Μ. 2000 Χάρες και… 9 Μούσες!

Ας χορέψουν για το νέο έτος
... μαζί με τον Μουσηγέτη τους!

.

Μ ούσες:

Ο χορός της Αρμονίας!

.

Η Καλλιόπη προστάτιδα της επικής ποίησης και της ρητορικής τέχνης,

η ομορφιά της καλής όψης του λόγου

η Τερψιχόρη προστάτιδα της λυρικής ποίησης και της όρχησης,

η ευχαρίστηση του ρομαντικού, η λεπτότης, ο ρυθμός

η Ερατώ προστάτιδα της ερωτικής ποίησης,

η δύναμη του Έρωτα

η Θάλεια της βουκολικής ποίησης και της κωμωδίας

η θαλερότης της θείας άλης, η χαρά,

η Μελπομένη της αφήγησης και της τραγωδίας,

το μέλι της σκέψης, του στοχασμού

η Ευτέρπη της αύλησης,

η γοητεία ενός μαγεμένου αυλού

η Πολυμνία των θεϊκών ύμνων,

το τραγούδι των θεών

η Κλειώ προστάτιδα της ιστορίας,

το κλειδί της δόξας

και η Ουρανία προστάτιδα της αστρονομίας,

η ομιλία των άστρωνΟι μαθητές λοιπόν του δευτέρου βαθμού μπορούσαν μαζί με τον δάσκαλο τους να μπουν στο εσωτερικό του κυκλικού ναού, γι αυτό λεγόταν και εσωτερικοί. Στο εσωτερικό μπορούσαν επίσης να μπουν και οι φυσικοί , που μαζί με τους μαθηματικούς αποτελούσαν τους εσωτερικούς. Εδώ έβλεπε κανείς τις εννέα μούσες από μάρμαρο γύρω από την Εστία.

Μπροστά από τις μούσες φώτιζε θεία φλόγα.Ο Πυθαγόρας δίδασκε τους μαθητές του μυώντας τους να πλησιάσουν το μέγα Ον, την προσομοίωση προς Αυτό και την τελειοποίηση τους.

.

ΟΙ ΜΟΥΣΕΣ ΑΥΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΓΝΗΣΙΑ ΟΜΟΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΘΕΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ,

ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ ΤΗΝ ΑΥΛΟΝ ΚΑΙ ΥΠΕΡΟΧΟΝ ΩΡΑΙΟΤΗΤΑ ΘΑ ΑΤΕΝΙΣΕΤΕ ΕΝΤΟΣ ΣΑΣ.

.

Οπως δε αυτές προσβλέπουν προς το φως της Εστίας από το οποίον εκπορεύονται και το οποίον δίδει σε αυτές κίνηση, τον ρυθμό και την μελωδία, έτσι και εμείς οφείλουμε να βυθισθούμε στο κεντρικό Πυρ του Σύμπαντος, στο Θείον Πνεύμα, για να διαχυθούμε, να γίνουμε ένα με αυτό, τότε θα μπορέσουμε να διεισδύσουμε στην Ουσία του.

Το δικό σας δε Ον, η ψυχή σας δεν είναι άραγε ένας μικρόκοσμος, ένα μικρό σύμπαν, εκτός του ότι είναι γεμάτη τρικυμίες και διενέξεις;

.

Έργο σας είναι να πραγματοποιήσετε την ενότητα με Αρμονία .

Τότε και μόνο τότε ο θεός θα κατέλθει στην συνείδησή σας, τότε θα συμμετάσχετε της εξουσίας του και θα μεταβάλετε την Θέληση σας σε λίθο της Εστίας,

στον βωμό Εστίας, στον θρόνο του Διός.
Ποια μούσα θα διαλέξετε

για το χορό... του νέου έτους?

.

2009 πολεμιστές της Λάϊον

...σας εύχονται ένα παραμυθένο

μαγικό αρμονικό Χορό των 9 Μουσών

... αυτόν τον Χρόνο!

Χ. Τρεις Χάριτες

Χ άρις:

Η κάθοδος του Πνεύματος!
Ευθυγράμμιση της αντίληψης των εξωτερικών ακτίνων
με τις εσωτερικές του φωτεινού πλέγματος του Ανθρώπου.

Είσαι.... ένα περιστέρι!

Είσ' ένα περιστέρι που πετάς στον ουρανό
πάμε να βρούμε ένα αστέρι
σ' ένα κόσμο μακρινό

Έλα ένα βρούμε έν' αστέρι
που πετά ψηλά ψηλά στον ουρανό

Είσαι ένα καρδιοχτύπιμου 'χεις κόψει τα φτερά
έλα πάρε μου τη λύπη
έλα δωσ' μου τη χαρά

Είσαι ένα καρδιοχτύπι
μου 'χεις κόψει τα φτερά

Τα γαρίφαλα σου μέτρα
σ' αγαπώ όσο κανείς
κάνω την καρδιά μου πέτρα
και προσμένω να φανείς

Έλα και σε περιμένωστη γωνιά του δρόμου να φανείς

Είσαι ένα περιστέρι;
Τρεις χαρούμενοι πολεμιστές της Λάϊον
21ος Αιών

Α. Μαγικές ασκήσεις για την Ήρα

 

Α. Ήρα!Η μεγάλη ηρωική ψυχή του Κόσμου, που δημιουργεί τους ήρωες και φτιάχνει τους καινούργιους Γαλαξίες, για να ταξιδεύουν τα παιδιά της.
Η Ήρα,

ο μεγάλος και φανερός έρωτας ,του Ζήνοος Διός, του Νου του Ανθρώπου, είναι η άξια και ισότιμη σύντροφος του και σύζυγος, στον ίδιο ζυγό, συζευγμένοι και μερικές φορές διαιρεμένοι.
Οι καυγάδες και οι συγκρούσεις του βασιλικού ζευγαριού ανιστορούν και σκιαγραφούν όλες τις περιπέτειες, τις ρήξεις, αλλά και την ένωση του νου και της ψυχής του ανθρώπου.Η πρώτη κυρία του Ολύμπου, που όλοι σηκώνονται όταν εμφανίζεται, με το στεφάνι, το φωτοστέφανο στο κεφάλι της και την αύρα μιας ολοκάθαρης πνευματικής ψυχής, είναι και η μεγάλη μνήμη του κόσμου, η άλλη μορφή της συζύγου του Δία, η Μνημοσύνη.Είναι η παγκόσμια βιβλιοθήκη, τα ακασικά πεδία, όπου καταγράφονται όλα, οι πράξεις, τα λόγια ακόμη και οι σκέψεις των ανθρώπων και συνδέεται με την Σελήνη τον Καρκίνο και το 4ον οίκο ενός ωροσκοπίου.
Η ανακεφαλαίωση, η ανασκόπηση είναι μια τεχνική που χρησιμοποιεί ο πολεμιστής για να εξετάσει , να ξαναζήσει τις εμπειρίες της ζωή του και γίνεται με δύο τρόπους.
Ο ένας είναι η τυπικότητα, να φτιάξουμε μία λίστα των περιστατικών και των προσώπων , ξεκινώντας από τα πιο πρόσφατα και προχωρώντας προς τα πίσω, έως την πρώτη ανάμνηση.
Ο δεύτερος είναι η ρευστότητα, να τα ξαναθυμηθούμε ανακατωμένα.
Η επίμονη στην ενθύμηση και των πιο ασήμαντων λεπτομερειών, είναι απαραίτητη, για να ακονίσει κανείς την ικανότητα... να «θυμάται» και να στοχεύσει στην ολότητα του Εαυτού.Αυτή η ενθύμηση συνεπάγεται ότι λαμβάνει υπόψη όλες τις φυσικές λεπτομέρειες του περιβάλλοντος, του χώρου και του περιστατικού.
Να θυμηθεί, τα έπιπλα, τις κουρτίνες τα ρούχα και να εισπνεύσει την ενέργεια που άφησε πίσω του ασυνείδητα.
Η ανασκόπηση του περιστατικού απαιτεί να αναπνέει κάποιος βαθιά, ταλαντώνοντας το κεφάλι του , σαν να κάνει αέρα, αργά και μαλακά και ρυθμικά, από την μια πλευρά στην άλλη, ξεκινώντας από τα αριστερά.
Εισπνέει έτσι τα συναισθήματα που διασκορπίστηκαν στο χώρο και εκπνέει τις δυσάρεστες σκέψεις και τα εξωγενή αισθήματα που έμειναν μέσα του δημιουργώντας "τις μαύρες τρύπες" και την διαρροή της ενέργειας.
Το μυστήριο της ανακεφαλαίωσης, βρίσκεται στην μαγική διεργασία της αναπνοής.
Η αναπνοή είναι μια ζωτική θεία λειτουργία, και μέσω αυτής μπορείς να παραδώσεις στην θάλασσα της αντίληψης , ένα πιστό αντίγραφο των εμπειριών σου και να πάρεις πίσω την υγιή νεότητα και την ζωτική σου δύναμη.Η έλλειψη εσωτερικής αυτοπειθαρχίας των ανθρώπων τους εμποδίζει να διαχωρίσουν τις δύο δυνάμεις
και παρασύρονται στην αναμόχλευση και των μαζοχισμό των αναμνήσεων ιδίως των οδυνηρών.
Σε αυτά τα πεδία, σε αυτή την βιβλιοθήκη και την κοσμική θάλασσα της μνήμης,

θα φθάσει ο πολεμιστής μέσω της ανακεφαλαίωσης , να δει τα εγγραμμένα και να πάρει πίσω την ζωτική του δύναμη, διαχωρίζοντας τη εμπειρία από... την ταινία.
Αντιστοιχεί με τον Άθλο της Λερναίας Ύδρας του Ηρακλή,
το τέρας που μας κατατρώει αδηφάγα.Το παρελθόν, το προσωπικό μας παρελθόν και ο τρόπος που ασχολούμαστε και προσκολλούμαστε σ’αυτό.

Κουβαλούμε μαζοχιστικά την αυτολύπηση μας, τις μίζερες εμπειρίες μας και η Λερναία Ύδρα απλώνει τα πλοκάμια της και μας καταβροχθίζει με τα 9 κεφάλια της.Στην πραγματικότητα όλες οι ιστορίες των ανθρώπων μοιάζουν απελπιστικά. Η συλλογή αναμνήσεων, μας φθείρει μας γεράζει και ταυτόχρονα μας κάνει τόσο ηλίθια υπερόπτες.

Αρκετές φορές προκαλεί την ανίατη ασθένεια του καρκίνου, που συνδέεται με το ομώνυμο ζώδιο.Παλιά , όταν είχαν την πλήρη ισχύ τους τα μυστήρια, αυτό το νόημα είχε η εξομολόγηση.Θεράπευε το ενεργειακό σώμα του ανθρώπου.Έκλεινε τις πληγές, τα τραύματα.Σήμερα που η ανθρωπότητα έχει ενηλικιωθεί, πρέπει ν’αναλάβουμε την ευθύνη του εαυτού μας σαν ενήλικες πιά και να ξεκαθαρίσουμε με το παρελθόν μας.

Μπορούμε να διαλέξουμε ένα σύννεφο ένα δέντρο ένα λουλούδι . ..
Να διηγηθούμε την ιστορία μας ,να νιώσουμε θεατές του δράματος και να ξεμπερδέψουμε με αυτήν.Η πλήρης και μεθοδική ανασκόπηση της ζωής μας, θα λύσει πολλά από τα προβλήματα της υγείας, αν θέλει κάποιος να τα λύσει,

αρκετές φορές αυτός είναι ενας τρόπος να επιζητούμε και να επισύρουμε την προσοχή και των οίκτο των άλλων.Πίσω από τις αρρώστιες κρύβεται μια αρρωστημένη λογική.

Πρέπει να θελήσουμε ν’αποφασίσουμε να είμαστε υγιείς!
Η σπηλιά του Κύκλωπα αντιστοιχεί στον Καρκίνο, που ο Πλάτωνας ονόμαζε "Πύλη του ανθρώπου», και ο πολυδιάστατος μύθος συνδέει και συνδέεται με πολλά.
Επισημαίνει τον ρόλο του μικρού τυράννου που πολλές φορές βρίσκεται στον οικογενειακό χώρο.
Την τύφλωση του τρίτου ματιού, ενός μωρού που ζει στην μήτρα και στο ναγουάλ

και «βλέπει», αλλά δεν μπορεί ακόμη να σκεφτεί και να μιλήσει, και τρέφεται με το γάλα και δεν γνωρίζει το κρασί και την οδυνηρή του έξοδο στον κόσμο του ορθολογισμού και του λόγου και του νησιού του τονάλ .
Η λευκή Χιονάτη έχει πολλά από τα στοιχεία ενός τρυφερού Καρκίνου , που αναζητεί στο σπιτάκι των νάνων προστασία και αγάπη παίρνοντας λίγο από την τροφή τους και περιμένοντας... το βασιλόπουλο.
Το βιοχημικό του άλας είναι το Φθοριούχο Ασβέστιο, το ελαστικόν άλας,απαραίτητο για τις μέλλουσες μητέρες, επειδή είναι σημαντικό οι ιστοί να έχουν ελαστικότητα για να βοηθήσουν το τοκετό και να εμποδίσουν την χαλάρωση μετά.
Η Σελήνη και ο Καρκίνος συμβολίζουν αρχετυπικά την μητρότητα, αλλά η σχέση τους με την αναπαραγωγή δεν σχετίζεται με την τεκνοποία μόνο με την δυνητική δύναμη, την γονιμότητα. Περιλαμβάνουν και τον μεγάλο απλανή, στις 14 μοίρες, του ζωδίου, τον Σείριο.Στα θηλυκά ζώδια σε ένα ωροσκόπιο φτιάχνει την αριστερή πλευρά
της πιστής και αφοσιωμένης συζύγου της Πηνελόπης,
ενώ σε αρσενικά ζώδια θα μπει πίσω στην Σκιά για μια γυναίκα, δημιουργώντας καυγάδες ασυνεννοησίες και ζήλιες, με τον σύντροφο.
Θα δημιουργήσει μέρος της Άνιμα για ένα άντρα, συναντώντας τις γυναίκες της ζωή του, με την υπερβολή της θεάς.
Σε ένα δέντρο, είναι οι ρίζες του, από όπου αντλεί τροφή και νερό για να αναπτυχθεί.
Στο φυσικό σώμα το ενεργειακό κέντρο είναι στο στομάχι και στο στήθος φυσικά
των γυναικών , που θα θηλάσουν τα μωρά.
Ο κούκος συμβολίζει την Άνοιξη μιας ψυχής και την γέννηση του ανθρώπου όταν ενωθεί με τον νου Δία, σε ένα φυσικό σώμα.
Τα σανδάλια της είναι χρυσά γιατί προστατεύεται από την υλικές γήινες επιθυμίες και δεν πατάει κατευθεία στην γη.

Λουομένη σε καθαρά ύδατα πηγών, αναδύεται νέα παρθένος ξανά.

Τα παιδιά της είναι η Ήβη, η Ειλείθυια, η Άγγελος, ο Άρης και ο Ήφαιστος.
Είναι η θεά του γάμου, της οικογένειας, του 9μηνου τοκετού, με το 9πηχο, κόσμημα της Ειλείθυιας .

Το Ταώς , το εντυπωσιακό παγώνι, στολίζει τον Θρόνο της και η ψυχή όταν ανθίζει σε μια Άνοιξη διαρκή είναι πάντα νέα και επιβλητικά, εκθαμπωτικά, πολύχρωμα, φτερωτά πανέμορφη Βασίλισσα, του Ολύμπου!

.

από τα μυστικά μονοπάτια,

της αστρολογίας

...του 21ου Αιώνα

Α. Μία μητέρα και ένας πατέρας

...Και το παιδί
.

Η ποσότητα και η ποιότητα της ενέργειας
Η πολικότητα Καρκίνου-Αιγόκερω
Οι γονείς
Ήρα-Ζευς
Η αφή

Α. Ήρα- Ζευς
Κάθε ανθρώπινο ον, αρχίζει να σχηματίζεται από την στιγμή της σύλληψης και την σύντηξη της ενέργειας ενός ωαρίου και σπερματοζωαρίου, παίρνοντας μαζί την ενέργεια των γονέων του και τα κληρονομικά χαρακτηριστικά.
Αυτή είναι η θυσία που κάνουν οι γονείς για τα παιδιά και είναι καλό αυτή η απόφαση και η πράξη της δημιουργίας ενός καινούργιου ανθρώπου να γίνεται συνειδητά και υπεύθυνα όχι τυχαία και υπακούοντας σε ένα απλό γενετήσιο ένστικτο.
Οι οραματιστές "βλέπουν" στο φωτεινό πλέγμα του ανθρώπου την δημιουργία των παιδιών από την εμφάνιση καφέ και μαύρων κηλίδων, που μερικές φορές υπάρχουν και στο φυσικό σώμα.
Το φύλλο του παιδιού καθορίζεται από τον πιο «δυνατό « ενεργειακά " γονέα κατά την διάρκεια της ερωτικής πράξης και της σύλληψης.
Έτσι "ισχυρές γυναίκες" κάνουν συνήθως αγόρια και αρσενικούς γιούς.
Η απόφαση να γίνει κάποιος πατέρας και μητέρα είναι μια πολύ σημαντική απόφαση και τελεσίδικη. Δεν μπορεί να αναιρεθεί ή να το μετανιώσει ...κάποιος, έχοντας δημιουργήσει το παιδί .
Οφείλει να είναι υπεύθυνος για την απόφαση, την πράξη και το αποτέλεσμα
Για πάντα.
Και για αυτό ίσως χρειάζεται πέρα από τα σχολεία των παιδιών να υπάρχουν και σχολεία γονέων.Η πρωταρχική ποσότητα ενέργειας που έλαβε χώρα εξ αιτίας μιας σεξουαλικής πράξης, υπόθεση 8ου οίκου, του Σκορπιού, συντηρείται για 9 μήνες, στον 4ον οίκο, μητέρα, ρέουσα από τον 10ον οίκο, πατέρα.
Αυτό καθορίζει τις συνθήκες σύλληψης και τις ενδομήτριες εμπειρίες, προσδιορίζοντας την ψυχολογική συναισθηματική και ενεργειακή κατάσταση των γονέων και κατά συνέπεια την βάση υποδομή, το υλικό, που θα αρχίζει να χτίζεται ο καινούργιος νέος άνθρωπος.

Είναι η «προίκα» αυτό το υλικό, η κληρονομικότητα του νέου όντος, που ετοιμάζεται κάποια στιγμή να γεννηθεί, να εμφανιστεί με την μορφή του , παίρνοντας την πρώτη αναπνοή και έχοντας ένα ωροσκόπιο.
Η ζωή ξεκινάει με την σύλληψη και εμφανίζεται με την γέννηση.
Αρχετυπικά, ο 10ος οίκος, είναι ο Βορράς και συνδέεται με τον Αιγόκερω, το ζώδιο της εξουσίας και του πατέρα.
Ο 4ος οίκος είναι ο Νότος, ο Καρκίνος, η μεγάλη μητέρα, που προστατεύει το έμβρυο 9 μήνες και το αναθρέφει με την βοήθεια της τροφού, Γης-Δήμητρας από τον 2ον οίκο.
Η Σελήνη, η μεγάλη ψυχή του κόσμου, η Ήρα και ο κυβερνήτης του 4ου οίκου δείχνουν την ενεργειακή κατάσταση της μητέρας μας, όταν μας κυοφορούσε και τα πρώτα χρόνια της παιδικής ηλικίας, μέχρι την ανάπτυξη του λόγου και του
Ερμή, γύρω στα τέσσερα.
Εκτός από την ποσότητα της ενέργειας που μας έδωσε και την αναπνοή που μπόρεσε να πάρει την στιγμή του οργασμού,
Δείχνουν την ικανότητα της πέψης, της αφομοίωσης της τροφής σαν αποτέλεσμα αυτής της ενεργειακής προσφοράς, του μεταβολισμού, καταβολισμού της διάσπασης και αναβολισμού της σύνθεσης.
Δεν είναι σημαντικό μόνο τι τρώμε αλλά και πόσο έχουμε την δυνατότητα να επεξεργαστούμε και να αξιοποιήσουμε αυτά τα συστατικά της τροφής που τρώμε.
Τόσο οι ενδομήτριες εμπειρίες όσο και τα βιώματα της παιδικής ηλικίας καθορίζουν την κατοπινή μας εξέλιξη, σαν αποτέλεσμα αυτού του πρωταρχικού δυναμικού.Του δυναμικού που δείχνει πόσο αποδεκτοί γίναμε από τους γονείς μας και της σχέσης που είχανε μεταξύ τους την εποχή αυτή καθώς και τα συναισθήματα τους.
Τα παιδιά που γεννήθηκαν από ερωτευμένους γονείς, νέους σε επαφή, χωρίς πολλές σεξουαλικές καταχρήσεις, σε επαφή με την φύση και η μητέρα πήρε την αναπνοή την στιγμή της σύλληψης, είναι παιδιά υψηλής ενεργειακής στάθμης.
Συνήθως ΄όμως είμαστε αποτέλεσμα ενός βαριεστημένου έρωτα, γιατί οι γονείς δεν ξέρανε να χειριστούνε σωστά και άψογα την σεξουαλική τους δύναμη και ενέργεια.
Είμαστε υποχρεωμένοι τότε, να βαδίσουμε σε ένα μονοπάτι γνώσης με άψογη χρήση της ενέργειας και των συνηθειών μας
Μια σημαντική μέθοδος για την εξοικονόμηση της είναι η μείωση του εγωισμού και η ανακεφαλαίωση της ζωής μας..
Ο Άθλος του Ηρακλή που κόβει τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας και των αναμνήσεων που ξεφυτρώνουν συνέχεια φανερώνει και την δυσκολία ενός τέτοιου εγχειρήματος.
Η σπηλιά του Κύκλωπα αντιστοιχεί στον ζώδιο του Καρκίνου

και την έξοδο από την σπηλιά -μήτρα,

του Οδυσσέα.

Η αφή είναι η πρώτη και σημαντική αίσθηση για τον άνθρωπο.

Το άγγισμα και μια... ζεστή αγκαλιά!

.

από τα μυστικά μονοπάτια,

της αστρολογίας

...του 21ου Αιώνα

Π. Ένα σπήλαιο με Δώρα

Π ορφύριος:
Δύο πόρτες έχει… η Ζωή!
.

Τι τέλος πάντων υποδεικνύει αινιγματικώς, ο Όμηρος,
Αναφερόμενος στο σπήλαιο της Ιθάκης,
Οδυσ. ν 102-112

Σαν πρόβαλε το φωτερό τ' αστέρι που στα ουράνιατης νυχτογέννητης αυγής

πρωτομηνάει τη φέξη,
95
το πλοίο το πελαγόδρομο ζύγωνε πια στο Θιάκι.
Βρίσκετ' εκεί του Φόρκυνα, του πελαγήσου γέρου,κάποιο λιμάνι, και σ' αυτό δυό κάβοι που προβάλλουν,βραχόσπαρτοι, προς την μπασιά του λιμανιού συγκλίνουν,κι όξω κρατούν τα κύματα που οι τρικυμιές σηκώνουν·
100
μα μέσα τα καλόφτιαστα συχάζουνε καράβια,δίχως δεσίματα, άμα μπουν και βρούνε αραξοβόλι.Είναι κι ελιά μακρόφυλλη βαθιά μες στο λιμάνι·και δίπλα της αχνόθαμπη σπηλιά χαριτωμένη,ιερό λημέρι των Νυφών που λέγουνται Ναϊάδες.
105
Κροντήρια και διπλόχερες λαγήνες εκεί βρίσκεις,που τα μελίσσια μέσα τους πηγαίνουν και φωλιάζουν.Είναι και πέτρινοι αργαλειοί περίτρανοι, που οι Νύφεςφαίνουν σκουτιά πορφυρωτά που βλέπεις και θαμάζεις.Έχει κι αστείρευτα νερά, και θύρες δυό· μιά θύρα
110
προς το Βοριά που δύνουνται ν' αυλίζουνται και ανθρώποι,κι η άλλη, θεϊκιά, προς το Νοτιά, που ανθρώποι δεν περνάνε,μόνε είναι των αθάνατων η θύρα εκείνη δρόμος.

Αυτά από πριν γνωρίζοντας μπήκαν εκεί ν' αράξουν,και το καράβι στη στεριά έξω έπεσε ως τη μέση·
115
με τέτοια ορμή το σπρώχνανε στα ομπρός οι λαμνοκόποι.Και στη στεριά σα βγήκανε απ' το γερό καράβι,πρώτ' απ' το πλοίο το κουφωτό τον Οδυσσέα σηκώσαν·με το σεντόνι το λινό και το λαμπρό στρωσίδιστην αμμουδιά τον έθεσαν καθώς βαριοκοιμόταν,
120
κι ύστερα βγάλαν τα καλά που οι Φαίακες του δώκανπου ερχόταν με της Αθηνάς τη χάρη στη πατρίδα.Τά 'θεσαν όλα στης ελιάς τη ρίζα σωριασμένα,όξω απ' το δρόμο, μην τα δη περαστικός κανένας,και πάη και τα πειράξη πριν ξυπνήση ο Οδυσσέας.Τι θέλει να συμβολίσει δια του σπηλαίου τούτου με δύο θύρας;
Αυτό που λέγεται Ιερόν των Νυμφών που καλούνται Ναϊδες.
Ποιος θα πίστευε ότι οι θεοί, υφαίνουν θαλασσοπόρφυρα ενδύματα σε σκοτεινά σπήλαια επάνω σε λίθινους αργαλειούς
Και ότι αυτά είναι… ορατά.Το σπήλαιον έχει δύο θύρες άλλες κατασκευάστηκαν για τους ανθρώπους και άλλες για τους θεούς.
Οι πρώτες προσιτές στους ανθρώπους, είναι στραμμένα προς τον Βοράν ενώ οι προορισμένες για τους θεούς προς τον Νότον.
Τα Άντρα και τα Σπήλαια θεωρούνται ιερά γιατί συμβολίζουν την ύλη
Από την οποία δημιουργείται ο κόσμος.
Επειδή όμως η ύλη είναι ρευστή και στερημένης μορφής, υιοθετείται το ρέον ύδωρ της υγρασίας των σπηλαίων και το σκότος αυτών το ηεροειδές ως σύμβολον ων ιδιοτήτων του κόσμου.
Κατά το μέρος της ύλης λοιπόν ομιχλώδης είναι ο κόσμος, χάριν της συνθέσεως με το είδος, μορφή, και της διακοσμήσεως του , ονομάσθη κόσμος, αρμονικό κατασκεύασμα και είναι ωραίος και αξιαγάπητος.
Εις τας κατωτέρας θειας οντότητας, τας νύμφας αφιέρωσαν τα ύδατα που στάζουν ή πηγάζουν εντός των σπηλαίων , και αυτές τις νύμφες ονομάζουμε Ναϊδες.
Εις τα Ναίδας, που εφορεύουν των πηγών και των υδάτων, τα οποία
«νάουσι», αναβλύζουσι ρύακες, φανερώνει ο ύμνος στον Απόλλωνα.
Ναίδας νύμφας λέγομε και τις δυνάμεις εφορεύουν επί των υδάτων και όλες ομού εις γένεσιν ενσάρκωση κατερχομένας ψυχάς.
Διότι ενόμιζον ότι προσήγγιζον οι ψυχές το ύδωρ επειδή έχει θεία πνοή.Ο Ηράκλειτος είπε δια τα υγράς ψυχάς δεν είναι ευχαρίστηση ο θάνατος
Αλλά η πτώση εις την γένεσιν:
«Εμείς ζώμεν τον θάνατον εκείνων και εκείναι ζουν το ιδικό μας θάνατον»
Αποκαλεί δροσερούς όσους πρόκειται να γεννηθούν καθώς έχουν υγράς τα ψυχάς.
Ναίδες των υδάτων είναι οι ψυχές , νύμφες που κατέρχονται σε ενσάρκωση, όθεν και τις γυναίκες που πρόκειται να νυμφευτούν
Και συνενούνται μετά των ανδρών ομοιάζει με την γένεσιν των και τις λούζουν με ύδατα.
Δια τούτο και κατάλληλον δια αυτάς Ιερόν επί της Γης δύναται να είναι Σπήλαιον αξιαγάπητον ομιχλώδες κατ εικόνα του Σύμπαντος, εντός του οποίου οι ψυχές διανέμουν.
Ως σύμβολα των υδριάδων Νυμφών ας ορίσουμε λίθινους κρατήρες και αμφορείς.
Αυτά είναι και σύμβολα του Διόνυσου, προσφιλή σε αυτόν ένεκα του δώρου της αμπέλου παρά του θεού, αφού από πυρ εκ του Ουρανού ωριμάζει ο καρπός αυτής.
Επάνω και γύρω από τα οστά γίνεται η σαρκοποιία και καλούνται λίθινα και λίθινοι οι αργαλειοί.Τα θαλασσοπόρα υφάσματα προσομοιάζουν την σάρκα που υφαίνεται από τα αίματα.
Αλλά γιατί είναι αμφορείς γεμάτοι από κερήθρας και όχι από ύδωρ,
Τιθαιβώσσουσι μέλισσες!
Εις τους μυουμένους εις τα Λεοντικά χύνουν μέλι αντί ύδατος δια να νίψουν τας χείρας τους.
Διατί δια ένα Μύστη είναι καθαρτικόν το πυρ και δεν χρησιμοποιούν ύδωρ ως εχθρικό προς αυτό.
Καθαρίζουν δε με μέλι και την γλώσσα από κάθε τι το βλάσφημον.
Επειδή λαμβάνεται το μέλι δια τον καθαρμόν των φυσικών μολύνσεων και της επιθυμίας που οδηγεί εις καθοδόν γένεσιν, αυτό προστίθεται ως σύμβολον των Ναίδων.
Γιατί έχει δύο θύρας το Άντρον;
Ευρίσκεται η μέν θερινή τροπή εις το ζώδιον του Καρκίνου,Η χειμερινή εις το ζώδιο του Αιγόκερω.Εκ του Καρκίνου κατέρχονται οι ψυχές και εκ του Αιγόκερω
ανέρχονται, που είναι νότιος.
Οι Ρωμαίοι εορτάζουν τα Κρόνια, όταν ο Ήλιος φθάνει στον
Αιγόκερω τον Δεκέμβριο και Ιανουα την θύραν ονόμασαν
Και την κατάβαση των δούλων που ελευθερούνται.
Επειδή ΄έρχονται από την βόρειο πύλη οι ψυχές προς γένεσιν,
Δι αυτό παρέστησαν τον Βόρειο άνεμο ερωτικό.
Τον Νότον αποδίδοντες εις τους θεούς κατά το μεσημέρι, που μεσουρανεί ο Ήλιος και οι Πυθαγόρειοι διακηρύσσουν να μη μιλούν αποτίοντες φόρο τιμής μετά σιωπής στον θεό.
Γνωρίζει ο όμηρος και τας Πύλας του Ουρανού, τας οποίας εμπιστεύτηκαν εις τας Ωρας που κυριαρχούν των νεφώσεων, των οποίων κρατούν τα κλειδιά.Οι πύλες το Ήλιου, σημαίνουν το θερινό ηλιοστάσιο, εις τον Καρκίνο
Και το χειμερινό εις τον Αιγόκερω, περί τον Γαλαξία ετάχθησαν.
Εις νότιας περιοχάς μικροκαμωμένα γίνονται τα ΄σώματα,ενώ εις βόρεια μεγάλα.
Βορά θα πει τροφή .
Και ο άνεμος που πνέει από γη που παράγει άφθονα τρόφιμα έχει ονομαστεί βορράς.
Συμφωνούν με αυτά εις μεν το θνητόν και εις επαναγέννησιν υπαγόμενο γένος αρμόζουν τα βόρεια, εις δε το θειότερον τα νότια.`Η ελαία κατά το θέρος τα λευκά φύλλα της ανανεώνει , τον χειμώνα μεταβάλλονται σε λευκότερα και εις τα λιτανείας υψώνουν θαλερούς κλάδους οραματιζόμενοι το Λευκόν,
Να μεταβάλλουν χάριν αυτών τον σκοτεινόν των κίνδυνων.Εις τούτο το σπήλαιον , ο Όμηρος διδάσκει ότι πρέπει να κατατεθεί κάθε εξωτερικό υλικό απόκτημα και να περιβληθεί το σχήμα σε απλό ικέτη, τότε θα πλησιάσει την Αθηνά και θα μιλήσει μαζί της, αφού καθίσει υποκάτω της Ελαίας και περικόψει όλα τα κακόβουλα πάθη της ψυχής.

Νά, του παλιού θαλασσινού του Φόρκυνα ο λιμιώνας·να, κι η μακρόφυλλη η ελιά στου λιμανιού την άκρη,και δίπλα της η αχνόθαμπη σπηλιά, η χαριτωμένη,ιερό λημέρι των Νυφών που λέγουνται Ναϊάδες·εκεί 'ναι και το θολωτό το σπήλιο που σ' εκείνες
350
πολλές εσύ εκατοβοδιές καλόδεχτες τελούσες·να, και το Νήριτο βουνό, τ' ολόσκεπο από δάσια.»

Είπε, και σκόρπισε ο αχνός, και φάνη η γης τριγύρω·την είδε κι αναγάλλιασε ο πολύπαθος Δυσσέας,και χαίροντας σα φίλησε τη γης την πλουτοδότρα,
355
στις Νύφες προσευκήθηκε σηκώνοντας τα χέρια·
«Ώ Νύφες, κόρες του Διός, ν' αξιωθώ σας πάλεδεν τό 'λπιζα· σας χαιρετώ με τις γλυκειές ευκές μου,και δώρα θα σας φέρνουμε σαν πρώτα εμείς περίσσια,αν η νικήτρια η Αθηνά, του Δία η θυγατέρα,
360
ζωή μου δώση, και αντρειά στο γιό τον ακριβό μου. »

Κι η γαλανόματη Αθηνά του λάλησε και του είπε·«Θάρρος· γι' αυτά ας μη νοιάζεται καθόλου τώρα ο νους σου.Μόν' έλα, και τα πράματα στα βάθια τ' ώριου σπήλιουας πάμε ν' απιθώσουμε, κρυμμένα εκεί να τά 'χης·365
κατόπι συλλογιόμαστε τί 'ναι καλό να γίνη. »

Είπε, και μπήκε η θέαινα στο αχνόθαμπο το σπήλιο,για νά 'βρη τους κρυψώνας του· και τότες ο Οδυσσέαςτης έφερε τα χρυσικά και τα χαλκοστολίδια,και τα καλόφτιαστα σκουτιά που οι Φαίακες του χαρίσαν.
370
Κι αφού καλά τ' απίθωσε, βάζει τρανό λιθάριστου σπήλιου το έμπα η Αθηνά, του Δία η θυγατέρα.

Τότες καθίσαν στης ιερής ελιάς τη ρίζα οι δυό τους,

να δουν πως θα ξεκάμουνε τους άτιμους μνηστήρες..
Ποια δώρα φύλαξε ο Οδυσσέας

... στο Άντρο των Νυμφών;

.

ΟΙ ΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΛΑΪΟΝ

21ος Αιών

Α. Μια ευχή σε ένα Αστέρι

Α πόλλων!
Ανατολή του Ήλιου!

Ο τελευταίος χρησμός της Πυθίας Νικάνδρας:

Θάρθει η μέρα,
που ο Φοίβος Απόλλων
θα επιστρέψει και θα μείνει για πάντα!

Είθε να είναι κοντινή αυτή η ημέρα
που το Φως θα ξαναγυρίσει στις καρδιές των ανθρώπων
και θα διαλύσει τα σκοτάδια μιας μεγάλης
... μεγάλης νύχτας
και θα κάνει το Όνειρο... φωτεινή πραγματικότητα!

Έσεται ήμαρ;

ΟΙ ΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΛΑΪΟΝ
εκατομμύρια Αιώνες
μετά... την Γέννηση του

Α. Μια πέτρα που κυλάει παράλογα

Α θωότητα!

Έχουμε χάσει την αθωότητα;

Alber Camus

Τα βαθιά συναισθήματα, όπως τα μεγάλα έργα, έχουν πάντα μεγαλύτερη σημασία απ' αυτή που έχουν συνειδητοποιήσει πως εκφράζουν. Η συμπάθεια ή αντιπάθεια που νοιώθει μια ψυχή για κάτι οφείλεται στις συνήθειες της σκέψης ή της δράσης κι ακολουθεί τις συνέπειες που η ίδια η ψυχή αγνοεί. Τα μεγάλα συναισθήματα κουβαλάνε μαζί τους τον υπέροχο ή άθλιο κόσμο τους. Φωτίζουν με το πάθος τους έναν υπέροχο κόσμο όπου ξαναβρίσκουν το κλίμα τους. Υπάρχει ένας κόσμος ζήλειας, φιλοδοξίας, εγωισμού ή γενναιότητας. Ένας κόσμος, δηλαδή μια μεταφυσική και πνευματική στάση. Αυτό που ισχύει για τα ήδη καθορισμένα συναισθήματα ισχύει, ακόμα πιο πολύ, για τις συγκινήσεις που βασικά είναι τόσο ακαθόριστες και συγχρόνως τόσο "καθορισμένες", τόσο μακρινές και τόσο "κοντινές" με τις συγκινήσεις που μας προσφέρουν την ομορφιά ή μας προκαλούν το συναίσθημα του παράλογου."Η προσευχή", λέει ο Αλαίν, "έρχεται στη σκέψη τη νύχτα". "Πρέπει όμως το πνεύμα να συναντήσει τη νύχτα", απαντούν οι μυστικοί και οι υπαρξιστές. Έχουν δίκιο, δεν πρέπει όμως να συναντήσει τη νύχτα που γεννιέται κάτω απ' τα κλειστά μάτια με τη θέληση του ανθρώπου - νύχτα σκοτεινή και σιωπηλή που το πνεύμα πάει να χαθεί σ' αυτή. Θα πρέπει να συναντήσει τη νύχτα της φωτεινής απελπισίας - πολική νύχτα - που το πνεύμα μένει άγρυπνο, απ' όπου ίσως δημιουργηθεί η άσπιλη λάμψη που μέσα στο φως της γνώσης δίνει μορφή στο κάθε αντικείμενο. Εδώ, η ισορροπία συναντάει τη συγκινητική κατανόηση. Δεν υπάρχει πια το πρόβλημα του άλματος της ύπαρξης. Βρίσκει τη θέση του στη μέση της αιώνιας τοιχογραφίας της γεμάτης από ανθρώπινες στάσεις. Για το συνειδητό θεατή το άλμα αυτό είναι ακόμα παράλογο. Στα πλαίσια που πιστεύει πως μπορεί να καταλύσει αυτό το παράδοξο, το ξαναστήνει ολόκληρο. Τότε, συναισθάνεται. Τότε, όλα ξαναπαίρνουν τη θέση τους κι ο παράλογος κόσμος ξαναγεννιέται μέσα σ' όλο του το μεγαλείο, σ' όλη του την πολλαπλότητα.
Οι θεοί είχαν καταδικάσει τον Σίσυφο να κυλάει αδιάκοπα ένα βράχο ως την κορυφή ενός βουνού απ' όπου η πέτρα, με το βάρος της, ξανάπεφτε. Είχαν σκεφτεί, κάπως δικαιολογημένα, πως δεν υπάρχει πιο φοβερή τιμωρία απ' τη χωρίς όφελος κι ελπίδα εργασία.
Εάν πιστέψουμε τον Όμηρο, ο Σίσυφος ήταν ο πιο ήσυχος κι ο συνετότερος των θνητών. Μια άλλη, όμως, παράδοση τον παρουσιάζει σαν ληστή. Δε βλέπω εδώ καμιά διαφορά. Οι γνώμες διαφέρουν πάνω στα αίτια που τον ανάγκασαν να γίνει ο χωρίς κέρδος εργάτης του Άδη. Κατ' αρχάς του καταλογίζουν κάποια αστοχασιά με τους θεούς. Αποκάλυψε τα μυστικά τους. Η Αίγινα, κόρη του Αισώπου, αρπάχτηκε από τον Δία. Ο πατέρας ταράχτηκε απ' την απαγωγή και απευθύνθηκε στον Σίσυφο. Αυτός, που ήξερε για την αρπαγή, υποσχέθηκε στον Ασωπό να τον βοηθήσει, με τον όρο πως θα έδινε νερό στον Ακροκόρινθο. Για τους ουράνιους κεραυνούς, θα δεχτεί την ευλογία του νερού. Τιμωρήθηκε στον Άδη. Ο Όμηρος μας διηγείται επίσης ότι ο Σίσυφος αλυσόδεσε το Θάνατο. Ο Πλούτων δεν μπόρεσε να ανεχτεί το θέαμα της έρημης και σιωπηλής αυτοκρατορίας του. Έσπευσε να στείλει το θεό του πολέμου που ελευθέρωσε το Θάνατο από τα χέρια του νικητού του.
Λένε ακόμα πως όταν ο Σίσυφος ήταν ετοιμοθάνατος θέλησε να δοκιμάσει ανόητα την αγάπη της γυναίκας του. Τη διέταξε ν' αφήσει άταφο το πτώμα του στη μέση της δημόσιας πλατείας. Ο Σίσυφος ξαναβρέθηκε στον Άδη. Κι εκεί, θυμωμένος εξ αιτίας μιας υπακοής τόσο αντίθετης στην ανθρώπινη αγάπη, πήρε την άδεια από τον Πλούτωνα να επιστρέψει στη γη για να τιμωρήσει τη γυναίκα του. Μα όταν ξανάδε την όψη αυτού του κόσμου, γεύτηκε το νερό και τον ήλιο, τις ζεστές πέτρες και τη θάλασσα, δεν ήθελε να γυρίσει στην καταχθόνια σκιά. Οι προσκλήσεις, οι θυμοί κι οι συμβουλές δεν απέδωσαν τίποτα. Για πολλά χρόνια αφέθηκε στην καμπύλη του κόλπου, στη λάμψη της θάλασσας και στα χαμόγελα της γης. Χρειαζόταν η επέμβαση των θεών. Ο Ερμής ήρθε να πιάσει τον θρασύ από το σβέρκο και, αποσπώντας τον απ' τις χαρές του, τον ξανάφερε με τη βία στον Άδη όπου ο βράχος του ήταν έτοιμος.
Έχουμε ήδη καταλάβει πως ο Σίσυφος είναι ο παράλογος ήρωας. Τα πάθη του τον συνιστούν περισσότερο απ' το μαρτύριό του. Η περιφρόνησή του για τους θεούς, το μίσος του για το θάνατο και το πάθος του για τη ζωή του στοίχισαν αυτό το ανείπωτο μαρτύριο, να δίνει όλο του το είναι χωρίς ανταμοιβή. Είναι το τίμημα που πρέπει να πληρώσει για τα γήινα πάθη. Δε μας αφηγούνται τίποτα για τον Σίσυφο στον Άδη. Οι μύθοι φτιάχνονται για να τους ζωογονεί η φαντασία. Σ' αυτόν βλέπουμε μόνο όλη την προσπάθεια ενός τεντωμένου κορμιού ν' ανασηκώσει την πελώρια πέτρα, να τη γυρίσει και να την κάνει ν' αναρριχηθεί σε μια πλαγιά που έχει ανεβοκατέβει εκατό φορές. Βλέπουμε το συσπασμένο πρόσωπο, το κολλημένο πάνω στην πέτρα μάγουλο, τον ώμο που δέχεται το λασπωμένο όγκο, το πόδι που τον στηρίζει, τη διαστολή των μυώνων, την ανθρώπινη σιγουριά δυο χεριών γεμάτων γη. Στο έπακρο αυτής της τρομερής προσπάθειας, της μετρημένης με το χωρίς ουρανό διάστημα και το χωρίς βάθος χρόνο, ο σκοπός εκπληρώνεται. Ο Σίσυφος τότε, κοιτάζει την πέτρα να κατηφορίζει σε μερικές στιγμές προς αυτόν το χαμηλό κόσμο απ' όπου θα πρέπει να την ανεβάσει πάλι στην κορυφή. Ξανακατεβαίνει στην πεδιάδα.
Όσο διαρκεί αυτή η επιστροφή, αυτή η παύση, ο Σίσυφος μ' ενδιαφέρει. Ένα πρόσωπο που βασανίζεται τόσο κοντά στις πέτρες είναι ήδη πέτρα. Βλέπω αυτό τον άνθρωπο να ξαναπηγαίνει, βαδίζοντας βαριά μα σταθερά, προς το ατέλειωτο μαρτύριο. Αυτή η ώρα που είναι σα μια αναπνοή και ξανάρχεται το ίδιο σίγουρα με τη δυστυχία του, αυτή η ώρα, είναι η ώρα της συνείδησης. Σε κάθε μια απ' τις στιγμές της, από τότε που αφήνει την κορυφή και κατευθύνεται σιγά - σιγά προς τις τρώγλες των θεών, είναι υπέροχος μέσα στη μοίρα του. Είναι πιο δυνατός από το βράχο του.
Εάν αυτός ο μύθος είναι τραγικός, είναι γιατί ο ήρωάς του έχει συνείδηση. Πράγματι, που θα βρισκόταν ο πόνος του, εάν σε κάθε βήμα τον ενθάρρυνε η ελπίδα της επιτυχίας;

Ο σύγχρονος εργάτης όλες τις μέρες της ζωής του κάνει την ίδια δουλειά κι αυτή η μοίρα δεν είναι λιγότερο παράλογη. Αλλά δεν είναι τραγικός παρά στις σπάνιες στιγμές που αποκτά συνείδηση. Ο Σίσυφος, προλετάριος των θεών, ανίσχυρος κι επαναστατημένος, ήξερε όλη την έκταση της άθλιας ύπαρξής τους: είναι εκείνη που σκέφτεται όσο διαρκή η κατάβασή του. Η σύνεση με την οποία δέχεται το μαρτύριό του συμπληρώνει την ίδια στιγμή τη νίκη του. Δεν υπάρχει μοίρα που να μη νικιέται με την περιφρόνηση.

Έτσι, αν η κατάβαση γίνεται για μερικές μέρες μέσα στον πόνο, μπορεί να γίνει επίσης μέσα στη χαρά. Αυτή η φράση δεν είναι υπερβολική. Φαντάζομαι ακόμα τον Σίσυφο να ξαναπηγαίνει προς το βράχο του και τον πόνο ν' αρχίζει. Όταν οι εικόνες της γης μένουνε τόσο δυνατά στη μνήμη, όταν η επιθυμία της ευτυχίας γίνεται τόσο έντονη, στην καρδιά του ανθρώπου γεννιέται όλη η θλίψη: είναι η νίκη του βράχου, γίνεται βράχος ο ίδιος. Η αμέτρητη λύπη είναι ανυπόφορη. Είναι οι νύχτες μας στη Γεσθημανή. Μα οι αβάσταχτες αλήθειες καταστρέφουν όταν μαθαίνονται. Έτσι, στην αρχή, ο Οιδίπους υπακούει στο πεπρωμένο που αγνοεί. Η τραγωδία του αρχίζει από τη στιγμή που μαθαίνει. Αλλά τότε, τυφλός κι απελπισμένος, γνωρίζει ότι το μόνο που τον κρατάει δεμένο μ' αυτό τον κόσμο είναι το δροσερό χέρι ενός κοριτσιού και μια μεγαλόστομη φράση αντηχεί: "Παρά τις τόσες δοκιμασίες, τα γερατειά και το μεγαλείο της ψυχής μου, μου δίνουν το δικαίωμα να κρίνω πως όλα είναι καλά". Ο Οιδίπους του Σοφοκλή, σαν τον Κιρίλωφ του Ντοστογιέφσκι, δίνει έτσι τον τύπο της παράλογης νίκης. Η αρχαία σύνεση συναντιέται με το σύγχρονο ηρωισμό.
Δεν ανακαλύπτει κανείς το παράλογο αν δεν επιχειρήσει να γράψει κάποιο εγχειρίδιο ευτυχίας. "Ε, πώς, από τόσο στενούς δρόμους…;" Όμως, ένας κόσμος υπάρχει. Η ευτυχία και το παράλογο είναι δυο παιδιά της ίδιας γης. Είναι αχώριστα. Θα ήταν σφάλμα να πει κανείς πως η ευτυχία γεννιέται αναγκαστικά από την ανακάλυψη του παράλογου. Συμβαίνει το ίδιο συχνά, το συναίσθημα του παράλογου να γεννιέται από την ευτυχία. "Κρίνω πως όλα είναι καλά", λέει ο Οιδίπους, κι αυτή η φράση είναι ιερή. Αντηχεί στο βάρβαρο και περιορισμένο από τον ανθρώπινο κόσμο. Δείχνει πως τίποτα δεν είναι, δεν ήταν εξαντλημένο. Διώχνει απ' αυτό τον κόσμο ένα θεό που μπήκε μ' απληστία και με τη γεύση των ανώφελων πόνων. Από το πεπρωμένο δημιουργεί μια ανθρώπινη υπόθεση που πρέπει οπωσδήποτε να ρυθμιστεί ανάμεσα στους ανθρώπους.Όλη η βουβή χαρά του Σίσυφου βρίσκεται εκεί. Το πεπρωμένο του του ανήκει. Ο βράχος είναι η πραγματικότητά του. Όμοια, ο παράλογος άνθρωπος όταν μελετάει το μαρτύριό του, κάνει όλα τα είδωλα να βουβαθούν. Στο ξαφνικά παραδομένο στη σιωπή του σύμπαν, υψώνονται οι χιλιάδες μικρές έκθαμβες φωνές της γης. Ασυνείδητες και μυστικές επικλήσεις, προσκλήσεις προς όλα τα πρόσωπα, αποτελούν την αναγκαία επιστροφή και το τίμημα της νίκης. Δεν υπάρχει ήλιος χωρίς σκιά και πρέπει να γνωρίσουμε τη νύχτα. Ο παράλογος άνθρωπος λέει ναι και ο αγώνας του θα είναι πια αδιάκοπος. Εάν υπάρχει ένα προσωπικό πεπρωμένο, δεν υπάρχει ούτε μια στιγμή εξαιρετικής τύχης ή το πολύ να υπάρχει μια, εκείνη που κρίνεται σα μοιραία κι αξιοκαταφρόνητη. Όσο για τις υπόλοιπες, ο άνθρωπος ξέρει πως είναι κύριος της ζωής του. Σ' αυτή την κρίσιμη στιγμή που ο άνθρωπος ξαναγυρίζει στη ζωή του, ο Σίσυφος - πηγαίνοντας πάλι προς το βράχο του - μελετάει αυτή την ασύνδετη σειρά των πράξεων που γίνεται πεπρωμένο του, φτιαγμένο από τον ίδιο, απλό κάτω απ' το βλέμμα της μνήμης και σφραγισμένο σε λίγο με το θάνατό του. Έτσι, πεισμένος για την εντελώς ανθρώπινη προέλευση όλων των ανθρώπινων, τυφλός που ποθεί να δει και ξέρει πως η νύχτα είναι ατέλειωτη, βρίσκεται πάντα σε πορεία. Ο βράχος γυρίζει ακόμα.
Αφήνω τον Σίσυφο στους πρόποδες του βουνού. Πάντα ξαναβρίσκει κανείς το φορτίο του. Ο Σίσυφος όμως, συμβολίζει την ανώτερη πίστη που αρνιέται στους θεούς κι ανυψώνει τους βράχους. Κι εκείνος κρίνει πως όλα είναι καλά. Αυτό το σύμπαν, αδέσποτο στο εξής, δεν του φαίνεται άκαρπο ούτε μάταιο. Ο κάθε κόκκος της πέτρας, η κάθε λάμψη αυτού του γεμάτου νύχτα βουνού πλάθει, μονάχα γι' αυτόν, τη μορφή ενός κόσμου. Ακόμα κι ο ίδιος ο αγώνας προς την κορυφή φτάνει για να γεμίσει μια ανθρώπινη καρδιά. Πρέπει να φανταστούμε τον Σίσυφο ευτυχισμένο.

Πρέπει να φανταστούμε τον Σίσυφο... ευτυχισμένο;

 

Ροϊκός Λεόν

21 ος Αιών

Α. Ένας λόγος για την Αξιοπρέπεια

Α ξιοπρέπεια!
Μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτή?

Πόσοι "λόγοι" υπάρχουν
για μια ζωή χωρίς αξιοπρέπεια?

Εδώ είναι ξανά ο λόγος μαςΑυτό βλέπουμε, αυτό κοιτάζουμε
Αυτό φτάνει στα αυτιά μας, στη μελαχρινή καρδιά μας φτάνει.

Εκεί ψηλά, οι από πάνω, δοκιμάζουν να επαναλάβουν την ιστορία τους.
Θέλουν πάλι να μας επιβάλλουν το δικό τους ημερολόγιο, ημερολόγιο θανάτου, τη δική τους γεωγραφία, γεωγραφία καταστροφής.
Όταν δεν μας ξεριζώνουν από τις ρίζες μας, τις καταστρέφουν.
Στη δουλειά μας κλέβουν, τη δύναμή μας.Τους κόσμους μας, τη γη, τα νερά και τους θησαυρούς της, χωρίς ανθρώπους, χωρίς ζωή αφήνουν.Οι πόλεις μάς καταδιώκουν και μας εκτοπίζουν.
Ο κάμπος πεθαίνει και μας πεθαίνει.
Και το ψέμα μετατρέπεται σε κυβερνήσεις και οι στερήσεις όπλο γίνονται για τους στρατούς και τις αστυνομίες τους.
Στον κόσμο είμαστε παράνομοι, χωρίς χαρτιά, ανεπιθύμητοι είμαστε.Καταδιωγμένοι.
Γυναίκες, άντρες, παιδιά και γέροι πεθαίνουν στο θάνατο και στη ζωή πεθαίνουν.Εκεί ψηλά, οι από πάνω, κηρύττουν για τους κάτω, την υποταγή, την ήττα κηρύττουν, την παράδοση και την παραίτηση.Εδώ κάτω μένουμε χωρίς τίποτα.Μόνο οργή.
Αξιοπρέπεια μονάχα.
Δεν υπάρχει αυτί για τον πόνο μας, πέρα από το αυτί όσων είναι σαν κι εμάς
Ο κανένας είμαστε.Μόνοι είμαστε. Μόνοι με την αξιοπρέπεια και την οργή μας.
Οργή και αξιοπρέπεια οι γέφυρές μας, οργή και αξιοπρέπεια τα λόγια μας.
Ας ακούσουμε ο ένας τον άλλον λοιπόν. Ας γνωριστούμε τότε.Να θεριέψει η οργή μας και ελπίδα να γίνει.
Ρίζα να γίνει ξανά η αξιοπρέπεια και νέο κόσμο να γεννήσει.Είδαμε και ακούσαμε.
Μικρή είναι η φωνή μας για να γίνει ηχώ αυτός ο λόγος, μικρή και η ματιά μας για τόση και τόσο αξιοπρεπή οργή.
Να ειδωθούμε, να κοιταχτούμε, να ακουστούμε: Αυτό μας λείπει.Αλλιώτικοι είμαστε, αλλιώτικες. Το άλλο είμαστε.
Αν ο κόσμος δεν έχει τόπο για μας, τότε άλλο κόσμο να φτιάξουμε.
Δίχως άλλα εργαλεία, μονάχα την οργή μας, δίχως άλλο υλικό απ’ την αξιοπρέπειά μας.
Να συναντηθούμε μας λείπει, να γνωριστούμε μας λείπει.
Λείπει ό,τι λείπει….
Δεν είναι λίγα όσα είδαμε και ακούσαμε, μερικές φορές απευθείας, άλλες μέσα από τα λόγια και τις ματιές των άλλων.

Τόση είναι η οργή που αγγίξαμε και τόση η αξιοπρέπεια που συναντήσαμε που σκεφτόμαστε πως είμαστε πιο μικροί ακόμα κι απ’ αυτό που πιστεύαμε.

Στο Μεξικό και στις πέντε ηπείρους συναντήσαμε αυτό που μονάχα υποψιαζόμασταν όταν ξεκινήσαμε αυτό το έκτο, καινούργιο, βήμα μας:

υπάρχει άλλος κόσμος, υπάρχει άλλος δρόμος.
Εάν η καταστροφή που πλησιάζει μπορεί να αποφευχθεί και να ‘χει η ανθρωπότητα μια ακόμα ευκαιρία, θα είναι από αυτούς τους άλλους και τις άλλες που, από κάτω και αριστερά, όχι μόνο αντιστέκονται αλλά και διαγράφουν ήδη το περίγραμμα ενός άλλου πράγματος.

Διαφορετικού από αυτό που εκεί επάνω συμβαίνει.

Στην αδύνατη γεωμετρία της πολιτικής Εξουσίας, οι φονταμενταλισμοί μοιράζονται ισόμορφα:

οι δεξιοί εναλλάσσονται με τους ακροδεξιούς και οι θεσμικοί αριστεροί μετακινούνται προς την ιλουστρασιόν δεξιά. Εκείνοι, από τον προοδευτικό τύπο, που παραπονιούνται ότι οι φανατικοί του αντίπαλου τύπου λογοκρίνουν, παρερμηνεύουν και συκοφαντούν τον αρχηγό τους, με τη σειρά τους λογοκρίνουν, παρερμηνεύουν, συκοφαντούν και αποσιωπούν οποιοδήποτε άλλο κίνημα δεν υποτάσσεται στις προσταγές του αρχηγού και χωρίς αιδώ μοιράζουν καταδίκες και απαλλαγές στο ρυθμό ενός επικοινωνιακού παράλογου ράτινγκ. Φανατικοί της μιας και της άλλης πλευράς ανταγωνίζονται σε ψέματα ντυμένα σαν αλήθειες και τα εγκλήματα μετριούνται με τον τηλεοπτικό χρόνο που καταλαμβάνουν.

Αλλά όλα αυτά δεν είναι παρά η χλωμή αντανάκλαση αυτού που συμβαίνει στην πολιτική.

Η αηδία για τον κυνισμό και την ανικανότητα των παραδοσιακών πολιτικών τάξεων, έχει αρχίσει να μετατρέπεται σε οργή. Μερικές φορές αυτή η οργή ακολουθεί την ελπίδα μιας αλλαγής μέσα από τους παραδοσιακούς δρόμους και συγκρούεται, ή με την απογοήτευση που παραλύει, ή με την αυθαίρετη εξουσία που καθυποτάσσει.

Ο σαστισμένος και βάρβαρος βορράς ξαναγυρίζει στα γνωστά του μονοπάτια. Όταν δεν πατρονάρει εκλογικές νοθείες (όπως στο Μεξικό) προωθεί, ενθαρρύνει και χρηματοδοτεί πραξικοπήματα (όπως τώρα στη Βολιβία και τη Βενεζουέλα).

Ο πόλεμος εξακολουθεί να είναι η κατεξοχήν διεθνής διπλωματία του: το Ιράκ και το Αφγανιστάν καίνε, αλλά προς απογοήτευση των από πάνω, δεν εξατμίζονται.

Η επιβολή ηγεμονισμών και ομογενοποιήσεων σε παγκόσμια κλίμακα, βρίσκει στα έθνη, τις περιφέρειες και τις μικρές περιοχές , τους μαθητευόμενους μάγους που διδάσκουν την αδύνατη, ιστορικά, επιστροφή σε ένα παρελθόν όπου ο φανατισμός ήταν νόμος και επιστημονικό δόγμα. Εν τω μεταξύ οι πολιτικές κυβερνώσες τάξεις ανακάλυψαν στον κόσμο του θεάματος την κατάλληλη μεταμφίεση για να κρύψουν την εμπλοκή τους στο οργανωμένο έγκλημα.

Κορεσμένος από τόση απληστία, ο πλανήτης αρχίζει να μας χρεώνει τον απλήρωτο λογαριασμό της καταστροφής του. Αλλά και οι «φυσικές» καταστροφές κι αυτές ταξικές είναι και οι συμφορές τους γίνονται αισθητές κυρίως σε εκείνους που τίποτα δεν έχουν και τίποτα δεν είναι. Απέναντι σ’ αυτό η βλακεία της Εξουσίας δεν έχει όρια:

εκατομμύρια και εκατομμύρια δολάρια δαπανώνται για καινούργια όπλα και για ακόμα περισσότερες στρατιωτικές βάσεις.

Η Εξουσία του κεφαλαίου δεν νοιάζεται να φτιάξει δασκάλους και δασκάλες, μηχανικούς, γιατρούς αλλά στρατιώτες.

Δεν προετοιμάζει δημιουργούς αλλά κι άλλους καταστροφείς.
Όσοι και όσες αντιτάσσονται σε αυτό, καταδιώκονται, φυλακίζονται δολοφονούνται.

Στο Μεξικό βρίσκονται στη φυλακή αγρότες που υπερασπίστηκαν τη γη τους (Σαν Σαλβαδόρ Ατένκο). Στην Ιταλία διώκονται κα αντιμετωπίζονται ως τρομοκράτες όσοι αντιτίθενται στην εγκατάσταση στρατιωτικών βάσεων. Στη Γαλλία της «ελευθερίας, ισότητας και αδελφότητας» οι ανθρώπινες υπάρξεις είναι ελεύθερες, ίσες και αδελφές μονάχα αν τα χαρτιά το λένε.

Στην Ελλάδα η νεότητα είναι ένα ελάττωμα που πρέπει να ξεριζωθεί.

Στο Μεξικό και πάλι, αυτή τη φορά στην πόλη που έχει το όνομά του, οι νέοι και οι νέες χαρακτηρίζονται εγκληματίες και δολοφονούνται και δεν τρέχει τίποτα γιατί δεν είναι στην ατζέντα των από πάνω και της μιας και της άλλης πλευράς. Στη Ισπανία της σύγχρονης Ευρωπαϊκής Ένωσης κλείνουν εκδόσεις και ποινικοποιούν μια γλώσσα, τα Εουσκέρα (βάσκικα), σκεπτόμενοι πως σκοτώνοντας το λόγο σκοτώνουν εκείνον που τον αρθρώνει. Στην τόσο κοντινή Ασία απαντάνε με τεθωρακισμένα στις δίκαιες διεκδικήσεις των αγροτών. Και στις γεμάτες υπεροψία ΗΠΑ που γεννήθηκαν από το αίμα των μεταναστών, καταδιώκουν και δολοφονούν εκείνους και εκείνες που έχουν άλλο χρώμα. Στο μεγάλο πόνο που λέγεται Λατινική Αμερική υποτιμάται και ταπεινώνεται το μελαχρινό αίμα που τη βαστάζει. Στην ανυπότακτη Καραϊβική, ένας λαός, ο κουβανέζικος, πρέπει να προσθέσει στη δυστυχία από τις φυσικές καταστροφές και εκείνη από έναν ιμπεριαλιστικό αποκλεισμό που δεν είναι τίποτε άλλο από ένα έγκλημα χωρίς τιμωρία.

Και σε όλες τις γωνιές της γεωγραφίας του κόσμου, και σε όλες τις μέρες των ημερολογίων του, εκείνοι και εκείνες που δουλεύουν, εκείνοι και εκείνες που προχωράνε τα πράγματα, στερούνται, ταπεινώνονται, καταπιέζονται, τους εκμεταλλεύονται.

Αλλά υπάρχουν και φορές, πολλές, τόσες που μας κάνουν να χαμογελάμε, που η οργή, οι οργές βρίσκουν τους δικούς τους δρόμους, καινούργιους, αλλιώτικους. Και, τότε, το «όχι» που υψώνουν δεν αντιστέκεται μονάχα, αλλά και αρχίζει να προτείνει, να προτείνεται.

Από τη δημόσια εμφάνισή μας, εδώ και δεκαπέντε χρόνια, ήταν δέσμευσή μας να γίνουμε γέφυρα για να βαδίσουν οι εξεγέρσεις από τη μια πλευρά στην άλλη.

Μερικές φορές το καταφέραμε, άλλες όχι.

Τώρα βλέπουμε και νιώθουμε όχι μονάχα την εξεγερμένη αντίσταση που συντρόφισσα και αδελφή, στέκεται στο πλευρό μας και εμψυχώνει τα βήματά μας.

Τώρα υπάρχει κάτι που δεν υπήρχε πριν ή που εμείς δεν καταφέρναμε να δούμε.

Υπάρχει μια δημιουργική οργή.
Μια οργή που ζωγραφίζει ήδη όλα τα χρώματα των δρόμων των από κάτω και αριστερά στις πέντε ηπείρους….

Γι’ αυτούς οι ιστορίες μας είναι παραμύθια, οι θρησκείες μας θρύλοι, η επιστήμη μας μαγεία, τα πιστεύω μας δεισιδαιμονίες, η τέχνη μας χειροτεχνία, τα παιχνίδια μας, οι χοροί μας και οι φορεσιές μας φολκλόρ, η διακυβέρνησή μας αναρχία, οι γλώσσες μας διάλεκτοι, ο έρωτάς μας αμαρτία και ποταπότητα, το βήμα μας σούρσιμο, το ανάστημά μας μικρό, η φυσιογνωμία μας άσχημη, η συμπεριφορά μας ακαταλόγιστη.
Στον κόσμο τους δε χωράμε παρά μόνο μουγκοί, ακίνητοι, νεκροί.
Αν θέλουμε να υπάρξει το χρώμα της γης που είμαστε, πρέπει να μιλήσουμε. Πρέπει να ξεσηκωθούμε. Πρέπει να ζήσουμε.
Για να μιλήσουμε, να ξεσηκωθούμε, να ζήσουμε χρειαζόμαστε μόνο τους εαυτούς μας. Όχι εκείνους.
Για να μιλήσουμε ξεσηκωνόμαστε.
Για να ξεσηκωθούμε μιλάμε.
Για να ζήσουμε ξεσηκωνόμαστε και μιλάμε.
Για να μιλήσουμε και να ξεσηκωθούμε ζούμε.
Ας τρέμει το χρήμα γιατί μιλάμε. Ας τρέμει γιατί ξεσηκωνόμαστε. Ας τρέμει γιατί ζούμε.
Και ζωντανοί και εξεγερμένοι
Τούτο τον έβδομο χρόνο του πολέμου ενάντια στη λήθη
Φωνάζουμε ξανά ποιοι είμαστεΗ πνοή είμαστε εμείς. Όχι το στήθος που φυσάει.
Ο λόγος είμαστε εμείς. Όχι τα χείλη που τον μιλούν.
Το βήμα είμαστε εμείς. Όχι τα πόδια που περπατάνε.
Ο σφυγμός είμαστε εμείς. Όχι η καρδιά που χτυπάει.
Η γέφυρα είμαστε εμείς. Όχι το έδαφος που γεφυρώνεται.
Ο δρόμος είμαστε εμείς. Όχι το ξεκίνημα ούτε το τέρμα.
Ο τόπος είμαστε εμείς. Όχι εκείνος που τον κατέχει.
Δεν υπάρχουμε εμείς. Μόνο είμαστε.
Εφτά φορές είμαστε. Εφτά φορές εμείς.
Εμείς. Είδωλο σε αντικριστούς καθρέφτες.
Η σκέψη που σκέφτεται στις σκέψεις της εμείς.
Το χέρι που μόλις ανοίγει το παράθυρο εμείς.
Εμείς. Οι άνθρωποι στο κατώφλι της αυγής.
Αδερφοί και αδερφές
Για την εξουσία είμαστε μονάχα ένα αριθμός στους λογαριασμούς της. Ένα ενοχλητικό νούμερο. Ένα νούμερο στη ζυγαριά. Για να μας εξαφανίσουν μας ζυγίζουν. Για να ζυγίσουν το χρόνο και το κόστος τους. Για να μας εκμεταλλευτούν μας ζυγίζουν. Για να ζυγίσουν το χρόνο και το κέρδος τους. Για να μας ελέγξουν μας ζυγίζουν. Για να ζυγίσουν το χρόνο και τη δαπάνη τους.
Αδερφοί και αδερφές, σήμερα θέλουν να μας εκσυγχρονίσουν. Να μας κάνουν μόδα, θέαμα, περαστική είδηση. Σήμερα θέλουν να μας μετατρέψουν σε κάτι το παροδικό, στιγμιαίο, φευγαλέο, μιας μόνο χρήσης, περιττό, προορισμένο στη λήθη. Αλλά πότε υπήρξε μόδα η ιστορία; Από πότε πουλιέται η μνήμη; Από πότε η καταγωγή είναι έκθεμα σε βιτρίνα; Από πότε το παρελθόν είναι παροδικό; Από πότε η γνώση είναι στερεότυπη και στιγμιαία; Από πότε η αντοχή είναι φευγαλέα; Από πότε είναι άχρηστα τα θεμέλια; Από πότε περιττεύει το αύριο; Από πότε λησμονιέται ότι αυτοί υπάρχουν επειδή υπάρχουμε εμείς;
Αδερφοί και αδερφές
Μας ένωσε ο πόνος και η ελπίδα. Ο πόνος και ελπίδα μας κάνει να πορευτούμε ξανά. Όπως χθες. Όπως πάντα.
Αλλά τώρα δε βαδίζουμε μόνοι. Βαδίζουμε όλοι μαζί εμείς, που είμαστε ιθαγενείς. Όλοι εμείς, μαζί με άλλους.Θα πορευτούμε και πάλι. Αλλά τώρα θα τρέμουν από το βήμα μας, το βήμα των ιθαγενών, οι εφτά μέρες που θα μας φέρουν στη γη των ισχυρών, στη γη που φτιάχνουν τους νόμους.
Ο πόνος που μας ένωσε, η ελπίδα που μας ενώνει θα βρουν το νόημα τους αν μας ενώσει το αύριο.

Δημοκρατία! Ελευθερία! Δικαιοσύνη!

Φτάσαμε στις πόρτες της Κοιλάδας του Μεξικού. Από εδώ, η πορεία μας, η πορεία της αξιοπρέπειας των ιθαγενών, η πορεία των ανθρώπων που έχουν το χρώμα της γης, θα χαράξει ένα κύκλο γύρω από την κοιλάδα που ζουν οι ισχυροί.
Στην Πουέμπλα αρχίζει λοιπόν ο τελικός κύκλος της πορείας της αξιοπρέπειας των ιθαγενών, της πορείας εκείνων που έχουν το χρώμα της γης. Στην αρχή αυτού του τελικού κύκλου, έχουμε διαλέξει να ειπωθεί μια λέξη που κοιτάζει πολύ μπροστά. Λέξη που ίσως δεν βρίσκει αμέσως το αληθινό της νόημα. Λέξη που απαιτεί το χρόνο και τον άνεμο για να ‘βρει τη θέση της στην καρδιά μας. Λέξη που μιλάει για το αύριο. Λέξη που έρχεται από πολύ παλιά και γι’ αυτό βαδίζει πολύ πιο μπροστά από μας. Λέξη που είναι πιο μεγάλη από μας, και που πρέπει ωστόσο να ειπωθεί. Λέξη που λέγεται μονάχα απ’ όλα τα στόματα, που απαιτεί να βαδίσουμε όλοι μαζί για να μπορέσει να προφερθεί.

«ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ». Έτσι τη λένε αυτή τη λέξη.

Η αξιοπρέπεια είναι μια γέφυρα. Μια γέφυρα με δυο πλευρές διαφορετικές και ξεχωριστές, δυο πλευρές μακριά η μία απ’ την άλλη. Δυο πλευρές που γίνονται μία πάνω στην γέφυρα, που παύουν να ‘ναι μακριά δίχως να πάψουν να ‘ναι διαφορετικές και ξεχωριστές.
Όταν η γέφυρα της αξιοπρέπειας απλώνεται, μιλάει γι’ αυτό που είμαστε εμείς και μιλάει για τον άλλο που είμαστε εμείς. Στη γέφυρα που είναι η αξιοπρέπεια υπάρχει ο ένας και ο άλλος. Και ο ένας δεν είναι περισσότερος ή καλύτερος από τον άλλο, ούτε ο άλλος είναι περισσότερος ή καλύτερος από τον έναν.

Η αξιοπρέπεια απαιτεί να είμαστε ο εαυτός μας. Αλλά η αξιοπρέπεια δεν είναι μονάχα το εμείς. Για να υπάρχει αξιοπρέπεια είναι απαραίτητος ο άλλος. Γιατί είμαστε εμείς πάντα σε σχέση με τον άλλον. Και ο άλλος είναι άλλος σε σχέση με μας.

Η αξιοπρέπεια είναι μία ματιά. Μία ματιά που μέσα από μας βλέπει τον άλλον . Η αξιοπρέπεια είναι αναγνώριση και σεβασμός. Αναγνώριση αυτού που είμαστε και σεβασμός σ’ αυτό που είμαστε, ναι, αλλά και αναγνώριση αυτού που είναι ο άλλος, σεβασμός σ’ αυτό που είναι ο άλλος.
Η αξιοπρέπεια είναι και γέφυρα και ματιά και αναγνώριση και σεβασμός. Η αξιοπρέπεια είναι το μέλλον. Αλλά το μέλλον δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν είναι για όλους, για εκείνους που είμαστε εμείς και για εκείνους που είναι οι άλλοι.
Η αξιοπρέπεια είναι ένα σπίτι. Μέσα του ο άλλος και εμείς. Η αξιοπρέπεια είναι ένα σπίτι με ένα μόνο πάτωμα. Μέσα του εμείς και ο άλλος έχουμε ο καθένας μας τη θέση του, αλλά έχουμε το ίδιο σπίτι.
Η αξιοπρέπεια θα ‘πρεπε να είναι ο κόσμος, ένας κόσμος που να χωράνε πολλοί κόσμοι.
Η αξιοπρέπεια δεν υπάρχει ακόμα. Η αξιοπρέπεια φτιάχνεται. Η αξιοπρέπεια είναι να παλεύεις για να υπάρξει επιτέλους αξιοπρέπεια στον κόσμο. Έναν κόσμο που να χωράνε πολλοί κόσμοι.
Η αξιοπρέπεια είναι και φτιάχνεται. Είναι ο δρόμος που έχουμε να βαδίσουμε. Η αξιοπρέπεια είναι το μέλλον.

Όταν μιλάμε για την αξιοπρέπεια των ιθαγενών μιλάμε γι’ αυτό που είμαστε σαν ιθαγενείς, αλλά και γι’ αυτό που είναι ο άλλος, εκείνος που δεν είναι σαν κι εμάς. Η αξιοπρέπεια των ιθαγενών δεν είναι να κυριαρχήσουν τον άλλον, εκείνον που δεν είναι ιθαγενής. Δεν είναι να τον υποτάξουμε, να τον καταστρέψουμε, να τον ταπεινώσουμε, να τον αγνοήσουμε να τον ξεχάσουμε. Η αξιοπρέπεια των ιθαγενών είναι γέφυρα που χρειάζεται την άλλη άκρη για να απλωθεί, χρειάζεται τον άλλο για να τον κοιτάξει, για να κοιταχτούν.
Όταν μιλάμε για την πορεία της αξιοπρέπειας των ιθαγενών, μιλάμε για το πώς βλέπουμε τον εαυτό μας σαν ιθαγενείς, χωρίς πόνο, χωρίς θάνατο, χωρίς λύπη, χωρίς ντροπή γι’ αυτό που είμαστε.

Όταν μιλάμε για την πορεία της αξιοπρέπειας των ιθαγενών, μιλάμε και για το πώς μας κοιτάζουν, δηλαδή πως μας σέβονται, εκείνοι που δεν είναι ιθαγενείς. Όταν μιλάμε για την πορεία της αξιοπρέπειας των ιθαγενών, μιλάμε και για το πώς εμείς οι ιθαγενείς βλέπουμε και κοιτάζουμε τους άλλους, εκείνους που δεν είναι ιθαγενείς, πως, δηλαδή, τους σεβόμαστε.

Η πορεία της αξιοπρέπειας των ιθαγενών δεν μπορεί να ‘ναι μόνο των ιθαγενών. Η πορεία για την αξιοπρέπεια των ιθαγενών πρέπει να είναι η πορεία των ιθαγενών και των μη ιθαγενών.
Μόνο έτσι μπορούμε να κτίσουμε το σπίτι, -έτσι ονόμαζαν παλιά τον κόσμο-, όπου να χωράμε όλοι, όλοι εκείνοι που είμαστε ίσοι γιατί είμαστε ξεχωριστοί.

Εξεγερμένος υποδιοικητής Μάρκος
Ένα ξημέρωμα του 21 αιώνα

Μήπως ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ

είναι μια λέξη που έχουμε... ξεχάσει?

 

ΟΙ ΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΛΑΪΟΝ

21ος Αιών...χαράματα

Α. Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα

Α γάπη:
Όποιος έχει Λόγο...!

Βάλαμε φωτιά στα φρένα ...

Το μηδέν θα κάνω κύκλο
Κι εκεί μέσα θα χορεύω
Κι ας μην ξέρω που πηγαίνω
Κι ας μην ξέρω τι γυρεύω.

Τη ζωή μου μηδενίζω,
Πάει να πει πως ξαναρχίζω,
Τη ζωή μου μηδενίζω,
Πίσω δεν ξαναγυρίζω...

Βάλαμε φωτιά στα φρένα
Και μας έμεινε το γκάζι
Με ταχύτητες μεγάλες
Μοναχά η γη αλλάζει.

Έτσι μόνο η γη αλλάζει
Με ταχύτητες μεγάλες
Βάλαμε φωτιά στα φρένα
Και μας έμεινε το γκάζι.

Στάχτη γίνανε τα πάντα
Κάηκε το παρελθόν μου
Όλη μου η περιουσία
Στην καρδιά και στο μυαλό μου.

Τη ζωή μου μηδενίζω,
Πάει να πει πως ξαναρχίζω,
Τη ζωή μου μηδενίζω,
Πίσω δεν ξαναγυρίζω...

Βάλαμε φωτιά στα φρένα
Και μας έμεινε το γκάζι
Με ταχύτητες μεγάλες
Μοναχά η γη αλλάζει.
Έτσι μόνο η γη αλλάζει
Με ταχύτητες μεγάλες
Βάλαμε φωτιά στα φρένα
Και μας έμεινε το γκάζι.

Θάλασσα μάνα μοίρα μου εσύ...

Παράμ παράμ παράμ γυρνάω χορεύω
στην άμμο του χειμώνα με τα φύκια
τη θάλασσα που αρρώστησε γιατρεύω
και κάνω με τα αστέρια σκουλαρίκια

Παράμ παράμ παράμ παραμονεύει
στο πέλαγο του χρόνου το καράβι
μια άγκυρα η ζωή μου ζητανεύει
το βάθος του έρωτα της να συλλάβει

Θάλασσα μάνα μοίρα μου εσύ γαλάζια μοίρα
για παραμάνα στον ώμο χρυσή τον ήλιο πήρα
θάλασσα μνήμη μαύρο μου ασήμι
πάρ' την καρδιά μου και κάν' την μισή
του ανέμου αγρίμι

Θάλασσα μάνα μοίρα μου εσύ γαλάζια μοίρα
για παραμάνα στον ώμο χρυσή τον ήλιο πήραθάλασσα μνήμη μαύρο μου ασήμι
πάρ' την καρδιά μου και κάν' την μισή
του ανέμου αγρίμι

Παράμ παράμ παράμ παραμυθένιοναυάγιο μες στα σύννεφα η σελήνη
κορμί του Ποσειδώνα σιδερένιο
ποιο πέτρινο μουσείο να σε κλείνει

Θάλασσα μάνα μοίρα μου εσύ
γαλάζια μοίρα για παραμάνα
στον ώμο χρυσή τον ήλιο πήρα
θάλασσα μνήμη μαύρο μου ασήμι
πάρ' την καρδιά μου και κάν' την μισή
του ανέμου αγρίμι

Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα...

Πρώτη φορά που την είδα, στεκότανε,τη νύχτα εκείνη που η Ρώμη καιγότανε,
χιλιάδες χρόνια φωτιά και μηνύματα,
μα δεν ξεχνώ του κορμιού της τα κύματα.

Την είδα πάλι στις όχθες του Βόλγα,
που ένας στρατιώτης τη φώναξε Όλγα,
κάτι ψιθύρισε μέσα στο κρύο,
τότε μου 'χε φανεί τόσο αστείο.

Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα,
θα ξαναέβαφα γαλάζια τη θάλασσα.
Κάτι αν μπορούσα στον κόσμο να άλλαζα,
θα ξαναέβαφα γαλάζια τη θάλασσα.
Στο Πάλος νύχτα τ' όνομά της αφήνει,
γραμμένο κάπου στου Κολόμβου την πρύμνη,
τότε που οι Ισπανοί ξεκινούσαν,
και για μια άγνωστη μοίρα μεθούσαν.

Βρέθηκε κάποια στιγμή στη Γαλλία,
πρώτη του Μάη σε μια άδεια πλατεία,
σε λίγο οι φοιτητές θα ξεσπούσαν,
και μια αλλιώτικη ζωή θα ζητούσαν.

Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα,
θα ξαναέβαφα γαλάζια τη θάλασσα.
Κάτι αν μπορούσα στον κόσμο να άλλαζα,
θα ξαναέβαφα γαλάζια τη θάλασσα.

Σήμερα έχει στα χέρια ένα αγόρι,
πάλι ξεκίνησαν οι Σταυροφόροι,
μα ποιος ακούει και ποιος ενδιαφέρεται,
για ένα κόσμο που βράζει και φλέγεται.

Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα,
θα ξαναέβαφα γαλάζια τη θάλασσα.
Κάτι αν μπορούσα στον κόσμο να άλλαζα,
θα ξαναέβαφα γαλάζια τη θάλασσα.
.
Τι Θέλουμε να αλλάξουμε.... σε αυτόν τον κόσμο ;
.
ΟΙ ΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΛΑΪΟΝ
4.6 δισεκατομμύρια χρόνια
...από την αρχή του

Ν. Πότε θα μάθουμε να διαφωνούμε;

 

Ν ηφαλιότητα:
Η αρχή της σοφίας!
.

Η ιστορία μας διδάσκει ότι τα μεγάλα ελαττώματα μας και τα λάθη μας

εκμεταλλεύτηκαν οι εχθροί μας και μας οδηγούσαν πάντα σε ένα αλληλοσπαραγμό

και σε μια αυτοκαταστροφή.
Ο πελοποννησιακός πόλεμος κατέστρεψε την Ελλάδα.
Ρήμαξε την χώρα και έστρωσε το έδαφος για την ρωμαϊκή κατοχή.
Η παρασκηνιακή στρατηγική του χριστιανοιουδαισμού, που τρύπωσε σιγά σιγά,
διέβρωσε ότι είχε απομείνει.
Ήταν και... Έλληνες αυτοί που "αγάπησαν" περισσότερο τον Εβραίο μεσσία και τις μεγαλόστομες υποσχέσεις του,από τους αδελφούς τους... Έλληνες.
Ήταν Έλληνες αυτοί που γκρέμισαν τους πατρώους ναούς για να τον προσκυνήσουν,μαζί με όλους τους Ιουδαίους Εθνάρχες και τους προγόνους του.
Ήταν Έλληνες αυτοί , που έγιναν Γαλλόφιλοι, Αγγλόφιλοι, Ρωσόφιλοι, Αμερικανοφιλόφιλοι,
Βενιζελικοί, Καραμανλικοί, Παπαντρεικοί κ.ο.κ
Είναι Έλληνες αυτοί που "ανακάλυψαν" την σοφία στους βουδιστές ,

τις μυθολογικές αναλύσεις στους θεοσοφιστές και η Ινδία μαζί με την το τσάι, εξήγαγε και "γκουρού".Ήταν Έλληνες ,οι λάτρεις του Μαρξισμού- Λενισμού , που αντί να συμπεριλάβουν την σωστή λογική των βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και να την προσαρμόσουν στην Ελληνική πραγματικότητα, "θεοποίησαν" τον υπαρκτό σοσιαλισμό και τούς θεωρητικούς του.
Είναι Έλληνες αυτοί που έχουν μείνει στο μαυσωλείο του Εθνικισμού και οχυρώνονται πίσω από ένα απάνθρωπο φασισμό, στην χαραυγή της νέας χιλιετίας.

Είμαστε Έλληνες και οφείλουμε να κάνουμε την αυτοκριτική μας.

Ο Βάρβαροι , οι Λαιστρυγόνες και οι Κύκλωπες, δεν θα περνούσαν, δεν θα τους συναντούσαμε, αν δεν τους είχαμε

δεν τους κουβαλούσαμε μαζί μας, στις αποσκευές του ταξιδιού.

Οι καιροί το επιβάλλουν σαν επιτακτική ανάγκη να μιλήσουμε μια γλώσσα ενωτική

και είναι καιρός πια για αυτό.
Δεν μπορούμε πια να μιλάμε, ούτε σαν Σπαρτιάτες ούτε σαν Κορίνθιοι ή Αθηναίοι.
Ούτε σαν χριστιανοί ή σαν 12θειστές, ούτε σαν γαλλόφωνοι ή αγγλόφωνοι ή αμερικανόφιλοι,
Δεν μπορούμε να είμαστε μαυσωλιακοί εθνικιστές, αποτυχημένοι μαρξιστές,
αναχρονιστικοί δεξιοί, ουτοπικοί αριστεροί, μπερδεμένοι θεοσοφιστές, καστανεντικοί, νιτσεϊκοί, Πλατωνικοί, Αριστοτελικοί, απαθείς εσωτεριστές,
υλιστές, ορθολογιστές, ιδεαλιστές, δογματικοί επιστημονιολόγοι,

ασαφείς αοριστολόγοι της "νιού ειτζ" και ότι άλλο μας γίνεται εμμονή και

"κολλάει" την βελόνα της αντίληψης κάπου.
Όλα αυτά είναι η εμπειρία της ανθρωπότητας στο ταξίδι της γνώσης, με τις υπερβολές και

τις ελλείψεις τους.
Όμως όλα αυτά είναι και μέρος του τονάλ, του Γνωστού νησιού και πρέπει να μπουν στο τραπέζι δεν μπορούμε να πετάξουμε τίποτα, ούτε να υποτιμήσουμε κάτι.

Η ζωή είναι αλληλοκατανόηση των πάντων και απαιτεί την ευφυή συνεργασία όλων και τον αλληλοσεβασμό... για την διατήρηση της.Όλα !

Για το καλό όλων, όμως με μέτρο, με μετριοπάθεια, με αρμονία, με ανάλυση και σύνθεση,

με αναγωγή και επαγωγή, με σύνδεση, με σοφία.
Και πάνω απ΄όλα με ομόνοια.
Να μονιάσουμε αδέλφια!
Φθάνει πια η αλληλοεξόντωση , η ξεροκεφαλιά μας, οι προσκολλήσεις, οι εμμονές και οι εγωκεντρισμοί

οι θεοποιήσεις, οι αποκλειστικότητες, οι θεατρινισμοί της αδυναμίας και οι επιδείξεις δύναμης.
Δεν έχουμε πληρώσει ακριβά αυτό το λάθος;
Πως θα ήταν η Ελλάδα τώρα, αν είχαμε βοηθήσει ο ένας τον άλλον, ακόμη και αν διαφωνούσαμε με τις αντιλήψεις του;
Αλλά εμείς καταστρέψαμε ο ένας το άλλον εξ αιτίας αυτών των αντιλήψεων.
Ποιο είναι πιο σημαντικό να υπάρχει η αντίληψη ή ο άνθρωπος και όταν είναι Έλληνας αδελφός μας μάλιστα;
Πότε θα μάθουμε να διαφωνούμε δημιουργικά, εποικοδομητικά, συμπεριεκτικά, διαλεκτικά ανυψωτικά χωρίς να οδεύουμε στην αυτοκαταστροφή μας;

Πότε θα μάθουμε να διαφωνούμε, χωρίς να φωνάζουμε, να βρίζουμε, να σηκώνουμε χέρι στο άλλον;
Πότε θα μάθουμε να διαφωνούμε χωρίς να τραβάμε ...την σκανδάλη ενός όπλου;

Έως πότε παληκάρια... θα αλληλοτρωγόμαστε;

Να συλλογιστούμε ελεύθερα και καλά!

Μα πάνω απ΄΄όλα να συλλογιστούμε ενωτικά!!!

Οι θρησκευτικές μας πεποιθήσεις, οι κομματικές μας φιλίες και οι ποδοσφαιρικές μας προτιμήσεις,αν δεν μπορούν να μας ενώσουν

τουλάχιστον να μη μας χωρίσουν ΠΟΤΕ ΠΙΑ!

Ένας είναι ο θεός;

Η ελευθερία, η δικαιοσύνη και η πραγματική δημοκρατία!

Ένα είναι το κόμμα;

Η Ελλάδα!

Μία είναι η ομάδα:

Εμείς οι Έλληνες!

Ένας είναι ο στόχος;

Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια…όλων των ανθρώπων.

Πότε θα μονοιάσουμε

εμείς Έλληνες ....για να μεγαλουργήσουμε;

ΟΙ ΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΛΑΪΟΝ

21ος Αιών

Ε. Ως πότε παλικάρια

Ελευθερία και... κάθαρση!

Θούριος!
Ως πότε παλικάρια,
θα ζούμε στα στενά,
μονάχοι σα λιοντάρια,
στις ράχες στα βουνά;

Σπηλιές να κατοικούμε,
να βλέπουμε κλαδιά,
να φεύγωμ' απ' τον κόσμον,
για την πικρή σκλαβιά;

Να χάνωμεν αδέλφια,
πατρίδα και γονείς,
τους φίλους, τα παιδιά μας,
κι όλους τους συγγενείς;

Κάλλιο είναι μιάς
ώρας ελεύθερη ζωή,
παρά σαράντα χρόνια,
σκλαβιά και φυλακή.
Τι σ' ωφελεί αν ζήσεις,
και είσαι στη σκλαβιά;

Σουλιώτες και Μανιάτες,
λιοντάρια ξακουστά
ως πότε σταις σπηλιές σας,
κοιμάστε σφαλιστά;

Ως πότε...παλικάρια;

Οι Πολεμιστές της Λάϊον
21ος Αιών

9. Το Όνειρο

… από τις σημειώσεις της Πηνελόπης...

Ποιο είναι το Όνειρο;

Το Ταξίδι... στο εσωτερικό του Εαυτού!

Όλοι είμαστε παγιδευμένοι σε ένα όνειρο ενός μεγάλου ανείπωτου Όντος που ονειρεύεται τον Εαυτό του.Παγιδευόμαστε στο κοινό ‘Όνειρο, στην κοινή ψευδαίσθηση και κατά συνέπεια όλες μας οι πράξεις ισοδυναμούν με τρέλα..
Έτσι το έχει ρυθμίσει η Δύναμη και είναι μια πολύ παράξενη ρύθμιση και το έσχατο παράδοξο.Η αλήθεια που κρύβεται πίσω από αυτό το παράδοξο, διαμορφώνει
τον εσωτερικό πυρήνα μυστικών διδασκαλιών.
Ένα πυρήνα που είναι η ύστατη πηγή δύναμης και το κλειδί για την ελευθερία!

Αυτός ο πυρήνας είναι το Αζωθ, το μυστικό του Ερμή του τρισμέγιστου, το ελιξίριο της ζωής, η φιλοσοφική λίθος, το ραβδί του Μωυσή, το Εξκάλιμπερ του Αρθούρου, το σφυρί του Θωρ, το φτερωτό φίδι, η μαγική ράβδος του Κουετζ-Κουατλ, το κηρύκειο του Ερμή, ο κεραυνός του Δία.
Το να αγγίξεις αυτό τον πυρήνα ισοδυναμεί με το ταξίδι στο κέντρο του κόσμου, μία κατάσταση συνείδησης, που ονομάζεται ο άξονας των τριών κρίκων της δύναμης.

Ο πυρήνας αυτός, που υπάρχει σαν την ενότητα εκείνη που ονομάζεται Πνεύμα του ανθρώπου, το ναγουάλ, είναι ένα επίπεδο συνείδησης που χρειάζεται την ολότητα του εαυτού να επιβιώσει κανείς στο ταξίδι του προς αυτό το κέντρο και πρέπει να διαθέτει μόνο το άψογο πνεύμα του πολεμιστή.
Δεν είμαστε παρά το όνειρο του ονειρευτή μας.
Δεν είμαστε το σώμα, το μυαλό ούτε καν το φωτεινό πλέγμα μας.
Όλα αυτά είναι οι στοιχειακές μονάδες που έχει ονειρευτεί ο Αετός, που κάθεται στα ποδια του Δία και συγχωνεύονται από τον ονειρευτή σε μια εστίαση του σκοπού του.
Αυτή η συγχώνευση κρατιέται άθικτη σε όλη την διάρκεια της ζωής από την ένταση με την οποία ο ονειρευτής εστιάζει την προσοχή του στο θέμα το Ονείρου ΕΜΑΣ.Όλες οι ιδιότητες του τονάλ μαζί με την ακαδημαϊκή μας καριέρα και το ταλέντο

και πολλά άλλα, είναι ζήτημα εστίασης και έντασης.Την στιγμή που μετατοπίζεται η εστίαση ή μεταβάλλεται η ένταση αλλάζει και το τονάλ..
Ο άνθρωπος είναι ουσιαστικά ένα πνευματικό Ον του σύμπαντος, που ονομάζεται πνεύμα του ανθρώπου και υπάρχει μία ζωή που αναπτύσσει την συνείδηση μέσω του υλικού σύμπαντος.
Υπάρχει ένα Πνεύμα που έχει πολλές διαφορετικές όψεις στην συνείδηση του και εκδηλώνεται σαν ένας απέραντος αριθμός ενεργειακών μονάδων, σχηματίζοντα δέσμες, μία ονομάζεται άνθρωπος.
Αυτή η μακροκοσμική δέσμη είναι ταυτόσημη με την ΄δέσμη του μικρόκοσμου

του ανθρώπου και ένα ακριβές αντίγραφο του.Όλα τα ενεργειακά επίπεδα παραμένουν ένα συνεκτικό Όλο, διότι είναι πλήρως αλληλοεξαρτώμενα και αλληλεπιδρώντας και αποτελούν την βάση της αλληλεξάρτησης των πάντων στην ζωή.
Μόνο στο φυσικό επίπεδο υπάρχει μια αίσθηση χωριστικότητας και οι λόγοι είναι σύνθετοι.
Η χωριστικότητα προκαλείται εν μέρει από την χωριστική ιδιότητα του νου.
Τα ενεργειακά πεδία που αποτελούν το πνεύμα του ανθρώπου έχουν τον ιδιαίτερο κραδασμό, που καθορίζεται από την έμφυτη πρωταρχική συνείδηση.
Υπάρχουν 12 χρώματα που δημιουργούνται με αυτόν τον τρόπο και κάθε χρώμα αποτελείται από μεγάλη έκταση αποχρώσεων, από το κόκκινο του Άρη-Κριού μέχρι το ιώδες του Ποσειδώνα-Ιχθύων, καλύπτοντας όλο το φάσμα του λευκού ηλιακού φωτός, την ηλιακή συνείδηση του Απόλλωνα.Αποτελούν, τους 12 τύπους των ονειρευτών και τις ενέργειες των ατόμων μέσα από τα 12

ενεργειακά κέντρα του φωτεινού σώματος του ανθρώπου.Η συνολική δόνηση του ονειρευτή καθορίζεται από το δυναμικό της έμφυτης συνείδησης και εκπίπτει σε ένα από τα 12 χρώματα, που αποτελεί και την προτίμηση του και το μονοπάτι της εξέλιξης του.
Η απόχρωση καθορίζεται από την εξελισσόμενη συνείδηση, που αλλάζει σταδιακά μέσω της διαδικασίας της εξέλιξης.
ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΚΆΝΟΥΝ ΑΥΤΌ ΟΙ Ονειρευτές εστιάζουν την προσοχή τους στο φυσικό επίπεδο και το αποτέλεσμα είναι η φυσική ενσάρκωση.Επομένως κάθε ενσάρκωση εξαρτάται από τις συνεχώς μεταβαλλόμενες δυνατότητες που καθορίζονται απ΄΄ολο το πεπρωμένο της ζωής και κατά συνέπεια η ενσάρκωση μοιάζει με το άρπαγμα μιας στιγμιαίας ευκαιρίας, που είναι έτοιμη να μας ξεφύγει.
Αν δεν υπήρχε Ένα μόνο ΄Πνεύμα και αν οι ονειρευτές του ανθρώπου δεν είχαν ομαδική συνείδηση και ευφυή συνεργασία μεταξύ τους ,η φυσική ενσάρκωση θα ήταν αδύνατη.
Πίσω από τνο νου, το σώμα, πίσω από τις σκέψεις υπάρχει μια
Νοημοσύνη που παρατηρεί σιωπηλά,
Μια νοημοσύνη που είμαστε εμείς οι ίδιοι.
Αυτή η ενοικούσα νοημοσύνη δεν μπορεί ποτέ να παγιδευτεί πραγματικά, μόνο η απορροφητική πεποίθεση μένει ότι έχουμε παγιδευτεί.
Η πεποίθεση ότι είμαστε θύματα των περιστάσεων είναι η κοινή ψευδαίσθηση της ανθρωπότητας.
Ο πυκνός φυσικός κόσμος έχει ένα πολύ χαμηλότερο κραδασμό από τον ονειρευτή και αναγκάζει το όνειρο του ονειρευτή, την φυσική ενσάρκωση να γίνεται βαθύτερο και εντονότερο.
Το να αναλάβουμε τον έλεγχο του Ονείρου δεν σημαίνει να ελέγξουμε τον ονειρευτή, αλλά να αναλάβουμε τον έλεγχο όλων όσων συμβαίνουν στο όνειρο μας.
Το περιεχόμενο του ονείρου είναι ότι βιώνουμε σαν προκλήσεις στην ζωή μας και όσο περισσότερο συνεργαζόμαστε με τον ονειρευτή μας και όσο ευφυέστερη είναι η συνεργασία
τόσο ισχυρότερος είναι ο έλεγχος μας.
Ο έλεγχος του ονείρου είναι ο έλεγχος της τρέλας.
Η ευφυής συνεργασία και ο χειρισμός του Σκοπού, είναι το έσχατο κλειδί της μαγείας.
Ο αμύητος άνθρωπος θεωρεί μαγεία τα θαύματα που προκαλούνται από τον χειρισμό του Σκοπού.
Δεν υπάρχει καμιά μαγεία, κανένα θαύμα, που δεν μπορεί να εξηγηθεί ...και "λογικά".
Ο χειρισμός του σκοπού είναι μια ιδιότητα της συνείδησης του ονειρευτή και μπορεί να συμβεί μόνο εκεί που υφίσταται πλήρης και συνειδητός έλεγχος της τρέλας.
Για να χειριστούμε τον αληθινό σκοπό είναι απαραίτητο
να ασκήσουμε την αλληλεξάρτηση των πάντων μέσα στην ζωή.Αυτό που αναφέρεται σαν ξύπνημα μέσα στο όνειρο είναι ότι αποκτούμε συνείδηση ότι ονειρευόμαστε και ότι μπορούμε να ελέγξουμε το περιεχόμενο του ονείρου.
και το σημείο της αντίληψης να αντιληφθεί διαφορετικά την ζωή.
Η πράξη της αφύπνισης υποδηλώνει νηφαλιότητα, που έχει αποκτηθεί μέσα από σχολαστική ανακεφαλαίωση και ανήκει στην Ανατολή.
Η εξέλιξη της συνείδησης είναι το παιγνίδι της δύναμης .
Και μόνο ένας άψογος πολεμιστής μπορεί να την χειριστεί χωρίς να "καεί".
Το παιγνίδι της ζωής απαιτεί να υπερνικήσουμε όλες τις προκλήσεις
για να πετύχουμε μια πλήρη ενότητα, την ολότητα του Εαυτού.
Από την άποψη της πολεμικότητας,
η μόνη ταυτότητα που αξίζει να καλλιεργηθεί είναι η Ολότητα του Εαυτού.
Η μόνη γνώση που υπάρχει , είναι η ΄γνώση του εαυτού και επομένως το μονοπάτι του πολεμιστή δεν είναι μια απλή άσκηση πνευματικότητας αλλά μια εμπειρική ανακάλυψη του Εαυτού.Προϋποθέτει το κουράγιο, την δύναμη ,την στρατηγική και την αψογοσύνη να εισέλθει κάποιος... στο Άγνωστο.Μαζί με την Κίντο, που χοροπηδούσε ξέγνοιαστα, δίπλα μου
κατευθυνθήκαμε προς τη ασφαλή στεριά, στον κυκλικό χώρο της Εστίας, το τονάλ, το Γνωστό,

οδηγούμενες απ΄την ιερή φλόγα και αφήνοντας πίσω την απέραντη μυστηριώδη θάλασσα του Ποσειδώνα, το ναγουάλ, το Άγνωστο.
Σκεφτόμουν το Νίο, την Τρίνιτι και την ταυτόχρονη παρουσία τους στον χωροχρόνο, όταν ο Μορφέας, , φάνηκε να έρχεται κοντά μας και μας άγγιξε απαλά. ..

Τι είναι το Άγνωστο;

Ε.Π
21ος Αιών