Κυριακή 21 Δεκεμβρίου 2008

Α. Μια πέτρα που κυλάει παράλογα


Α θωότητα!
Έχουμε χάσει την αθωότητα;
Alber Camus

Τα βαθιά συναισθήματα, όπως τα μεγάλα έργα, έχουν πάντα μεγαλύτερη σημασία απ' αυτή που έχουν συνειδητοποιήσει πως εκφράζουν. Η συμπάθεια ή αντιπάθεια που νοιώθει μια ψυχή για κάτι οφείλεται στις συνήθειες της σκέψης ή της δράσης κι ακολουθεί τις συνέπειες που η ίδια η ψυχή αγνοεί. Τα μεγάλα συναισθήματα κουβαλάνε μαζί τους τον υπέροχο ή άθλιο κόσμο τους. Φωτίζουν με το πάθος τους έναν υπέροχο κόσμο όπου ξαναβρίσκουν το κλίμα τους. Υπάρχει ένας κόσμος ζήλειας, φιλοδοξίας, εγωισμού ή γενναιότητας. Ένας κόσμος, δηλαδή μια μεταφυσική και πνευματική στάση. Αυτό που ισχύει για τα ήδη καθορισμένα συναισθήματα ισχύει, ακόμα πιο πολύ, για τις συγκινήσεις που βασικά είναι τόσο ακαθόριστες και συγχρόνως τόσο "καθορισμένες", τόσο μακρινές και τόσο "κοντινές" με τις συγκινήσεις που μας προσφέρουν την ομορφιά ή μας προκαλούν το συναίσθημα του παράλογου."Η προσευχή", λέει ο Αλαίν, "έρχεται στη σκέψη τη νύχτα". "Πρέπει όμως το πνεύμα να συναντήσει τη νύχτα", απαντούν οι μυστικοί και οι υπαρξιστές. Έχουν δίκιο, δεν πρέπει όμως να συναντήσει τη νύχτα που γεννιέται κάτω απ' τα κλειστά μάτια με τη θέληση του ανθρώπου - νύχτα σκοτεινή και σιωπηλή που το πνεύμα πάει να χαθεί σ' αυτή. Θα πρέπει να συναντήσει τη νύχτα της φωτεινής απελπισίας - πολική νύχτα - που το πνεύμα μένει άγρυπνο, απ' όπου ίσως δημιουργηθεί η άσπιλη λάμψη που μέσα στο φως της γνώσης δίνει μορφή στο κάθε αντικείμενο. Εδώ, η ισορροπία συναντάει τη συγκινητική κατανόηση. Δεν υπάρχει πια το πρόβλημα του άλματος της ύπαρξης. Βρίσκει τη θέση του στη μέση της αιώνιας τοιχογραφίας της γεμάτης από ανθρώπινες στάσεις. Για το συνειδητό θεατή το άλμα αυτό είναι ακόμα παράλογο. Στα πλαίσια που πιστεύει πως μπορεί να καταλύσει αυτό το παράδοξο, το ξαναστήνει ολόκληρο. Τότε, συναισθάνεται. Τότε, όλα ξαναπαίρνουν τη θέση τους κι ο παράλογος κόσμος ξαναγεννιέται μέσα σ' όλο του το μεγαλείο, σ' όλη του την πολλαπλότητα.
Οι θεοί είχαν καταδικάσει τον Σίσυφο να κυλάει αδιάκοπα ένα βράχο ως την κορυφή ενός βουνού απ' όπου η πέτρα, με το βάρος της, ξανάπεφτε. Είχαν σκεφτεί, κάπως δικαιολογημένα, πως δεν υπάρχει πιο φοβερή τιμωρία απ' τη χωρίς όφελος κι ελπίδα εργασία.
Εάν πιστέψουμε τον Όμηρο, ο Σίσυφος ήταν ο πιο ήσυχος κι ο συνετότερος των θνητών. Μια άλλη, όμως, παράδοση τον παρουσιάζει σαν ληστή. Δε βλέπω εδώ καμιά διαφορά. Οι γνώμες διαφέρουν πάνω στα αίτια που τον ανάγκασαν να γίνει ο χωρίς κέρδος εργάτης του Άδη. Κατ' αρχάς του καταλογίζουν κάποια αστοχασιά με τους θεούς. Αποκάλυψε τα μυστικά τους. Η Αίγινα, κόρη του Αισώπου, αρπάχτηκε από τον Δία. Ο πατέρας ταράχτηκε απ' την απαγωγή και απευθύνθηκε στον Σίσυφο. Αυτός, που ήξερε για την αρπαγή, υποσχέθηκε στον Ασωπό να τον βοηθήσει, με τον όρο πως θα έδινε νερό στον Ακροκόρινθο. Για τους ουράνιους κεραυνούς, θα δεχτεί την ευλογία του νερού. Τιμωρήθηκε στον Άδη. Ο Όμηρος μας διηγείται επίσης ότι ο Σίσυφος αλυσόδεσε το Θάνατο. Ο Πλούτων δεν μπόρεσε να ανεχτεί το θέαμα της έρημης και σιωπηλής αυτοκρατορίας του. Έσπευσε να στείλει το θεό του πολέμου που ελευθέρωσε το Θάνατο από τα χέρια του νικητού του.
Λένε ακόμα πως όταν ο Σίσυφος ήταν ετοιμοθάνατος θέλησε να δοκιμάσει ανόητα την αγάπη της γυναίκας του. Τη διέταξε ν' αφήσει άταφο το πτώμα του στη μέση της δημόσιας πλατείας. Ο Σίσυφος ξαναβρέθηκε στον Άδη. Κι εκεί, θυμωμένος εξ αιτίας μιας υπακοής τόσο αντίθετης στην ανθρώπινη αγάπη, πήρε την άδεια από τον Πλούτωνα να επιστρέψει στη γη για να τιμωρήσει τη γυναίκα του. Μα όταν ξανάδε την όψη αυτού του κόσμου, γεύτηκε το νερό και τον ήλιο, τις ζεστές πέτρες και τη θάλασσα, δεν ήθελε να γυρίσει στην καταχθόνια σκιά. Οι προσκλήσεις, οι θυμοί κι οι συμβουλές δεν απέδωσαν τίποτα. Για πολλά χρόνια αφέθηκε στην καμπύλη του κόλπου, στη λάμψη της θάλασσας και στα χαμόγελα της γης. Χρειαζόταν η επέμβαση των θεών. Ο Ερμής ήρθε να πιάσει τον θρασύ από το σβέρκο και, αποσπώντας τον απ' τις χαρές του, τον ξανάφερε με τη βία στον Άδη όπου ο βράχος του ήταν έτοιμος.
Έχουμε ήδη καταλάβει πως ο Σίσυφος είναι ο παράλογος ήρωας. Τα πάθη του τον συνιστούν περισσότερο απ' το μαρτύριό του. Η περιφρόνησή του για τους θεούς, το μίσος του για το θάνατο και το πάθος του για τη ζωή του στοίχισαν αυτό το ανείπωτο μαρτύριο, να δίνει όλο του το είναι χωρίς ανταμοιβή. Είναι το τίμημα που πρέπει να πληρώσει για τα γήινα πάθη. Δε μας αφηγούνται τίποτα για τον Σίσυφο στον Άδη. Οι μύθοι φτιάχνονται για να τους ζωογονεί η φαντασία. Σ' αυτόν βλέπουμε μόνο όλη την προσπάθεια ενός τεντωμένου κορμιού ν' ανασηκώσει την πελώρια πέτρα, να τη γυρίσει και να την κάνει ν' αναρριχηθεί σε μια πλαγιά που έχει ανεβοκατέβει εκατό φορές. Βλέπουμε το συσπασμένο πρόσωπο, το κολλημένο πάνω στην πέτρα μάγουλο, τον ώμο που δέχεται το λασπωμένο όγκο, το πόδι που τον στηρίζει, τη διαστολή των μυώνων, την ανθρώπινη σιγουριά δυο χεριών γεμάτων γη. Στο έπακρο αυτής της τρομερής προσπάθειας, της μετρημένης με το χωρίς ουρανό διάστημα και το χωρίς βάθος χρόνο, ο σκοπός εκπληρώνεται. Ο Σίσυφος τότε, κοιτάζει την πέτρα να κατηφορίζει σε μερικές στιγμές προς αυτόν το χαμηλό κόσμο απ' όπου θα πρέπει να την ανεβάσει πάλι στην κορυφή. Ξανακατεβαίνει στην πεδιάδα.
Όσο διαρκεί αυτή η επιστροφή, αυτή η παύση, ο Σίσυφος μ' ενδιαφέρει. Ένα πρόσωπο που βασανίζεται τόσο κοντά στις πέτρες είναι ήδη πέτρα. Βλέπω αυτό τον άνθρωπο να ξαναπηγαίνει, βαδίζοντας βαριά μα σταθερά, προς το ατέλειωτο μαρτύριο. Αυτή η ώρα που είναι σα μια αναπνοή και ξανάρχεται το ίδιο σίγουρα με τη δυστυχία του, αυτή η ώρα, είναι η ώρα της συνείδησης. Σε κάθε μια απ' τις στιγμές της, από τότε που αφήνει την κορυφή και κατευθύνεται σιγά - σιγά προς τις τρώγλες των θεών, είναι υπέροχος μέσα στη μοίρα του. Είναι πιο δυνατός από το βράχο του.
Εάν αυτός ο μύθος είναι τραγικός, είναι γιατί ο ήρωάς του έχει συνείδηση. Πράγματι, που θα βρισκόταν ο πόνος του, εάν σε κάθε βήμα τον ενθάρρυνε η ελπίδα της επιτυχίας;
Ο σύγχρονος εργάτης όλες τις μέρες της ζωής του κάνει την ίδια δουλειά κι αυτή η μοίρα δεν είναι λιγότερο παράλογη. Αλλά δεν είναι τραγικός παρά στις σπάνιες στιγμές που αποκτά συνείδηση. Ο Σίσυφος, προλετάριος των θεών, ανίσχυρος κι επαναστατημένος, ήξερε όλη την έκταση της άθλιας ύπαρξής τους: είναι εκείνη που σκέφτεται όσο διαρκή η κατάβασή του. Η σύνεση με την οποία δέχεται το μαρτύριό του συμπληρώνει την ίδια στιγμή τη νίκη του. Δεν υπάρχει μοίρα που να μη νικιέται με την περιφρόνηση.

Έτσι, αν η κατάβαση γίνεται για μερικές μέρες μέσα στον πόνο, μπορεί να γίνει επίσης μέσα στη χαρά. Αυτή η φράση δεν είναι υπερβολική. Φαντάζομαι ακόμα τον Σίσυφο να ξαναπηγαίνει προς το βράχο του και τον πόνο ν' αρχίζει. Όταν οι εικόνες της γης μένουνε τόσο δυνατά στη μνήμη, όταν η επιθυμία της ευτυχίας γίνεται τόσο έντονη, στην καρδιά του ανθρώπου γεννιέται όλη η θλίψη: είναι η νίκη του βράχου, γίνεται βράχος ο ίδιος. Η αμέτρητη λύπη είναι ανυπόφορη. Είναι οι νύχτες μας στη Γεσθημανή. Μα οι αβάσταχτες αλήθειες καταστρέφουν όταν μαθαίνονται. Έτσι, στην αρχή, ο Οιδίπους υπακούει στο πεπρωμένο που αγνοεί. Η τραγωδία του αρχίζει από τη στιγμή που μαθαίνει. Αλλά τότε, τυφλός κι απελπισμένος, γνωρίζει ότι το μόνο που τον κρατάει δεμένο μ' αυτό τον κόσμο είναι το δροσερό χέρι ενός κοριτσιού και μια μεγαλόστομη φράση αντηχεί: "Παρά τις τόσες δοκιμασίες, τα γερατειά και το μεγαλείο της ψυχής μου, μου δίνουν το δικαίωμα να κρίνω πως όλα είναι καλά". Ο Οιδίπους του Σοφοκλή, σαν τον Κιρίλωφ του Ντοστογιέφσκι, δίνει έτσι τον τύπο της παράλογης νίκης. Η αρχαία σύνεση συναντιέται με το σύγχρονο ηρωισμό.
Δεν ανακαλύπτει κανείς το παράλογο αν δεν επιχειρήσει να γράψει κάποιο εγχειρίδιο ευτυχίας. "Ε, πώς, από τόσο στενούς δρόμους…;" Όμως, ένας κόσμος υπάρχει. Η ευτυχία και το παράλογο είναι δυο παιδιά της ίδιας γης. Είναι αχώριστα. Θα ήταν σφάλμα να πει κανείς πως η ευτυχία γεννιέται αναγκαστικά από την ανακάλυψη του παράλογου. Συμβαίνει το ίδιο συχνά, το συναίσθημα του παράλογου να γεννιέται από την ευτυχία. "Κρίνω πως όλα είναι καλά", λέει ο Οιδίπους, κι αυτή η φράση είναι ιερή. Αντηχεί στο βάρβαρο και περιορισμένο από τον ανθρώπινο κόσμο. Δείχνει πως τίποτα δεν είναι, δεν ήταν εξαντλημένο. Διώχνει απ' αυτό τον κόσμο ένα θεό που μπήκε μ' απληστία και με τη γεύση των ανώφελων πόνων. Από το πεπρωμένο δημιουργεί μια ανθρώπινη υπόθεση που πρέπει οπωσδήποτε να ρυθμιστεί ανάμεσα στους ανθρώπους.Όλη η βουβή χαρά του Σίσυφου βρίσκεται εκεί. Το πεπρωμένο του του ανήκει. Ο βράχος είναι η πραγματικότητά του. Όμοια, ο παράλογος άνθρωπος όταν μελετάει το μαρτύριό του, κάνει όλα τα είδωλα να βουβαθούν. Στο ξαφνικά παραδομένο στη σιωπή του σύμπαν, υψώνονται οι χιλιάδες μικρές έκθαμβες φωνές της γης. Ασυνείδητες και μυστικές επικλήσεις, προσκλήσεις προς όλα τα πρόσωπα, αποτελούν την αναγκαία επιστροφή και το τίμημα της νίκης. Δεν υπάρχει ήλιος χωρίς σκιά και πρέπει να γνωρίσουμε τη νύχτα. Ο παράλογος άνθρωπος λέει ναι και ο αγώνας του θα είναι πια αδιάκοπος. Εάν υπάρχει ένα προσωπικό πεπρωμένο, δεν υπάρχει ούτε μια στιγμή εξαιρετικής τύχης ή το πολύ να υπάρχει μια, εκείνη που κρίνεται σα μοιραία κι αξιοκαταφρόνητη. Όσο για τις υπόλοιπες, ο άνθρωπος ξέρει πως είναι κύριος της ζωής του. Σ' αυτή την κρίσιμη στιγμή που ο άνθρωπος ξαναγυρίζει στη ζωή του, ο Σίσυφος - πηγαίνοντας πάλι προς το βράχο του - μελετάει αυτή την ασύνδετη σειρά των πράξεων που γίνεται πεπρωμένο του, φτιαγμένο από τον ίδιο, απλό κάτω απ' το βλέμμα της μνήμης και σφραγισμένο σε λίγο με το θάνατό του. Έτσι, πεισμένος για την εντελώς ανθρώπινη προέλευση όλων των ανθρώπινων, τυφλός που ποθεί να δει και ξέρει πως η νύχτα είναι ατέλειωτη, βρίσκεται πάντα σε πορεία. Ο βράχος γυρίζει ακόμα.
Αφήνω τον Σίσυφο στους πρόποδες του βουνού. Πάντα ξαναβρίσκει κανείς το φορτίο του. Ο Σίσυφος όμως, συμβολίζει την ανώτερη πίστη που αρνιέται στους θεούς κι ανυψώνει τους βράχους. Κι εκείνος κρίνει πως όλα είναι καλά. Αυτό το σύμπαν, αδέσποτο στο εξής, δεν του φαίνεται άκαρπο ούτε μάταιο. Ο κάθε κόκκος της πέτρας, η κάθε λάμψη αυτού του γεμάτου νύχτα βουνού πλάθει, μονάχα γι' αυτόν, τη μορφή ενός κόσμου. Ακόμα κι ο ίδιος ο αγώνας προς την κορυφή φτάνει για να γεμίσει μια ανθρώπινη καρδιά. Πρέπει να φανταστούμε τον Σίσυφο ευτυχισμένο.

Πρέπει να φανταστούμε τον Σίσυφο... ευτυχισμένο;

 
Ροϊκός Λεόν
21 ος Αιών

28 σχόλια:

  1. "Α.Μια πετρα που κυλαει...
    παραλογα!"
    Μπα...λογικο μου φαινεται..ολα τελικα συνηθεια ειναι...παραλογη συνηθεια!!
    ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΑΣ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Α θωοτητα!Εχουμε χασει την αθωοτητα;AΛ ΒΕΡΟς ΣΑΜΙΟς
    Την ΑΘΩ οτητα...ολοι ειναι ΑΘΩοι...και τα αρνακια στο προβατο παιδιον...ΜΟΝΟ ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΟΧΟΙ...ΞΕΧΑΣΑΜΕ ΤΟ ΧΡΕΟς ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΕΡΧΟΝΤΑΙ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Συνηθίζουμε την λογική του παραλόγου, φίλε μας
    φτιάχνουμε τα τείχη της φυλακής και κλεινόμαστε μέσα σε αυτά.

    Η αθωότητα είναι το παιδί μέσα μας
    ο Τηλέμαχος, παρθένος και καθαρός
    ειλικρινής και αυθόρμητος,
    η καινούργια ματιά στον κόσμο,
    η νεανικότητα,
    η καρδιά μας,
    αυτή που θέλουν
    οπωσδήποτε
    ... νεκρή.

    Τα πρόβατα γι αυτό τα έκλεισαν στο μαντρί,
    υπάκουα και ποδηγετημένα ,
    αρκετά
    για να τα σφάζουν
    κάθε φορά που
    τα σχέδια τους,
    ... εξυπηρετεί.

    Καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. 'Μιμιτισμος&Συνδρομο'Οχλου.,
    το'Δικαιο.
    ,αποτελεσμετα'ΠΛΥΣΕΟς'
    εγκεφαλου[Goebels'ή'Σινικη'μεθοδος,'
    'ΜΜέδων]
    Γαια'Πυρι'Μυχθητο,'πΟΛΙΤΙΚΗ
    'ΑΝΥΠΑΡΞΙΑ,Παντελης'απουσια'Κοινης
    'Λογικης'ΟΛΩΝ'ΜΑΣ.,
    'ΜΗΔΕΝΙΚΗ'ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΗ'ΓΟΝΕΩΝ'&
    ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ,ΤΩΝ'ΠΑΙΔΙΩΝ'ΜΑΣ.
    !ΦΩΣ.
    'ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ'ΚΟΙΝΗ'ΛΟΓΙΚΗ.!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Φόρεσες την Φλόγα απόψε,
    του Ήλιου του ανίκητου,
    Φωτεινή στην καρδιά,
    με λογική και αυτοκριτική,
    αγαπημένε μας φίλε,
    Νισπέλ
    και είσαι λεβεντιά,
    διώχνοντας
    τα μαύρα σκοτάδια,
    του παραλόγου
    ...μακριά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. "Στο βαθος του χειμωνα,εμαθα τελικα οτι μεσα μου υπαρχει ενα αητητο καλοκαιρι."
    ALBERT CAMUS

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Όχι δεν πρέπει.
    Είναι το αντίθετο από το Κογιότ με το απαίσιο μπιπ-μπιπ. Λίγο άσχετο αλλά αυτό μου ήρθε στο μυαλό. Εκεί το Κογιότ μπορεί να μη επαναλάβει μία πολύ καλή ιδέα επειδή από ατυχία δεν έπιασε την πρώτη φορά.
    Εδώ ο Σίσυφος κάνει τη ματαιότητα φιλοδοξία. Παθαίνει, αλλά δε μαθαίνει. Αλήθεια ελευθερώθηκε ποτέ; Έχω την εντύπωση πως πάντα λυτρώνονταν οι ήρωες της μυθολογίας από τις τιμωρίες τους, αλλά δε θυμάμαι τι έγινε στην περίπτωση του Σίσυφου.
    Κατά τα άλλα, πολύ δυνατό κείμενο. Και μου κίνησε την περιέργεια για το συγγραφέα. Απογοήτευση... Δεν έχω χρόνο να σκεφτώ και το χειρότερο είναι πως δε μου φτάνουν δύο ζωές για να διαβάσω αυτά που θέλω να ξέρω πριν σκεφτώ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. μας βραχοκυκλωσατε...παυλος κυκλος...

    το ολογραμμα του Συσιφου κυλαει την πετρα...και παλι μας ξεγελασε ολλους...
    ζει και βασιλεβει...ευτυχισμενος,στα παλατια του παραλογου...
    καλημερα φιλοι μου!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Βράχο βράχο τον καημό μας...
    πότε μάνα θα σε δω...

    Παύλος κύκλος
    και Μελάνθιος
    μελιδοπαγιδευτικός
    κύκλος
    ...βασιλικότερος του βασιλέως,
    παρά τους πόδας του Αντίνοου,
    αρχι-υπηρέτης...

    η συνέχεια... λίγο μετά

    Καλημέρα σε όλους,
    τους αναζητητές της γνώσης
    και τους ελευθέρους στοχαστές!

    Μέριασε βράχε να διαβώ
    το κύμα
    αγριεμένο
    και αντ-Δ-ρειωμένο
    ... λέει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. ΠΕΤΡΟςΚΥΚΛΟς, ΠΑΥΛΟςΚΥΚΛΟς

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Το μαρτύριο του Σίσυφου αν δεν διδάσκει είναι όντως μαρτύριο.
    Έχω όμως την αίσθηση πως οι Σίσυφοι σήμερα κυλούν μαζί με την πέτρα τους.

    Καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ο Φ-αύλος κύκλος
    μιας Π-έτρας... του σκανδάλου.

    "Ύπαγε πίσω μου Σατανά,
    γιατί μου είσαι... σκάνδαλον"
    ...Ματθ.16.22-16.23
    χαρακτηρισμός προς τον Π-έτρον
    των Λύκων...των Ν. Τρώων και "Ετρούσκων"
    και ιδρυτή της Ρωμαιοκαθολικής παπικής εκκλησίας.

    Μελανά και κατάμαυρα,
    τα "Άνθη του Κακού",
    παρ΄όλο που "σερβίρονται" μελιστάλαχτα
    από Μελάνθιους αρχιδούλους
    και...
    εφιαλτικές προδοτικές δούλες Μελάνθες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. σημιτισμος...μιμητισμος...και πετρα η καρδια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Απαντήσαμε,
    αναζητώντας τον χαμένο χρόνο βιαστικά και γρήγορα,
    για τους Φαύλους και τις Πέτρες
    και… τους Πέτρινους ανθρώπους
    Της Πύρρας και του Δευκαλίωνα
    και όχι για αυτούς που γέννησαν κανονικά,

    Αλλά τώρα θα τα πάρουμε από το τέλος ξεκινώντας και τις όμορφες Πανδώρες, πρώτες στην σειρά.

    Οι πολεμιστές εκτιμούν την ομορφιά, το κάλλος την αισθητική
    Και έχουν πολεμήσει για αυτήν με τους Τρώες να την πάρουν πίσω
    Και ταυτόχρονα την γνώση να δώσουν μορφή πνευματική στον εαυτό τους και σε μια μάζα... με κιλά.

    Οι Μύθοι μας διδάσκουν μέσα από το αφηρημένο τους πυρήνα,
    Τραντάζουν παγιωμένα σημεία αντίληψης και να ανοίγουνε καινούργιους ορίζοντες στην σκέψη.

    Αυτό να κατανοούμε για να μη κυλάμε μαζί με την πέτρα και στους βράχους, να τσακιζόμαστε.

    Καλωσορίσες,
    Όμορφη Ελπίδα,
    εδώ
    ... στην χώρα των πολεμιστών!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Άπτεσαι πολλών θεμάτων,
    Άνεμε,
    στο σύντομο αλλά περιεκτικό σχόλιο σου, με μια διεισδυτική
    αναρωτούμενη ματιά!!!

    "δε μου φτάνουν δύο ζωές για να διαβάσω αυτά που θέλω να ξέρω πριν σκεφτώ..."

    Ο σύγχρονος άνθρωπος αντιμετωπίζει
    πολύ περισσότερο από ποτε άλλοτε
    ακριβώς αυτό το πρόβλημα:
    Ένας τεράστιος Λαβύρινθο,
    που απλώνεται μπροστά του,
    βιβλίων άρθρων απόψεων κλπ
    και χάνει την Γνώση
    ... στις πληροφορίες
    και την ζωή του
    ...ζώντας παράλογα.

    Πως αντιμετωπίζεται ο Λαβύρινθος;
    Τι να διαβάσει κανείς;
    Από που να ξεκινήσει;

    Ο πολεμιστής
    Βρίσκει και καθοριζει την προτίμηση του και εστιάζεται σε αυτή στο κέντρο του κύκλου και του Λαβύρινθου.

    Την Όριζει σαν σημείο αναφοράς
    και ξαναγυρίζει πάντα εκεί για να μη χαθεί.
    Αυτή μπορεί να είναι κάτι που αγαπά και καταλαβαίνει καλύτερα,
    πχ.
    Η μουσική, η τέχνη , η επιστήμη, η αστρολογία, η μυθολογία, ο χορός , το θέατρο , η πολιτική κλπ.
    Μετά την σύνδέει με το νήμα
    της Αριάνδης με όλα τα υπόλοιπα, μεγαλώνοντας την ακτίνα του κύκλου.
    Αλλά τρισδιάστατα ανυψωτικά και σπειροειδώς.

    Ανεβαίνοντας με αυτό τον τρόπο, απεγκλωβίζεται από τον Λαβύρινθο
    και σκοτώνει τον Μινώταυρο, τον ζωώδες εγωισμό.

    Η γνώση δεν προσεγγίζεται με
    εγωισμούς και δόγματα και στερεότυπες αντιλήψεις.

    Από εκεί ψηλά, τον βλέπει πανοραμικά και ξεκούραστα και γρήγορα και άμεσα.

    Ταυτόχρονα εξεταζει την καθημερινότητα από άποψη ενέργειας και κρατάει τα απαραίτητα.

    Ο συγγραφέας, πέθανε από ένα παράλογο αυτοκινητιστικό δυστύχημα
    νέος,
    Σύγχρονος του Σαρτ, αλλά΄όχι τόσο
    ναρκισσιστικά διανοούμενος.
    Προβληματίστηκε για την τραγικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης,
    αποστασιοποιήθηκε με τον Ξένο και κατέθεσε αυτό το δοκίμιο πάνω στο Παράλογο σκάβοντας βαθιά
    μέσα στην σκοτεινή θάλασσα του
    ανθρώπινου υποσυνειδήτου.

    Όχι!
    Δεν μπορούμε να τον φανταστούμε ευτυχισμένο.
    Εμείς όμως Θέλουμε να γνωρίσουμε
    την ευτυχία μέσα από μια ολοκλήρωση και κατανόηση και ισορροπία του εαυτού
    και όχι μέσα από μια αυτοκαταστροφή... συνεχή.

    Καλησπέρα Άνεμε ερευνητή!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Ο αγώνας του Σισύφου γίνεται σύμβολο της ανθρώπινης μοίρας. Συμβάλλει στην ερμηνεία του κόσμου, την περιπέτεια του ατόμου με μοναδικά του όπλα την ελπίδα, την καρτερία αλλά και την αίσθηση της ματαιότητας.
    Όπως λέει ο Καμί, μπορείς ή να ποντάρεις στον θάνατο ή να ξεχωρίσεις το αληθινό από το ψεύτικο, επομένως, να ζήσεις:
    «Ο αγώνας και μόνο προς την κορυφή αρκεί για να γεμίσει μια ανθρώπινη καρδιά. Πρέπει να φανταστούμε τον Σίσυφο ευτυχισμένο...».

    Σας φιλώ :)
    Για μια ακόμη φορά οι κεραίες!
    μη ξεχάσετε το φιλί του!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Σημη-τικά
    Σηθι-τικά
    Μιμη-τικά
    Σμιθι-τικά
    ...Πέτρινα χρόνια
    φίλε...
    που κάναν
    "πέτρα" την καρδιά μας
    και βράχο τον καημό...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΤΗΛΕΜΑΧΗΤΕΣ!!ΜΗΝ ΧΑΝΕΤΕ ΤΗΝ
    ΔΙΑ-θεση σας...ΣΤΟχΕΥΣΤΕ ΚΑΙ ΕΚΤΟξΕΥΣΤΕ
    ΤΑ ΑΠΟΛΛΩΝΙΑ ΑΣΤΡΟΒΟΛΑ ΣΑΣ ΒΕΛΗ ΣΑΝ ΑΣΤΡΑΠΕΣ ΝΑ ΣΧΙσΟΥΝ ΤΟ ΣΚΟΤαδι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Αχ
    αυτές οι συγχρονιστικές κεραίες!

    "στην ερμηνεία του κόσμου, την περιπέτεια του ατόμου με μοναδικά του όπλα την ελπίδα, την καρτερία αλλά και την αίσθηση της ματαιότητας.
    Όπως λέει ο Καμί, μπορείς ή να ποντάρεις στον θάνατο ή να ξεχωρίσεις το αληθινό από το ψεύτικο, επομένως, να ζήσεις:"

    ...ξεπερνώντας την τραγικότητα της ανθρώπινης μοίρας
    και από μια κορυφή να πετάμε σε ...αλλη
    σαν φρυκτωροί
    και να μη ξεπέφτουμε ΄πάλι...

    Καλημέρα αστρολούλουδο μας!

    Καλά Ηλιούγεννα!

    Μια μεγάλη αγκαλιά απ όλους μας
    και ένα φιλί ξεχωριστό από ένα "τηλεμαχητή"... θερμό;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Καλημέρα Δήλιε Φρουρέ!

    Τα σκοτάδια θα νικήσουμε
    και από τους μάγ-ειρες
    "αλιείς"
    ... θα ξεκινήσουμε!

    Ο αντινοικός Πέτρος, πέτρωσε την καρδιά... στην πίστη
    Και σαν την μέδουσα μούδιασε το μυαλό και το χώρισε,από το λαιμό,
    Φτιάχνοντας την σκοτεινή αυτοκρατορία των Σηθ
    με ζήλο φθονερό.

    Ο μελανόμορφος, μελανθικός βοηθός του,
    Εκμαυλιστής και εκπαυλιστής,
    φαύλος Παύλος,
    Με το μέλι της αγάπης,
    σαν σειρήνα τραγούδησε γλυκά
    Και υπνώτισε την "βασιλοπούλα", ρίχνοντας τα άνθη μιας παπαρούνας
    ανθοφορούσας,
    με φίλτρα...μαγικά.

    Οι υπόλοιποι Ση-μ-θ- τικοί ψαράδες,
    έριξαν τα δίχτυα
    Ανατολικά και αριστερά,
    προς Ινδίας μεριά
    αλλά... δεν πιάσαν ψάρια αρκετά.

    Δεξιά όμως και Δυτικά
    είχε 153 αριθμητικά!

    Καθήσαν σε "μυστικό" τραπέζι
    και σε μεγάλο φαγοπότι
    και τα φάγαν όλα
    καταβροχθίζοντας 2000 χρόνια
    τώρα..υπεραρκετά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Τα λέτε εκ πληκτικά
    και τους φαύλους ξεσκεπάζετε
    απο καλυπτικά
    μπροστά στα μάτια μας είναι αιώνες όλα αυτά...
    Καλημέρα της Ελλάδος παιδιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Και... ο Ιωάννης στους στίχους ΚΑ 6-12 διευκρινίζει αρκετά;)

    Τα "δικά τους όπλα"
    χρησιμοποιούμε για όλα
    αυτά...τα αποκαλυπικά;)

    Αν θες να κρύψεις κάτι καλά
    βάλτο στην μύτη του άλλου
    μπροστά...
    δύσκολα θα το δει καλά...


    ...Έριξαν δολώματα και αγκίστρια γερά
    Ψαρεύοντας σε άγριες θάλασσες δύσκολων καιρών
    ψαράκια και χάνους εκατονπενητατριών τόσα πολλά και απόρεσαν πως δεν σχίστηκαν τα δίχτυα που έριξαν ...τα πολλά.

    Και στις στεριές φτιάξανε
    μαντριά για πρόβατα λευκά
    …ίνα χορτάσουσι και τις μεγάλες κοιλίες αυξήσουσι
    και γεμίσουσι
    με των ανθρώπων... τα μυαλά.

    Καλημέρα... "πατέρα"!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Είστε της Ελλάδος
    τα ΝΕΑ
    καινούργια φωτεινά καταπληκτικά παιδιά,
    "βγαλμένα από κόκαλα ιερά"
    και σε σας
    ελπίζουμε πολλά!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. ¨Εστ΄ήμαρ ότε Φοίβος
    πάλι ελεύσεται
    και ες αεί έσεται.

    Θάρθει η μέρα που ο Φοίβος
    Απόλλων θα επιστρέψει
    και θα μένει για πάντα!

    Ο τελευταίος χρησμός
    της Πυθίας Νικάνδρας!!!

    Οι αντίνοοι και οι μελάνθιοι
    παπα-ρου-νοες
    Κοιμίσαν την ωραία βασιλοπούλα
    με άνθη μαγικά
    Και μαραρμάρωσαν... τον βασιλιά.

    Όμως είναι πολύ κοντά η ημέρα
    που το βασιλόπουλο
    στο Ίσιο και Ευθύ νησί θα φθάσει και από μια αγριεμένη θαλασσα
    του Ποσειδώνα θα αναδυθεί
    Φανερά σε δήλια στεριά Ιερή,
    και ότι αγαπάει πολύ
    να υπερασπίσει
    με ενωμένα καρδιά νου και ψυχή!

    Τα "μάγια θα λύσει"
    με φωτεινά βέλη ενός Απολλώνειου Τόξου
    για να γεννηθεί
    το Φως
    στο μέσον και το κέντρον της Γης
    και όλο τον κόσμο
    πάλι ξανά... να φωτίσει!

    Την μεγάλη του
    αγαπημένη "κοιμωμένη ",
    που τον Ονειρεύεται Άγρυπνα
    και σταθερά
    μ ένα βαθύ δυνατό φιλί ερωτικό
    ...θα ξυπνήσει;)

    Είμαστε Έλληνες
    και αυτό ας μας ενώσει!
    Με όλα τα λάθη και τα σωστά μας.
    Με όλα τα προτερήματα και τα ελαττώματα μας,

    Πρώτα είμαστε Έλληνες...
    Μετά ας είμαστε
    ότι άλλο θέλουμε
    και μας κάνει
    καλύτερους Ανθρώπους!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΕΛΛΑΔΑ!!!ΚΑΛΑ ΕΛΛΗΝ ΝΙΚΑ ΗΛΙΟΥΓΕΝΝΑ!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Καλημέρα... παιδί του Ήλιου!
    Η Ελαία Ελλάδα,
    η χώρα της γέννησης του Φωτός,
    εδώ από το μέσον της Γης,
    και το κέντρο,
    ενός κυκλικού Ιερού Νησιού,
    νικά το σκοτάδι
    και επιστρέφει
    το Φως του Ζήνονος Ήλιου
    κα της Ζώσας Ζωής!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Ο Καμύ θεωρώντας το παράλογο όχι σαν συμπερασμα αλλά σαν αφετηρία θέτει το βασανιστικό ερώτημα «Αξίζει η ζωή να την ζεί κανείς ή δεν αξίζει τον κόπο» και θεωρεί την αγωνιστική στάση του Σίσυφου με την κατάληξή της σαν την πιο σωστή στάση που μπορεί να τηρήσει κανείς απέναντι στο παράλογο της ζωής.
    «Η παρουσία του θανάτου κάνει το σύμπαν χωρίς νόημα, ένα ανεξήγητο και περιορισμένο σύμπαν».
    Ερωτήματα που τρυπώνουν και ροκανίζουν την καρδιά του ανθρώπου που μέσα στην σύγχυση του και τους σπασμένους καθρέπτες της ψυχής του, καταλήγει σε μία ανώφελη και άδηλη αλήθεια. Μη δυνάμενος να κατανοήσει το νόημα της ζωής , αναγνωρίζει την ματαιότητα του πόνου και των πράξεων του, και μέσα στην δίνη αυτού του ακαθόριστου συναισθήματος, νοιώθει ξένος μέσα στον κόσμο του. Αυτοεξόριστος, χωρίς μία ανάμνηση της «χαμένης πατρίδος» και χωρίς καμμία ελπίδα να επιστρέψει σε αυτήν, παίρνει απόσταση από την ίδια του την ζωή, σαν ένας ηθοποιός μακρυά από την σκηνή του κόσμου. « Δεν υπάρχει μοίρα που να μην νικιέται με την περιφρόνηση» δηλώνει ο Καμύ.
    Η μοίρα όμως γράφεται σε εναλλακτικούς δρόμους και ο πολεμιστής διαλέγει το μονοπάτι που θα περπατήσει, και μέσα σε αυτό το παιχνίδι όπου η ζωή, ο θάνατος, το παράλογο, ο έρωτας , το πάθος, ο πόνος, η χαρά, ανταλλάσουν τα επιχειρήματά τους, αυτός αντιπαραθέτει την επιμονή του, την διορατικότητά του, την σιδερένια πειθαρχία του και την θέλησή του για ΖΩΗ. Με ένα κόκκο « τρέλας», την ζεί και την απολαμβάνει με όλες της τις αντιφάσεις και τα φαινομενικά της αδιέξοδα ,γιατί θεωρεί τον εαυτό του κομμάτι της , τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο . Και είναι αυτή του η σεμνότητα που θα τον οδηγήσει σε μία απαυγάζουσα δημιουργική πλευρά του. Ο Πολεμιστής είναι ο επαναστάτης που ορίζει έναν Δρόμο, δείχνει μια στάση ζωής, είναι ένα πρότυπο Ανθρώπου που κοιτά ψηλά, και που ενώ δέχεται την μοίρα του με ταπεινότητα, αναμετριέται μαζί της και κατανοεί το θαύμα της ζωής.
    Ο Προμηθέας επαναστατεί και διεκδικεί την έξοδο από την φάση της άγνοιας που κυριαρχούσε σε όλη την ανθρωπότητα,, δεν παραμένει εγκλωβισμένος στο προσωπικό του πεδίο αντίθετα συνάπτει μία εγκόσμια λυτρωτική και συνάμα διαφωτιστική και οικοδομητική «πράξη», Αυθαιρετεί εν συνειδήσει επαναστάτης ταγμένος στο πλευρό της ανθρωπότητας και έχοντας γνώση των συνεπειών και τέλος διαμαρτύρεται για την άδικη μοίρα του, αρνούμενος την υποταγή και την ισοπέδωση, γι΄αυτό και δικαιώνεται και βρίσκει την λύτρωση του.
    Μου είναι αδύνατον να φανταστώ τον Σίσυφο ευτυχισμένο, μέσα σε αυτήν την θλιβερή του μοίρα, να σηκώνει μοιρολατρικά την πέτρα, «ζώντας» ανάμεσα σε σκιές, και έχοντας γίνει και ο ίδιος ένα κομμάτι από το βράχο που ανεβαίνει. Ποιος θα μπορούσε να βρεί την λύση και να δώσει τέλος στο παράλογο μαρτύριο του;;;
    ΚΛΕΙΩ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Η γνώση που έχει αφορισθεί, θα μπορούσε να δώσει τέλος στο μαρτύριο του... Κλειώ!

    Η Ελληνική Μυθολογία είναι γραμμένη με ένα μαγικό τρόπο ...ώστε να διαβάζεται να μελετάται «ανάποδα» για την προσέγγιση της αποκωδικοποίησης της.
    Η γλαφυρή στην ανάλυση και σύνθεση της παραβολής του Σίσυφου υπαινίσσεται της άρνησης του θανάτου.. όπως αποπειράθηκαν κάποιοι παλαιοί μάντεις ιδρύοντας και... εκκλησίες. Γοητευμένοι από τις συνειδήσεις σιωπηλών όντων «θαβόταν ζωντανοί» για να αποφύγουν τον θάνατο
    ... όντας αρκετά πονηροί Με αυτό τον τρόπο "υφίστανται" και σήμερα αλλά το αντίτιμο που πλήρωσαν είναι πολύ υψηλό. Έχουν απομακρυνθεί από το κύριο ρεύμα της ζωής και δεν μπορούν να επανέλθουν σε αυτό.... αρκετά δυστυχισμένοι.
    Η ιστορία του Προμηθέα είναι η Μυθιστορία ενός Επαναστατημένου Τιτάνα της γνώσης, μιας γνώσης που περιλαμβάνει όμως και,...την λογική, την οποία ο άνθρωπος δεν πρέπει να εγκαταλείπει ποτέ
    ... όπως και την ηθική θεμελίωση των πράξεων του. Να μην εκπίπτει ...να μην ξεπουλά την συνείδηση του με ανταλλαγές και συμφωνίες απληστίας και ακόρεστης φιλοδοξίας ...ασυνείδητων πράξεων.
    Ο Πολεμιστής αγαπά την ζωή και συμβουλεύεται τον θάνατο του... που βρίσκεται αριστερά. Δεν διακατέχεται από νοσηρότητες. Κάνει το καλύτερο που μπορεί και παραμένει πάντα ελεύθερος ...από εμμονές και προσκολλήσεις. Το γνωστικό του πεδίον περιλαμβάνει τόσο την διαίσθηση ... την σιωπή όσο και τον λόγο και την λογική ...σε ισοδυναμίες για να μην γέρνει η ζυγαριά. Με αυτό τον τόπο βαδίζει προχωρά ...βλέποντας ανάμεσα από πυκνό σκοτάδι και η ηθική του ορίζεται και αυτοπροσδιορίζεται από την απουσία ή την παρουσία της Συνείδησης του σε Αυτοσυνείδηση Επίλογών.
    «Ουδείς εκών κακός».
    Κανείς δεν είναι πραγματικά κακός.
    Απλώς... είναι ξένος με τον εαυτό του ...αφουγκράζεται με το ευήκοο αυτί του Σκορπιού, ο Καμύ στον ΞΕΝΟ του φεύγοντας παράλογα νωρίς...

    Λίο

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Γιατί δεν γίνεσαι η αλλαγή... που θέλεις να δεις στον κόσμο;