Β. Το δένδρο των Ονειρικών Επών

 Η Πύλη του Βορρά

ΕΝΑ ΗΛΙΟΛΟΥΣΤΟ ΟΝΕΙΡΟ

…ένα χαμογελαστό πρωινό!

…στην χώρα της Λιακάδας να  διασκελίζει την Γη

με του  Πνεύματος της  Νίκης  τα Φτερά…

Ήταν μία χώρα ηλιόλουστη  και φωτεινή  η χώρα της Λιακάδας η Ηλιονία, και οι κάτοικοί της οι Ηλιόνιοι ήταν ένας λαός δημιουργικός, χαρούμενος . Αγαπούσαν πολύ την χώρα τους, τις επιστήμες όπου διέπρεψαν, την φιλοσοφία, την  μουσική, την ποίηση, το θέατρο και οργάνωναν καταπληκτικές παραστάσεις. Απαράμιλλη σε διδαχές η μυθολογία τους αποτέλεσε  αιώνια παρακαταθήκη, τροφοδοτώντας όλη την ανθρωπότητα με σοφία και έμπνευση . Τα λαμπρά ονόματα των φιλοσόφων της, των στοχαστών της και των Ηρώων της , έμειναν ανεξίτηλα χαραγμένα στην ιστορία του πολιτισμού όλου του κόσμου. Ο καθένας θαύμαζε  τον  υπέρλαμπρο αυτό πολιτισμό  την αρετή, τον σεβασμό στην αλήθεια, την σοφία, την λογική , αποτελώντας πάγια προσωπική επιδίωξη ζωής. Ένα  από τα καλύτερα κλίματα του κόσμου, η ηπιότητα και η γλυκύτητά του οποίου επηρέασε τους κατοίκους , και τους προσέδωσε την αίσθηση του μέτρου, κύριο χαρακτηριστικό των εκδηλώσεών τους.
Ήταν δε εκπληκτικοί αρχιτέκτονες ,οι πόλεις τους, άριστα ρυμοτομημένες, όμορφες και στολισμένες με εξαιρετικά έργα τέχνης, φιλοτεχνημένα από εξαίρετους γλύπτες. Δεινοί θαλασσοπόροι και μεγάλοι εξερευνητές ταξίδεψαν σε πολλά άγνωστα μέρη και ανακάλυψαν καινούργιους  και μετέδιδαν τον πολιτισμό τους. Ακόμη και σήμερα μιλούν γι΄αυτόν τον πολιτισμό, άλλοι τον θαυμάζουν άλλοι τον ζηλεύουν και άλλοι θέλησαν να τον κατακτήσουν.
Ώσπου……. μαύρα πυκνά σύννεφα μαζεύτηκαν πάνω από τον ουρανό της Χώρας της Λιακάδας,   σκοτείνιασε ο τόπος. Ο φόβος και το τρόμος τρύπωσε στις καρδιές των κατοίκων της, που τρέχανε να κρυφτούνε. Τι συνέβηκε ,ποια βαριά κατάρα έπεσε ,…. σαν ένας κακός  μάγος ζήλεψε την ομορφιά της, την χαρά και την δημιουργία των ανθρώπων της, και άλλαξε το σκηνικό. Τι να έφταιξε άραγε;;;. Μήνες, χρόνια πολλά, αιώνες πέρασαν  , οι αγροί αλουλόύδιαστοι, μόνο ένας φαύλος κύκλος φτώχειας, ανέχειας και ανελέητου κυνηγητού. Ατελέσφορη ετούτη η  καταχνιά ….. άγριοι τραχείς και ανελέητοι καιροί για μία   χώρα έρμαιο  κάποιων που πότε  με το πρόσωπο του «φίλου» αλλά και πολλές φορές χωρίς να κρατούν καθόλου τα προσχήματα, με το πιο σκληρό και εχθρικό  τρόπο …προσπαθούσαν να επωφεληθούν και να κερδίσουν κάτι λυμαίνοντας τα πάντα. Αυτή η χώρα ήταν και είναι ο στόχος των επιδιώξεων και η επιθυμία πολλών κατακτητών  γιατί την ζήλεψαν αλλά και την φοβήθηκαν πολύ.
Και ήρθαν πολλοί , λεηλάτησαν ,σκότωσαν, ερήμωσαν πόλεις έκαψαν χωριά, άγριοι και αφιλόξενοι  άνεμοι  σάρωναν τις φοβισμένες καρδιές που έτρεμαν μέσα σ΄ αυτή την παγωνιά. Ο ήλιος δεν ξαναφάνηκε σε αυτή την χώρα  και το φως σε μια στερνή αναλαμπή του χάθηκε . Κάθε φορά που κάτι πήγαινε να γίνει  μαράζωνε όλο και πιο πολύ και μαστιζόταν από όλα τα κακά, καταδικασμένη μέσα στης λήθης το σκοτάδι. Η απελπισία  ρίζωσε στις ψυχές, η μοναξιά και η απόγνωση μέσα από ένα συνεχές ψυχορράγημα βασανιστικό και ταπεινωτικό της χώρας που φώτισε όλον τον κόσμο κάποτε. Πώς να ξεφύγουν από το καταστροφικό αυτό άγος, πώς να υπομείνουν τον χλευασμό,  τον εμπαιγμό και την απαξίωση;

Πάντα όμως μια σπίθα έμενε εκεί βαθιά κρυμμένη στη στάχτη, άσβηστη κι ακοίμητη και καρτερούσε, φυλλομετρώντας τα πέτρινα χρόνια, την κατάλληλη ώρα και τη στιγμή , να φουντώσει και να θεριέψει, να γίνει  φωτιά και  λάβα  καυτερή, για να κάψει κάθε επίβουλο κατακτητή.

Μέσα σε αυτά τα χρόνια  ξεπηδούσαν  κάποιες φωνές που αντιλαμβανόταν την υποκρισία και το σκοτάδι στο οποίο ζούσαν  και  ήθελαν να διαφωτίσουν τους συμπολίτες τους , να σηκώσουν το κεφάλι τους και την ψυχή τους, να θυμηθούν ποιοι είναι να δώσουν τέλος σε όλη αυτή την λαίλαπα. Γεννήθηκαν άνθρωποι σε αυτή την αντάρτισσα Γη , που οραματίστηκαν ένα καινούργιο μέλλον για την πατρίδα τους και αντιτάχθηκαν στους χαλεπούς καιρούς, γενναίοι άνθρωποι που προσπάθησαν να βγουν από το αδιέξοδο,  να ανασυρθούν από την πολιτισμική τους λήθη, ανοίγοντας μονοπάτια προς την ελπίδα για μία καινούργια ζωή. Άνθρωποι που με την ίδια τη ζωή τους δίδαξαν  την αξιοπρέπεια και την συνέπεια, αποτινάζοντας την λογική του δουλοπάροικου και την έννοια της δουλείας. Γιατί ένοιωσαν μέσα τους την  λαχτάρα , ναυαγοί και αυτοί σε μία απέραντη  νοσταλγία ενός κόσμου που χάθηκε , και που θέλησαν να ξαναπάρουν πίσω. Μοιράστηκαν αυτή την αγάπη τους με όλους και κατέθεσαν τα ψήγματα της σοφίας τους που αναδυόταν μέσα από το καμίνι του πόνου τους. Κράτησαν στην χούφτα τους το χώμα  της πατρίδας τους ενάντια στην χαμένη μνήμη, υψώνοντας το χέρι τους πάνω από τα ερείπια της . Πολλοί τους ακολούθησαν, τους αγάπησαν, τους κατάλαβαν, ενώθηκαν μαζί τους, μοιράστηκαν το ίδιο όραμα….. πολέμησαν με ηρωισμό  αλλά πάντα κάτι γινόταν….. πάντα κάποια προδοσία χειραγωγούμενη τους περίμενε…… και η αντοχή τους μάτωνε ξανά και ξανά, φθάνοντας πολλές φορές στα έσχατα όρια της . Τα μάγια δεν λυνόταν τόσο εύκολα, και η χώρα ξανά πάλι αλυσοδεμένη βορά στα αρπακτικά….     χωρίς καμία προκοπή και  αυτόνομη ανάπτυξη. Και αυτός ακριβώς ήταν ο στόχος, σε πλήρη εξάρτηση ,και επαιτεία ,πάντα πεινασμένη και καταδικασμένη σε εθνικό αφανισμό.

Περνούσαν τα χρόνια , έγιναν και άλλοι πόλεμοι, καταστροφές, ταπεινώσεις, οι κάτοικοι κατατρεγμένοι προσπαθούσαν να κρατηθούν από κάπου. Αποκαρδιωμένοι  στο τέλος κατέληξαν να μαλώνουν μεταξύ τους, μεγάλη διχόνοια ξέσπασε και σκοτώνονταν αδέλφια με αδέλφια, ενώ οι πραγματικοί εχθροί της έτριβαν τα χέρια τους από χαρά. Και ήταν πολλοί  και ερχόταν με διαφορετικό προσωπείο κάθε φορά, συνήθως  σαν «φίλοι» με τα δώρα τους . Ως  νέοι “προστάτες” εμφανίζονταν με φιλελεύθερο πρόσωπο, δίνοντας ψεύτικες ελπίδες. Ο κόσμος  μέσα σε αυτόν τον ορυμαγδό υποσχέσεων,  ευκολόπιστοι τους  χειροκροτούσαν αγάλλοντες, καταλήγοντας πάντα προδομένοι. Η συνομωσία ήταν περίτεχνα στημένη, πώς να μετουσιώσουν το σκοτάδι  ξανά σε ολόλαμπρο φως;  Πώς να υψώσουν ανάχωμα σε όλη αυτή την φθορά, την ένδεια και την κατάντια;
Πώς να αντιμετωπίσουν τους εφιάλτες που παρείσφυσαν στα όνειρα τους για μία καλύτερη ζωή;;;

Από ποια χαραμάδα ελπίδας , να κρατηθούν, πότε θα ξημερώσει η μέρα που θα αδράξουν το ουράνιο τόξο!Και φευγατίζανε οι μέρες, καθώς οι τυραννισμένες  αυτές ζωές έκαναν τα βάσανά τους τραγούδια ,άλλοι έφυγαν σε ξένη Γή και περπατούσαν σε ξένους τόπους αφιλόξενους θλιμμένοι και μακριά από τους αγαπημένους τους, μακριά από την Γή που τους γέννησε. 

Μέσα λοιπόν από αυτήν την ατέλειωτη περιπλάνηση που ξεκινά στα βάθη των αιώνων, μιας διαλυμένης και κουρασμένης  χώρας και των απελπισμένων και εξουθενωμένων κατοίκων της, μία καινούργια προοπτική άρχισε να φαίνεται, μόνο που δυστυχώς ήταν άλλη μία παγίδα, που έπεσαν όλοι μέσα σε αυτήν, γιατί αυτή την φορά ο εχθρός ήταν πιο ύπουλος και επικίνδυνος. Μία περίοδος  ανόδου και εικονικής ευμάρειας και προόδου αποτελείωσε  αυτό που είχε ξεκινήσει, οδηγώντας μία κοινωνία  στο πουθενά, χωρίς αξίες, κανόνες, και προπαντός  χωρίς κατεύθυνση. Σε μία  ύστατη προσπάθεια να ξεχάσουν την ανέχεια και τις κακουχίες, και αποκαμωμένοι , άρχισαν μία υπερβολική κατανάλωση  υλικών αγαθών για να δώσουν  νόημα στην  ζωή τους και την ύπαρξη τους  Τα βάσανα τους,  και τα προβλήματα τους έγιναν αυταρέσκεια, και υπέρμετρη αλαζονεία, στα μάτια τους χαραγμένη η απληστία. Ξέχασαν ποιοι ήταν, ξέχασαν την γλώσσα τους και  απεμπόλησαν την ένδοξη ιστορία τους  για να κυλιστούν στο βούρκο της αυτιστικής ύπαρξης και της επίπλαστης ευμάρειας έχοντας την ψευδαίσθηση  και την φαντασίωση της « μεγάλης ζωής».  Αυτό φαινόταν και από τον τρόπο της φθηνής διασκέδασης που επέλεγαν με γελοίους  γελωτοποιούς που την είχαν αναλάβει..Έτσι ότι δεν κατάφεραν με την βία οι εκάστοτε κατακτητές το κατάφεραν πανεύκολα σε πολύ μικρό διάστημα με  τα χρήματα και την καλοπέραση. Με αρχηγούς ανάξιους  και  σε αναντιστοιχία με τον λαό ήταν απολύτως βέβαιο ότι   οδεύανε  προς την καταστροφή   Ξεπούλησαν το μέλλον τους και  των παιδιών τους, ασπάστηκαν αγκυλωμένες ηθικές και ιδεολογίες, υιοθέτησαν ξένα προς αυτούς στερεότυπα και μιμήθηκαν  ένα ξενόφερτο τρόπο ζωής , απομένοντας ανθρώπινα απολιθώματα, αποξενωμένοι και πιο δυστυχισμένοι, από πριν…..και συνεχίζανε κάπως έτσι, αγνοώντας τα πρώτα μηνύματα που ήταν δυσοίωνα και αναπόφευκτα οδηγούσαν στην πτώση.

 Ήταν άγρια η νύχτα, βιαία ήρθε , αστραπές σαν ρομφαίες έσχιζαν τον αέρα και έσπαζαν την σιωπή σαν να  αναμετριόταν  με κάτι που έμοιαζαν με σκιές….  νυχτερινοί άνεμοι ανάδευαν τις θύελλες που ορμούσαν σαν βέλη και  σάρωναν και τρεμούλιαζαν τον χώρο.  .Πανικός επικρατούσε, οι κάτοικοι αλαφιασμένοι έτρεχαν να σωθούν.  Ένας διαπεραστικός υπόκωφος θόρυβος σαν αντίλαλος  τράνταζε όλη την Γή, όλα γκρεμιζόταν,  δεν έμεινε τίποτε όρθιο, φωτιές παντού που δυνάμωναν και  καίγανε   τα πάντα και ύστερα στο σύθαμπο της αυγής, τελετουργικά,  μια βροχή  όλο και πιο δυνατή που κράτησε μέρες σαν να ήθελε να ξεπλύνει τον τόπο να μην αφήσει τίποτε παλιό. Δεν είχε απομείνει τίποτε, χαλασμός….  και σιωπή…βαθειά σιωπή..
 Μια περίεργη μέρα ξημέρωσε στην Χώρα …. μία μουσική ακουγόταν να έρχεται από πολύ μακριά.. Την αναγνώρισα αμέσως ,γιατί μου άρεσε πολύ, και την άκουγα συχνά. Δεν ξέρω αν ήταν  μία απλή σύμπτωση. Το  BOLERO δυνάμωνε και σκέπασε όλη την χώρα, κανείς δεν ήξερε από πού προερχόταν  Βρέθηκα να περπατώ στους  έρημους δρόμους, κάποιοι άνθρωποι ξεπρόβαλλαν δειλά, για να δουν τι συμβαίνει…. και ξαφνικά γέμισαν οι δρόμοι  όλοι έτρεχαν προς την κεντρική πλατεία της πρώτης πόλης της χώρας, τους ακολούθησα,… … κάτι γίνεται…… Ένα γράμμα ακουγόταν να διαβάζεται  από κάποια φωνή και να απευθύνεται σε όλους, ιδίως στους μανδαρίνους της εξουσίας. Τους έδινε 7 μέρες προθεσμία για να κάνουν μία φορά στην ζωή τους μία γενναία πράξη, για να επανορθώσουν και ήξεραν πολύ καλά τι έπρεπε να πράξουν. Κάποιοι κατάλαβαν…..

Ρωτήθηκε δεν φοβάται;;; ….Η απάντηση ήταν επιγραμματική. «Ήρθε ο καιρός που θα πρέπει να φοβούνται άλλοι πλέον….»
Δεν τον έβλεπα αλλά άκουγα την φωνή του, και είχα μια περίεργη  αίσθηση ότι επικοινωνούσαμε., όπως επίσης ότι κατέγραφα συνεχώς ότι συνέβαινε τρέχοντας από την μία άκρη της πόλης στην άλλη .

12 μήνες , τόσους χρειαζόταν για να ξαναφτιάξουν την χώρα από την αρχή, σε καινούργιες βάσεις. Ένας μήνας για κάθε τομέα, και στο τέλος κάθε μήνα θα γινόταν ενημέρωση για το τι πέτυχαν και τι σκοπεύουν να κάνουν. Θα άρχιζαν  άμεσα από την Δικαιοσύνη και την Παιδεία. Έδιναν πολύ μεγάλη σημασία σε αυτούς τους τομείς. Όλα θα έμπαιναν σε τάξη με την σειρά. Παρακολουθούσαν όλοι  μουδιασμένοι, σαν να μην το πίστευαν, αλλά και οι άλλες χώρες με κομμένη την ανάσα . Ηταν αδύνατον να εξηγήσουν τι συμβαίνει και όλα αυτά φαινόταν εξωπραγματικά…. Η μουσική όμως συνεχιζόταν και επεκτεινόταν σε όλον τον κόσμο. Ομόρφυναν οι πόλεις βιώσιμες και ανθρώπινες, ούτε πολύ μεγάλες ούτε πολύ μικρές, σωστά διανεμημένος ο πληθυσμός και οι κατοικημένες περιοχές, οι δρόμοι καθαροί, κατοικίες φιλοκαλίας όμορφων ανθρώπων άνθισαν οι κήποι,….. όλα άρχισαν να παίρνουν μορφή και ζωή….. σοφά σχολεία, αμφιθέατρα αληθινής ψυχαγωγίας και ουσιαστικής μάθησης και πάρκα σε περίοπτη θέση …. ωραίοι νέοι, Κούροι  του Διός και Κόρες φρόντιζαν το σχολείο τους, οι καθηγητές  και οι δάσκαλοι είχαν πλέον τον σεβασμό που δικαιούνταν και το επίπεδο που όφειλαν να διαθέτουν. Όλοι οι κάτοικοι συνεργάσιμοι ένωσαν τις δυνάμεις τους και στρώθηκαν στην δουλειά    για να ξαναχτίσουν τον κόσμο τους αυτόν που ονειρεύτηκαν, να ζήσουν την ζωή που ήθελαν…. και το αποτέλεσμα ηταν αισθητικώς και λειτουργικώς αναβαθμισμένο…. Ζωντάνεψαν τα πρόσωπά τους, ξαναβρήκαν τις αξίες τους που είχαν χάσει, μύρισε η γη θυμάρι…. Με πλήρη Αναγέννηση , έμπνευση και μεράκι και με στόχους βιώσιμους και εφικτούς  εδραιώθηκε και υποστασιοποιήθηκε   μία κοινωνία  ξεκινώντας από  το μηδέν ,εδραιωμένη και χτισμένη πάνω σε γερά θεμέλια!

Πέρασε ένας χρόνος  τόσο τελικά χρειάστηκε για να μπουν  οι υγιείς βάσεις και να οργανωθούν σωστά…και αυτό ήταν ολοφάνερο πια…γέμισαν οι πλατείες , ξεχύθηκαν όλοι στους δρόμους, με τραγούδια  με χαρούμενες φωνές για να γιορτάσουν…..την επιστροφή της ζωής…. η μουσική δεν σταμάτησε ούτε για μια στιγμή, άγνωστοι μεταξύ τους αγκαλιαζόταν και χορεύανε , ένας Ήλιος  λαμπερός όσο ποτέ άλλοτε τόσα χρόνια φώτιζε αυτή την χώρα ξανά!!!

Ερχόταν από όλον  τον κόσμο  να δουν πως έγινε, τα νέα μεταδόθηκαν παντού, ξεσηκώθηκαν και άλλοι λαοί που ήθελαν να ακολουθήσουν το παράδειγμα της χώρας της Λιακάδας.

Αναπήδησα, βγάζοντας μια κραυγή,….. τι ώρα είναι…. Τι μέρα….ξημερώματα των γενεθλίων μου στα μέσα Φεβρουαρίου το 2008…. Κάτι πρέπει να έγινε, σκέφτηκα, κάτι γίνεται…. άνοιξα το ράδιο αυθόρμητα μήπως ακούσω κάτι……. Ένα τραγούδι με υποδέχθηκε…. Το άκουγα για πρώτη φορά…. Ίσως να μην είναι ένα απλό όνειρο, ίσως να είναι μία υπόσχεση…..

Είναι  το πεπρωμένο αυτού του τόπου  να είναι πάντα πρωταγωνιστής σε κάθε τι μεγάλο και να γράφει τις πιο φωτεινές σελίδες της Ιστορίας με το μεγαλείο του. Είναι στη μοίρα αυτού του Έθνους να αναγεννιέται από τις στάχτες του και να ξανακάνει θαύματα, με Πυρρίχιους χορούς, γιατί έχει τον Ήλιο στην καρδιά και την γενναιότητα στα μάτια . Είναι η ψυχή του , η αιώνια και ακατάλυτη που είναι πλασμένη να ζει ελεύθερη και ανεξάρτητη.

Ίσως αυτό το φλάουτο που αντηχεί ακόμη στα αυτιά μου να συνηγορεί.

Ίσως να πλησιάζει η μέρα που ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ …..  θα ΒΡΕΘΟΥΜΕ ΞΑΝΑ!!!

Το όνειρο της  Κλεονίκης