Στον δρόμο για την Ιθάκη

 

Πολίτες της Ιθάκης 

Δεσμώτες των Μνηστήρων, δέσμιοι των αλυσίδων

Ο Πλάτων, στο μνημειώδες έργο του: Περὶ δικαίου και δημοσίων πραγμάτων, αποτυπώνει την κατάσταση μιας χαμένης πολιτείας μέσα από την περίφημη Αλληγορία του Σπηλαίου. Και, όσο κι αν θέλει να προχωρήσει φιλοσοφικά, δεν μπορεί να αποφύγει την ποιητική γλώσσα των συμβόλων· είναι η μόνη που χωράει τόση αλήθεια χωρίς να σπάσει.

Οι δεσμώτες στο σπήλαιο είναι αλυσοδεμένοι όχι μόνο στα πόδια — δέσμιοι ενός υπερτροφικού, ποσειδώνιου θυμικού που κυνηγά μόνο το επιθυμητό.

Έχουν δεσμά και στον λαιμό: το κολάρο του δούλου, εκεί όπου βρίσκεται το κέντρο των αποφάσεων. Οι αλυσίδες δεν κρατούν το σώμα· κρατούν την κοινωνική διαμόρφωση, τον  κατεστημένο τρόπο σκέψης, το «επιτρέπεται» και το «μη».

Πίσω από τον τοίχο της φυλακής, οι πραγματικοί δεσμώτες —οι κάτοχοι της  εξουσίας της φωτιάς— προβάλλουν είδωλα και τις σκιές τους.

Και οι φυλακισμένοι, οσφιοκάμπτες και προσκυνημένοι, τα  προσκυνούν για αληθινά.

Γιατί ο πυρήνας κάθε συστήματος τυραννίας είναι το προσκύνημα.

Και ο κόσμος του προσκυνημένου ανθρώπου αποτελείται από δούλους που βλέπουν σκιές και τις λένε «φως» σε  ευτελές ψεύδος  ποταπό.

Οι φύλακες —άνθρωποι της εξουσίας— τρώνε, πίνουν, απομυζούν ενέργεια από έναν οργανισμό που οδηγείται αργά σε θερμοδυναμικό θάνατο εξ αιτίας της εντροπίας εξαντλώντας τα ενεργειακά αποθέματα.

Οι θανατηφόρες παθολογίες παραμονεύουν: ναρκισσισμός, φιλαυτία, αμετροέπεια, λαγνεία, απληστία, κατάχρηση εξουσίας, οκνηρία.

Κάθε φορά η ίδια ιστορία· κάθε εποχή, οι ίδιες αλυσίδες  σε τοίχους φυλακής με βραχογραφίες σπηλαίων.

Οι Μνηστήρες της Ιθάκης, μαζί με τους προσκυνημένους δούλους τους, στήνουν το γλέντι στο αίθριο.

Γύρω από τη φωτιά τρώνε και πίνουν χωρίς μέτρο και αιδώ.

Κι η Ιθάκη παραμένει ρημαγμένη και φτωχή.

Και οι πολίτες;

Που βρίσκονται οι πολίτες της Ιθάκης; Τι κάνουν;

Γιατί δεν υπερασπίζονται τη χώρα τους, την πολιτεία τους, το παλάτι που κατάντησε χωματερή;

Περιμένουν τον Οδυσσέα; Όχι

Στα γήπεδα, στα ριάλιτι, στα πρωινάδικα, στα μοναστήρια, στα καφενεία των social media, στον τζόγο, στα πορνεία της αδιάκοπης λήθης ξημεροβραδιάζονται, με στάθμη ενέργειας χαμηλή.

Κι ακόμη κι αν γυρίσει ο Οδυσσέας, θα αδιαφορήσουν.

Αμέτοχοι. Άβουλοι.  Χωρίς διάκριση και κρίση. Αδιάφοροι στα κοινά — όπως τους καυτηριάζει ο Περικλής στον Επιτάφιο λόγο του.

Κάθε εποχή έχει το δικό της ΜΑΤΡΙΞ.

Το δικό της σπήλαιο διάρκειας δύο χιλιάδων χρόνων.

Όποιος δραπετεύσει, στην αρχή τυφλώνεται γιατί είναι ασυνήθιστος στο φως· ύστερα όμως βλέπει καθαρά.

Τι βλέπει;

Την ενέργεια χωρίς μετάφραση.

Χωρίς σύμβολα, χωρίς μεσολάβηση.

Την ίδια τη ροή από τον Ήλιο, την πηγή της Ζωής.

Ο Οδυσσέας κατεβαίνει στον Άδη, την Πηγή  του Θανάτου  με τις οδηγίες της Κίρκης· χρειάζεται τον Τειρεσία ως ζωντανό GPS στο  δρόμο για την Ιθάκη..

Με τον Ερμή —την ερμηνεία— ανεβοκατεβαίνει στον κόσμο των συμβόλων και κατανοεί αυτό που είναι αμείλικτο:

τους νόμους της ενέργειας και της οικονομίας της.

Νόμοι που ούτε άνθρωπος , ούτε θεός μπορεί να παραβεί σε μια  δίκαιη  Πολιτεία πραγματική.

Ο Οδυσσέας, όταν επιστρέψει στο σπήλαιο, είναι ένας  ζητιάνος  φιλόσοφος ποιητής. Μα είναι και ένας  πολεμιστής Α΄ προσοχής

Τραγουδά και μιλά.

Μα κάτω από τα κουρέλια, αλυσίδες δεν φορά.

Όταν πιάνει το τόξο και τη Λύρα του Μουσαγέτη, καλεί έναν-έναν τους Μνηστήρες  που ΒΛΕΠΕΙ καθαρά, με το ΟΝΟΜΑ  τους.

Γιατί το όνομα είναι πεπρωμένο — και τον χαρακτήρα τους τα Ομηρικά Έπη σκιαγραφούν σε ολόγραμμα  αναλυτικά.

Πρώτα τον ΑΝΤΙΝΟΟ: την αντινόηση.

Με ένα βέλος στον λαιμό, ξαπλώνει τη διαστροφή της λογικής κατά γης.

Έπειτα τον ΕΥΡΥΜΑΧΟ : την ακατάσχετη φλυαρία των  κομματικών τηλεπαραθύρων.

Τον σημαδεύει στο ήπαρ — στο κέντρο της ανειλικρίνειας.

Εκείνο το χρυσαφένιο  πρωινό, ο Απόλλων βλέπει τους Μνηστήρες πεσμένους,

κι ο Ερμής —η ερμηνεία— τους οδηγεί στον Άδη με το χρυσό ραβδί.

Τους σκότωσε ο Οδυσσέας;

Όχι.

Τους έχει σκοτώσει ο Όμηρος από παλιά.

Σε μαγικό ρεαλισμό· ο ποιητής-πολεμιστής είχε ήδη δώσει τη λύση.

Και κάποιος πρέπει να τους πληροφορήσει:

Είστε στον  Άδη, εδώ και καιρό.

Σκιές και περιπατώντες νεκροί σε απουσία συνείδησης  θανατερή.

Μία καινούργια ημέρα ξημερώνει για την Πολιτεία της Ιθάκης και τους Πολίτες της.....και ένας Ήλιος  Απόλλων  σταθερή Φωτιά, λαμπερός υψώνεται στον Ουρανό,  Νοήμων Έλλογος και Μελωδικός

στην Μελωδία μιας  Όμορφης Πολιτείας

«Όταν το τόξο και το βέλος γίνεται δοξάρι και σαϊτιά στα χέρια του λυράρη μακροσαϊτευτή…»

.... εγένετο Φως