές και απλό.
Από την μια αποτελεί τον πυρήνα όλων όσων είναι καλά για μας και από την άλλη όλων όσων είναι σάπια.
Το να ξεφορτωθείς κανείς τον σάπιο εγωισμό χρειάζεται ένα αριστούργημα στρατηγικής.Οι πολεμιστές έχουν τιμήσει ιδιαίτερα αυτούς που το κατάφεραν.
Η μάχη των πολεμιστών κατά του εγωισμού είναι θέμα στρατηγικής, όχι ηθικής.
Το να είσαι άψογος δεν είναι θέμα ηθικής αλλά επιβάλει την σωστή χρήση της ενέργειας.
Οι πολεμιστές μελετούν τις στρατηγικές τους.
Καταγράφουν όλα όσα κάνουν και μετά αποφασίζουν τι μπορεί να αλλάξει προκειμένου να ξεκουραστούν από άποψη δαπάνης ενέργειας και το πετούν.
Κάνουν ένα κατάλογο που περιλαμβάνει τα πάντα και τις πιο ασήμαντες ασχολίες και δραστηριότητες,.
Έτσι ο πολεμιστής ποτέ δεν κάνει κάτι άσκοπα και χωρίς να το έχει εξετάσει προσεχτικά και να αναλάβει την ευθύνη και της πιο μικρής πράξης.
Είναι έτοιμος "στο εδώ και τώρα".
Επειδή ο εγωισμός καταναλώνει την περισσότερη ενέργεια προσπαθούν να τον εξαλείψουν προκειμένου να έχουν τα κατάλληλα αποθέματα να αντιμετωπίσουν το Άγνωστο.Η μέθοδος αυτή αποτελεί τα έξι στοιχεία της πολεμικότητας.Τα πέντε από αυτά, έλεγχος, πειθαρχία, μακροθυμία, χρονισμός και θέληση αφορούν τον κόσμο του πολεμιστή που μάχεται να χάσει τον εγωισμό του.
Το έκτο στοιχείο και το πιο σημαντικό αφορά τον έξω κόσμο και λέγεται μικρός τύραννος.
Ο μικρός τύραννος είναι ένας βασανιστής, κάποιος που έχει δικαίωμα ζωής ή θανάτους στους πολεμιστές ή τους ενοχλεί μέχρι παραφροσύνης.
Οι πολεμιστές έχουν κατατάξει τους τύραννους σε κατηγορίες, με μια δόση χιούμορ στην ταξινόμηση.
Το χιούμορ είναι ο μοναδικός τρόπος τους να αντισταθμίζουν τις δύσκολες καταστάσεις που βρίσκονται πολλές φορές..
Η πρώτη περιλαμβάνει αυτούς που βασανίζουν βάναυσα και βίαια.
Η επόμενη είναι αυτή που χρησιμοποιεί ύπουλες μεθόδους και δημιουργεί τρομερή ανησυχία και φόβο.
Η τρίτη αυτοί που σε εξοργίζουν φοβερά και σου προκαλούμε οργή.
Και η τελευταία είναι εκείνοι που σε καταπιέζουν με την λύπη και τον οίκτο.
Η αναμέτρηση μαζί τους προετοιμάζει τους πολεμιστές για την τελική συνειδητοποίηση ότι το να είσαι άψογος είναι το μόνο που έχει σημασία στο μονοπάτι της γνώσης.
Ο μικρός τύραννος είναι μια βουνοκορφή και τα συστατικά της πολεμικότητας είναι σαν αναρριχητές που συναντώνται στην κορυφή.
Συνήθως χρησιμοποιούνται τα τέσσερα. Το πέμπτο, η θέληση φυλάσσεται για την
τελική αντιπαράθεση.
Η θέληση ανήκει στο Άγνωστο. Τα υπόλοιπα στοιχεία στο Γνωστό. Εκεί που βρίσκονται οι μικροί τύραννοι.
Άλλωστε εκείνο που μετατρέπει τους ανθρώπους σε μικρούς τυράννους είναι η μανιακή χρήση του Γνωστού.Τους μεγάλους- μικρούς τυράννους θα τους συναντήσεις πάντοτε σε θέσεις εξουσίας, με αλαζονικό ύφος, πολλές καταθέσεις και μεγάλο υπεροπτικό εγωκεντρικό ύφος, αλλά και σε πολύ κοντινά πρόσωπα,
ακόμη και του οικογενειακού περιβάλλοντος.
Ένα αυταρχικό προϊστάμενο, ένα βίαιο πατέρα, μια μητέρα, που το παίζει πάντα "άρρωστη''
για να την προσέχουν, ένα αδελφό που σου παίρνει πάντα το καθαρό πουκάμισο και ένα γείτονα που ρίχνει τα σκουπίδια του στην αυλή σου.
Σε εξοργίζουν σε φοβίζουν σε ανησυχούν και σε θλίβουν.Αν υποχωρήσεις και ηττηθείς, γίνεσαι θύμα τους ή περνάς στην πλευρά τους.
Γίνεσαι και εσύ ένας σαν και αυτούς, μικρός τύραννος, μνηστήρας, δικτάτορας
Σηθ και Σμίθ.

Τα τέσσερα είναι αρκετά να αντιμετωπίσει κανείς και τους χειρότερους μικρούς τυράννους.
Αν μπορέσουν και αντιμετωπίσουν με επιτυχία αυτό τότε μπορούν να αντέξουν ανώδυνα και αυτό που βρίσκεται πέρα από τα όρια.. του Γνωστού.
Μόνο κάτω από αυτές τις συνθήκες οι πολεμιστές αποκτούν την νηφαλιότητα και την ηρεμία να αντέξουν μια πίεση πέρα από τα όρια του Γνωστού και να εισέλθουν στο Άγνωστο.

Θύμα, τύραννος ή …πολεμιστής?

Λου Λεόν

Μελετητής των τυράννων
21 Αιών

Τ. Η έννοια του μικρού τυράννου

Τ ύραννοι, Αντίνοοι και  Ευρύμαχοι μικροί και μεγάλοι τύραννοι

Ιησούς:

Εγώ ειμί το φως του κόσμου!
Αναφωνεί, ο Ιουδαίος εσταυρωμένος,
υποπίπτοντας στην αστοχία του… «Έγώ»
και αμαρτάνοντας… με την έννοια της διαχωριστικότητας.
Από εκεί και μετά
θα «ξημερώσει» μια μεγάλη νύχτα για τον κόσμο και …ένας μεσαίωνας… που θα κρατήσει αιώνες.

Η ανθρωπότητα θα σταυρωθεί και οι άνθρωποι θα κουβαλήσουν τον σταυρό ...του πόνου.
Συνεχίζοντας, ο θρησκευτικός ηγέτης των χριστιανών, ως λυτρωτής,
θα αυτοπροβάλλεται συνεχώς:
Εγώ λεγω υμίν...εγώ…
Πως μπορεί όπως να στοχεύει κανείς στην ενότητα και την αγάπη και την ειρήνη ξεκινώντας από ένα υπερτροφικό εγώ και συγκεντρώνοντας
όλες τις εξουσίες πάνω του;
Ακόμη και η ιδιότητα του ενανθρωπισθέντος θεού
δεν μπορεί να το δικαιολογήσει αυτό.
Αφού η αγάπη είναι η θυσία, η υπέρβαση του Εγώ, πως μπορείς να την διδάξεις, με τόσο επιδεικτικό εγωκεντρισμό;
Ήταν αυτά τα λόγια ενός σοφού ηγέτη ή απλώς ήταν το ‘image maker” των κληρονόμων του;
Ήταν ο εγωκεντρικός υιός... συνέχεια... ενός αυταρχικού πατέρα;

Αν δεχτούμε σαν φυσικό, αληθινό γεγονός την ιστορία, έχουμε να κάνουμε με ένα ιδιαίτερα σαδιστή θεό που υστερεί αρκετά σε έπνευση, σε φαντασία και πρωτοτυπία και
στέλνει τον αρσενικό υιό, που τα διαγγέλματα του ξεκινούν με ένα εγώ, να σταυρωθεί και να βασανιστεί για να ...σώσει τους ανθρώπους.

Ένα σχέδιο που μάλλον αποδείχτηκε ανεπιτυχές, όχι ιδιαίτερα οξυδερκές και χρονοβόρο... τόσο καιρό τώρα.
Σίγουρα θα υπήρχαν πιο απλές λύσεις και λιγότερο σαδιστικές και σε τελευταία ανάλυση θα μπορούσε να στείλει και μια κόρη σε πρωτεύοντα ρόλο και όχι παθητικό όργανο αναπαραγωγής, για την σωτηρία και για λόγους... ευφαντασίας.
Αν εστιαστούμε μόνο στην αλληγορία του μύθου,

ο συμβολισμός αυτοαναιρείται, και δεν δένει πολύ καλά μεταξύ του.

Έχουμε μία έλλειψη αρμονίας και ισορροπίας, για τον απλούστατο λόγο,
όταν εσύ ξεκινάς με ένα «εγώ», ο άλλος δεν μπορεί να είναι δίπλα σου, σύντροφος σου, ούτε το εννοείς άλλωστε , δεν μπορεί να γίνει... πλησίον σου .
Είναι πάντα ο άλλος, ο διαφορετικός και... ξένος.

Στις σχέσεις εξουσίας και σε επιδείξεις της, δεν είναι εύκολο να δημιουργηθεί, να δομηθεί η αγάπη, η συντροφικότητα και η φιλία.
Άλλωστε είναι πολύ εύκολο να καταλάβεις το επίπεδο πνευματικής εξέλιξης κάποιου,

το αυτογνωστικό του βαθμό και το μέγεθος της ανασφάλειας του και της αβεβαιότητας του, από το όσα «εγώ» θα χρησιμοποιήσει σε μια αυτοπροβολή και πόσα ‘μου’… κτητικότητας.
Έτσι, είναι πολύ συχνό φαινόμενο και παρελαύνει συνέχεια το :
Εγώ πιστεύω εγώ είμαι σπουδαίος, εγώ ξέρω, εγώ είμαι καλός, ωραίος, αδικημένος,

... η γυναίκα μου το αυτοκίνητο μου, το παιδί μου , η ερωμένη μου, οι καταθέσεις μου, ο θεός μου και η ποδοσφαιρική ομάδα μου.

Το «εγώ» θέλει πάντα να επιδεικνύεται, σαν μωρό και νιώθει κατώτερο και αβέβαιο πάντα αναπληρώνοντας με επιδείξεις σπουδαιότητας και ανωτερότητας ή πολλές φορές με αυτοοικτιρμούς.
Δεν μπορεί όμως να γίνει και να νιώσει ίσο… με τους άλλους.
Ένα τέτοιο ‘Εγώ» εμπεριέχει και μπόλικη κριτική και κατάκριση, σε πλήρη αντίθεση με το «μη κρίνετε ίνα μη κριθείτε», γιατί αφού εσύ είσαι ΄τόσο πολύ «εγώ», κρίνεις ότι οι άλλοι δεν είναι…σαν και σένα,τους διαχωρίζεις και τους κατακρίνεις.
Μία πρόταση που αρχίζει από το «εγώ» είναι μια ευάλωτη πρόταση, μερική, μικρή, γιατί πάντα ένα «εγώ» είναι μικρότερο από το Όλον.

Γι 'αυτό τον λόγο, ο Σωκράτης , ένας απλός φιλόσοφος, χωρίς να είναι απεσταλμένος και γιός θεού, απέφευγε τις πομπώδεις ανακοινώσεις, και ξεκινούσε την συζήτηση με μια ερώτηση,

ανοίγοντας τον διάλογο και τοποθετώντας τον συνομιλητή του δίπλα αριστερά στην καρδιά,

σε μια πράξη ουσιαστικής αγάπης, βοηθώντας τον έμμεσα να βρεί τις απαντήσεις και την αλήθεια μόνος του, να την ξαναθυμηθεί, αποδεχόμενος ακόμη και το κώνειο

-χωρίς θεατρινίστικους μελοδραματισμούς-

υπέρηφανα αξιοπρεπής και χωρίς να ζητήσει ποτέ, αυτός και οι μαθητές του, ανταλλάγματα, αμοιβές, εξουσίες, προσκυνήματα και επικάρπιες.

Η συνειδητή ατομικότητα είναι μια επίτευξη, αλλά συμπεριέχεται σε πράξεις κατανόησης και συνεργασίας.

Ο άνθρωπος ξεκινάει με ένα "εγώ", σαν Άρης, στην διάρκεια καταλαβαίνει πως είναι πολλά ασυνείδητα εγώ, αλλά όταν φθάσει στον πυρήνα του εαυτού του, δεν το χρειάζεται πια, γίνεται ένα 'Ολο.

Γίνεται σφυρηλατημένη ατομική συνείδηση και μπορεί να συνυπάρχει με τους άλλους,

διαθέτοντας, εσωτερική αυτοπεποίθεση και γνώμη και κρίση αλλά και ουσιαστική σεμνότητα χωρίς ψεύτικες μετριοφροσύνες, με πνεύμα όμως συνεργασίας, οπότε αποφεύγει να

χρησιμοποιεί καταχρηστικά το εγώ και να το προβάλει....με εμμονή.

Με αυτό τον τρόπο δημιουργεί μια διακριτική και σεμνή αορατότητα και προωθεί ένα αέρα πνευματικής εξέλιξης και αρετής.

Συνεπώς δεν μπορεί, ο λυτρωτής του κόσμου, να κάνει τέτοιες δηλώσεις
υπεροπτικής, εμπρηστικής και διαχωριστικής γραμμής, διδάσκοντας την σεμνότητα και την ταπεινότητα με ένα τόσο κραυγαλέο εγώ.

Που αρχίζει και που σταματά η ευθύνη ενός θρησκευτικού ή πολιτικού ηγέτη ή ακόμη και ενός θεού για την συμπεριφορά και τις πράξεις των οπαδών του και των πιστών του;
Ποιο είναι το μερίδιο ευθύνης του;Ευσταθεί το άλλοθι:
Άλλο τι είπε ο θεός άλλο τι κάνανε οι άνθρωποι, επειδή.... ήταν ελεύθεροι να το κάνουν;
Σε αυτόν τον κόσμο μάλλον ισχύει ο νόμος της αλληλεπίδρασης, η ποιότητα και συμπεριφορά των οπαδών κάποιου εκφράζει σε ένα μεγάλο ποσοστό και την ποιότητα, το επίπεδο του ειδώλου, γιατί «όμοιος ομοίω αεί πελάζει»
Οι άγνωστες δυνάμεις του υποσυνείδητου καθορίζουν το είδος του θεού που πιστεύουμε, τα πρότυπα μας, τους αρχηγούς που εκλέγουμε
και μαρτυράνε πολλά για την ποιότητα και των δύο πλευρών.
Έτσι δεν είναι μόνο δείξε μου τον φίλο σου να σου πω ποιος είσαι αλλά δείξε και το θεό σου , το πρότυπο σου και θα ξέρω πολλά για σένα,
επειδή οι επιλογές γίνονται εσωτερικά και τις περισσότερες φορές ασυνείδητα.
Ο ηγέτης, το είδωλο, που εμπνέει το όραμα μια ιδέας και ενός κινήματος,
βάζει την σφραγίδα μαζί με την γραμμή και τηνγραμμή που χαράσσει.

Και σίγουρα ένας θεός που σχεδιάζει προωθεί και ευλογεί μια θρησκευτική δικτατορία παύει να είναι ουδέτερος, δίκαιος και "άμοιρος ευθυνών".

Δεν μπορούμε να υποστηρίξουμε το μερίδιο ευθύνης του Ιησού, ενός προσώπου που δεν έγραψε, ο ίδιος τίποτα, που αμφισβητείται και ιστορικά η παρουσία του, αλλά σίγουρα για την μετέπειτα εξέλιξη του κινήματος υπάρχουν αρκετά που μπορούν να ειπωθούν.
Και σίγουρα "από τον καρπό καταλαβαίνεις το δέντρο "και καταλαβαίνεις ότι ο καρπός του Ιησού, είναι ο Αντίνοος, ο χριστιανισμός, ‘ένας θρασύτατος αλαζονικός υπεροπτικός , λαίμαργος μνηστήρας της ανθρωπότητας.
Ο ρόλος των διαδόχων του και μαθητών του Ιησού είναι πλέον διάφανος μετά από μία ομίχλη αιώνων.
Αποφασίζουν να κάνουν εξαγωγή θρησκείας και μανατζάρουν... τον θεό .
Οργανώνουν μια κερδοσκοπική επιχείρηση εκμεταλλευόμενη όλα τα προβλήματα της εποχής τους και την δομούν ιεραρχικά και αποτελεσματικά, στοχεύοντας σε μια παγκόσμια διδακτορία , με το φόβο του Σατανά και την δουλεία του θεού.
Είναι να απορεί κανείς πως οι Έλληνες βρέθηκαν με τον χριστιανισμό πάνω από το κεφάλι τους.
Οι Έλληνες γλεντζέδες, ερωτικοί, σατυρικοί, ενθουσιώδεις, φιλόσοφοι, φωτεινοί, βρέθηκαν με μια θρησκεία που σε θεωρεί ένοχο επειδή γεννήθηκες, μελαγχολική καταθλιπτική,

διαστροφικά ανέραστη, αντιερωτική, αγέλαστη,
και τόσο σκοτεινή και μαυροφορεμένη.
Οι Έλληνες που ακόμη μπροστά στο θάνατο τους γελούσαν και χτενιζόταν όπως οι πολεμιστές των Θερμοπυλών, πως χωρέσανε σε τόση μιζέρια και τόσο στενούς ορίζοντες;

Πως μπλέχτηκαν σε παιγνίδια θεοκρατίας, προσυλητισμού, πουριτανισμού και θρησκολειψίας;Που παίχτηκε όλη η ιστορία;
Στον οίκτο και στον αυτοοίκτο, που ανήκει στην τέταρτη κατηγορία των μικρών τυράννων.
Λυπήθηκαν, συμπόνεσαν, τον Ιησού, το μαρτύριο του και αποφάσισαν να κουβαλήσουν λίγο από τον σταυρό.
Το ύπουλο σημείο του χριστιανισμού, ήταν η οδύνη του εσταυρωμένου και η συνεπαγομένη ενοχή και συνοδευομένη από τον φόβο.
Με αυτά τα στοιχεία φτιάξανε το κοπάδι των προβάτων και των δούλων .
Το δικαίωμα ζωής και θανάτου, η οργή, ο φόβος και η ανησυχία αλλά και ο οίκτος, είναι τα χαρακτηριστικά , οι μέθοδοι και οι τακτικές που χρησιμοποιούν
οι κατηγορίες των μικρών τυράννων για να σε ισοπεδώσουν.
Οι πολεμιστές ακονίζουν το πνεύμα τους κάτω από τέτοιες συνθήκες και δοκιμάζουν τα όρια τους και τις αντοχές τους.
Ο Αντίνοος χρησιμοποίησε όλες τις μεθόδους, εναλλάξ και ειδικά τον οίκτο και την ενοχή.

Οι υποκριτές, γραμματείς και οι φαρισαίοι, του αντινοικού και μικρονοικού μνηστήρα
σταυρώνουν τον Χριστό και τον ξανασταυρώνουν και θησαυρίζουν από αυτό το εμπόριο
Δεν έχουν ούτε μία εικόνα του Χριστού χαρούμενη, χαμογελαστή.
Αυτοί οι μαυροφορεμένοι ιερείς, του Αντίνοου, ακολουθώντας την τακτική
του «Σκοτώνοντας τα άλογα όταν γεράσουν», έχουν μετατρέψει σε επικερδές φθηνό ριάλιτι την οδύνη και τον πόνο του Ιησού, παίζοντας το... συνέχεια και συνέχεια.
Ο Αντίνοος, φυσικά, συνεργάζεται πάντα με ένα Ευρύμαχο, την διεφθαρμένη πολιτική εξουσία, τρώγοντας και πίνοντας, όπου στρογκυλοκαθήσουν.
Ο Αντίνοος «ελεώ θεού» χρήζει φεουδάρχες, αυτοκράτορες, βασιλιάδες, ευλογεί πρωθυπουργούς, υπουργούς και ο Ευρύμαχος του ανταποδίδει την εξυπηρέτηση, με δωρεές με απαλλαγές και εξουσίες.
Και οι δυο τους πολιόρκησαν επίμονα τον Ελληνισμό, προσπαθώντας να στηριχθούν επάνω του και να τον καπηλευτούν.Ακόμη και οι δικτάτορες ερωτοτρόπησαν με τον Ελληνισμό, στην προσπάθεια τους να πάρουν λίγη από την λάμψη του.
Ο Αντίνοος μιλώντας για ένα οξύμωρο σχήμα ελληνοχριστιανικού πολιτισμού, κομμένο και ραμμένο στις επιδιώξεις του και ο Ευρύμαχος, αρχαιολάτρης,
κατασκευαστής της κατ ‘επίφαση δημοκρατίας.
Μιας δημοκρατίας, στην οποία την κληρονομική βασιλεία την έχει αντικαταστήσει η κληρονομική οικογενειοκρατία.
Έτσι έχουμε το φαινόμενο κυβέρνησης μιας χώρας που η εξουσία μεταβιβάζεται στον γιο, στον ανεψιό, στον εγγονό και στη κόρη κάποιου,
ακόμη και στην σύζυγο.
Και παρελαύνουν και αλληλοευλογούνται και μεγαλώνουν τις περιουσίες τους, τις καταθέσεις τους και αλληλοκαλύπτονται .
Όλοι έχουν τους δούλους τους που θα πάνε με το κερί την εκκλησία να προσκυνήσουν και τους λακέδες που θα περάσουν μετά από το γραφείο του γραμματέα του υπουργού για την ΄χάρη.
Αυτό απέχει από την έννοια της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.Όμως ο χρόνος τους έχει τελειώσει και αρκετοί το γνωρίζουν.
Οι κινήσεις τους είναι πια σπασμωδικές... εγκαταλείποντας το πλοίο.

Καταρρέουν, όπως τα χρηματιστήρια και οι τράπεζες της Ν Υόρκης.
Η κοσμοθεώρηση τους είναι μικρονοική, ελλιπής, φτωχή , ανόητη, πεπερασμένη, αδύναμη να καλύψει τα αιτήματα της καινούργιας κατάστασης που διαμορφώνεται .
Η «παράγκα» που έχουν στήσει σε βάρος των ανθρώπων… γκρεμίζεται .Η Πηνελόπη, η μεγάλη Κυρία του Ελληνισμού και η ψυχή του,
αρνήθηκε να κοιμηθεί μαζί τους και παρέμεινε πιστή «στο ταίρι» της.
‘Οσο υπάρχουν Έλληνες που σκέφτονται και άνθρωποι που δεν προδίνουν τον εαυτό τους…οι αρχηγικοί μνηστήρες είναι περιπατώντες νεκροί και φαντάσματα, συνοδευόμενοι από τον ψυχομπομπό Ερμή.
Ο κόσμος δεν έχει ανάγκη πια από Μεσσίες, λυτρωτές και σωτήρες,
και περιφερόμενες μαριονέτες αρχηγών.
Έχουν απομυθοποιηθεί όλοι τους και έχουν ξεσκεπαστεί.

Έχουν απομείνει "γυμνοί', όπως στο παραμύθι "τα ρούχα του αυτοκράτορα" .
Στον κόσμο αυτό παρέλασαν πολλά υπερτροφικά εγώ και η ανθρωπότητα έχει ταλαιπωρηθεί από εγωμανείς σωτήρες που θέλησαν να "την σώσουν" επιβάλλοντας την δική τους άποψη για την σωτηρία και καταλήγοντας ...Τύραννοι.Αλλά ούτε μπορούν να εναποθέσουν τις ελπίδες τους τους σε ανίκανες διεφθαρμένες ηγεσίες.

Οι άνθρωποι πια χρειάζεται να αναλάβουν την ευθύνη της ζωή τους , της ύπαρξης τους, να γνωρίσουν το εαυτό τους να γίνουν Κύριοι του εαυτού τους στο εδώ και τώρα και να συνεργαστούν μεταξύ τους αρμονικά για το καλό όλων,
Ο άνθρωπος πρέπει να νιώθει μέρος ενός μεγαλύτερου Όλου
και να θεωρεί τους συνανθρώπους, του πολύτιμους συντρόφους, ούτε πάνω , ούτε κάτω από αυτούς αλλά ίσους… φίλος, σύντροφος
και συνοδοιπόρος τους, σε ένα περιπετειώδες ταξίδι...!

«Εγώ είμαι»
ή

εμείς μπορούμε να γίνουμε

φωτεινά συνειδητά αστέρια σε... ένα καθαρό ουρανό;

Ομηρογράφος της Λάιον

21 Αιών

Κ. Ο Κύκλωπας και η έννοια του θεού

Ο Κ ύκλωπας και η τύφλωση του:

Η έξοδος... στον ορθολογισμό!

Ο Πλάτων αναφέρει στον Τίμαιο, ότι
οι Έλληνες είναι σαν παιδιά, πάντα νέοι , ζωηροί,ατίθασοι έφηβοι.

Έτσι έχουν τις χάρες ενός παιδιού αλλά και τα προβλήματα ενός ανικανοποιήτου εφήβου.Οι θεοί των Ελλήνων, οι ήρωες και τα πρότυπα τους, έχουν
ένα χαρακτήρα και ταμπεραμέντο που αντικατοπτρίζει ακριβώς τον δικό τους.
Μια ιδιοσυγκρασία που έρχεται σε αρμονία με αυτό τον ήλιο που λάμπει σε αυτή την χώρα και αυτή την θάλασσα που αγκαλιάζει όλες τις πλευρές.
Εδώ γεννήθηκαν οι θεοί, η φιλοσοφία, η επιστήμη, η εξερεύνηση της γνώσης, η δημοκρατία, οι ήρωες και οι ημίθεοι.
Εδώ ο Απόλλων στήνει χορό με τις μούσες και τις χάριτες, η Αφροδίτη κολυμπάει σε γαλάζια νερά, ο Αχιλλέας οργίζεται με τον Αγαμένονα, ο Θησέας σκοτώνει τον Μινώταυρο, ο Ηρακλής ανεβαίνει στον Όλυμπο και ο Οδυσσέας ταξιδεύει παντού και επισκέπτεται κάθε απρόσιτο ακρογιάλι και μυστηριώδες νησί.
Η πληθωρικότητα, η διασκέδαση, η χαρά, η δημιουργία, ο έρωτας, η γενναιότητα η λεβεντιά, η περιέργεια, η φιλοξενία, ο αυθορμητισμός, ο ερωτισμός, ο ενθουσιασμός
ο στοχασμός, η ευφυΐα, η περιπέτεια, η αμφισβήτηση, το χιούμορ, ο αυτοσαρκασμός, η τόλμη και αγάπη για την ελευθερία είναι από τα μεγάλα προτερήματα της φυλής, που αντικατοπτρίστηκαν και σημαδεύτηκαν από μεγάλες πράξεις και ιστορίες δυνάμεις.
Όμως κάθε πλευρά έχει και την αντίθετη άλλη της…
Όσο μακριά και ψηλά πάει το εκκρεμές από την μια πλευρά άλλο τόσο θα βρεθεί και από την αντίθετη... του σημείου ισορροπίας.
Έτσι έχουμε τον εγωισμό, τον υπερβολικό παρορμητισμό, την φιλονικία, τον ανταγωνισμό, την αλαζονεία, την υπερβολική εκτίμηση των δυνάμεων, την επίδειξη, τον διχασμό, την έλλειψη αβροφροσύνης και διπλωματίας,
τους γκροτέσκους τρόπους, την απειθαρχία, την ξεροκεφαλιά, να αποτελούν την Αχίλλειο πτέρνα σε ένα λαό, που έχει όλες τις προϋποθέσεις, να είναι πρότυπο για την ανθρωπότητα και οδηγός.
Όμως παρ'όλα αυτά τα μεγάλα λάθη και ελαττώματα των Ελλήνων,
...οι θεοί τους αγαπούν.Όλη η ανθρωπότητα πάντα έχει στραμένα τα βλέμματα στην Ελλάδα και όλος ο κόσμος περιμένει από αυτή μία καθοδήγηση στο αδιέξοδο και να παίξει ένα ρυθμιστικό ενωτικό ρόλο.
Οι Έλληνες όταν κάθονται στην χώρα τους τρώγονται με τα ρούχα τουςκαι αλληλοεξοντώνονται.
Η περίσσεια της ενέργειας που διαθέτουν, τους οδηγεί σε αυτοκαταστροφικές συρράξεις και ένα αυτοκτονικό διχασμό.
Οι ισχυρές απωστικές δυνάμεις των ομοίων βρίσκουν εδώ στην πλήρη εφαρμογή τους και την περιττή αντιπαλότητα.
Η μόνη λύση για αυτήν την ισχυρή άπωση των ομοίων και την αυτοκαταστροφή, είναι να συγκεντρωθούν όλες οι δυνάμεις σε ένα πυρήνα, όπου επικρατούν οι πυρηνικές δυνάμεις και κρατούν τα σωματίδια ενωμένα.Αυτό ισοδυναμεί με την δημιουργία κρίσιμης μάζας σε πυρηνικό αντιδραστήρα ελεγχόμενης

σύνδεσης,

Όταν φεύγουν και ταξιδεύουν μεταμορφώνονται σε Οδυσσείς και μεταλλάσσουν τα ελαττώματα τους σε απαράμιλλες αρετές.
Γίνονται πειθαρχημένοι, καταλαμβάνουν θέσεις, προνόμια και διαπρέπουν.
Μερικοί τόποι τους διεκδικούν και δεν τους αφήσουν τα επιστρέψουν προσφέροντας τους σχεδόν τα πάντα.
Οι Έλληνες έχουν ένα Οδυσσέα μέσα τους, στο DNA, εν δυνάμει, έτοιμο να πεταχτεί σε απρόοπτη στιγμή και να καταπλήξει τους πάντες, απρόβλεπτα, πετώντας τα ρούχα της ζητιανιάς και της εξαθλίωσης και διεκδικώντας την χαμένη του αξιοπρέπεια και τον κόσμο που αγαπά.

Τα παιδιά του Απόλλωνα, του Ήλιου του Ανίκητου, με το ατίθασο πνεύμα τους και το παράτολμο,
ποτέ δεν προσκύνησαν θεούς, ούτε είχαν διανοηθεί την εικόνα της ζητιανιάς και επαιτείας
να παρακαλάς ένα θεό σερνόμενος και γονατιστός.
Οι Έλληνες, τους θεούς τους αγαπούσαν, τους συμβουλευόταν τους σεβόταν, τους τιμούσαν, τους αμφισβητούσαν κι'όλας, τους εναντιωνόταν, συζητούσαν μαζί τους και συντρώγαν μερικές φορές και σκεφτόταν μαζί τους.
Δεν τους φοβόταν, τους στόλιζαν με χρώματα, με αγάλματα, φτιάχνανε ιστορίες και μύθους

και ..."παίζαν" μαζί τους.
Η σχέση του Έλληνα με τους θεούς είναι μια μοναδική σχέση ανθρώπου με το Θείο.
Οι Έλληνες προσευχόταν με τα χέρια ψηλά, το κεφάλι όρθιο, το βλέμμα στον ουρανό και την ψυχή περήφανη.
Η σχέση τους με το θεό είναι
μια σχέση ερωτική, δημιουργική και το κυριότερο χαρούμενη, παιγνιδιάρικη, ανυψωτική.
Είχαν τις ιστορίες τους, του μύθους, αλλά όλοι κατανοούσαν τον αφηρημένο πυρήνα και την αλληγορία των μύθων, και τις χρησιμοποιούσαν σαν οδηγό πλοήγησης.
Τα τρομερά παιδιά , των Ελλήνων, βγάζουν την ανθρωπότητα από την πρωτόγνωρη σπηλιά του Κύκλωπα και τύφλωνουν τον γιο του Ποσειδώνα.
Αχρηστεύοντας το Τρίτο μάτι και την αταβιστική ικανότητα των "πρώτων"

πρωτόγονων ανθρώπων θα χαράξουν τολμηρά μια νέα εποχή βασισμένη στο ορθολογισμό και την λογική σκέψη, βάζοντας τα θεμέλια της επιστημονικής σκέψης.
Οι άνθρωποι θα βγούν από την πρωταρχική μήτρα του πρωτογονισμού και όλος ο κόσμος μαθαίνει το κατόρθωμα τους, που οι ίδιοι το φωνάζουν, επισύροντας την οργή του θεού.

Εγώ είμαι ο Έλληνας Οδυσσέας , ο βασιλιάς της Ιθάκης,

ο άνθρωπος, που τολμώ να σκεφτώ, να χρησιμοποιήσω το μυαλό μου και να φθάσω την λογική στα όρια της.. .!
Από και μετά παύουν να είναι ..."ο Κανένας".
Θα είναι πάντα, "Οι Έλληνες", διάσημοι σε όλη την γη, αλλά, ο
Ποσειδώνας θα τους δοκιμάσει σκληρά γι αυτή... την επωνυμία.Ώσπου έρχεται μια μέρα που η ομίχλη ενός Ποσειδώνα, τους στέλνει μαζί με τα άγρια κύματα που θα σήκωνε, και την εμφάνιση μιας ποσειδώνειας Ιχθυακής θρησκείας που θα τους τυλίξει στην πλάνη, στην ψευδαίσθηση, στην απάτη.
Τους παγιδεύει και τους βάζει σε μεγάλους μπελάδες και περιπέτειες,
Τις περιπέτειες του Ελληνισμού!
Όταν εμφανίστηκε ο χριστιανισμός, ο αρχαίος κόσμος ήταν εξαντλημένος και εξουθενωμένος από τους συνεχείς πολέμους και την έλλειψη ειρήνης.
Ο Πελοποννησιακός πόλεμος είχε αφήσει απροστάτευτη την Ελλάδα και την είχε αποδυναμώσει.
Οι Έλληνες πλήρωναν τα μεγάλα τους ελαττώματα και δοκιμάζονταν σκληρά μέχρι να τα κατανοήσουν.
Η νέα θρησκεία ήρθε με την μορφή "προβάτου", μιλώντας για ειρήνη και αγάπη σε ένα κόσμο εξαθλιωμένο που εκείνη την εποχή το είχε τόσο ανάγκη και το χρειαζόταν.
Οι Έλληνες αγκάλιασαν την καινούργια κοσμοθεώρηση και φιλοσοφία.
Η αγάπη τους για τον στοχασμό και το καθήκον της φιλοξενίας τους, αλλά και η παιδική αφέλεια τους οδήγησε... στο μοιραίο λάθος.Αγκάλιασαν μια φιλοσοφία, συμπαραστάθηκαν πονόψυχα σε ένα εσταυρωμένο, κοιμήθηκαν με τον καλεσμένο ξενόφερτο και ξύπνησαν με ένα αδίστακτο μνηστήρα στο κεφάλι τους, πριν το καταλάβουν.
Ένα μνηστήρα αρχηγικό, ραδιούργο, αντινοικό, θρασύ, που θα έπαιρνε την πρώτη θέση στο τραπέζι, απόντος του Οδυσσέα, που είχε φύγει για καινούργιους πολέμους, και θα πολιορκούσε επίμονα την Πηνελόπη, την ψυχή του Ελληνισμού, με ένα συνεχές φλερτ, κάνοντας και δώρα μερικές φορές, αλλά μη μπορώντας ποτέ να την κατακτήσει και να ενωθεί μαζί της.

Η Πηνελόπη "διαμένει" σε Υψηλά δωμάτια, που θα παραμείνουν απρόσιτα για αυτόν

και ερμητικά κλειστά.
Ο Ελληνισμός είχε παγιδευτεί στα πλοκάμια μιας αδίστακτης επιχείρησης και θάμενε πολύ χρόνο εκεί παγιδευμένος και υπνωτισμένος.
Οι συγκυρίες βοήθησαν τον χριστιανισμό να επιβληθεί εξυπηρετώντας τα σχέδια της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας που ...τον προώθησαν.

Στρώσαν το κάθισμα και δώσαν στον Αντίνοο ...την πρώτη θέση.

.

Έλληνας, Έλληνας ή ...Ούτις;

Μυθολόγος της Λάιον

21 Αιών

E. Η έννοια της εντροπίας

Ε ντροπία:

Ο νόμος της Πτώσης!

…από τον δρόμο του πολεμιστή…

Η πνευματική ανάπτυξη του ανθρώπου είναι η εξέλιξη του ατόμου.Το σώμα του ατόμου, μπορεί να υποστεί αλλαγές του βιολογικού κύκλου αλλά δεν εξελίσσεται.Νέα φυσικά πρότυπα δεν κατασκευάζονται.
Η εξασθένηση της σωματική ικανότητας στα γεράματα είναι κάτι αναπόφευκτο.
Στην διάρκεια όμως της ζωής ενός ατόμου το ανθρώπινο πνεύμα μπορεί να εξελιχθεί εντυπωσιακά. Νέα πρότυπα μπορεί να δημιουργηθούν.
Η πνευματική ικανότητα –μολονότι αυτό δεν γίνεται συχνά- μπορεί να αυξηθεί μέχρι τα βαθιά γεράματα..
Η ζωή μας προσφέρει απεριόριστες ευκαιρίες για πνευματική ανάπτυξη μέχρι τέλους.
Το πιο χτυπητό χαρακτηριστικό της διαδικασίας της φυσικής εξέλιξης είναι ότι είναι ένα θαύμα.Με βάση τα όσα γνωρίζουμε, η εξέλιξη δεν θα έπρεπε να υπάρχει.

Ένας από τους βασικούς φυσικούς νόμους, ο δεύτερος της θερμοδυναμικής, ο οποίος λέει ότι η ενέργεια περνάει κανονικά από μια κατάσταση μεγαλύτερης οργάνωσης σε μια μικρότερη.
Από μια κατάσταση υψηλότερης διαφοροποίησης σε μια κατάσταση χαμηλότερης.
Με άλλα λόγια το σύμπαν βρίσκεται σε μια κατάσταση ανέλιξης..Ο χείμαρρος κυλάει κανονικά από τον λόφο προς τα κάτω, όπως και ο καταρράκτης!Χρειάζεται έργο και ενέργεια για να ξαναγυρίσεις το νερό προς τα πάνω.Και η ενέργεια αυτή πρέπει να προέλθει από κάπου αλλού.
Κάποιο άλλο ενεργειακό σύστημα πρέπει να καταναλωθεί για να συντηρηθεί η άνοδος.
Τελικά σύμφωνα με αυτόν τον νόμο το σύμπαν θα ανελιχτεί φτάνοντας στο χαμηλότερο σημείο ενός αποδιοργανωμένου αδιαφοροποίητου σβόλου, στο οποίο τίποτα δεν θα συμβαίνει.
Αυτή η κατάσταση της ολικής αποδιοργάνωσης και αδιαφορισμού ονομάζεται εντροπία.Η ροή της εξέλιξης είναι μια δύναμη εναντίον της δύναμης της εντροπίας.

Συνδέεται, η εντροπία, σαφώς με την Πτώση , ην Ανάγκη και την Υβριν.
Είναι η ανάγκη που μας οδηγεί στην έλλειψη μέτρου και αρμονίας
Και η έλλειψη γνώσης στο σωστό χειρισμό της ενέργειας.
Είναι η ενέργεια που πέφτει διαρκώς μετά την γέννηση του ανθρώπου
Αλλά είναι και η ανάληψη της ευθύνης αυτής, η μόνη ευκαιρία της ύπαρξης,
η μόνη δυνατότητα... να ανεβούμε!

Είναι το πνεύμα του Ανθρώπου που μπορεί να τον κρατήσει όρθιοκαι η ανάληψη της ευθύνης των επιλογών του.Είναι το θάρρος , η αρετή, η γενναιότητα και η οργανωτικότητα ενός αδάμαστου πολεμιστή, που μπορούν να σταθούν και να νικήσουν την δύναμη της εντροπίας, καταργώντας τον νόμο γιατί δεν τον υπέγραψαν ποτέγιατί ποτέ δεν... συνθηκολόγησαν.
Στο κηρύκειο του Ερμή, το ένα φίδι, στην δεξιά πλευρά, το μυαλό του ανθρώπου τυλιγμένο στο κεντρικό στύλο
κατεβαίνει στην ύλη για να την εξερευνήσει και να την γνωρίσει.
Είναι το ταξίδι της γνώσης του ανθρώπου και της αυτογνωσίας.
Είναι το ταξίδι του Οδυσσέα.

Ένα ταξίδι μακροχρόνιο κοπιαστικό με παγίδες και κινδύνους πολλούς.Όμως ο Οδυσσέας κάποια στιγμή αποφασίζει να επιστρέψει, αφού έχει γνωρίσει την κόλαση και έχει εξερευνήσει το Γνωστό, μαθητεύοντας σωστά και ακλουθώντας τις οδηγίες της Αριάδνης, αλλά και συνδέοντας το με το Άγνωστο.
Αρχίζει το ταξίδι της επιστροφής, σε 7 +5 σταθμούς... κλειδιά.Είναι το άλλο φίδι στην άλλη πλευρά, την αριστερή, που είναι η Πηνελόπη και η άνοδος της ενέργειας, η ψυχή του ανθρώπου,
που πρέπει να μένει ανέγγιχτη και να μη ενδίδει .
Σε κάθε σταθμό το μυαλό του ανθρώπου στερεώνει και ένα βαθύ δεσμό
μαζί της και την θυμάται .Δεν θέλει να την ξεχάσει, δεν θέλει να την απαρνηθεί δεν θέλει να την χάσει, με όλα τα λάθη της πορείας που κάνει.Σε κάθε σταθμό είναι πάντα ο κεντρικός στύλος, ο Τηλέμαχος παρευρίσκεται στην συνάντηση των δύο τους και είναι η καρδιά του ανθρώπου, που πρέπει να μένει καθαρή και παρθένα σαν ένα παιδί, βρισκόμενη πάντα κεντροαριστερά.
Στον τελευταίο σταθμό είναι παρόντες και οι τρεις, ταυτόχρονα.Ο Τηλέμαχος δεν φεύγει από την Πηνελόπη, παρά μόνο για την Σπάρτη και την Πύλο-η.
Είναι ο συνδετικός κρίκος τους και το σημείο σύνδεσηςμε την ηλιακή ενέργεια.
Η παρθενικότητα εδώ και η καθαρότητα ενός παιδιού βρίσκει το πλήρες νόημα της, γιατί είναι ουσιαστική.
Εφ 'ενός γιατί τα παιδιά πρέπει να προφυλάσσονται από τις πρώιμες σεξουαλικές σχέσεις πριν σχηματιστεί ολόκληρο το σώμα
Και αφ ετέρου γιατί η καρδιά του ανθρώπου αν νεκρωθεί και εξοντωθεί ο Τηλέμαχος , δεν υπάρχει ελπίδα για την συνάντηση και την ένωση του Οδυσσέα με την Πηνελόπη.

Ο Τηλέμαχος είναι παρθένος όπως πρέπει να είναι ένα παιδί μέχρι να ενηλικιωθεί και όχι μια γυναίκα παντρεμένη με σύζυγο.
Η εικόνα μιας γυναίκας που απατάει τον καημένο διακοσμητικό σύζυγο της, ακόμα και με τον θεό, δεν είναι η καλύτερη, ιδίως όταν αυτή υπερβαίνει τα όρια μιας αλληγορίας και λατρεύεται σαν ένα οντολογικό γεγονός στον φυσικό κόσμο και δεν πλησιάζει καθόλου το πρότυπο μας υγιούς οικογένειας και μάλιστα της… Ιερής.
Και ο ίδιος ο θεός, αν μιλάμε για φυσικό γεγονός, παραβαίνει σαφώς την εντολή του περί μοιχείας, δείχνοντας ένα αυταρχικό χαρακτήρα με διακρίσεις και υποβιβάζοντας την έννοια της οικογένειας... σε παρωδία.Συνεπώς, το γεγονός της με "κρίνου σύλληψης" και της Παρθένου Μαρίας, νυμφευμένης με τον Ιωσήφ, είναι ένα αντιδεοντολογικό γεγονός... με την φυσική σημασία του ορισμού, πράγμα που οι Ευαγγελιστές δεν το υποστηρίζουν σθεναρά, μιας που αναφέρουν τα αδέλφια εξ αίματος του Ιησού με τα ονόματα τους, περιοριζόμενοι σε κάποιου είδους συμβολισμό.

Η έννοια της παρθενικότητας σαν την εξαγνιστική διαδικασία της ψυχής τονίζεται στο Όλυμπο με την παρουσία των πολύ σοβαρών και αυστηρών θεαινών, της Αθηνάς, της Άρτεμης και της Εστίας, αλλά δεν διαστρεβλώνεται η έννοια της θηλυκής φύσης και ενέργειας, που κρατούνται σε μια αρμονία των 6 θηλυκών μορφών- συμβόλων.

Γιατί τα σημεία επαφής στο κηρύκειο είναι 7 και όχι 12 όπως και τα βασικά τσάρκας των ανατολικών θεοσοφιών όπως και οι 7 ορατοί πλανήτες μαζί με το ήλιο και την σελήνη και γνωστοί μέχρι πρόσφατα, αφού ο Ουρανός , Ο Ποσειδώνας και Πλούτων είναι γνωστοί τα τελευταία 250 χρόνια.
Η εξήγηση είναι απλή .
Το 7 είναι ένας αριθμός ιερής κλίμακας και αντιστοιχεί στα ενεργειακά κέντρα, όπως υπάρχουν στο ανθρώπινο σώμα ξεκινώντας από την βάση της σπονδυλικής στήλης μέχρι το κεφάλι και αφορούν την εξωτερική όραση.
Το 12 είναι ένας κύκλος ολοκλήρωσης, με τα κέντρα από τα πόδια έως το κεφάλι, όπως φαίνονται με την εσωτερική όραση στο ενεργειακό αυγοειδές πλέγμα του ανθρώπου.
Άλλωστε μετά τον δώ-δεκα, οι αριθμοί αλλάζουν και γίνονται δέκα-τρια…

Η ανθρωπότητα έμεινε πολύ χρόνο σε αυτά 7 τα ενεργειακά κέντρα και αυτούς τους σταθμούς του Οδυσσέα, που είναι ο Ερμής, η Αφροδίτη, η Δήμητρα, ο Άρης, ο Ζευς, η κατακερματισμένη Εστία στους κομματιασμένους αστεροειδείς και ο Κρόνος-Αθηνά.
Οι τελευταίοι πλανήτες αφορούν πολύ βαθιά αρχέτυπα του συλλογικού υποσυνειδήτου των ανθρώπων δύσκολα να γίνουν κατανοητά και
η αναγνώριση των τριών τελευταίων επίσπευσε τις αλλαγές στην παγκόσμια σκηνή.
Είναι χαρακτηριστικά της φύσεως τους, τα γεγονότα που συνέβησαν με την εμφάνιση τους.
Οι τρεις τελευταίοι σταθμοί του Οδυσσέα είναι και οι πιο "βαθείς",

η Καλυψώ, οι Φαίκες και η Μνηστηροφονία,
με τον Πλούτωνα στην κάθοδο στον ¨Άδη και με την άλλη μορφή του Δία στην Καλυψώ ,
τον Αιγόκερω, τον Υδροχόο στους Φαίακες ...της φιλίας με τον Ουρανό-Άρτεμις και τους Ιχθείς, στην μνηστηροφονία με τον Ποσειδώνα... κυρίαρχο.

Τα μωρά γεννιούνται ενεργειακά δυνατά και λαμπερά.
Η ενέργεια είναι ακόμη στο κεφάλι, αλλά ο Ερμής ,ο λόγος και η σκέψη δεν έχουν αναπτυχθεί.
Γύρω στο τρίτο με τέταρτο έτος και κατεβαίνοντας η ενέργεια στο τρίτο ενεργειακό κέντρο τσάρκας , αρχίζει η είσοδος στο Γνωστό, η καταγραφή της γνωστής ύλης και η μα-θητεία, του Λαβύρινθου, του Μα-Θησέα.
Γύρω στα 12 έχει φθάσει στα γεννητικά όργανα και αρχίζει η εφηβεία.
Αν τα παιδιά δεν καθοδηγηθούν σωστά θα βρεθούν στο έλεος ενός άγριου Κέρβερου και θα αρχίσουν να "καταβροχθίζονται".

Ο Ερμής συνδέεται με την σεξουαλικότητα αφού είναι βοηθός του Πλούτωνα και ψυχοπομπομπός.
Ο σεβασμός της σεξουαλικής ενέργειας και η σωστή χρήση της
προστατεύουν τον άνθρωπο από τις παρενέργειες την εντροπίας.
Τα Ά-λογα του Διομήδη του Ηρακλή, που αντιστοιχούν στον κύκλο της Οδύσσειας,

στους ασκούς του Αιόλου, ο μη πειθαρχημένος νους, και ο φοβερός Κέρβερος θα κατεβάζουν την ενέργεια συνεχώς μέχρι τα πέλματα, του Ποσειδώνα.
Ο Ερμής, αν δεν λειτουργεί άψογα, θα κλέβει πάντα τον άνθρωπο μαζί με τις αγελάδες του Απόλλωνα και ο νους , η σκέψη θα βάζει την λογική στο κρεβάτι του Προκρούστη και θα την κόβει στο μέτρον της Χίμαιρας…

Η τελευταία πράξη του Οδυσσέα, του απογόνου του Ερμή,
είναι τα Νίπτρα.
Μετά είναι έτοιμος για την θέση του Τόξου.
Ευθυγραμμίζει την ενέργεια και περνά αστραπιαία το βέλος από τα 12 κέντρα,
μέχρι την κορυφή με την βοήθεια του γιου του και κεντρικού άξονα της ιστορίας, του Τηλέμαχου.
Οι μνηστήρες "καταρρέουν" και η Πηνελόπη τον υποβάλει στην τελική δοκιμή…περιμένοντας τον, στην κορυφή των υψηλών δωματίων του παλατιού…

Η ιστορία της Οδύσσειας είναι μια μεγάλη ιστορία αγάπης δοκιμασμένης σκληρά και ενός ολοκληρωμένου έρωτα.
Η Πηνελόπη, μια πιστή σύζυγος, είναι ερωτευμένη με τον άντρα της, γιατί τον θαυμάζει απεριόριστα και ο Οδυσσέας κάνει τα πάντα για να βρεθεί κοντά της,
γιατί την αγαπάει βαθιά. Ο Τηλέμαχος είναι παιδί ενός μεγάλου έρωτακαι είναι θεϊκά αγνός, καθαρός και παρθένος.

Οι τρεις τους είναι ισότιμα μέλη μιας θαυμαστής τριάδας, ισχυρά αρχέτυπα αθάνατα, διαχρονικά, λαμπερά και φωτεινά αστέρια σε ένα... καθαρό ουρανό.

Ο νόμος της εντροπίας ή ο νόμος ...της ευθυγράμμισης;
Ερμηνειολόγος της Λάϊον
21ος Αιών