Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2012

Ο. Ομηρική Διακήρυξη

Το ουράνιο τόξο στην Ιθάκη
 
Το Μανιφέστο του Υπερρεαλιστικού Ομήρου
1. Έχουμε πολύ μεγάλη σχέση με τη λογοτεχνία και την ποίηση, αλλά δεν θα την περιφέρουμε αργόσχολη κυρία των σαλονιών να πλημμυρίζει τα τραπέζια των Λωτοφάγων και τα σπάταλα γκαλά των βοοειδών του λαμπερού Ηλίου με τα λόγια τα μεγάλα που τα σφάζουν και τα τρώνε άγρια μαζί με της ηρωικής ψυχής το γάλα. Μπορούμε όμως θαυμάσια να την χρησιμοποιήσουμε, εξεγερτικώς γιατί όπως ο έρωτας αν χρειαστεί, δεν είναι χαμομήλι για να κοιμηθείς αλλά για να σηκωθείς, γιος του Πόρου και της Πενίας άκρως επαναστατικός.
2. Ο Υπερρεαλιστκός Όμηρος δεν είναι κανένα καινούργιο ή ευκολότερο μέσο έκφρασης, ούτε κάποια μεταφυσική της ποίησης. Είναι ένα μέσο για την ολοκληρωτική απελευθέρωση του πνεύματος και όλων όσων του μοιάζουν γιατί τον εξετάζουμε ζωντανά σύγχρονα μέσα στην ζωή μας, τον βιώνουμε , παίξουμε μαζί του σμιλευόμαστε σε σχήμα και μορφή με αριστοτελική ενέργεια ενδελεχή και πλατωνική συμποσιακή διαδικασία μαιευτική.
3. Είμαστε αποφασισμένοι να κάνουμε Επανάσταση. Ναι !
Οπωσδήποτε; Γιατί Ο επαναστατημένος άνθρωπος είναι ένας έπαινος της εξέγερσης, μιας εξέγερσης, όμως, που διαφυλάσσει «τη μνήμη της προέλευσής της», που κρατά την αθωότητα, την αγνότητά της και που δεν θεοποιεί τον εαυτό της. Υπηρετεί λοιπόν την ελευθερία και τη δικαιοσύνη.
«Η λογική του επαναστατημένου θέλει να υπηρετήσει τη δικαιοσύνη για να μην προσθέσει αδικίες στην αδικία της ανθρώπινης υπόστασης»…όπως λέει και ο επαναστατικός φιλόσοφος Καμύ μαζί με την Αθηνά που τον Τηλέμαχο παρακινεί.
4. Κολλήσαμε τις λέξις   "Υπερρεαλιστκός Όμηρος" με τη λέξη Επανάσταση μόνο και μόνο για να δείξουμε τον αμερόληπτο, αδέσμευτο και εντελώς απεγνωσμένο χαρακτήρα αυτής της Επανάστασης ενάντια στην ανοησία, την θρησκοληψία στην μιζέρια, στην μελαγχολία, στην σοβαροφάνεια, στην ματαιοδοξία, στην αμετροέπεια, την κοινοτυπία , τον πατριδοκάπηλο σωβινισμό, τον απάτριδο διεθνισμό, στον αμοραλισμό και την πολιτική αγυρτία που θα πολεμήσουμε για την Ελένη, την Ομορφιά, την Γνώση, την Αξιοπρέπεια την Ελευθερία την πέρα από την φαντασμιακή θέσπιση μιας κοινωνίας με επική ουσία.
5. Ισχυριζόμαστε πως θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο μαζί με τον εαυτόν μας και θα αφήσουμε την θάλασσα και τον οίνοπα πόντο στο φυσικό της χρώμα .Δεν  θα διορθώσουμε κανένα από τα σφάλματα των ανθρώπων. Έχουμε κάνει τα δικά μας.Σκοπεύουμε όμως να τους δείξουμε πόσο εύθραυστες είναι οι σκέψεις τους και πάνω σε ποία κινούμενη άμμο, σε ποίο σαθρό έδαφος έχουν θεμελιώσει τα ετοιμόρροπα σπίτια τους
6. Στέλνουμε στην κοινωνία αυτή την αυστηρή προειδοποίηση: να προσέχει τη διαγωγή της. Κανένα πνευματικό της παραστράτημα δεν πρόκειται να μας διαφύγει…και κανένα νησί παγίδα ομήρους δεν θα μας κρατήσει σε χωρίς επιστροφή στην πατρίδα.
7. Είμαστε δεξιοτέχνες στην Εξέγερση. Δεν υπάρχει ένα μέσο δράσης που να μην είμαστε σε θέση να χρησιμοποιήσουμε, αν χρειαστεί…γιατί επιθυμούμε να φθάσουμε σε ένα αγαπημένο μας νησί.
Ο Σουρεαλισμός δεν είναι μορφή της ποίησης. Είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτό δημιουργικό και βαθύ.Είναι μια κραυγή του πνεύματος που ξαναγυρίζει στον εαυτό του με την απεγνωσμένη απόφαση να σπάσει τις αλυσίδες του.Και είναι η ένωση ενός καθαρού νου μαζί με μια νεανική καρδιά όταν από την ψυχή του αναγνωρισθεί.
Έχουμε όλα τα υλικά, τα τόξα, τα βέλη, τα ξύλινα άλογα, τα πλοία, τα σπαθιά ,χιούμορ,φαντασία, επιμονή θέληση αβάσταχτη νοσταλγία να ταξιδέψουμε παντού σε πολιτείες και νησιά.
Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΜΑΝΔΥΑΣ δεν είναι μια στενή επαρχιώτικη φουστανέλα που θα τυλίξουμε σε προγονική στείρα κορδέλα. Ούτε αποτελείται από παράθεση αρχαίων αποφθεγμάτων σε μια νεκρική παπαγαλία προγονολατρεία αλλά μια ζωντανή σύγχρονη καινοτομία.
Και είμαστε στο ΕΜΕΙΣ…
Εμείς οι σύγχρονοι κοσμοπολίτες Έλληνες και οι Έλληνίδες,
Στην χαραυγή του καινούργιου αιώνα ζητούμε και θέλουμε τον κόσμο μας πίσω και το Παλάτι μας καθαρό λαμπερό και νοικοκυρεμένο
ΜΑΖΊ ΜΕ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΈΠΕΙΑ ΜΑΣ.
Και ένας Ποιητής Δημιουργός συμφωνεί και στο δίκαιο αίτημα μας συναινεί.
ΕΜΕΙΣ οι σιωπηλοί και ομιλητικοί άνθρωποι του ανέμου των αστεριών των θαλασσών των κυμάτων και της βροχής.
Θέλουμε έναν ΗΛΙΟ το πρωί πάνω απ’τη θάλασσα,
έναν ΑΝΕΜΟ το απόγευμα να διώχνει τις σκιές,
ένα ΣΥΝΝΕΦΟ το βράδυ, ένα σύννεφο
να σκαρφαλώνουμε και να ατενίζουμε το Σύμπαν.
Θέλουμε ελεύθερο ΑΕΡΑ!!!! Να αναπνέουμε.
Εν ολίγοις, είμαστε ένας ομηρικός στρατός ονειροπόλων, και γι’ αυτό είμαστε αόρατοι. Πως μπορούμε να μην νικήσουμε, με αυτή τη φαντασία μας να ανατρέπει τα πάντα;
Ο Υπερρεαλιστικός Ελεύθερος Όμηρος Ποιητής πάντων των μεγάλων επών ραψωδιών ρεαλισμών σουρεαλισμών μαχών ερώτων και των λόγων των μυθικών.

Αφιερωμένο στην Εμμονή της Ομηρικής Μνήμης της Φλόγας και της Ομιλίας και της Σιωπής

ΕΛΖΙΝ
 ….οι Ομηριστές
αθεράπευτα ονειροπόλοι και υπερρεαλιστές σε Φρυκτωρίες Επικές


                                                                      παράθυρο με θέα
Το πλοίο φθάνει στην Ιθάκη  μέσα από την  γνωστή και άγνωστη θάλασσα του διαδικτύου
περνώντας από όλα τα νησιά της δημιουργικής   συνείδησης
με μια  Ομηρική Παρέα... Ωραία

Α. Η Πύλη του Βορρά

Ήλιος και σύννεφα στην Ιθάκη


Βορράς ! Ο δύσκολος άνεμος. Η δράση και η ισχύς!
Κυριάρχη ιδιότητα και θεική λειτουργία, η διάβαση από την πύλη αυτή, των θνητών.
Η σκληρή ώρα του μεσημεριού και οι Πράξεις των πολεμιστών σε υλοποιητική εφαρμογή.
Ο Ήλιος στο ζενίθ να καίει και να πυρπολεί κοιμισμένες συνειδήσεις και κοιμισμένες βασιλοπούλες παθιασμένα να φιλεί!
Ο υπερβόρειος Αχιλλέας και Αλέξανδρος το ακριβές αντίγραφο του, ο μέγας εκπολιτιστής!
Οι Βόρειοι πολεμιστές είναι φιλόδοξοι σε επιθετική πολιτική ,
ως την καλύτερη άμυνα και γραμμή.
Αδιάλλακτοι σε θυμό και οργή φοβερή.
Καθόλου μετριοπαθείς και διπλωματικοί, υπεράνω όλων η τιμή και η πατρίς.
Δεν πιάνουν ψιλή κουβεντούλα , ούτε συζήτηση με τον Δαρείο διαλογικής υφής. Λίγα λόγια, τα απαραίτητα και έργα πολλά.
Τα υπόλοιπα είναι περιττά.
Είναι πάντα στην πρώτη γραμμή και μάχονται με ασυγκράτητη ορμή. Στις υπερβολές τους έχουμε κορώνες υπερβολικά εθνικιστικές και γίνονται τρωτοί.
Αν ο Μενέλαος πρέπει να νικήσει τον φόβο , σαν τον πρώτο εχθρό της γνώσης και τους μικρούς τυράννους του οίκτου και του αυτοοίκτου,ο Αχιλλέας πρέπει να αναμετρηθεί με την δύναμη
και η άλλη πλευρά του Αγαμέμνονος “τυράννου ” στην μήνι του, να μην αναδυθεί.
Οπωσδήποτε οι γάμοι με την Ιφιγένεια να τελεστούν και οι ορμέφυτες δυναμικές ορμές αρμονικά στην σωστή κατεύθυνση να διοχετευθούν. Ο Ταύρος να μην σφαγιασθεί ούτε ο Κριός να θυσιαστεί.
Η Λεοντή κατάλληλα να φορεθεί.
Ο Οδυσσέας συνομιλεί με τον Αχιλλέα στην κάθοδο του στην Άδη και πολλά συνειδητοποιεί, από τον διάλογο αυτό .
Τα όπλα του Αχιλλέα στην μονομαχία με τον Αίαντα κατακτά και φυλά στο νου του προσεκτικά.

Ο Αχιλλέας , μέγας πολεμιστής στην Πύλη του Βορρά , αμείλικτος κυνηγός, τον τροχό του χρόνου από το κέντρο του κόσμου ενεργοποιεί, την κατάλληλη ώρα και στιγμή.

Ευθυγράμμιση  Δύναμης και Ισχύος με του Λόγου το Σπαθί στην Πύλη του Πολεμιστή!

Κυριακή 24 Ιουνίου 2012

Ω. Το Τόξο των Πολεμιστών


Ολοκληρώνοντας την ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΊΩΣΗ  του Ελληνισμού, της ιστορίας του ,της περιπέτειας του.
Ποιο είναι το Δίκαιο, που βρίσκεται με ποιον και γιατί;
Ποιο είναι το Δίκαιο;
Έχουν όλοι δίκιο όλοι έχουν άδικο.Κάποιος έχει περισσότερο…


Οι τρεις κόρες της Θέμιδος , οι Μοίρες, το πεπρωμένο, όπως το όρισε ο Όμηρος
της φυλής ή ενός χαρακτήρα,
την κατάλληλη Ώρα και Ώρες μαζί με την Δίκη,
την Ετυμηγορία του Οδυσσέα
κυλούν στις τρεις αυτές γραμμές κατεύθυνσης στο αυλάκι της Νέμεσης
εδώ και πολύ καιρό σε ένα Αιώνιο Τώρα
Παρελθόντος Παρόντος και Μέλλοντος.
Ο Οδυσσέας αναρωτιέται για το δίκαιο.
Αν είναι μαζί του και αν έχει το δικαίωμα να σκοτώσει τους μνηστήρες.
Ρωτά την Αθηνά γι αυτό την νύχτα που κοιμάται στο παλάτι κάτω από μια προβιά και παίρνει την απάντηση του Δία.
Με τον κεραυνό του.

Είναι οι μόνοι που σκοτώνει σε όλη την πορεία του.
Ο Ευρύμαχος επίσης τον ρωτά
Τι κάναμε ;
Λίγα γουρούνια φάγαμε και αρκετά πρόβατα, την γυναίκα σου την σεβαστήκαμε, θέλαμε να την παντρευτούμε, μόνο το παλάτι ρημάξαμε και κάποιους ναούς γκρεμίσαμε και …συνειδήσεις.Να σε αποζημιώσουμε για τις ζημιές.
Γιατί μας σκοτώνεις;
Η αιτιολόγηση και η απόφαση της Δίκης βρίσκεται στην απάντηση.
Ποιοι είναι οι μνηστήρες;
Σίγουρα βλέπουμε ότι είναι πολλοί.
Οι μνηστήρες πολυάριθμοι είναι κατά αρχάς εσωτερική υπόθεση.
Είναι τα ελαττώματα του ανθρώπου,
Οι ελλείψεις και οι υπερβολές του, τα θανάσιμα αμαρτήματα και είναι παραπάνω από 7.
Οκνηρία, αλαζονεία εγωκεντρισμός, φιλοτομαρισμός, φιλαυτία, απληστία, φθόνος ανταγωνισμός αντί άμιλλα, μικροψυχία, λαιμαργία λαγνεία, φλυαρία κατάχρηση εξουσίας,  επίδειξη ,ζήλια, δειλία, αυτοοίκτος.
Είναι όλα αυτά που ο Οδυσσέας σκοτώνει στην πορεία του και οι σύντροφοι του αφανίζονται σκοτώνονται και αυτοί εξ αιτίας της Νέμεσης που προκαλούν.
Είναι οι «σύντροφοι» του για ένα διάστημα μέχρι να μείνει μόνος με τον Εαυτό του.
Είναι η έλλειψη μέτρου, συνείδησης, αυτογνωσίας και τα όρια που δεν υπερασπίζονται και δεν διευρύνουν όταν χρειάζονται καταφεύγοντας στην υπερβολή και χάνοντας το πλοίο της αυτογνωσίας.
Μένοντας και ξεμένοντας σε κάποιο σταθμό.

Είναι αυτή ακριβώς η έλλειψη αψογοσύνης που τους εμποδίζει να συνδεθούν με τον Σκοπό και εξαφανίζονται βουλιάζοντας στα μανιασμένα κύματα του Ποσειδώνα της ομίχλης της αυταπάτης και της ψευδαίσθησης.
Όλοι αυτοί οι πρώην σύντροφοι και, οι πρώτοι μνηστήρες της Ελένης,του Οδυσσέα νικημένοι από τον μικρό τύραννο καταλήγουν είτε παρά τω πλευρώ του και σε καμιά καρέκλα δίπλα του με μεγάλη μερίδα εξουσίας προνομίων και απολαβών, αυλοκόλακες δοξολογώντας, θεολογώντας και νεκρολογώντας. Είτε πηγαινοέρχονται χαμερπώς σαν δούλοι του και τον υπηρετούν για κανένα κοκαλάκι από το τραπέζι.
Ποια είναι η κατηγορια; Για ποιο πράγμα είναι τόσο πολύ ένοχοι;Τι έχουν διαπράξει οι μνηστήρες, οι δούλες και οι δούλοι ώστε ο Όμηρος να μη δείξει κανένα έλεος απέναντί τους.Ποιοι είναι το έγκλημα τους;Γιατί δεν τους συν-χωρεί;
Γιατί δεν υπάρχει Χώρος για αυτούς σε αυτό το Παλάτι της Γης πιά.
Ούτε για αυτούς τους ανθρώπους ούτε για αυτούς τους θεούς
τους.
Γιατί έχουν φάει και έχουν πιει τα πάντα.
Έχουν εξαντλήσει τα πάντα. Έχουν καταβροχθίσει τα πάντα.
Έχουν λεηλατήσει τα πάντα.
Είναι ένοχοι πρώτα ως αναφορά τον εαυτό τους.
Έζησαν ξόδεψαν χαράμισαν μια ζωή μένοντας μακριά από τον Ιερό Εαυτό τους. Χωρίς γνώση,χωρίς στόχο προορισμό,συνείδηση, ομορφιά και κατέληξαν στην λήθη. Αμνήμονες μνήμες στείρες και νεκρές άδεια σαρκία.
Έζησαν χωρίς αλήθεια χωρίς μέτρο χωρίς αυτογνωσία,χωρίς συνείδηση, χωρίς το μηδέν άγαν, άναδρα, άτιμα.
Και όχι μόνο έζησαν έτσι αλλά δημιούργησαν και ένα απαράδεκτο
σύστημα εξουσίας και διαχείρισης των αγαθών ιεραρχίες, ιερατεία αφεντάδων και δούλων πίνοντας τρώγοντας και καταστρέφοντας τα πάντα σε υλικό πνευματικό φυσικά συναισθηματικό νοητικό επίπεδο.
Για αυτό είναι ασυγχώρητοι και δεν έχουν καμιά δικαιολογία.
Πρόδωσαν και προδίδουν πάντα πατρίδες ανθρώπους, φίλους, θεούς και το κυριότερο προδίνουν τον εαυτό τους τον Άνθρωπο αφού προδίδουν την υπόσταση του και τον εμποδίζουν να ολοκληρωθεί να συναντήσει την γυναίκα του την ψυχή του, το παιδί του την καρδιά του και ρημάζουν τον νου του κάθε φορά στην λήθη και την λησμονιά.
Τον πνίγουν σε μανιασμένα κύμματα.
Πως τους σκοτώνει ο Όμηρος;
Η σκηνή είναι πολύ έντονη ανεξίτηλη εγγεγραμμένη στο υποσυνείδητο των ανθρώπων με ανεξίτηλα γράμματα και ονόματα Αιώνια.
Ο Όμηρος δεν είναι βάρβαρος και είναι κάτι παραπάνω από ευφυής για να μπορεί να αποφύγει την βία όταν μπορεί να κερδίσει τον πόλεμο και την μάχη διαφορετικά.
Είναι σοφός ! Έγινε σοφός κουβεντιάζοντας ώρες με την Αθηνά και εκεί βρίσκεται η πνευματική του υπεροχή και ανωτερότητα.
Είναι πολύ απλό.
Τους σκοτώνει, τους έχει ήδη σκοτώσει με το να τους υποδείξει, να τους ακτινογραφήσει, να τους σκιαγραφήσει,τον χαρακτήρα τους, την συμπεριφορά, τις ασχολίες τους, τα λόγια τους.Τους σκοτώνει ένα ένα ονομαστικά καλώντας τους με το όνομα τους και τους σημαδεύει,ξεκινώντας από τους αρχηγούς τον κοιλαρά τον Αντίνοο και τον παραθυράκια Ευρύμαχο.
Τους “σκοτώνει” με το ευθύβολο του Τόξο την Οδύσσεια του και το μαγικό του Βέλος στοχεύοντας ακριβώς την ρίζα του προβλήματος,
τον χοντρό λαιμό του και το πρησμένο του συκώτι ενός παρασιτικού ιού.
Ο φυσικός θάνατος άλλου ανθρώπου δεν επιτρέπεται για ένα άψογο πολεμιστή εκτός και αν είναι σε άμυνα και αφού εξαντλήσει τα περιθώρια.
Αλλά ο φυσικός θάνατος δεν είναι χειρότερος.
Πρέπει να ζήσει κάποιος με τις επιλογές του.
Πρέπει να ζήσει στην κόλαση που έφτιαξε.
Πρέπει να κυκλοφορεί  "περιπατών νεκρός"  βόλτα στον Άδη.
Επιβάλλεται να είναι άψογος ο Οδυσσέας όταν σταθεί μπροστά στο Τόξο.
Δεν μπορεί να το αγγίξει αλλιώς, δεν μπορεί να το λυγίσει,να το ερμηνεύσει.
Δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει το θανατηφόρο Βέλος του.
Αν δεν είναι άψογος θα είναι άστοχος και άκαιρος.
Θα είναι άσκοπος.
Για αυτό το λόγο δεν μπορούν να το χρησιμοποιήσουν οι μνηστήρες πέρα από
κάποιες άκαρπες αποσπασματικές , λογοκλοπές και αντιγραφές, προσπάθειες ανάλυσης ξεμένοντας σε κάποιο σταθμό ερμηνείας του κόσμου και αντίληψης
αν και έχουν προσπαθήσει.
Στην ουσία εύχονται το τέλος τους, το επιθυμούν αναγνωρίζοντας βαθιά μέσα τους το αδιέξοδο που έχουν δημιουργήσει και σαν την μόνη δίκαια λύση.
Δεν τους σκοτώνει ο Οδυσσέας σε φυσικό επίπεδο.
Το διευρύνει το όριο.
Δεν φθάνει, δεν καταφεύγει στην υπερβολή.
Φθάνει πια με την βία και την λογική των «καλάσνικοφ».
Επιβάλλεται να κλείσει αυτός ο κύκλος της παράλογης λογικής και οι άνθρωποι να λύνουν τις διαφορές τους με τα όπλα ακόμη.
Οι σοφοί νοήμονες όρθιοι Ανθρωποι του 21ου Αιώνα έχουν άλλα “όπλα”.
Έχουν το Ορθό και ‘Ορθιο Λόγο του Ομήρου Ποιητή, Μίτο, Οδηγό Αστέρι μαγικό, θανατηφόρο για τους ενόχους και αποτελεσματικό.
Ο μεγάλος πολεμιστής και κάτοχος του μεγαλύτερου όπλου του ανθρώπου,του Ανθρώπινου Λόγου, είναι ο Όμηρος!
Και είναι αυτό ο Λόγος που ποιεί τον Άνθρωπο Όρθιο και Σοφόν
και αποτελεί την υπόστασή του.
Είναι ο Δημιουργός του και ο Λόγος αρχίζει από τον Όμηρο και τελειώνει εκεί!
Γνώριζε ο Όμηρος πότε θα Επιστρέψει και πως,παρ΄όλο που δεν έφυγε ποτέ
από τα χείλη των ανθρώπων!
Δεν τους σκοτώνει λοιπόν στο φυσικό αλλά στο πνευματικό,
τους εξοντώνει.
Εκεί το όριο το υπερασπίζεται .Δεν θα υποχωρήσει ούτε σπιθαμή.
Σταγόνα νερού δεν θα βάλει στο κρασί του.
Τους «σκοτώνει» όμως χωρίς βρισιές, χωρίς λαϊκισμό, χωρίς προσωπικές εμπάθειες,απωθημένα, φανατισμούς,χωρίς ουφολογίες και θεολαγνείες και θεοκρατίες.
Τους σκοτώνει στο όνομα του Ανθρώπου.
Δοκιμάσαν να κλέψουν τον κόσμο, τον νου του, προσέβαλαν την ψυχή του, την υπόσταση του, επιτέθηκαν στο παιδί του το πληγώσανε μαζί με την καρδιά του.
Κάψανε τον κόσμο του τον λεηλατήσανε, τα δάση τα φυτά τα ζώα, με ύβρη, μολύναν το νερό, τον αέρα, χώρισαν διέλυσαν την οικογένεια κατάστρεψαν εστίες πατρίδες παραβιάζοντας τον ιερό Όρκο της Θεάς Εστίας.
Σε αυτό το επίπεδο τους “σκοτώνει” χωρίς οίκτο, ανελέητα αδυσώπητα, αποστασιοποιημένα, χωρίς να τους χαριστεί.
Με κομψότητα, με αβροφροσύνη, με χάρη, με ευγένεια, με ακριβείς χειρουργικές κινήσεις τους αφαιρεί το έδαφος και το χαλί κάτω από τα πόδια τους, τις αντινοικές αντιφάσεις τους, τις προκρούστρειες δηλώσεις τους,
την επίδειξη ανώφελων μαχών εντυπώσεων Σινών Πιτυοκάμπων.
Με λεπτό αιχμηρό καυστικό χιούμορ, με φαντασία, με οξυδέρκεια, με πολεμικές χορευτικές κινήσεις με τραγουδιστικές ριπές, με αυτοσαρκασμό με απόλυτη αυτοπειθαρχία, έλεγχο, αυτοσυκέντρωση και αυτοπαρατήρηση.
Με την καταπληκτική μαγευτική Ποίηση του και όλα τα χρώματα της
τα τρομερά όπλα σύμβολα της τα διαχρονικά.
Τους κατανοεί όμως μπαίνει στην θέση τους.
Έχει βρεθεί ούτως ή άλλως και τους γνωρίζει πολύ καλά.
Δεν είναι πια αθώος. Δεν είναι αναμάρτητος.
Έχει περάσει απ όλα και τους ξέρει μέσα έξω.
Έχει γεννηθεί όμως, αθώος σαν ήλιος λαμπερός, σαν ακτίνα φωτός ήρθε σαν την Άνοιξη Περσεφόνη πάνω στη Γη, από δύο γονείς ανθρώπους θεούς μέσα από μια φάτνη σπήλαιο, μια ιερή μήτρα.
Γυρίζει από τον πόλεμο για ένα κομμάτι ψωμί αξιοπρέπειας και τα χρειώδη στα τείχη της Τροίας, και μέσα από κύματα θαλασσοδαρμένος και βλέπει τους άλλους άντρες δούλους να τους υπηρετούνε,την γυναίκα πόρνη και δούλη τους για τα χατήρια τους και την σύζυγό του,μητέρα του παιδιού του να υφίσταται όλες τις προσβολες΄και την χοντροκοπιά τους.
Ήρθε αθώος και τον μολύναν.
Κάθε επαφή μαζί τους ισοδυναμεί με ιό μόλυνσης και πανδημία.
Με τα βιβλία φυλάδες τους, με τις διαφημίσεις τους, τις ψεύτικες φιλανθρωπίες τους, με τα αχυρένια χάρτινα πρότυπα τους, τους χλιδάτους “οίκους” τους. Κάθε συναλλαγή και ένα πόνος, ένας χλευασμός, μία πληγή,ένα μαχαίρι στην καρδιά.
Και είναι αυτό ,που δεν θα τους συγχωρήσει ποτέ.
Το χάσιμο της Αθωότητας, την απώλεια της, την κλοπή
την προσπάθεια εξόντωσης του Τηλέμαχου του
του Ιερού παιδιού του Ανθρώπου.
Η αντίστροφη μέτρησε αρχίζει όταν αυτό γίνει γνωστό σαν εσωτερική αλλά και εξωτερική υπόθεση των ανθρώπων.Όταν το αναγνωρίσουν και είμαστε πλέον εκεί. Όταν οι άνθρωποι αναγνωρίζουν τους ρόλους και τα σύμβολα και μέσα τους και έξω τους.
Έτσι σε μια νύχτα, μετά την πιο μεγάλη νύχτα όλα θα καταρρεύσουν
και θα ξημερώσει μια άλλη ημέρα.
Ο Όμηρος έχει συνδέσει την Νέμεση με τον Σκοπό και ο Οδυσσέας
την ενεργοποιεί λόγω της αψογοσύνης του.
Η κρίσιμη μάζα, την κρίσιμη νύχτα και η Επιλογή,
δικαιώνει αυτή την Απόφαση της Δίκης των Μνηστήρων και των Δούλων τους και γυρίζει τον Τροχό της Νέμεσης.
Άψογα θα ονειρευτούμε το Όνειρο μας, και Άψογα θα το πραγματοποιήσουμε σαν Άψογοι πολεμιστές, Όλοι μας Ενωμένοι.
Η Ύπόσχεση ενός Ποιητή,
είναι ο Όρκος ενός Πολεμιστή και ο Δρόμος της καρδιάς του.
Είναι αυτός ο όρκος που αρχίζει από την Εστία, την ιερή φλόγα στο κέντρο του νησιού, στο κέντρο μιας πόλης, μιας πατρίδας, ενός λαού,που αρχίζει από τους μνηστήρες μιας Ελένης και τελειώνει στους μνηστήρες της Πηνελόπης, στο κέντρο ενός στόχου που ενεργοποιεί τον Σκοπό συνδέεται μαζί του.
Και είναι ο Απόλλων το Φως που δίνει την όραση, την διάκριση και την διαύγεια και με την Άρτεμη Υδροχόο συζητά η Πηνελόπη τους πόθους της ψυχής της,την κρίσιμη νύχτακαι τον Δία- Αιγόκερω επικαλείται ο Οδυσσέας την ίδια νύχτα στο ρημαγμένο Παλάτι ανοίγοντας την Πύλη του.
Ο Ζευς, ο άρχων νους, ο μεταμορφωτής του κόσμου, που γίνεται κούκος ,ταύρος λάμψη τρομερή και χρυσή βροχή της Γνώσης και πέφτει στα κεφάλια των ανθρώπων και γεννά μαζί τους ήρωες ημίθεους και θεούς και η κόρη του η Αθηνά που τους καθοδηγεί και τους συμβουλεύει.
Ιερή Εστία, Αθηνά, Άρτεμις, Απόλλων, Ζευ Άναξ και οι υπόλοιποι θεοί της Ελλάδος χαρίστε μας την ευστοχία και δώστε μας την επίτευξη του Σκοπού!
Και αυτός ας είναι ο Όρκος για να βρεθούμε στο κέντρο,να μιλήσουμε,να γνωριστούμε, να ενωθούμε, να κοιταχθούμε στα μάτια,
να αγκαλιαστούμε σαν να γυρίζουμε από ταξίδι μακρινό.
Να τραγουδήσουμε τα βάσανα μας, τους καυμούς μας, τα δάκρυα μας,
τις αγωνίες μας, τους νεκρούς μας, τα λάθη μας.
Στο Κέντρο της Ομονοίας μονιασμένοι, απ΄όλα τα μέρη της Ελλάδος,
απ όλες τις γωνιές του κόσμου και τους σύμπαντος.
Εμείς η αρχή και μετά όλοι οι άλλοι θα ακολουθήσουν,με ένα νου μία καρδιά μία ψυχή με ένα κλαδί ελιάς στο ένα χέρι και ένα βιβλίο στο άλλο,
Το Τόξο μιας Οδύσσειας ενός ομήρου λαού.
Με μία φορεσιά, πλεγμένη από το πέπλο των Παναθήναιων να διασχίσουμε την γέφυρα λίγων μέτρων μέχρι το Παλάτι.
Σε μια πορεία μεγαλειώδη ειρηνική περιφρουρούμενη, μια πορεία
για την Ιθάκη για το το Όνειρο της καρδιάς μας
για ένα Παλάτι Καθαρό Ελεύθερο Αξιοπρεπή.
Με μοναδικό όπλο τον Ορθό Όρθιο Λόγο με μια απελευθερωμένη Ομηριακή σύγχρονη γλώσσα και λόγια καρδιάς, της δικής μας, τα δικά μας λόγια,
και να πάρουμε πίσω τον κόσμο μας και ότι μας ανήκει.
Εμείς οι Έλληνες και οι Ελληνίδες, οι ιδιοκτήτες αυτής της χώρας και αυτού του Παλατιού. Εμείς οι σύγχρονοι πολεμιστές της γνώσης και της αυτογνωσίας,
αυτοπειθαρχημένοι,σίγουροι,αποφασισμένοι,αδυσώπητοι,ακάθεκτοι,αποτελεσματικοί, λαμπεροί σαν τα παιδιά του Ήλιου,σαν τις ακτίνες του τοξοβόλοι,
να διασχίσουμε μια γέφυρα, που γεφυρώνει το χάσμα που μας χωρίζει ανόητα αυτοκαταστροφικά
Κτίζοντας… μια γέφυρα ευφυούς συνεργασίας ανάμεσα:
Στο «εγώ» και οι … «εμείς»
Στην μοναξιά και στην… συντροφικότητα
Στη ελευθερία και στην… δέσμευση
Στην σιωπή και …στον λόγο
Στα έργα και …στις εξηγήσεις
Στο γέλιο και …στο δάκρυ
Στην κριτική και… στην κατανόηση
Στην αποθησαύρηση και ..στο μοίρασμα
Στην δύναμη και στην… τρυφερότητα
Στην αγάπη και στην… κτητικότητα
Στην Γνώση και την… Σοφία
Και σε μια τέχνη ισορροπίας
επειδή δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε πια,
τα χάσαμε όλα, τα κάψαμε όλα, ένα πλιάτσικο η χώρα, η ζωή μας, η υπόληψη μας και , επειδή, έχουμε να κερδίσουμε τα πάντα!
Την εκτίμηση των γυναικών μας, τον σεβασμό των ανδρών μας, την αγάπη των παιδιών μας,την δικάιωση των βασανισμένων γερόντων μας, την φιλία των συνανθρώπων μας,
Την Αξιοπρέπεια μας!
Επειδή αυτά που μας ενώνουν είναι πιο πολλά από αυτά που μας χωρίζουν.
Στο κέντρο η Ελλάδα, η χώρα του Ήλιου, του Φωτός!
Εμείς οι σύγχρονοι Εύμαιοι, οι σύγχρονες Ευρύκλειες, οι Φιλοίτιοι, οι σύγχρονες Πηνελόπες, οι Τηλέμαχοι και οι σύγχρονοι Οδυσσείς,
που έχουν Επιστρέψει Σπίτι τους.
Ας είναι αυτός ο Όρκος των Πολεμιστών του 21ου Αιώνα
στην χώρα του Φωτός και ο Απόλλων
ας είναι το ΤΟΞΟ της Νέμεσης και της Κάθαρσης,
την πρώτη Νουμηνία του Ενιαυτού.
Οι πολεμιστές της Λάϊον 
βαδίζοντας στον δρόμο των Λεόντων
ξημερώματα  μιας ροδοδάκτυλης αυγούλας Ηούς

Λ. Η διαλεκτική απολογία του Έρωτος




Λ όγος και ...Έρως!

Η διαλεκτική επι σκέφθηκε πρώτη την Ελληνική διάνοια, ήρθε στην ανθρώπινη νόηση
με την Ελληνική γλώσσα και την σκέψη της γλώσσας με τον Πλάτωνα.Έτσι προφέρεται σε παγκόσμια πρώτη, αυτό που δεν θα ειπωθεί ποτέ
παρά μόνο στα Ελληνικά και κατά την Ελληνική εκφορά σε όλες τις γλώσσες του κόσμου.
Όχι το ουσιαστικό «διαλεκτική»
αλλά το επίθετο διαλεκτικός»
Διαλεκτικώτερον εστίν αποκρίνεσθαι και ο ουσιαστικοποιημένος τύπος του
…από τον Κρατύλο.
Ο Πλάτων δεν είναι παρά ανάδοχος.
Απλώς ονόμασε τον τρόπο σκέψεως του Σωκράτους, τρόπος που μέσω των σοφιστών ανάγεται στον Παρμενίδη.
Ο Πλάτων μάλιστα έφθασε στην κατανομασία αυτού που εφαρμόζει από την αρχή της διδασκαλίας του και της συγγραφικής του παραγωγής.
Ο Μένων σύμφωνα με την κρατούσα άποψη για την χρονολόγηση των διαλόγων
κατέχει την ενδέκατη θέση κατατασσόμενος στην δεύτερη περίοδο της πνευματικής εξέλιξης του συγγραφέα.
Για την διαλεκτική μέθοδο θα κάνει λόγο αργότερα στο Ζ της πολιτείας του, όπου και ο μοναδικός ορισμός της ερμηνευτικής αυτής διαδικασίας.
Αν αλήθευε η άποψη του γλωσσολόγου για ότι το πράγμα δεν υπάρχει παρά μόνο την στιγμή της κατανομασίας του, τότε θα έπρεπε να θεωρηθεί δεδομένο ότι η διαλεκτική δεν υπήρχε πριν τον Μέδωνα.
Ωστόσο ο ίδιος ο Πλάτων αποδίδει την πατρότητα της μεθόδου στον Ζήνωνα.
Ακόμη και αληθής όμως η υπόθεση αυτή του γλωσσολόγου δεν θα μπορούσε να
αναιρέσει την ουσιαστική συνάφεια ενός όρου με την ψυχολογία το πνεύμα και την ιστορία ενός λαού στους κόλπους του οποίου ο όρος αυτός εκδηλώνεται.
Ο ορισμός της διαλεκτικής στην Πολιτεία συνάπτει την διαλεκτική στον λόγο.
Ή και διαλεκτικότερο καλείς τον λόγο εκάστου λαμβάνοντα της ουσίας;
Είναι διαλεκτικόν το να καταλαμβάνεις κανείς,
να καταλαβαίνει, να αντιλαμβάνεται και να κατανοεί.
Το να αλώνει και να κατακτά την ουσία των πραγμάτων και των φαινομένων με τον λόγο
η δια του λόγου κατάληψη, σύλληψη κατανόηση της φύσης του είναι του όντος.
Η διαλεκτική είναι πορεία προς την ουσία με μέσο τον λόγο.Αλλού φέρεται ως δύναμη του διαλέγεσθαι.
Οι δύο αυτοί πλατωνικοί προσδιορισμοί δείχνουν ότι η διαλεκτική είναι η ικανότητα του διαλέγεσθαι και είδος λόγου.
Το διαλέγεσθαι μας παραπέμπει στον Όμηρο
Και ο λόγος πρωτίστως στον Ηράκλειτο.
Η διαλεκτική ανάγεται μέσω ουσιαστικοποιημένου επιθέτου δια λεκτος από το ρηματικό επίθετο λεκτός,
Στο δια λέγομαι και μέσω αυτού στο λέγω από όπου απορρέουν ο λόγος και ο διάλογος.
Το διαλέγομαι απαντά στον Όμηρο στην αρχαιότερη μαρτυρία της ελληνικής γραμματείας και του Ελληνικού λόγου σε πέντε χωρία της Ιλιάδος
Το πρώτο έχει ως ακολούθως;

Λ Ιλιάδος
Μονάχος ο Οδυσσέας απόμεινε, του κονταριού ο τεχνίτης,
κανείς Αργίτης άλλος· όλοι τους στα πόδια το 'χαν βάλει.
Βαρυγκομώντας τότε μίλησε στην πέρφανη καρδιά του:
«Τι θα γενώ; Κακό είναι, αλίμονο, μεγάλο, φοβισμένος
να φύγω ομπρός τους, μα χειρότερο να σκοτωθώ εδώ πέρα
μονάχος. Οι άλλοι Αργίτες σκόρπισαν από του Δία το χέρι.
Όμως γιατί η καρδιά μου κάθεται και τα αναδεύει ετούτα;
«αλλά τί μοι τα φίλος διελέξατο θυμός;»
Το ξέρω, μοναχά οι λιγόκαρδοι ξεκόβουν από τη μάχη'
μα όποιου το λέει η καρδιά, στον πόλεμο πρεπό 'ναι να κρατήσει
αδείλιαστος μπορεί και σκότωσε, μπορεί και τον σκότωσαν.»


Το διαλέγομαι ως σημαντική πηγή περιέχει όπως είναι επόμενο πολύτιμες πληροφορίες για την έννοια της διαλεκτικής.
Το γεγονός δε της παντελούς απουσίας από την Οδύσσεια θέτει ορισμένο προβλήματα.
Πρόκειται άραγε για εξαντλητική χρήση ή μήπως για ενδεικτική χρήση;
Τα βιβλία όπως σαν άλλοι άνθρωποι έχουν την δική τους μοίρα.Όποιος αποφασίζει να εισέλθει στον Όμηρο πρέπει να έχει υπ όψη του ότι δεν είναι εύκολη η έξοδος.
Η γλώσσα παρέχει αυθεντική μαρτυρία για το πνεύμα ενός λαού και για τον νου και την σκέψη του ομιλητή και δημιουργού.
Αρχή σοφίας ονομάτων επίσκεψης και αρχή παιδείας ονομάτων θεωρία.Οι λέξεις ως κοινωνικό όργανο δίνουν λόγο για τις ιδιότητες των κατονομαζομένων πραγμάτων και για το πνεύμα που τις επινοεί επισημαίνει ο Λάιμπνιστς.
Η γλώσσα δεν λειτουργεί ωστόσο απλώς ως αυθεντική μόνο ερμηνεία του πνεύματος ενός λαού ή ενός δημιουργού αλλά είναι επιπλέον και αυτό το ίδιο το πνεύμα του λαού και του συγκεκριμένου δημιουργού.
Και κατά τον Χάιντεγκερ αυτό το ίδιο είναι η έδρα του όντος.Τίποτα δεν ομιλεί ευγλωτότερα για τον ομιλητή και την κοινωνίας από την γλώσσα την οποία αυτοί μιλούν.
Και τίποτα δεν είναι αποκαλυπτικότερο της ουσίας της γλώσσας από τον λέγειν και λόγος της Ελληνικής..
Στην Ελλάδα προεξεχόντως ανθρώπινη κατ εξοχήν κοσμολογική γλώσσα κατοικεί ο κόσμος και ο άνθρωπος της ουσίας των όντων και του Είναι.Πραγματικός πρωταγωνιστής των Ομηρικών Επών είναι στην ουσία ο λόγος και τίποτα δεν συμβαίνει χωρίς αυτόν.
Είναι πανταχού παρών.Και μάχεται δικαιωματικά λέει ο Διομήδης Ι 32-33.
Ο Όμηρος είναι συνιδρυτής και ιερουργός της Ελληνικής πρωτοστάτης
και εξομολογητής της πρώτης οικουμενικής γλώσσας της ανθρωπότητας.
Ο Δυτικός πολιτισμός είναι προϊόν του αρχικού λέγειν το οποίο αναδύθηκε από την Ελληνική γλώσσα και είναι αυτό το ίδιο το Είναι.
Με τον Ελληνικό λόγο το Είναι ήλθε στον εαυτό του συγκροτήθηκε ως παρουσία παρουσιάστηκε και αποφάνθηκε.
Ο Ελληνικός λόγος είναι η εγκυρότερη έως τώρα παρουσία απόφανση του Είναι.Η ανθρώπινη ιστορία η οποία αρχίζει ουσιαστικά στην αρχαία Ελλάδα, όπου αναπτύσσεται η κριτική σκέψη αποκαλύπτεται ως η μεγαλύτερη αμφισβήτηση που γνώρισε ποτέ και μπορεί αναγνωρίσει το Είναι.
Αυτό είναι το πρώτιστο μάθημα της Ελληνικής γλώσσας και υπάρχει αυτοτελώς στο λέγω του Ομηρικού διαλέγομαι.
Με τον Ελληνικό λόγο κατόρθωσε αυτό το Είναι να προσητυλιστεί στην Δημοκρατία.Είναι το επιστημολογικό επακόλουθο της ανατροπής που έφερε την ελληνική γλώσσα στο κέντρο της οντολογικής θεωρίας του.
Ο Ελληνικός λόγος είναι από την φύση του δημοκρατικός και κατ ουσίαν ερωτικός
Αναγορεύοντας την ποίηση κα εξοχήν ερωτική εστία.
Το διαλέγομαι διατηρήθηκε στην φιλοσοφική γλώσσα παραλλήλως με το λέγω
Από το πρώτο εκπορεύτηκε η διαλεκτική και ο διάλογος
και από το δεύτερο η λογική και ο λόγος.
Ο άνθρωπος προγενέστερος των θεσμών και ο μόνος απ όλα τα όντα που εκπονεί θεσμούς αναγορεύεται και ο ίδια σε θεσμούς.
Πριν από τον homo oeconomicous homo eroticus.
της νομικής διευθέτησης και οργάνωσης θεσμός προηγείται η φυσική του σύσταση και παρουσία όπου ο έρως επικρατεί.
Έξω από τον άνθρωπο δεν υπάρχει η οικονομία ενώ, ο έρως επικρατεί και η ερωτική λειτουργία άμεσα συνδεδεμένη με την φυσική συντήρηση.
Η ελληνική σκέψη μυθική και λογική δεν αφήνει την παραμικρή αμφιβολία για την πρωταρχικότητα της ερωτικής λειτουργία για την ευρύτερη δικαιοδοσία την καθολική παρουσία και τον κυρίαρχο ρόλο της.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Έκτωρ, ο Οδυσσέας και ο Αχιλλέας είναι πρότυπα ερωτικής συμπεριφοράς.
Η Ελληνική διαλεκτική απόρροια του Ομηρικού διαλέγεσθαι το οποίο έφερε την ανθρώπινη ιστορία στο Ελληνικό λέγειν είναι μια ερωτική συμφωνίας ζωής που αντιτίθεται στην Ευρωπαϊκή διαλεκτική του θανάτου.

Η ερωτική ετυμολογική αξία του Ελληνικού λόγου παγκόσμια μοναδικότητα ανταποκρίνεται κατά την κυριολεξία στο θεμελιώδες ερώτημα περί της ουσίας και του προορισμού του κόσμου και του ανθρώπου.
Ο έρως και ο λόγος απαντά στο ερώτημα της ουσίας του ανθρώπου και του κόσμου μέσω της σημαντικής των Ελληνικών λέξεων και της σκέψης της Ελληνικής γλώσσας.
Αποτελεί μαθητεία με δάσκαλο τον Ελληνικό λόγο.Αυτό που κάνει διαφορετικό τον κόσμο του Διός είναι ότι πρόκειται για ένα κόσμο εξατομικευμένο προσωπικό.
Κάθε τι που έρχεται στο φως είναι ένα άτομο με προσωπικότητα και συνείδηση.
Ο κόσμος αυτός είναι επομένως έτοιμος να υποδεχθεί ένα ανανεωμένο έρωτα.
Όχι πλέον τον άφωνο άμορφο και απρόσωπο έρωτα της φυσικής αντικειμενικότητας του ενστίκτου της αναπαραγωγής και του φυσικού κοινωνικού καταναγκασμού αλλά τον έρωτα της ελεύθερης επιλογής της αισθητικής αγαλλίασης και της δημιουργικής πνοής.
Τον έρωτα με το ανθρώπινο πρόσωπο και το πανανθρώπινο λέγειν.
Η αλλαγή που συντελείται είναι στρατηγικής σημασίας και το ερωτικό αιτούμενο είναι η χαρά, το αίσθημα το ωραίο.
Ο έρωτας συνδέεται με την ομορφιά το αίσθημα την νόηση, την χάρη και την τρυφερότητα είναι ο έρωτας μετά της φιλικότητας, περάν του βιολογικού καθολικού φυσικού πόθου είναι έρως ενανθρωπισμένος.
Αν ο άνθρωπος πραγματώθηκε ως άνθρωπος περισσότερο απ οπουδήποτε αλλού , αν ονομάσθηκε όσο πουθενά αλλού τόσο ουσιαστικά από την Ελληνική γλώσσα αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ο Ελληνικός κόσμος και η Ελληνική γλώσσα νου και καρδιά έχει τον έρωτα βασιλιά.
Ο Ελληνικός έρως είναι ανθρωπισμός.
Το νέο καταστατικό το δείχνει ο Όμηρος εύγλωττα στο επίπεδο των θεών και στην τυπική του μορφή με την περίφημη σκηνή όπου η Ήρα σαγηνεύει τον Δία.
Οι πληροφορίες που αντλούμε από αυτό το άκρως ενδιαφέρον επεισόδιο είναι όντως αποκαλυπτικές.
Ο έρως παντοδύναμος ούτε ο παντοκράτωρ Ζευς δεν μπορεί να του αντισταθεί ευφυής μετέρχεται στρατηγημάτων στοργικός τρυφερός και προπάντων εύγλωττος.
Η ερωτική διαδικασία έχει δομή συνομιλίας και διαλόγου.
Ενώνοντας τους ανθρώπους κατά ζεύγη ολοκληρώνει του ανθρώπους διότι αυτός που αγαπά τον άνθρωπο δεν έχει ανάγκη τον θεό.
Κάτι που γνώριζε η βιβλική αναγόρευση της αγάπης ως αποκλειστικού προνομίου του θεού κι εφήρμοσε ο χριστιανισμός για τον οποίο η αγάπη του πλησίον είναι η αγάπη του αγαπητού από τον θεό.
Δεν υπάρχει χριστιανική αγάπη έξω από τον θεό.
Η απόπειρα του Αδάμ και της Εύας να συνάψουν ερωτικές σχέσεις προσωπικές τους αποξένωσε από τον θεό.
Η τέλεση αντιθέτως του Ελληνικού ερωτικού ιερού μυστηρίου δωροδόκησε τον άνθρωπο δια του λόγου με την Συνείδηση.
Στους κόλπους της Ομηρικής ανθρωπότητας , ο έρως κατέχει καταφανώς πρωταρχική θέση, θέση αρχής, διαθέτοντας αυτό που αποτελεί οικουμενικό αίτημα και προς ο οποίο κατευθύνεται, το μοναδικό που διερμηνεύσει και να εκφράσει το μεγαλείο:
Την ομορφιά.
Αυτή την μορφιά που αυτός που αγαπά βλέπει στον άλλο.
Όχι η ομορφιά της επιφάνειας αλλά η ομορφιά του βάθους της ψυχής της προσωπικότητας εκείνη που παιδαγωγεί και εντάσσει την ομορφιά του προσώπου του σώματος της ύλης του σημαίνοντος αλλά πρωτίστως η ομορφιά της σημασίας.
Το στοιχείο του έρωτος είναι η ομορφιά.
Ο Ομηρικός έρως εκτός από την ομορφιά αίτημα συνολικό του κόσμου είναι και λόγος φορέας εκδηλότητας ειλικρίνειας και πασιφάνειας.
Συνδέεται με τον θεό Φάνη και η Αφροδίτη είναι εύλποια ποντεία διασφαλίζει την πορεία και ανοίγει νέους δρόμους.
Η πραγματική ελληνική θρησκεία είναι ένας ερωτικός ουσιαστικός μονοθεϊσμός.Συνδεδεμένος με την αξία με τον λόγο και με την ομορφιά ο έρως αυτός είναι προσήλωση στο άξιο να αγαπηθεί δεν έχει καμιά σχέση με το πάθος τον οίκτο ή το έλεος.
Το στοιχείο του βρίσκεται στην τιμή και στην δημιουργία.
Ο Ελληνικός έρως είναι τίμιο πνεύμα θαυμαστής του κάλλους, ορθός λόγος και υπέρτατη δικαιοσύνη ως δικαίωση του άξιου να αγαπηθεί και ως υπέρτατη δημιουργική ελευθερία του ικανού να αγαπά όχι με όρους του πιστεύω εξουσιαστικούς αλλά με συνθήκες λόγου απελευθερωτικούς.
Στον φανταστικό σύγχρονο Οργουελιανό ολοκληρωτισμός του Big brother, ο έρως αποτελεί έγκλημα εσχάτης προδοσίας ως υπονομευτική και ανατρεπτική δραστηριότητα και διώκεται απηνώς.
Ο έρωτας του ανθρώπου για τον άνθρωπο διώχθηκε ανηλεώς από το χριστιανικό Μεσαίωνα επειδή ανταγωνίζεται τον θεό.
Η αντιερωτική στρατηγική του χριστιανισμού υπαγορεύεται από την λογική την αποκλειστική αγάπης στο θεό.
Στην Ομηρική κοσμολογία αντιθέτως ο έρως βασιλεύει όχι μόνο στους ανθρώπους αλλά και στους θεούς.
Και είναι πάνω από του θεούς.
Η σύνδεση του έρωτος με την ομιλία και με το λέγω θα μπορούσε να αναφανεί σαν κατ εξοχή συνομολογία του είδους.
Οι ερωτευμένοι ομονοούν αλληλοεξομολογούνται ομολογεί ο ένας στον άλλον.
Συνομολογούν.
Στην ερωτική συνομολογία συντελείται η αυθεντικότητα και αποκαλύπτεται η ουσία της ουσίας, η πεμπτουσία.
Η ερωτική συνομιλία είναι διέξοδος προς το Είναι είναι το Είναι τελεσφορημένο στο Εαυτό του.
Το άγιο πνεύμα εκπορεύεται από τον Έρωτα και αυτού του είδους τα παιδιά μας άφησαν ο Όμηρος και η ποίηση του.
Η χριστιανική σύνδεση έρωτος και γνώσεως προϋποθέτει πως η αυθεντική γνώση εξαρτάται από την επιβεβαίωση επικύρωση της Εκκλησίας.
Δεν υπάρχει τίποτα το ανάλογο στην Ελληνική αντίληψη.
Ο έρως είναι ελεύθερη ατομική πράξη είναι αποτέλεσμα μιας φωτισμένης ανθρωπότητας.
Είναι το σπέρμα που γεννάει τις λέξεις και τον λόγο μαζί με την λογική.
Ο αντιερωτισμός σαν ευρωπαϊκό φαινόμενο έχει τις ρίζες του στον χριστιανικό πουριτανισμό έργο κατ εξοχή του Παύλου.
Η στάση αυτή απέναντι στην αρχαιοελληνική φιλοσοφία είναι ψυχαναλυτικά ύποπτη και κοινωνικά προβληματική.
Εκεί που βασιλεύει ο έρως βασιλεύει και το αυθεντικό και ως πνεύμα ο έρως είναι ακατανίκητος ουσιαστικά άτρωτος ακέραιος τίποτα δεν μπορεί να αφαιρέσει τον φυσικό πλούτο του ένα η παρουσία του εμπλουτίζει την ανθρωπότητα του ανθρώπου την κοσμιότητα του κόσμου την συμπαντικότητα του σύμπαντος.
Ο έρωτας την ολοτητοποιεί.Η όλη δημιουργία είναι ένα έργο ερωτικό και ερωτικό γεγονός προϊόν ελευθέρας βουλήσεως ανιδιοτελές.
Πριν από πολικό ο άνθρωπος υπήρξε ερωτικό ον.
Η ερωτική του φύση είναι προγενέστερη της πολιτικής.
Η Ελληνική πόλη ,η πολιτική η δημοκρατία είναι παράγωγα της ελληνικής ερωτικής λειτουργίας.
Η δημοκρατία είναι η αγαπημένη θυγατέρα της ερωτικής συνομιλίας στην οποία δεν πρωταγωνιστεί η φυσική ηδονή αλλά η δημιουργικά σκέψη.
Αντιθέτως η χριστιανική αγάπη ως θεοκεντρική μονόδρομος καθόδου από τον θεό στον άνθρωπο και αποκλειστικώς αγάπη του ελέους απαξιώνει το ανθρώπινο πρόσωπο το οποίο δεν βρίσκει το εαυτό του παρά μόνο σαν απολωλός μέσα σε ένα απολυταρχικό σύστημα εξουσίας.
Ο άνθρωπος του χριστιανισμού είναι ο περιλάτητος δούλος του θεού δεν είναι φίλος του .
Η αγάπη του πλησίον είναι ένα παρεκκλήσι του μητροπολιτικού ναού της αγάπης στον θεό.
Αγαπούν τον πλησίον κατ εντολή του θεού.
Ο χριστιανισμός αγαπά ως εντολοδόχος.
Ο Ελληνικός έρως Είναι γενναιόδωρος και δίκαιος ανιδιοτελής και δωροδότης.
Το χριστιανικό ιδανικό είναι να καταστεί άνθρωπος θεοφιλής για να σωθεί από την αμαρτία .
Η γλώσσα δεν υπάρχει από την στιγμή που κάποιος αρχίζει να ομιλεί
αλλά από την στιγμή που κάποιος τον ακούει και τον κατανοεί.
Ο Οδυσσέας του διαλέγομαι μονολογεί όταν ομιλεί μέσα από διαλέγομαι του Οδυσσέα
ως άνθρωπος που καθρεφτίζεται στο εαυτό του φτιάχνοντας τον κόσμο του λόγου και της λογικής.
Ο έρως είναι παιδί του κάλλους της ομορφιάς και ο λόγος είναι παιδί του Έρωτα.
Ο ελληνικός έρως είναι δύναμη συνοχής σύνθεσης συγκρότησης έρως μετά ευγλωττίας.
Αν ο Ιουδαϊκός λαός υπήρξε εκλεκτός του θεού, ο Ελληνικός υπήρξε εκλεκτός του έρωτα.
Ο πολιτισμός που προήλθε από τον εκλεκτό του θεού υπήρξε κατά ανάγκη θεολογικός κατά κύριο λόγο, ιστορικά εμπορικός καταναλωτικός και ποσοτικός ενώ, ο πολιτισμός που εκπορεύτηκε από τους Έλληνες και την σκέψη τους είναι ερωτικός ανθρωπιστικός δημιουργικός και ποιοτικός.
Πολιτισμός ποιητικός, ο οποίος ανοίγει και αναδεικνύει την ανθρώπινη ουσία την φυσική ικανότητα του ανθρώπου να εγκαθίστανται στην παρουσία και να λάμπει ως αυθεντική ενσάρκωση του φαενού λόγου φορέα της αλήθειας.
Η εξίσωση αυτή του έρωτα και της αλήθειας είναι το πραγματικό επισφράγισμα της Ελληνικής διανοίας που της προσδίδει συνεχεία λογική και μαθηματική δομή.
Ο Ελληνικός έρως είναι υπέρμαχος στρατηγός της Αυτονομίας, ως υπέρτατη παρουσία και ενέργεια απελευθερώσεως αυτοεκπορευόμενη
αναγορεύεται σε υπέρτατη απελευθερωτική Αρχή.
Η χριστιανική αγάπη είναι οίκτος και ελεημοσύνη είναι κερδοφόρος και δωρεοδόχος
Ο χριστιανικός αντιερωτικός αστός και ο μαρξιανός προλετάριος εχθρεύονται εξίσου τον έρωτα ο οποίος διαχωρίζεται έτσι από τον θεό και την ιστορία θέτοντας την μετατροπή της γενετήσιας ενέργειας στην υπηρεσία του θεού και κατά συνέπεια στους αντιπροσώπους τους και σε κοινωνική απρόσωπη παραγωγή.
Ο Δυτικός άνθρωπος νοσεί θανάσιμα εξ αιτίας της εχθρικής στάσης του απέναντι στον έρωτα στην φύση στην γυναίκα .
Για την στάση αυτή υπεύθυνοι είναι ο θεολογικός χριστιανισμός και η σύγχρονη
θεοκρατική επιστήμη.
Έχουμε σύγκρουση και εδώ, έρωτος και πολιτισμού κατίσχυση του πολιτισμού και κατατρόπωση του έρωτος.
Η Δυτική σκέψη ταυτίζοντας την γυναίκα με την φύση και τον έρωτα με την γυναίκα οδήγησε στην εγκαθίδρυση ενός ανελεύθερου θεοκρατικού ανδροκρατικού συστήματος γενικής βίας καταπιέσεως και εξουθενώσεως της γυναίκας και του έρωτος καταναλώσεως και καταστροφής της φύσης και τελικώς αποδυναμώσεως του ανθρώπου.
Δραματική είναι τέλος η διάγνωση του Αμερικάνου Alan Bloom:
Η σεξουαλική επανάσταση και η ερωτική χειραφέτηση της γυναίκας είχαν ως αποτέλεσμα να καταστεί ο έρως στην έννοια του συμποσίου ανάπηρος.
Ο ανάπηρος έρωτας δεν μπορεί να πετάξει, δεν περικλείει πλέον τη διαρκή επιθυμίας της αθανασίας μη έχοντες οι άνθρωπο εμπιστοσύνη στον έρωτα δεν έχουν ούτε αυτοσεβασμό συμβάλλοντας στην συνεύρεση χωρίς το βάθος της καθολικής επικράτησης μιας αφοπλισμένης ψυχής.
Ο υποχείριος ευρωπαϊκός πολιτισμός της ιουδαιοχριστιανικής μυθολογίας ακρωτηρίασε την Αφροδίτη απεδύθηκε την ελληνική ουσία του έρωτος με αποτέλεσμα την νόθευση και τελικώς την ολοσχερή αποξένωση του από τον Ελληνικό λόγο.
Η ευρωπαϊκή κρίση είναι στο βάθος κρίση Ελληνικότητας!Ο Όμηρος έφερε με το διαλέγομαι το λέγω την Ελληνική γλώσσα και τον Έλληνα στην κατάσταση που του επέτρεψε να ανυψωθεί στον πολιτισμό και στον αυθεντικό άνθρωπο.
Προσέφερε στον άνθρωπο το μέγα ύψωμα.
Με το λέγειν του Ομηρικού διαλέγομαι καταδηλώθηκε και κατατέθηκε η πρωταρχικότητα του έρωτος και αποφάνθηκε η ερωτική αρχή ως Λόγος του Κόσμου!
Έχουμε εδώ την ληξιαρχική πράξη γεννήσεως της ιστορίας τα αποκαλυπτήρια της ανθρωπότητας την αρχική ενέργεια η οποία έθεσε σε κίνηση το πνεύμα και έφερε τον άνθρωπο στο πολιτισμό διατηρώντας την φυσική του ακεραιότητα.
Ο Ομηρικός άνθρωπος είναι ο πρώτος πολιτισμένος φυσικός άνθρωπος.
Ο άνθρωπος που άρχισε να σκέπτεται και το διαλέγομαι ως κατεξοχήν τρόπος παρουσία του διάλογου ως έναρξη της διαλογικής λειτουργίας και άνοιγμα του ορίζοντας της διαλεκτικής προϋποθέτει βάθος σκέψης.
Που εκβαθύνεται ακόμη περισσότερο όταν ο διάλογος είναι εσωτερικός ο άνθρωπος με τον εαυτό του, ενώπιος ενωπίω και είναι έτοιμος να δεχθεί την πρωταρχική δελφική εντολή,
το γνώθι σαυτον.
Η Ελληνική γλώσσα μέσω του Ομηρικού διαλέγομαι, ως ερωτική περισυλλογή εξασφαλίζει αυθεντική παρουσία εγκαθιστώντας την παρουσία μέσα στην προστατευτική ζώνη του έρωτος.
Η Ουσία βρίσκει καταφύγιο και άσυλο στον Έρωτα.
Η ερωτική ασυλία του Είναι είναι κοσμολογικά κατοχυρωμένη και χωρίς δυνατότητα άρσεως.
Το λέγω αυτό με το οποίο αποκαλύφθηκε στους Έλληνες η ουσία της γλώσσας και των πραγμάτων.
Ως ερωτικός ο Ελληνικός λόγος είναι ενωτικός συμφιλιωτικός εξισωτικός λόγος ισοτιμίας.Η ερωτική εξομολόγηση φέρει στην παγκόσμια ενότητα αυτό το μήνυμα και αποτελεί κάλεσμα για την εφαρμογή της ανοικοδομήσεως της ανθρωπότητας του Λόγου, του λέγοντος τον λόγο τους Ερώντος και του Ερωμένου Λόγου.
Η πανανθρώπινη αυτή διακήρυξη της Ελληνικής γλώσσας, ως διακήρυξη πανερωτικής ενότητας , ως αυθεντικός πανερωτισμός, ως λόγος έρως
είναι η πρόταση ειρήνης και ενός επίγειου παραδείσου, του αυτεξούσιου αυτόνομου ανθρώπου αυτογνωστικού παναθρώπου, όπου η παρουσία του θεού ακόμη και υπαρκτού περιττεύει
γιατί ο άνθρωπος αυτός δεν διώκει τον θεό, αλλά τον προστατεύει.
Ο Όμηρος είναι ο πρώτος άνθρωπος που δέχτηκε το μήνυμα του λέγω και αυτός εγκαινίασε τον ποιητικό βαθύτατα ερωτικό λόγο.
Η ποίηση βγήκε από το Ελληνικό λέγειν όπως η Αθηνά από το κεφάλι του Διός.
Η κυρίαρχη Ελληνική πραγματικότητα είναι μία ερωτική ποίηση, μια ποιητική ερωτική.
Το Ελληνικό λέγω είναι η ενέργεια που προκύπτει από το τετράγωνο του φωτός της θεωρίας της σχετικότητας.
Όπως αυτό υπερβαίνει την ταχύτητα του φωτός, το λέγειν υπερβαίνει την ακτινοβολία την λάμψη του φωτός.
Όπως εκείνο δημιούργησε την φύση, το ελληνικό λέγειν δημιούργησε τον ανώτερο άνθρωπο.
Ο κόσμος μίλησε με το Ελληνικό λέγειν και αυτό που είπε ο κόσμος με το λέγειν,
Αυτό είναι ότι :
Το Είναι είναι Λόγος και ο Λόγος Έρως!
Η Ελληνική γλώσσα ομολογεί το εν αρχή ην ο Λόγος-Έρως.

Και ο Έρως ...Είναι του ανθρώπου!Αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι η έκπτωση από την ανθρώπινη γλώσσα του Ελληνικού λέγειν, του Ελληνικού λόγου, έκπτωση η οποία συμπαρασύρει υποχρεωτικά τον Έρωτα, ξεριζώνοντας τον από την καρδιά του σημερινού ανθρώπου.
Η γλώσσα της σημερινής ανθρωπότητας έχει πέσει στο επίπεδο των μαζικών μέσων ενημέρωσης.
Η εποχή αυτή είναι μεταδιαλεκτική μεταλογική και μεταερωτική.
Ο έρως και ο λόγος είναι σε αυτή την συγκυρία μία ατομική πράξη αντιστάσεως.
Αντιστάσεως στον ανέραστο και άλογο σημερινό κόσμο.
Και συγχρόνως μια οικουμενική διακήρυξη του δικαιώματος του ανθρώπου να αγαπά τον άνθρωπο.
Να αγαπά τον άνθρωπο ...περισσότερο και από τον θεό.


Ελεύθερη απόδοση από το βιβλίο του Η.Π. Νικολούδη
Έρως και Λόγος


Οι πολεμιστές της Λάϊον
σε επαναστατική ερωτική πορεία
δρόμου, λόγου και συνείδησης.21η Ομηρική ραψωδία

Ε. Ο πολύτροπος λόγιος θεός













Ε ρμής
…. και τα παραμύθια του
για χίλιες και μία νύχτες πολύχρωμα ονειρικές!





Αποφεύγοντας την συντροφιά των θεών,
η Μαία ζούσε κρυμμένη σε ένα σκιερό άντρο
μέσα στα βουνά και τα δάση της Αρκαδίας.
Εκεί γεννήθηκε ο Ερμής!
Συνελήφθηκε στα βάθη της γης,
όχι κάτω από τον ουρανό στο περιπλανώμενο ακινητοποιημένο νησί της Δήλου,
όπως ο Απόλλωνας ο μεγαλύτερος αδελφός του.
Ο θεός περιφρονούσε την σπηλιά της μητέρας του,
που ήταν μια σκοτεινή σιωπηλή σπηλιά καθώς έλεγε.
Αλλά ξάφνου όλα άλλαξαν, όπως στα παραμύθια συμβαίνουν μόνο!
Τα άγονα και υγρά βράχια εξαφανίστηκαν και κάποιος έχτισε κάτω στην Γη
ένα ευρύχωρο παλάτι και ένα πλουσιότατο ναό. Σε τρία κελάρια φυλασσόταν το νέκταρ και η αμβροσία και τα ολόλευκα ενδύματα της Μαίας.
Όλα λοιπόν ήταν διπλά αμφίσημα απατηλά.
Το κάθε τι ήταν ο εαυτός του και το αντίθετο του.

Η σπηλιά συνέπιπτε με το παλάτι, το μικρό με το μεγάλο, το φτωχό με το πλούσιο, το χθόνιο με το ολύμπιο,
το σκοτεινό με το καθάριο,
όπως όλα στο βασίλειο του Ερμή είναι διπλά και αντιθετικά.
Ο θεός συνελήφθη την νύχτα. Ο Ζευς άφησε τον Όλυμπο καθώς η Ήρα κοιμόταν και οι θεοί και οι άνθρωποι ήταν ξαπλωμένοι στις αγκαλιές του ύπνου και έσμιξε κρυφά με την Μαία. Δεν γνωρίζουμε πότε ο άρχων του Ολύμπου έσμιξε με την Λητώ.
Ο Απόλλων μας φανερώνεται στο ύπαιθρο
κάτω από το φως του Ήλιου ή το λυκαυγές.
Αντίθετα ο Ερμής αγαπούσε τα κρυμμένα πράγματα, τα οποία μήτε οι θεοί
μήτε οι άνθρωποι κατορθώνουν να δουν και λάτρευε το μυστικό.
Ο χρόνος του ήταν η νύχτα.
Ήταν μια νύχτα χωρίς τέλος.
Αλλά αυτή δεν ήταν η βαθιά σκιερή νύχτα μέσα στην οποία,
στην αρχή της Ιλιάδος, κατοικεί η ψυχή του Απόλλωνα.
Ο Ερμής προτιμούσε μια σκοτεινιά προστατευτική πανταχού παρούσα και γαλήνια. Γεννήθηκε την αυγή καθώς ο ουρανός άρχιζε να ροδίζει. Ήταν μια φλόγα που έλαμψε όταν ανακάλυψε την φωτιά κλέβοντας ένα κλαράκι δάφνης και ροδιάς
Και θεμελίωσε την θυσία στους θεούς.
Ήταν πάνω απ όλα το βλέμμα του!
Μια κινούμενη αεικίνητη φλόγα γοργή και ζωντανή,
μια διαπεραστική λάμψη που σπιθίριζε στις κόρες των ματιών.
Έβλεπε από μακριά με ένα βλέμμα κοφτερό που όμως δεν είχε την βίαιη και εκτυφλωτική λάμψη του Απόλλωνα.
Αμέσως μόλις ανάδινε το φως ο Ερμής έπρεπε να το κρύψει.
Έκρυβε τις σκέψεις, χαμήλωνε τα μάτια έριχνε λοξά και σκοτεινά βλέμματα.
Έτσι μέσα στην ίδια την ημέρα έλαμπε η δόλια και πανούργα λάμψη
φευγαλέα ειρωνική που κρύβεται στην καρδιά της ερμητικής νύχτας.
Ο Ερμής ήρθε στο φως, δίχως ωδίνες δεν γνώρισε την επώδυνη γέννηση του Απόλλωνα.
Ο πόνος τους ήταν ξένος, σχεδόν αγνοούσε την λέξη βάσανα, ταλαιπωρία αγωνία.
Ο Απόλλωνας έπρεπε να υποφέρει, ο Ηρακλής το ίδιο και ο Οδυσσέας,
όχι όμως αυτός που τυλίχθηκε σε ένα πέπλο παιγνιδιού ξεγνοιασιάς και ευθυμίας.
Μόλις γεννήθηκε άφησε την κούνια του.
Είχε μια δύναμη γιγάντια και γνώριζε τα πράγματα διατηρώντας γύρω του
το άρωμα την χάρη και την αίσθηση ενός σκανδιαλάρη παιδιού.
Αλλά και την εμπειρία ενός σοφού ανθρώπου, την οξύνοια την διορατικότητα χωρίς να χάνει την παιδική του αθωότητα.
Οι χριστιανοί μοναχοί διαβεβαιώνουν πως είναι μονότροποι επειδή είχαν και έχουν ένα πρόσωπο και μία μόνο πίστη.
Σε όλη του την ζωή ο Ερμής διδάσκει την αντίθετη τέχνη.
Είναι πολύτροπος είναι επιστήμη του η πολυτροπία
Ο νους του έχει πολλές μορφές πτυχές, και όψεις.
Στρέφεται πάντοτε ελικοειδώς προς όλες τις μεριές
δίχως να κρατάει την μετωπική στάση του Απόλλωνα και του Αχιλλέα.
Εύκαμπτος μεταμορφώνεται ακατάπαυστα σαν το μυαλό ενός ευφυούς ηθοποιού.
Αν η πραγματικότητα είναι πολλαπλή και απρόβλεπτη εκείνος γίνεται πολύμορφος
και πολυσχιδής.
Στον δρόμο ποτέ δεν ακολουθεί την ευθεία αλλά, πηγαίνει μπρος πίσω δεξιά αριστερά.
Ξεστρατίζει αντιστρέφει το βήμα του.
Αγαπά τις καμπύλες τις στροφές του δρόμου γιατί το πνεύμα του
είναι μια στροφή και κανείς δε ξέρει που οδηγεί.
Πολύχρωμος και ποικιλόχρωμος είναι ένας θεός ποικιλομήτης.
Ποικίλο είναι το κηλιδωτό δέρμα του ζώου, ένα άρμα μάχης και μεταφοράς, ένα όπλο
μια ασπίδα ένα υφαντό. Ποικίλα ζώνη πρόσφερε η Αφροδίτη στην Ήρα και ένα κόμπο μπερδεμένο δίδαξε η Κίρκη στον Οδυσσέα και ποικίλος είναι ο κυρίαρχος διφορούμενος πολύπλοκος νου του Διός.
Ο Ερμής λοιπόν έχει ένα νου διάστικτο, πολύχρωμο, σπινθηροβόλο, μεταβαλλόμενο γεμάτο μαγεία μυστηριώδη μπερδεμένο και πολύπλοκο.
Μία θεότητα τόσο πολύμορφη και πολύχρωμη με ιδιαίτερη γοητεία.
Είναι ο κύριος του θέλγειν, σαγηνεύειν και ματιάζειν.
Ποιος θα μπορούσε να αντισταθεί στο έντονο βλέμμα του Ερμή;
Ο Οδυσσέας αντλεί την τέχνη αυτή από το αρχέτυπο του τον Ερμή.
Και το αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο να είναι εύγλωττος
αλλά να ξέρει και σιωπά και να κρύβει τα μυστικά του.
Προέρχεται από τον μεγάλο μεταμορφωτή του κόσμου,
τον Δια που λέξη δεν λέγεται ποτέ γι αυτόν.
Έχουμε όμως την εντύπωση ότι οπουδήποτε κάποιος μαγεύει ή μαγεύεται
είναι πάντα παρόν το βλέμμα του Ερμή, ο οποίος κινεί σιωπηλά το ραβδί του.
Για τον Ερμή όλα είναι παιγνίδι.
Δεν σέβεται ούτε τους θεούς, ούτε τους ανθρώπους, ούτε τους θεϊκούς νόμους,
ούτε τους ανθρώπινους.
Έχει τους δικούς του.
Τους αρέσει να παίζει, να παραβιάζει τους νόμους και την τάξη,
να ανατρέπει τον σύμπαν να το αναστατώνει.
Απ΄όλα τα παιγνίδια προτιμά το παιγνίδι της εφεύρεσης.
Μοιάζει με την Αθηνά και τον Ήφαιστο
και τον πλέον ειδικό των τεχνιτών τον Οδυσσέα.
Έχει την ποιότητα του αληθινού τεχνίτη, μια ευφυΐα λεπτή, όλα τεχνάσματα,
το χάρισμα να αναλύει τις πτυχές της πραγματικότητας,
την αντιληπτική αίσθηση της ύλης,
Την σοφία των χεριών, την ικανότητα να εκμεταλλεύεται το απρόβλεπτο, το στιγμιαίο το συμπτωματικό το φευγαλέο.
Έχει το χάρισμα του Καιρού.
Ο νους του μηχανεύεται νέες τεχνικές νέα στρατηγήματα νέα τεχνάσματα.
Μέσα σε λίγες ώρες το νεογέννητο εφεύρε την επτάχορδη λύρα,
ένα ιδιόμορφο τύπο σανδαλιών, την φωτιά την θυσία στους θεούς, την σύριγγα.
Όταν ο Ερμής διάβηκε το κατώφλι της σπηλιά παλάτι,
αντιλήφθηκε πόσο ταπεινή ήταν η κατάσταση του
αφού αν και γιος του Δία δεν κατείχε τίποτα δεν είχε προνόμιο βασίλειο, δεν λάβαινε προσφορές, ήταν ένας παρίας
ενώ ο Απόλλων είχε πάρει δώρο τρία βασίλεια.
Ο Ερμής έπρεπε να κατακτήσει τον κόσμο,, όχι με την δύναμη δεν του ανήκε
αλλά με την οξύνοια τον ανώτερο τύπο απάτης
που για τους Έλληνες είναι η τεχνική ικανότητα.
Στο κατώφλι της σπηλιάς είδε μια χελώνα που συμβολίζει την μήτρα της γυναίκας.
Όπως ταίριαζε στην φαλλική του φύση, η πρώτη εφεύρεση θα ανήκε στο κόσμο του φύλλου. Η χελώνα περπατούσε λικνινομενη σαν γυναίκα επιβλητική
που κουνιόταν με μεγαλοπρέπεια.
Ο Ερμής απήγγειλε ένα στίχο του Ησίοδου και την μετέτρεψε με ιλιγγιώδη ταχύτητα κάτω από την σπινθηροβόλα λάμψη του βλέμματος του στην σημαντικότερη εφεύρεση που επρόκειτο να προσφέρει στον Απόλλωνα.Αμέσως μόλις εφηύρε την λύρα, μηχανεύτηκε ένα τέχνασμα του νου,
έξω από τα συνηθισμένα μπήκε στον κόσμο της ευφυούς απάτης
τον οποίο δεν εγκατέλειψε ποτέ.
Πάντοτε αγαπούσε αυτόν τον δόλο, ο οποίος τον υποχρέωνε να μετακινηθεί να αλλάξει τόπο και τίποτα δεν του άρεσε περισσότερο
από την τέχνη του ταξιδιού με τα φτερά του σώματος και του μυαλού.
Εκείνη την στιγμή έγινε ο άρχοντας των δρόμων.Άφησε την Αρκαδία σε λίγες ώρες και έφθασε στα βουνά της Πιερίας καθώς ο κόσμος τυλιγόταν στις σκιές και είδε τις 50 αγελάδες .
Τις πήρε μακριά μέσα στις αμμώδεις περιοχές, τις μάντρωσε σε ένα στάβλο και ξαναγύρισε την Αρκαδία.
Ποτέ κανένα ταξίδι δεν στάθηκε όσο ξεχωριστό.Δεν ταξίδεψε σε ευθεία γραμμή όπως οι βοσκοί.
Ότι έπιαναν στα χέρια του το αναποδογύριζε.
Είχε μπερδέψει τα ίχνη και τα είχε αντιστρέψει καθώς υποχρέωνε τις αγελάδες να βαδίζουν μπροστά του, πότε γυρνούσε το μπρος πίσω, τα αχνάρια από τις οπλές τους και πότε τις ανάγκαζε να προχωρούν προς τα πίσω κοιτώντας προς το μέρος του.
Κάθε τι ανεστραμμένο και αναπογυρισμένο είχε μια μαγική τελετουργία.
Επιπλέον είχε φτιάξει ένα ζευγάρι τεράστια σανδάλια πλέκοντας λυγαριές και μυρτιές με τά οποία έκανε θεόρατα βήματα.
Όταν ο Απόλλωνας είδε τις πατημασιές, είπε πως δεν έμοιαζαν με αντρικές
ούτε γυναικείες ούτε λύκου ούτε αρκούδας ούτε κενταύρου αλλά έμοιαζαν με ίχνη κάποιου ανήκουστου πλάσματος.
Καθώς οι αγελάδες μηρύκαζαν ο νεαρός θεός δεν έχασε τον καιρό του.
Εφηύρε την φωτιά και την θυσία στους θεούς. Η νύχτα είχε περάσει. Η αυγή πλησίαζε
Πέταξε τα σανδάλια του στον ποταμό, κάλυψε τα ίχνη έσβησε τα κάρβουνα
σκέπασε με άμμο την στάχτη και με ανάλαφρα βήματα αθόρυβα ξαναγύρισε στην σπηλιά τυλιγμένος στις φιασκές του, έσφιγγε την λύρα χελώνα που είχε φτιάξει το πρωί.
Υποκρινόταν το μωρό, όπως είχε υποδυθεί πριν το ρόλο του τεχνίτη και του κλέφτη
μαζί με την μυρωδιά του ανυπεράσπιστου νηπίου.
Όταν ο Απόλλωνας κατάλαβε την κλοπή, διάβηκε οργισμένος το κατώφλι του παλατιού- σπηλιάς Μαίας.
Δύο κόσμοι συναντήθηκαν.Το ακτινοβόλο φως του λαμπρού Ήλιου βρέθηκε σιμά σε μια χλευαστική φλογίτσα που λαμπύριζε μέσα στα σκοτάδια. Μια ευγενική θεότητα του Ολύμπου πλησίασε με περιέργεια και οργή ένα παιγνιδιάρικο πνεύμα άπιαστο
και αντίκρισε τον φίλο των ψευδαισθήσεων και του αναποδογυρίσματος.
Ο θεός του φωτός είδε εκείνον που τον έκλεβε τις ώρες της νύχτας.
Ο Ερμής υποκρίθηκε το μωρό και βυθίστηκε στις μυρωδάτες φιασκές του αφήνοντας τον Απόλλωνα να ερευνήσει γοργά το παλάτι και αρνήθηκε τα πάντα με θεαματική αφοπλιστική αθωότητα λέγοντας πως,
δεν ξέρει τίποτα και δεν μπορούσε με αυτά τα λεπτά ποδαράκια του
να περπατήσει τα σκληρά μονοπάτια της Γης.
Πρότεινε να βεβαιώσει επίσημα στον Δία.
Ο Απόλλωνα χαμογέλασε μπροστά σε αυτό το χαρωπό κουβάρι τα ψέματα.
Τον σήκωσε από την κούνια και άφησε το τρομερό μωρό στο πάτωμα
με δύο οιωνούς ένα φτέρνισμα και μια αναίσχυντο αναιδή αγγελιοφόρο της κοιλιάς του.
Μετά ακολούθησε νέα συνάντηση στον στάβλο που προσπάθησε να τον δέσει με κλαδιά λυγαριάς και πολύπλοκα δεσμά, αλλά δεν είχε αντιληφθεί πως ο Ερμής είναι ένας θεός που δεν μπορούσε να δεθεί, να κλειστεί πουθενά και ξεπερνούσε κάθε όριο που βάζανε οι άλλοι.
Ήταν ο άρχοντας των δεσμών και ότι έκανε προκαλούσε την έκπληξη και ξεπερνούσε κάθε υπολογισμό της λογικής.Ο Απόλλων που έμοιαζε σίγουρος για τον εαυτό του τα είχε χάσει. Ο νους τους ήταν υποταγμένος και παραλυμένος, ποτέ δεν είχε ξαναδεί τόσο μυστηριώδη άνθρωπο ή θεό.
Ένιωθε συνένοχος του μικρότερου αδελφού του.
Δύο βασίλεια πλησίασαν το ένα στο άλλο και αλληλοκατανοήθηκαν για πάντα.Μετά οδηγήθηκαν στον Όλυμπο που ήταν έτοιμη η ζυγαριά της δικαιοσύνης.
Από το πρωί οι θεοί συζητούσαν και σχολίαζαν το γεγονός.
Ο Ζευς ρώτησε με λεπτή ειρωνεία, ποια είναι αυτή «η σπουδαία λεία»
αυτό το μωρό με την εραλδική μορφή.
Ο Απόλλωνα ιστόρησε με κάθε λεπτομέρεια τα γεγονότα.
Όταν ο Ερμής άρχισε να μιλάει είπε αμέσως ένα ψέμα, πως δεν ξέρει να ψεύδεται αλλά ήταν ακριβής και σαφής όταν διηγούνταν την αλήθεια καθώς ψευδόταν.
Δεν είχε μεταφέρει τις αγελάδες σπίτι, τις είχε πάει στον Αλφειό, δεν είχε διαβεί το
κατώφλι, είχε περάσει αόρατος από την κλειδαρότρυπα.
Έμοιαζε με τον Οδυσσέα, όταν διηγούνταν στον Εύμαιο και στην Πηνελόπη ψέματα που έμοιαζαν αληθινά στο πλαίσιο της Οδυσσειακής στρατηγικής του.Και ωστόσο έκλεινε το ματάκι στον Δία, σαν να αμφισβητούσε εκείνο που έλεγε
σαν να ήθελε να φτιάξει μια σχέση συνοχής μαζί του.
Ίσως εκείνη την στιγμή και οι θεοί να κατανόησαν την νέα τέχνη που εφεύρε ο Φτερωτός νεαρός θεός.
Τα λόγια που ήταν συγχρόνως ψεύτικα και αληθινά γιατί έκρυβαν το ψέμα κάτω από την φαινομενική αλήθεια .Ήταν εγκεφαλικά, ελκυστικά, σαγηνευτικά, σοφιστικά γεμάτα εγκεφαλικές επιφυλάξεις και λεπτό χιούμορ.
Η νέα τέχνη του Ερμή ήταν ο λόγος, η συζήτηση, αυτό το δίκοπο πράγμα
που το θείο και τον ανθρώπινο, το αληθινό και το ψεύτικο,
αυτό που είναι ωραιοποιημένο μέχρι τελειότητας και εκείνο που είναι τραχύ και άγρια συνδέονται με τρόπο μοναδικό.
Μόλις ο Ερμής σταμάτησε να μιλάει ο Ζευς γέλασε.
Ο μικρός γιος του, όχι μόνο γελούσε πρόθυμα αλλά προκαλούσε και το γέλιο.
Στην αληθινή και ψεύτικη νηπιακή του φύση και στις πονηριές του,
στην ευφυΐα του υπήρχε κάτι το ακαταμάχητα κωμικό.
Καθώς ο Ζευς τον άκουγε να μιλάει έβλεπε σε αυτόν μια εκδοχή του εαυτού του, την Μήτιν, την πολυμήχανη ευφυΐα, την τέχνη εξαπάτησης που του επέτρεπε να κυριαρχεί στο σύμπαν.
Έτσι εκείνο το πρωί ο Ερμής μπήκε στο Ολύμπιο κόσμο, ο οποίος τον δέχθηκε γελώντας.Δεν ήταν πια ένα θεός επικίνδυνος της τάξης αποτελούσε μέρος της μεγάλης συμπαντικής αρμονίας.
Το πρώτο πρωινό της ζωής του έπιασε στα χέρια του την λύρα που είχε φτιάξει
και αυτοσχεδίασε στίχους.
Ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία της ποίησης που ο Ερμής,
τραγούδησε τα τραγούδια που το πνεύμα του ,του υπαγόρευε.
Η ερμητική ποίηση γεννήθηκε και πέθανε με τους στίχους εκείνης και της επόμενης μέρας που καθόταν τον Αλφειό ποταμό.
Ο Απόλλων από τα αριστερά του τον άκουγε να τραγουδά για την Γη, την Μνημοσύνη τους θεούς και έργα και την μοίρα. Είχε αφήσει τον κόσμο της κλοπής
και τραγουδούσε την αλήθεια όπως οι Μούσες.
Ο Απόλλων κοντά του χαμογελούσε, ο ήχος μπήκε βαθιά στην ψυχή του και μια γλυκεία επιθυμία τον κυρίεψε.Ενθουσιάστηκε με την νέα ποίηση.
Τι τον μαγνήτισε τόσο βαθιά;
Όχι βεβαίως το περιεχόμενο, γιατί γνώριζε καλύτερα από τον Ερμή
… την Γη, την Μνημοσύνη τους θεούς και έργα και την μοίρα.
Τα νέα ποιήματα ξυπνούσαν στην ψυχή του ήχους
που δεν είχε ακούσει από τις Μούσες.
Όταν τελείωσε το τραγούδι και ο Απόλλωνας, προσπάθησε να προσδιορίσει τις συνέπειες που είχε η νέα ποίηση και ο Ερμής ολοκλήρωσε τις εξηγήσεις του αποδεχόμενος για μια φορά να ερμηνεύσει τον εαυτό του.
Ο Απόλλωνας γνώριζε πολύ καλά την χαρά της μέρα και της νύχτας,
τα ίδια συναισθήματα που αισθάνονται οι ακροατές,
του Δημοδόκου στην Οδύσσεια καθώς εκείνος τραγουδάει τις ιστορίες της Τροίας του Άρη και της Αφροδίτης.
Κάτι άλλο ήταν ολότελα καινούργιο.
Ο Κόσμος του Ερμή ήταν κοντινός με τον κόσμο της Αφροδίτης.
Στα τραγούδια του υπήρχε μια βιαία και ακαταμάχητη ερωτική επιθυμία η οποία έμοιαζε πολλές φορές αγιάτρευτη. Ο Απόλλωνας διαπίστωσε με έκπληξη την ορμή αυτού του πάθους που γεννιόταν από το πνεύμα ενός θεού που έπαιζε με το πάθος
με ένα ποικιλόχρωμα και πολύπλοκο νου που αντηχούσαν στους στίχους που τραγουδούσε και τις χορδές της λύρας του.
Μετά από αυτή την επίδειξη δεν ξανατραγούδησε πια.
Η ποίηση έχασε ένα από τα πιο ψηλά σύμβολα της.
Είχε φθάσει σε μια περιοχή διαφορετική από την δική του. Το να τραγουδάει σαν αοιδός ή να ασκεί μαντεία
δεν θα ήταν κάτι που ταίριαζε στον αρχηγό των κλεφτών και των ψευτών.
Έτσι έγινε η διανομή των ρόλων σε μια αγαστή συμφωνία, οι δυο θεοί λες και δεν συγκρούστηκαν ποτέ για τα προνομία τους ο Ερμής παραχώρησε την επτάχορδη λύρα τους και την ώρα που την παραχωρούσε του έδωσε ένα μάθημα ερμητικό.
Του έδειξε την ελαφρότητα του χεριού μια χάρη, την οποία ο Απόλλων δεν κατείχε προηγουμένως.Από εκείνη την στιγμή άρχισε η σιωπή του Ερμή, η απόλυτη, αδιάκοπη σιωπή εκείνης της μυστηριώδους φωνής και πνευματώδους φωνής για την οποία νιώθουμε μια νοσταλγική ανάμνηση λες και σώπασε το πιο μυστικό, το πιο εντυπωσιακό κομμάτι του κόσμου.
Ενώ χιλιάδες ποιητές επικαλούνται τον Απόλλωνα και τις μούσες ξεχνούν τον Ερμή.
Αλλά ο Ερμητικός θεός δεν είχε ανάγκη να εμφανίζεται, εφ όσον χωρίς να φαίνεται εισχώρησε βαθιά στην ποίηση του Απόλλωνα φθάνοντας μέχρι την ψυχή του.Στους επικούς ποιητές δίδαξε ότι όλα όσα τραγουδούσαν ήταν θελκτήρια παιγνίδια γητείας όμοια με την φωνή που μάγευε.
Στον Πίνδαρο δίδαξε πως δεν μπορεί να συνταχθεί ποίηση, δίχως την ποικιλία την ποικιλόχρωμη τέχνη του, δίχως να κεντήσει με διαφορετικά χρώματα,
να πλέξει και να συνδυάσει τα θέματα, δίχως να δημιουργήσει ύφος και στυλ,
να λάμψει, δίχως γοργότατα περάσματα.
Ερωτευμένοι με την αντίθεση με την κοφτερή και καθαρότατη δύναμη του νου,
να την φέρουν ως τα ακρότατα όρια οι Έλληνες γνώριζαν ότι κάθε αντίθεση αφού εξαντλήσει την δύναμη της
πρέπει να μετουσιωθεί σε μια πιο υψηλά συμφιλίωση.
Ανάμεσα στον Ερμή και τον Απόλλωνα η οριστική συμφιλίωση και αρμονία επέρχονται στην Ιλιάδα και την Οδύσσεια.
Η Ιλιάδα αρχίζει με την νύχτα και τον θάνατο που φέρνει ο Απόλλωνας θεός
και κλείνει με το Ταξίδι του Ερμή που συνοδεύει τον Πρίαμο στην σκηνή του Αχιλλέα
καλώντας τους ανθρώπους και τους θεούς, τους Έλληνες και τους Τρώες να συναντηθούν.
Στην Οδύσσεια ο πολύτροπος Οδυσσέας, δισέγγονος του Ερμή
με τον ίδιο πολύμορφο και πολύχρωμο νου θριαμβεύει κατά των μνηστήρων
στην διάρκεια της γιορτής του Απόλλωνα με το Τόξο ίδιο με την λύρα του,
που του είχε χαρίσει ο Εύρυτος.
Ο Ερμής δώρισε την λύρα στον Απόλλωνα και έλαβε σε αντάλλαγμα τμήματα του κόσμου, ένα μαστίγιο, ένα χρυσό κηρύκειο μια προστασία των βοσκών και των κοπαδιών μια μαντική δευτέρας τάξης, εκείνη που ασκείται μέσω μελισσών και που δεν αποκαλύπτει την βούληση του Δια
και ήταν πάντα εδώ και εκεί και αλλού ένα θεός, χωρίς μόνιμη κατοικία.
Έτσι λίγο λίγο διεισδύοντας παντού, έγινε ο θεός των σχέσεων
εκείνος που έκανε τις διάφορες πτυχές του σύμπαντος να προσεγγίζουν η μια την άλλη.
‘Επλεξε φιλίες, έφερε κοντά τα πράγματα τα απομακρυσμένα, ύφανε συγγένειες πάντα έτοιμος να εγκαθιδρύσει αναλογίες σε μακρινά πράματα έγινε το κλειδί για όλα.
Συντρόφευε τις ψυχές των νεκρών στον Άδη και αυτές που επέστρεφαν, επέβλεπε τα σταυροδρόμια τις πύλες της πόλης τα σπίτια των ανθρώπων, τις θυσίες στους θεούς, έγινε ο θεός του ταξιδιού του εμπορίου, της γλώσσα της μνήμης της αστρονομίας, της έρευνας, της ερμηνείας της ετυμολογίας της φιλολογικής κριτικής ακόμη και θεός των δούλων.
¨Ο Ζευς τον ονόμασε μαντατοφόρο του.
Χάρη στα γοργά φτερά του ολάκερος ο κόσμος έγινε ένα σύμπλεγμα σχέσεων.
Όλα τα πράγματα αντηχούσαν το ένα μέσα στο άλλο και εκείνος έσπευδε να ερμηνεύσει όλα μαζί με το ευμετάβλητο δίχτυ που τα περιέβαλλε.
Ποιος θυμόταν πλέον την σκοτεινή σπηλιά της Αρκαδίας;
Τώρα είχε ένα πλουσιότατο ναό και πλήθος πιστών,κλέφτες, έμποροι, λωποδύτες, αγύρτες, κριτικοί, στωικοί, σοφιστές, νεοπλατωνικοί, ουμανιστές αλχημιστές και οι πατέρες της εκκλησίας συγκεντρωνόταν να λατρεύουν τον ύψιστο γνώστη
άρχοντα των μυστικών πραγμάτων και θεό.
Απέναντι στους ανθρώπους κράτησε πάντα μια ιδιαίτερη στάση. Δεν μιμήθηκε τον Απόλλωνα. Δεν ασκούσε τρόμο, ήταν κοντά στον κόσμο, τους συντρόφευε βοηθός οδηγός αρωγός.
Κατέβαινε από τον Όλυμπο με το αγαπημένο του προσωπείο νεαρός χαριτωμένος πρίγκιπας με μια γλυκεία χάρη που κανείς δεν θα περίμενε από τέτοιο σκωπτικό πνεύμα.
Κάποτε περνούσε το όριο που χωρίζει τους ανθρώπους με τους θεούς.
Τότε καταλάβαινε τον κίνδυνο και τραβιόταν πίσω υπακούοντας στην ηθική του Ολύμπου. Ακόμη και ο Προμηθέας είχε κάτι κοινό μαζί του
παραδεχόμενος ότι είχε αγαπήσει υπερβολικά τους ανθρώπους!


Ελεύθερη απόδοση από τον βιβλίο του Πιέτρο Τσιτάτι.
Η πολύχρωμη σκέψη του Οδυσσέα.

Πολεμιστής της Λάϊον
σε ένα ερμηνευτικό μαγικό χαλί

21η Ραψωδία Ομηρική

Σάββατο 23 Ιουνίου 2012

Α. Απόλλωνος Νόμοι








Ποιο είναι το δίκαιο;
Ποιοι είναι οι νόμοι;


1. ΤΟ ΜΕΤΡΟΝ
Το σοφόν το σαφές το ΑΡΙΣΤΟΝ
τόσο σαν αυτογνωστική υπόθεση ενδοσκοπική
όσο και σαν εξωτερική κοινωνική πολιτική και δικαιοσύνη.

Η έλλειψη μέτρου αποτελεί την ΥΒΡΙΝ και την αιτία της εκδήλωσης της Νέμεσης.
Είναι έλλειψη μέτρου να σκοτώσει κανείς 5 ορτύκια για να φάει ενώ του χρειάζονται μόνο δύο για να ζήσει.
Είναι έλλειψη μέτρου να καταντήσεις τον εαυτό του ένα “ελέφαντα”
σε ένα καναπέ αποχαυνωμένο να παρακολουθείς “ειδήσεις” και ρεάλιτι.
Είναι έλλειψη μέτρου κάποιοι να τρέχουν στα ινστιτούτα για να αδυνατίσουν και κάποιοι άλλοι να λιμοκτονούν και παιδιά
να πεθαίνουν από την πείνα και να φωτογραφίζονται μερικοί με φορέματα εκατομμυρίων.
Είναι η ίδια έλλειψη όταν ξοδεύεις την μικρή ανθρώπινη ζωή για να γίνεις πλούσιος και βαθύπλουτος με τα όποιο αντίτιμο και οι άλλοι ψυχορραγούν.
Είναι η ίδια ύβρις όταν έχεις στην κατοχή σου απέραντες εκτάσεις και
βίλες πολλών τετραγωνικών και άλλοι κοιμούνται στο δρόμο.
Όταν έχεις δύο και τρείς και δεκατρείς χιτώνες και κανείς δεν σε ρωτάει πως τους απέκτησες και από πού με ποιον τρόπο.
Και παρασταίνεις τον ελεήμονα και δίνεις τον ένα…
σε ένδειξη φιλανθρωπίας.
Η “σπουδαία αλήθεια” αυτή είναι ελλιπής και στην ουσία της
και επιφανειακή παρ όλη την διαφήμιση της.
Διότι δεν ελεείς κάποιο με τον ένα χιτώνα αλλά τον μαθαίνεις να τον φτιάχνει μόνος του χιτώνες και να μην δέχεται ελεημοσύνες και αν δεν θέλει, δεν του δίνεις κανένα.
Ούτε η δημαγωγική διακήρυξη της αγάπης είναι ολοκληρωμένη και
ουσιαστική στην ουσία της.
Τι σημαίνει “αγαπάτε αλλήλως ως σεαυτόν”;;;
Σαφώς η αγάπη είναι σημαντική και είναι η πρώτη εκδήλωσης της Θείας Δημιουργίας με τον Έρωτα Φάνητα αλλά, η αγάπη προϋποθέτει γνώση αυτογνωσία και επίσης ένα μέτρον.
Αν συμπεριφέρεσαι στον εαυτό σου με τον χειρότερο τρόπο ενοχοποιώντας τον και μαστιγώνοντας τον πως μπορείς να αγαπήσεις κάποιον άλλο
και δεν χρειάζεται αυτή την “αγάπη” σου …ο άλλος ούτε μεγάλα λόγια
για αγάπες.
Πως μπορείς να μη βάλεις μέτρο στα παιδιά σου και να τους κάνεις όλα τα χατίρια επειδή τα αγαπάς.
Και πως μπορείς εξ αιτίας αυτής της αγάπης να μη τα αφήσεις ελευθέρα να φύγουν από κοντά σου αλλά να τα κρατάς φυλακισμένα με νοσηρά συναισθήματα αγάπης;
Μέτρον άριστον!
 Η  μία “θυγατέρα” της Θέμιδος!

2. ΤΟ ΟΡΙΟΝ
η υπεράσπιση  και η διεύρυνση του!

Οι Θερμοπύλες ήταν ένα όριο που ο Λεωνίδας έπρεπε να υπερασπίσει και έμεινε.
Το αίτημα της Αντιγόνης για την ταφή του αδελφού της ήταν ένα όριο που μπορούσε να διευρύνει ο Κρέων.
Είχε δίκιο μεγάλο. Κινδύνεψε η πόλη αιματοχυσία αδελφοκτονία.
Όμως μπορούσε να διευρύνει το όριο.
Μπορούσε να καλέσει την Αντιγόνη σε διάλογο με σκοπό “να τον πείσει”.
Να αντισταθεί βεβαίως δυνατά για την τιμή των οπλών,όμως.
Να αναπτύξει τα επιχειρήματά του,να διδαχτεί ο λαός να ακούσει να προβληματιστεί αλλά ,αν ήταν ένας σοφός άρχων είχε περιθώριο να διευρύνει το όριο και να μη καταλήξει στην Κρεόντια Ύβρη.
Ήταν ένας νεκρός είχε πληρώσει και έμενε το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας.
Αυτό το όριο τον διεύρυνε ο Αχιλλέας το δέχτηκε.
Είχε δίκιο σκοτώθηκε ο φίλος του αλλά είχε δίκιο και ο πατέρας.
Ήθελε γιο του να το θάψει και είναι εξαιρετική η σκηνή που ο ένας καταλαβαίνει το άλλον και το ρόλον του.
Έπραξε δίκαια και δεν επέμενε στην θέση του ο Αχιλλέας
σε μια υπερβολή
προχωρώντας σε εσωτερική μετουσίωση με “το μηδέν άγαν”.
Δεν είχε δίκιο ο Εφιάλτης.
Ισχυρίστηκες πως το έκανε για να εκδικηθεί τους Σπαρτιάτες.
Δεν μπορούσε να παραβεί αυτό το όριο.
Την πατρίδα δεν την προδίδεις ότι και να σου κάνει.
Ακόμη και να σε σταυρώσει ακόμη και να σε καταδικάσει σε θάνατο.
Ο Σωκράτης το δέχτηκε και υπερέβηκε αυτό το όριο συναινώντας στην απόφαση χωρίς παράπονο χωρίς σπαραξικάρδιες δηλώσεις.
Μπορούσε να φύγει και να σώσει την ζωή του. Θα ήταν απόλυτα δικαιολογημένος να το κάνει και να μη θελήσει να γίνει ήρωας.
Μέχρι εκεί όμως είναι το όριο του και το δίκιο του.
Δεν θα ήταν δικαιολογημενος όμως,να καταφύγει στους Πέρσες και να πολεμήσει έμμεσα ή άμεσα εναντίον της Ελλάδος.
Αν η ιστορία του Ιησού είναι αληθινή είτε σαν ανθρώπου, είτε σαν “αληθινού θεού” δεν έχει δίκιο.
Δεν δέχτηκε την απόφαση του λαού του.
Τους στιγμάτισε, τους φόρτωσε τον θάνατό του και έφυγε να “σώσει “άλλους λαούς προδίδοντας την πατρίδα του και τους δικούς του ανθρώπους.
Αν δεν είναι αληθινή αυτή εκδοχή,
αυτούς που την κατασκεύασαν τους βαρύνουν μεγάλες και βαριές κατηγορίες.
Το Όριον και …τα όρια του
είναι η δεύτερη κόρη της Θεμιδος.


Αναζητώντας απάντηση στο ΕΡΩΤΗΜΑ
Ποιο είναι το δίκαιο;
Ποιοι είναι οι νόμοι;

…και ολοκληρώνοντας την Νομοθεσία.
3. ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟ
η κορυφαία Πράξη του Ανθρώπου!

Γιατί η πιο ανήθικη πράξη του ανθρώπου είναι η έλλειψη αυτογνωσίας;
Γιατί τοποθετείται στο κέντρο των Δελφών;
Στο κέντρο του ομφαλού τη Γης;
Στο κέντρο της Ελληνικής κοσμοθεώρησης;
Γιατί καμιά ανθρώπινη ζωή δεν έχει νόημα δεν έχει σκοπό δεν έχει περιεχόμενο χωρίς αυτή την πράξη.
Γιατί χωρίς την κατάθεση μιας τέτοιας πράξης,
ο άνθρωπος παραμένει ένα άδειο κέλυφος και ένας «περιπατών νεκρός»
που άσκοπα περιφέρεται στην Γη και την πληγώνει την τραυματίζει,
μία Ύβρις,
μέχρι να φθάσει στο Άδη συνοδευόμενος από τον ψυχοπομπό Ερμή
χωρίς καμιά εξαργυσώσιμη κατάθεση στην ζωή του.
Χωρίς το ένδυμα του Ηνίοχου χωρίς να ανεβεί στην Άμαξα κυβερνήτης του Εαυτού του σε αρμονία με τα 4 στοιχεία,
η ζωή του είναι ανύπαρκτη.
Δεν έζησε ποτέ. Δεν υπήρξε ποτέ!
Ήταν μια σκιά που διαλύεται στο πρώτο φως ενός λαμπερό Ήλιου
στην πρώτη ακτίνα του.
Μια ανθρώπινη ζωή δεν μπορεί να ξοδευτεί μόνο στην απόκτηση υλικών αγαθών και μάλιστα σε υπερβολή.
Δεν μπορεί να περάσει περιδιαβαίνοντας διαδρόμους και δωμάτια Λαβύρινθου αποστηθίζοντας ξερές γνώσεις χωρίς κατανόηση και συλλέγοντας πτυχία και ντοκτορά.
Δεν μπορεί να φύγει κοιτάζοντας τον Λαβύρινθο απ έξω και εξορκίζοντας τον κακό .
Δεν μπορεί ο Λαβύρινθος να εκτοπιστεί ούτε ο Μίνωας να παραγραφεί.
Αποτελεί την πρόκληση, την δοκιμασία με έπαθλο τα Φτερά του ανθρώπου.
Ο δρόμος μιας ανθρώπινης ζωής περνά μέσα από την Γνώση και όλες τις πλευρές της και αξιώνεται από την ένωση  την σύνδεση τους.
Γιατί ο θεός τοποθετεί πρώτα αυτό τον νόμο ;
Γνώθι σαυτόν στο ναό του;
Γιατί πρώτα τον άνθρωπο κέντρο τον άνθρωπο και την γνώση
και όχι τον θεό
Όχι… τον ΕΑΥΤΟ του;
Γιατί δεν μιλάει για το «θεό»;
Γιατί ο Απόλλων στο ναό του δεν δοξάζει τον Θεό δεν περιαυτολογεί;
Γιατί τον ενδιαφέρει ο Άνθρωπος και αυτόν τοποθετεί πρώτο και στο κέντρο
του νησιού του.
Διότι ο θεός του Φωτός δεν θέλει να δημιουργήσει γιους Φαέθοντες.
Δεν θέλει να εγκλωβίσει τον άνθρωπο στην θεολαγνεία να τον κάψει.
Δεν θέλει να του φανερωθεί με αυτόν τον τρόπο να του συστηθεί θεός.
Επιθυμεί την Ελευθερία του ανθρώπου και κρατάει μια απόσταση ασφάλεια μαζί του
Δεν μένει μακριά του να τον αφήσει να παγώσει δεν πλησιάζει πολύ κοντά
να τον κάνει κάρβουνο.
Για να μπορέσει να αναπτυχθεί σωστά και να αρχίσει να ερευνά για τον Εαυτό του.
Η γνωριμία του ανθρώπου με τον εαυτό του είναι ένα μακρύ ταξίδι και δύσκολο …και Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες θα συναντήσει πολλούς
Όμως είναι και η κορυφαία πράξη του ανθρώπου .
Η ΝΙΚΗ ΤΟΥ!
Χωρίς αυτή δεν υπάρχει ζωή. Δεν υπάρχει λύτρωση.
Σε αυτή την διαδρομή ο άνθρωπος θα συναντήσει πολλά
και πολλούς θεούς θεές και τέρατα και φαντάσματα.
Και είναι αυτή η διαδρομή που τον κάνει “θεό” και η κατανόηση της
ακόμη και η προσπάθεια της.
Το δελφικό ρητό είναι η πεμπτουσία της ανθρώπινης ζωής
και περιλαμβάνει τα πάντα σε μία οδηγία “νόμο”.
Τα περικλείει.
Τα αγκαλιάζει στοργικά σοφά ενωτικά ενάρετα με μέτρον με αψογοσύνη με αγάπη.
Γιατί περικλείει την Αγάπη την δίνει με ασφάλεια χωρίς τυμπακοκρουσίες και νοσηρότητες. Την εξηγεί.
Ο άνθρωπος που γνωρίζει τον εαυτόν τον αγαπάει τον κυβερνά
Ηνίοχος στην Άμαξα του, αγαπά και τον κόσμο
τον κατανοεί τον προστατεύει τον υπερασπίζεται τον διευρύνει τον ανανεώνει
και αποφεύγει να το στύβει σαν λεμόνι να το εξαντλεί.
Αποφεύγει να το καταστρέφει.
Ο άνθρωπος που γνωρίζει τον εαυτό του δεν μπορεί να γίνει δούλος κανενός δεν μπορεί να προσκυνάει κανένα αλλά δεν μπορεί να γίνει και αφέντης κύριος κανενός ούτε και να επιτρέψει σε κανένα να τον προσκυνήσει σαν θεό.
Ο άνθρωπος που γνωρίζει τον εαυτό τον προσέχει τον γυμνάζει σέβεται το σώμα του που φιλοξενεί το πνεύμα του δεν νιώθει ενοχές γι αυτό δεν το τιμωρεί δεν το σκελετώνει και το αφήνει να γίνει μια μάζα κρεάτων και μόνο.
Μόνο ο άνθρωπος που έχει γνωρίσει τον εαυτό του μπορεί να αγαπήσει τον θεό να ενωθεί μαζί του μέσα από αυτή την διαδικασία αυτή την βασανιστική διαδρομή μιας αυτογνωστικής Οδύσσειας.
Γιατί έχει αγαπήσει και τον άνθρωπο
και έχει κατανοήσει σε όλος του το εύρος τι σημαίνει να είσαι Άνθρωπος
να προσπαθείς να γίνεις Άνθρωπος.
Πόσος κόπος πόσος αγώνας πόση μοναξιά πόσες παγίδες πόσες μάχες
αλλά και πόση Δόξα!
Η Δόξα του ΑΝΘΡΩΠΟΥ!

Το “γνώθι σαυτό”
Είναι η τρίτη κόρη της Θέμιδος
και η πιο σημαντική

Η πιο ανήθικη πράξη του ανθρώπου είναι η έλλειψη αυτογνωσίας.

 Η νομοθεσία του Απόλλωνα

Πέμπτη 21 Ιουνίου 2012

Α. Κάτω από τον αστερισμό του Απόλλωνος



Α πόλλων το τόξο και η λύρα του!

Όλο το τελευταίο μέρος της Οδύσσειας εκτυλίσσεται κάτω από τον αστερισμό του Απόλλωνα.Όταν ο Τηλέμαχος δέχεται στις ακτές της Πύλου τον Θεοκλύμενο ο Όμηρος αφηγείται δια μακρών την γενεαλογία του. Για κανένα άλλο ήρωα δεν μας φανερώνει τόσες πολλές λεπτομέρειες και το κάνει κατά τρόπο σκοτεινό σχεδόν ακατανόητο παραλείποντας λεπτομέρειες και αφήνοντας στην σκιά κομβικά επεισόδια. Το γεγονός δεν είναι τυχαίο ούτε ακατανόητο. Ο Θεοκλύμενος έχει μια γενεαλογία τόσο μεγαλόπρεπη γιατί είναι ο μεγαλύτερος προφήτης της Οδύσσειας. Ενώ ο Πρωτέας και ο Τειρεσίας ασκούν την τέχνη μέσα από την έμπνευση των θεών, ο Θεοκλύμενος βλέπει.
Είναι ο μόνος προφήτης που βλέπει στην Οδύσσεια και έχει το απολλώνιο χάρισμα.
Όταν φθάνουν στο παλάτι αποθέτουν οι Μνηστήρες τους χιτώνες τους στα θρονιά σφάζουν τραγιά και κατσίκες γουρούνια μια αγελάδα και μοιράζουν τα εντόσθια.
Ο Μελάνθιος βάζει κρασί ο Φιλοίτιος μοιράζει το ψωμί ο Κτήσιππος πετάει ένα βοδινό πόδι πάνω στον Οδυσσέα με χλευασμό και ο Τηλέμαχος μιλάει με αποφασιστικότητα. Αμέσως μετά η Αθηνά κυριεύει τους Μνηστήρες και αρχίζουν να γελούν ασυγκράτητα τα κορμιά τους αλλοιώνονται, το κρέας που τρώνε στάζει αίμα
Οι σιαγόνες παραμορφώνονται. Ποτέ στην ελληνική ποίηση ένας θεός δεν γίνεται η αιτία για αυτή την παραμόρφωση των ανθρώπινων χαρακτηριστικών
και ο Όμηρος το ζωγραφίζει με μια έντονη σκοτεινότητα.
Ποιος αντιλαμβάνεται αυτό που έχει συμβεί;Οπωσδήποτε η Αθηνά, ο Θεοκλύμενος που ποτέ δεν λέει το όνομα του, αλλά και η Πηνελόπη ο Οδυσσέας και ο Τηλέμαχος που παρευρίσκονται στην σκηνή.
Οι μνηστήρες ; Ακόμη δεν το κατάλαβαν έστω για μια στιγμή πως μεταμορφώθηκαν
Κι η τρέλα τους είναι προσωρινή.
Η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει.
Ο Θεοκλύμενος δεν προφητεύει βλέπει και αρχίζει να μιλάει. Βλέπει με λεπτομέρειες που συσσωρεύονται με υπέροχο τρόπο αταξινόμητες. Ο Ήλιος χάνεται από τον ουρανό η άχλη τυλίγει τα πάντα το αίθριο και η αυλή γεμίζουν φάσματα που κατευθύνονται στον Άδη ο τοίχος και τα δοκάρια σκεπάζονται με αίμα ενώ, οι μνηστήρες απομένουν καθηλωμένοι στην προηγούμενη εικόνα με τα πρόσωπα τυλιγμένα στην σκοτεινιά.
Η σκηνή προκαλεί έντονη εντύπωση και ο Όμηρος δεν μας λέει αν το όραμα το βλέπει μέσα στο μυαλό του ο μάντης ή αν είναι ένα εξωτερικό όραμα που γεμίζει το παλάτι.
Το βλέπουν οι υπόλοιποι; Ο Οδυσσέας με τον Τηλέμαχο το βλέπουν;
Βλέπουν την αποκάλυψη των εχθρών τους;
Το όραμα προοικονομεί τον θάνατο των μνηστήρων και αποκαλύπτει ότι το έγκλημα τους έχει παραβιάσει την τάξη του κόσμου.
Αν μετά από λίγο το τόξο του Οδυσσέα δεν τους σκότωνε μέσα στην αίθουσα ο ήλιος θα εγκατέλειπε τον κόσμο, η νύχτα θα τύλιγε τα αντικείμενα οι τοίχοι και τα δοκάρια θα έσταζαν αίμα τα φάσματα θα κατέβαιναν προς το Έρεβος.

Ενώ ο Απόλλων κυριαρχεί στην Ιλιάδα με την αδιάκοπη παρουσία του στην Οδύσσεια σπανίως τον συναντούμε. Σκοτώνει τον ηνίοχο του Μενέλαου, τον Ρηξήνορα τον αδελφό του Αλκίνοου τον Εύρυτο γιατί τολμά να παραβγεί μαζί του στον τόξο, αστειεύεται με τους έρωτες του Άρη και της Αφροδίτης, ένας δικός του ιερέας προσφέρει στον Οδυσσέα το κρασί που μεθά τον Πολύφημο .
Η Οδύσσεια δεν είναι ένα απολλώνιο ποίημα ζει στην σκιά του Ερμή και της Αθηνάς.
Και όμως προς το τέλος υπάρχει μια απρόβλεπτη μεταστροφή.
Από όταν το μάτι του Θεοκλύμενου του προφήτη του που βλέπει το αιματοβαμμένο μέλλον ο θεός γίνεται κύριος της Οδύσσειας.
Δεν εμφανίζεται στέκει απόμακρα δεν μιλάει και δεν φανερώνεται ούτε στον Οδυσσέα ούτε στον Τηλέμαχο αλλά στο βάθος προσδιορίζει την πράξη προστατεύει την προσπάθεια του Οδυσσέα και επιβάλλει τις δικές του επιθυμίες την ματωμένη εκδίκηση και την φοβερή σφαγή,από τις οποίες θα αναδυθεί τάξη και η αρμονία της μουσικής.
Ακολουθώντας τις συμβουλές της Αθηνάς η δοκιμασία του τόξου πραγματοποιείται το πρωινό μετά την συνάντηση της Πηνελόπης με τον Οδυσσέα.
Η Αθηνά τιμά τον κρυμμένο θεό γιατί η μέρα της δοκιμασίας και της σφαγής είναι η ημέρα της γιορτής του Απόλλωνα.
Η μηνιαία γιορτή του Νουμηνίου Απόλλωνος που πραγματοποιείται με την νέα σελήνη ίσως το χειμερινό ηλιοστάσιο.
Ενώ ο Τηλέμαχος ο Αντίνοος και οι μνηστήρες μιλούν μέσα στο παλάτι οι κήρυκες της Ιθάκης οδηγούν την ιερή εκατόμβη και οι πολίτες συγκεντρώνονται στο άλσος του θεού..
Ο Απόλλων είναι ο θεός που φέρνει στον ώμο του το τόξο και την φαρέτρα γεμάτη βέλη.
Στην Ιλιάδα ο Οδυσσέας δεν πιάνει τόξο ούτε παίρνει μέρος στους αθλητικούς αγώνες. Στους Φαίακες διαβεβαιώνει πως μόνο ο Φιλοκτήτης τον νικούσε στην τέχνη της τοξοβολίας και στο νησί των Κυκλώπων κυνηγά χαρούμενος τα κατσίκια με ένα τόξο..
Όχι το σπαθί αλλά, το τόξο είναι το όπλο του το αληθινό.
Αν το τόξο σκοτώνει από μακριά ο Οδυσσέας έχει επίσης ένα νου απόμακρο απλησίαστο στην κοινή λογική.
Αν το τόξο είναι παραπλανητικό παραπλανητικός είναι επίσης και ο Οδυσσέας.
Αν στα χέρια του καλού τοξότη το όπλο αυτό έχει εξαιρετική ακρίβεια κανένας

παρά την ασάφεια των φαινομένων δεν είναι πιο ακριβής και πιο υπολογιστικός από τον Οδυσσέα.Στην Τροία και στο νησί των κατσικιών και των προβάτων ο Οδυσσέας δεν μας έχει φανερώσει ακόμη το αληθινό του τόξο που έχει αφήσει στην Ιθάκη στο δωμάτιο με τους θησαυρούς. ‘Όταν ήταν νεαρός του το είχε προσφέρει ως δώρο φιλοξενίας ο Ίφιτος ο γιος το Έύρυτου και έχει μια λαμπρή ιστορία αφού ανήκει στο Απόλλωνα.
Οι μνηστήρες σκοτώνονται με το τόξο του Απόλλωνα την ημέρα της γιορτής του.
Ο Τηλέμαχος τοποθετεί με τάξη τα τσεκούρια ευθυγραμμισμένα στο πάτωμα του μεγάρου και η Πηνελόπη υπόσχεται πως όποιος τεντώσει το τόξο του Οδυσσέα περνώντας το βέλος από τις τρύπες στην βάση των τσεκουριών θα την πάρει γυναίκα του.
Οι μνηστήρες και ο ξένος πλησιάζουν όλο αγωνία. Ο Τηλέμαχος προσπαθεί να τεντώσει το τόξο και τρεις φορές αποτυγχάνει την τέταρτη είναι έτοιμος αλλά ο πατέρας του τον σταματά με ένα νεύμα.
Εκείνη την στιγμή κάτω από τον αστερισμό του Απόλλωνα που τον προστατεύει ο νεαρός γίνεται έμπειρος τεχνίτης.Η μακρά διαδικασία ταύτισης με τον πατέρα που άρχισε όταν η Αθηνά κατέβηκε στην Ιθάκη ολοκληρώνεται.
Στο μεταξύ οι μνηστήρες προσπαθούν να τεντώσουν το τόξο δεν μπορούν όσο και να το ζεσταίνουν στην φλόγα της φωτιάς και να το αλείφουν με λίπος.
Οι πόρτες της αίθουσας κλείνουν και δένονται με καραβόσκοινα.
Η αίθουσα που είχε δει τόσα γλέντια τόσες γιορτές και χορούς ετοιμάζεται να μετατραπεί σε ένα τρομερό σφαγείο σε ένα δίχτυ γεμάτο ψάρια. Οι μνηστήρες πίνουν κρασί για τελευταία φορά. Ο ζητιάνος ζητάει από τον Εύμαιο να προσπαθήσει και εκείνος. Ενώ ο Αντίνοος και ο Ευρύμαχος απειλούν να τον σκοτώσουν η Πηνελόπη διατάζει να πιάσει ο ξένος το όπλο του Οδυσσέα.
Ο Τηλέμαχος την απομακρύνει από την αίθουσα για να μη δει την σκηνή Ανεβαίνει πάνω και η Αθηνά τη σταλάζει τον ύπνο στα βλέφαρα μέσα στα δάκρυα.Θα κοιμηθεί βαθιά όση ώρα διαρκέσει η σφαγή των μνηστήρων.
Ο Οδυσσέας πιάνει το τόξο το γυρνά και το παρατηρεί από παντού.
Όπως σε όλη του την ζωή δοκιμάζει πειραματίζεται και ελέγχει ξύλινα άλογα, σχεδίες, υπηρέτες, την γυναίκα του τον πατέρα του.
Δοκιμάζει την χορδή του τόξου την χορδή της λύρας και η χορδή τραγουδάει γεμάτα με φωνή χελιδονιού. Παράξενο τούτο το σημάδι σε τούτο τον κόσμο του τρόμου και του αίματος.
Παίρνει ένα βέλος το βάζει στην χορδή την τεντώνει σημαδεύει και το βέλος τινάζεται διαπερνώντας τις τρύπες των12 τσεκουριών.
Ξάφνου πετάει τα κουρέλια του σβήνοντας όλα το παρελθόν της ζητιανιάς και της ηθοποιίας και σφίγγει το τόξο.
Με τα ίδια λόγια της Πηνελόπης επικαλείται τον Απόλλωνα τον θεό που επιβλέπει την σφαγή και την μελλούμενη αρμονία.
Ο Αντίνοος φέρνει στο στόμα μια χρυσή κούπα ενώ ο Οδυσσέας τον σημαδεύει στο λαιμό και το βέλος τον διαπερνά. Λυγίζει η κούπα του πέφτει το αίμα βγαίνει από τα ρουθούνια του και σωριάζεται νεκρός σπρώχνοντας με μια κλωτσιά το τραπέζι φορτωμένο με κρέατα και ψωμιά. Οι μνηστήρες ουρλιάζουν πετάγονται από τα καθίσματα και ψάχνουν μάταια τα όπλα τους αλλά πιστεύουν πως ο ζητιάνος σκότωσε κατά λάθος τον Αντίνοο.
Δεν καταλαβαίνουν τίποτα ούτε την ενοχή τους ούτε ποιος είναι ο ζητιάνος ούτε τον θάνατο που τους παραστέκει.
Αρχίζει η πιο τρομακτική σφαγή της αρχαίας επικής ποίησης όπως μας υποβάλουν δυο παρομοιώσεις,
ο Οδυσσέας είναι το λιοντάρι και οι μνηστήρες οι οποίοι ενάντια σε κάθε νόμο είχαν σκοτώσει τόσα βόδια και γουρούνια του σπιτιού ήταν τα ζώα που έπρεπε να θυσιαστούν.
Ο πολυμήχανος Οδυσσέας αγαπά τους βρόχους και στα χέρια του οι βρόχοι του θανάτου πλέκονται ώσπου να γίνουν δίχτυ.
Στο τέλος κοιτάζει γύρω του. Οι μνηστήρες είναι νεκροί τα ψάρια σπαρταρούν. Οι τελευταίες σύντομες στιγμές της ζωής των ψαριών που σβήνουν από την βία του ήλιου, κάνουν ωμό τον θάνατο των μνηστήρων.
Το δίχτυ αφήνει λίγους από τους μνηστήρες ανέγγιχτους από τον ήλιο του Οδυσσέα.
Σώζει τον Φήμιο τον ποιητή τον Μέδονα τον κήρυκα αλλά θυσιάζει με αγριότητα ένα υπηρέτη του Απόλλωνα.
Στο μεταξύ ο Τηλέμαχος ο Εύμαιος και ο Φιλοίτιο δένουν ένα καραβόσχοινο γύρω από μια κολώνα και εκεί κρεμούν 12 άπιστες δούλες και ξεριζώνουν τα γεννητικά όργανα του Μελάνθιου την μύτη και τα αυτιά.
Αν και ο Οδυσσέας υπήρξε άσπλαχνος και ανελέητος η Οδύσσεια δεν τον κατηγορεί ότι στάθηκε ανόσιος. Ο Ζευς και η Αθηνά προστατεύουν το σχέδιο του το στηρίζουν.
Η Αθηνά με την μορφή χελιδονιού κάθεται στο δοκάρι και υψώνει την Αιγίδα. Ο Απόλλων δεν εκδικείται τον θάνατο του υπηρέτη του. Στο τέλος της σφαγής τυλιγμένος στα τελευταία κουρέλια του ζητιάνου καθαρίζει την σκηνή από τα ίχνη ης μεγάλης σφαγής και σκορπίζει θειάφι στην αίθουσα όχι όμως πάνω του γιατί δεν έκανε κανένα έγκλημα από το οποίο πρέπει να καθαριστεί.


Η Οδύσσεια μας επαναλαμβάνει ότι κατοικούμε στο βασίλειο του Απόλλωνα όπου το τόξο και η λύρα είναι το ίδιο όργανο. Το τόξο που πληγώνει χτυπάει το λαιμό στις ρώγες του στήθους σφάζει και σκοτώνει φέρνει στον κόσμο την ίδια μουσική αρμονία με την λύρα όταν την πιάνουν στα χέρια ο Απόλλωνας ο Δημόδοκος και η Φήμιος.Τώρα γνωρίζουμε το πρώτο πρόσωπο του τόξου
Το φονικό.
Μόλις ο Οδυσσέας εγκαινιάσει την μακρά ευτυχή βασιλεία του θα γνωρίσουμε το δεύτερο
Την τάξη και την ευτυχία της δημιουργίας.
Το όνομα του τόξου είναι βίος και βίος σημαίνει ζωή
έργο του είναι ο θάνατος... έλεγε ο Ηράκλειτος.Όταν η Ευρύκλεια μπαίνει στην καταματωμένη αίθουσα και βλέπει τον Οδυσσέα βουτηγμένο στο αίμα και τους μνηστήρες σωριασμένους κάτω θέλει να φωνάξει από χαρά
αλλά ο Οδυσσέας τη συγκρατεί.
Κράτησε την χαρά σου μέσα φυλάξου από τις κραυγές δεν είναι κιόλας σωστό μπροστά στους σκοτωμένους να καυχιέσαι.
Λέει και εκείνος δεν χαίρεται δεν κομπάζει ούτε το όνομα του φωνάζει αλλά σέβεται με ευγνώμονα ψυχή το πεπρωμένο που τον συνέτρεξε.

Ο Πόλεμος στην Ιλιάδα δεν είναι τίποτα άλλο από μια αναγκαιότητα μια σιδερένια αδήριτη αναγκαιότητα. Ο άνθρωποι πιάνουν το σπαθί το ακόντιο τις πέτρες και πολεμούν. Δεν υπάρχει τίποτα μέσα τους μόνο ο ορμητικός αυτοματισμός του πεπρωμένου. Πόλεμος μόνο πόλεμος η σκοτεινιά η πυρκαγιά ο πάταγος του σίδερου το αδυσώπητο ου ουρανού και του πεπρωμένου.
Ο πόλεμος δεν γνωρίζει όρια ούτε σταματημούς ούτε φρένο ούτε αντιπάλους.
Όταν οι Έλληνες και οι Τρώες έρχονται αντιμέτωποι η κραυγή τους κατανικά
το βουητό της θάλασσας και υψώνεται στο ακρογιάλι. Ο πόλεμος νικάει τα φυσικά φαινόμενα αλλά στην φύση υπάρχει η ίδια καταστροφική δύναμη η ίδια αναγκαιότητα που μανιάζει στην πεδιάδα της Τροίας.
Η παπαρούνα σκύβει το κεφάλι καθώς το βαραίνει η ανοιξιάτικη δροσιά.
Η λευκά με τα πυκνά κλαριά της πέφτει καταγής μέσα στην σκόνη και ξεραίνεται κοντά του στου ποταμού την όχθη. Η ελιά φορτωμένη άσπρά ανθάκια ξεριζώνεται από τον ξαφνικό ανεμοστρόβιλο.
Οι νέοι πολεμιστές που πέφτουν μπροστά στην θάλασσα είναι και αυτοί παπαρούνες
και λεύκες ξεριζωμένες από τον αέρα. Οι προηγούμενες ζωές τους οι γονιοί η γυναίκα τα παιδιά όλα σβήνονται.
Έτσι λοιπόν δεν υπάρχει καμία διαφορά ανάμεσα στην φύση και στον άνθρωπο και οι δυο εύθραυστοι και μπορούν να πληγωθούν και να χαθούν από τον πόλεμο και από την βία των πραγμάτων. Δεν μένει παρά να τους θρηνήσουμε.
Ο Όμηρος τους θρηνεί, η μοίρα των θυμάτων αποστάζει μια απαλή τρυφερότητα που γλυκαίνει την παγκόσμια αναγκαιότητα.
Καμία φορά η φύση μένει ανέγγιχτη κανένα σπαθί κανένα ακόντιο πολεμιστή κανένας αέρας καμία φωτιά δεν την βιάζουν. Οι άνεμοι γαληνεμένοι το χειμωνιάτικο χιόνι πέφτει ασταμάτητα τα αστέρια διακρίνονται τριγύρω από το λαμπρό φεγγάρι καθώς βασιλεύει άπνοια και διαγράφονται τα φαράγγια οι κορφές των λόφων οι κοιλάδες και ένας απέραντος χώρος ανοίγεται κάτω από τον ουράνιο θόλο.
Συχνά ο Όμηρος εισάγει μια αντιθετική εικόνα κομμάτι και αυτή του εαυτού του
αντίθετη στο κομμάτι που έχει εγκλωβιστεί η μάχη,
την εικόνα του βοσκού.Ο βοσκός είναι ολότελα ξένος προς τον πόλεμο δεν τον βλέπει δεν τον γνωρίζει .
Στην Ιλιάδα ποτέ δεν λείπει τούτη η φωνή ή το μακρινό βλέμμα που υπάρχει στο βάθος των άλλων φωνών και έτσι η Ιλιάδα ανοίγει ην δυτική φιλολογία κάτω από τον αστερισμό της πιο απόλυτης δικαιοσύνης.
Νικητές και νικημένοι είναι εξίσου κοντά στην ψυχή μας όλοι τους είναι εικόνες της αναγκαιότητας που τους κλαίμε με τρυφερότητα και τους βλέπουμε με το μάτι του βοσκού.
Η Οδύσσεια δεν έχει αυτή την αμεροληψία και κάνει διάκριση μεταξύ καλών και κακών φίλων και εχθρών.

Το κλάμα που ανέβρυζε στην Ιλιάδα για τις λεύκες τις ελιές ή τις παπαρούνες θύματα της φύσης δεν αναβρύζει πια και ούτε ένα δάκρυ δεν σταλάζει πάνω στους μνηστήρες και στους συντρόφους του Οδυσσέα.
Ούτε για μια στιγμή δεν πρέπει να λησμονήσουμε ότι η Οδύσσεια γράφτηκες εν ονόματι
αλλά, και από την πλευρά του πεπρωμένου, για τα θύματα του πεπρωμένου δεν υπάρχει παρά μια περαστική στιγμή και σωριάζεται κατευθείαν όταν ο Οδυσσέας κλαίει για την μοίρα της Τρωαδίτισσας δούλας και για την δική του μοίρα στο παλάτι του Αλκίνοου.
Το βλέμμα του βοσκού χάνεται από την σκηνή.
Εκείνο το μακρινό μάτι, το ξένο σε κάθε μοίρα, σε κάθε νίκη ή ήττα το οποίο κοιτάζει τη σελήνη και τις καταιγίδες δεν διεισδύει ποτέ μέσα στα τόσα βλέμματα στην Οδύσσεια.
Έτσι καμιά φορά το ποίημα του Οδυσσέα μας μοιάζει ανυπόφορα απάνθρωπο

όπως κάθε κείμενο που το έχει υπαγορεύσει το πεπρωμένο.
Ελεύθερη απόδοση από τον βιβλίο του Πιέτρο Τσιτάτι
Η πολύχρωμη σκέψη του Οδυσσέα.

Οι πολεμιστές της Λάϊον
διαβάζουν κείμενα του πεπρωμένου
κάτω από τα αστέρια και τον αστερισμό του Λέοντα

και την 21η ραψωδία την Ομηρική.