Διαλογισμός Οδυσσέως

 

Τι είναι διαλογισμός;

Διαλογισμός είναι  η ήρεμη δύναμη της συγκέντρωσης και της αυτοσυγκέντρωσης   σε εναρμόνιση των εσωτερικών και εξωτερικών ενεργειακών πεδίων του ανθρωπίνου σώματος και του σύμπαντος.

Είναι η κατάσταση εσωτερικής γαλήνης και αρμονίας του φυσικού σώματος και του  ονειρικού αντιγράφου του.

Είναι η είσοδος στον κόσμο της Σοφίας, της Γνώσης και της Όρασης.

Απαιτεί εκπαίδευση στην πρώτη και τη δεύτερη προσοχή, διεύρυνση του πνεύματος, μείωση του εγωκεντρισμού, καθαρότητα, εντιμότητα και ειλικρίνεια του διαλογιζόμενου πολεμιστή.

Τι είναι η προσευχή;

Σε τι και σε ποιον προσεύχεται ο πολεμιστής;

Πιστεύει σε κάποιο θεό;

 Ο πολεμιστής πιστεύει στον Άνθρωπο, εν δυνάμει θεό, με όποιο όνομα και  και να Υπάρχει το Ον αυτό.

Και αυτή η πίστη, είναι μέρος της προτίμησης του  και της επιλογής του.

Χωρίς αυτή, δεν έχει τίποτα.

Χωρίς να έχει εμπιστοσύνη στον Άνθρωπο, ο κόσμος στερείται νοήματος.

Θα  γίνει και θα  μείνει  ο κόσμος των ζώων, των εντόμων και των φυτών.

Ο Οδυσσέας προσεύχεται στην Αθηνά μόλις φθάνει στο νησί των Φαιάκων.

Είναι η αγαπημενη του Θεά και η ατρυτώνη κόρη του Διός είναι πάντοτε  μαζί του και τον βοηθά.

Είναι ο αγαπημένος της ήρως.

Γιατί είναι ένας άνθρωπος που προσπαθεί ,σκέπτεται , παλεύει με θεούς Κύκλωπες και τέρατα.

Δεν εξαγοράζεται  όμως ποτέ και δεν προδίδει ό,τι βαθιά μέσα του, αγαπά.

Ένα καθαρό νησί, μία πατρίδα και ένα παιδί.

 

ζ Οδυσσείας

 δύσετό τ' ἠέλιος, καὶ τοὶ κλυτὸν ἄλσος ἵκοντο
ἱρὸν Ἀθηναίης, ἵν' ἄρ' ἕζετο δῖος Ὀδυσσεύς.
αὐτίκ' ἔπειτ' ἠρᾶτο Διὸς κούρῃ μεγάλοιο·

«κλῦθί μοι, αἰγιόχοιο Διὸς τέκος, Ἀτρυτώνη·
νῦν δή πέρ μευ ἄκουσον, ἐπεὶ πάρος οὔ ποτ' ἄκουσας
ῥαιομένου, ὅτε μ' ἔῤῥαιε κλυτὸς ἐννοσίγαιος.
δός μ' ἐς Φαίηκας φίλον ἐλθεῖν ἠδ' ἐλεεινόν.»

ὣς ἔφατ' εὐχόμενος, τοῦ δ' ἔκλυε Παλλὰς Ἀθήνη·
αὐτῷ δ' οὔ πω φαίνετ' ἐναντίη· αἴδετο γάρ ῥα
πατροκασίγνητον· ὁ δ' ἐπιζαφελῶς μενέαινεν    330
ἀντιθέῳ Ὀδυσῆϊ πάρος ἣν γαῖαν ἱκέσθαι.

Στην Ιλιάδα , ο Οδυσσέας δεν προσεύχεται συχνά. Πολεμά, ερευνά, μιλά, αλλά δεν προσεύχεται, παρά μόνο στον αγώνα που προκηρύσσει ο Αχιλλέας προς τιμή του Πάτροκλου και τον Αίαντα  του Οιλέως,   σε αγώνα ταχύτητος, νικά.

Ψ Ιλιάδος

 ἀλλ' ὅτε δὴ πύματον τέλεον δρόμον, αὐτίκ' Ὀδυσσεὺς
εὔχετ' Ἀθηναίῃ γλαυκώπιδι ὃν κατὰ θυμόν·
κλῦθι θεά, ἀγαθή μοι ἐπίῤῥοθος ἐλθὲ ποδοῖιν.    770
ὣς ἔφατ' εὐχόμενος· τοῦ δ' ἔκλυε Παλλὰς Ἀθήνη,
γυῖα δ' ἔθηκεν ἐλαφρά, πόδας καὶ χεῖρας ὕπερθεν.

Όταν φθάνει στην Ιθάκη, ο Οδυσσέας δεν την αναγνωρίζει αμέσως. Είναι τυλιγμένη στην ομίχλη. Η Αθηνά διαλύει την ομίχλη και του παρουσιάζει το νησί με την τανύφυλλο ελιά.

Ο Οδυσσέας , το ιερό χώμα φιλά και προσεύχεται στις  Ναϊδες με τα χέρια του, στον ουρανό ψηλά.

Στο άντρο κρύβει  μαζί  με την Αθηνά,τις ΛΕΞΕΙΣ του, τα δώρα των Φαιάκων, εκεί που εκφώνησε την ανακεφαλαίωση του, αγόρευση στο διηνεκές του ενεργούς απείρου .

Όταν θέλει τις καλεί  ξανά, σαϊτεύει με τόξο που χειρίζεται άριστα και καλά. Παίρνει πίσω τον κόσμο του γιατί έχει στόχο, διαδρομή και προορισμό που δεν ξεχνά.

Η Σοφία  ΕΝΟΠΛΗ  έχει τρόπους να υπερασπίζεται το δίκαιο και την όρθια ανθρωπιά που η αγνωσία και η ανομία, αγνοούν   βαθιά.

 ν Οδυσσείας

 ἀλλ' ἄγε τοι δείξω Ἰθάκης ἕδος, ὄφρα πεποίθῃς·
Φόρκυνος μὲν ὅδ' ἐστὶ λιμήν, ἁλίοιο γέροντος,
ἥδε δ' ἐπὶ κρατὸς λιμένος τανύφυλλος ἐλαίη·
ἀγχόθι δ' αὐτῆς ἄντρον ἐπήρατον ἠεροειδές,
ἱρὸν Νυμφάων, αἳ Νηϊάδες καλέονται·
τοῦτο δέ τοι σπέος εὐρὺ κατηρεφές, ἔνθα σὺ πολλὰς
ἕρδεσκες Νύμφῃσι τεληέσσας ἑκατόμβας·    350
τοῦτο δὲ Νήριτόν ἐστιν ὄρος καταειμένον ὕλῃ.»

ὣς εἰποῦσα θεὰ σκέδασ' ἠέρα, εἴσατο δὲ χθών·
γήθησέν τ' ἄρ' ἔπειτα πολύτλας δῖος Ὀδυσσεὺς
χαίρων ᾗ γαίῃ, κύσε δὲ ζείδωρον ἄρουραν.
αὐτίκα δὲ Νύμφῃσ' ἠρήσατο χεῖρας ἀνασχών·

«Νύμφαι Νηϊάδες, κοῦραι Διός, οὔ ποτ' ἐγώ γε
ὄψεσθ' ὔμμ' ἐφάμην· νῦν δ' εὐχωλῇσ' ἀγανῇσι
χαίρετ'· ἀτὰρ καὶ δῶρα διδώσομεν, ὡς τὸ πάρος περ,
αἴ κεν ἐᾷ πρόφρων με Διὸς θυγάτηρ ἀγελείη
αὐτόν τε ζώειν καί μοι φίλον υἱὸν ἀέξῃ.»    360

τὸν δ' αὖτε προσέειπε θεὰ γλαυκῶπις Ἀθήνη
«θάρσει, μή τοι ταῦτα μετὰ φρεσὶ σῇσι μελόντων·
ἀλλὰ χρήματα μὲν μυχῷ ἄντρου θεσπεσίοιο
θείομεν αὐτίκα νῦν, ἵνα περ τάδε τοι σόα μίμνῃ·
αὐτοὶ δὲ φραζώμεθ', ὅπως ὄχ' ἄριστα γένηται.»

Τι είναι η προσευχή;

Η προσευχή είναι η προσοχή της προσοχής.

Οταν η πρώτη προσοχή προσέχει τον εαυτό της γίνεται  δεύτερη, Επίγνωση, όραση και σαϊτιά.

Όταν η προσευχή γίνεται Επίγνωση, η Γνώση αναδύεται σε σύνδεση με την πρωταρχική Πηγή  σε Ανάμνηση οραματική.

Όταν γίνει ΟΡΑΣΗ,ακούει τη φωνή της να του εξηγεί, το κάθε τι.

Όταν ο πολεμιστής  έχει καθαρή καρδιά, είναι διαφανής, το φως τον διαπερνά, γίνεται εκπομπή φωτός.

Όταν γίνει φως, ο λόγος του, ισχύει δια παντός.

Τότε ο λόγος του πολεμιστή είναι το Τόξο του, το Βέλος του και το Σπαθί.

Γιατί η προσευχή είναι  του Διός, ο Λογισμός, ο άκαμπτος στόχος,ο σκοπός και της συγκεντρωμένης καθαρής σκέψης, η  ΚΟΣΜΙΚΗ ΕΥΧΗ.

Σκέπτομαι  και υπάρχω.

Σκέπτομαι βαθιά και στοχεύω στο στόχο, στο  κέντρο ενός κύκλου μιας καινούργιας  Νοήμονας Ανθρώπινης  Εποχής, που το Ομηρικό Παρελθόν, το Μέλλον γεννά.

Σε ένα Αιώνιο  Γίγνεσθαι Τώρα, κάθε Ώρα.

Ο Οδυσσέας στη Χώρα της Μνημοσύνης

 Λέανδρος  Λαμπρινός

9 Απριλιου 2016