Α. Ένας λόγος για την Αξιοπρέπεια

Α ξιοπρέπεια!
Μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτή?

Πόσοι "λόγοι" υπάρχουν
για μια ζωή χωρίς αξιοπρέπεια?

Εδώ είναι ξανά ο λόγος μαςΑυτό βλέπουμε, αυτό κοιτάζουμε
Αυτό φτάνει στα αυτιά μας, στη μελαχρινή καρδιά μας φτάνει.

Εκεί ψηλά, οι από πάνω, δοκιμάζουν να επαναλάβουν την ιστορία τους.
Θέλουν πάλι να μας επιβάλλουν το δικό τους ημερολόγιο, ημερολόγιο θανάτου, τη δική τους γεωγραφία, γεωγραφία καταστροφής.
Όταν δεν μας ξεριζώνουν από τις ρίζες μας, τις καταστρέφουν.
Στη δουλειά μας κλέβουν, τη δύναμή μας.Τους κόσμους μας, τη γη, τα νερά και τους θησαυρούς της, χωρίς ανθρώπους, χωρίς ζωή αφήνουν.Οι πόλεις μάς καταδιώκουν και μας εκτοπίζουν.
Ο κάμπος πεθαίνει και μας πεθαίνει.
Και το ψέμα μετατρέπεται σε κυβερνήσεις και οι στερήσεις όπλο γίνονται για τους στρατούς και τις αστυνομίες τους.
Στον κόσμο είμαστε παράνομοι, χωρίς χαρτιά, ανεπιθύμητοι είμαστε.Καταδιωγμένοι.
Γυναίκες, άντρες, παιδιά και γέροι πεθαίνουν στο θάνατο και στη ζωή πεθαίνουν.Εκεί ψηλά, οι από πάνω, κηρύττουν για τους κάτω, την υποταγή, την ήττα κηρύττουν, την παράδοση και την παραίτηση.Εδώ κάτω μένουμε χωρίς τίποτα.Μόνο οργή.
Αξιοπρέπεια μονάχα.
Δεν υπάρχει αυτί για τον πόνο μας, πέρα από το αυτί όσων είναι σαν κι εμάς
Ο κανένας είμαστε.Μόνοι είμαστε. Μόνοι με την αξιοπρέπεια και την οργή μας.
Οργή και αξιοπρέπεια οι γέφυρές μας, οργή και αξιοπρέπεια τα λόγια μας.
Ας ακούσουμε ο ένας τον άλλον λοιπόν. Ας γνωριστούμε τότε.Να θεριέψει η οργή μας και ελπίδα να γίνει.
Ρίζα να γίνει ξανά η αξιοπρέπεια και νέο κόσμο να γεννήσει.Είδαμε και ακούσαμε.
Μικρή είναι η φωνή μας για να γίνει ηχώ αυτός ο λόγος, μικρή και η ματιά μας για τόση και τόσο αξιοπρεπή οργή.
Να ειδωθούμε, να κοιταχτούμε, να ακουστούμε: Αυτό μας λείπει.Αλλιώτικοι είμαστε, αλλιώτικες. Το άλλο είμαστε.
Αν ο κόσμος δεν έχει τόπο για μας, τότε άλλο κόσμο να φτιάξουμε.
Δίχως άλλα εργαλεία, μονάχα την οργή μας, δίχως άλλο υλικό απ’ την αξιοπρέπειά μας.
Να συναντηθούμε μας λείπει, να γνωριστούμε μας λείπει.
Λείπει ό,τι λείπει….
Δεν είναι λίγα όσα είδαμε και ακούσαμε, μερικές φορές απευθείας, άλλες μέσα από τα λόγια και τις ματιές των άλλων.

Τόση είναι η οργή που αγγίξαμε και τόση η αξιοπρέπεια που συναντήσαμε που σκεφτόμαστε πως είμαστε πιο μικροί ακόμα κι απ’ αυτό που πιστεύαμε.

Στο Μεξικό και στις πέντε ηπείρους συναντήσαμε αυτό που μονάχα υποψιαζόμασταν όταν ξεκινήσαμε αυτό το έκτο, καινούργιο, βήμα μας:

υπάρχει άλλος κόσμος, υπάρχει άλλος δρόμος.
Εάν η καταστροφή που πλησιάζει μπορεί να αποφευχθεί και να ‘χει η ανθρωπότητα μια ακόμα ευκαιρία, θα είναι από αυτούς τους άλλους και τις άλλες που, από κάτω και αριστερά, όχι μόνο αντιστέκονται αλλά και διαγράφουν ήδη το περίγραμμα ενός άλλου πράγματος.

Διαφορετικού από αυτό που εκεί επάνω συμβαίνει.

Στην αδύνατη γεωμετρία της πολιτικής Εξουσίας, οι φονταμενταλισμοί μοιράζονται ισόμορφα:

οι δεξιοί εναλλάσσονται με τους ακροδεξιούς και οι θεσμικοί αριστεροί μετακινούνται προς την ιλουστρασιόν δεξιά. Εκείνοι, από τον προοδευτικό τύπο, που παραπονιούνται ότι οι φανατικοί του αντίπαλου τύπου λογοκρίνουν, παρερμηνεύουν και συκοφαντούν τον αρχηγό τους, με τη σειρά τους λογοκρίνουν, παρερμηνεύουν, συκοφαντούν και αποσιωπούν οποιοδήποτε άλλο κίνημα δεν υποτάσσεται στις προσταγές του αρχηγού και χωρίς αιδώ μοιράζουν καταδίκες και απαλλαγές στο ρυθμό ενός επικοινωνιακού παράλογου ράτινγκ. Φανατικοί της μιας και της άλλης πλευράς ανταγωνίζονται σε ψέματα ντυμένα σαν αλήθειες και τα εγκλήματα μετριούνται με τον τηλεοπτικό χρόνο που καταλαμβάνουν.

Αλλά όλα αυτά δεν είναι παρά η χλωμή αντανάκλαση αυτού που συμβαίνει στην πολιτική.

Η αηδία για τον κυνισμό και την ανικανότητα των παραδοσιακών πολιτικών τάξεων, έχει αρχίσει να μετατρέπεται σε οργή. Μερικές φορές αυτή η οργή ακολουθεί την ελπίδα μιας αλλαγής μέσα από τους παραδοσιακούς δρόμους και συγκρούεται, ή με την απογοήτευση που παραλύει, ή με την αυθαίρετη εξουσία που καθυποτάσσει.

Ο σαστισμένος και βάρβαρος βορράς ξαναγυρίζει στα γνωστά του μονοπάτια. Όταν δεν πατρονάρει εκλογικές νοθείες (όπως στο Μεξικό) προωθεί, ενθαρρύνει και χρηματοδοτεί πραξικοπήματα (όπως τώρα στη Βολιβία και τη Βενεζουέλα).

Ο πόλεμος εξακολουθεί να είναι η κατεξοχήν διεθνής διπλωματία του: το Ιράκ και το Αφγανιστάν καίνε, αλλά προς απογοήτευση των από πάνω, δεν εξατμίζονται.

Η επιβολή ηγεμονισμών και ομογενοποιήσεων σε παγκόσμια κλίμακα, βρίσκει στα έθνη, τις περιφέρειες και τις μικρές περιοχές , τους μαθητευόμενους μάγους που διδάσκουν την αδύνατη, ιστορικά, επιστροφή σε ένα παρελθόν όπου ο φανατισμός ήταν νόμος και επιστημονικό δόγμα. Εν τω μεταξύ οι πολιτικές κυβερνώσες τάξεις ανακάλυψαν στον κόσμο του θεάματος την κατάλληλη μεταμφίεση για να κρύψουν την εμπλοκή τους στο οργανωμένο έγκλημα.

Κορεσμένος από τόση απληστία, ο πλανήτης αρχίζει να μας χρεώνει τον απλήρωτο λογαριασμό της καταστροφής του. Αλλά και οι «φυσικές» καταστροφές κι αυτές ταξικές είναι και οι συμφορές τους γίνονται αισθητές κυρίως σε εκείνους που τίποτα δεν έχουν και τίποτα δεν είναι. Απέναντι σ’ αυτό η βλακεία της Εξουσίας δεν έχει όρια:

εκατομμύρια και εκατομμύρια δολάρια δαπανώνται για καινούργια όπλα και για ακόμα περισσότερες στρατιωτικές βάσεις.

Η Εξουσία του κεφαλαίου δεν νοιάζεται να φτιάξει δασκάλους και δασκάλες, μηχανικούς, γιατρούς αλλά στρατιώτες.

Δεν προετοιμάζει δημιουργούς αλλά κι άλλους καταστροφείς.
Όσοι και όσες αντιτάσσονται σε αυτό, καταδιώκονται, φυλακίζονται δολοφονούνται.

Στο Μεξικό βρίσκονται στη φυλακή αγρότες που υπερασπίστηκαν τη γη τους (Σαν Σαλβαδόρ Ατένκο). Στην Ιταλία διώκονται κα αντιμετωπίζονται ως τρομοκράτες όσοι αντιτίθενται στην εγκατάσταση στρατιωτικών βάσεων. Στη Γαλλία της «ελευθερίας, ισότητας και αδελφότητας» οι ανθρώπινες υπάρξεις είναι ελεύθερες, ίσες και αδελφές μονάχα αν τα χαρτιά το λένε.

Στην Ελλάδα η νεότητα είναι ένα ελάττωμα που πρέπει να ξεριζωθεί.

Στο Μεξικό και πάλι, αυτή τη φορά στην πόλη που έχει το όνομά του, οι νέοι και οι νέες χαρακτηρίζονται εγκληματίες και δολοφονούνται και δεν τρέχει τίποτα γιατί δεν είναι στην ατζέντα των από πάνω και της μιας και της άλλης πλευράς. Στη Ισπανία της σύγχρονης Ευρωπαϊκής Ένωσης κλείνουν εκδόσεις και ποινικοποιούν μια γλώσσα, τα Εουσκέρα (βάσκικα), σκεπτόμενοι πως σκοτώνοντας το λόγο σκοτώνουν εκείνον που τον αρθρώνει. Στην τόσο κοντινή Ασία απαντάνε με τεθωρακισμένα στις δίκαιες διεκδικήσεις των αγροτών. Και στις γεμάτες υπεροψία ΗΠΑ που γεννήθηκαν από το αίμα των μεταναστών, καταδιώκουν και δολοφονούν εκείνους και εκείνες που έχουν άλλο χρώμα. Στο μεγάλο πόνο που λέγεται Λατινική Αμερική υποτιμάται και ταπεινώνεται το μελαχρινό αίμα που τη βαστάζει. Στην ανυπότακτη Καραϊβική, ένας λαός, ο κουβανέζικος, πρέπει να προσθέσει στη δυστυχία από τις φυσικές καταστροφές και εκείνη από έναν ιμπεριαλιστικό αποκλεισμό που δεν είναι τίποτε άλλο από ένα έγκλημα χωρίς τιμωρία.

Και σε όλες τις γωνιές της γεωγραφίας του κόσμου, και σε όλες τις μέρες των ημερολογίων του, εκείνοι και εκείνες που δουλεύουν, εκείνοι και εκείνες που προχωράνε τα πράγματα, στερούνται, ταπεινώνονται, καταπιέζονται, τους εκμεταλλεύονται.

Αλλά υπάρχουν και φορές, πολλές, τόσες που μας κάνουν να χαμογελάμε, που η οργή, οι οργές βρίσκουν τους δικούς τους δρόμους, καινούργιους, αλλιώτικους. Και, τότε, το «όχι» που υψώνουν δεν αντιστέκεται μονάχα, αλλά και αρχίζει να προτείνει, να προτείνεται.

Από τη δημόσια εμφάνισή μας, εδώ και δεκαπέντε χρόνια, ήταν δέσμευσή μας να γίνουμε γέφυρα για να βαδίσουν οι εξεγέρσεις από τη μια πλευρά στην άλλη.

Μερικές φορές το καταφέραμε, άλλες όχι.

Τώρα βλέπουμε και νιώθουμε όχι μονάχα την εξεγερμένη αντίσταση που συντρόφισσα και αδελφή, στέκεται στο πλευρό μας και εμψυχώνει τα βήματά μας.

Τώρα υπάρχει κάτι που δεν υπήρχε πριν ή που εμείς δεν καταφέρναμε να δούμε.

Υπάρχει μια δημιουργική οργή.
Μια οργή που ζωγραφίζει ήδη όλα τα χρώματα των δρόμων των από κάτω και αριστερά στις πέντε ηπείρους….

Γι’ αυτούς οι ιστορίες μας είναι παραμύθια, οι θρησκείες μας θρύλοι, η επιστήμη μας μαγεία, τα πιστεύω μας δεισιδαιμονίες, η τέχνη μας χειροτεχνία, τα παιχνίδια μας, οι χοροί μας και οι φορεσιές μας φολκλόρ, η διακυβέρνησή μας αναρχία, οι γλώσσες μας διάλεκτοι, ο έρωτάς μας αμαρτία και ποταπότητα, το βήμα μας σούρσιμο, το ανάστημά μας μικρό, η φυσιογνωμία μας άσχημη, η συμπεριφορά μας ακαταλόγιστη.
Στον κόσμο τους δε χωράμε παρά μόνο μουγκοί, ακίνητοι, νεκροί.
Αν θέλουμε να υπάρξει το χρώμα της γης που είμαστε, πρέπει να μιλήσουμε. Πρέπει να ξεσηκωθούμε. Πρέπει να ζήσουμε.
Για να μιλήσουμε, να ξεσηκωθούμε, να ζήσουμε χρειαζόμαστε μόνο τους εαυτούς μας. Όχι εκείνους.
Για να μιλήσουμε ξεσηκωνόμαστε.
Για να ξεσηκωθούμε μιλάμε.
Για να ζήσουμε ξεσηκωνόμαστε και μιλάμε.
Για να μιλήσουμε και να ξεσηκωθούμε ζούμε.
Ας τρέμει το χρήμα γιατί μιλάμε. Ας τρέμει γιατί ξεσηκωνόμαστε. Ας τρέμει γιατί ζούμε.
Και ζωντανοί και εξεγερμένοι
Τούτο τον έβδομο χρόνο του πολέμου ενάντια στη λήθη
Φωνάζουμε ξανά ποιοι είμαστεΗ πνοή είμαστε εμείς. Όχι το στήθος που φυσάει.
Ο λόγος είμαστε εμείς. Όχι τα χείλη που τον μιλούν.
Το βήμα είμαστε εμείς. Όχι τα πόδια που περπατάνε.
Ο σφυγμός είμαστε εμείς. Όχι η καρδιά που χτυπάει.
Η γέφυρα είμαστε εμείς. Όχι το έδαφος που γεφυρώνεται.
Ο δρόμος είμαστε εμείς. Όχι το ξεκίνημα ούτε το τέρμα.
Ο τόπος είμαστε εμείς. Όχι εκείνος που τον κατέχει.
Δεν υπάρχουμε εμείς. Μόνο είμαστε.
Εφτά φορές είμαστε. Εφτά φορές εμείς.
Εμείς. Είδωλο σε αντικριστούς καθρέφτες.
Η σκέψη που σκέφτεται στις σκέψεις της εμείς.
Το χέρι που μόλις ανοίγει το παράθυρο εμείς.
Εμείς. Οι άνθρωποι στο κατώφλι της αυγής.
Αδερφοί και αδερφές
Για την εξουσία είμαστε μονάχα ένα αριθμός στους λογαριασμούς της. Ένα ενοχλητικό νούμερο. Ένα νούμερο στη ζυγαριά. Για να μας εξαφανίσουν μας ζυγίζουν. Για να ζυγίσουν το χρόνο και το κόστος τους. Για να μας εκμεταλλευτούν μας ζυγίζουν. Για να ζυγίσουν το χρόνο και το κέρδος τους. Για να μας ελέγξουν μας ζυγίζουν. Για να ζυγίσουν το χρόνο και τη δαπάνη τους.
Αδερφοί και αδερφές, σήμερα θέλουν να μας εκσυγχρονίσουν. Να μας κάνουν μόδα, θέαμα, περαστική είδηση. Σήμερα θέλουν να μας μετατρέψουν σε κάτι το παροδικό, στιγμιαίο, φευγαλέο, μιας μόνο χρήσης, περιττό, προορισμένο στη λήθη. Αλλά πότε υπήρξε μόδα η ιστορία; Από πότε πουλιέται η μνήμη; Από πότε η καταγωγή είναι έκθεμα σε βιτρίνα; Από πότε το παρελθόν είναι παροδικό; Από πότε η γνώση είναι στερεότυπη και στιγμιαία; Από πότε η αντοχή είναι φευγαλέα; Από πότε είναι άχρηστα τα θεμέλια; Από πότε περιττεύει το αύριο; Από πότε λησμονιέται ότι αυτοί υπάρχουν επειδή υπάρχουμε εμείς;
Αδερφοί και αδερφές
Μας ένωσε ο πόνος και η ελπίδα. Ο πόνος και ελπίδα μας κάνει να πορευτούμε ξανά. Όπως χθες. Όπως πάντα.
Αλλά τώρα δε βαδίζουμε μόνοι. Βαδίζουμε όλοι μαζί εμείς, που είμαστε ιθαγενείς. Όλοι εμείς, μαζί με άλλους.Θα πορευτούμε και πάλι. Αλλά τώρα θα τρέμουν από το βήμα μας, το βήμα των ιθαγενών, οι εφτά μέρες που θα μας φέρουν στη γη των ισχυρών, στη γη που φτιάχνουν τους νόμους.
Ο πόνος που μας ένωσε, η ελπίδα που μας ενώνει θα βρουν το νόημα τους αν μας ενώσει το αύριο.

Δημοκρατία! Ελευθερία! Δικαιοσύνη!

Φτάσαμε στις πόρτες της Κοιλάδας του Μεξικού. Από εδώ, η πορεία μας, η πορεία της αξιοπρέπειας των ιθαγενών, η πορεία των ανθρώπων που έχουν το χρώμα της γης, θα χαράξει ένα κύκλο γύρω από την κοιλάδα που ζουν οι ισχυροί.
Στην Πουέμπλα αρχίζει λοιπόν ο τελικός κύκλος της πορείας της αξιοπρέπειας των ιθαγενών, της πορείας εκείνων που έχουν το χρώμα της γης. Στην αρχή αυτού του τελικού κύκλου, έχουμε διαλέξει να ειπωθεί μια λέξη που κοιτάζει πολύ μπροστά. Λέξη που ίσως δεν βρίσκει αμέσως το αληθινό της νόημα. Λέξη που απαιτεί το χρόνο και τον άνεμο για να ‘βρει τη θέση της στην καρδιά μας. Λέξη που μιλάει για το αύριο. Λέξη που έρχεται από πολύ παλιά και γι’ αυτό βαδίζει πολύ πιο μπροστά από μας. Λέξη που είναι πιο μεγάλη από μας, και που πρέπει ωστόσο να ειπωθεί. Λέξη που λέγεται μονάχα απ’ όλα τα στόματα, που απαιτεί να βαδίσουμε όλοι μαζί για να μπορέσει να προφερθεί.

«ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ». Έτσι τη λένε αυτή τη λέξη.

Η αξιοπρέπεια είναι μια γέφυρα. Μια γέφυρα με δυο πλευρές διαφορετικές και ξεχωριστές, δυο πλευρές μακριά η μία απ’ την άλλη. Δυο πλευρές που γίνονται μία πάνω στην γέφυρα, που παύουν να ‘ναι μακριά δίχως να πάψουν να ‘ναι διαφορετικές και ξεχωριστές.
Όταν η γέφυρα της αξιοπρέπειας απλώνεται, μιλάει γι’ αυτό που είμαστε εμείς και μιλάει για τον άλλο που είμαστε εμείς. Στη γέφυρα που είναι η αξιοπρέπεια υπάρχει ο ένας και ο άλλος. Και ο ένας δεν είναι περισσότερος ή καλύτερος από τον άλλο, ούτε ο άλλος είναι περισσότερος ή καλύτερος από τον έναν.

Η αξιοπρέπεια απαιτεί να είμαστε ο εαυτός μας. Αλλά η αξιοπρέπεια δεν είναι μονάχα το εμείς. Για να υπάρχει αξιοπρέπεια είναι απαραίτητος ο άλλος. Γιατί είμαστε εμείς πάντα σε σχέση με τον άλλον. Και ο άλλος είναι άλλος σε σχέση με μας.

Η αξιοπρέπεια είναι μία ματιά. Μία ματιά που μέσα από μας βλέπει τον άλλον . Η αξιοπρέπεια είναι αναγνώριση και σεβασμός. Αναγνώριση αυτού που είμαστε και σεβασμός σ’ αυτό που είμαστε, ναι, αλλά και αναγνώριση αυτού που είναι ο άλλος, σεβασμός σ’ αυτό που είναι ο άλλος.
Η αξιοπρέπεια είναι και γέφυρα και ματιά και αναγνώριση και σεβασμός. Η αξιοπρέπεια είναι το μέλλον. Αλλά το μέλλον δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν είναι για όλους, για εκείνους που είμαστε εμείς και για εκείνους που είναι οι άλλοι.
Η αξιοπρέπεια είναι ένα σπίτι. Μέσα του ο άλλος και εμείς. Η αξιοπρέπεια είναι ένα σπίτι με ένα μόνο πάτωμα. Μέσα του εμείς και ο άλλος έχουμε ο καθένας μας τη θέση του, αλλά έχουμε το ίδιο σπίτι.
Η αξιοπρέπεια θα ‘πρεπε να είναι ο κόσμος, ένας κόσμος που να χωράνε πολλοί κόσμοι.
Η αξιοπρέπεια δεν υπάρχει ακόμα. Η αξιοπρέπεια φτιάχνεται. Η αξιοπρέπεια είναι να παλεύεις για να υπάρξει επιτέλους αξιοπρέπεια στον κόσμο. Έναν κόσμο που να χωράνε πολλοί κόσμοι.
Η αξιοπρέπεια είναι και φτιάχνεται. Είναι ο δρόμος που έχουμε να βαδίσουμε. Η αξιοπρέπεια είναι το μέλλον.

Όταν μιλάμε για την αξιοπρέπεια των ιθαγενών μιλάμε γι’ αυτό που είμαστε σαν ιθαγενείς, αλλά και γι’ αυτό που είναι ο άλλος, εκείνος που δεν είναι σαν κι εμάς. Η αξιοπρέπεια των ιθαγενών δεν είναι να κυριαρχήσουν τον άλλον, εκείνον που δεν είναι ιθαγενής. Δεν είναι να τον υποτάξουμε, να τον καταστρέψουμε, να τον ταπεινώσουμε, να τον αγνοήσουμε να τον ξεχάσουμε. Η αξιοπρέπεια των ιθαγενών είναι γέφυρα που χρειάζεται την άλλη άκρη για να απλωθεί, χρειάζεται τον άλλο για να τον κοιτάξει, για να κοιταχτούν.
Όταν μιλάμε για την πορεία της αξιοπρέπειας των ιθαγενών, μιλάμε για το πώς βλέπουμε τον εαυτό μας σαν ιθαγενείς, χωρίς πόνο, χωρίς θάνατο, χωρίς λύπη, χωρίς ντροπή γι’ αυτό που είμαστε.

Όταν μιλάμε για την πορεία της αξιοπρέπειας των ιθαγενών, μιλάμε και για το πώς μας κοιτάζουν, δηλαδή πως μας σέβονται, εκείνοι που δεν είναι ιθαγενείς. Όταν μιλάμε για την πορεία της αξιοπρέπειας των ιθαγενών, μιλάμε και για το πώς εμείς οι ιθαγενείς βλέπουμε και κοιτάζουμε τους άλλους, εκείνους που δεν είναι ιθαγενείς, πως, δηλαδή, τους σεβόμαστε.

Η πορεία της αξιοπρέπειας των ιθαγενών δεν μπορεί να ‘ναι μόνο των ιθαγενών. Η πορεία για την αξιοπρέπεια των ιθαγενών πρέπει να είναι η πορεία των ιθαγενών και των μη ιθαγενών.
Μόνο έτσι μπορούμε να κτίσουμε το σπίτι, -έτσι ονόμαζαν παλιά τον κόσμο-, όπου να χωράμε όλοι, όλοι εκείνοι που είμαστε ίσοι γιατί είμαστε ξεχωριστοί.

Εξεγερμένος υποδιοικητής Μάρκος
Ένα ξημέρωμα του 21 αιώνα

Μήπως ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ

είναι μια λέξη που έχουμε... ξεχάσει?

 

ΟΙ ΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΛΑΪΟΝ

21ος Αιών...χαράματα