Τετάρτη 13 Απριλίου 2016

Η Ασπίδα των Ελλήνων

ΑΡΗΣ ΕΛΖΙΝ ΑΣΠΙΔΑ Λ.Λ

Μυθιστόρημα σύγχρονης σουρεαλιστικής  χαρούμενης ευδοκίας

Στο συμβούλιο των Θεών παίρνει τον λόγο , ο  Άρης  και ομιλεί ,  άμα τη αφίξει του πατρός  Διός, ΝΟΥ, άρχοντα του Ολύμπου, στη κορυφή.
Η Ελλάς θα ομιλήσει, θα μεγαλουργήσει ,θα λάμψει στην οικουμένη  και θα ζήσει, όπως είχε πει ο Εμπεδοκλής και είχε δει, μέγας μύστης και πολεμιστής.
Δίνω στη Ελλάδα και στους Έλληνες, θάρρος, ανδρεία, γενναιότητα, καλή φυσική κατάσταση, νου υγιή εν σώματι υγιεί και την  ΑΣΠΙΔΑ του Πολεμιστή, άτρωτος  ημίθεος ΑΧΙΛΛΕΑΣ να γενεί.
Η Αθηνά, τον αγκαλιάζει και αναφωνεί:
Αδελφέ μου,  συμφωνώ μαζί σου σε ευωχία θεών, τερπινή και ο Ήφαιστος ,χαρούμενος, κερνά από τα δεξιά  και  από τα αριστερά,    της  ομοψυχίας το ποτό,  να αντιμετωπίσουν τον εχθρό και κάθε πρόβλημα πραγματικό.
Ο Οδυσσέας, πρόεδρος της Δημοκρατίας της Ιθάκης, καλεί τον Αχιλλέα να αναλάβει την  Εθνική Άμυνα της χώρας, να αγκαλιάσει, και να προστατεύσει, τον ΛΑΟ.
 Όπως το ανθρώπινο  σώμα έχει τρεις γραμμές άμυνας για να επιβιώσει, έτσι και μια χώρα.,  έχει την ΑΣΠΙΔΑ του σε τρείς ομόκεντρους κύκλους.
Ο Τηλέμαχος, ο πρωθυπουργός θα οργανώσει την Εθνική Συνέλευση με νέο σύνταγμα, και νέα για την Ελλάδα, Εποχή.
Ο Λαέρτης, επίτιμος αρχηγός, ο σοφός λαός,  θα αναγνώσει  στη Βουλή, την πρόταση του Ηρακλή για την Ελλάδα.
Σε ένα μήνα.
 Για να γίνει αυτό αρκεί.
Η Αθηνά έχει υπογράψει την Ευδαιμονία της  Ελλάδος και θα γίνει άμεσα, ειρηνικά με αρμονία    και με Απολλώνια  μπολερό, μουσική,  συνοδεία.

Ελλάς, η Χώρα της Ευδαιμονίας Νοήμονων Ανθρώπων
Όπως και πάνω,  στου Ολύμπου την  κορυφή,
έτσι  και κάτω, στο καθαρό της Ιθάκης, ΝΗΣΙ.

            ΕΛΖΙΝ
Οι Πολεμιστές της  Ελλάδος

Σάββατο 9 Απριλίου 2016

Διαλογισμός Οδυσσέως

Τι είναι διαλογισμός;
Διαλογισμός είναι  η ήρεμη δύναμη της συγκέντρωσης και της αυτοσυγκέντρωσης   σε εναρμόνιση των εσωτερικών και εξωτερικών ενεργειακών πεδίων του ανθρωπίνου σώματος και του σύμπαντος.
Είναι η κατάσταση εσωτερικής γαλήνης και αρμονίας του φυσικού σώματος και του  ονειρικού αντιγράφου του.
Είναι η είσοδος στον κόσμο της Σοφίας, της Γνώσης και της Όρασης.
Απαιτεί εκπαίδευση στην πρώτη και τη δεύτερη προσοχή, διεύρυνση του πνεύματος, μείωση του εγωκεντρισμού, καθαρότητα, εντιμότητα και ειλικρίνεια του διαλογιζόμενου πολεμιστή.
Τι είναι η προσευχή;
Σε τι και σε ποιον προσεύχεται ο πολεμιστής;
Πιστεύει σε κάποιο θεό;
 Ο πολεμιστής πιστεύει στον Άνθρωπο, εν δυνάμει θεό, με όποιο όνομα και  και να Υπάρχει το Ον αυτό.
Και αυτή η πίστη, είναι μέρος της προτίμησης του  και της επιλογής του.
Χωρίς αυτή, δεν έχει τίποτα.
Χωρίς να έχει εμπιστοσύνη στον Άνθρωπο, ο κόσμος στερείται νοήματος.
Θα  γίνει και θα  μείνει  ο κόσμος των ζώων, των εντόμων και των φυτών.
Ο Οδυσσέας προσεύχεται στην Αθηνά μόλις φθάνει στο νησί των Φαιάκων.
Είναι η αγαπημενη του Θεά και η ατρυτώνη κόρη του Διός είναι πάντοτε  μαζί του και τον βοηθά.
Είναι ο αγαπημένος της ήρως.
Γιατί είναι ένας άνθρωπος που προσπαθεί ,σκέπτεται , παλεύει με θεούς Κύκλωπες και τέρατα.
Δεν εξαγοράζεται  όμως ποτέ και δεν προδίδει ό,τι βαθιά μέσα του, αγαπά.
Ένα καθαρό νησί, μία πατρίδα και ένα παιδί.
 
ζ Οδυσσείας
 δύσετό τ' ἠέλιος, καὶ τοὶ κλυτὸν ἄλσος ἵκοντο
ἱρὸν Ἀθηναίης, ἵν' ἄρ' ἕζετο δῖος Ὀδυσσεύς.
αὐτίκ' ἔπειτ' ἠρᾶτο Διὸς κούρῃ μεγάλοιο·

«κλῦθί μοι, αἰγιόχοιο Διὸς τέκος, Ἀτρυτώνη·
νῦν δή πέρ μευ ἄκουσον, ἐπεὶ πάρος οὔ ποτ' ἄκουσας
ῥαιομένου, ὅτε μ' ἔῤῥαιε κλυτὸς ἐννοσίγαιος.
δός μ' ἐς Φαίηκας φίλον ἐλθεῖν ἠδ' ἐλεεινόν.»

ὣς ἔφατ' εὐχόμενος, τοῦ δ' ἔκλυε Παλλὰς Ἀθήνη·
αὐτῷ δ' οὔ πω φαίνετ' ἐναντίη· αἴδετο γάρ ῥα
πατροκασίγνητον· ὁ δ' ἐπιζαφελῶς μενέαινεν    330
ἀντιθέῳ Ὀδυσῆϊ πάρος ἣν γαῖαν ἱκέσθαι.
Στην Ιλιάδα , ο Οδυσσέας δεν προσεύχεται συχνά. Πολεμά, ερευνά, μιλά, αλλά δεν προσεύχεται, παρά μόνο στον αγώνα που προκηρύσσει ο Αχιλλέας προς τιμή του Πάτροκλου και τον Αίαντα  του Οιλέως,   σε αγώνα ταχύτητος, νικά.
Ψ Ιλιάδος
 ἀλλ' ὅτε δὴ πύματον τέλεον δρόμον, αὐτίκ' Ὀδυσσεὺς
εὔχετ' Ἀθηναίῃ γλαυκώπιδι ὃν κατὰ θυμόν·
κλῦθι θεά, ἀγαθή μοι ἐπίῤῥοθος ἐλθὲ ποδοῖιν.    770
ὣς ἔφατ' εὐχόμενος· τοῦ δ' ἔκλυε Παλλὰς Ἀθήνη,
γυῖα δ' ἔθηκεν ἐλαφρά, πόδας καὶ χεῖρας ὕπερθεν.
Όταν φθάνει στην Ιθάκη, ο Οδυσσέας δεν την αναγνωρίζει αμέσως. Είναι τυλιγμένη στην ομίχλη. Η Αθηνά διαλύει την ομίχλη και του παρουσιάζει το νησί με την τανύφυλλο ελιά.
Ο Οδυσσέας , το ιερό χώμα φιλά και προσεύχεται στις  Ναϊδες με τα χέρια του, στον ουρανό ψηλά.
Στο άντρο κρύβει  μαζί  με την Αθηνά,τις ΛΕΞΕΙΣ του, τα δώρα των Φαιάκων, εκεί που εκφώνησε την ανακεφαλαίωση του, αγόρευση στο διηνεκές του ενεργούς απείρου .
Όταν θέλει τις καλεί  ξανά, σαϊτεύει με τόξο που χειρίζεται άριστα και καλά. Παίρνει πίσω τον κόσμο του γιατί έχει στόχο, διαδρομή και προορισμό που δεν ξεχνά.
Η Σοφία  ΕΝΟΠΛΗ  έχει τρόπους να υπερασπίζεται το δίκαιο και την όρθια ανθρωπιά που η αγνωσία και η ανομία, αγνοούν   βαθιά.
 ν Οδυσσείας
 ἀλλ' ἄγε τοι δείξω Ἰθάκης ἕδος, ὄφρα πεποίθῃς·
Φόρκυνος μὲν ὅδ' ἐστὶ λιμήν, ἁλίοιο γέροντος,
ἥδε δ' ἐπὶ κρατὸς λιμένος τανύφυλλος ἐλαίη·
ἀγχόθι δ' αὐτῆς ἄντρον ἐπήρατον ἠεροειδές,
ἱρὸν Νυμφάων, αἳ Νηϊάδες καλέονται·
τοῦτο δέ τοι σπέος εὐρὺ κατηρεφές, ἔνθα σὺ πολλὰς
ἕρδεσκες Νύμφῃσι τεληέσσας ἑκατόμβας·    350
τοῦτο δὲ Νήριτόν ἐστιν ὄρος καταειμένον ὕλῃ.»

ὣς εἰποῦσα θεὰ σκέδασ' ἠέρα, εἴσατο δὲ χθών·
γήθησέν τ' ἄρ' ἔπειτα πολύτλας δῖος Ὀδυσσεὺς
χαίρων ᾗ γαίῃ, κύσε δὲ ζείδωρον ἄρουραν.
αὐτίκα δὲ Νύμφῃσ' ἠρήσατο χεῖρας ἀνασχών·

«Νύμφαι Νηϊάδες, κοῦραι Διός, οὔ ποτ' ἐγώ γε
ὄψεσθ' ὔμμ' ἐφάμην· νῦν δ' εὐχωλῇσ' ἀγανῇσι
χαίρετ'· ἀτὰρ καὶ δῶρα διδώσομεν, ὡς τὸ πάρος περ,
αἴ κεν ἐᾷ πρόφρων με Διὸς θυγάτηρ ἀγελείη
αὐτόν τε ζώειν καί μοι φίλον υἱὸν ἀέξῃ.»    360

τὸν δ' αὖτε προσέειπε θεὰ γλαυκῶπις Ἀθήνη
«θάρσει, μή τοι ταῦτα μετὰ φρεσὶ σῇσι μελόντων·
ἀλλὰ χρήματα μὲν μυχῷ ἄντρου θεσπεσίοιο
θείομεν αὐτίκα νῦν, ἵνα περ τάδε τοι σόα μίμνῃ·
αὐτοὶ δὲ φραζώμεθ', ὅπως ὄχ' ἄριστα γένηται.»
Τι είναι η προσευχή;
Η προσευχή είναι η προσοχή της προσοχής.
Οταν η πρώτη προσοχή προσέχει τον εαυτό της γίνεται  δεύτερη, Επίγνωση, όραση και σαϊτιά.
Όταν η προσευχή γίνεται Επίγνωση, η Γνώση αναδύεται σε σύνδεση με την πρωταρχική Πηγή  σε Ανάμνηση οραματική.
Όταν γίνει ΟΡΑΣΗ,ακούει τη φωνή της να του εξηγεί, το κάθε τι.
Όταν ο πολεμιστής  έχει καθαρή καρδιά, είναι διαφανής, το φως τον διαπερνά, γίνεται εκπομπή φωτός.
Όταν γίνει φως, ο λόγος του, ισχύει δια παντός.
Τότε ο λόγος του πολεμιστή είναι το Τόξο του, το Βέλος του και το Σπαθί.
Γιατί η προσευχή είναι  του Διός, ο Λογισμός, ο άκαμπτος στόχος,ο σκοπός και της συγκεντρωμένης καθαρής σκέψης, η  ΚΟΣΜΙΚΗ ΕΥΧΗ.
Σκέπτομαι  και υπάρχω.
Σκέπτομαι βαθιά και στοχεύω στο στόχο, στο  κέντρο ενός κύκλου μιας καινούργιας  Νοήμονας Ανθρώπινης  Εποχής, που το Ομηρικό Παρελθόν, το Μέλλον γεννά.
Σε ένα Αιώνιο  Γίγνεσθαι Τώρα, κάθε Ώρα.

Ο Οδυσσέας στη Χώρα της Μνημοσύνης


 Λέανδρος  Λαμπρινός
9 Απριλιου 2016

Παρασκευή 8 Απριλίου 2016

Η Δίκη των Πολεμιστών

ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΣΠΑΘΙ ΦΡ

Κάθε τόπος έχει τη δική  του, ιστορία, κάθε δρόμος, κάθε πέτρα, τείχος  και τοίχος, κάθε λαός μυθικός , νέος ή παλιός. Πουθενά , όμως σε όλη τη γη δεν υπάρχει συμπυκνωμένη όλη τη ιστορία του κόσμου όσο εδώ, σε αυτό τον Ιερό Τόπο, στο μέσον της Γης, που λέγεται Ελλάδα, Φως Φιλοσοφία Τέχνη, Επιστήμη και Πολιτισμός.
Γιατί παρ΄ όλα αυτά βλέπουμε μια γενική εξαθλίωση, φτώχεια υλική και πνευματική και, ζητιανιά  σε ένα τόπο που κρατά το κέντρο ισορροπίας, υλιστικής, ψυχικής και πνευματικής, της  γης και ένα λαό που έχει στα χέρια του το πιο καλό χαρτί  , το σκήπτρο της Δημιουργίας του  Σύμπαντος από παλιά, στην πρώτη  του Πνεύματος Εκπνοή;
Γιατί ο τόπος αυτός γέννησε και έθρεψε μεγάλους, του πνεύματος, πολεμιστές, όσο πουθενά αλλού, από παράξενο, ίσως, παιγνίδι του πεπρωμένου.
Κάθε πέτρα,κάθε σπιθαμή εδάφους, κάθε δένδρο, κάθε ακρογιάλι, έχει και μια ιστορία  Δύναμης να διηγηθεί.Έχει ένα μύθο να πει και με ανεξίτηλα χρώματα θάρρους, γενναιότητος,γνώσης, ευφυίας , ένα νησί απολλώνιο, της Συνείδησης, λαμπερό,  που έχει  μέσα από κοπιαστική διαδρομή, αναδυθεί.
Δεν μπορείς  πουθενά να περπατήσεις και να μη φοβηθείς πως κάποιο νεκρό και μεγάλο, θα ποδοπατήσεις πολεμιστή, θαμμένο στα ιερά χώματα, σε ετούτη τη γη, που έδωσε τη ζωή του με πνεύμα Αθάνατο, για να είσαι όρθιος εσύ.
Έτσι το  όρισε η μοίρα, ίσως ή κάτι άλλο,η Νέμεσις, που δεν μπορεί να γίνει γνωστό με την ανθρώπινη μορφή.
Όλη η Ελλάδα είναι ένας ΧΩΡΟΣ Ιερών Μνημείων, όσο πουθενά αλλού, συμπκυκνωμένα, σε όλοκληρο τον πλανήτη,  γη.
Στο πέρασμα των αιώνων όμως και επειδή  η φυσική μνήμη εξασθενεί, όχι όμως και η κυτταρική,
οι Έλληνες άρχισαν να ξεχνούν τις ρίζες τους και την μεγάλη κληρονομιά. Διασκορπίζονται και εκπολιτίζουν όλη τη γη σε εκστρατεία αλεξανδρινή.

Όλα αυτά τα μνημεία, τα υπέροχα αγάλματα , τα αναθήματα, όταν δεν αρπάζονται από κλεπταποδόχους για να  εξαχθούν στο εξωτερικό, βεβηλώνονται από αρχαιοκάπηλους μαζί  με τους συλημένους τάφους, των πολεμιστών.
Η αρχαιοκαπηλία είναι το χειρότερο έγκλημα που έχει διαπραχθεί σε αυτή την χώρα και δεν αφορά μόνο την πραγματική  πράξη αλλά,  και την συμβολική.
Και έχει διαπραχθεί κατά συρροή και από Έλληνες και από  "φιλέλληνες".
Δεν είναι μόνο αρχαιοκαπηλία, να κλέβεις τάφους και μνημεία αλλά και να χρησιμοποιείς αυτή την κατάθεση  των  ημίθεων πολεμιστών που έδωσαν τη ζωή τους για κερδίσεις χρήματα, εξουσία και προβολή, όταν φυσικά δεν τους προσβάλλεις και σαν τον Αγαμέμνονα, δεν τους αγνοείς με αλαζονεία υπερβολική.
Εύλογα κάποιος θα αναρωτηθεί, ποιος μπορεί να το κρίνει αυτό;
Ο καθένας θα επικαλεστεί, αγαθά κίνητρα  και πατριωτισμό.
Η διάκριση είναι  ξεκάθαρη και απλή.
 Αυτό μπορεί να κριθεί αντικειμενικά από το αποτέλεσμα και την ίδια τη  ζωή του σύγχρονου πολίτη και πολιτευτή. Τον βίο του.
 Τι έχει κερδίσει και τι κερδίζει από αυτό και από ποιον.
Οι Φαραώ είχαν σφραγίσει τους τάφους τους  για τον λόγο αυτόν και η κατάρα ακολουθούσε όλους τους αρχαιολόγους, ανασκαφείς, βεβηλωτές.
Ό,τι σφραγίζει ο θάνατος και ο Πλούτων,  μόνο ένας μωρός και ανόητος ,  νομίζει πως  μπορεί να κερδοσκοπήσει  μαζί του και,   ένας   καμένος σπόρος να ωφεληθεί.
Ο θάνατος έχει την δική του αντικειμενική ΑΛΗΘΕΙΑ, εκεί που κανένα ψέμα και κερδοσκοπία δεν χωρά, αλλά έχει και τη δική του Αθανασία που χαρίζει  σε αυτούς, που το Πνεύμα  του Ανθρώπου, εκτιμά.
Ποιος δικάζει και ποιος δικάζεται και γιατί;
Ό,τι και να κάνεις όπου και να πας υπάρχει ένας σιωπηλός μάρτυς που σε βλέπει τι κάνεις και γιατί αγωνιάς.
Δεν μπορείς να κρυφθείς, δεν μπορείς να πεις ψέμματα σε όποια γη και να πατάς και δεν είναι ο μεγάλος αδελφός που σε ορά, αλλά είναι, του Ηλίου, του Απόλλωνος,το ΦΩΣ που  αδυσώπητα σε κοιτά στον μεγάλο  καθρέφτη του Χώρου, άμα τη δημιουργία του Χρόνου.
Δεν μπορείς να βγάλεις λόγο μπροστά στο άγαλμα του Λεωνίδα  και να είσαι δειλός, ευτραφής καταχραστής και ποταπός, δεν μπορείς να στρώσεις κόκκινο χαλί στην Σαλαμίνα και να μη είσαι σαλαμινομάχος, δεν μπορείς να κάνεις την  Αμφίπολη, πρατήριο άρτου και θεάματος, δεν μπορείς να επισκέπτεσαι τους ιερούς χώρους, σαν τουρίστας, αν δεν είσαι άνθρωπος της γνώσης, δεν μπορείς   να παπαγαλίζεις τα αρχαία ρητά και να μη τηρείς τίποτα από αυτά,  σύγχρονοι νεκρωμένοι" ιερείς και  ιέρειες"  αμαθείς και ημιμαθείς  σε σόου  αρχαιλοελληνικά.
Οι μεγάλοι ΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ και η πνευματική τους περιουσία, το Τόξο, το Βέλος και το Σπαθί τους, ούτε αγοράζεται, ούτε πωλείται, μόνο κερδίζεται ,  κατακτάται, από πολεμιστές και μόνο, σε μια μεγάλη οδυσσειακή πορεία και ηράκλεια επιλογή. Και έτσι δύναται, άψογα, να χρησιμοποιηθεί.
Δεν μπορείς να χρησιμοποιείς την αρχαία γνώση, λαμπερού πνεύματος κερδοσκοπικά και τόσο χρησιμοθηρικά.
 'Οπου και  να πας η κατάρα της Αθηνάς   θα σε ακολουθεί
σε όποια και να ανήκεις , φυλή και όπου χάλασες τη ζωή σου
δεν υπάρχει  για σένα ,Επιστροφή.
Μια σκιά θα σέρνεσαι πάνω σε αυτή την μικρούλα γαλαζοπράσινη γη .
Δεν περπάτησες όρθιος, όπως οι Πολεμιστές του Φωτός, που στην Ελευθερία έχουν περάσει , των Αστεριών,την Συμπαντική.


Αστραία

08 04 2016