* Ο Καιρός του Τόξου

Οι πολεμιστές της Λάϊον παρουσίασαν
ζωντανά στο διαδίκτυο το θεατρικό έργο:
Ο Καιρός του Τόξου!
Μια όπερα της δωδεκάδας 12 τσεκουριών
σε ελεύθερη διασκευή από την 21 η ραψωδία την Ομηρική
με τα φτερά ενός ονειρευτή!

Αφιερωμένο στο Αθάνατο Πνεύμα του λεοντόκαρδου Λεωνίδα και των πολεμιστών του
στην μάχη του πνεύματος του νου και της καρδιάς, και της αξιοπρέπειας, την ιστορική!
Νιώθουμε την ανάγκη να σας ευχαριστήσουμε, όλους τους γνωστούς και άγνωστους φίλους μας, αναγνώστες και σχολιαστές για την συμμετοχή σας, την βοήθεια και την ερμηνεία των διαφόρων ρόλων.
Μοιραστήκαμε μαζί αυτή την αγάπη, τον έρωτα, το πάθος, την τρέλα, την λογική για τον μεγάλο μας Ποιητή, τον Όμηρο τον απελευθερωτή.
Ονειρευόμαστε ένα κόσμο καλύτερο με τον ονειροκριτή τον Απόλλωνα σε μια σκηνή να παίζει την Λύρα του, με τις Μούσες να τραγουδούν και να χορεύουν, την ευθυγράμμιση του Τόξου να εναρμονίζουν, και την Συνείδηση να ανεβάζουν σε βουνοκορφές του Ολύμπου υψηλές.
Πολλά παιδιά να γεννούν σε ιδέες συμπεριεκτικές.
Ο Διόνυσος μεγάλος ζαγρευτής την χαρά το κρασί στο γλέντι να κερνά και το σημείο Αντίληψης σε νέες θέσεις να σταθεροποιεί.
Το όραμα ενός τυφλού ποιητή, ένας λαός περήφανα να πραγματοποιεί, ο Ελληνικός
και όλος ο υπόλοιπος κόσμος να ακολουθεί.
Με ενωμένα ευθυγραμμισμένα όλα τα κέντρα του νου, της καρδιάς και μιας απόρθητης ανέγγιχτης ψυχής, Δήλος, Ολυμπία, Κρήτη, Παρθενών, Όλυμπος, Ιθάκη, Σαμοθράκη, Ρόδος, Θερμοπύλες, Σαλαμίνα, Ελευσίνα, Δωδώνη, σε μια ευθεία συνεργασία ευφυΐας αρμονίας και οι Δελφοί στο κέντρο ενός κύκλου.Ξαναβρίσκοντας την χαμένη μας υπερηφάνεια, στην σωστή της άψογη βάση, την χαμένη αυτοπεποίθεση, την εμπιστοσύνη στον εαυτό μας σε δημιουργική δομή, την αρμονία και την ισορροπία στην εξελίξιμη διάσταση, την μνήμη και την Μνημοσύνη, καταργώντας την Λήθη και την λησμονιά, την αυτοκαταστροφή και τον εγωιστικό ανταγωνισμό, σε μια γέφυρα ευφυούς συνεργασίας ενώνοντας τις δυο πλευρές του ανθρώπου του σοφού.

Ελλάς Ελλήνων Ενεργών Πολιτών!
Αυτό να αρκεί. Δεν χρειάζονται άλλοι επιθετικοί προσδιορισμοί και ετικετοποιήσεις.Σπάζοντας σκουριασμένες αντιλήψεις τις θεοκρατικές και τις διαιρεμένες τις κομματικές.
Στην σωστή απόσταση από τον θεό, με κέντρο τον Άνθρωπο και αυτό που μας ενώνει σαν ανθρώπους και Έλληνες, όχι αυτό που μας χωρίζει και μας αποδυναμώνει.
Να θυμηθούμε πως είμαστε Έλληνες πολίτες όλου του καινούργιου γαλαξιακού κόσμου.
Έχουμε την γνώση, την ιστορία, την κληρονομιά την εμπειρία του παρελθόντος και ενός μεγάλου ταξιδιού βασανιστικού.
Είμαστε Έλληνες!
Δεν θα απαντήσουμε δογματικά με ουφολογίες και παραδοξολογίες, απόλυτες αλήθειες για το ποιοι είμαστε ακριβώς και από πού ερχόμαστε σκοτώνοντας την σφίγγα. Θα αφήσουμε το αίνιγμα άλυτο ως προς αυτό του το σημείο για να μη καταλήξουμε να σκοτώνουμε τον πατέρα μας και να παντρευόμαστε την μητέρα μας βγάζοντας τα μάτια μας.
Την γυναίκα μας να διεκδικήσουμε και να βρούμε το παιδί μας.
Έχουμε επιστρέψει και αυτό αρκεί.
Είμαστε εδώ.
Μπορούμε να κάνουμε το θαύμα.
Πάντα μπορούσαμε!
Είναι στο πεπρωμένο μας!
Το πεπρωμένο των Ελλήνων.
Η Ελλάς στο 21 ον αιώνα σε ένα δρόμο νου ψυχής και καρδιάς, ενωμένη δυνατή σοφή, αξιοπρεπής γοητευτική ένας μεγάλος έρωτας παραμένει για κάθε ποιητή.Είμαστε εδώ. Έχουμε επιστρέψει.
Ίσως να συναντηθούμε σε κάποιο παγκάκι ή σε ένα σταθμό τραίνου λεωφορείου ή πλοίου σε μια πορεία αυτογνωστική.
Έχουμε όλα τα σημάδια να αναγνωριστούμε και στην αγκαλιά ο ένας του άλλου να βρεθούμε.

Με ακούς Πηνελόπη είμαι εγώ που σου μιλώ.
Για σένα τα έκανα όλα αυτά. Για σένα χόρεψα τραγούδησα σκέφτηκα αγωνίστηκα προσπάθησα να μείνω όρθιος και ζωντανός για να μπορέσω κάποια στιγμή να σε αγγίξω να σε δω
Μ ακούς Πηνελόπη είμαι εγώ που σου μιλώ γιατί σ αγαπώ,
όπως αγαπιούνται οι άνθρωποι….με ένα έρωτα τρελό.


Έπαιξαν οι ηθοποιοί:
Λίο Λεόν αφηγητής ιστοριών και ο βασιλιάς των λιονταριών
Λήδα Λεόν, σημειώσεις Ε.Π…η Λιονταρίνα
Λούϊ Λεόν, Μάϊκλ το Λιονταράκι της πολύχρωμης Λάϊον
και μερικές ύαινες… άνευ σημασίας
Σήρμε Σορήμο μοντάζ
Δον Διονύσης τραγούδι
Μουσική, «μια μικρή τραγουδιστική κομπανία»
Ιππότης Α-Ω γενική επίβλεψη
Κίντο στο ρόλο της νύφης με το σπαθί του Σατόρι Χάνσο
Μετάφραση Ελεύθερος Όμηρος

Πήραν επίσης μέρος!
Δον Χουάν, Τζέιμς Μποντ, Κλιντ Ίστγουντ, Αλίκη Βουγιουκλακη, Αλίκη των θαυμάτων, ένα κουνέλι, κάποιος μυστηριώδης του MATRIX λαγός μερικά ξύλινα σπαθιά
και ένα άλογο με φτερά.
Σαπφώ Νοταρά, ένα μπουρλότο, λίγοι παπαγάλοι και άλλοι πολλοί Γνωστοί και Άγνωστοι ηθοποιοί.

Γκεστ σταρ το καπέλο του μάγου με κουνέλια περιστέρια και μαγικά πολύχρωμα φτερά;)

Οι πολεμιστές της Λάϊον άπαντες παρόντες ζωντανοί στην σκηνή,
το ξημέρωμα του καινούργιου αιώνα με επίγνωση συνείδηση ευθυγραμμιστική
υποκλίνονται για σένα θεατή.

Μείνε όρθιος Οδυσσέα και ονειρέψου ……την επιστροφή σου ξανά, βασιλιάς σε ένα καθαρό παλάτι του Νου και την ζωή σου με πυρήνα ύπαρξης ουσιαστική.

3. Για το Όνειρο με την Καλυψώ

Μονακό

.....συζήτηση και για τα φτερά της επιθυμίας του.
Η δύναμη της εσωτερικής φλόγαςΤο σύμπαν είναι μία άπειρη συσσώρευση ενεργειακών πεδίων, που μοιάζουν με φωτεινές κλωστές. Αυτά τα ενεργειακά πεδία ονομάζονται μεταφορικά εκπορεύσεις του Αετού. Οι άνθρωποι επίσης αποτελούνται από έναν ανυπολόγιστο αριθμό αυτών των ενεργειακών πεδίων-κλωστών. Οι εκπορεύσεις αυτές του Αετού σχηματίζουν μία έγκλειστη συσσώρευση που εμφανίζεται σαν μία μπάλα φωτός στο μέγεθος του σώματος του ατόμου, με τα χέρια απλωμένα στο πλάι, κάτι σαν ένα γιγαντιαίο, φωτεινό αυγό. Ένας μικρός μόνο αριθμός από τα ενεργειακά πεδία μέσα στην φωτεινή αυτή μπάλα είναι φωτισμένα από ένα σημείο έντονης φωτεινότητας, στην επιφάνεια της.

Η αντιληπτική ικανότητα ενεργοποιείται όταν το μικρό γκρουπ που βρίσκεται στην άμεση γειτονία του λαμπερού σημείου, εκτείνει το φως του για να φωτίσει ταυτόσημα ενεργειακά πεδία έξω από την μπάλα.

Αφού μόνο τα ενεργειακά πεδία που φωτίζονται από το αυτό το λαμπρό σημείο, είναι δυνατόν να γίνονται αντιληπτά, το σημείο λέγεται σημείο συναρμογής.Το σημείο συναρμογής μπορεί να μετακινείται από την θέση του στην επιφάνειας της φωτεινής σφαίρας, σε άλλα σημεία της επιφάνειας ή του εσωτερικού. Η λαμπρότης του σημείου αυτού μπορεί να φωτίσει οποιοδήποτε ενεργειακό πεδίο με το οποίο έρχεται σε επαφή, έτσι όταν κινείται σε μία καινούργια θέση φωτίζει αυτόματα νέα ενεργειακά πεδία κάνοντάς τα αντιληπτά.

Η αντίληψη αυτή είναι γνωστή σαν «όραση».Όταν το σημείο συναρμογής μετατοπίζεται, καθιστά δυνατή την αντίληψη ενός τελείως διαφορετικού κόσμου,το ίδιο αντικειμενικού και δεδομένου

με αυτόν της συνηθισμένης μας αντίληψης .
Σκοπός είναι η διεισδυτική δύναμη που μας αναγκάζει να αντιλαμβανόμαστε. Δεν συνειδητοποιούμε επειδή αντιλαμβανόμαστε. αλλά μάλλον μπορούμε να αντιληφθούμε σαν αποτέλεσμα πίεσης και επέμβασης του σκοπού.
Η αντίληψη είναι ο άξονας όλων των πραγμάτων που είναι ή που κάνει ο άνθρωπος και η αντίληψη εξαρτάται από την θέση του σημείου συναρμογής. Αν το σημείο λοιπόν αλλάζει θέση, η αντίληψη του κόσμου αλλάζει αντίστοιχα.

Ο πολεμιστής που ξέρει που ακριβώς να τοποθετήσει το σημείο συναρμογής, μπορεί να γίνει ότι θέλει. Οι μεταμορφώσεις που κάνουν οι πολεμιστές είναι στρατηγικής φύσης. Η τέχνη της παραφύλαξης είναι να μάθεις όλα τα κόλπα της μεταμφίεσης. Πρέπει να τα μάθεις τόσο καλά που κανείς να μην καταλαβαίνει ότι είσαι μεταμφιεσμένος. Γι΄αυτό πρέπει να είσαι αδυσώπητος ,πονηρός, υπομονετικός και γλυκός. Η παραφύλαξη είναι μία τέχνη που μπορεί να εφαρμοστεί στα πάντα ,και οι τέσσερις διαθέσεις αυτής είναι αδυσώπητος, αλλά γοητευτικός, πονηρός αλλά συμπαθής, υπομονετικός αλλά ενεργητικός ,γλυκός αλλά, θανάσιμος.
Το σύμπαν το αποτελούν ενεργειακά πεδία, που δεν επιδέχονται καμία περιγραφή ή ανάλυση.

Μοιάζουν με νήματα κανονικού φωτός ,με μόνη την διαφορά ότι το φως δεν έχει ζωή σε σύγκριση με τις απόρροιες του Αετού που αποπνέουν νοημοσύνη.

Η κανονική αντίληψη συμβαίνει όταν ο σκοπός, που είναι καθαρή ενέργεια, φωτίζει ένα μέρος των φωτεινών νημάτων μέσα στο κουκούλι μας και ταυτόχρονα μία μακρά προέκταση των ίδιων φωτεινών νημάτων που εκτείνονται μέχρι το άπειρο,έξω από το κουκούλι μας.

Υπεραντίληψη, όραση, συμβαίνει όταν με την δύναμη του σκοπού, ενεργοποιείται και φωτίζεται μία διαφορετική ομάδα ενεργειακών πεδίων. Όταν δε, φωτίζονται ένας κρίσιμος αριθμός ενεργειακών πεδίων, μέσα στο φωτεινό κουκούλι, ο πολεμιστής μπορεί να δει τα ίδια τα ενεργειακά πεδία. Αυτό που αποκαλούσαν κάποτε ευθυγράμμιση ήταν κατά κάποιο τρόπο λάθος ,γιατί τα νήματα δεν χρειάζονται να ευθυγραμμισθούν για να ανάψουν, γιατί αυτά που είναι μέσα στο κουκούλι και αυτά που είναι απέξω από αυτό είναι τα ίδια.

Αυτό που τα ενεργοποιεί είναι μία ανεξάρτητη δύναμη, που δεν μπορεί να ονομαστεί Συνείδηση, μια και η συνείδηση είναι η λάμψη των ενεργειακών πεδίων, αφού είχαν φωτιστεί . Ετσι η δύναμη που φωτίζει τα πεδία ονομάστηκε, Θέληση. Όταν η όραση των πολεμιστών έγινε πιο εκλεπτυσμένη και αποτελεσματική, αντιλήφθηκαν ότι η θέληση είναι η δύναμη που κρατά χωρισμένες τις απόρροιες του Αετού και ότι δεν είναι υπεύθυνη μόνο για την συνείδησή μας αλλά και για οτιδήποτε βρίσκεται μέσα στην οικουμένη.

Αμέσως μετά το φαγητό ο Δον Χουάν και εγώ καθίσαμε να μιλήσουμε. Μου ανακοίνωσε πως είχε φθάσει στο τέλος των εξηγήσεων του.
Εξήγησε τις τρεις τεχνικές που ανέπτυξαν οι νέοι πολεμιστές,
παραφύλαξη επιμονή και το "όνειρο" και τις επιδράσεις τους στην κίνηση του σημείου της αντίληψης.Τώρα το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να μετακινήσεις το σημείο της αντίληψης σου και να το ευθυγραμμίσεις σε άλλη δέσμη απορροιών βγαίνοντας από το τοίχο της ομίχλης.
Η κίνηση των ματιών κάνει το σημείο να μετακινείται στιγμιαία.
Είναι μια απλή πράξη που συνιστούν και εφαρμόζουν όταν αντιμετωπίζουν ανυπομονησία απογοήτευση και θυμό στριφογυρίζουν τα μάτια τους ένα γύρω.
Κάποια μέρα θα τα θυμηθείς όλα με διαβεβαίωσε. Το ένα φέρνει το άλλο. Μια λέξη κλειδί και όλα τα τιναχτούν προς τα έξω όπως όταν σπάει ένα φράγμα. Συνέχισε να μιλά για το καλούπι του ανθρώπου.Είπε πως μπορούσα να δω μόνος μου και παράγει ανθρώπινα όντα χωρίς σταματημό και κάθε άτομο κάθε είδους έχει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά.
Οι παλιοί μάγοι και οι μύστες έχουν ένα πράγμα κοινό. Το έχουν δει.
Είχαν την ικανότητα να δουν το καλούπι την "μήτρα" του ανθρώπου, αλά όχι και να το καταλάβουν. Μας έχουν δώσει πολλές περιγραφές των εμπειριών τους, όμορφες χοντροκομμένες και το απογοητευτικό λάθος

ότι είναι ένα φιλικό πνεύμα , προστάτης του ανθρώπου.

Οι νέοι πολεμιστές έχουν αντιληφθεί πως το καλούπι του ανθρώπου δεν είναι δημιουργός αλλά το σχέδιο κάθε ανθρωπίνου χαρακτηριστικού.

Το να γονατίζουμε μπροστά του βρωμάει αλαζονεία και εγωκεντρισμό.Αποκαλούμε θεό, ένα στατικό πρωτότυπο του ανθρώπου χωρίς καμιά δύναμη, ενώ είναι αυτό που λέει το όνομα του , ένα καλούπι μιας πρέσας που δίνει σχήμα σε ορισμένα στοιχεία που αποκαλούμε άνθρωπο.
Πέρασα σε κατάσταση αυξημένη συνείδησης και το είδα.
Είδα το φως για αμέτρητη ώρα. Η ομορφιά του ήταν πέρα από κάθε περιγραφή, όμως δεν μπορώ να πως, τι το έκανε τόσο όμορφο.Ήξερα πως είχα έλθει πρόσωπο με πρόσωπο με τον θεό και ο θεός με αγαπούσε και την αγάπη και συγχώρεση. Το φως με έλουζε και αισθανόμουν εξιλεωμένος. Έκλαψα κυρίως για τον εαυτό μου η θέα του με έκανε να αισθάνομαι ανάξιος και κακός.
Όταν άρχισε το φως να συμπυκνώνεται είδα ένα άνθρωπο- οπτασία που απέπνεε χάρισμα αγάπη κατανόηση. Ένα άνθρωπο που ήταν το σύνολο όλων των καλών και ήθελα να τον λατρέψω. Άκουσα την φωνή του Δον Χουάν να μου λέει να πάω πέρα από το καλούπι που ήταν ένα στάδιο, μια στάση που φέρνει προσωρινή ηρεμία και ανακούφιση,

αλλά είναι στείρο και στατικό.

Μια αντανάκλαση σε ένα καθρέφτη και ο ίδιος ο καθρέφτης και η αντανάκλαση την η εικόνα του ανθρώπου. Ο Δον Χουάν με επανέφερε στην δεξιά πλευρά και με κορόιδεψε. Με αποκάλεσε ευσεβή και απρόσεχτο και είπε πως θα γινόμουν θαυμάσιος παπάς . Θα μπορούσα να περάσω για θρησκευτικός ηγέτης που είχε μιλήσει με τον θεό και με προέτρεψε κοροϊδευτικά να αρχίσω το κήρυγμα τονίζοντας πως τον είδα ...σαν άνδρα.
Τι βολικό για εσένα μου είπε!
Ο θεός είναι άνδρας!
Το είπα πως είχα αισθανθεί σαν ένας ανάξιος δούλος που λάτρευε ένα ανάξιο αφέντη και η λατρεία μου αυτή με είχε κάνει να υποσχεθώ αιώνια αγάπη.
Τα βρήκε όλα τόσο αστεία αυτά που γέλασε μέχρι δακρύων.
Η υπόσχεση ενός ανάξιου δούλου σε ένα ανάξιο αφέντη, είπε,

είναι ...ανάξια!


Τα φτερά του Ονείρου
Λοιπόν, τι αποφάσισες τώρα που γνωρίζεις πολλά;
Ακούω την φωνή της, να μου λέει προκλητικά και λίγο περιπαικτικά.
Ήταν πίσω μου και με είχε ακολουθήσει στο περίπατό μου στην άμμο

αγναντεύοντας το βαθύ πέλαγο οι δυό μας.
Συνεχίσαμε να προχωρούμε συζητώντας.
Τις είπα όλες τις σκέψεις μου, ξεκινώντας από μια βαθιά ειλικρίνεια,

την οποία δεν μπορούσα να υποκριθώ άλλωστε, γιατί με διάβαζε σαν ανοικτό βιβλίο.

Από πολύ νωρίς σχεδόν από την πρώιμη παιδική μου ηλικία με απασχολούσε ο θάνατος.

Όχι σαν φόβος, σαν τρόμος, κάθε άλλο, με απασχολούσε με την βαθιά του φιλοσοφική σημασία με την έννοια του, με ένα γιατί και ένα πως.
Σαν ένα μυστήριο που ζητούσε την λύση του και μαζί με αυτό η ύπαρξη και το νόημα της.
Το ερώτημα του Γερμανού φιλοσόφου Χάιντεγκερ σχεδόν από πάντα τριβέλιζε το μυαλό μου:
Γιατί τα όντα και όχι το τίποτα;Αυτό το ερώτημα με έκανε πάντα να θαυμάζω την ζωή, τις εκδηλώσεις της, την γέννηση της και ένιωθα και νιώθω ένα έρωτα βαθύ για ότι οτιδήποτε είναι ζωντανό,
ειδικά όταν σκέφτεται και μιλάει με τον τρόπο του, είτε είναι ένα αστέρι, ένας βράχος, ένα δέντρο, ένα πουλί, ένας άνθρώπος και πάντα με γεμίζει χαρά.

Βλέπω τα όνειρα του μέσου ανθρώπου , την ζωή του, τις ασχολίες του, τα ενδιαφέροντα του, τις φιλοδοξίες του, τις προσπάθειες του και αναρωτιέμαι

πως θα περάσει σε ανύπαρκτες σκέψεις φυτοζωώντας σερνόμενος με την ενέργεια ίσα ίσα να έρπει στα πέλματα των ποδιών του.

Γιατί;
Δεν με διέκοψε και με άφησε να μιλήσω διεξοδικά περπατώντας δίπλα μου σιωπηλά.
Συνέχισα λέγοντας ότι πολύ συχνά έθετα στο εαυτό μου μια ερώτηση,
αν ήξερα πως αυτή θα ήταν η τελευταία μέρα μου, τι θα έκανα;
Ποιες σκέψεις, ποιες επιλογές ποια θα θεωρούσα απαραίτητα και ποια όχι.
Αυτό το αμείλικτο ερώτημα καταχωρήθηκε θα έλεγε κανείς και διαπότισε όλη μου την ύπαρξη. Έτσι ακολούθησα την γραμμή του Πυθαγόρα, χωρίς να το γνωρίζω συνειδητά και πάντα ρωτούσα τον εαυτό μου τι έκανα στο τέλος της ημέρας

και τι θα είχα μπορούσα να κάνω καλύτερα και τι να αποφύγω.
Αυτό με βοήθησε στην ανάπτυξη της αυτοσυνείδησης και να διορθώνω τα λάθη μου αναγνωρίζοντας τα πρώτα. Αλλά με βοήθησε και στην τακτοποίηση των εσωτερικών ακτίνων του ενεργειακού πλέγματος. Κάθε φορά να ηρεμώ και να σταθεροποιώ την αντίληψη σε ένα σημείο της συνειδητοποίησης της και μετά να προχωρώ στο επόμενο μεγαλώνοντας την ακτίνα κατανόησης και ανεβάζοντας τη απαραίτητη ενέργεια της για αυτή την πράξη.
Με βοήθησε να ξεχωρίζω το χρήσιμο από το άχρηστο, το απαραίτητο από το περιττό, το αληθινό από το ψεύτικο και να κατανοώ και να επεξεργάζομαι υψηλές έννοιες στην προσέγγιση τους και την ενεργειακή στάθμη,
όπως η ελευθερία, η δικαιοσύνη, το δίκαιο, η ισότητα, η ισονομία, η αξιοπρέπεια.
Πολύ νωρίς αντιλήφθηκα πως
κάποια στιγμή θα αντιμετωπίσω τον θάνατο μου, ξέρω πως θα χορέψω μπροστά του

ξέρω πως θα παρουσιάσω την ζωή μου και τον δρόμο που περπάτησα.
Ξέρω πως θα καθίσει να με δει μέχρι να τελειώσω, μα πιο πολύ ξέρω πως θέλω να είμαι υπερήφανος για αυτό τον δρόμο.
Όχι τέλειος γιατί θα έχω κάνει πολλά λάθη, όλα δικά μου αλλά,

γιατί θα έχω κάνει το καλύτερο που μπορούσα με τα μέσα που είχα και με αυτά που μου δόθηκαν.
Με όλες τις χάρες και τις δωρεές της ζωής τις προκλήσεις τους αγώνες και τα δάκρυα
Είναι αυτή η επιλογή μου και η απόφαση μου.
Δεν έχω να δώσω λόγο παρά μόνο στον εαυτό μου και δεν φοβάμαι κανένα θεό, ούτε τρέμω κολάσεις, ούτε εξαγοράζομαι με παραδείσους.
Μόνο την συνείδηση μου ερωτώ. Το μόνο που θέλω είναι να μπορώ όταν κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη να μη ντρέπομαι για τις βασικές επιλογές μου,
απάντησα.
Δεν μίλησε για λίγο και μετά ακούστηκε η φωνή της με μια χροιά και ένταση που ποτέ δεν είχα ξανακούσει.
Συναντηθήκαμε αργά... αργά πολύ για μένα.
Ίσως αν είχαμε συναντηθεί πιο νωρίς να μου είχε δοθεί η ευκαιρία για τέτοιες σκέψεις και να είχα αγαπήσει την ζωή, τον χορό την χαρά, το έρωτα και να είχα ζήσει σαν ένας άψογος πολεμιστής.
Θα σου δώσω το σχέδιο μιας σχεδίας και μιας αυτοσχέδιας θεατρικής σκηνής για να φθάσεις στους Φαίακες με τα φτερά του ονειρευτή, δεν μπορώ να κάνω αλλιώς,
όταν παρουσιάζεται και παρίσταται ο Ερμής ορθός, με την παρέμβαση της Αθηνάς στο συμβούλιο των θεών.
Δεν μπορώ να παρακούσω του Δία την εντολή γιατί γνωρίζω πως στον πυθμένα του θα βρεθώ στην στιγμή.
Θα σου δώσω οδηγίες για τον λόγο και την πορεία των αστεριών και ίσως έτσι λυτρωθώ και εγώ
Είναι αργά για μένα είπε και το βλέμμα της χάθηκε στα χρώματα του ηλιοβασιλέματος μιας Δύσης της ζωής της ...ποτισμένο με μια θλίψη και μελαγχολία
που... με συντάραξε βαθιά.
Λήο Λεόν
αναχωρώντας από το νησί

21η ραψωδία Ομηρική

Ο.Ο ονειρικός ύπνος της Πηνελόπης

Ο δύσσεια και …η ωραία κοιμωμένη.

Το όνειρο Η Πηνελόπη κοιμάται πάντα. Ο Τηλέμαχος την κατηγορεί ότι δεν καταλαβαίνει την ποίηση γυρίζει στην κάμαρα της και κλαίει τον άνδρα της και η Αθηνά της σταλάζει στα βλέφαρα ένα γλυκό ύπνο.
Όταν φοβάται για την τύχη του Τηλέμαχου που του έχουν στήσει καρτέρι οι μνηστήρες την πιάνει ένας βαθύς ύπνος, όταν κλαίει για τον Οδυσσέα
Η Αθηνά την βυθίζει σε ύπνο, όταν δεν θέλει να κατεβεί στους Μνηστήρες κοιμάται σε ένα κάθισμα ακόμη και όταν είναι μέσα στο μέγαρο ο Οδυσσέας και εξολοθρεύει τους μνηστήρες εκείνη ανεβαίνει στη κάμαρα της και η Αθηνά απλώνει στα βλέφαρα της την μαγεία του Ερμή.
Ενώ κοιμάται την επισκέπτονται όνειρα που της απαγγέλλουν την σωτηρία του Τηλέμαχου τον γυρισμό του άνδρα της παρουσιάζουν τον Οδυσσέα δίπλα της στο κρεβάτι.
Έτσι ζει η Πηνελόπη τυλιγμένη στην σκιά στην απαλότητα στην γαλήνη και στην αβεβαιότητα του ασυνείδητου όσο κανένα άλλο πρόσωπο στην Οδύσσεια.
Για τον Οδυσσέα ο ύπνος είναι τρομακτική εμπειρία ίδια με το θάνατο λέει ο Όμηρος, κάτι το οποίο ποτέ δεν λέγεται για την Πηνελόπη.
Όταν κλείνουν τα μάτια του δέχεται επιθέσεις των θεών, γνωρίζει βαθύτατες κρίσεις περάσματα από ένα χώρο χρόνο σε άλλον, οι ασκοί του Αιόλου ανοίγουν, χάνει τον δρόμο του. Δεν ονειρεύεται δεν τον επισκέπτονται ούτε αληθινά ούτε ψεύτικα όνειρα.
Αυτός μονάχα είναι ο εξηγητής των ονείρων.
Η Πηνελόπη γνωρίζει το βάσανο της αϋπνίας πυκνές και οξείες αγωνίες θλίψεις αναπολήσεις πόνοι αφόρητοι που η αγρύπνια δεν μπορεί να αντέξει. Γι αυτό υμνεί τον ύπνο, το όριο την μοίρα που οι θεοί έχουν επιβάλει στους θνητούς.
Ο ύπνος που της στέλνει η Αθηνά είναι πάντοτε γλυκύς και κατόπιν λύνει τα μέλη όπως τα λύνουν ο έρωτας και ο θάνατος. Ο ύπνος έχει αυτό το διπλό χάρισμα να λύνει και να δένει έτσι θα πουν ο Σαίξπηρ και ο Γκαίτε.
Ενώ ο Οδυσσέας βλέπει την Αθηνά έστω και μεταμορφωμένη, η Πηνελόπη δεν την βλέπει ποτέ. Η θεότητα εισχωρεί εντός της κατεβαίνει στο όνειρο και τότε μόνο ένα φάσμα προερχόμενο από την χώρα των Ονείρων μπαίνει στην κάμαρα στέκεται πάνω από το κεφάλια της και της μιλά.
Άλλοτε η Αθηνά στέλνει συμβουλές και εμπνεύσεις από την χώρα των θεών. Όλες τις σημαντικές αποφάσεις της η Πηνελόπη τις χρωστά στην Αθηνά, το υφαντό, να κατέβει στους μνηστήρες να προετοιμάσει την δοκιμασία του τόξου.
Η Πηνελόπη είναι μια εμπνευσμένη σε όλη την διάρκεια της Οδύσσειας.
Όμως τούτο το πλάσμα του ύπνου και των ονείρων είναι επίσης τέκνο της λογικής σκεπτόμενη ψύχραιμη υπολογίστρια.
Μια φράση την συνοδεύει και για τον Αντίνοο και για την Αθηνά και για τον Οδυσσέα.
«ο νους της βασίλισσας άλλο στοχάζεται».
Το ότι σκέφτεται άλλο από εκείνο που εκφράζει σημαίνει αυτό που λέει ο Αχιλλέας για τον άνδρα της:
ένα πράγμα κρύβει στην καρδιά του και ένα άλλο λέει.
Άρα το πνεύμα της Πηνελόπης είναι πάντοτε διττό.
Ενώ μιλάει. μια μυστική δύναμη που δρα μέσα της σκέφτεται υφαίνει μηχανεύεται υπολογίζει εξαπατά ακριβώς όπως ο Οδυσσέας. Το υφαντό είναι ένα αριστούργημα τεχνικής και μια απάτη αναφέρεται σε τρία αποσπάσματα όπως ο Δούρειος Ίππος αναφέρεται τρεις φορές.
Ο άνδρα και η γυναίκα είναι όμοιοι ανόμοιοι αντιτίθενται και αλληλοσυμπληρώνονται. Ενώ η Πηνελόπη ονειρεύεται ο Οδυσσέας όχι, εμφανίζεται σαν μια τραγική ψυχή ο Οδυσσέας ταυτίζεται με την τραγωδία στην φαντασία του με την Τρωαδίτισσα σκλάβα, η Πηνελόπη είναι υπάκουη στους θεούς και ο Οδυσσέας στο πεπρωμένο του.
Ενώ η Πηνελόπη ζει στο ασυνείδητο, ο Οδυσσέας μεταμορφώνει το ασυνείδητο σε συνειδητό
Αλλά και οι δυο μαζί ξεγελούν υπολογίζουν δυσπιστούν ψεύδονται βάζουν δοκιμασίες. Από αυτό το μπερδεμένο παιγνίδι ομοιοτήτων ανομοιοτήτων και αντανακλάσεων γεννιέται η βαθύτατη ομόνοια ανάμεσα στους δυο συζύγους την οποία είχε υμνήσει ο Οδυσσέας μιλώντας στην Ναυσικά.
Γιατί δεν είναι άλλο στήριγμα καλύτερο και ισχυρό όταν ομονοούν και ομοφρονούν στο σπίτι ο άνδρας και η γυναίκα. Κλεισμένη στη φυλακή τη Ιθάκης η Πηνελόπη, φυλακισμένος στην Ωγυγία ο Οδυσσέας.

Η Πηνελόπη λαχταρά τον άνδρα της με όλη την δύναμη του νου και του έρωτα της, λείπει, τον θυμάται διαρκώς. νιώθει λειψή μακριά του κλαίει μέχρι που η Αθηνά σταλάζει τον ύπνο. Είναι μια ηρωίδα της ανάμνησης, για αυτήν δεν υπάρχει ούτε αποδοχή ούτε παράδοση μπροστά στην δυσαναπλήρωτη απουσία. Αλλά ο νους της αρνείται τις αυταπάτες της ανάμνησης τις διηγήσεις των περιπλανώμενων και των ταξιδιών αρνείται ακόμη και τις ίδιες της τις ελπίδες όσο και ανομολόγητες.
Θέλει αποδείξεις, μια απόδειξη απτή όσο το συζυγικό κρεβάτι. Εκείνο που μας εκπλήσσει στην Πηνελόπη είναι ο χρόνος της εσωτερικής της ζωής. Την Πηνελόπη την βλέπουμε εκ των έσω όπως κανένα άλλο πρόσωπο της Οδύσσειας μέσα από ένα αόρατο μάτι και ένα αόρατο αυτί που παρακολουθούν τις ολιγωρίες της, τις ταλαντώσεις της τις αβεβαιότητες της τις αμφιβολίες της.
Το βράδυ της επιστροφής του Οδυσσέα στο παλάτι διαδραματίζεται μια μυστηριώδη σκηνή κατά την οποία η Αθηνά επιβάλλει στην Πηνελόπη το σχέδιο. Θέλει να μαγέψει να σαγηνέψει τους μνηστήρες να τους ξεγελάσει υποσχόμενη ένα γάμο υποκλέπτοντας επιδέξια γαμήλια δώρα
Τιμημένη να φανεί και στον άνδρα της και στον γιο της. Διάφοροι σχολιαστές της Οδύσσειας κατηγόρησαν την Πηνελόπη για απάτη σε βάρος των Μνηστήρων,
όμως η ηθικότητα του Οδυσσέα της Αθηνάς και της Πηνελόπης δεν είναι η ηθική μιας ενάρετης αστής του 19 ου αιώνα της κυρίας Προυστ Βέιλ και Τζορτζ Έλιοτ. Θέλουν αποζημιωθούν κάπως για εκείνα που σκόρπισαν οι μνηστήρες.
Πανέμορφη κατεβαίνει την σκάλα του παλατιού, συνοδευόμενη από δύο θεραπαινίδες της, όταν φθάνει κάτω σταματά σε μια κολώνα του σπιτιού με ένα μαντήλι που σκεπάζει τα μάγουλα και στέκεται διακριτικά. Σαν νέα Αφροδίτη σκορπάει γύρω της μια γοητείας ακαταμάχητη.
Όλοι οι μνηστήρες έχουν μαγευτεί από έρωτα για εκείνη και θέλουν να ενωθούν μαζί της.
Η συζήτηση της Πηνελόπης είναι ένα αριστούργημα ρητορικής τέχνης. Κλεισμένη μέσα στην ψυχή της η Αθηνά της υποβάλλει τα θέματα και εκείνη τα αναπτύσσει με μια τέχνη ρητορικής ποικιλίας που θυμίζει την σοφία του άνδρα της. Αποκαλύπτει κάτι το οποίο αγνοούσαμε.
Πριν φύγει ο Οδυσσέας για την Τροία την συμβούλεψε να ξαναπαντρευτεί αν δεν γυρίσει σε 20 χρόνια. Κατά πάσα πιθανότητα η διήγηση είναι ψεύτική και ο Οδυσσέας ποτέ δεν είπε τέτοια λόγια καθώς διαβεβαιώνουν οι σκέψεις του Οδυσσέα ζητιάνου που παρίσταται στην σκηνή. Η Πηνελόπη θέλει να κάνει τους μνηστήρες να πιστέψουν πως έχει πάρει την απόφαση της να παντρευτεί κάποιον από αυτούς.Όμως η βασίλισσα δεν έχει καμιά πρόθεση να παντρευτεί κανένα θέλει μόνο να τους ξεγελάσει. Ελπίζει με ένα βαθύ μέρος της ψυχής της πως ο Οδυσσέας θα γυρίσει και προσπαθεί ξανά να κερδίσει χρόνο.
Σιωπηλή απαρατήρητη αλλά δραστήρια στέκει η Αθηνά μέσα στην ψυχή της. Τα λόγια της η πρόταση γάμου η δοκιμασία με τα τσεκούρια αποτελούν μέρος ενός σχεδίου το οποίο θα οδηγήσει τους μνηστήρες στην καταστροφή. Στη συζήτηση της Πηνελόπης δεν παρίστανται μόνο οι μνηστήρες και ο Τηλέμαχος, σε μια γωνιά στέκει και ο ψευτοζητιάνος. Ο Οδυσσέας καταλαβαίνει τα πάντα και χαίρεται για πολλούς λόγους. Χαίρεται γιατί μετά από τόσα χρόνια αντιλαμβάνεται πως η Πηνελόπη του είναι διττή όπως και αυτός ο νους της μελετάει πάντα κάτι άλλο. Γοητεύει τους μνηστήρες όπως γοήτευσε και ο ίδιος τους Φαίακες, κατέχει την ίδια ρητορική τέχνη λόγια σαν μέλι ψεύδεται με εξαιρετικό τρόπο επινοώντας τον συγκλονιστικό χωρισμό που ποτέ δεν συνέβη. Του είναι πιστή και κατορθώνει με την τέχνη της να πάρει τα γαμήλια δώρα από τους μνηστήρες για ένα γάμο που δεν θα γίνει ποτέ.
Ο Αντίνοος της προσφέρει ένα πέπλο και 12 καρφίτσες, ο Ευρύμαχος ένα περιλαίμιο από χρυσό και κεχριμπάρι ο Ευρυδάμαντας ένα ζευγάρι σκουλαρίκια με μαργαριτάρια και Πείσανδρος ένα περιλαίμιο. Μετά αποσύρεται στην κάμαρα της.
Το παλάτι είναι μια κυψέλη θορυβώδης. Οι μνηστήρες τρώνε και πίνουν ψιλοκουβεντιάζουν εκσφεντονίζουν το σκαμνί στον Οδυσσέα και η Πηνελόπη αντιλαμβάνεται για πρώτη φορά τον ξένο.
Ζητάει από τον Εύμαιο να τον φέρει κοντά της. Ο χοιροβοσκός της εξάπτει την περιέργεια μιλώντας της για τις ιστορίες του ξένου, πηγαίνει στην αίθουσα προσκαλώντας τον ξένο, αλλά αυτός αναβάλλει την συνάντηση για το βράδυ
όταν οι μνηστήρες θάχουν φύγει από το παλάτι. Το βράδυ έρχεται η ώρα της συνάντησης και η Πηνελόπη δεν τον αναγνωρίζει αλλά όπως το συνηθίζει θέλει να δοκιμάσει τον ξένο.
Ξένε μια πρώτη ερώτηση έχω για σένα ποιος είσαι και από πού ποια είναι η πατρίδα σου ποιοι είναι οι γονείς σου;
Αυτή είναι μια ερώτηση που επαναλαμβάνουν όλα τα πρόσωπα της Οδύσσειας ακόμη και ο Πολύφημος.
Όπως είχε κάνει και με τον Εύμαιο, ο Οδυσσέας ακολουθεί μια διττή τακτική. Από την μια ξεγελάει την Πηνελόπη, την σαγηνεύει και την φλερτάρει με τα γλυκά του λόγια, σαν να ήθελε να κατακτήσει την γυναίκα του φορώντας τα κουρέλια του ζητιάνου και να την κάνει να τον αγαπήσει παρά τα παλιόρουχα του. Από την άλλη αποκαλύπτεται τελευταία σε εκείνη έχοντας ήδη αποκαλυφθεί στους άλλους.
Έχει μια εμμονή σχεδόν επίμονη με την δοκιμασία.
Όλη η στοργή όλα τα συναισθήματα όλες οι διαισθήσεις πρέπει να υποχωρήσουν μέσα στην ψυχή του, μπροστά στην αναγκαιότητα ενός επιστημονικού ελέγχου ανελέητου σχεδόν. Όμως γιατί στην Πηνελόπη αποκαλύπτεται τόσο αργά;
Γιατί δεν την εμπιστεύεται προκειμένου να έχει ένα σύμμαχο ακριβό στην μάχη για τους μνηστήρες;
Είναι ένα μεγάλο ερώτημα με απόπειρες απαντήσεων.
Υπακούει στις υποδείξεις του Αγαμέμνονα και της Αθηνάς να μη εμπιστεύεται τις γυναίκες και να δοκιμάσει την γυναίκα του;
Όμως αυτός έχει την απόδειξη.
Στα λόγια της προς τους Μνηστήρες αναγνώρισε στην βασίλισσα την δική του Πηνελόπη, διπλή έξυπνη ερωτική οξυδερκή τον καθρέφτη του.
Ίδια και απαράλλαχτη με αυτόν. Γιατί δεν πετάει τα ρούχα του ζητιάνου να πει το όνομα του;
Εδώ έχουμε ανακαλύπτουμε την υψηλή την λογοτεχνική πανουργία του Ομήρου.
Άριστος ψυχολόγος, έχει στο μυαλό του μια αρχιτεκνονική κατασκευή γεμάτη αναβολές μετεωρίσεις καθυστερήσεις.
Η συνάντηση με την Πηνελόπη πρέπει να στέκει στην κορυφή και να πραγματοποιηθεί μονάχα όταν θα έχουν σκοτωθεί οι μνηστήρες. Παρά την ερώτηση της Πηνελόπης, ο Οδυσσέας όχι μόνο δεν φανερώνει το όνομα του αλλά λέει και κάποιο ψεύτικο. Συστήνεται σαν Αίθωνας.
Αρχίζει να αφηγείται μια από τις ψευδείς του ιστορίες και η Πηνελόπη κλαίει απελπισμένα.
Καθισμένος κοντά της συνεχίζει να κρύβεται και να αυτοελέγχεται. Η Πηνελόπη όπως και ο άνδρας της αγαπάει τις αποδείξεις επιμένει να ρωτάει τον ζητιάνο τι φορούσε ο Οδυσσέας όταν ταξίδευε στην Τροία.
Ούτε τώρα στην κορύφωση της συγκίνησης χάνει την δυσπιστία και τον αυτοέλεγχο και ο ζητιάνος φιλοτεχνεί το πορτραίτο του αληθινό του Οδυσσέα όπως ήταν πριν 20 χρόνια..
Υποκρίνεται πως δεν θυμάται καλά και επιχειρεί μια ακριβέστατη άσκηση της μνήμης αυτός ο άνθρωπος της μνήμης. Ιδού ο βασιλιάς, φορούσε ένα διπλό πορφυρό μανδύα με μια χρυσή πόρπη που απεικόνιζε ένα σκυλί να κρατά στα πόδια τους ένα ελάφι πολύχρωμο και φορούσε ακόμη ένα χιτώνα λεπτό και φωτεινό.
Όταν ο Οδυσσέας τα διηγείται όλα αυτά η Πηνελόπη μεταμορφώνεται.
Από την αρχή της είχε εξάψει την περιέργεια ο ζητιάνος. Τώρα τα συναισθήματα της είναι πιο έντονα. Τον εμπιστεύεται, του λέει πως ο χαρακτήρας της είναι φτιαγμένος από την μήτιν και τις απάτες και μοιράζεται μαζί του το όνειρό της.
Τον αποκαλεί αγαπημένο ξένο, νιώθει συγγένεια με αυτόν και ίσως τον ερωτεύεται κάτω από ρούχα της μεταμφίεσης του. Του προφέρει φιλοξενία την καλύτερη αλλά ο Οδυσσέας αρνείται στρώματα και κρεβάτια.
Ζητά μόνο να ξαπλώσει στον προθάλαμο πάνω σε ένα δέρμα βοδιού σκεπασμένος με μια προβιά και δέχεται να του πλύνει τα πόδια μια ασπρομάλλα γριά γυναίκα που έχει υποφέρει πολύ στην ψυχή της σαν και αυτόν. Ζητάει την τροφό του Τηλέμαχου, την οικονόμο του
την Ευρύκλεια.
Η αναγνώριση είναι άμεση και η ένταση μεγάλη.
Η Πηνελόπη έχει αφαιρεθεί σκέφτεται το όνειρο με τις 20 χήνες
και ο Οδυσσέα απαγορεύει στην Ευρύκλεια να φανερώσει το μυστικό. Το όνειρο που είδε η Πηνελόπη την τελευταία νύχτα είναι πολύ διαφορετικό.
Με την οξεία ευφυΐα της προσπαθεί να καταλάβει το όνειρο που την κυρίεψε αλλά και γενικά την φύση των ονείρων.
Επεξεργάζεται μια θεωρία για τα όνειρα, που όμοια της δεν συναντάται στο Ομηρικό κόσμο. Τα όνειρα είναι εν πρώτοις τρομερά γιατί έχουν μια δύναμη ανυπέρβλητη.
Κατόπιν είναι ανερμήνευτα το βάθος τους παραμένει μυστηριώδες για εκείνη και εμάς που διαβάζουμε.
Ο Όμηρος συμμερίζεται ως ένα βαθμό την θεωρία της μοιρασμένη ανάμεσα στην εμπιστοσύνη και την δυσπιστία για την σκιά.
Το όνειρο με τις χήνες δεν είναι καθόλου ανερμήνευτο γιατί διασαφηνίζεται με απόλυτη ακρίβεια σημείο προς σημείο εικόνα προς εικόνα ώσπου να απωλέσει κάθε ίχνος μυστηρίου. Αν κάποιος θέλει να ερμηνεύσει το όνειρο πρέπει να ακολουθήσει διπλό δρόμο.
Πρώτα να το εντοπίσει και να το υποδιαιρέσει στα στοιχεία του να μεταφράσει τις φαινομενικές εικόνες σε συμβολικές.
Έτσι κάνει ο Οδυσσέας παίζοντας τον ρόλο του αετού και του ζητιάνου. Ο αετός με το γαμψό ράμφος είναι ο ίδιος και οι χήνες που τσιμπούν το σιτάρι είναι οι μνηστήρες.
Είναι ένας καλός ερμηνευτής ονείρων. Συμπεριφέρεται σαν ένας σύγχρονος ψυχαναλυτής που απομονώνει τα στοιχεία και μεταφράζει τις επιφανειακές μορφές σε μορφές βάθους. Δεν μπορούμε να ταυτίσουμε την μορφή του πολύχρωμου μεταμορφωτή που ετοιμάζεται να διεκδικήσει τον κόσμο του πίσω με την μορφή του αυστηρού μαθητή της Βιέννης. Ανάμεσα στην ψυχανάλυση του βασιλιά της Ιθάκης και στο Φρόιντ υπάρχουν δύο διαφορές.
Τα φροϋδικά όνειρα προέρχονται από την τεράστια αποθήκη του παρελθόντος γεμάτη αισθήσεις και φαινομενικότητες που δεν μπορούν να αποκωδικοποιηθούν. Μέσω των αναλύσεων και των συνακόλουθων διακρίσεων και μεταφορών ο Φρουντ θέλει να κατανοήσει την ψυχή του ασθενούς να φέρει στο φως το απωθημένο και να το γιατρέψει.
Το όνειρο που ερμηνεύει ο Οδυσσέας δεν περιλαμβάνει μόνο το παρελθόν κρύβει κυρίως το μέλλον και θέλει να αποκαλύψει στην Πηνελόπη μια προφητεία ένα οιωνό και μόνο έτσι μπορεί να την γιατρέψει. Ο Φρόιντ δεν είχε τέτοιου είδους προφητικές φιλοδοξίες. Η δεύτερη διαφορά βρίσκεται στο ότι τα σύγχρονα όνειρα υπόκεινται στην ίδια αναλυτική τεχνική τα ομηρικά όμως διαιρούνται σε δυο ομάδες.
Όπως υποστηρίζει η Πηνελόπη και ο Όμηρος συμφωνεί μαζί της,
τα όνειρα βγαίνουν αληθινά από τις διάφανες κεράτινες πύλες ενώ τα αλλά από τις σκιερές φιλντισένιες δεν πραγματοποιούνται και φέρνουν δυστυχία. Το όνειρο με τις χήνες αφορά εν μέρει το παρελθόν και το παρόν. Ο Όμηρος το ερμηνεύει και αποκαλύπτει μια αλήθεια η οποία εξέπληξε πολλούς αναγνώστες και η Πηνελόπη το αγνοεί παντελώς ,
Αισθάνεται κάποια τρυφερότητα για τους μνηστήρες χήνες και νιώθει κάποια εχθρότητα ακόμη ασυνείδητη για τον τρομερό σύζυγο αετό και αμείλικτο εκδικητή ο οποίος όπως ελπίζει η ίδια ετοιμάζεται να γυρίσει την Ιθάκη.
Το άλλο μέρος αφορά το μέλλον. Εδώ όλο το φως πέφτει στον Οδυσσέα που εμφανίζεται δυο φορές σαν αετός με ανθρώπινη φωνή που προφητεύει μέσα στο όνειρο και έξω από το όνειρο σαν ζητιάνος που επιδοκιμάζει την ερμηνεία που δίνει ο αετός.
Η άλλη ερμηνεύτρια του ονείρου η Πηνελόπη είναι αναποφάσιστη. Αγνοεί αν το όνειρο βγήκε από την κεράτινη ή φιλντισένια πύλη.
Αν θα επαληθευτεί και είναι πεπεισμένη πως είναι ψέμα βλέποντας τις χήνες να συνεχίζουν να τσιμπολογούν το σιτάρι όταν ξύπνησε και άνοιξε το παράθυρο. Ο Οδυσσέας δεν της αποκρίνεται.
Και η Πηνελόπη συζητά μαζί του το θέμα της δοκιμασίας του τόξου χωρίς να του πει ότι το ενέπνευσε η Αθηνά και νομίζει πως η συμβουλή της Αθηνάς σημαίνει ένα γάμο που η ίδια απεχθάνεται.
Ποτέ δεν την είδαμε τόσο απελπισμένη αμήχανη μετέωρη ταλαντευόμενη κομματιασμένη κυριευμένη από το πνεύμα της καταστροφής να δεχτεί αυτή την μοίρα.
Ποτέ δεν την είδαμε τόσο μεγαλειώδη όπως τώρα κάτω από αυτό το τραγικό φως. Ο Οδυσσέας επιδοκιμάζει το σχέδιο της Αθηνάς και καταλαβαίνει τι πρέπει να κάνει κρατάει τις σκέψεις για τον εαυτό του και της λέει πως ο άνδρας της θα γυρίσει πριν προλάβουν οι μνηστήρες να πιάσουν τα όπλα. Η σύζυγος δεν ανταποκρίνεται και με τρυφερή αυθορμησία λέει στον ζητιάνο ότι της αρέσει να τον ακούει ότι τα λόγια του την δίνουν χαρά και παρηγοριά ότι θα μπορούσε να το ακούει χωρίς να κοιμηθεί αλλά η νύχτα έχει προχωρήσει και είναι καιρός να καληνυχτιστούν.. Ανεβαίνει στην κάμαρα της και ο Οδυσσέας πλαγιάζει στον προθάλαμο, αργεί να τον πάρει λυσιμελής ο ύπνος σκορπώντας τα βάσανα.
Εκείνη την στιγμή στο άνω δώμα η Πηνελόπη ξυπνάει και κάθεται στο κρεβάτι. Ικετεύει την Άρτεμη να την πάρει μακριά με ένα θανατηφόρο βέλος. Καθώς κοιμόταν είδε ένα όνειρο ανυπόφορο που της θύμισε το 2ο χρόνια απουσία του άνδρα της. Ονειρεύτηκε τον Οδυσσέα ότι ξάπλωσε κοντά της νέος ακόμη και κάνανε έρωτα και χάρηκε η καρδιά της γιατί φαινόταν και ο άνδρας της και η πράξη του έρωτα αληθινή. Τώρα που είναι ξύπνια κλαίει απελπισμένα.
Κάτω στον προθάλαμο ο Οδυσσέας ακούει το κλάμα της Πηνελόπης και ξυπνά. Μένει μεταξύ ύπνου και ξύπνιου και τους φαίνεται πως η Πηνελόπη τον αναγνώρισε και στέκει δίπλα κοντά στο πρόσωπο του.
Οι επιθυμίες των δύο συζύγων διασταυρώνονται και οι αφηγηματικές γραμμές εναλλάσσονται κοιμάται ο Οδυσσέας, ξυπνά η Πηνελόπη, ξύπνιος ο Οδυσσέας, κοιμάται η Πηνελόπη μέχρι που οι δυο γραμμές ενώνονται σε μία. Και οι δυο σύζυγοι είναι ξύπνιοι.
Δύο παράλληλες γραμμές χύνονται σε μια μονάχα σύμφωνα με την αρχή της αφηγηματικής συγχρονικότητας που ο Όμηρο αγαπάει βαθιά. Ο Οδυσσέας σηκώνεται απευθύνεται στον Δία ζητώντας ένα σημείο ένα οιωνό τον οποίο ο Ζευς στέλνει χωρίς χρονοτριβή και είναι μια βροντή σε έναστρο και ανέφελο ουρανό που αντιλαμβάνεται σαν μαρτυρία της θεϊκής προστασίας. Κατόπιν έρχεται και δεύτερος οιωνός με μια γριά που αλέθει στάρι στη μυλόπετρα και καταριέται τους μνηστήρες. Στο μεγάλο σπίτι ξυπνά. Οι δούλες ανάβουν την φωτιά στο τζάκι. Ο Τηλέμαχος σηκώνεται ντύνεται ζώνεται το σπαθί του δένει τα σανδάλια του παίρνει το ακόντιο και βγαίνει με τα σκυλιά από το σπίτι. Οι δούλες κάνουν τις δουλειές, οι εργάτες τα ξύλα, ο Εύμαιος φέρνει τρία γουρουνάκια και ο Φιλοίτιος μια αγελάδα και μια κατσίκα…
Ο Οδυσσέας βλέπει και ακούει την ζωή του που ξαναρχινά όπως κάθε πρωί.
Η ώρα έφθασε.
Και ο κύκλος του χρόνου σχεδόν έχει κλείσει.

Ελεύθερη απόδοση από τον βιβλίο του Πιέτρο Τσιτάτι
Η πολύχρωμη σκέψη του Οδυσσέα.

Οι πολεμιστές της Λάϊον
ερμηνεύουν το όνειρο της Πηνελόπης
στην 21 η ραψωδία την Ομηρική