Το Πλοίο της Οδύσσειας

Ήταν ένα πλοίο που το λέγανε: ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ

Υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ μιας γενίκευσης «προσδιοριστικού» χαρακτήρα, μιας δηλαδή φαντασιοπληξίας που κάνει πολλούς να νομίζουν ότι είτε μπορούν να «κατασκευάσουν» το πολιτικό όν (δηλαδή αυτό που κάνουν όλα τα σύγχρονα ιδεολογικά δόγματα των δύο τελευταίων αιώνων) και μιας βάσιμης θεώρησης που εδράζεται πάνω σε μια «προσανατολιστική» τυπολογία. Στοιχεία αυτής της προσέγγισης αναφέρω σε πολλά κείμενα εκ των οποίων ένα πρόσφατο το Το Θουκυδίδειο «Παράδειγμα» της επιστημονικής μελέτης της διεθνούς πολιτικής και οι «επιστημονικές επαναστάσεις» http://wp.me/p3OlPy-Lb  ιδ. στηνστην εισαγωγή.

Βασικά προσεγγίζοντας Ομηρικά / Καβαφικά την ανθρώπινη κατάσταση στα τρία επίπεδα ανάλυσης, του ανθρώπου, του κράτους και του διεθνείς συστήματος, επιχειρείς, έχοντας πάντα οντολογική αναφορά τα πολιτικοαντθρωπολογικά αποτυπώματα, να αποκρυσταλλώσεις μια τυπολογία για τον προσανατολισμό των πραγμάτων (κινούμαστε προς την Ιθάκη και προς ποια Ιθάκη). Προσπαθείς επίσης να φωτίσεις όσες περισσότερες πτυχές των προϋποθέσεων της ανθρώπινης κατάστασης εντός ενός τέτοιου προσανατολισμού. Τι κουβαλούν μες την ψυχή τους ο καπετάνιος-αρχηγός Οδυσσέας και οι ναύτες, πως αντιδρούν και αποφασίζουν στις προκλήσεις, πόσο λειτουργούν ορθολογιστικά, πόσο σκόρπιοι είναι ως ομάδα ή αντίστροφα πόσο συνεκτικοί και προσανατολισμένοι γύρω από κοσμοθεωρίες, ηθικές επιταγές, συμφέροντα και οτιδήποτε άλλο συνθέτει την ανθρώπινη κατάσταση.

Το κράτος μιας συνεκτικής-βιώσιμης κοινωνίας όπως βάσιμα υποστήριξε ο Θόδωρος Ζιάκας, είναι υποστασιοποίηση των πολιτικών παραδόσεων. Εγώ προσθέτω πρωτίστως των κοσμοθεωριών που αποτελούν (Κονδύλης) και το πλαίσιο στρατηγικού της προσανατολισμού κάθε κοινωνίας (ο τίτλος του βιβλίου «Κοσμοθεωρία των Εθνών» που θεωρεί ως τέτοια την Εθνική Ανεξαρτησία).

Μετά το 1821 ότι απέκτησε η κοινωνία του νεοελληνικού κράτους είναι πολύ περισσότερα από αυτά που έχασε μετά την Επανάστασηενώ μετά το 1922 η συρρίκνωση των πάντων κατέστησε κράτος και κοινωνία σκιά της Ελληνικότητας –με οτιδήποτε και εάν σημαίνει αυτό στην πολυκύμαντη ιστορική διαδρομή των ανθρώπων– και της πολιτικοανθρωπολογικής θέσης που κατείχαν οι Έλληνες καθ’ όλη την ιστορική διαχρονία πριν το 1821. Μεταξύ άλλων:

• Οι πόλεις και τα κοινά που διαχρονικά διαιωνίστηκαν πολιτικοανθρωπολογικά και ως πολιτικές παραδόσεις της Ελληνικότητας –ως μια ευρύτερη δομή πολιτικού πολιτισμού αλλά και ως πολιτικές και πολιτισμικές παραδόσεις των χιλιάδων Ελληνικών κοινοτήτων– ακόμη και κάτω από την Οθωμανική Δεσποτεία.
• Οι αξιώσεις τους για πολιτική κυριαρχία που ποτέ δεν σταμάτησαν (εξ ου και αθλιότητα των ιστορικών ανεκδότων τουεθνομηδενιστικού κινήματος).
• Η θέση των Ελλήνων (ως πολιτική ανθρωπολογία και ως πολιτικός πολιτισμός) στους πολιτικούς, πολιτισμικούς και κοσμοθεωρητικούς προσανατολισμούς όλων των εθνών. Ακόμη και όταν βρέθηκαν υπόδουλοι όπως στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και την Οθωμανική Αυτοκρατορία – για να μην μιλήσουμε για την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία που μετατράπηκε σε μεγάλη + Ελληνική Οικουμένη + Οικουμένη όλων των Εθνών της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας).
• Η Ελληνική Διασπορά
  • Η υψηλή Ελληνική Αστική τάξη της Διασποράς που μετά το Βυζάντιο μέχρι και σήμερα κατέχει θέση περιωπής οικουμενικά.
• Η πανίσχυρη θέση του εν γένει πολιτικού πολιτισμού από την Αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Κάποιοι βέβαια λεγόμενοι Διαφωτιστές και Αναγεννησιακοί προσπάθησαν να κάνουν πολίτες τους κακόμοιρους δουλοπάροικους. Προσπαθώντας να το πετύχουν πιθήκισαν μεν την Ελληνικότητα αλλά το μόνο που δυστυχώς –γι’ αυτούς και για όλους μας– κατόρθωσαν είναι να σφάξουν αναρίθμητα εκατομμύρια ανθρώπων σε γενοκτονίες και εθνοκαθάρσεις που εκτελούνταν στην βάση των εσχατολογικώνμοντερνιστικών ιδεολογιών (μορφικά πανομοιότυπων όπως ξαναγράψαμε). Ναι μεν οι «μάζες του αδιαμόρφωτου λαού» [λαός, μάζα και υπήκοοι είναι αν θυμάστε καλά αυτό που χρησιμοποιούν οι ημέτεροι εξίσου πιθηκίζοντας διαφωτιστές για να παρακάμψουν κορδωμένα την λέξη έθνος και πολύ περισσότερο ελληνικό έθνος] με εξεγέρσεις και αγώνες κατόρθωσαν να αποκτήσουνπολιτικοανθρωπολογικήυπόσταση (και «δικαιώματα») αλλά τα πολιτικά τους συστήματα ποτέ δεν πέρασαν πέρα των επιπέδων του πρώιμου Μινωικού πολιτισμού (βλ. την έξοχη τυπολογία της πολιτικής διαχρονίας του ΓιώργουΚοντογιώργη). Μετά από χειμάρρους αίματος λόγω εθνοκαθάρσεων και γενοκτονιών βοηθούσης και της αποικιοκρατίας («τους») έστησαν εθνοκράτη, πλην σήμερα κατάντησαν αντί της περιβόητης έστω αστικής αποτελεσματικότητας, των συμβολαίων περί τα δικαιώματα και την αστική ηθική να είναι υποχείρια τοκογλύφων και τζογαδόρων.

Εδώ λοιπόν τι γίνεται; Όλη η προαναφερθείσα γιγαντιαία και διαχρονική δομή ή καλύτερα ο ωκεανός πολιτικών παραδόσεων και πολιτικού πολιτισμού εν γένει που είναι και ο άξονας του ιστορικού γίγνεσθαι, δηλαδή η Ελληνικότητα, κατόρθωσε να αποκτήσει ένα κράτος, το νεοελληνικό. Κόντρα μάλιστα στο Κονσέρτο Δυνάμεων (και αυτό το βλέπει ανάποδα το ημέτερο εθνομηδενιστικό κίνημα, βλ. στο διαδίκτυο την παρέμβαση «ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑ … Η «ΕΡΩΤΙΑΡΑ» http://wp.me/p3OlPy-X4»).

Μοντερνιστικό κράτος; Κράτος που ενσάρκωσε την Ελληνικότητα όπως πχ οι Εβραίοι στο Ισραήλ τον Εβραϊσμό; Κράτος γεμάτο πολιτικές παραδόσεις; Κράτος που υποστασιοποιεί την Ελληνικότητα ως πολιτικό πολιτισμό; Κτλ. Όχι.

Ναι μεν κατά λάθος ή λόγω κάποιων εξάρσεων φτάσαμε εδώ που είμαστε, στα σημερινά δηλαδή σύνορα, πλην χάσαμε πάρα πολλά άλλα, είχαμε φρικτές και αβάστακτες ήττες, γενοκτονίες Ανατολικά του Αιγαίου, δικτατορίες, εμφυλίους και μιζέρια και εξευτελισμούς όχι μόνο από ξένους αλλά και από τους εγχώριους πραιτοριανούς τους. Κυρίως ότι απέμεινε μετά το 1922 όπως πχ την Βόρειο Ήπειρο (ποιος μιλά για το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας …;) και στις μέρες μας την Μεγάλη Ελλάδα της Ανατολικής Μεσογείου την Κύπρο. Οι «μητροπολιτικοί» του νεοελληνικού κράτους σκοτώνουν ή εγκαταλείπουν την μεγάλη και οικουμενική Ελληνικότητα. Σήμερα;

Στην φάση που βρισκόμαστε τίποτα περίεργο δεν υπάρχει.

• Πρώτον, οι εγχώριοι πραιτοριανοί μετά το 1974 δεν περιορίστηκαν πλέον στον ρόλο του μίζερου μεταπράτη που γλύφει κοκαλάκια πουλώντας υπηρεσίες μπράβου. Κυριολεκτικά λεηλάτησαν τα μέλη της νεοελληνικής κοινωνίας η οποία παρά το ξενοκρατούμενο κρατικό «τους» δυνάστη αντιστεκόταν όπως πάντα έκανε (βλ. το εξαίρετο έργο του Βαγγέλη Κοροβίνη: «Νεοελληνική φαυλοκρατία»).
• Ότι πλούτο αποκτούσαν με μόχθο και κόπο οι νεοέλληνες μετά το 1821 οι πραιτοριανοί «μαζί τα φάγανε». Ιδιαίτερα από το 1974 και μετά, αεριτζήδες των κομμάτων, νέα τζάκια, νεοφώτιστοι «Διαφωτιστές», ψευτοαστοί, ψευτοφιλελεύθεροι, ψευτοκομμουνιστές, ψευτο σοσιαλιστές αφού έριξαν την Ελλάδα στα βράχια της ΟΝΕ (βλ. ΟΝΕ: Ο μηχανισμός της καταστροφής και έγκαιρες προειδοποιήσεις http://wp.me/p3OlPy-CS) «ως να ήταν έτοιμοι από καιρό» επιδόθηκαν σε μια άνευ προηγουμένη λεηλασία της Ελλάδας. Αυτό που «φάγανε» οι άθλιοι, κάποιοι λένε, είναι εκατοντάδες δισεκατομμύρια.Το εξήγαγαν παράνομα ανά τον Πλανήτη για να απολαμβάνουν την Ιδιωτεία τους όπως ανά την ιστορία κάνει κάθε εξωπολιτικό θηρίο (αυτό που ο Αριστοτέλης ονόμαζε, βασικά πολιτικά ζώα).
• Επί δεκαετίες κατά την διάρκεια της μεταπολίτευσης έστησαν και ένα πνευματικά θηριώδες σύστημαπολιτικοανθρωπολογικής αποδόμησης, το εθνομηδενιστικό κίνημα. Έτσι, όπως έγραψα μόλις σήμερα σε ένα σχόλιο στο διαδίκτυο σε σχέση με την συντρέχουσα κρίση, «Πάνω στο ΕΚΚΡΕΜΕΣ του οποίου ο ένας πόλος γράφει «ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΜΙΑΣ ΩΡΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΖΩΗ» και ο άλλος γράφει: «ΠΑΡΑ ΣΑΡΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΚΛΑΒΙΑ ΚΑΙ ΦΥΛΑΚΗ» παρατηρείται ΜΕΓΑΛΗ ΑΜΦΙΤΑΛΑΝΤΕΥΣΗ: Παρά το ότι είναι το κρισιμότερο ερώτημα (τι θα κάνει η πλειονότητα των μελών της Ελληνικής κοινωνίας εάν η νέα κυβέρνηση έλθει σε ουσιαστική ρήξη με τους τοκογλύφους) γύρω από την κρίση -και αυτό του οποίου η απάντηση θα έδειχνε τι μας αξίζει- δεν μπορεί να απαντηθεί παρά μόνο εάν μια εντολοδόχος εξουσία που θα οδηγήσει σε ένα τέτοιο αναγκαίο και μη εξαιρετέο αγώνα (για αγώνα πρόκειται και μάλιστα δύσκολο) θα έκανε και την κατάλληλη διαχείριση τόσο του πολιτικοοικονομικού συστήματος όσο και της εξωτερικής πολιτικής. Το συζήτησα και εγώ συχνά και με πολλούς τις γιορτές στις συνήθεις συναντήσεις. Συμπέρασμα: Πάνω στο εκκρεμές του οποίου ο ένας πόλος είναι «καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή» και ο άλλος «παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή» υπάρχει μεγάλη αμφιταλάντευση. Αμφιταλάντευση λοιπόν στο επίπεδο της εξουσίας και της κοινωνίας. Σκούρα τα βλέπω.»

Τι συμβαίνει όμως, όπως πλέον διαπιστώνεται σε κάθε συζήτηση;

• Όσοι θα μπορούσαν να αντισταθούν εξουθενώνονται. Μπορεί όχι όλοι αλλά οι περισσότεροι Έλληνες. Οι Έλληνες επιβίωσαν επί αιώνες και θα μπορούσαν και τώρα να παλέψουν για την Ελευθερία τους και την Ανεξαρτησία τους πλην αυτή την φορά με μεταμοντέρνα υπουλότητα πλήττονται ένας-ένας από το μεταμοντέρνο σύστημα κατεξουσιασμού τους. Στρατηγοί αυτού του πολιτικοοικονομικού εγκλήματος είναι τοκογλύφοι, κερδοσκόποι, τεχνόσφαιρες, ηγεμονικά κράτη. Πυροβολητές είναι οι ίδιοι εγχώριοι πραιτοριανοί που επί δεκαετίες λεηλάτησαν την Ελλάδα.
• Πολλοί άλλοι Έλληνες έχουν ροκανιστεί καίρια από το εθνομηδενιστικό κίνημα με αποτέλεσμα να εξοντωθεί το ένστικτο επιβίωσής τους. Κίνημα το οποίο πέραν των φορέων επιστημονικών τίτλων αξίας φτερού συμπεριελάμβανε το «επικοινωνιακό σύστημα» και αερολόγο πολιτικό προσωπικό το οποίο για να επιδίδονται στο «μαζί τα τρώμε», καμιά αναστολή δεν είχε να παραμιλά και αυτό για επερχόμενο τέλος της κρατικής κυριαρχίας λόγω … παγκοσμιοποίησης. Πρόσφατα μου έστειλαν ένα εκπληκτικό ντοκυμαντέρ όπου έβλεπες ποιοι και πόσοι ηγέτες αναζητούσαν παγκόσμια κυβέρνηση θεωρώντας την κρατική κυριαρχία περιττή.
• Όπως συνέβαινε σε όλες τις κοινωνίες σε όλες τις εποχές υπάρχει και κάτι πολύ «ανθρώπινο» σε πολλά επίπεδα μιας συλλογικής οντότητας. Είναι εκείνος ο ανθρωπολογικός προσανατολισμός ο οποίος εμπεριέχει:
  • Φορείς της έννοιας ιδιωτεία στο υπέρτατο στάδιο που ανθεί ιδιαίτερα σε περιστάσεις όπως η παρούσα.
  • Δειλούς, κοντόφθαλμους και στραβούς (πολιτικοπνευματικά μιλώντας).
  • «Φυσανέμηδες» (όπου τους πάρει ο άνεμος της κάθε εποχής και τα ιδιοτελή συμφέροντά τους που και αυτά ακόμη λόγω βλακείας μπορεί να τα βλέπουν στραβά).
  • Αυτοί που λένε «μακριά από μένα και όπου νάναι».
  • Αυτοί που Μηδίζουν.

Όλα τα πιο πάνω βέβαια είναι προσανατολιστικές σκέψεις για τα ποσοστά, τις ιδιαίτερες συνθήκες, την σημασία των ομαδοποιήσεων, την μεταξύ τους ρευστότητα και τα αντίθετά τους, αφορούν εκτιμήσεις υψηλού ρίσκου. Το αποτέλεσμα θα δείξει προς τα πού κινείται το καράβι του Οδυσσέα και τι κουβαλούν μες την ψυχή τους και τι κάνει ο Οδυσσέας και οι ναύτες. Κοντός ψαλμός αλληλούια.

Παναγιώτης Ήφαιστος

Η Μεγάλη Περιπέτεια του Ελληνικού Πνεύματος