Τετάρτη 2 Μαΐου 2012

Ζ.ήτα Οδυσσείας


Ραψωδία ζ : Ὀδυσσέως ἄφιξις εἰς Φαίακας



Όσο ο Οδυσσέας κοιμάται, η Αθηνά πηγαίνει στην πόλη των Φαιάκων και εμφανίζεται στο όνειρο της Ναυσικάς, της κόρης του βασιλιά Αλκίνοου, παίρνοντας τη μορφή μιας φίλης της. Της θυμίζει πως βρίσκεται σε ηλικία γάμου και την προτρέπει να κατέβει στο ποτάμι να πλύνει τα ρούχα της. Το άλλο πρωί (32η μέρα) η Ναυσικά ζητά από τον πατέρα της αμάξι και με τις φίλες της κατεβαίνουν στο ποτάμι. Αφού πλύνουν τα ρούχα, λούζονται, γευματίζουν και παίζουν με το τόπι φωνάζοντας και τραγουδώντας.
Ο Οδυσσέας ξυπνά σαστισμένος και αναρωτιέται πού βρίσκεται. Αποφασίζει να βγει από τους θάμνους κρύβοντας όπως-όπως τη γύμνια του. Τα κορίτσια σκορπίζονται τρομαγμένα, εκτός από τη Ναυσικά, που την εμψυχώνει η Αθηνά. Κρατώντας απόσταση ο Οδυσσέας επαινεί την ομορφιά της κόρης και της εύχεται έναν ευτυχισμένο γάμο. Της περιγράφει την κατάστασή του και την εκλιπαρεί να του δείξει το δρόμο για την πόλη και να του δώσει ένα κουρέλι να σκεπαστεί. Η Ναυσικά αναγνωρίζει την ευγένεια που κρύβει η εξαθλίωμένη όψη του και τον διαβεβαιώνει πως είναι καλοδεχούμενος σ’ αυτή τη χώρα. Φωνάζει στις φίλες της να μη φοβούνται και να περιποιηθούν τον ξένο.
Ο Οδυσσέας από σεβασμό στις νεαρές κοπέλες λούζεται παράμερα και η Αθηνά τον περιβάλλει με θεϊκή ομορφιά. Θαμπωμένη η Ναυσικά, εύχεται να ’ναι τέτοιος και ο άντρας που θα την παντρευτεί. Καλεί τον Οδυσσέα στο παλάτι, για να μην κακοχαρακτηριστεί όμως, του δίνει οδηγίες να την ακολουθήσει ως το άλσος της Αθηνάς, έξω από την πόλη. Αφού μείνει λίγο εκεί μέχρι να γυρίσει η ίδια στο σπίτι, να ζητήσει να του δείξουν το παλάτι του Αλκίνοου και εκεί να πέσει ικέτης στα γόνατα της βασίλισσας. Η Ναυσικά ξεκινά, οι φίλες της κι ο Οδυσσέας ακολουθούν. Το σούρουπο φτάνουν στο άλσος και ο Οδυσσέας προσεύχεται στην Αθηνά να τον καλοδεχτούν οι Φαίακες
ζ
Ὣς ὁ μὲν ἔνθα καθεῦδε πολύτλας δῖος Ὀδυσσεὺς
ὕπνῳ καὶ καμάτῳ ἀρημένος· αὐτὰρ Ἀθήνη
βῆ ῥ' ἐς Φαιήκων ἀνδρῶν δῆμόν τε πόλιν τε·
οἳ πρὶν μέν ποτ' ἔναιον ἐν εὐρυχόρῳ Ὑπερείῃ,
ἀγχοῦ Κυκλώπων ἀνδρῶν ὑπερηνορεόντων,
οἵ σφεας σινέσκοντο, βίηφι δὲ φέρτεροι ἦσαν.
ἔνθεν ἀναστήσας ἄγε Ναυσίθοος θεοειδής,
εἷσεν δὲ Σχερίῃ, ἑκὰς ἀνδρῶν ἀλφηστάων,

ἀμφὶ δὲ τεῖχος ἔλασσε πόλει καὶ ἐδείματο οἴκους
καὶ νηοὺς ποίησε θεῶν καὶ ἐδάσσατ' ἀρούρας.        10
ἀλλ' ὁ μὲν ἤδη κηρὶ δαμεὶς Ἄϊδόσδε βεβήκει,
Ἀλκίνοος δὲ τότ' ἦρχε, θεῶν ἄπο μήδεα εἰδώς.
τοῦ μὲν ἔβη πρὸς δῶμα θεὰ γλαυκῶπις Ἀθήνη,
νόστον Ὀδυσσῆϊ μεγαλήτορι μητιόωσα.
βῆ δ' ἴμεν ἐς θάλαμον πολυδαίδαλον, ᾧ ἔνι κούρη
κοιμᾶτ' ἀθανάτῃσι φυὴν καὶ εἶδος ὁμοίη,
Ναυσικάα, θυγάτηρ μεγαλήτορος Ἀλκινόοιο,
πὰρ δὲ δύ' ἀμφίπολοι, Χαρίτων ἄπο κάλλος ἔχουσαι,
σταθμοῖϊν ἑκάτερθε· θύραι δ' ἐπέκειντο φαειναί.
ἡ δ' ἀνέμου ὡς πνοιὴ ἐπέσσυτο δέμνια κούρης,        20
στῆ δ' ἄρ' ὑπὲρ κεφαλῆς καί μιν πρὸς μῦθον ἔειπεν,
εἰδομένη κούρῃ ναυσικλειτοῖο Δύμαντος,
ἥ οἱ ὁμηλικίη μὲν ἔην, κεχάριστο δὲ θυμῷ.
τῇ μιν ἐεισαμένη προσέφη γλαυκῶπις Ἀθήνη·

"Ναυσικάα, τί νύ σ' ὧδε μεθήμονα γείνατο μήτηρ;
εἵματα μέν τοι κεῖται ἀκηδέα σιγαλόεντα,
σοὶ δὲ γάμος σχεδόν ἐστιν, ἵνα χρὴ καλὰ μὲν αὐτὴν
ἕννυσθαι, τὰ δὲ τοῖσι παρασχεῖν, οἵ κέ σ' ἄγωνται·
ἐκ γάρ τοι τούτων φάτις ἀνθρώπους ἀναβαίνει
ἐσθλή, χαίρουσιν δὲ πατὴρ καὶ πότνια μήτηρ.        30
ἀλλ' ἴομεν πλυνέουσαι ἅμ' ἠόϊ φαινομένηφι·
καί τοι ἐγὼ συνέριθος ἅμ' ἕψομαι, ὄφρα τάχιστα
ἐντύνεαι, ἐπεὶ οὔ τοι ἔτι δὴν παρθένος ἔσσεαι·
ἤδη γάρ σε μνῶνται ἀριστῆες κατὰ δῆμον
πάντων Φαιήκων, ὅθι τοι γένος ἐστὶ καὶ αὐτῇ.
ἀλλ' ἄγ' ἐπότρυνον πατέρα κλυτὸν ἠῶθι πρὸ
ἡμιόνους καὶ ἄμαξαν ἐφοπλίσαι, ἥ κεν ἄγῃσι
ζῶστρά τε καὶ πέπλους καὶ ῥήγεα σιγαλόεντα.
καὶ δὲ σοὶ ὧδ' αὐτῇ πολὺ κάλλιον ἠὲ πόδεσσιν
ἔρχεσθαι· πολλὸν γὰρ ἄπο πλυνοί εἰσι πόληος."        40

ἡ μὲν ἄρ' ὣς εἰποῦσ' ἀπέβη γλαυκῶπις Ἀθήνη
Οὔλυμπόνδ', ὅθι φασὶ θεῶν ἕδος ἀσφαλὲς αἰεὶ
ἔμμεναι· οὔτ' ἀνέμοισι τινάσσεται οὔτε ποτ' ὄμβρῳ
δεύεται οὔτε χιὼν ἐπιπίλναται, ἀλλὰ μάλ' αἴθρη
πέπταται ἀννέφελος, λευκὴ δ' ἐπιδέδρομεν αἴγλη·
τῷ ἔνι τέρπονται μάκαρες θεοὶ ἤματα πάντα.
ἔνθ' ἀπέβη γλαυκῶπις, ἐπεὶ διεπέφραδε κούρῃ.

αὐτίκα δ' Ἠὼς ἦλθεν ἐΰθρονος, ἥ μιν ἔγειρε
Ναυσικάαν εὔπεπλον· ἄφαρ δ' ἀπεθαύμασ' ὄνειρον,
βῆ δ' ἴμεναι διὰ δώμαθ', ἵν' ἀγγείλειε τοκεῦσι,        50
πατρὶ φίλῳ καὶ μητρί· κιχήσατο δ' ἔνδον ἐόντας.
ἡ μὲν ἐπ' ἐσχάρῃ ἧστο σὺν ἀμφιπόλοισι γυναιξίν,
ἠλάκατα στρωφῶσ' ἁλιπόρφυρα· τῷ δὲ θύραζε
ἐρχομένῳ ξύμβλητο μετὰ κλειτοὺς βασιλῆας
ἐς βουλήν, ἵνα μιν κάλεον Φαίηκες ἀγαυοί.
ἡ δὲ μάλ' ἄγχι στᾶσα φίλον πατέρα προσέειπε·

"πάππα φίλ', οὐκ ἂν δή μοι ἐφοπλίσσειας ἀπήνην
ὑψηλὴν εὔκυκλον, ἵνα κλυτὰ εἵματ' ἄγωμαι
ἐς ποταμὸν πλυνέουσα, τά μοι ῥερυπωμένα κεῖται;
καὶ δὲ σοὶ αὐτῷ ἔοικε μετὰ πρώτοισιν ἐόντα        60
βουλὰς βουλεύειν καθαρὰ χροῒ εἵματ' ἔχοντα.
πέντε δέ τοι φίλοι υἷες ἐνὶ μεγάροις γεγάασιν,
οἱ δύ' ὀπυίοντες, τρεῖς δ' ἠΐθεοι θαλέθοντες·
οἱ δ' αἰεὶ ἐθέλουσι νεόπλυτα εἵματ' ἔχοντες
ἐς χορὸν ἔρχεσθαι· τὰ δ' ἐμῇ φρενὶ πάντα μέμηλεν."

ὣς ἔφατ'· αἴδετο γὰρ θαλερὸν γάμον ἐξονομῆναι
πατρὶ φίλῳ· ὁ δὲ πάντα νόει καὶ ἀμείβετο μύθῳ·

"οὔτε τοι ἡμιόνων φθονέω, τέκος, οὔτε τευ ἄλλου.
ἔρχευ· ἀτάρ τοι δμῶες ἐφοπλίσσουσιν ἀπήνην
ὑψηλὴν εὔκυκλον, ὑπερτερίῃ ἀραρυῖαν."        70

ὣς εἰπὼν δμώεσσιν ἐκέκλετο, τοὶ δ' ἐπίθοντο.
οἱ μὲν ἄρ' ἐκτὸς ἄμαξαν ἐΰτροχον ἡμιονείην
ὅπλεον ἡμιόνους θ' ὕπαγον ζεῦξάν θ' ὑπ' ἀπήνῃ·
κούρη δ' ἐκ θαλάμοιο φέρεν ἐσθῆτα φαεινήν.
καὶ τὴν μὲν κατέθηκεν ἐϋξέστῳ ἐπ' ἀπήνῃ·
μήτηρ δ' ἐν κίστῃ ἐτίθει μενοεικέ' ἐδωδὴν
παντοίην, ἐν δ' ὄψα τίθει, ἐν δ' οἶνον ἔχευεν
ἀσκῷ ἐν αἰγείῳ· κούρη δ' ἐπεβήσετ' ἀπήνης.
δῶκεν δὲ χρυσέῃ ἐν ληκύθῳ ὑγρὸν ἔλαιον,
εἷος χυτλώσαιτο σὺν ἀμφιπόλοισι γυναιξίν.        80
ἡ δ' ἔλαβεν μάστιγα καὶ ἡνία σιγαλόεντα,
μάστιξεν δ' ἐλάαν· καναχὴ δ' ἦν ἡμιόνοιϊν·
αἱ δ' ἄμοτον τανύοντο, φέρον δ' ἐσθῆτα καὶ αὐτήν,
οὐκ οἴην· ἅμα τῇ γε καὶ ἀμφίπολοι κίον ἄλλαι.

αἱ δ' ὅτε δὴ ποταμοῖο ῥόον περικαλλέ' ἵκοντο,
ἔνθ' ἦ τοι πλυνοὶ ἦσαν ἐπηετανοί, πολὺ δ' ὕδωρ
καλὸν ὑπεκπρόρεεν μάλα περ ῥυπόωντα καθῆραι,
ἔνθ' αἵ γ' ἡμιόνους μὲν ὑπεκπροέλυσαν ἀπήνης.
καὶ τὰς μὲν σεῦαν ποταμὸν πάρα δινήεντα
τρώγειν ἄγρωστιν μελιηδέα· ταὶ δ' ἀπ' ἀπήνης        90
εἵματα χερσὶν ἕλοντο καὶ ἐσφόρεον μέλαν ὕδωρ,
στεῖβον δ' ἐν βόθροισι θοῶς, ἔριδα προφέρουσαι.
αὐτὰρ ἐπεὶ πλῦνάν τε κάθηράν τε ῥύπα πάντα,
ἑξείης πέτασαν παρὰ θῖν' ἁλός, ἧχι μάλιστα
λάϊγγας ποτὶ χέρσον ἀποπτύεσκε θάλασσα.
αἱ δὲ λοεσσάμεναι καὶ χρισάμεναι λίπ' ἐλαίῳ
δεῖπνον ἔπειθ' εἵλοντο παρ' ὄχθῃσιν ποταμοῖο,
εἵματα δ' ἠελίοιο μένον τερσήμεναι αὐγῇ.
αὐτὰρ ἐπεὶ σίτου τάρφθεν δμῳαί τε καὶ αὐτή,
σφαίρῃ ταὶ δ' ἄρ' ἔπαιζον, ἀπὸ κρήδεμνα βαλοῦσαι,        100
τῇσι δὲ Ναυσικάα λευκώλενος ἤρχετο μολπῆς.
οἵη δ' Ἄρτεμις εἶσι κατ' οὔρεα ἰοχέαιρα,
ἢ κατὰ Τηΰγετον περιμήκετον ἢ Ἐρύμανθον,
τερπομένη κάπροισι καὶ ὠκείῃσ' ἐλάφοισι·
τῇ δέ θ' ἅμα Νύμφαι, κοῦραι Διὸς αἰγιόχοιο,
ἀγρονόμοι παίζουσι· γέγηθε δέ τε φρένα Λητώ·
πασάων δ' ὑπὲρ ἥ γε κάρη ἔχει ἠδὲ μέτωπα,
ῥεῖά τ' ἀριγνώτη πέλεται, καλαὶ δέ τε πᾶσαι·
ὣς ἥ γ' ἀμφιπόλοισι μετέπρεπε παρθένος ἀδμής.

ἀλλ' ὅτε δὴ ἄρ' ἔμελλε πάλιν οἶκόνδε νέεσθαι        110
ζεύξασ' ἡμιόνους πτύξασά τε εἵματα καλά,
ἔνθ' αὖτ' ἄλλ' ἐνόησε θεὰ γλαυκῶπις Ἀθήνη,
ὡς Ὀδυσεὺς ἔγροιτο, ἴδοι τ' εὐώπιδα κούρην,
ἥ οἱ Φαιήκων ἀνδρῶν πόλιν ἡγήσαιτο.
σφαῖραν ἔπειτ' ἔῤῥιψε μετ' ἀμφίπολον βασίλεια·
ἀμφιπόλου μὲν ἅμαρτε, βαθείῃ δ' ἔμβαλε δίνῃ.
αἱ δ' ἐπὶ μακρὸν ἄϋσαν· ὁ δ' ἔγρετο δῖος Ὀδυσσεύς,
ἑζόμενος δ' ὥρμαινε κατὰ φρένα καὶ κατὰ θυμόν·

"ὤ μοι ἐγώ, τέων αὖτε βροτῶν ἐς γαῖαν ἱκάνω;
ἤ ῥ' οἵ γ' ὑβρισταί τε καὶ ἄγριοι οὐδὲ δίκαιοι,        120
ἦε φιλόξεινοι καί σφιν νόος ἐστὶ θεουδής;
ὥς τέ με κουράων ἀμφήλυθε θῆλυς ἀϋτή,
Νυμφάων, αἳ ἔχουσ' ὀρέων αἰπεινὰ κάρηνα
καὶ πηγὰς ποταμῶν καὶ πίσεα ποιήεντα·
ἦ νύ που ἀνθρώπων εἰμὶ σχεδὸν αὐδηέντων.
ἀλλ' ἄγ' ἐγὼν αὐτὸς πειρήσομαι ἠδὲ ἴδωμαι."

ὣς εἰπὼν θάμνων ὑπεδύσετο δῖος Ὀδυσσεύς,
ἐκ πυκινῆς δ' ὕλης πτόρθον κλάσε χειρὶ παχείῃ
φύλλων, ὡς ῥύσαιτο περὶ χροῒ μήδεα φωτός.
βῆ δ' ἴμεν ὥς τε λέων ὀρεσίτροφος, ἀλκὶ πεποιθώς,        130
ὅς τ' εἶσ' ὑόμενος καὶ ἀήμενος, ἐν δέ οἱ ὄσσε
δαίεται· αὐτὰρ ὁ βουσὶ μετέρχεται ἢ ὀΐεσσιν
ἠὲ μετ' ἀγροτέρας ἐλάφους· κέλεται δέ ἑ γαστὴρ
μήλων πειρήσοντα καὶ ἐς πυκινὸν δόμον ἐλθεῖν·
ὣς Ὀδυσεὺς κούρῃσιν ἐϋπλοκάμοισιν ἔμελλε
μείξεσθαι, γυμνός περ ἐών· χρειὼ γὰρ ἵκανε.
σμερδαλέος δ' αὐτῇσι φάνη κεκακωμένος ἅλμῃ,
τρέσσαν δ' ἄλλυδις ἄλλη ἐπ' ἠϊόνας προὐχούσας.
οἴη δ' Ἀλκινόου θυγάτηρ μένε· τῇ γὰρ Ἀθήνη
θάρσος ἐνὶ φρεσὶ θῆκε καὶ ἐκ δέος εἵλετο γυίων.        140
στῆ δ' ἄντα σχομένη· ὁ δὲ μερμήριξεν Ὀδυσσεύς,
ἢ γούνων λίσσοιτο λαβὼν εὐώπιδα κούρην,
ἦ αὔτως ἐπέεσσιν ἀποσταδὰ μειλιχίοισι
λίσσοιτ', εἰ δείξειε πόλιν καὶ εἵματα δοίη.
ὣς ἄρα οἱ φρονέοντι δοάσσατο κέρδιον εἶναι,
λίσσεσθαι ἐπέεσσιν ἀποσταδὰ μειλιχίοισι,
μή οἱ γοῦνα λαβόντι χολώσαιτο φρένα κούρη.
αὐτίκα μειλίχιον καὶ κερδαλέον φάτο μῦθον·

"γουνοῦμαί σε, ἄνασσα· θεός νύ τις ἦ βροτός ἐσσι;
εἰ μέν τις θεός ἐσσι, τοὶ οὐρανὸν εὐρὺν ἔχουσιν,        150
Ἀρτέμιδί σε ἐγώ γε, Διὸς κούρῃ μεγάλοιο,
εἶδός τε μέγεθός τε φυήν τ' ἄγχιστα ἐΐσκω·
εἰ δέ τίς ἐσσι βροτῶν, οἳ ἐπὶ χθονὶ ναιετάουσι,
τρὶς μάκαρες μὲν σοί γε πατὴρ καὶ πότνια μήτηρ,

τρὶς μάκαρες δὲ κασίγνητοι· μάλα πού σφισι θυμὸς
αἰὲν ἐϋφροσύνῃσιν ἰαίνεται εἵνεκα σεῖο,
λευσσόντων τοιόνδε θάλος χορὸν εἰσοιχνεῦσαν.
κεῖνος δ' αὖ περὶ κῆρι μακάρτατος ἔξοχον ἄλλων,
ὅς κέ σ' ἐέδνοισι βρίσας οἶκόνδ' ἀγάγηται.
οὐ γάρ πω τοιοῦτον ἴδον βροτὸν ὀφθαλμοῖσιν,        160
οὔτ' ἄνδρ' οὔτε γυναῖκα· σέβας μ' ἔχει εἰσορόωντα.
Δήλῳ δή ποτε τοῖον Ἀπόλλωνος παρὰ βωμῷ
φοίνικος νέον ἔρνος ἀνερχόμενον ἐνόησα·
ἦλθον γὰρ καὶ κεῖσε, πολὺς δέ μοι ἕσπετο λαός,
τὴν ὁδόν, ᾗ δὴ μέλλεν ἐμοὶ κακὰ κήδε' ἔσεσθαι·
ὣς δ' αὔτως καὶ κεῖνο ἰδὼν ἐτεθήπεα θυμῷ,
δήν, ἐπεὶ οὔ πω τοῖον ἀνήλυθεν ἐκ δόρυ γαίης,
ὡς σέ, γύναι, ἄγαμαί τε τέθηπά τε, δείδια δ' αἰνῶς
γούνων ἅψασθαι· χαλεπὸν δέ με πένθος ἱκάνει.
χθιζὸς ἐεικοστῷ φύγον ἤματι οἴνοπα πόντον·        170
τόφρα δέ μ' αἰεὶ κῦμα φόρει κραιπναί τε θύελλαι
νήσου ἀπ' Ὠγυγίης· νῦν δ' ἐνθάδε κάββαλε δαίμων,
ὄφρα τί που καὶ τῇδε πάθω κακόν· οὐ γὰρ ὀΐω
παύσεσθ', ἀλλ' ἔτι πολλὰ θεοὶ τελέουσι πάροιθεν.
ἀλλά, ἄνασσ', ἐλέαιρε· σὲ γὰρ κακὰ πολλὰ μογήσας
ἐς πρώτην ἱκόμην, τῶν δ' ἄλλων οὔ τινα οἶδα
ἀνθρώπων, οἳ τήνδε πόλιν καὶ γαῖαν ἔχουσιν.
ἄστυ δέ μοι δεῖξον, δὸς δὲ ῥάκος ἀμφιβαλέσθαι,
εἴ τί που εἴλυμα σπείρων ἔχες ἐνθάδ' ἰοῦσα.
σοὶ δὲ θεοὶ τόσα δοῖεν, ὅσα φρεσὶ σῇσι μενοινᾷς,        180
ἄνδρα τε καὶ οἶκον, καὶ ὁμοφροσύνην ὀπάσειαν
ἐσθλήν· οὐ μὲν γὰρ τοῦ γε κρεῖσσον καὶ ἄρειον,
ἢ ὅθ' ὁμοφρονέοντε νοήμασιν οἶκον ἔχητον
ἀνὴρ ἠδὲ γυνή· πόλλ' ἄλγεα δυσμενέεσσι,
χάρματα δ' εὐμενέτῃσι· μάλιστα δέ τ' ἔκλυον αὐτοί."

τὸν δ' αὖ Ναυσικάα λευκώλενος ἀντίον ηὔδα·
"ξεῖν', ἐπεὶ οὔτε κακῷ οὔτ' ἄφρονι φωτὶ ἔοικας,
Ζεὺς δ' αὐτὸς νέμει ὄλβον Ὀλύμπιος ἀνθρώποισιν,
ἐσθλοῖσ' ἠδὲ κακοῖσιν, ὅπως ἐθέλῃσιν, ἑκάστῳ·
καί που σοὶ τά γ' ἔδωκε, σὲ δὲ χρὴ τετλάμεν ἔμπης.        190
νῦν δ', ἐπεὶ ἡμετέρην τε πόλιν καὶ γαῖαν ἱκάνεις,
οὔτ' οὖν ἐσθῆτος δευήσεαι οὔτε τευ ἄλλου,
ὧν ἐπέοιχ' ἱκέτην ταλαπείριον ἀντιάσαντα.
ἄστυ δέ τοι δείξω, ἐρέω δέ τοι οὔνομα λαῶν·
Φαίηκες μὲν τήνδε πόλιν καὶ γαῖαν ἔχουσιν,
εἰμὶ δ' ἐγὼ θυγάτηρ μεγαλήτορος Ἀλκινόοιο,
τοῦ δ' ἐκ Φαιήκων ἔχεται κάρτος τε βίη τε."

ἦ ῥα, καὶ ἀμφιπόλοισιν ἐϋπλοκάμοισι κέλευσε·
"στῆτέ μοι ἀμφίπολοι· πόσε φεύγετε φῶτα ἰδοῦσαι;
ἦ μή πού τινα δυσμενέων φάσθ' ἔμμεναι ἀνδρῶν;        200
οὐκ ἔσθ' οὗτος ἀνὴρ διερὸς βροτὸς οὐδὲ γένηται,
ὅς κεν Φαιήκων ἀνδρῶν ἐς γαῖαν ἵκηται
δηϊοτῆτα φέρων· μάλα γὰρ φίλοι ἀθανάτοισιν.
οἰκέομεν δ' ἀπάνευθε πολυκλύστῳ ἐνὶ πόντῳ,
ἔσχατοι, οὐδέ τις ἄμμι βροτῶν ἐπιμίσγεται ἄλλος.
ἀλλ' ὅδε τις δύστηνος ἀλώμενος ἐνθάδ' ἱκάνει,
τὸν νῦν χρὴ κομέειν· πρὸς γὰρ Διός εἰσιν ἅπαντες
ξεῖνοί τε πτωχοί τε, δόσις δ' ὀλίγη τε φίλη τε.
ἀλλὰ δότ', ἀμφίπολοι, ξείνῳ βρῶσίν τε πόσιν τε,
λούσατέ τ' ἐν ποταμῷ, ὅθ' ἐπὶ σκέπας ἔστ' ἀνέμοιο."        210

ὣς ἔφαθ', αἱ δ' ἔσταν τε καὶ ἀλλήλῃσι κέλευσαν,
κὰδ δ' ἄρ' Ὀδυσσέα εἷσαν ἐπὶ σκέπας, ὡς ἐκέλευσε
Ναυσικάα, θυγάτηρ μεγαλήτορος Ἀλκινόοιο·
πὰρ δ' ἄρα οἱ φᾶρός τε χιτῶνά τε εἵματ' ἔθηκαν,
δῶκαν δὲ χρυσέῃ ἐν ληκύθῳ ὑγρὸν ἔλαιον,
ἤνωγον δ' ἄρα μιν λοῦσθαι ποταμοῖο ῥοῇσι.
δή ῥα τότ' ἀμφιπόλοισι μετηύδα δῖος Ὀδυσσεύς·

"ἀμφίπολοι, στῆθ' οὕτω ἀπόπροθεν, ὄφρ' ἐγὼ αὐτὸς
ἅλμην ὤμοιϊν ἀπολούσομαι, ἀμφὶ δ' ἐλαίῳ
χρίσομαι· ἦ γὰρ δηρὸν ἀπὸ χροός ἐστιν ἀλοιφή.        220
ἄντην δ' οὐκ ἂν ἐγώ γε λοέσσομαι· αἰδέομαι γὰρ
γυμνοῦσθαι κούρῃσιν ἐϋπλοκάμοισι μετελθών."

ὣς ἔφαθ', αἱ δ' ἀπάνευθεν ἴσαν, εἶπον δ' ἄρα κούρῃ.
αὐτὰρ ὁ ἐκ ποταμοῦ χρόα νίζετο δῖος Ὀδυσσεὺς
ἅλμην, ἥ οἱ νῶτα καὶ εὐρέας ἄμπεχεν ὤμους·
ἐκ κεφαλῆς δ' ἔσμηχεν ἁλὸς χνόον ἀτρυγέτοιο.
αὐτὰρ ἐπεὶ δὴ πάντα λοέσσατο καὶ λίπ' ἄλειψεν,
ἀμφὶ δὲ εἵματα ἕσσαθ' ἅ οἱ πόρε παρθένος ἀδμής,
τὸν μὲν Ἀθηναίη θῆκεν, Διὸς ἐκγεγαυῖα,
μείζονά τ' εἰσιδέειν καὶ πάσσονα, κὰδ δὲ κάρητος        230
οὔλας ἧκε κὄμας, ὑακινθίνῳ ἄνθει ὁμοίας.
ὡς δ' ὅτε τις χρυσὸν περιχεύεται ἀργύρῳ ἀνὴρ
ἴδρις, ὃν Ἥφαιστος δέδαεν καὶ Παλλὰς Ἀθήνη
τέχνην παντοίην, χαρίεντα δὲ ἔργα τελείει,
ὣς ἄρα τῷ κατέχευε χάριν κεφαλῇ τε καὶ ὤμοις.
ἕζετ' ἔπειτ' ἀπάνευθε κιὼν ἐπὶ θῖνα θαλάσσης,
κάλλεϊ καὶ χάρισι στίλβων· θηεῖτο δὲ κούρη.
δή ῥα τότ' ἀμφιπόλοισιν ἐϋπλοκάμοισι μετηύδα·

"κλῦτέ μοι, ἀμφίπολοι λευκώλενοι, ὄφρα τι εἴπω.
οὐ πάντων ἀέκητι θεῶν, οἳ Ὄλυμπον ἔχουσι,        240
Φαιήκεσσ' ὅδ' ἀνὴρ ἐπιμείξεται ἀντιθέοισι·
πρόσθεν μὲν γὰρ δή μοι ἀεικέλιος δέατ' εἶναι,
νῦν δὲ θεοῖσιν ἔοικε, τοὶ οὐρανὸν εὐρὺν ἔχουσιν.
αἲ γὰρ ἐμοὶ τοιόσδε πόσις κεκλημένος εἴη
ἐνθάδε ναιετάων, καί οἱ ἅδοι αὐτόθι μίμνειν.
ἀλλὰ δότ', ἀμφίπολοι, ξείνῳ βρῶσίν τε πόσιν τε."

ὣς ἔφαθ', αἱ δ' ἄρα τῆς μάλα μὲν κλύον ἠδ' ἐπίθοντο,
πὰρ δ' ἄρ' Ὀδυσσῆϊ ἔθεσαν βρῶσίν τε πόσιν τε.
ἦ τοι ὁ πῖνε καὶ ἦσθε πολύτλας δῖος Ὀδυσσεὺς
ἁρπαλέως· δηρὸν γὰρ ἐδητύος ἦεν ἄπαστος.        250

αὐτὰρ Ναυσικάα λευκώλενος ἄλλ' ἐνόησεν·
εἵματ' ἄρα πτύξασα τίθει καλῆς ἐπ' ἀπήνης,
ζεῦξε δ' ὑφ' ἡμιόνους κρατερώνυχας, ἂν δ' ἔβη αὐτή.
ὤτρυνεν δ' Ὀδυσῆα ἔπος τ' ἔφατ' ἔκ τ' ὀνόμαζεν·

"ὄρσεο νῦν, ὦ ξεῖνε, πόλινδ' ἴμεν, ὄφρα σε πέμψω
πατρὸς ἐμοῦ πρὸς δῶμα δαΐφρονος, ἔνθα σέ φημι
πάντων Φαιήκων εἰδησέμεν, ὅσσοι ἄριστοι.
ἀλλὰ μάλ' ὧδ' ἕρδειν· δοκέεις δέ μοι οὐκ ἀπινύσσειν·
ὄφρ' ἂν μέν κ' ἀγροὺς ἴομεν καὶ ἔργ' ἀνθρώπων,
τόφρα σὺν ἀμφιπόλοισι μεθ' ἡμιόνους καὶ ἄμαξαν        260
καρπαλίμως ἔρχεσθαι· ἐγὼ δ' ὁδὸν ἡγεμονεύσω.
αὐτὰρ ἐπὴν πόλιος ἐπιβήομεν, ἣν πέρι πύργος
ὑψηλός, καλὸς δὲ λιμὴν ἑκάτερθε πόληος,
λεπτὴ δ' εἰσίθμη· νῆες δ' ὁδὸν ἀμφιέλισσαι
εἰρύαται· πᾶσιν γὰρ ἐπίστιόν ἐστιν ἑκάστῳ.
ἔνθα δέ τέ σφ' ἀγορὴ καλὸν Ποσιδήϊον ἀμφίς,
ῥυτοῖσιν λάεσσι κατωρυχέεσσ' ἀραρυῖα.
ἔνθα δὲ νηῶν ὅπλα μελαινάων ἀλέγουσι,
πείσματα καὶ σπείρας, καὶ ἀποξύνουσιν ἐρετμά.
οὐ γὰρ Φαιήκεσσι μέλει βιὸς οὐδὲ φαρέτρη,        270
ἀλλ' ἱστοὶ καὶ ἐρετμὰ νεῶν καὶ νῆες ἐῖσαι,
ᾗσιν ἀγαλλόμενοι πολιὴν περόωσι θάλασσαν.
τῶν ἀλεείνω φῆμιν ἀδευκέα, μή τις ὀπίσσω
μωμεύῃ· μάλα δ' εἰσὶν ὑπερφίαλοι κατὰ δῆμον·
καί νύ τις ὧδ' εἴπῃσι κακώτερος ἀντιβολήσας·
"τίς δ' ὅδε Ναυσικάᾳ ἕπεται καλός τε μέγας τε
ξεῖνος; ποῦ δέ μιν εὗρε; πόσις νύ οἱ ἔσσεται αὐτῇ.
ἦ τινά που πλαγχθέντα κομίσσατο ἧς ἀπὸ νηὸς
ἀνδρῶν τηλεδαπῶν, ἐπεὶ οὔ τινες ἐγγύθεν εἰσίν·
ἤ τίς οἱ εὐξαμένῃ πολυάρητος θεὸς ἦλθεν        280
οὐρανόθεν καταβάς, ἕξει δέ μιν ἤματα πάντα.
βέλτερον, εἰ καὐτή περ ἐποιχομένη πόσιν εὗρεν
ἄλλοθεν· ἦ γὰρ τούσδε γ' ἀτιμάζει κατὰ δῆμον
Φαίηκας, τοί μιν μνῶνται πολέες τε καὶ ἐσθλοί."
ὣς ἐρέουσιν, ἐμοὶ δέ κ' ὀνείδεα ταῦτα γένοιτο.
καὶ δ' ἄλλῃ νεμεσῶ, ἥ τις τοιαῦτά γε ῥέζοι,
ἥ τ' ἀέκητι φίλων πατρὸς καὶ μητρὸς ἐόντων
ἀνδράσι μίσγηται πρίν γ' ἀμφάδιον γάμον ἐλθεῖν. -
ξεῖνε, σὺ δ' ὦκ' ἐμέθεν ξυνίει ἔπος, ὄφρα τάχιστα
πομπῆς καὶ νόστοιο τύχῃς παρὰ πατρὸς ἐμοῖο.        290
δήομεν ἀγλαὸν ἄλσος Ἀθήνης ἄγχι κελεύθου
αἰγείρων, ἐν δὲ κρήνη νάει, ἀμφὶ δὲ λειμών·
ἔνθα δὲ πατρὸς ἐμοῦ τέμενος τεθαλυῖά τ' ἀλῳή,
τόσσον ἀπὸ πτόλιος, ὅσσον τε γέγωνε βοήσας.
ἔνθα καθεζόμενος μεῖναι χρόνον, εἰς ὅ κεν ἡμεῖς
ἄστυδε ἔλθωμεν καὶ ἱκώμεθα δώματα πατρός.
αὐτὰρ ἐπὴν ἥμεας ἔλπῃ ποτὶ δώματ' ἀφῖχθαι,

καὶ τότε Φαιήκων ἴμεν ἐς πόλιν ἠδ' ἐρέεσθαι
δώματα πατρὸς ἐμοῦ μεγαλήτορος Ἀλκινόοιο.
ῥεῖα δ' ἀρίγνωτ' ἐστί, καὶ ἂν πάϊς ἡγήσαιτο        300
νήπιος· οὐ μὲν γάρ τι ἐοικότα τοῖσι τέτυκται
δώματα Φαιήκων, οἷος δόμος Ἀλκινόοιο
ἥρως. ἀλλ' ὁπότ' ἄν σε δόμοι κεκύθωσι καὶ αὐλή,
ὦκα μάλα μεγάροιο διελθέμεν, ὄφρ' ἂν ἵκηαι
μητέρ' ἐμήν· ἡ δ' ἧσται ἐπ' ἐσχάρῃ ἐν πυρὸς αὐγῇ,
ἠλάκατα στρωφῶσ' ἁλιπόρφυρα, θαῦμα ἰδέσθαι,
κίονι κεκλιμένη· δμῳαὶ δέ οἱ εἵατ' ὄπισθεν.
ἔνθα δὲ πατρὸς ἐμοῖο θρόνος ποτικέκλιται αὐτῇ,
τῷ ὅ γε οἰνοποτάζει ἐφήμενος ἀθάνατος ὥς.
τὸν παραμειψάμενος μητρὸς περὶ γούνασι χεῖρας        310
βάλλειν ἡμετέρης, ἵνα νόστιμον ἦμαρ ἴδηαι
χαίρων καρπαλίμως, εἰ καὶ μάλα τηλόθεν ἐσσί.
εἴ κέν τοι κείνη γε φίλα φρονέῃσ' ἐνὶ θυμῷ,
ἐλπωρή τοι ἔπειτα φίλους τ' ἰδέειν καὶ ἱκέσθαι
οἶκον ἐϋκτίμενον καὶ σὴν ἐς πατρίδα γαῖαν."
ὣς ἄρα φωνήσασ' ἵμασεν μάστιγι φαεινῇ
ἡμιόνους· αἱ δ' ὦκα λίπον ποταμοῖο ῥέεθρα.
αἱ δ' εὖ μὲν τρώχων, εὖ δ' ἐπλίσσοντο πόδεσσιν·
ἡ δὲ μάλ' ἡνιόχευεν, ὅπως ἅμ' ἑποίατο πεζοὶ
ἀμφίπολοί τ' Ὀδυσεύς τε· νόῳ δ' ἐπέβαλλεν ἱμάσθλην.        320
δύσετό τ' ἠέλιος, καὶ τοὶ κλυτὸν ἄλσος ἵκοντο
ἱρὸν Ἀθηναίης, ἵν' ἄρ' ἕζετο δῖος Ὀδυσσεύς.
αὐτίκ' ἔπειτ' ἠρᾶτο Διὸς κούρῃ μεγάλοιο·

"κλῦθί μοι, αἰγιόχοιο Διὸς τέκος, Ἀτρυτώνη·
νῦν δή πέρ μευ ἄκουσον, ἐπεὶ πάρος οὔ ποτ' ἄκουσας
ῥαιομένου, ὅτε μ' ἔῤῥαιε κλυτὸς ἐννοσίγαιος.
δός μ' ἐς Φαίηκας φίλον ἐλθεῖν ἠδ' ἐλεεινόν."

ὣς ἔφατ' εὐχόμενος, τοῦ δ' ἔκλυε Παλλὰς Ἀθήνη·
αὐτῷ δ' οὔ πω φαίνετ' ἐναντίη· αἴδετο γάρ ῥα
πατροκασίγνητον· ὁ δ' ἐπιζαφελῶς μενέαινεν        330
ἀντιθέῳ Ὀδυσῆϊ πάρος ἣν γαῖαν ἱκέσθαι.

Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη
να προσέχεις .....τις Λέξεις και το γράμμα  Ζ
.....για δένδρα του Νου γερά

Μελησιγενής

15 σχόλια:

  1. περπατώντας … στο κήπο του Αλκίνοου και της Αρήτης!

    Το νησί των Φαιάκων είναι ο 11ος οίκος!

    Είναι η φιλία, οι φίλοι, η ομάδα, η παρέα, η συντροφιά, οι άνθρωποι, η πολιτική, οι πολιτικοί, το πολίτευμα, το κοινοβούλιο, το σύνταγμα. Τα ανθρώπινα δικαιώματα, ο διάλογος, οι Αλκίνοοι λόγοι, ο Αλκίνοος, η Αρήτη, η Ναυσικά, οι δάσκαλοι,η διδασκαλία τους, η Κερυνήτις Έλαφος, η Άρτεμις, ο Ουρανός, η αστρολογία, τα δένδρα πορτοκαλιές, μηλιές, κερασιές … με τους καρπούς τους και τα άνθη τους, όμορφα, ίσα, διαφορετικά, σε ένα κήπο αρμονικά καλλιεργημένο, όλα, νάχουν νερό, χώμα ρίζες, και όλα να βλέπουν ένα ήλιο της δικαιοσύνης λαμπερό να ανατέλλει το πρωί για όλα χωρίς διακρίσεις και προνόμια για κανένα!

    Δημόδοκος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μαγικές ασκήσεις για την Άρτεμη!

    Η αδελφή του Απόλλωνα που γεννιέται πρώτη και βοηθά στην γέννηση του!
    Θεά του κυνηγιού, δεινή τοξεύτρια, αγαπάει τα δάση το πράσινο και τρέχει πάντα νέα με ένα κοντό χιτώνα ανάμεσα σε υπερήφανα γερά δένδρα.
    Έχει ένα θαυμαστό μαγικό ελάφι κοντά της με χρυσά κέρατα και ταχύτατους αστραγάλους. Είναι συνήθως άπιαστο και μιλάει με ανθρώπινη φωνή και έχει την μορφή ενός Υδροχόου.
    Ανεξάρτητη ελεύθερη φέγγει την νύχτα με το φως δις αστεριών.
    Βοηθά τους ταξιδευτές να βρίσκουν τον δρόμο τους.
    Ο Ουρανός και τα μυστικά του μαζί με τον λόγο των άστρων είναι στην κατοχή της, καθώς και το νερό της γνώσης ενός Υδροχόου σοσιαλιστή και ανθρωπιστή.

    Λήδα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Η Άρτεμις, ο πλανήτης Ουρανός, που ήδη το σύμβολο του βρίσκεται σχεδόν παντού στις ταράτσες των κτιρίων με την μορφή της κεραίας των τηλεπικοινωνιών, σε αρσενικά ζώδια σε ένα άνδρα δείχνει στοιχεία της άνιμα και σε ένα γυναικείο ωροσκόπιο αντιδράσεις της σκιάς.
    Σε θηλυκά ζώδια φτιάχνει την αριστερή πλευρά της Πηνελόπης.
    Το βιοχημικό άλας του Υδροχόου είναι το Χλωριούχο Κάλιο, το καταλυτικό άλας και το παραμύθι της Ωραίας Κοιμωμένης είναι αντιπροσωπευτικό για τους Υδροχόους και την Εποχή τους…που έρχεται.
    Μια Εποχή που υπόσχεται την αδελφοσύνη των ανθρώπων,τις μεγάλες ταχύτητες των ταξιδιωτικών μέσων,ταξίδια σε μακρινούς γαλαξίες,
    την προστασία της φύσης και του πρασίνου, την καινούργια αστρολογία σαν αυτογνωστική μέθοδο και “χάρτη’ για τους ανθρώπους,αληθινή δημοκρατία της Αρετής, ενάρετων και ηθικών ανθρώπων,και το νερό του Υδροχόου,
    παρ όλο που είναι ζώδιο του αέρα,το νερό της Γνώσης και του Πνεύματος να χύνεται άφθονο και να ξεπλένει…τους κόπρους του Αυγεία,από τα δύο ποτάμια που θα ενώσει ο Ηρακλής, αφού κατορθώσει να πιάσει το Ελάφι της Θεάς και την διδασκαλίας της!

    Κίντο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ο Ηρακλής, ο γιος του Δία και απελευθερωτής του Προμηθέα,
    από τις αλυσίδες του,παίρνοντας τα Μήλα των Εσπερίδων
    και αποφεύγοντας το Άτλαντα.
    Ο Ηρακλής, βαδίζοντας τον δρόμο της Αρετήςκαι…αναζητώντας την Ελευθερία!

    Νέαρχος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Η Αρτεμις ,σεληνη,κυνηγα με το Ελα φος , ψαχνει να βρει και να φερει το φως του αδελφου της Ηλιου, Απολλωνα.Ελα φως!!
    Και τα δυο τα διδυμακια εχουν βελη και ειναι αριστοι θηρευτες!
    Έχει ένα θαυμαστό μαγικό ελάφι κοντά της με χρυσά κέρατα και ταχύτατους αστραγάλους. Είναι συνήθως άπιαστο και μιλάει με ανθρώπινη φωνή και έχει την μορφή ενός Υδροχόου.
    Ανθρωποι ορεγονται φυσει ειδεναι..Οι ανθρωποι εχουμε μια ορεξη για να γνωρισουμε..φως περισσοτερο φως..και αυτη την ορεξη κανεις δεν μπορει να μας την σταματησει,να την κρατησει για τον εαυτον του..ας εισαι και ο Ηρακλης!!!
    Τρεχει το φως με ταχυτατους αστρα γαλους, με το φως των αστρων,και αν εχει και την μορφη ενος Υδροχοου,ε..τοτε κοντευουμε θαρρω.
    Λητω.Αρτεμις,Απολλων
    Σκοταδι,Σεληνη.Ηλιος
    Σκοταδι,ημιφως,φως
    Αγνοια,γνωμη,γνωση.

    Φρυκτωρός

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Η δικαιοσύνη και το δίκαιο πρέπει να βρίσκονται στην κορυφή!
    Δεν νοείται ανθρώπινη ύπαρξη χωρίς αυτή
    και πρέπει ένα άνθρωπο βαθιά να τον απασχολεί.
    Ποιό είναι το δίκαιο και με ποιον;
    Όλοι έχουν δίκιο;
    Όλοι έχουν άδικο;
    Κάποιος πρέπει να έχει περισσότερο και να μπορούμε να το διακρίνουμε
    και μέσα μας και έξω όταν το συναντούμε.

    Το τόξο είναι η δικαιοσύνη του Απόλλωνα στο όνομα του Δία!

    Αφήτωρ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Μαγικές ασκήσεις για την Άρτεμη!

    Η Ελεύθερη θεά του Ολύμπου Βριτόμαρτις, που σημαίνει γλυκιά παρθένα,
    είναι η θεά του κυνηγιού και η δασκάλα της ελεγχόμενης τρέλας.
    Άρτεμις είναι η τέμνουσα τον αέρα πορευομένη.
    Το σημερινό ”Άγιο ‘Ορος” δηλαδή η χερσόνησος του Άθωνος στην αρχαιότητα ήταν και τότε Ιερό μέρος, κτισμένο πάνω στο Ναό της Αρτέμιδος!

    Συγκεκριμένα η χερσόνησος ήταν αφιερωμένη στην Θεά Άρτεμη με αρκετούς ναούς προς τιμήν της.

    Το αξιοσημείωτο είναι όμως πως τότε υπήρχε άβατο, αλλά για τους άντρες!

    Μόνο οι γυναίνες μπορούσουν να πηγαίνουν στον Άθω, απαγορευόταν για τους άντρες.
    Απαιτείται μια “παρθενικότητα”
    για τους άνδρες και για τις γυναίκες
    και ένας εξαγνισμός του νου για να συλλάβει τις υψηλές ιδέες και να συντονιστεί κανείς μαζί τους.
    Περιοδικές νηστείες και αποτοξίνωση είναι χρήσιμες για την καλή φυσική και ψυχική υγεία.
    Φυσική άσκηση και επαφή με την φύση.

    Μελησιγενής

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Οι πολεμιστές ζούν πάντα στο λυκόφως ενός συναισθήματος.Οταν γύρω τους έχουν σωριαστεί τα πάντα ,ξεφεύγουν σε αυτό το ΄΄κι όμως….΄΄
    Αυτό δεν είναι λύπη και σε καμμία περίπτωση αυτοοίκτος,δεν μετανοιώνουν για τίποτε και αφήνονται πλέον στο πνεύμα να αποφασίσει για αυτούς.
    Ετσι πιστεύω έφτασε και ο Οδυσσέας στο νησί των Φαιάκων, στο νησί της καθαρής διάνοιας,απογυμνωμένος ,έχοντας χάσει τα πάντα μα έχοντας νικήσει όλες τις συναισθηματικές του ψευδαισθήσεις.Κέρδισε την επίγνωση και την κατανόηση,και αυτά συμβολίζονται από τα δώρα που παίρνει από τους Φαίακες.
    Το εισιτήριο για την τελειότητα πρέπει να είναι τυλιγμένο με την συνείδηση.Μέσα σε αυτό το περιτύλιγμα το εισιτήριο διατηρείται αιώνιο.

    Κλειώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. ΚΑΙ ΓΙΑ ΒΡΑΔΥΝΗ ΤΑΙΝΙΑ ΣΑΣ ΠΡΩΤΕΙΝΩ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΟ
    -2012-
    ΓΙΑ ΝΑ ΕΝΤΟΠΙΣΕΤΑΙ ΠΩΣ ΔΟΥΛΕΥΕΙ ΤΟ ΧΟΛΛΥΓΟΥΝΤ
    ΜΕ ΠΛΗΡΩΜΕΝΟΥΣ ΨΥΧΟΛΟΓΟΥΣ ΜΑΖΩΝ
    ΚΑΤΩ Η ΑΓΑΠΗ
    ΠΑΝΩ Ο ΦΟΒΟΣ
    ΕΝΤΕΧΝΗ ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΗ ΤΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ ΠΟΥ ΘΑ ΠΡΟΚΥΨΟΥΝ
    ΗΔΗ Η ΑΝΤΙΧΗΣΗ ΣΟΥΜΑΝ ΕΦΤΑΣΕ ΤΟ 9
    ΚΑΙ ΜΕΧΡΙ ΤΟ 2012 ΘΑ ΦΤΑΣΗ ΤΟ 15
    Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΓΗΣ ΚΤΥΠΑ ΣΑΝ ΤΡΕΛΛΗ ΣΤΑ ΣΤΗΘΙΑ ΤΗΣ
    ΤΟ ΙΔΙΟ ΣΥΝΕΒΗ ΣΤΟ ΑΒΑΤΑΡ
    ΕΚΕΙ ΜΑΛΙΣΤΑ Η ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΗ ΣΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΠΙΠΕΔΑ
    ΕΜΕΙΣ ΕΙΧΑΜΕ ΤΗΝ ΜΟΡΦΗ ΑΥΤΩΝ
    ΑΥΤΟΙ ΕΙΧΑΝ ΤΗΝ ΜΟΡΦΗ ΜΑΣ
    ΚΑΙ ΟΙ ΠΛΗΓΕΣ ΤΗΣ ΓΗΣ
    ΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΠΟΥ ΔΕΧΤΗΚΕ Ο ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
    Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΔΟΣΙΑ
    ΚΑΙ ΟΣΟΙ ΣΚΕΦΤΟΝΤΑΙ ΝΑ ΞΕΦΥΓΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΥΚΛΟ
    ΤΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΝΤΑΙ ΣΕ ΑΦΑΝΙΣΜΟ…
    ΟΙ ΛΙΓΟΙ ΝΙΚΟΥΝ ΤΟΥΣ ΠΟΛΛΟΥΣ
    ΚΑΙ Η ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΤΗΝ ΓΕΝΝΑΙΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΠΟΛΕΜΙΣΤΩΝ
    Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΜΑΤΑΙΗ
    ΚΑΙ ΜΟΝΟ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΤΟΥΣ ΕΧΕΙ ΞΕΦΥΓΕΙ
    ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΜΟΝΟ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ.
    ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΝΥΚΤΑ
    ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ.
    ΛΑΕΡΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Η Εποχή της Επανάστασης, του Υδροχόου, με εργαλεία μας το Φώς, την Δημιουργικότητα και την Αγάπη του Λέοντα!
    Καλησπέρα…αστερόφιλοι !!!

    i am love

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Χαιρετώ τους Πολεμιστές Μάγους
    που κυνηγούν ένα απρόσιτο, αλλά συμπαθές, ελαφάκι, που κυνηγούν την πραγματική Δύναμη κι όχι την ψευδεπίγραφη της Καλυψούς, που είναι νόμος, που υπόκειται στον Νόμο του Διός,αλλά, το ταχύτατο ελαφάκι του χρόνου, την ιδιότητα του χρονισμού.
    Ποιός έχει στην χλαίνη του την περόνη με τον σκύλο που δαγκώνει το ελαφάκι; Ποιός έχει τον Ερμή στην κατάλληλη θέση; Ποιός έχει την χλαίνη που καλύπτει και αποκαλύπτει, τον σωστό γενέθλιο χάρτη για το έργο αυτό;

    Όχι δεν το είδαμε φίλε Λαέρτη το 2012, στην εκδοχή που μας προτείνεις, εμείς προτιμήσαμε να δούμε την δική μας ως Κούρητες Πολεμιστές προβάλλοντας την στην οθόνη του Μέλλοντος μας, παρέα με τον Όμηρο

    Φίλε i am love, επειδή ένας πολεμιστής επιλέγει ο ίδιος πότε κι από που θα απαντήσει, έχω να πω τα εξης για την ανάρτηση σου:
    Μονάχα όποιος τρελός από έρωτα έπιασε το ελαφάκι του χρόνου, μονάχα εκείνος φθάνει στο παράδοξο του αφηρημένου, εκει που όλα είναι ένα κι όταν φθάνεις εκεί, παίρνεις διαζύγιο από όλους κι από όλα, γιατί αν δεν το πάρεις τότε η πτώση σου σε κάνει πολύ μικρό, μια δύστυχη Καλυψώ, οπότε εδώ στη γη ποτέ δεν είμαστε όλοι κι όλα ένα. Εδώ στη γη είναι το δύο το ζεύγος και στην ενότητα φθάνει μέσω του τρία, τον καρπό του έρωτα το παιδί τους, που απ τον Όμηρο όχι τυχαία ονομάζεται Τηλέμαχος με αρχικό γράμμα το Ταυ την Λέξη της Συνείδησης.

    greenlion

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. “Είναι καιρός να γκρεμίσουμε αυτή την “παράγκα” της εξαθλίωσης, της κατανάλωσης, της αδικίας, της ανοησίας και να χτίσουμε ένα νέο Παρθενώνα της Σοφίας της Αρετής και της Γνώσης”.

    Είναι καιρός!
    Ίσως όχι σε τρεις ημέρες αλλά σε μια νύχτα και ας ξημερώσει μια καινούργια ημέρα φωτεινή καινούργια και λαμπερή.
    Η Ελλάδα και οι ποιητές της υπήρξαν πάντα φάροι πνευματικοί για την ανθρωπότητα και μπορούν να αποτελέσουν σημείο αναφοράς και το κέντρο του κύκλου, τουλάχιστον για τους Έλληνες,
    για να μη χάνονται στην ομίχλη και στα άγρια κύματα του θυμωμένου Ποσειδώνα.
    Μας ταξίδεψες Λήο με μαεστρία με φαντασία με τρυφερότητα με δύναμη, με σοφία με γνώση με αυτογνωσία σε νησιά μαγικά απρόσιτα φωτίζοντας όλες τις πλευρές του θέματος,
    του Ανθρώπου και του Πνεύματος του.
    Μας έκανες πλουσιότερους σοφότερους υπερήφανους δυνατούς ακαταμάχητους και μας θύμισες λέξεις και έννοιες που
    κοντεύουμε να ξεχάσουμε όπως Αρετή Αξιοπρέπεια Ισονομία Καρδιά
    Πνεύμα Άνθρωπος.
    Σε ευχαριστούμε που υπάρχεις και η καρδιά σου χτυπάει για αυτό το όραμα και όνειρο, μια δίκαιης Κοινωνίας Ανθρώπων!
    Είναι και δικό μας,
    Δε θέλουμε να ζούμε πια σε παράγκες και να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας κοντά σε άθλιους μνηστήρες.
    Φθάνει πια!

    Αστραία

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. ΝΑΙ. Είναι καιρός…
    Δεν μπορούμε και δεν θέλουμε να ξεχάσουμε ποιοι είμαστε και που
    πρέπει να φθάσουμε…
    Δεν ξεχνάμε.. Αρματωμένοι Πολεμιστές, την αγάπη που ρέει στις φλέβες…
    Η Ελλάδα δεν θυμίζει σε τίποτα το νησί των Φαιάκων…ποιά Αρετή, ποιά Αξιοπρέπεια, ποιό Ήθος ποιά Ισονομία….Ποιά Ελευθερία ;
    Mε την θηλιά στο λαιμό, στο μαγγανοπήγαδο,χωρίς οξυγόνο …
    Κατέρρευσαν όλα..
    ¨Δεν έχει πιο κάτω απο δω¨
    Είναι καιρός να διεκδηκήσουμε την Ελλάδα του Φωτός και του Ήλιου γιατί δεν ξεχνάμε ότι είμαστε Έλληνες …
    Είναι καιρός να μετακινηθεί το σημείο αντίληψης της συλλογικής συνείδησης …σκούριασε …
    Με την δύναμη του μοχλού …
    Ήταν αρκετοί οι τριακόσιοι του Λεωνίδα …και στις φλέβες μας ρέει το ίδιο αίμα …
    Είναι γερή η αρματωσιά της αγάπης για την Ελευθερία .
    Και μπορούμε και θέλουμε… με το Πνεύμα του Πολεμιστή και τον Τρόπο του Οδυσσέα …
    Είναι ο μόνος δρόμος …
    Καλησπέρα στους ΄Ελληνες Πολεμιστές …

    Άρτεμις

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Η αληθινή ουσιαστική δημοκρατία είναι ο στόχος της!
    Τα ανθρώπινα δικαιώματα αδιαπραγμάτευτα
    και η Ελευθερία ύψιστο αγαθό και η μόνη επιλογή του κάθε Ανθρώπου.
    Η αξιοπρέπεια απαραίτητη προυπόθεση!
    Η Αρετή ένα δύσκολος και στενός δρόμος στη αρχή!

    Καλημέρα σε όλους τους αθώους και… στην Αθωότητα!

    Λίο

    11. Στο νησί των Φαιάκων
    .....από την χώρα της Λάϊον

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Ζεὺς δ' αὐτὸς νέμει ὄλβον Ὀλύμπιος ἀνθρώποισιν,
    ἐσθλοῖσ' ἠδὲ κακοῖσιν, ὅπως ἐθέλῃσιν, ἑκάστῳ·
    καί που σοὶ τά γ' ἔδωκε, σὲ δὲ χρὴ τετλάμεν ἔμπης. 190

    Ζωή!
    Σε όλες τις πράξεις ...με το αναζωογονητικό λουτρό του Οδυσσέας στον ποταμό.
    Μίτωση μείωση του κυττάρου!
    Ζευς του Διός!
    Σε διαίρεση και πολλάπλασιασμό.
    Καλησπέρα...δύοντος Ηλίου
    από το ιερόν άλσος της Αθηνάς.
    Σε σύγχρονη Φαιακίδα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Γιατί δεν γίνεσαι η αλλαγή... που θέλεις να δεις στον κόσμο;