Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010

*. Ένα Αστέρι στον Ουρανό


σε γέννηση μιας μουσικής αρμονίας

…ανοδικής αυτοσυνείδησης σε θεατρική σκηνή και μιας μελωδίας!
Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ
Ο λεπτολόγος, φιλοαμέριμνος φίλος των αινιγμάτων αποτραβήχτηκε σε κάποια γωνιά των Άλπεων με πνεύμα κορεσμένο από λεπτότητα και μυστήριο, συλλογισμένος και ξέγνοιαστος κατέγραψε στον πυρήνα αυτού του βιβλίου τους στοχασμούς του για τους Έλληνες και πως η τραγωδία γεννήθηκε από το πνεύμα της μουσικής. Η προσδιοριστική αιτία αυτού του πολυσυζητημένου βιβλίου είναι ένα προσωπικό πρόβλημα και το μαρτυρά η εποχή που το συνέλαβα το 1870, λέει ο Φρείντρικ Νίτσε και συνεχίζει:
Οι Έλληνες και το πνεύμα της τραγωδίας. Απ όλες τις τέχνες συνεχίζει, η τελειότερη, η ωραιότερη, η πιο δικαιολογημένα αξιοζήλευτη, η γοητευτικότερη, εκείνη που σε συνεπαίρνει περισσότερο στην ζωή είναι η Ελληνική τέχνη. Είναι αδύνατο να κατανοήσουμε και να φανταστούμε τους Έλληνες όσο καιρό δεν μπορούμε να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα: Τι είναι το διονυσιακό πνεύμα; Θα έχουμε επιτελέσει αποφασιστικό βήμα σχετικά με την αισθητική επιστήμη όταν φθάσουμε όχι μόνο στο λογικό συμπέρασμα αλλά στην άμεση βεβαιότητα αυτής της ιδέας: Πως η προοδευτική εξέλιξη της τέχνης είναι το αποτέλεσμα του διπλού χαρακτήρα του Απολλώνειου και Διονυσιακού πνεύματος και πως ακριβώς γεννιέται η ζωή από την δυαδικότητα των δύο φύλων ανάμεσα στην αέναη πάλη με περιοδικές προσεγγίσεις. Τα ονόματα αυτά τα δανειζόμαστε από τους Έλληνες που έκαναν νοητή στον στοχαστή την απόκρυφη και βαθειά σημασία τους για την τέχνη όχι με αφηρημένες έννοιες αλλά με την βοήθεια των εκφραστικών μορφών των θεών τους. Με αυτές τις δύο θεότητες των τεχνών με τον Απόλλωνα και τον Διόνυσο συνδέεται η γνώση μας που εκδηλώθηκε στον Ελληνικό κόσμο.
Ο Απόλλων ωσάν θεοποιημένη μορφή της αρχής της εξατομίκευσης, που εντός της μόνο εκπληρώνονται οι αιώνιοι σκοποί ης πρωταρχικής μονάδας, απαιτεί μέτρο για να μπορεί να προάγεται η αυτογνωσία το γνώθι σαυτόν. Η Ελληνική τραγωδία στην αρχαιότερη μορφή της είχε μοναδικό αντικείμενο τα βάσανα του Διόνυσου και ήταν ο μοναδικός ήρωας επί σκηνής εμφανιζόμενος με πλειονότητα μορφών υπό το προσωπείο του αγωνιζόμενου ήρωα και ταυτόχρονα βρίσκεται περιπλεγμένος στα πλοκάμια της ατομικής βούλησης. Φανερώνεται ως άτομο εκτεθειμένο στην πλάνη, λεία του πόθου και της οδύνης. Και αν παρουσιάζεται με αυτήν την ακρίβεια και διαύγεια, οφείλεται στον Απόλλωνα, τον ονειροκρίτη, που αποκαλύπτει στον χορό την διονυσιακή του υπόσταση. Ο Διόνυσος διαμελίζεται από τους Τιτάνες και αυτός ο διαμελισμός μπορεί να παραβληθεί με μια μεταμόρφωση σε αέρα νερό γη και φωτιά. Από το χαμόγελο του παιδιού γεννήθηκαν οι θεοί και από τα δάκρυα του οι άνθρωποι. Ο Απόλλων ορθώνεται μπροστά μου ως το πνεύμα της αρχής της εξατομίκευσης που μόνο πραγματικά μπορεί να διεγείρει την λυτρωτική ευδαιμονία στην μεταμορφωμένη πραγματικότητα, ενώ στη μυστικοπαθή κραυγή αγαλλίασης του Διόνυσου θραύεται ο ζυγός της εξατομίκευσης και διάπλατα ξανοίγεται ο δρόμος προς τις γενεσιουργές αιτίες του Όντος προς τα μυστικά τρίσβαθα των πραγμάτων.
Η διονυσιακή τέχνη θέλει να μας πείσει για την αιώνια χαρά που είναι συνδεδεμένη με την ύπαρξη. Μόνο που δεν πρέπει να την αναζητούμε στις φαινομενικότητες αλλά πίσω από αυτές. Η ιστορία των αρχών της Ελληνικής τραγωδίας μας αποκαλύπτει με πάμφωτη ακρίβεια πως το έργο της τραγικής τέχνης των Ελλήνων γεννήθηκε από το πνεύμα τη μουσικής. Είναι σχεδόν αναγκαίο να ανασυγκροτήσουμε επισταμένως την προεξέχουσα δύναμη της μουσικής ενέργειας για να νιώσουμε κάτι από την υπέρτατη παρηγοριά που είναι το ιδιάζον κάθε αληθινής τραγωδίας. Η Ελληνική τραγωδία δεν τελειώνει όπως οι άλλες τέχνες της αρχαιότητας: Πεθαίνει αυτοκτονώντας και το τέλος της αυτό είναι συνέπεια αδιέξοδης σύγκρουσης και αυτό τα τέλος είναι τραγικό. Μαζί με την τραγωδία ο Έλληνας έχασε την πίστη του στην αθανασία και δεν απαρνήθηκε την πίστη τους σε ένα ιδεώδες παρελθόν αλλά επίσης την πίστη του σε ένα ιδεώδες μέλλον. Γέρος ξέγνοιαστος και ιδιότροπος ταιριάζει στον γηρασμένο Ελληνισμό. Η ιδιοτροπία η φαντασιοκοπία είναι τα είδωλα του και η τάξη των δούλων που κυριαρχεί. Αν μπορούμε ακόμη να μιλάμε για Ελληνική γαλήνη πρόκειται στο εξής για την γαλήνη του δούλου. Η εξαφάνιση του διονυσιακού πνεύματος διαπιστώνουμε ότι αποκαλύπτει την συνάφεια ανάμεσα στην εξαφάνιση τους στην παράδοξη τροποποίηση του και στον εκφυλισμό του Έλληνα που ίσαμε με τώρα παραμένει ανεξήγητος.Τι ελπίδες μπορούν να αναγεννηθούν από την προοδευτική αφύπνιση του διονυσιακού πνεύματος;Ποια θα ήταν η δύναμη της προστατευτικής γοητείας του Απόλλωνα αν δεν ήταν ικανός να διεγείρει εντός μας ως και αυτή την πλάνη και αν το διονυσιακό στοιχείο δεν ήταν αληθινά σε θέση να μεταρσιώσει τα αποτέλεσμα του και αν η μουσική δε ήταν ουσιαστικά η αντιπροσωπευτική τέχνη του απόλλωνειου θέματος;
Η μουσική και ο τραγικός μύθος είναι εξ ίσου η έκφραση της διονυσιακής ικανότητας ενός λαού και είναι αδιαχώριστα. Παντού βλέπουμε τις διονυσιακές δυνάμεις να ανορθώνονται βίαια, πρέπει και ο Απόλλωνας όμοια τυλιγμένος σε ένα σύννεφο νάχει κατέβει και να βρίσκεται ανάμεσα μας και μια προσεχής γενιά θα θωρήσει το δίχως άλλο τις λαμπρότερες εκδηλώσεις της περίκαλλης δύναμης του. Η αναγκαιότητα της δράσης αυτής της δύναμης θα επιβαλλόταν στον καθένα διαισθητικά αν θα μπορούσε να νιώσει τον εαυτό του μεταμορφωμένος έστω σαν όνειρο σε μια αρχαία Ελληνική ύπαρξη. Στο ίσκιο των ψηλών ιωνικών κολώνων απέναντι σε ένα ορίζοντα, με καθαρές γραμμές μεταμορφώνεται σε ένα ακτινοβόλο μάρμαρο κυκλωμένος από ανθρώπινα όντα με μεγαλόπρεπα αναστήματα με χαριτωμένες κινήσεις που μιλούν χειρονομώντας ρυθμικά μια αρμονική γλώσσα, δε θα αναγκαστεί στο θέαμα αυτού που ξεχειλίζει της αιώνιας ομορφιάς να υψώσει τους βραχίονες του προς τον Απόλλωνα και να κραυγάσει.
Τρισμακάριστε λαέ των Ελλήνων! Τι δύναμη θα είναι για σας η δύναμη του Διόνυσου αν ο θεός της Δήλου κρίνει αναγκαίο να μεταχειρίζεται τέτοιες γητειές για να γιάνει πάνω σας την διθυραμβική σας μέθη.Και ένας αθηναίος γέροντας θα απαντούσε στηλώνοντας πάνω του το υπέροχο βλέμμα του Αισχύλου: Πόσο θα υπέφερε αυτός ο λαός για να μπορέσει να γίνει τόσο ωραίος! Και τώρα συντρόφεψε με στην τραγωδία και έλα μαζί μου να θυσιάσουμε στο βωμό των δύο θεοτήτων.

Τάδε έφη Νίτσε και..... μια Παρέα

ΕΛΘΕ ΦΟΙΒΕ
Από τον Βορρά υπερκυκλώνοντας την Γη, στης Δύσεως τον περίπλουν
με του Νότου μιας περόνης συγκροτημένης, την διπλή φορεσιά!
Οι έφηβοι, οι ανυποχώρητοι πολεμιστές της Ελλάδος,
οι ταξιδιώτες αγγελιοφόροι του Ονείρου της Ανθρωπότητος
στην χαραυγή του καινούργιου αιώνα
στην λάμψη της ροδοδάκτυλης Ηούς
και μιας αφυπνιστικής Ανατολής
που για χατήρι μας ξημερώνει.... σε καλούν!
ΕΛΘΕ!

Το μπολερό του Απόλλωνα

....στην μουσική βροχή και στο πόλεμο των άστρων

Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2010

Β. H Τρίαινα των Πολεμιστών

PoseidonArt

Ποσειδών

Η οικονομία και η εξοικονόμηση της Ενέργειας!
Διαισθάνομαι, κρίνω και διακρίνω, ξεκαθαρίζω, τακτοποιώ αρμονικά
το νησί του με λειτουργική διάταξη όλα τα θέματα του τονάλ,
αλλάζοντας την πρόσοψη και επαναδιατάσσοντας την ενέργεια.
Η πολικότητα Παρθένος- Ιχθείς
6ος – 12ος οίκος
Εστία ( Χείρων)- Ποσειδών
Η διαίσθηση, η πίστη, η σιωπηλή γνώση!
Β. Ποσειδών, ο μυστηριώδης κόσμος του ναγουάλ, των Γοργόνων,
των Μεδουσών,των Σειρήνων, του Πολύφημου, της σπηλιάς του,
της Κίρκης, της Καλυψούς, της κοσμικής θάλασσας της αντίληψης, των άγριων κυμάτων.

Η οργανική ζωή δεν είναι η μόνη μορφή ζωής πάνω στην γη.
Λέγοντας ζωή εννοούμε την λάμψη της συνείδησης, αναπαραγωγή και μεταβολισμό.
Υπάρχουν όντα, τα ανόργανα που δεν διαθέτουν αναπαραγωγή και μεταβολισμό, διαθέτουν όμως συνείδηση συνείδηση, κουκούλι και άνοιγμα μικρότερο από των οργανικών και ζουν απείρως περισσότερο.
Η συνειδητοποίηση αυτή αποτελεί χτύπημα για τον ορθολογισμό μας.
Η Ελληνική Μυθολογία περιγράφει πολλά από αυτά, την λειτουργία και τις ιδιότητες τους.
Οι λωρίδες στο κουκούλι της γης , οι νόμοι που διέπουν την γη είναι 48.
Οκτώ από αυτές με ζωή και συνείδηση οι υπόλοιπες απλή διάταξη.
Ο Αετός μοιράζει την συνείδηση σε τρεις δεσμές απορροιών που διατρέχουν τις λωρίδες.
Από τις 8 μόνο η μία φτιάχνει τα οργανικά όντα και υπάρχουν τρία είδη,
Τα φυτά και τα έντομα, τα ζώα και οι άνθρωποι. Οι άλλες 7 δημιουργούν τα ανόργανα . Επομένως έχουμε 21 είδη ανόργανων όντων αλλά μόνο 7 από αυτά τα είδη συγγενεύουν με τον άνθρωπο, έχουν απόρροιες που υπάρχουν και στο ενεργειακό πλέγμα του ανθρώπου και έτσι μπορεί να δημιουργηθεί επικοινωνία μεταξύ τους.
Τα α οργανικά είδη, φυτά,ζώα, έντομα, ζώα είναι πολυπληθέστατα στον αριθμό Όλα όμως υπακούουν στις εντολές του Αετού και τα προγράμματα του MATRIX.
Ο 12 οίκος οι Ιχθείς περιγράφουν την ύπαρξη την μορφή και την επιρροή των ανόργανων όντων.
Ο Καστανέντα αναφέρει με αρκετές λεπτομέρειες την επίσκεψη του στον κόσμο των ανόργανων όντων.
Ο τελευταίος σταθμός του Ηρακλή, τα Μήλα των Εσπερίδων περιγράφει πολύ κατατοπιστικά την επαφή του με αυτά και την συνδιαλλαγή με τον Άτλαντα που πήγε να τον ξεγελάσει.
Ο κόσμος των ανόργανων όντων είναι ο δίδυμος κόσμος μας.
Το κάθε τι στο σύμπαν είναι συνδυασμός δύο αντίθετων δυνάμεων και συμπληρωματικών.
Μία είναι ο κόσμος των ανόργανων και η άλλη ο κόσμος των οργανικών.
Τα ανόργανα όντα διαθέτουν συναίσθηση και συνείδηση αλλά όχι υλική υπόσταση, Είναι συμφύρματα ενεργειακών πεδίου ακριβώς όπως εμείς.
Οι μόνες διαφορές στα μάτια ενός οραματιστή που βλέπει την ενέργεια άμεσα είναι ότι αυτά αντί να είναι φωτεινά , όπως οι άνθρωποι είναι αδιαφανή,
Και το σχήμα τους δεν είναι σφαιρικό αλλά μακρόστενο σαν την φλόγα ενός κεριού. Ουσιαστικά πάντως είναι συμφύρματα ενεργειακών πεδίων που έχουν συνοχή και όρια ακριβώς όπως εμείς.
Συγκρατούνται ενωμένα από την ίδια συνεκτική δύναμη που συγκρατεί και τα δικά μας ενεργειακά πεδία.
Αυτός ο κόσμος καταλαμβάνει τον ίδιο χρόνο και χώρο με το δικό μας αλλά το είδος της επίγνωσης του δικούς τους κόσμου είναι διαφορετικό από δικό μας και δεν παρατηρούμε την παρουσίας τους ενώ εκείνα παρατηρούν την δική μας.
Οι πολεμιστές εκπαιδεύονται και δημιουργούν το σώμα του ονειρέματος
Για να μπορέσουν να ταξιδέψουν και να συνδιαλλαγούν με τον κόσμο τους.
Η μετακίνηση του σημείου αντίληψης είναι κάθετη μέσα και έξω από το κουκούλι, με αποτέλεσμα να συναρμολογεί άλλους κόσμους έξω από την ανθρώπινη επικράτεια.
Ο πολεμιστή ζώντας μια άψογη ζωή και εξοικονομώντας ενέργεια μέσω της εξάλειψης του εγωισμού, της ανακεφαλαίωσης το σπάσιμο των συνηθειών δημιουργεί μια καλή ενεργειακή κατάσταση.
Αυτό γίνεται εμφανές στα ανόργανα όντα, παρ όλο που θα περάσουν χρόνια να αναγνωριστεί ένα μάγος πολεμιστής, αναλαμβάνουν για λογαριασμό του να του επιτρέψουν να μπει στον σφραγισμένο κόσμο τους δανείζοντας του ενέργεια την οποία ο άνθρωπος από μόνος τους δεν μπορεί να έχει.
Αυτή η συνδιαλλαγή περιέχει πολλούς κινδύνους γιατί ο άνθρωπος πολεμιστής που δεν είναι άψογος και δεν έχει ένα αφηρημένο στόχο και ένα δυνατό κέντρο βάρους,κινδυνεύει να χάσει την λογική του, την υγεία του την ζωή του.
Τα ψυχιατρεία, τα νοσοκομεία και οι φυλακές σχετίζονται με τον 12 0ίκο
και είναι γεμάτα από τέτοιες επιρροές.
Όμως ο 12 οίκος είναι και η τέχνη, η μαγεία της τέχνης.
Η τέχνη είναι απόρροια μιας τέτοιας επίδρασης.
Η έμπνευση των καλλιτεχνών αλλά και η διαλυμένη προσωπικότητα τους, η αίσθηση που αποπνέουν ότι είναι κάπου αλλού είναι αυτό το αποτέλεσμα αυτής της επιρροής.
Η επιρροή είναι περισσότερο και πιο συχνή στους άντρες, γιατί τα ανόργανα είναι κυρίως θηλυκά.
Στην βάση το σύμπαν είναι θηλυκό και η αρσενική αρχή περιζήτητη.
Αν οι καλλιτέχνες έχουν μια τέτοια επιρροή άμεση, τα δημιουργήματα τους προξενούν έμμεσα επίδραση στο κοινό, γιατί μετακινούν τραντάζουν το σημείο της αντίληψης αυτών που το παρακολουθούν.
Ο 12 οίκος είναι και το ονείρεμα, η τέχνη του ονείρου..
Οι οραματιστές παρατηρούν όταν στην διάρκεια του ύπνου το σημείο μετατοπίζεται με ένα φυσικό αβίαστο τρόπο σε ένα οποιαδήποτε σημείο της φωτεινής σφαίρας της περιφέρειας της ή βαθιά στο εσωτερικό.
Συσχετίζοντας αυτό που έβλεπαν με τις αναφορές των ανθρώπων που είχαν παρατηρήσει όταν κοιμόταν, όσο μεγαλύτερη ήταν η μετατόπιση του σημείου τόσο ποιο εκπληκτικές ήταν οι περιγραφές των περιστατικών και των σκηνών που είχε βιώσει αυτός που κοιμόταν στο όνειρό του..
Οι απλές μετακινήσεις έχουν να κάνουν με συνηθισμένα όνειρα, ενώ η ικανότητα να μπορεί ν αναπτύξει κανείς την επίγνωση οδηγεί στο ονείρεμα, στο οποίο τα στοιχεία του ονείρου δεν είναι προιόν φαντασίας αλλά καταστάσεις ικανές να παράγουν ενέργεια..
Τα πρώτα είναι όνειρα με τα οποία όλοι είμαστε εξοικειωμένοι μέσα στα οποία κυριαρχούν φαντασμαγορικά στοιχεία και τα οποία θα μπορούσαμε να ταξινομήσουμε ως προϊόντα της νευρολογικής κατασκευής.
Τα άλλα όνειρα, του ονειρέματος είναι ενεργοποιημένα όνειρα επισκέψεις σε αυθεντικούς τόπους έξω από το δικό μας, σε αληθινούς τόπους όπως ακριβώς και το περιβάλλον που ζούμε.
Η τέχνη του ονειρέματος είναι η αφύπνιση και δημιουργία του ονειρικού σώματος μέσω του οποίου οι πολεμιστές περνούν την πύλη του ονείρου.
Ο Ασκληπιός θεράπευε μέσω της ονειρικής διαδικασίας και ο Μορφέας ,
Θεός του ύπνου επισκέπτεται συχνά την Πηνελόπη, που ονειρεύεται.
Ο Ποσειδών θεός της θάλασσας της απέραντης του νερού είναι ο κυβερνήτης των Ιχθύων και σφράγισε την Εποχή τους.
Πριν 2000 χρόνια θα άρχιζε μια εποχή ομιχλώδης διφορούμενη, απατηλή,
Θλιμμένη, εγκλωβιστική,ψευδαισθιακή, σκοτεινή, μεσαιωνική και άγρια κύματα θα ξεσηκωνόταν και θα βύθιζαν πολλά πλοία τολμηρών εξερευνητών.
Πολλά Νησιά θα ξεπρόβαλαν και θα αναδυόταν μέσα από την σκοτεινή θάλασσα της αντίληψης με θεές μάγισσες και τέρατα.
Μια καινούργια θρησκεία, παραφυάδα του Ιουδαϊσμού άρχιζε να απλώνει τα πλοκάμια της και να τυλίγει τον Δυτικό κόσμο στην ομίχλη, την ενοχή, την αμαρτία, στην θλίψη και τις αόριστες υποσχέσεις.
Η Συνεργασία με την Μέδουσα απέδωσε τα μέγιστα και μούδιασε, πάγωσε
και παγίωσε τον σημείο αντίληψης πολλών ανθρώπων όταν την κοιτούσαν κατάματα.
Ο “αληθινός θεός” επί της γης γεννημένος από μια Εβραιοπούλα, το τρομερό κεφάλι της, μαζί με την Καινή Διαθήκη να σερβίρεται και πουλιέται και η Παλαιά και όλες “οι αληθινές ιστορίες” των Εβραίων γεναρχών και η ιδεολογία τους.
Η συνδιαλλαγή με τις Σειρήνες απόφερε πολλούς οπαδούς και πιστούς.
Τραγουδώντας γλυκά μελωδικά για αγάπη, θυσία και παράδεισο σε μια βασανισμένη ταλαιπωρημένη ανθρωπότητα ,
Τράβηξε πολλούς στα άγρια βράχια και ικανούς θαλασσοπόρους.
Έλεγε αυτά που ήθελαν λαχταρούσαν να ακούσουν οι άνθρωποι.
Πίστη πίστη και θα σωθείτε .
Εγκαταλείψτε την λογική τον νου, δεν αδειάζετε η θάλασσα με τα κουβαδάκια και ο παράδεισος σας περιμένει.
Το γλυκό πιοτό της πίστης και μάλιστα της εύκολης και της απλής.
Όλα τα προβλήματα τα λύνει ο θεός αρκεί να πιστεύετε και να προσκυνάτε, δεν χρειάζεστε να σκέφτεστε.
Δηλώστε υποταγή!
Με πανίσχυρες μαγικές τελετές τελετουργίες επικλήσεις , ραντίσματα και νηπιοβαπτίσεις με την βοήθεια των γοργόνων, εισχωρούν και ανέρχονται στην εξουσία και σε μία οικονομική κυριαρχία.
Ο Ελληνισμός είναι πάντα ο στόχος και φόβος αλλά θέλουν τις γνώσεις του.
την αίγλη του το παλάτι του.
Θέλουν τον γάμο με την Πηνελόπη, το πάντρεμα του Ελληνοχριστιανικού πολιτισμού και προσπαθούν αγωνιωδώς πολύ γι αυτό.
Μόνο ο χριστιανο-ιουδαισμός, αποτελεί μοναδική λύση σωτηρία και επιλογή για τους Έλληνες!
Υπάρχουν πολλά ολοκαυτώματα λαών!
Μερικοί επιτήδειοι έχουν κερδίσει και αξιοποιήσει τον δικό τους.

Ένα ολοκαύτωμα είναι το μεγαλύτερο διαρκές συνεχιζόμενο επί αιώνες.
Αυτό ….του Ελληνισμού!
Αυτό …της Ελληνικής Ψυχής !
Αυτό των παιδιών της, των ηρώων της, των θεών της ,των φιλοσόφων της, των δασκάλων της, των ναών της , των ονείρων της
και των οραμάτων της και είναι καιρός να μιλήσουμε πια για αυτό!
Μία είναι η περιπέτεια και το μεγάλο ταξίδι…σε σκοτεινές θάλασσες
με αυτοσχέδιες σχεδίες!
Αυτή … της Ελληνικής Σκέψης, Νόησης και Λογικής!
από τα μυστικά μονοπάτια,.
της αστρολογίας
…του 21ου Αιώνα.

Σάββατο 25 Σεπτεμβρίου 2010

Σ. Σκοπεύοντας εμφανίσεις


.


..και μεταμορφώσεις με τα φωτεινά ρούχα ενός ευφυούς και νοήμονος όντος

Σκοπός!
Η συνεκτική δύναμη που κρατεί ενωμένα τα ενεργειακά πεδία των έμβιων όντων σε ομοιομορφία και συνοχή। Η φιλότητα του Εμπεδοκλή και το "Ζεύγνυμι" του Διός όταν το Ένα γίνεται Δύο και δημιουργεί τον κόσμο "κόσμημα" του σύμπαντος.
Γιατί η Αθηνά μεταμορφώνει τον Οδυσσέα σε ζητιάνο πριν μπει στο Παλάτι με την βοήθεια του Τηλέμαχου;
Μείωση του εγωκεντρισμού και της αυταρέσκειας, εκπαίδευση στην παραφύλαξη, ανίχνευση των κινήτρων του περιγύρου του και αυτοπαρατήρηση, αυτοέλεγχος και το χάσιμο της ανθρώπινης μορφής;
Ο αφηρημένος πυρήνας των ιστοριών του μεγάλου μας ποιητή είναι ένα κρυμμένος θησαυρός γνώσης και αυτογνωσίας που περιμένει να τον ανακαλύψουμε μαζί με την θαυμαστή κληρονομιά των Ελλήνων τολμηρών ταξιδευτών!
Ο Δον Χουάν ήθελε να κάνουμε μια ακόμη βόλτα στα βουνά πριν γυρίσουμε σπίτι, αλλά δεν τα καταφέραμε। Αντί γι΄αυτό μου ζήτησε να τον πάω με το αυτοκίνητο μου στην πόλη. Κάποιον ήθελε να συναντήσει εκεί.Στον δρόμο, μιλούσε για κάθε άλλο θέμα εκτός από το σκοπό. Ήταν μια καλόδεχτη αλλαγή.
Το απόγευμα , αφού είχε κάνει τις δουλειές του, καθίσαμε στο αγαπημένο του παγκάκι στην πλατεία. Το μέρος ήταν έρημο. Ήμουν πολύ κουρασμένος και νύσταζα. Και τότε, εντελώς αναπάντεχα, πετάχτηκα. Το μυαλό μου ήταν καθαρό σαν κρύσταλλο.Ο Δον Χουάν πρόσεξε αμέσως την αλλαγή και γέλασε με την έκφραση της έκπληξή μου. Έπιασε μια σκέψη απ΄το μυαλό μου ή ίσως να ήμουν εγώ που έπιασα με από το δικό του μυαλό.
« Αν σκεφτείς τη ζωή σε ώρες αντί για χρόνια, οι ζωές μας είναι τεράστιες.» είπε. « Ακόμη κι αν σκεφτείς σε ημέρες, η ζωή είναι ατελείωτη».
Κι αυτό ακριβώς σκεφτόμουν κι εγώ.
Μου είπε ότι οι μάντεις υπολόγισαν τη ζωή τους σε ώρες κι ότι σε μία ώρα ήταν δυνατόν ένας μάντης να ζήσει το αντίστοιχο της έντασης μιας ολόκληρης ζωής. Αυτή η ένταση είναι το πλεονέκτημα όταν θέλουμε να αποθηκεύσουμε πληροφορία στην μετακίνηση του σημείου συναρμογής.»
Απαίτησα να μου το εξηγήσει με περισσότερες λεπτομέρειες. Πριν πολύ καιρό, επειδή ήταν τόσο άβολο το να κρατάω σημειώσεις, είχε προτείνει να κρατάω όλες τις λεπτομέρειες που μάζευα για τον κόσμο των μάντεων, όχι σε χαρτί, ούτε στο μυαλό μου, αλλά στην κίνηση του σημείου συναρμογής μου.
« Το σημείο συναρμογής, ακόμη και με την μικρότερη μετακίνηση, δημιουργεί εντελώς απομονωμένα νησιά αντίληψης», είπε ο Δον Χουάν. « Εκεί μπορεί να αποθηκευτεί πληροφορία με την έννοια της εμπειρίας μέσα στην πολυπλοκότητα της αντίληψης».
« Αλλά πως μπορεί να αποθηκευτεί πληροφορία σε κάτι τόσο ασαφές» ; ρώτησα.
« και το μυαλό το ίδιο ασαφές είναι κι όμως το εμπιστεύεσαι εντελώς, γιατί σου είναι οικείο «, μου αντιγύρισε. « δεν έχεις ακόμη την ίδια οικειότητα με την μετατόπιση του σημείου συναρμογής, αλλά είναι περίπου το ίδιο».
« Εννοώ, πως αποθηκεύεται η πληροφορία» ; επέμεινα.
« Η πληροφορία αποθηκεύεται στην ίδια εμπειρία», είπε. « Αργότερα, όταν ο μάντης μετακινεί το σημείο συναρμογής του στο ακριβές σημείο που βρισκόταν, ξαναζεί ολόκληρη την εμπειρία. Αυτή η αναθύμηση των μάντεων είναι ο τρόπος για να ξαναπαίρνουν όλες τις πληροφορίες που είναι αποθηκευμένες στην κίνηση του σημείου συναρμογής. Η ένταση είναι αυτόματο αποτέλεσμα της μετακίνησης του σημείου συναρμογής» συνέχισε. « Για παράδειγμα, ζεις αυτές τις στιγμές σε πιο έντονο ρυθμό απ΄ότι συνήθως, έτσι μπορούμε να πούμε πως αποθηκεύεις ένταση. Κάποια μέρα θα ξαναζήσεις αυτήν την στιγμή κάνοντας το σημείο συναρμογής σου να γυρίσει στο σημείο ακριβώς που βρίσκεται τώρα. Μ΄αυτό τον τρόπο οι μάντεις αποθηκεύουν πληροφορία».
Είπα στον Δον Χουάν ότι οι έντονες αναθυμήσεις που είχα τις προηγούμενες μέρες, απλά και μόνο μου είχαν συμβεί χωρίς την παρέμβαση καμιάς πνευματικής διαδικασίας, που είχα αντιληφθεί τουλάχιστον.
« Πως μπορεί κανείς να αναθυμηθεί επίτηδες»; ρώτησα.
« Η ένταση που είναι μια πλευρά του σκοπού, συνδέεται φυσικά με την λάμψη των ματιών του μάντη» , εξήγησε « Για να θυμηθεί εκείνα τας μεμονωμένα νησιά αντίληψης ο μάντης, χρειάζεται μόνο να σκοπεύσει την συγκεκριμένη λάμψη των ματιών του που συνδέεται με οποιαδήποτε θέση θέλει να ξαναφτάσει. Αλλά αυτά τα έχω εξηγήσει ήδη».
Θα πρέπει να κοίταζα σαν χαζός. Ο Δον Χουάν με κοίταξε με σοβαρή έκφραση. Άνοιξα το στόμα μου δύο τρείς φορές να τον ρωτήσω κάτι, αλλά δεν μπορούσα να σχηματοποιήσω καμιά σκέψη.
« Επειδή ο ρυθμός έντασής του είναι μεγαλύτερος από το κανονικό» , είπε ο δον Χουάν, «σε λίγες ώρες ένας μάντης μπορεί να ζήσει το ισοδύναμο μιας ολόκληρης κανονικής ζωής. Το σημείο συναρμογής του, με το να μετατοπίζεται σε μια άγνωστη θέση, απορροφά περισσότερη ενέργεια απ΄ότι συνήθως. Η επιπλέον αυτή ροή ενέργειας ονομάζεται ένταση.»
Καταλάβαινα με πλήρη διαύγεια ότι έλεγε και η λογική μου ταλαντεύτηκε κάτω από το βάρος των συνεπειών της δήλωσης.
Ο Δον Χουάν με κάρφωσε με το βλέμμα του και με προειδοποίησε να προσέξω μια αντίδραση που προσέβαλε όλους τους μάντεις. Μια καταπιεστική επιθυμία να εξηγήσω την μαντική εμπειρία σε λογικούς νοηματικούς όρους.
« Η μαντική είναι τόσο έξω από τα γνωστά» συνέχισε, « που οι υγιείς μάντεις την θεωρούν σαν μία απλή πνευματική άσκηση και την χρησιμοποιούν για να παραφυλάξουν τον εαυτό τους. Το ατού τους είναι όμως, ότι παραμένουν πάντα σε επιφυλακή και γνωρίζουν ότι είμαστε απλοί παρατηρητές και ότι η αντίληψη έχει περισσότερες δυνατότητες απ΄όσες μπορεί να συλλάβει το ανθρώπινο μυαλό.»
Σαν μόνο σχόλιο, εξέφρασα την εκτίμησή μου για τις εξαιρετικές δυνατότητες της ανθρώπινης εγρήγορσης.
« για να προστατευτούν απ΄αυτή την απειρία, οι μάντεις μαθαίνουν να είναι ένα τέλειο μείγμα αδυσώπητου, πονηριάς, υπομονής, και γλυκύτητας. Οι τέσσερις αυτές βάσεις είναι αδιαχώριστα συνδεδεμένες. Οι μάντεις τις καλλιεργούν με το να τις σκοπεύουν. Οι βάσεις αυτές είναι, βέβαια , θέσεις του σημείου συναρμογής.
Συνέχισε λέγοντας ότι η κάθε πράξη που εκτελούσε ο κάθε μάντης, εξ ορισμού, υπαγορευόταν από τις τέσσερις αυτές αρχές. Έτσι μπορούμε να πούμε ότι η κάθε πράξη ενός μάντη είναι ουσιαστική τόσο στη σκέψη όσο και στην πραγματοποίηση κι έχει το συγκεκριμένο μείγμα των τεσσάρων αρχών της παραφύλαξης.
« Οι μάντεις χρησιμοποιούν τις τέσσερις διαθέσεις της παραφύλαξης σαν οδηγούς. Πρόκειται για τέσσερις πνευματικές καταστάσεις, τέσσερα διαφορετικά είδη έντασης που μπορούν να χρησιμοποιήσουν οι μάντεις για να αναγκάσουν το σημείο συναρμογής τους να κινηθεί προς ορισμένες θέσεις.»
Ξαφνικά φάνηκε ενοχλημένος. Τον ρώτησα αν τον ενοχλούσε η επιμονή μου να υποθέτω.
« Σκέφτομαι μόνο πως η λογική μας μας βάζει μεταξύ σφύρας και άκμονος. Η τάση μας είναι να υποθέτουμε, να ρωτάμε, να αποκαλύπτουμε. Και δεν υπάρχει τρόπος να γίνει αυτό μέσα από την μαντική, που είναι η πράξη να φτάνεις στην θέση της σιωπηλής γνώσης , και η σιωπηλή γνώση δεν μπορεί να εκλογικευτεί. Μπορεί μόνο να βιωθεί.»
Χαμογέλασε και τα μάτια του έλαμψαν σαν άστρα. Είπε ότι οι μάντεις , στην προσπάθειά τους να προστατευτούν από την επίδραση της σιωπηλής γνώσης ανέπτυξαν την τέχνη της παραφύλαξης. Η παραφύλαξη μετακινεί το σημείο συναρμογής πολύ λίγο κάθε φορά αλλά σταθερά. Έτσι δίνει χρόνο κι επομένως και τη δυνατότητα να προστατευθούν οι μάντεις.
« Μέσα στην τέχνη της παραφύλαξης, υπάρχει μια τεχνική που οι μάντεις χρησιμοποιούν κατά κόρον, η ελεγχόμενη τρέλα. Οι μάντεις ισχυρίζονται ότι η ελεγχόμενη τρέλα είναι ο μόνος τρόπος με τον εαυτό τους, στην κατάσταση της εκτεταμένης εγρήγορσης και αντίληψης, και με όλους και όλα του καθημερινού κόσμου.»
Η ελεγχόμενη τρέλα σαν τέχνη της ελεγχόμενης απάτης ή τέχνη της υποκρισίας, έπρεπε να είναι συνεχής πρακτική. Η προσποίηση να είναι τόσο καλή που κανείς να μην μπορεί να την ξεχωρίσει από την αλήθεια. Δεν είναι μία άμεση απάτη αλλά ένας εκλεπτυσμένος θεατρικός τρόπος να είσαι χωρισμένος από τα πάντα ενώ ταυτόχρονα αποτελείς αναπόσπαστο κομμάτι τους.» Η Ελεγχόμενη τρέλα είναι τέχνη. Μία πολύ ενοχλητική και δύσκολη τέχνη, για να μάθεις. Πολλοί μάντεις δεν έχουν τόσο γερό στομάχι γι΄αυτήν, όχι γιατί υπάρχει κάτι κακό ανακατεμένο, αλλά γιατί χρειάζεται πολλή ενέργεια για να την εξασκείς.»
Ο Δον Χουάν παραδέχτηκε ότι την εξασκούσε συνειδητά αν και δεν του άρεσε και πολύ, ίσως γιατί ο ευεργέτης του ήταν τόσο καλός σ΄αυτήν. Η , ήταν ίσως λόγω της προσωπικότητας του, που κατά βάση ήταν άστατη και στριφνή, που δεν διέθετε την κινητικότητα που απαιτούσε η εξάσκηση της ελεγχόμενης τρέλας. Όταν πια φθάνουμε στην μαντεία, η προσωπικότητά μας έχει ήδη διαμορφωθεί και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να εξασκούμε την ελεγχόμενη τρέλα και να γελάμε μονομιάς.
Οι κυνηγοί που εξασκούν ελεγχόμενη τρέλα πιστεύουν ότι στα θέματα της προσωπικότητας ολόκληρο το ανθρώπινο είδος εμπίπτει σε τρείς κατηγορίες.
Αυτό είναι παράλογο διαμαρτυρήθηκα. « Η ανθρώπινη συμπεριφορά είναι αρκετά πολύπλοκη για να μπει σε κατηγορίες».
« Οι κυνηγοί λένε ότι δεν είναι και τόσο πολύπλοκη όσο νομίζουμε και συνέχισε να εξηγεί το σύστημα ταξινόμησης των κυνηγών. Στην πρώτη κατηγορία είναι οι άνθρωποι οι τέλειοι γραμματείς, οι βοηθοί, οι συνοδοί. Έχουν μία πολύ ρευστή προσωπικότητα, αλλά η ρευστότητα τους δεν αναζωογονεί. Είναι όμως εξυπηρετικοί, νοιάζονται για τους άλλους, εντελώς σπιτόγατοι, πηγαίοι μέσα σε όρια, με χιούμορ, καλούς τρόπους, γλυκείς, λεπτοί. Με άλλα λόγια είναι οι συμπαθείς άνθρωποι που μπορείς να βρεις , αλλά έχουν ένα μεγάλο ελάττωμα, δεν μπορούν μόνοι τους. Χρειάζονται κάποιον να τους κατευθύνει πάντα. Δεν έχει σημασία πόσο πιεστική ή ανταγωνιστική μπορεί να είναι αυτή η κατεύθυνση, γιατί μπορεί να αποδειχθούν αξεπέραστοι. Μόνοι τους όμως χάνονται.
Οι άνθρωποι της δεύτερης κατηγορίας δεν είναι καθόλου συμπαθείς. Είναι μικρόψυχοι, εκδικητικοί, φθονεροί, ζηλιάρηδες, εγωκεντρικοί. Μιλάνε αποκλειστικά και μόνο για τον εαυτό τους και συνήθως απαιτούν από τους άλλους να επιβεβαιώνουν τις απόψεις τους.
Παίρνουν πάντα την πρωτοβουλία, αν και δεν είναι ποτέ σίγουροι γι΄αυτήν. Αισθάνονται δυσάρεστα σε όλες τις καταστάσεις και δεν χαλαρώνουν ποτέ. Είναι ανασφαλείς και ανικανοποίητοι. Όσο πιο ανασφαλείς είναι τόσο πιο απαίσιοι γίνονται. Το μοιραίο τους ελάττωμα είναι ότι μπορούν να πατήσουν επί πτωμάτων για να ανέβουν.
Στην Τρίτη κατηγορία υπάγονται οι άνθρωποι που δεν είναι ούτε καλοί ούτε κακοί. Δεν υπηρετούν κανέναν ούτε επιβάλλουν τον εαυτό τους σε κανένα. Είναι μάλλον αδιάφοροι. Έχουν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους που προέρχεται αποκλειστικά και μόνο από ονειροπολήσεις και ευχολογίες. Αν είναι σε κάτι καλοί είναι το να περιμένουν πράγματα να τους συμβούν. Περιμένουν να τους ανακαλύψουν και να τους υποτάξουν κι έχουν μία θαυμαστή ικανότητα να δημιουργούν την ψευδαίσθηση ότι κρύβουν μεγάλες δυνατότητες, που υπόσχονται πάντα να αποκαλύψουν αλλά δεν τον κάνουν ποτέ γιατί στην πραγματικότητα δεν τις έχουν. Ο Δον Χουάν είπε ότι σίγουρα ανήκε στην δεύτερη κατηγορία. Μετά μου ζήτησε να ταξινομήσω τον εαυτό μου και εκεί μπερδεύτηκα. Πρότεινα ότι μπορεί να είμαι συνδυασμός και των τριών αυτών κατηγοριών.
« Μην μου λες εμένα για συνδυασμούς και αηδίες» είπε γελώντας. Είμαστε απλά όντα, ο καθένας μας ανήκει σε μία από αυτές τις τρείς, και αν θές την γνώμη μου ανήκεις στην δεύτερη.» Άρχισα να διαμαρτύρομαι ότι δεν έχει νόημα αυτό, γιατί τότε είμαστε παγιδευμένοι για όλη μας την ζωή σε αυτό, χωρίς ελπίδα αλλαγής ή επανόρθωσης.
Συμφώνησε ότι έτσι ακριβώς είναι, εκτός από ένα δρόμο επαναφοράς. Οι μάντεις από πολύ καιρό έχουν μάθει ότι η αυταρέσκειά μας εμπίπτει σε μια από τις κατηγορίες. Το πρόβλημα με μας είναι ότι παίρνουμε τον εαυτό μας στα σοβαρά. Σε όποια κατηγορία και αν εμπίπτει η εικόνα μας, έχει σημασία μόνο η αυταρέσκειά μας. Αν δεν ήμασταν τόσο αυτάρεσκοι δεν θα είχε καμία σημασία η κατηγορία που ανήκουμε. Ήμουν αγανακτισμένος, ήθελα να τσακωθώ μαζί του αλλά δεν είχα την ενέργεια να το κάνω.
Άλλαξε θέμα και επανήλθε στους βασικούς πυρήνες που είχαμε συζητήσει. Στις εκφράσεις του πνεύματος , το χτύπημα του πνεύματος, στα κόλπα του πνεύματος, στην κάθοδο του πνεύματος, στις απαιτήσεις του σκοπού και στον χειρισμό του. Επανέλαβε τα κύρια σημεία σαν να ήθελε να με κάνει να αποθηκεύσω αυτές τις πληροφορίες στην ένταση εκείνης της στιγμής. Όμως οι βασικοί πυρήνες εξακολουθούσαν να αποτελούν μυστήριο για μένα και ένοιωθα ότι δεν είχα καταλάβει τίποτε ουσιαστικά. Επέμενα με διάφορες ερωτήσεις. Μου απάντησε ότι και για τον ίδιο αυτό το θέμα ήταν πολύ δύσκολο, και επειδή ίσως να ήταν πιο εγωκεντρικός από μένα γινόταν κακότροπος και η γκρίνια ήταν ένας τρόπος για να ρωτάει. Για μένα είπε ότι ήμουν μάλλον μαχητικός ερευνητής, αλλά και οι δύο είμαστε το ίδιο ενοχλητικοί για διαφορετικούς λόγους ο καθένας.
« Όσες φορές και αν πω ότι κάθε άνθρωπος του οποίου το σημείο κινείται μπορεί να το κινήσει περισσότερο, θα είναι λίγες» είπε με έμφαση. « Ο μόνος λόγος που χρειαζόμαστε ένα δάσκαλο είναι για να μας σπρώχνει ανελέητα. Αλλιώς η φυσική μας αντίδραση θα ήταν να σταματήσουμε και να δώσουμε συγχαρητήρια στον εαυτό μας που καταφέραμε τόσα πολλά. Και οι δύο μας είμαστε πολύ καλά παραδείγματα της κακής μας τάσης να μην ζορίζουμε τον εαυτό μας, αλλά ευτυχώς ο ευεργέτης του ήταν θαυμάσιος κυνηγός και δεν του χαριζόταν.
Ο ναγκουάλ Χουλιάν του έκανε εκτενή κηρύγματα γύρω από την φύση της έπαρσης και της κίνησης του σημείου συναρμογής. Ήταν γι΄αυτόν η έπαρση ένα τέρας με τρείς χιλιάδες κεφάλια, και μπορούσε κανείς να το αντιμετωπίσει και να το καταστρέψει με τρείς τρόπους. Ο πρώτος ήταν να καταστρέψει ένα κεφάλι την φορά, ο δεύτερος να φθάσει σε κείνη την μυστηριώδη κατάσταση που ονομάζεται θέση χωρίς οίκτο, που την κατέστρεφε με αργό θάνατο από πείνα, και ο τρίτος να πληρώσει με τον δικό του συμβολικό θάνατο την στιγμιαία καταστροφή του τέρατος με τα τρείς χιλιάδες κεφάλια. Ο Χουλιάν πρότεινε την Τρίτη λύση, αλλά θα θεωρούσε τον εαυτό του τυχερό αν είχε περιθώρια επιλογής. Συνήθως ήταν το πνεύμα που καθόριζε ποιόν τρόπο θα χρησιμοποιούσε ο μάντης και ήταν καθήκον να το ακολουθήσει.
Ο Δον Χουάν με καθοδήγησε όπως το έκανε ο δικός του ευεργέτης, αλλά τα αποτελέσματα ήταν διαφορετικά . Ενώ εγώ είχα ανταποκριθεί πολύ καλά εκείνος δεν τα κατάφερε. Η δική του περίπτωση ήταν τελείως διαφορετική γιατί όταν ο ευεργέτη του τον είδε να κείτεται στο δρόμο με μία σφαίρα στο στήθος κατάλαβε ότι ήταν ο νέος ναγκουάλ. Έδρασε αναλόγως και μετακίνησε το σημείο συναρμογής του, μόλις το επέτρεψε η υγεία του. Έτσι είδε με μεγάλη ευκολία ένα πεδίο ενέργειας με τη μορφή εκείνου του τερατανθρωπου. Αντί όμως να τον βοηθήσει αυτό, καθυστέρησε οποιαδήποτε άλλη περαιτέρω κίνηση του σημείου του, το οποίο παρέμενε κολλημένο εκεί, ενώ των άλλων μαθητών μετακινούνταν σταθερά. Προσπάθησε και ο Ναγκουάλ Ελίας να με βοηθήσει και να ξεκαθαρίσει το αδιέξοδο αυτό, το οποίο συνέβη λίγους μήνες μετά από την εμπειρία μου στο ποτάμι. Βέβαια μην φανταστείς ότι άλλαξα πραγματικά ή ότι ήμουν σοφότερος. Σκέψου εσένα, ενώ έχω σπάσει την συνέχεια σου τόσες φορές, την έχω κάνει κομματάκια, εξακολουθείς να συμπεριφέρεσαι σαν να μην σε έχω ακουμπήσει. Πρόκειται για το τελειότερο επίτευγμα της μαγείας, του σκοπού. Για λίγο μπορεί να βρίσκεσαι κάτω από την επήρεια της εμπειρίας και μετά ξεχνάς ότι και να έχει συμβεί. Γι αυτό ο Χουλιάν πίστευε ότι μπορούμε να αλλάξουμε μόνο αν» πεθάνουμε» πραγματικά. « Ο ευεργέτης μου δεν πίστευε στην μετάδοση της γνώσης, μου είπε. « Η γνώση που αποκτιόταν με αυτόν τον τρόπο της έλειπε η αποτελεσματικότητα. Δεν ήταν ποτέ παρούσα όταν την χρειαζόσουν, ενώ όταν η γνώση αποκτιέται από μόνη της, θα μπορούσε το άτομο να πει ότι ήταν δική του. Ο δον Χουάν είπε ότι η διαφορά μεταξύ της δικής του διδακτικής μεθόδου και του ευεργέτη του ήταν ότι πίστευε ότι ο καθένας πρέπει να έχει περιθώρια επιλογής, ενώ ο ευεργέτης του είχε αντίθετη άποψη.
Συνεχίζοντας την ιστορία του ο Δον Χουάν είπε ότι ο ναγκουάλ χρησιμοποίησε τον Τούλιο, το ακοινώνητο μέλος του σπιτιού, για να καταφέρει ένα νέο τρομακτικό χτύπημα στην ψυχολογική μου συνέχεια. Ήταν ένας σιχαμερός υπερόπτης ανθρωπάκος και συμφωνούσαν όλοι οι μαθητές , τον μισούσαν, γιατί τους απέφευγε και τους σνομπάριζε. Τους συμπεριφερόταν δε, με τέτοια απέχθεια που αισθανόταν μηδαμινοί. Πίστευαν δε ότι η ξιπασμένη του απόσταση ήταν ένα κάλυμμα για την δειλία του. Παρόλο αυτά όμως ο Χουλιάν ήταν ξετρελαμένος μαζί του και εξασκούσε μεγάλη επίδραση στο σπίτι.
Ένα πρωινό, που όλοι οι μαθητές πήγαν για μία ολοήμερη δουλειά στην πόλη, ο Δον Χουάν έμεινε στο σπίτι και ο Χουλιάν του ζήτησε να τον βοηθήσει με τους λογαριασμούς. Χρειάστηκε όμως κάποια πληροφορία που μόνο ο Τούλιο μπορούσε να του την δώσει γιατί είχε ξεχάσει να την καταγράψει. Ο Χουλιάν έγινε έξαλλος με αυτή την παράλειψη, ευχαρίστησε τον Δον Χουάν και τον διέταξε ανυπόμονα να ψάξει να τον βρει. Λάμποντας στην ιδέα να ενοχλήσει τον Τούλιο, έτρεξε στο κτήμα συνοδευόμενος από ένα εργάτη να τον προστατεύει από το τέρατάνθρωπο. Τον βρήκε να επιβλέπει τους εργάτες από μακριά γιατί απεχθανόταν να έρχεται σε ‘άμεση επαφή με τους ανθρώπους.
Με προστακτική φωνή ο Δον Χουάν απαίτησε να έρθει στο σπίτι γιατί ο ναγκουάλ χρειαζόταν τις υπηρεσίες του. Εκείνος όμως του είπε ότι είχε δουλειά και ότι θα μπορούσε να έρθει σε μία ώρα περίπου. Όταν δε, επέμενε, άρχισε να τον προσβάλλει δυνατά. Σοκαρίστηκε τόσο πολύ γιατί δεν είχε ακούσει ποτέ τον Τούλιο να υψώνει τον τόνο της φωνής του και να φωνάζει κακοήθειες. Ήταν τόσο μεγάλη η έκπληξη του που γέλασε και τότε του πέταξε μια πέτρα εξοργισμένος. Ο τρομοκρατημένος Δον Χουάν τοβαλε στα πόδια.
Στην εξώπορτα του σπιτιού βρήκε τον Τούλιο να μιλά και να γελά με κάποιες γυναίκες, και τον μάλωσε θυμωμένα ότι χάζευε εκεί ενώ ο Χουλιάν τον χρειαζόταν στο σπουδαστήριο.

Τον κοίταξαν σαν να είχε τρελαθεί και ο Τούλιο τον κατηγόρησε ωμά ότι προσπαθούσε να χαλάσει τις σχέσεις του με τον ναγκουάλ. Οι δε γυναίκες έδειχναν την δυσαρέσκειά τους βγάζοντας διάφορε δυνατές κραυγές και κοιτάζοντας τον επιτιμητικά, ενώ προσπαθούσαν να ηρεμήσουν τον Τούλιο. Ο Δον Χουάν θυμωμένος τον διέταξε να πάει αμέσως στην βιβλιοθήκη που περίμενε ο Χουλιάν , αλλά αυτός τον έστειλε στον διάολο. Ο Δον Χουάν έτρεμε κυριολεκτικά από θυμό, γιατί μία ερώτηση για τους λογαριασμούς εξελίχτηκε σε εφιάλτη. Έτρεξε στην βιβλιοθήκη και εκεί, προς μεγάλη του έκπληξη, βρήκε τον Τούλιο καθισμένο στο γραφείο και απορροφημένο στους λογαριασμούς. Έκανε υπεράνθρωπη προσπάθεια να συγκρατήσει τα νεύρα του, κατάλαβε ότι ο Χουλιάν τον δοκίμαζε να δει αν θα έχανε την ψυχραιμία του. Δεν ήθελε να του δώσει αυτήν την ικανοποίηση.

Έτρεξε στην αυλή του σπιτιού και εκεί βρήκε τον Χουλιάν με τον Τούλιο να συζητούν. Του είπε να πάει να φέρει το λογιστικό βιβλίο από το σπουδαστήριο ώστε να κάνουν την εγγραφή, γιατί βρέθηκε τελικά η λύση. Ο Δον Χουάν προσπαθούσε να καταλάβει , αρνιόταν να παίξει τον ρόλο του κλόουν, ήξερε ότι ο Χουλιάν κάτι σχεδίαζε, γιατί είχε εκείνο το βλέμμα που το συνδύαζε με τα χονδρά του αστεία. Στο σπουδαστήριο βλέπει τον Τούλιο ξανά να τον περιμένει, έξαλλος και προσβλητικός. Έπρεπε πραγματικά να προσπαθήσει πολύ για να μην εκραγεί, λέγοντας στον εαυτό του ότι ήταν ένα τεστ της συμπεριφοράς του.
Δεν μπορούσε όμως να καταλάβει πως γινόταν και ο Τούλιο βρισκόταν σε όλα τα μέρη ένα βήμα πριν από αυτόν. Αφού τον άφησε στην αυλή με τον Χουλιάν πως ήταν δυνατόν να πρόλαβε να φθάσει πριν από αυτόν. Πήγε το βιβλίο στον Χουλιάν, ο οποίος τον απέπεμψε να φύγει γιατί ήθελε να συζητήσουν κάτι με τον Τούλιο. Έφυγε και πήγε να συναντήσει τις γυναίκες να τις ρωτήσει αν ήξεραν αυτές κάτι να του εξηγήσουν και εκεί τις βλέπει με τον Τούλιο να συζητούν απορροφημένοι. Τρέχει πίσω και βλέπει τον Τούλιο να συζητά με τον Χουλιάν. Μια υποψία του μπήκε στο μυαλό, τρέχοντας για το σπουδαστήριο, όπου βλέπει τον Τούλιο βυθισμένο στους λογαριασμούς του. Τρέχει στο κτήμα με ένα άλογο και εκεί βλέπει τον Τούλιο στο ίδιο σημείο που τον είχε αφήσει. Ένοιωσε τον κρύο ιδρώτα να τον λούζει από τον φόβο του. Κάποια από τα φοβερά αστεία του Χουλιάν σκέφτηκε. Είχε τρείς δυνατότητες δράσης. Μπορούσε να συμπεριφερθεί σαν να μην συνέβαινε τίποτε ασυνήθιστο. Μπορούσε να βρει μόνος το παιχνίδι του ναγκουάλ, ή να πάει να του ζητήσει διευκρινήσεις. Αποφάσισε να ρωτήσει. Ο Χουλιάν χαμογέλασε και του είπε ότι οι είκοσι μία «μη πράξεις» που του είχε διδάξει ήταν τα εργαλεία για να εξουδετερώσει τα τρεις χιλιάδες κεφάλια του τέρατος, δηλ. της έπαρσης, αλλά αυτά τα όπλα δεν απέδιδαν στην περίπτωση του. Έτσι αποφάσισε να εφαρμόσει την δεύτερη μέθοδο, πράγμα που σήμαινε ότι έπρεπε να βάλει τον Δον Χουάν στην θέση χωρίς οίκτο.
Ο Δον Χουάν πείστηκε ότι ο Χουλιάν ήταν τελείως τρελός και τον λυπήθηκε , αναστέναξε και έβαλε τα δυνατά του να μην βάλει τα γέλια. Ο Χουλιάν του ζήτησε να πάει να ξαναβρεί τον Τούλιο στην αποθήκη, και εδώ σταμάτησε την διήγησή του για να με ρωτήσει τι γνώμη είχα και τι πίστευα ότι συνέβαινε πραγματικά. Του είπα ότι ο Τούλιο είχε μετακινήσει το σημείο συναρμογής και βρισκόταν σε τέσσερα μέρη ταυτόχρονα. Και τι νομίζεις ότι βρήκα στην αποθήκη ξαναρώτησε. Θα έλεγα ότι βρήκες τον ίδιο ή κανένα απάντησα.
« Μα αν είχε συμβεί οτιδήποτε από τα δύο δεν θα είχε υπάρξει χτύπημα στην συνέχεια μου» Είπε. Προσπάθησα να σκεφτώ και να φανταστώ τα πιο περίεργα πράγματα όπως ότι βρήκε το ονειρικό του σώμα. Όχι μου είπε, « εκείνο που βρήκα ήταν ένα αστείο που δεν έχει το αντίστοιχό του στην πραγματικότητα, αλλά δεν ήταν ούτε παράξενο ούτε εξώκοσμο.
Όταν μπήκα στην αποθήκη, αν και ήμουν προετοιμασμένος ότι ο Τούλιο θα έπαιζε κρυφτούλι για να με εξοργίσει , βρήκα τέσσερις Τούλιο μαζί. Με περίμεναν καθισμένοι με τα πόδια σταυρωμένα. Έτρεξα να φύγω ουρλιάζοντας. Ο ευεργέτης μου με κράτησε και βλέπω τρομοκρατημένος και τους τέσσερις να έρχονται προς το μέρος μου. Άρχισαν να μες τσιμπούν με τα σκληρά τους δάχτυλα σαν τεράστια πουλιά. Ούρλιαζα μέχρι που κάτι άρχιζε να υποχωρεί μέσα μου και να μπαίνω σε μία κατάσταση αδιαφορίας. Ποτέ δεν είχα ξανανιώσει κάτι το τόσο εξωπραγματικό. Ζήτησα από τον ναγκουάλ εξηγήσεις.
Αυτοί οι τέσσερις άνδρες ήταν τα τέλεια παραδείγματα παραφύλαξης. Τα ονόματά τους τα είχε σκεφτεί ο Ελίας σαν άσκηση ελεγχόμενης τρέλας. Ήταν Τούλιοουνο, Τουλιο ντούε, Τουλιοτρε, Τουλιοκουάτρο, αριθμημένα με τα ισπανικη αριθμητική. Οι Τούλιο ήταν ένας θρίαμβος του ναγκουάλ Ελίας και ήταν η προσωποποίηση της κοσμιότητας. Ήταν δε, εξαιρετικοί κυνηγοί, ώστε στην πράξη , υπήρχε μόνο ένας, και παρόλο που οι άνθρωποι τους έβλεπαν και τους συναναστρεφόταν καθημερινά, κανείς εκτός από τα μέλη του σπιτιού δεν ήξεραν ότι ήταν τέσσερις. Ο Δον Χουάν ,λόγω αυτής της ασυνήθιστης καθαρότητας, που είχε φθάσει η θέση χωρίς οίκτο, όπου η αυτολύπηση δεν είχε κανένα νόημα, καταλάβαινε ότι του έλεγε ο Χουλιάν. Μόνο που αυτή η ενόραση και η σοφία ήταν μεταβατικές, γιατί αναπόφευκτα θα επέστρεφε στην αρχική του θέση. Ρώτησε τον Χουλιάν πως οι Τούλιο δημιουργούσαν την εντύπωση ενός μόνο ατόμου, γιατί τελικά αν τους προσέξει κανείς δεν έμοιαζαν και τόσο πολύ, εκτός του ότι φορούσαν τα ίδια ρούχα, με το ίδιο περίπου ύψος, ηλικία και κατατομή. « Το ανθρώπινο μάτι είχε συνηθίσει να προσέχει μόνο τα κύρια χαρακτηριστικά οποιοδήποτε πράγματος, είπε, που ήταν ήδη γνωστά από πριν. Έτσι η τέχνη της παραφύλαξης ήταν να δημιουργήσει μία εντύπωση παρουσιάζοντας τα χαρακτηριστικά που ήθελε, χαρακτηριστικά που το μάτι δεν μπορούσε παρά να προσέξει. Ενισχύοντας έντεχνα κάποιες εντυπώσεις, οι κυνηγοί μπορούσαν να πείσουν τον παρατηρητή ότι έβλεπε κάτι συγκεκριμένο.»
Όταν είχε πρωτοέρθει ο Δον Χουάν με γυναικεία ρούχα, οι γυναίκες της ομάδας γελούσαν ανοιχτά μαζί του, ενώ ο Τούλιοτρε είχε στρέψει το πρόσωπό του , είχε σηκώσει με δυσαρέσκεια τους ώμους του, σαν να τα βαριόταν όλα αυτά και έφυγε, ενώ οι γυναίκες τόνισαν αυτή την εντύπωση με το να δείχνουν την δυσαρέσκεια τους γι΄αυτό το ακοινώνητο πλάσμα. Κάθε Τούλιο που ερχόταν σε επαφή μαζί του , από τότε ενίσχυε αυτήν την εντύπωση και την τελειοποιούσε, σε σημείο που ο Δον Χουάν δεν έβλεπε τίποτε άλλο εκτός από το ότι δεν τον άντεχε . Ο Τούιοουνο είπε ότι τους πήρε τρείς μήνες για να μπορέσουν ,με συγχρονισμένες και προσεκτικές πράξεις να «τυφλώσουν» τον Δον Χουάν και να βλέπουν μόνο αυτό που ήθελαν αυτοί. Αργότερα ούτε καν πρόσεχαν πια, σταμάτησαν και να φορούν τα ίδια ρούχα αλλά ο ίδιος δεν πρόσεξε ποτέ την διαφορά.
Όταν ήρθαν και άλλοι μαθητές στο σπίτι ξαναέκαναν το ίδιο, μόνο που εκείνοι ήταν πιο έξυπνοι και έπρεπε να είναι πιο προσεκτικοί μαζί τους.
Ο ναγκουάλ Ελίας επέμενε ότι η εμφάνιση ήταν η ουσία της ελεγχόμενης τρέλας και ότι οι κυνηγοί δημιουργούσαν την εμφάνιση με το να την «σκοπεύουν» μάλλον παρά με την βοήθεια μακιγιάζ ή ρούχων. Και αυτό γιατί τα διάφορα ψεύτικα αντικείμενα χτυπούσαν ψεύτικα στο μάτι, ενώ οι εμφανίσεις με «σκόπευση» ήταν αποκλειστικά για άσκηση για τους κυνηγούς. Ο τούλιοτρε μίλησε στην συνέχεια και είπε ότι ζητούσαν τις εμφανίσεις από το πνεύμα. Τις ζητούσαν με δύναμη και ποτέ δεν εφεύρισκαν μόνοι τους, και για να τους διευκολύνει ο Ελίας τους είχε βάλει όλους μαζί σε ένα μικρό απόμερο δωμάτιο και εκεί τους μίλησε το πνεύμα. Το πνεύμα τους είπε ότι πρώτα έπρεπε να σκοπεύσουν την ομοιογένειά τους, που ήρθε μετά από τέσσερις εβδομάδες απόλυτης απομόνωσης. Ο σκοπός τους είχε συντήξει και είχαν σιγουρευτεί ότι ο προσωπικός κόσμος του καθενός θα πέρναγε απαρατήρητος. Τώρα έπρεπε να ζητήσουν την εμφάνιση που θα έβλεπε ο παρατηρητής, και άρχισαν να καλούν τον σκοπό για την εμφάνιση του Τούλιο που είχε πρωτοδεί ο Δον Χουάν. Εργάστηκαν με την καθοδήγηση του δασκάλου τους , για όλες τις λεπτομέρειες που θα την τελειοποιήσουν. Οι τέσσερις Τούλιο έκαναν επίδειξη στον Δον Χουάν των κυρίαρχων χαρακτηριστικών τους που ήταν έντονες χειρονομίες που φανέρωναν έπαρση, απέχθεια, απότομες στροφές τους προσώπου προς τα δεξιά που έδειχναν θυμό, θυμωμένες κινήσεις των χεριών πάνω από τα μάτια σαν να ήθελαν να διώξουν μια τούφα από τα μαλλιά τους και το βάδισμα ενός ευκίνητου αλλά ανυπόμονου ατόμου που είναι πολύ εκνευρισμένο . Όλα αυτά και πολλές άλλες λεπτομέρειες έκαναν τον Τούλιο έναν αξέχαστο χαρακτήρα, και για όλους ήταν η προσωποποίηση του αποκρουστικού ανθρώπου. Όμως αν έψαχναν βαθιά μέσα τους θα αναγνώριζαν ότι ο Τούλιο κυνηγούσε, ήταν εύστροφος, μυστηριώδης και έδινε την εντύπωση σκιάς.
Ο Δον Χουάν ρώτησε πως είχαν καλέσει τον σκοπό, και ο Τούλιοουνο του απάντησε ότι οι κυνηγοί καλούν τον σκοπό δυνατά, και συνήθως από ένα μικρό, σκοτεινό δωμάτιο. Έβαζαν ένα κερί πάνω σε ένα μαύρο τραπέζι με την φλόγα σε μικρή απόσταση από τα μάτια και πρόφεραν την λέξη «ΣΚΟΠΟΣ». Αργά, καθαρά και όσες φορές νόμιζε ο καθένας, με τον τόνο της φωνής να πέφτει ή να υψώνεται χωρίς να το σκέφτονται. Ένα αναπόσπαστο μέρος της επίκλησης του σκοπού ήταν η απόλυτη συγκέντρωση σε αυτό που σκόπευαν.
Ρώτησα με την σειρά μου τον Δον Χουάν τι γνώμη είχε για τον τρόπο που καλούσαν τον σκοπό και που απάντησε ότι ο ευεργέτης του όπως και ο ναγκουάλ Ελίας προτιμούσαν τις τελετουργίες περισσότερο από αυτόν, και έτσι είχαν εισαγάγει τα κεριά, τα σκοτεινά δωμάτια και τα μαύρα τραπέζια. Του είπα ότι και εμένα μου άρεσαν οι τελετουργίες γιατί σε βοηθούν να συγκεντρώνεσαι. Ο Δον Χουάν πήρε στα σοβαρά την παρατήρησή μου και μου είπε ότι πρόσεξε ένα χαρακτηριστικό πάνω στο σώμα μου, το οποίο ξέρει ότι το είχαν οι παλιοί μάντεις. Είναι μια λαμπερή περιοχή στην κάτω δεξιά πλευρά του φωτεινού μου κουκουλιού, που συνδέεται με μια εφευρετικότητα και μια τάση προς νοσηρότητα. Οι σκοτεινοί μάντεις εκείνων των καιρών επεδίωκαν να βρίσκουν τέτοια χαρακτηριστικά και να τα προσαρτούν στην σκοτεινή πλευρά του ανθρώπου.
Ώστε παραδέχεσαι Δον Χουάν ότι υπάρχει η σκοτεινή πλευρά του ανθρώπου, γιατί έλεγες ότι δεν υπάρχει το κακό και το ότι το μόνο που υπάρχει είναι η δύναμη.
« Και βέβαια υπάρχει σκοτεινή πλευρά μέσα μας, είπε. Σκοτώνουμε οικειοθελώς, έτσι δεν είναι ; και με ανθρώπους στο όνομα του θεού. Καταστρέφουμε τους εαυτούς μας, εξοντώνουμε τη ζωή αυτού του πλανήτη, καταστρέφουμε την Γή, και μετά φοράμε τα ράσα και ο Κύριος μας μιλά κατευθείαν. Και τι μας λέει ο Κύριος, να είμαστε καλά παιδιά γιατί αλλιώς θα μας τιμωρήσει. Ο Κύριος μας απειλεί για αιώνες και δεν είδα καμιά διαφορά. Όχι γιατί είμαστε κακοί αλλά γιατί είμαστε χαζοί. Πράγματι, ο άνθρωπος έχει μια σκοτεινή πλευρά και αυτή είναι η βλακεία του. Στον ίδιο βαθμό που τα τελετουργικά ανάγκαζαν τον μέσο άνθρωπο να κατασκευάζει τεράστιες εκκλησίες που ήταν μνημεία έπαρσης, στον ίδιο βαθμό τον ανάγκαζαν να κατασκευάζει οικοδομήματα νοσηρότητας και καταπίεσης. Το καθήκον κάθε Ναγουάλ ήταν να οδηγήσει την εγρήγορση έτσι που να μπορέσει να πετάξει προς το αφηρημένο, ελεύθερη από προνόμια και υποθήκες. Και με αυτό εννοώ ότι οι τελετουργίες μπορούν να παγιδέψουν την προσοχή μας και η τιμή που απαιτούν είναι πολύ υψηλή. Η τιμή είναι η νοσηρότητα κι αυτή μπορεί να έχει τα βαρύτερα προνόμια κι υποθήκες στην εγρήγορσή μας. Η Ανθρώπινη συνείδηση είναι σαν ένα τεράστιο στοιχειωμένο σπίτι. Η συνείδηση της καθημερινής ζωής είναι σαν να μένεις κλεισμένος σε ένα μόνο δωμάτιο για όλη σου την ζωή. Μπαίνουμε σε αυτό το δωμάτιο από ένα μαγικό άνοιγμα, την γέννηση. Και βγαίνουμε από ένα άλλο μαγικό πέρασμα, τον θάνατο. Οι μάντεις όμως μπορούσαν να βγουν από αυτό το δωμάτιο ενώ ζούσαν ακόμη. Ένα εκπληκτικό κατόρθωμα, και ακόμη πιο φοβερό όταν διάλεγαν την ελευθερία, δραπετεύοντας από εκεί. Διάλεγαν δηλ. να αφήσουν αυτό το τεράστιο στοιχειωμένο σπίτι εντελώς, αντί να μείνουν και να χαθούν στα άλλα του διαμερίσματα. Η νοσηρότητα είναι η αντίθεση της ροής της ενέργειας συν είδησης που χρειαζόταν για να φθάσουν στην ελευθερία. Αυτή η νοσηρότητα έκανε τους μάντεις να χάνουν το δρόμο τους και να παγιδεύονται στο λαβύρινθο του αγνώστου.»
Ο Δον Χουάν ήταν εξαιρετικός συζητητής , δεν είχα τίποτε άλλο να πω, είχε αντιστρέψει όλα μου τα επιχειρήματα.
Ρώτησα τον Δον Χουάν αν έβλεπε κάποια νοσηρότητα στους Τούλιο και μου είπε ότι αυτοί ήταν εκτελεστές που οδηγούσε το ίδιο το πνεύμα και ο λόγος που ο Ελίας τους εκπαίδευσε ήταν η Ελευθερία. Ήθελε να τους απελευθερώσει από την σύμβαση και τους δίδαξε να είναι καλλιτέχνες. Η παραφύλαξη είναι μια τέχνη και για ένα μάντη το μόνο σημαντικό πράγμα στην τέχνη, αφού δεν είναι έμπορος, είναι ότι μπορεί να κατακτηθεί.
Η συντροφιά ενός ναγκουάλ είναι πολύ κουραστική μου είπε, παρόλο που τον διαβεβαίωσα ότι η συντροφιά του λειτουργούσε σαν ναρκωτικό για μένα και δεν μπορούσα χωρίς αυτήν.
«Πήγαινε και σκέψου τους βασικούς πυρήνες των μαντικών ιστοριών, ή καλύτερα μην τους σκεφτείς αλλά κάνε το σημείο συναρμογής σου να κινηθεί προς την θέση της σιωπηλής γνώσης. Αυτή η μετακίνησης είναι το παν , αλλά δεν σημαίνει τίποτε αν δεν είναι φρόνιμη και ελεγχόμενη. Κλείσε την πόρτα της έπαρσης, γίνε άψογος και θα βρεις την ενέργεια να φτάσεις στην θέση της σιωπηλής γνώσης.»
Η Λήδα, η Κίντο, ο Μελισηγενής, ο Αφήτωρ, ο Νέαρχος, ο Λίο και ο Δημόδοκος αναζητητές της γνώσης και της αυτογνωσίας σε ένα δρόμο καρδιάς στο ξημέρωμα της καινούργιας ροδοδάκτυλης αυγούλας Ηούς προχωρούν και συνεχίζουν να βαδίζουν σφυρίζοντας ένα γνωστό ομηρικό σκοπό σε οκτάβες Μπολερό…

Τρίτη 21 Σεπτεμβρίου 2010

* Το δένδρο του Οδυσσέα

Το Ιερό δένδρο της Αθηνάς
Το δένδρο της Αθηνάς και τα κλαδιά του!
 
Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, τονίζει ένας Έλληνας… με τα φτερά αντίληψης
και το τέλος είναι πολύ σημαντικό για τα πράγματα,υπογραμμίζει ένας σαμουράϊ … με τον τρόπο του.
Οι Μύθοι επιδέχονται πάντα πολλές ερμηνείες και λειτουργούν σε διάφορα επίπεδα συμβολισμού.
Η επιλογή βαραίνει πάντα τον ερμηνευτή και οφείλει να είναι συνεπής σε αυτή , υπερβαίνων, εποπτεύων σφαιρικά την αντίληψηκαι όχι ξεπερνώντας την κόκκινη γραμμή δεοντολογίας.Το ήθος και η εντιμότητα του πολεμιστή τον υποχρεώνουν να δηλώσει από την αρχή, την επιλογή, την προτίμηση του αυτή, να την τονίσει και να την υπογράψει στην ανακοίνωση της,καθώς και το κέντρο του κύκλου που θα στερεωθεί, ώστε κανείς μην έχει αμφιβολία και να καταλήγει σε αμφινομία για την πρόθεση, το κίνητρο και το σκοπό της πράξης και την δημιουργίας του.Η ακτίνα συμπεριεκτικότητας μπορεί να διευρυνθεί αλλά,πάντα να συνδέεται με το κέντρο του κύκλου που έχει ορισθεί στην αρχή για να μη πέφτει και ξεπέφτει ο ακροβάτης από το σχοινί που περιπατεί.Οι γρίφοι και τα αινίγματα, με μέτρο, οξύνουν τον νου και την αντίληψη αρκεί να μη καταλήγουν στην Σφίγγα και πρήζουν τα πόδια του αναζητητή.Τα ποιήματα και οι στίχοι, προωθημένοι δρομείς εκφράζουν την λαχτάρα των δημιουργών τους και τους πόθους της καρδιάς, αρκεί να μη μονοπωλούν και παγιδεύουν την προσοχή σε βάρος της αναλυτικής σκέψης και της λογικής.
Τα σύμβολα και οι συμβολισμοί είναι αρχέτυπα , « οι θεοί», οι Ιδέες του συλλογικού υποσυνείδητου,
αρκεί ο πόλεμος των Ιδεών και των θεών στη σφαίρα του ιδεαλισμού να μη εξοντώνουν ανθρώπους στο ρεαλισμό του υλισμού.Οι πεποιθήσεις, θρησκευτικές και όχι μόνο, είναι αποτέλεσμα της κοινωνικής διαμόρφωσης μιας χειραγωγημένης προπαγάνδας και πλύσης εγκεφάλου του συστήματος που συντηρείται μέσα από αυτές.Οι γνώμες είναι περιφερόμενες σκέψεις, συνήθως ατάκτως άλογες ερριμένες σαν πλίνθοι και κέραμοι … πολλαπλασιαστικές.Οι απόψεις, είναι πιο τεκμηριωμένες και έχουν ψάξει και ερευνήσει πριν μιλήσουν … συνήθως διαιρετικές έως εμμονές.Οι λεπτοφυείς συλλογισμοί, αναλυτικοί και συνθετικοί, επαγωγικοί και αναγωγικοί, είναι συνδετικοί κρίκοι και έχουν κάνει όλες τις πράξεις πριν καταλήξουν εκεί, μαζί με την πρόσθεση και την αφαίρεση,σε επιμεριστικές μεταθετικές προσεταιριστικές και ιδιότητες κατ΄εκλογήν.
Είναι εστιασμένοι στόχοι και πολύπλευρο, πολυμήχανοι στοχασμοί!
Ο πολεμιστής δεν λέει ποτέ :
Δεν καταλαβαίνω κάτι.
Λέει απλά :
Δεν καταλαβαίνω κάτι ακόμη. Και έτσι … μαθαίνει.
Δεν υπάρχει τίποτα που να μην μπορεί να καταλάβει και να κατανοήσει ο πολεμιστής.
Είναι σαν τον Αλέξανδρο που δεν υπάρχει τίποτα που να μην μπορεί να κατακτήσει! Άλυτους κόμπους και ψευτοδιλήμματα, τα κόβει αστραπιαία με το σπαθί.
Οι εξηγήσεις των πολεμιστών να είναι πάντα στην ώρα τους και να αποδεικνύουν συνέπεια σκέψεων,λόγων, πράξεων, προθέσεων και κινήτρων με όρθιο και ορθό Απολλώνιο λόγο.
Η πλάγια σκέψη και ο πλάγιος λόγος να αφορά “ξαπλωτούς μνηστήρες” σε άσπρα χαρτιά με μαύρα γράμματα, “σκιές ” του Άδη συνοδευόμενους από τον ψυχοπομπό Ερμή.
Εξετάζοντας τα πράγματα… από την αρχή και από μια Αρχή!
ΕΝΔΕΛΕΧΩΣ!
Υλικό αίτιον: αυτό από το οποίο είναι φταγμένο κάτι.
Ο άνθρωπος σε πορεία αξιοπρέπειας, γνώσης και αυτογνωσίας.
Ποιητικό αίτιον:Ο ποιητής δημιουργός αυτός που έφτιαξε κάτι.
Ο συγγραφέας.
Μορφικό αίτιο:Η μορφή της δημιουργίας.
Ιστοσελίδες, σχόλια , αναρτήσεις και αφηγήσεις καταγραμμένα λεπτό προς λεπτό στο χωροχρόνο.
Τελικό αίτιο:Ο σκοπός για χάρη του οποίου έγινε κάτι.
Τα Ομηρικά Έπη, έρευνα και μελέτη σε όλα τα επίπεδα και ζωντανή συμμετοχή.
Ενέργεια σύνδεσης: ο χρόνος, ο χώρος και τα μέσα που χρησιμοποιήθηκαν στο χορό.
3 Φεβρουαρίου 2008- 7 Μαΐου 2010 χρόνια, ώρες, λεπτά… διαδίκτυο και βιβλία , ταινίες και μουσική, ενορατική φαντασία.
Η πρόθεση, το κίνητρο και η θέληση του δημιουργού:
Ο δρόμος της καρδιάς του!
Κυριακή, 03 Φεβρουαρίου 2008
Α. Ο καιρός του Τόξου
Aνέβηκε στα ψηλά δωμάτια του παλατιού, η Πηνελόπη,
ύστερα από προτροπή της Αθηνάς!
Στα χέρια της κρατούσε ένα χαλκινοφίλντισι κλειδί
και όταν άνοιξε την λαμποκοπούσα πόρτα της μυστικής κάμαρης
ακούστηκε ένας βαρύς θόρυβος.Προχώρησε ανάμεσα στους πολύτιμους θησαυρούς
και κατευθύνθηκε στο Τόξο με την φαρέτρα περίλυπη. Ήταν το δώρο του Ίφιτου, το Τόξο του Απόλλωνα,
αλλά ο Οδυσσέας δεν το πήρε μαζί τουόταν ξεκίνησε την μεγάλη εξερεύνηση του Κόσμου
Η περίφρων κόρη του Ικάριου ,το άγγιξε και, δάκρυαάρχισαν να κυλούν από τα μάτια της
Έκλαιγε για την εξορία, την μοναξιά, την αγωνιά του Ανθρώπου,
αιώνες τώρα, να βασανίζεται χωρίς τέλος, χωρίς οίκτο.
Έκλαιγε μ’αναφιλητά για τα παιδιά που δεν έχουν προλάβει
να χαρούν την ξεγνοιασιά ,την νεότητα ,την αθωότητα, που τους ταιριάζει.
Έκλαιγε για τις γυναίκες που δεν μπόρεσαν να μοιραστούν την ζωή τους
μ’ενα ταίρι που θα εκτιμούσαν, θ’αγαπούσαν και θα σεβόταν.
Ακόμη θρηνούσε για τους άντρες που έχουν χάσει την την περηφάνια τους,
την τιμή τους, τον στόχο , τον προορισμό τους που, όφειλαν να έχουν.
Έκλαιγε γοερά η Πηνελόπη, για τους ανθρώπους όλων των εποχών,
όλων των φυλών και φύλων, όλων των θρησκειών,
που γεννιούνται και πεθαίνουν μόνοι τους, εξαπατημένοι απ’όλα,
που έχουν καταδικαστεί σ’ενα τόσο άνισο και δύσκολο αγώνα.Σ’ένα αγώνα που, πάντα μα πάντα, κάτι τους ξεπερνά και στο τέλος τους νικά..Κι’όταν στέρεψαν τα δάκρυα, κατέβηκε τις μαρμαρένιες σκάλες,
ακούμπησε σ’ένα Στύλο και παρέδωσε το Τόξο στο Τηλέμαχο και στους Μνηστήρες. Στο πρόσωπο της ήταν ζωγραφισμένη η αυστηρότητα αλλά , βαθιά μέσα της ήλπιζε και ευχόταν να έχει επιστρέψει ο Οδυσσέας , να είναι πια εδώ και να διεκδικήσει τον τίτλο του.
Υπάρχει κανείς που να μπορεί να λυγίσει το Τόξο
και να περάσει το βέλος ανάμεσα από τις οπές 12 τσεκουριών?
ΟΙ ΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΛΑΪΟΝ
συλλογίζονται στο αγαπημένο τους δένδρο ….με τα 12 αόρατα όπλα τους.
Την ασπίδα του Άρη, το άροτρο της Δήμητρας, το κηρύκειο του Ερμή, τα πολύχρωμα φτερά του παγωνιού της Ήρας, το τόξο του Απόλλωνα, το αδράχτι της Εστίας, το μήλο και την ζώνη της Αφροδίτης, την αόρατη κυνός κεφαλή του Πλούτωνα και το αμόνι και σφυρί του Ήφαιστου,το δόρυ της Αθηνάς, τους κεραυνούς του Δία, την φαρέτρα και τα βέλη της Άρτεμης, την τρίαινα του Ποσειδώνα!
Σε ένα αγαπημένο τους νησί και μία αγάπη... από τον Αύγουστο!
Ένα νησί που βρίσκετε μέσα σε έναν ωκεανό τρυφερότητας που σε τυλίγει νοσταλγικά
Και που πολλές φορές αναρωτήθηκες εάν υπάρχει, και σε ποια μελλοντική ζωή μπορεί να υπάρξει.
Η Ιθάκη πανταχού παρούσα!
ΙΘΑΚΗ!
Ένας έρωτας αγιάτρευτος, σημείο αναφοράς, στόχος και προορισμός!
ΙΘΑΚΗ!
Ένα Νησί, μία Πατρίδα, ένα Παλάτι, ένας Νους διαυγής, μία Ψυχή ολόρθη ανέγγιχτη, μία Καρδιά μεγάλη καινούργια πάντα νέα….μαζί με την ματιά της.
Ένα ΔΕΝΔΡΟ με γερές ρίζες αμετακίνητο αειθαλές!
Ένα Δένδρο Σοφίας, Γνώσης, Αυτογνωσίας και Αγάπης!
Γύρω από αυτό το Δένδρο ο Οδυσσέας έφτιαξε τον κόσμο του, ότι αγαπούσε πολύ και ένα κρεβάτι ενός Αθάνατου Ζευγαριού που συναντιέται κάθε φορά όταν το Ένα γίνεται Δύοκαι δημιουργεί το Τρία και …χιλιάδες άλλα νέα πράγματα και ιδέες.Για αυτό τον Έρωτα, για χάρη του, ο Οδυσσέας δεν μπορεί να μείνει πουθενά και παρ όλες τις δελεαστικές προτάσεις και προσφορές… θα πει τα μεγάλα ΟΧΙ.
Για να βρεθεί κοντά του και να υποβληθεί στην τελευταία δοκιμασία από την βασίλισσα της καρδιάς του:
Αν γνωρίζει την ύπαρξη αυτού του δένδρου και τι σημαίνει;
ψ Οδύσσειας
Ποιος το κλινάρι μετασάλεψε; Καλός τεχνίτης να ‘ταν,
185 και πάλε θα του ‘ρχόταν δύσκολο! Μόνο θεός μπορούσε,
αν ήθελε, να ‘ρθεί κι ανέκοπα να το μετασαλέψει. Μα απ᾿ τους θνητούς που ζουν δε γίνεται τη θέση να του αλλάξει κανείς, κι ας είναι απά στα νιάτα του᾿ το τορνευτό κλινάρι τρανό σημάδι κρύβει᾿ τα ‘φτιαξαν τα χέρια τα δικά μου. 190 Φύτρωνε δέντρο, ελιά στενόφυλλη, μες στον αυλόγυρο μας,
ξεπεταμένο κι ολοφούντωτο, χοντρό σα μια κολόνα.
Και πήρα κι έχτισα τρογύρα του την κάμαρα με πέτρες
πυκνές ως πάνω, και τη σκέπασα καλά καλά με στέγη’
κι αφού της πέρασα πορτόφυλλα καλαρμοσμένα, στεριά,
195 έκοψα απάνω της στενόφυλλης ελιάς κλαδιά και φούντα, και τον κορμό απ᾿ τη ρίζα κλάδεψα, προσεχτικά, πιδέξια με το σκεπάρνι πελεκώντας τον, με στάφνη ισιώνοντας τον, κλινόποδο να γένει, κι άνοιξα με το τρυπάνι τρύπες. Κει πάνω το κλινάρι εστήριξα, καλά πλανίζοντας το, 200 και με το μάλαμα το πλούμισα, το φίλντισι, το ασήμι! τέλος λουριά από βόδι ετάνυσα, που απ᾿ την πορφύρα άστραφταν. Το μυστικό σου το φανέρωσα σημάδι, μα δεν ξέρω αν το κλινάρι ακόμα στέκεται, γυναίκα, για κανένας το λιόδεντρο απ᾿ τη ρίζα του ‘κοψε και του άλλαξε τη θέση.» 205 Αυτά είπε, κι εκείνης τα γόνατα λύθηκαν κι η καρδιά της, τ᾿ αλάθευτα σημάδια ως γνώρισε στα λόγια του Οδυσσέα’
 
Ιθάκη, το νησί ενός καθαρού νου, μιας ζωντανής καρδιάς και μιας ανέγγιχτης ψυχής!
 
Το νησί των ελευθέρων ανθρώπων, δίκαιων, ισότιμων, ερωτευμένων
, αγαπημένων και αξιοπρεπών!
 

Δευτέρα 10 Μαΐου 2010

Χ. Ραψωδία Οδύσσειας





ΡΑΨΩΔΙΑ χ: κυνηγώντας ένα Άγνωστο Χ
.... σε Γνωστή εξίσωση του Φ

Τότε ο Οδυσσέας ο πολυμήχανος γυμνώθη απ΄τα κουρέλια
και στο κατώφλι απάνω πήδηξε, κρατώντας το δοξάρι
και το γεμάτο σαιτολόγο του, και τις γοργές σαγίτες:
αυτού, μπροστά στα πόδια του, άδειασε και στους μνηστήρες είπε.
Πια τέλος πήρε αυτό το αλύπητο δοκίμι μας, και τώρα διαλέγω άλλο σημάδι,
 που άνθρωπος κανείς δε βρήκε ακόμη,
να ιδώ αν πετύχω κι αν ο Απόλλωνας μου δώσει αυτή τη δόξα.

Αὐτὰρ ὁ γυμνώθη ῥακέων πολύμητις Ὀδυσσεύς,
ἆλτο δ' ἐπὶ μέγαν οὐδὸν ἔχων βιὸν ἠδὲ φαρέτρην
ἰῶν ἐμπλείην, ταχέας δ' ἐκχεύατ' ὀϊστοὺς
αὐτοῦ πρόσθε ποδῶν, μετὰ δὲ μνηστῆρσιν ἔειπεν·

"οὗτος μὲν δὴ ἄεθλος ἀάατος ἐκτετέλεσται·
νῦν αὖτε σκοπὸν ἄλλον, ὃν οὔ πώ τις βάλεν ἀνήρ,
εἴσομαι, αἴ κε τύχωμι, πόρῃ δέ μοι εὖχος Ἀπόλλων."


Λειώδης
Ο λείος γυαλιστερός Λειώδης είναι ένας μάντης. Ένας γλοιώδης μάντης των μνηστήρων που προφητεύει ότι ο Οδυσσέας έχει χαθεί και οι τραπεζοφάγοι οργιάζουν ανενόχλητα.
Καφετζούδες, χαρτορίχτρες, ρούνοι, αστρόπληκτοι, λείες γυάλινες σφαίρες, και εντόσθια ζώων επιδίδονται στην μαντεία και στην κερδοσκοπία. Από τον αναίσχυντο τσαρλατανισμό στην … βαθειά άγνοια. Γιατί συντρώγει με τους μνηστήρες παρά τους πόδας του Αντίνοου και του Ευρύμαχου;
Η αδυναμία του ανθρώπου να εξηγήσει κάποια φαινόμενα, η αβεβαιότητα και η ομίχλη ενός δρόμου, η έλλειψη αυτογνωσίας, ο φόβος του θανάτου τον οδηγούν σε ιστούς αραχνών και μελλοντολόγων.
Ο θεοκρατικός Αντίνοος αφορίζει την αστρολογία και την μαντεία, αλλά ο ίδιος την χρησιμοποιεί για να αποδείξει την παρουσία του. Μάγοι αστρολόγοι προσκυνούν το βρέφος οδηγούμενοι από ένα αστέρι και πολλοί μάντεις προφητεύουν τις βασιλείες που επιθυμεί. Κρατά για λογαριασμό του αυτή την γνώση για να διαφεντεύει το ποιμνίο.
Από την άλλη ο Ευρύμαχος, πιο “ορθολογιστής” ανοίγει μάχες παραθύρων με ειδικούς άσχετους να αποδείξουν κάτι που αγνοούν και τους διαφεύγει κάτω από την μύτη τους. Χρειάζεται να έχεις μελετήσει καλά κάτι για να μπορείς να το απορρίψεις παντελώς ή να το δεχθείς ως ένα βαθμό.
Όσο επηρεάζουν οι άνθρωποι ένα πλανήτη με τις σκέψεις τους και τις πράξεις τους άλλο τόσο επηρεάζει και ο πλανήτης αυτούς γιατί η σχέση είναι ταυτόχρονη, συγχρονιστική και ισχύει ο τρίτος νόμος του Νεύτωνα για την αλληλεπίδραση στο σύμπαν και ο λόγος του Ερμή του τρισμέγιστου. “Όπως τα πάνω έτσι και τα κάτω”.
Δεν υπάρχει πραγματική μοναξιά και απομόνωση αλλά ροϊκός συσχετισμός σε ένα “τα πάντα ρει”.
Η αστρολογία μόνο σαν μέθοδος αυτογνωσίας, χάρτης και οδηγός μπορεί να χρησιμοποιηθεί ασφαλώς και οι γιατροί κι οι θεραπευτές καλό είναι να την γνωρίζουν αποφεύγοντας την μοίρα του Κενταύρου Χείρωνα.
Ο Οδυσσέας έχει την δική του τρέλα, παρ όλο που μερικοί έχουν πουλήσει πανάκριβα την δική τους και έχουν θησαυρίσει επί της γης, δεν την αγοράζει. Έχει και την δική του ερμηνευτική λογική σαν απόγονος του Ερμή και είναι αυτόφωτος σαν εγγονός του Αυτόλυκου.Κρύβει στο άνδρο των Ναίδων τα δώρα των Φαιάκων μαντικό τρίποδα και λέβητα.Έχει και ένα σπαθί να κόβει και να λύνει διφορούμενους κόμπους και σκουριασμένους δεσμούς. Έχει γνωρίσει πολλούς μάντεις και μάντισσες.Από απατεώνες έως χαρισματικούς ανθρώπους,Κάλχες, Τειρεσίες, Κασσάνδρες, Θεοκλύμενους και τα μαντικά τους ραβδιά.
Τον Λαβύρινθο τον εποπτεύει από ψηλά γιατί έχει της Αντίληψης τα φτερά.Έχει συναντήσει κόκκινα σκουφάκια αρκετά στην νεότητα του και έχει μάθει από αυτά. Δεν είναι πεινασμένος για τίποτα. Είναι χορτάτος.Έχει γνωρίσει μεγάλες αγάπες , μερικές πήγαν στον παράδεισο και έχει ζήσει σημαντικούς έρωτες. Στην ωριμότητα του ενδιαφέρεται μόνο για ένα ευθύ νησί και κάποιους ανθρώπους που ζουν εκεί. Μία συνάντηση τον ενδιαφέρει στα ψηλά δωμάτια του παλατιού και ένα παραμύθι.Αυτό της ωραίας κοιμωμένης…που ξυπνά.
Αγέλαος
Γιος του Δαμάστορα, ένας από τους μνηστήρες της Πηνελόπης, που τον σκότωσε ο Οδυσσέας με το ακόντιό του। Οδύσσεια(υ 321, χ 131, χ 247).Από τον γιο του Οίνοπα, ενός μέθυσου από το κρασί μυστικών δείπνων, στον γιο του Δαμάστορα που δαμάζει όχι τα κύματα, αλλά τα πλήθη,
στον αγέλαστο σκυθρωπό οδηγό μιας αγέλης μάζας λαού, τον Αγέλαο.Με τις πλάτες και την υποστήριξη των δύο αρχηγικών μνηστήρων, ο Αγέλαος από ένα άκρατο ιδεαλισμό ποδηγετεί τον λαό φθάνοντας μέχρι ένα στυγνό υλισμό.Δικτάτωρ, λαϊκιστής, τυχοδιώκτης, πνευματιστής, υλιστής, θεοκρατικός, προλεταριακός, οδηγεί τις αμορφοποιήτες μάζες σε μια άσκοπη αιματοχυσία.Εμμένων στις θέσεις του στην εξουσία, δεν διστάζει να σκοτώσει τον Ταύρο και να θυσιάσει το παιδί του για χάρη του σκοπού και όλα τα παιδιά του κόσμου να γνωρίζουν την φρίκη του πολέμου και της επανάστασης μιας σοσιαλιστικής βαρβαρότητας. Ο Ευρύμαχος-Ευρύνομος τον προωθεί με τα εκάστοτε μαζικά μέσα αποβλάκωσης της εποχής και τα παράθυρα, τις μάχες, τις πόρτες και τους νόμους που ανοίγει.
Ο Κωνσταντίνος Ρωμαίος αυτοκράτωρ, δολοφόνος του γιου και της γυναίκας του
Με το σύμβολο «εν τούτω νίκα», μιας αίρεσης που εξυπηρετούσε την χειραγώγηση και τον έλεγχο της μάζας προωθεί στην εξουσία την νέα θρησκεία που τον βολεύει.
Ζήτω ο θεός! Ζήτω ο παράδεισος.Κάτω ο άνθρωπος.
Ο Αντίνοος του ανταποδίδει την χάρη και τον ανακηρύσσει άγιο। Ο σταυρός μοσχοπουλιέται σε ατελείωτους τόνους και απορροφάται από την υπνωτισμένη μάζα σε κατάσταση παραφροσύνης.
Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών 1964- 1974. Σαν χθες και σήμερα. Το αποκορύφωμα της παράνοιας της σχιζοφρένειας του Ελληνοχιστιανικού παντρολογήματος με την είσοδο του ‘Ηλιου στο Ταύρο ενός ταύρου ταυροφονιά εθνοσωτήρα.
Ιωσήφ Στάλιν, ο κόκκινος επαναστάτης και η δικτατορία του προλεταριάτου.
Τα παιδιά του τσάρου δολοφονούνται …γιατί ήταν παιδιά του.
«Στο δάσος των θεών» του ΑΛΓΚΙΜΑΝΤΑΣ ΠΟΥΙΠΑ δεν υπήρχαν ιδέες μόνο άνθρωποι που συντρίφτηκαν κάτω από αυτές. Γα τους κομμουνιστές η πλοκή είναι unpolitical. Οι παραστάσεις ακυρώνονται και απαγορεύονται οι δημοσιεύσεις. Ο ίδιος γίνεται “ανεπιθύμητο” πρόσωπο. Ως ανεπιθύμητος, επιστρέφει στο στρατόπεδο στη φαντασία του, όπου οι νεκροί τον αποδέχονται. Βασισμένο σε μια αληθινή ιστορία! Από το μυθιστόρημα του BALIS SRUOGA “TO ΔΑΣΟΣ ΤΩΝ ΘΕΩΝ”
Ζήτω το προλεταριάτο! Κάτω ο θεός. Καλώς ήλθατε στην κόλαση θεών και ανθρώπων.
Αδόλφος Χίτλερ! Ζήτω η ανώτερη φυλή και “ο θεός μαζί μας” στην επιγραφή που χαράσσεται στην ζωστήρα των στρατευμάτων του.Got mit uns. Φράση από το δευτερονόμιο, κ΄, 4, στην ομιλία που απευθύνει ο Γιαχβέ στου Ισραηλίτες.Με απόφαση του τα παιδιά δημόσιου γερμανικού σχολείου υποχρεούνται κάθε πρωί να απαγγέλλουν την προσευχή για τον Ιησού μέσα στο εθνικοσοσιαλιστικό ράϊχ με τον αγκυλωτό σταυρό.Ο καθολικός Αντίνοος τον ευλογεί. Στο Ίντεξ τον κατάλογο των απαγορευμένων βιβλίων, συμπεριλήφθηκε ο Πιέρ Λαρούς για το λεξικό, ο Ανρί Μπερκσόν, η Σιμόν ντε Μποβουάρ και ο Ζαν Πωλ Σαρτρ, αλλά ουδέποτε ο Φύρερ. Ήταν καλός χριστιανός για το βατικανό.
Ο καταθλιπτικός θεός του εμπορίου της σωτηρίας που αιματοκύλησε τον κόσμο αγαπούσε τους Έλληνες… λένε οι πιστοί του.Ο βλοσυρός καγκελάριος λάτρευε το Ελληνικό πνεύμα και τονίζει στην ομιλία του πριν την έναρξη του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου πως “προερχόμαστε από τους Έλληνες “….ομιλών στα στρατεύματα του.
Που αρχίζει και που σταματά η ελευθερία κάποιου πριν γίνει ανομία και υποδούλωση κάποιου άλλου;
Πως μπορεί στο όνομα της αγάπης και της σωτηρίας του να σκοτώνεις ένα συνάνθρωπο σου και να του επιβάλλεις θεούς σωτήρες και ιδεολογίες;
Πως μπορεί ένας άνθρωπος να δουλοσύρεται να ποδοσύρεται και εξοντώνεται νοητικά πνευματικά υλικά σε βάναυσες κοσμοθεωρίες θεών φωστήρων και Αγελαίων μνηστήρων υπερ πνευματοποιημένων και υπερ υλιστικών ανισορροπιών;
Πως μπορεί ένας άνθρωπος να μπαίνει στο κρεβάτι του Προκρούστη και να ακρωτηριάζεται ανάμεσα στο ακραίο ανεδαφικό ιδεαλισμό και ένα χυδαίο υλισμό;
Πως μπορεί να δένεται σε δύο δένδρα από τον Σίνη τον Πυτιοκάμπη και να κόβεται στην μέση φανατισμένος θρησκόληπτος και φανατικός άθεος;
Γιατί δεν αφήνουμε τον Θεό στην ησυχία του και να ασχοληθούμε με τον άνθρωπο;
Ποιος θεός χρειάζεται την αγάπη μας, τα παράλια μας, τα πεσκέσια μας και τα προσκυνήματα μας;
Ποιος άνθρωπος και ποιος θεός αυτοδικαιώνεται σε ένα κοπάδι γονατισμένης μάζας ανθρώπων μπροστά του;
Γιατί δεν κρατάμε την σωστή απόσταση ασφαλείας και δεν προσπαθούμε να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και να τον αγαπήσουμε σωστά και μαζί με αυτό τον κόσμο και όλα τα όντα του;
Γιατί μιλάμε συνέχεια για την αγάπη του θεού και καταλήγουμε στην βαρβαρότητα του ανθρώπου;
Μη μου λες πως μ αγαπάς, μονολογεί ο Μπρεχτ τρυφερά,την τελευταία φορά που μου το είπε κάποιος αυτό,…πόνεσα παρά πολύ.
Θα προτιμούσα να με καταλάβεις και να με κατανοήσεις και να με αγγίξεις απαλά περπατώντας πάνω μου και στα χαλιά που έχω στρώσει για χάρη σου σε ένα παλάτι του νου ενός νησιού, λέει ο Οδυσσέας….ονειροπόλος της γνώσης της αγάπης και ενός έρωτα συμπεριεκτικά.
Ο Αντίνοος βρίσκεται πάντα πίσω από κάθε θεοκρατική και θεοσοφιστική κοσμοθεωρία γιατί παγιδεύει τον νου του ανθρώπου σε ένα σημείο και δεν μπορεί να αντιληφθεί τίποτα άλλο πέρα από αυτό. Βρίσκεται όμως και σε κάθε εμμονή και έμμονη ιδέα του νου, σε κάθε εξάρτηση και προσκόλληση γιατί κολλάει την βελόνα του σημείου συναρμογής.
Όταν τρεμοπαίζει δημιουργεί ψυχικές διαταραχές και όταν εμμένει και ξεμένει είναι μικρής εμβέλειας και συμπεριεκτικότητας.Οι πολύ λογικοί άνθρωποι είναι αφόρητα βαρετοί και προβλέψιμοι και οι πολύ τρελοί αβάσταχτα κουραστικοί.Η ζωή θέλει και λογική και τρέλα και αυτό είναι η ελεγχόμενη λογική τρέλα του πολεμιστή που δρα δυναμικά και παρορμητικά,κινείται μεταβλητά και ροϊκά και εστιάζεται πάντα στον στόχο αποφασιστικά και σταθερά.
Ευρύμαχος- Ευρύνομος ,
μεγάλος μνηστήρας της μάχης με μεγάλη νομή και φαρδείς νόμους και νομούς, πολλά παραθυράκια για να ξεφεύγει, ανούσιες μάχες εντυπώσεων και επιδείξεων μπαλκόνια και ζητωκραυγές. Βασιλείς ελέω θεού, ηγεμόνες στην υπηρεσία του, αριβίστες κερδοσκόποι ανερχόμενοι σε θέσεις εξουσίας με αδιάφανο πόθεν έσχες της νομής και της περιουσίας τους, με γραφεία με σφιχτοδεμένες γραβάτες, με σοβαροφανές πομπώδες ύφος, με ξύλινη γλώσσα, με την δημαγωγία των μπαλκονιών, πονηροί πολιτικάντηδες, αρπαχτικά, πρώτο τραπέζι πίστα στο μεγάλο φαγοπότι. Είναι στη Ιθάκη αλλά αγνοεί και το ταξίδι γιατί ήταν πάντα στο ίδιο τραπέζι μοιράζοντας την πίτα με τον Αντίνοο και παίρνοντας τον δρόμο για το ΔΝΤ.
Αμφίνομος με την τριγύρω νομή και έκταση των αμφιλεγόμενων νόμων του. Χωρίς θέση, χωρίς πρόταση, χωρίς κρίση και διάκριση περιφερόμενος σχολιαστής και συλλέκτης αναμνηστικών. Αμφιλεγόμενος. Τριγύρω πάντα από ένα θέμα. Όλοι έχουν δίκιο, όλοι έχουν άδικο.
Όταν φθάνει στη Ιθάκη ο Οδυσσέας κατευθύνεται στο καλύβι του Εύμαιου. Δεν πηγαίνει αμέσως στο παλάτι γιατί θέλει να ανιχνεύσει την κατάσταση και να δει πως έχουν τα πράγματα. Δεν προσπαθεί να μιλήσει στον λαό. Είναι μάταιο. Ο λαός της Ιθάκης είναι αδιάφορος, αποχαυνωμένος, κουρασμένος, εξαντλημένος από τις εργασιακές και οικονομικές συνθήκες που φυτοζωεί. Η παιδεία του συστήματος έχει σακατέψει το μυαλό του και δεν μπορεί να σκεφτεί. Δεν μπορεί να καταλάβει ποιος είναι ο ρόλος των μνηστήρων που έχουν στρογκυλοκαθίσσει στο τραπέζι και τρώνε και πίνουν σε βάρος του. Τους γνωρίζει αλλά νιώθει ανήμπορος να κάνει οτιδήποτε γιατί έχει προδοθεί πολλές φορές από τους ίδιους. Στην συνέλευση που καλεί ο Τηλέμαχος παραμένει αμέτοχος και με παρέμβαση των Μνηστήρων παίρνει ένα πλοίο να μεταβεί στη Πύλο και στην Σπάρτη, με σκοπό φυσικά την εξόντωση του στο καρτέρι της Αστερίδος. Ο Οδυσσέας φορά την τετράπυχη ασπίδα, συμβουλεύει τον Αμφίνομο να αποχωρήσει και να εξετάσει τον ρόλο του αλλά αυτός παραμένει.
Ευρυδάμας, γόνος του δήμου μεγάλος, τα τζάκια, τα μαγαζιά της οικογενειοκρατείας μιας μαφίας, μεγάλα ονόματα σε συνεχή βασιλεία. Γιοι, κόρες ξαδέλφια, εγγονοί και ανεψιοί και οι γυναίκες τους, κουμπάροι συμπεθέροι.
Δημοπτόλεμος, ο πόλεμος του λαού σε ξέφρενες πορείες, σπασμένα κεφάλια σπασμένα τζάμια, σπασμένες βιτρίνες λεητατημενα καταστήματα, νεκρά παιδιά χειραγωγούμενος από τον μεγάλο μνηστήρα, το κράτος βίας και αναρχίας.
Πόλυβος, πλούσιος πολύ με πολλά βόδια, ποδοσφαιρικές ομάδες, πλοιοκτήτης και φιλανθρωπικά σωματεία, αλληλοβραβεία επωνύμων με γκαλά και φλάς της δημοσιότητας.
Κτήσιππος, ο έχων στην κατοχή του, άλογα και έλλογα μέσα που τρέχουν συνεχώς εφημερίδες κανάλια πρακτορεία.
Πείσανδρος, η κλίκα των μεγαλοδικηγόρων ρητόρων, λύνουν δένουν αγορεύουν, κόβουν και ράβουν τους νόμους στα μέτρα τους και μόνο αυτοί μπορούνε να τους γνωρίζουν τόσο πολύπλοκοι που είναι, εσκεμμένα για να μην βγάζει κανείς άκρη Ένας αθώος άνθρωπος, αν βρεθεί στο έλεος τους θα καταλήξει φτωχός και δεν θα βρει το δίκιο του. Μαζί με τα περισσότερα τσιράκια των κανελαρχών των δημοσιοκάφρων μιλούν ατελείωτα από καθέδρας και πείθουν τους άντρες και τον κόσμο ότι «ο γάιδαρος πετάειι» μαζί με παράλογη λογική τους. «Οι άνθρωποι θα σκεφτούν ότι τους πω εγώ» λέει ο πολίτης Καίην.
Έλατος , ελατός και όλκιμος, ισοπεδωμένος και ισοπεδωτικός δασόβιος καταπατητής εθνικών δρυμών παράνομος βιλοκράτης οικοπεδούχος καταστροφέας ελάτων και δημιουργός αναψυκτήριων. Μαλακή συνείδηση ελασματική και ελαστική. Να χωράει παντού.
Ευρυάδης, λαίμαργος τρώει πολύ φουσκωμένοι λογαριασμοί χρηματιστήρια εταιρείες, κοντεύει να σκάσει από το πολύ φαγητό. Συσσωρεύει αδιάκοπα θησαυρίζει ασταμάτητα, αντικείμενα, υποκείμενα, χαρτοφυλάκια, θησαυροφυλάκια.
Αμφιμέδων, βασιλεύει ολόγυρα σαν τον Αμφίνομο που βόσκει παντού συλλέγοντας πληροφορίες και μένοντας σε αυτές χωρίς πρωτότυπη σκέψη πρωτογενή γιατί του λείπει το κέντρο αναφοράς και βάρους. Αποδώ και από εκεί τριγυρίζει και δεν μπορεί να τις φιλτράρει και να τις συνδέσει. Διπλωματία και προσποιητή ευγένεια. Παπαγάλος. Να τα έχουμε καλά με όλους και να έχουμε τα κεφάλι μας ήσυχο. Ας βγάλει άλλος το φίδι από την τρύπα. Κάτι θα κερδίσουμε από αυτό και εκεί αποσκοπεί όταν δεν είναι σε θέση διακρίνει το σωστό από το λάθος, το άδικο από το άδικο. Βολεμένες συνειδήσεις, απαθείς, αδιάφορες ,η αβάσταχτη ελαφρότητα του μικροαστισμού και του τυποποιημένου καθωσπρεπισμού. Αυτάρεσκοι κύριοι, μπλαζέ ύφος, κερδοσκοπική νοοτροπία, ρηχότητα, ωραιοπαθείς κυρίες, ναρκισσιστές, χαμένοι στην μετάφραση. Ο δανεισμός στην γνώση, δεν χρειάζεται να ξαναανακαλύψει κάποιος από την αρχή, ότι η Γη κινείται, όταν το έχουν κάνει άλλοι, αλλά αξιοποιώντας αυτή την κατάκτηση να προχωρήσει ένα σκαλί παραπάνω. Πόσες κινήσεις κάνει η Γη και ποιες;
Όταν τραυματίζεται το δικό σου παιδί να φωνάζεις για δικαιοσύνη και όταν μπροστά στα μάτια σου σκοτώνανε άλλα παιδιά ποιούσες την νήσσα, γιατί νόμιζες πως δε σε αφορούσε το πρόβλημα και δεν θα σε αφορούσε ποτέ.Η αλλαγή δεν πρόκειται ποτέ να γίνει από τους πολύ φτωχούς ανθρώπους και να γίνει θα καταλήξει σε πλιάτσικο γιατί είναι πεινασμένοι. Δεν πρόκειται να προέλθει από τους πολύ πλούσιους ανθρώπους, έχουν διαφθαρεί και αισθάνονται ισχυροί στην θνητότητα τους μέχρι να έρθουν αντιμέτωποι και τότε είναι αργά.Δεν θα τη αναδείξουν πολεμοχαρείς άνθρωποι και οι ιδεολογίες τους και δεν θα την προωθήσουν παθητικοί ειρηνόφιλοι συγκαταβατικοί .Ούτε οι φανατικοί θρησκόληπτοι, ούτε οι φανατισμένοι άθεοι.Ούτε αυτοί που λατρεύουν τους Εσκιμώους παράφορα και τους προσκυνούν, ούτε αυτοί που τους μισούν και θέλουν να τους εξοντώσουν. Ούτε αυτοί που στην χώρα τους ντύνονται και συμπεριφέρονται σαν Εσκιμώοι και στην χώρα των Εσκιμώων ξεχνούν την καταγωγή τους.
Δεν θα την δημιουργήσουν οι πολύ ομιλητικοί τύποι ούτε και οι σιωπηλοί συνεχώς.
Ούτε οι τεχνοκράτες επιστήμονες και φιλόσοφοι κλεισμένοι σε ένα δωμάτιο του λαβύρινθου να αισθάνονται θεοί μέχρι να συναντήσουν τον Μινώταυρο. Ούτε αυτοί που περιδιαβαίνουν άσκοπα στους διαδρόμους του.Ούτε αυτοί που εμμένουν σε θέσεις δογματικά, ούτε αυτοί που δεν διατύπωσαν ποτέ μια θέση και πρόταση.Ούτε αυτοί που έχουν αντίλογο για τον αντίλογο, και διαφωνία για την διαφωνία σε μια ατέλειωτη γκρίνια αυτοεπιβεβαίωσης της ύπαρξης τους, ούτε αυτοί που συμφωνούν μόνο όταν νομίζουν ότι έχουν προσωπικό συμφέρον αποβλέποντας ότι θα κερδίσουν κάτι.Ούτε αυτοί που παίρνουν πολύ στα σοβαρά ένα μικρό εγώ, ούτε αυτοί που δεν αναλαμβάνουν την ευθύνη της ύπαρξης του.
Η αλλαγή, δομική μετασχηματιστική και ουσιαστική ίσως εκπορευτεί από μια ισορροπία και αρμονία δυνάμεων, κινητική και όχι στατική, ροϊκή, ανάμεσα σε ένα ΕΓΩ και ένα ΕΜΕΙΣ συνείδησης άλματος κβαντικής.
Τι κάναμε; Δικαιολογείται ο Ευρύμαχος.
Λίγα γουρουνάκια φάγαμε και σε ένα πλιάτσικο καταλήξαμε. Να σε αποζημιώσουμε με το παραπάνω. Πόσα θες;Με το εν λόγω μεγάλο μνηστήρα θα μιλήσουμε διεξοδικά στοχεύοντας στο συκώτι του και εστιαζόμενοι στο τι σημαίνει ήθος στην πολιτική σε μια απαρτίζουσα κοινωνία ανθρώπων και τις δυσχέρειες της πραγμάτωσης της πολιτικής πράξης.Ο Τηλέμαχος θα ασχοληθεί με τον Αμφίνομο και να δούμε τον Αγέλαο και τον Λειώδη πως συντρώγουν μαζί τους.
Νικητές και νικημένοι είναι εξίσου κοντά στην ψυχή μας όλοι τους είναι εικόνες της αναγκαιότητας που τους κλαίμε με τρυφερότητα και τους βλέπουμε με το μάτι του βοσκού.
Η Οδύσσεια δεν έχει αυτή την αμεροληψία και κάνει διάκριση μεταξύ καλών και κακών φίλων και εχθρών.
Το κλάμα που ανέβρυζε στην Ιλιάδα για τις λεύκες τις ελιές ή τις παπαρούνες θύματα της φύσης δεν αναβρύζει πια και ούτε ένα δάκρυ δεν σταλάζει πάνω στους μνηστήρες και στους συντρόφους του Οδυσσέα.
Ούτε για μια στιγμή δεν πρέπει να λησμονήσουμε ότι η Οδύσσεια γράφτηκες εν ονόματι αλλά, και από την πλευρά του πεπρωμένου, για τα θύματα του πεπρωμένου δεν υπάρχει παρά μια περαστική στιγμή και σωριάζεται κατευθείαν όταν ο Οδυσσέας κλαίει για την μοίρα της Τρωαδίτισσας δούλας και για την δική του μοίρα στο παλάτι του Αλκίνοου.Το βλέμμα του βοσκού χάνεται από την σκηνή.
Εκείνο το μακρινό μάτι, το ξένο σε κάθε μοίρα, σε κάθε νίκη ή ήττα το οποίο κοιτάζει τη σελήνη και τις καταιγίδες δεν διεισδύει ποτέ μέσα στα τόσα βλέμματα στην Οδύσσεια.
Έτσι καμιά φορά το ποίημα του Οδυσσέα μας μοιάζει ανυπόφορα απάνθρωπο όπως κάθε κείμενο που το έχει υπαγορεύσει το πεπρωμένο.

ΟΙ ΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΛΑΪΟΝ είναι εδώ,
μαζί με τους Οδυσσείς, τους Τηλέμαχους, τις Ευρύκλειες, τους Φιλοίτιους , τους Εύμαιους και τις Πηνελόπες της Ελλάδος και υπερασπίζουν ότι αγαπούν με πάθος, τρέλα, δημιουργική φαντασία και λογική!

2341 χρόνια μετά την μάχη των Γαυγαμήλων υπογράφοντας την ληξιαρχική πράξη θανάτου για την Μηδική αυτοκρατορία με το σπαθί του Αλέξαδρου στρατηγού νικητή και μιας Ελευθερίας που σαν αστραπή μετρά την Γη!


Τρίτη 4 Μαΐου 2010

Χ. Βέλος για τον Αμφίνομο



Ειρήνη εάν είναι δυνατόν, δικαιοσύνη με κάθε τρόπο!!!
 
Ο ΜΝΗΣΤΗΡΑΣ ΑΜΦΙΝΟΜΟΣ
Ο Αντίνοος, ο αντινούς επιθυμεί να εξοντώσει τον Τηλέμαχο, χωρίς ηθικούς ενδοιασμούς. Όμως ακούγεται και η φωνή της αμφιβολίας και της αμφινομίας που αντιπροσωπεύεται από τον Αμφίνομο, που υπακούει σε δύο νόμους και διπλό σύστημα αξιών. Δύο μέτρα και δύο σταθμά. Είναι απόγονος του Νίσου και εγγονός του Άρητου. Νίσος είναι αυτός που πηγαινοέρχεται. Το ρήμα νίσομαι σημαίνει αυτό ακριβώς πηγαίνω μπρός πίσω και αμφιταλαντεύομαι.
Ο Αντίνοος και ο Αμφίνομος αποτελούν ένα πάζλ εσωτερικών συγκρούσεων του ψυχισμού. Στην ανηθικότητα και το αδίστακτο του Αντίνοου αντιτάσσεται ο Αμφίνομος ,όχι όμως από καλοσύνη αλλά γιατί ξέρει ότι αυτό θα έχει συνέπειες.
Έτσι θέλει να τα έχει με όλους καλά, θεούς και ανθρώπους, αποσκοπώντας βέβαια και σε κάποια οφέλη, από αυτήν την αποχή της θέσης και της απόφασης.
Ενώ φαίνεται ότι δεν διακατέχεται από τις κακοήθειες των άλλων μνηστήρων και ότι έχει ένα σύστημα αξιών, ωστόσο είναι μόνο και μόνο από φόβο। Παλινδρομεί ανάμεσα στην σκοτεινή του και την φωτεινή πλευρά. Δεν παίρνει ποτέ ξεκάθαρα μία θέση, και συνεχώς διχάζεται ανάμεσα σε διλήμματα που παγιδεύουν την ψυχή και είναι αυτό που την καθηλώνει, παραμένοντας πάντα αναποφάσιστος,ανάμεσα σε δύο κόσμους ταυτόχρονα.
Είναι διαφορετικά να είσαι καλός από πραγματική αγάπη και ενδιαφέρον για το δίκαιο και αλλιώς από φόβο. Ο Καζαντζάκης έλεγε ΄΄ Οι μισοκαλοσύνες είναι οι χειρότερες.΄΄
Η καλοσύνη λοιπόν του Αμφίνομου δεν είναι πραγματική, αλλά πλαστή και υποκινούμενη από τον φόβο της τιμωρίας και της αμφιταλάντευσης του.Δεν έχει καθόλου τρυφερά και ευσπλαχνικά αισθήματα για τον Τηλέμαχο αλλά φοβάται μην ξεσηκώσει την οργή των θεών και των ανθρώπων. Η ηθική μας συμπεριφορά πρέπει να είναι συνειδητή και όχι αναγκαστική, από φόβο ή περιμένοντας μία ανταμοιβή.
Τότε μόνο είναι αξιόπιστη.
Αυτό θυμίζει και το μύθο του Γύγη ,όπως τον περιγράφει ο Γλαύκωνας στον Β΄τόμο της Πολιτείας του Πλάτωνα. Εν συντομία,ο Γύγης ήταν ένας απλοικός και αγαθός βοσκός, που μια μέρα βρήκε ένα δακτυλίδι που τον έκανε αόρατο. Αμέσως εξελίχτηκε σε έναν αδίστακτο απατεώνα, σκότωσε τον άνδρα της Βασίλισσας και πήρε την θέση του …γιατί ήξερε ότι κανείς δεν θα μπορούσε να τον τιμωρήσει..
Συναντήσαμε τον Αμφίνομο για πρώτη φορά στην Ραψωδία Σ στ.120- 150.
Με την καρδιά βαριά κι ο Αμφίνομος, την κεφαλή σκυμμένη
πίσω γυρνάει ,ψυχανεμίζουνταν μαθές το χαλασμό του.
Τον συναντάμε και στην Ραψωδία Π στ.345-350 και 395-405,
όταν οι μνηστήρες με πρώτους τον Αντίνοο και τον Ευρύμαχο μελετούσαν τον χαμό του Τηλέμαχου.
Ο Ευρύμαχος ,ο γυιος του Πολύβου,το λόγο ξεκίνα πρώτος.
΄΄ Φίλοι,τρανή δουλειά ο Τηλέμαχος με τούτο το ταξίδι σκάρωσε απόκοτα, κι ας λέγαμε πως δε θα το τελέψει.
Ακόμη εστέκουνταν ο λόγος του, κι ο Αμφίνομος,γυρνώντας απ΄το θρονί του, βλέπει τα άρμενο μες στο βαθύ λιμάνι.
Κι ο γυιός του Ευπείδη, ο Αντίνοος, μίλησε κι ανάμεσά τους είπε:
Καιρός πια εδώ να μελετήσουμε το μαύρο χαλασμό του να μη γλιτώσει πια ο Τηλέμαχος απ΄τα δικά μας χέρια.
Έτσι μιλούσε, κι όλοι απόμειναν και δεν εβγάζαν άχνα.
Τον λόγο πήρε ο Αμφίνομος κι ανάμεσα τους είπε, μες στους μνηστήρες, που από τον ολόχλωρο, πολύσταρο Δουλίχι εδώ είχαν έρθει, αυτός αφέντευε, και πιο στην Πηνελόπη τα λόγια αρέσαν που της έλεγε, κακός μαθές δεν ήταν.
΄΄ Θάνατο ,φίλοι, στον Τηλέμαχο δε θάθελα να δώσω ,είναι φριχτό γενιάς να χύνεται βασιλικιάς το αίμα.
Κάλλιο πιο πρώτα να ρωτήσουμε και των θεών την γνώμη
κι αν οι χρησμοί το καλοδέχουνται του Δία του τρισμεγάλου ατός μου θα του δώσω θάνατο και σας μαζί θα σπρώξω. Μα αν οι θεοί δε θέλουν, θάλεγα τούτη η δουλειά να λείψει.΄΄

Η έννοια της Δικαιοσύνης, αποτελεί ένα από τα υψηλότερα ιδανικά του ανθρώπου, τα οποία συναντούμε στην αρχαία ακόμη εποχή. Την εποχή αυτή, η δικαιοσύνη θεωρείτο ότι αποδιδόταν από τις θεότητες που ήσαν υπεύθυνες γι’ αυτό το σκοπό। Πρώτη θεά της δικαιοσύνης φαίνεται να είναι η Θέμις, κόρη του τιτάνα Ουρανού και της αρχέγονης Γης, η οποία εμφανίζεται φέρουσα τις ζυγαριές της δικαιοσύνης. Κόρη του Δία και της Θέμιδας είναι η θεά Δίκη, η οποία αντίθετα από τη μητέρα της, είναι υπεύθυνη για την ανθρώπινη δικαιοσύνη.
 
Το Αρχαίο Ελληνικό πνεύμα, πρωτοπόρο, δημιουργικό και συνεχής δότης ιδεών, σκέψεων και προσανατολισμών προς ολόκληρη την ανθρωπότητα, αποτέλεσε τη πηγή της έννοιας της Δικαιοσύνης και του κράτους Δικαίου.
Οι Έλληνες φιλόσοφοι, με πρώτους τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, συνέλαβαν και διετύπωσαν κατά τρόπο μοναδικό αυτές τις έννοιες, αλλά και τις γενικές αρχές της Πολιτικής Επιστήμης.
Πίστευαν ότι η πολιτική και η νομοθετική εξουσία είναι ο καλύτερος τρόπος πραγματώσεως των ΥΨΙΣΤΩΝ ΣΚΟΠΩΝ της πολιτείας, της ΗΘΙΚΗΣ ΑΝΑΤΑΣΕΩΣ και της καταξιώσεως του «Ανθρωπίνου Όντος». Ο Πλάτων στην «Πολιτεία» του επιδιώκει να κατασκευάσει μια ΙΔΕΑΤΗ, μια ΙΔΑΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ, η οποία παρέμεινε, ανά τους αιώνες ως «ΠΛΑΤΩΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ». Διερευνά και αναλύει την ιδέα της ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ, διότι πιστεύει, ότι αυτή είναι η μέγιστη ΑΡΕΤΗ, την οποία πρέπει να αποκτήσει ο άνθρωπος και η οποία δύναται να συντελεσθεί με την παιδευτική λειτουργία της σωστής και ιδανικής πολιτείας.
Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, διαπλάθεται ο σωστός και ιδανικός τύπος πολίτη και λαμβάνει ουσιαστικό περιεχόμενο η ΙΔΕΑ της ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ και της ΑΡΕΤΗΣ
Ιδέες, διαλογισμοί και αρχές οι οποίες με την διαδρομή των αιώνων εδραιώθηκαν, ενδυναμώθηκαν και καταξιώθηκαν στην ΔΙΕΘΝΗ ΚΟΙΝΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ και αποτελούν μέχρι σήμερα τις ΗΘΙΚΕΣ ΑΞΙΕΣ και τα στηρίγματα που διέπουν τους ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥΣ, όπως ο θεσμός του Άρειου Πάγου μέχρι σήμερα.
Ο δε Αριστοτέλης έλεγε στα ΄΄ ΗθΙΚΑ ΝΙΚΟΜΑΧΕΙΑ΄΄
Η αρετή πρέπει να αποτελεί σκοπό της ηθική ζωής, και κάθε ανθρώπινη ύπαρξη πρέπει να προσανατολίζεται προς αυτόν τον σκοπό. Αυτή η δραστηριότητα χειραγωγείται και εκπορεύεται από το ανώτερο μέρος της ανθρώπινης ψυχής, τον νου και αφιερώνεται όλη του η ζωή.
Η ηθικότητα λοιπόν των πολιτών καθορίζει την έννοια του ΄΄ ΕΥΖΗΝ΄΄
Η Ελλάδα θεωρείται όχι άδικα η κοιτίδα του παγκόσμιου πολιτισμού, αλλά και η γενέτειρα της Δικαιοσύνης και της Δημοκρατίας.
Πως όπως φθάσαμε τελικά μέχρι εδώ;;;
Εδώ που μάλλον χάνεται η έννοια και η απονομή Δικαιοσύνης μέσα σε πολύπλοκους νόμους, σε αναβολές και καθυστερήσεις. Σε χρονοβόρες διαδικασίες και οικονομικά εξοντωτικές για τον πολίτη που νοιώθει ανήμπορος και απογοητευμένος από όλον αυτόν τον φαύλο κύκλο.
Η “Βουλευτική ασυλία ” και “Νόμος περί ευθύνης Υπουργών” χρησιμεύει στο να μην ελέγχονται και να διαφεύγουν της δικαιοσύνης οι επιτήδειοι;

Στην απουσία της Δικαιοσύνης οφείλεται η έκπτωση των ηθών και αξιών σε όλα τα στρώματα του πληθυσμού και έχει πάρει έκταση πανδημίας πια. Οι Νόμοι έχουν χάσει την υπόστασή τους και την λειτουργικότητα τους με λογική συνέπεια την εγκαθίδρυση του νόμου της ζούγκλας.
Τώρα μείναμε αποσβολωμένοι να κοιτάμε πάνω από τα χαλάσματα για το πώς γκρεμίσαμε και ισοπεδώσαμε τα πάντα γύρω μας
θα χρειαστούν να μπουν από την αρχή γερές βάσεις, για να χτισθεί ξανά ένα γερό οικοδόμημα.

Και ο ακρογωνιαίος λίθος αυτού του οικοδομήματος είναι η Δικαιοσύνη. Αυτή η πρωτοφανής απαξίωση κάθε έννοιας δικαίου, έχει αφήσει τη χώρα μας έρμαιο των διεθνών εξελίξεων με πρώτη την οικονομική κρίση. Διότι ένα θωρακισμένο και ευνομούμενο κράτος θα λειτουργούσε καλύτερα κα θα αμυνόταν πιο αποτελεσματικά απέναντι στις αντιξοότητες .
Η έξοδος λοιπόν από την οικονομική κρίση δεν μπορεί να έρθει αν πρώτα δεν αποκατασταθεί η Δικαιοσύνη στη χώρα. Για τον απλούστατο λόγο ότι δεν θα μπορεί να εφαρμοστεί με την υπάρχουσα κατάσταση κανένα μέτρο εξυγίανσης της οικονομίας, αλλά και κανένα αναπτυξιακό μέτρο. Υπάρχει αυτή την στιγμή ένα διαλυμένο κυριολεκτικά κοινωνικό σύστημα όπου , το κράτος υπεύθυνο για αυτήν την κατάντια και ένδεια λάμπει δια της απουσίας του. Η απαραίτητη αλλαγή όμως ενός ολόκληρου λαού προς τον δρόμο της ατομικής και κοινωνικής προόδου και ευημερίας δεν μπορεί να έρθει αυτόματα.
Η Δικαιοσύνη λοιπόν πρέπει να είναι ανεξάρτητη από την εκτελεστική εξουσία και αποτελεί αυτό θεμελιώδες στοιχείο.
Αυτό ως γνωστό δεν εφαρμόζεται , γιατί η ανώτατη ηγεσία διορίζεται από το Υπουργικό Συμβούλιο σύμφωνα με συνταγματικές διατάξεις
Πρέπει να γίνουν Θεσμικές αλλαγές για την εδραίωση της, ξεκαθάρισμα Νόμων, χωρίς τα παραπλανητικά παραθυράκια.
Η εφαρμογή του νόμου ισότιμα σε όλους τους πολίτες, αμεσότητα, κατάργηση της παραγραφής των αδικημάτων, ειδικά σε ότι αφορά, χρηματισμό πολιτικών, κατάχρηση Δημοσίου χρήματος, σύσταση παραδικαστικού κυκλώματος, και να αποδίδονται αυστηρές ποινές, χωρίς κανένα ελαφρυντικό.
«Η Δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται διότι κατεχράσθη το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας, διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα, την παρανομία ως ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ως ισότητα και την αναρχία ως ευδαιμονία», Ισοκράτης.

Λατρεύω την ελευθερία, αλλά θα ήθελα να τη βρίσκω πάντοτε θρονιασμένη ανάμεσα στη δικαιοσύνη και τον ανθρωπισμό».

…ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ!!!
Αυτή η φράση αποτελούσε το έρμα των πεποιθήσεων του Αδαμάντιου Κοραή σχετικά με τη σημασία της ελευθερίας.


Λούϊ Λεόν, οι Τηλέμαχοι, πρωτοπόροι νέοι της σκέψης και οι Οδυσσείς δίπλα τους ζητούν δικαιοσύνη αληθινή και όχι καταχρηστικές αμφινομίες,
2344 χρόνια μετά την μάχη του αμφιβαίνοντος απόκρημνου Γρανικού ποταμού .
Οι Μήδοι κοιτάζουν κατάματα τον Ήλιο και τυφλώνονται, ο νέος στρατηγός των Ελλήνων χτυπά το δεξιό κέρας και πλευρό τους. Θρυματίζει το άλογο δύσκινητο νομισματικό ιππικό τους. Προστατεύει το αριστερό του επιτιθέμενος εναντίον του κέντρου του ΔυνΝαστη Δαρείου που είχε εξασθενήσει. Σφοδρά και αστραπιαία.Η νίκη διαδίδεται μέσω φυκτωριών και η Ελλάς πανηγυρίζει κατάπληκτη και ΕΝΩΜΕΝΗ το κατόρθωμα του νεαρού ηγέτη και των παιδιών της.
Μάχη για την ανομία της αμφινομίας! Απόδοση δικαιοσύνης! Να τιμωρηθούν οι ένοχοι!