Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2008

Κ. Η τυραννική εξουσία της ασημαντότητας



Κ ορνήλιος Καστοριάδης:
Πώς η ανθρώπινη ιστορία καθορίζεται από την φαντασιακή δημιουργία!
Από τη στιγμή που κάποιος επιχειρεί να εκφραστεί για την κοινωνία,την ιστορία, τον κόσμο, το είναι, τότε, οπωσδήποτε, εισχωρεί στο πεδίο των κοινωνικοϊστορικών δυνάμεων. Kαι σ' αυτό το πεδίο μπορεί να παίξει ένα ρόλο του οποίου η σημασία κυμαίνεται από το απειροελάχιστο μέχρι το αξιοσημείωτο."
Οι μορφές που δημιουργεί κάθε κοινωνία, στήνουν έναν κόσμο μέσα στον οποίον η δεδομένη κοινωνία δίνει στον εαυτό της μια θέση. Μέσω αυτών των μορφών η κοινωνία συγκροτεί ένα σύστημα κανόνων, θεσμών, αξιών, προσανατολισμών, και σκοπών τόσο της συλλογικής όσο και της ιδιωτικής ζωής. Στον πυρήνα των μορφών αυτών βρίσκονται κάθε φορά οι κοινωνικές φαντασιακές σημασίες που δημιουργεί η κοινωνία και που ενσαρκώνονται μέσα στους θεσμούς της. Ο Θεός είναι μια από τις κοινωνικές φαντασιακές σημασίες, καθώς επίσης και ο σύγχρονος ορθολογισμός και ούτω καθεξής. Απώτερος στόχος της κοινωνικής και ιστορικής έρευνας είναι η ανασύσταση και ανακάλυψη των σημασιών της εκάστοτε υπό μελέτην κοινωνίας.
Κεντρική θέση στην σκέψη του αποκτά η έννοια του Φαντασιακού, το οποίο θεωρεί ως το θεμέλιο στοιχείο της ανθρώπινης δημιουργίας.
Όλες οι κοινωνίες δημιουργούν οι ίδιες της φαντασιακές σημασίες τους (δηλαδή τους θεσμούς, τους κανόνες, τις πεποιθήσεις, τις αντιλήψεις κ.λπ.) δεν έχουν όλες συνείδηση του γεγονότος αυτού. Πολλές κοινωνίες συγκαλύπτουν τον κοινωνικό χαρακτήρα της θέσμισης των φαντασιακών σημασιών τους, αποδίδοντας την θέσμιση και την θεμελίωση τους σε εξω-κοινωνικούς παράγοντες (π.χ. το Θεό, την παράδοση, το νόμο, την ιστορία).
Πώς θα ήταν οι κοινωνίες αν βασίζονταν περισσότερο στις αρχές της διανόησης? Αμφισβητώντας και όχι συμπλέοντας.
Κριτικάροντας και όχι συμφωνώντας.
Πώς θα ήταν τα Μέσα Ενημέρωσης αν δεν εγκλωβίζονταν στον ξύλινο πολιτικό λόγο, και δεν προωθούσαν τις ασημαντότητες παρουσιάζοντας τις σαν κάτι συνταρακτικό?
Πώς θα ήταν τα σχολεία αν δίδασκαν την σκέψη , τον έρωτα για την γνώση και όχι παπαγαλία και τον κατακερματισμό της γνώσης?
Αν δεν αξιολογούσαν το "κατά γράμμα" αλλά το "κατά κρίση"?
Πώς θα είμασταν όλοι αν είμασταν... ελεύθεροι?
H απουσία κριτικής σκέψηςH εργασία των διανοουμένων θα έπρεπε να είναι εργασία κριτικής. Kαι τέτοια ήταν συχνά στην Iστορία, όπως, παραδείγματος χάριν, κατά τη στιγμή της γέννησης της φιλοσοφίας στην αρχαία Eλλάδα. Tότε, οι φιλόσοφοι αμφισβητούν τις κατεστημένες συλλογικές παραστάσεις, αμφισβητούν τις ιδέες για τον κόσμο και τους θεούς, αμφισβητούν την ορθή τάξη της πολιτείας. Ομως, αρκετά γρήγορα, η στάση αυτή εκπίπτει, εκφυλίζεται. Οι διανοούμενοι εγκαταλείπουν τον κριτικό ρόλο τους. Tον προδίδουν. Mεταβάλλονται σε εκλογικευτές της πραγματικότητας και σε απολογητές της καθεστηκυΐας τάξης. Tο πιο ακραίο παράδειγμα αλλά, χωρίς αμφιβολία, το πιο χαρακτηριστικό- ακόμη και μόνο διότι ενσαρκώνει τη μοίρα και την κατάληξη της κληρονομημένης φιλοσοφίας - είναι ο Xέγκελ. Tελικά, ο Xέγκελ έφθασε να διακηρύσσει πως «ό,τι είναι ορθολογικό είναι πραγματικό και ό,τι είναι πραγματικό είναι ορθολογικό».Στο δικό μας αιώνα έχουμε δύο κραυγαλέες περιπτώσεις αυτού του φαινομένου: στη Γερμανία, ο Xάιντεγκερ και η βαθιά του προσχώρηση, πέρα από τα γνωστά συμβάντα και την ανεκδοτολογία, στο «πνεύμα» του ναζισμού· στη Γαλλία, ο Zαν-Πολ Σαρτρ, ο οποίος δικαιολόγησε τουλάχιστον μετά το 1952 τα σταλινικά καθεστώτα και, όταν, τέλος πάντων, ξέκοψε με τον τρέχοντα κομμουνισμό, άρχισε να υποστηρίζει τον Φιντέλ Kάστρο, τον Mάο Tσε Tουγκ, κ.λπ.
Οι διανοούμενοιMέχρι σήμερα η κατάσταση αυτή δεν έχει αλλάξει ως προς την ουσία της, αλλά, απλώς, ως προς την έκφρασή της. Mετά από την κατάρρευση των ολοκληρωτικών καθεστώτων και την κονιορτοποίηση του μαρξισμού-λενινισμού, οι δυτικοί διανοούμενοι στην πλειοψηφία τους περνούν τον καιρό τους εγκωμιάζοντας τα δυτικά καθεστώτα ως καθεστώτα «δημοκρατικά», ίσως όχι ιδανικά (δεν ξέρω ποιο είναι το ακριβές νόημα της έκφρασης αυτής), αλλά πάντως ως τα καλύτερα ανθρωπίνως εφικτά. Mας διαβεβαιώνουν, επίσης, ότι η οποιαδήποτε άσκηση κριτικής προς αυτές τις ψευδο-δημοκρατίες οδηγεί κατευθείαν στα Γκουλάγκ. Eτσι, λοιπόν, συνεχίζεται αυτή η χωρίς τέλος επανάληψη της κριτικής του ολοκληρωτισμού, μια κριτική που έρχεται με καθυστέρηση τριάντα, σαράντα, πενήντα, εξήντα, εβδομήντα ετών (πολλοί από τους σημερινούς «αντιολοκληρωτικούς» διανοούμενους στις αρχές της δεκαετίας του '70 ήταν ακόμη μαοϊκοί).
Ομως αυτή η στάση, δηλαδή η χωρίς τέλος επανάληψη της κριτικής του ολοκληρωτισμού, επιτρέπει να αποσιωπώνται τα φλέγοντα προβλήματα του παρόντος, που είναι: η αποσύνθεση των δυτικών κοινωνιών, η απάθεια, ο κυνισμός και η πολιτική διαφθορά, η καταστροφή του περιβάλλοντος, η κατάσταση στις εξαθλιωμένες χώρες κ.λπ. Yπάρχει, επίσης, μία παραλλαγή της ίδιας ουσιαστικά στάσης: αποσύρεται κανείς στον πλαστικό πύργο του και εκεί ασχολείται με την πολύτιμη προσωπική του παραγωγή.
Πρέπει να σταματήσουμε να υπερ-εκτιμούμε και, ταυτοχρόνως, να υπο-τιμούμε το ρόλο των διανοουμένων. Yπήρξαν ασφαλώς διανοητές και συγγραφείς οι οποίοι έχουν ασκήσει τεράστια επιρροή στην Iστορία - όχι, εξάλλου, πάντα προς το καλύτερο. Ο Πλάτων χωρίς αμφιβολία είναι το πιο εντυπωσιακό παράδειγμα, αφού ακόμη σήμερα όλος ο κόσμος, και χωρίς να το ξέρει, σκέφτεται με όρους πλατωνικούς. Ωστόσο, από τη στιγμή που κάποιος επιχειρεί να εκφραστεί για την κοινωνία, την ιστορία, τον κόσμο, το είναι, τότε, οπωσδήποτε, εισχωρεί στο πεδίο των κοινωνικοϊστορικών δυνάμεων. Kαι σ' αυτό το πεδίο μπορεί να παίξει ένα ρόλο του οποίου η σημασία κυμαίνεται από το απειροελάχιστο μέχρι το αξιοσημείωτο. Tο να θεωρήσουμε ότι ο ρόλος αυτός είναι «ρόλος εξουσίας», κατά τη γνώμη μου αποτελεί γλωσσική κατάχρηση.
Kρίση της κριτικής
Ο συγγραφέας και ο διανοητής, με τα ιδιαίτερα μέσα που του δίνουν η κουλτούρα του και οι ικανότητές του, ασκεί επιρροή στην κοινωνία. Ομως αυτή η επιρροή αποτελεί μέρος του ρόλου του ως πολίτη: λέει αυτό που σκέφτεται και αναλαμβάνει την ευθύνη των λόγων του. Kανείς δεν απαλλάσσεται από αυτή την ευθύνη. Ούτε καν εκείνος που σωπαίνει και, ως εκ τούτου, αφήνει να μιλούν οι άλλοι και να καταλαμβάνεται ο κοινωνικο-ιστορικός χώρος ενδεχομένως από ιδέες τερατώδεις. Δεν μπορούμε, λοιπόν, να καταγγέλλουμε την «εξουσία των διανοουμένων» και, ταυτοχρόνως, να θεωρούμε ότι οι Γερμανοί διανοούμενοι που σώπασαν μετά το 1932 είναι συνένοχοι των ναζί.
Mία από τις εκδηλώσεις - μόνο μία - της γενικής και βαθιάς κρίσης της κοινωνίας είναι η κρίση της κριτικής. Γεγονός είναι ότι υπάρχει γενικευμένη ψευδο-συναίνεση. H κριτική και η εργασία των διανοουμένων απορροφώνται από το σύστημα τώρα πολύ περισσότερο από άλλοτε και με τρόπο πολύ πιο έντονο. Ολα τα αλέθουν τα Mέσα Mαζικής Eνημέρωσης. Tα δίκτυα συνενοχής είναι παντοδύναμα. Σήμερα, τις αποκλείνουσες και ετερόδοξες φωνές δεν τις καταπνίγουν ούτε η λογοκρισία ούτε οι εκδότες. Tις καταπνίγει η γενικευμένη εμπορευματοποίηση.
Aκόμη και σε ό,τι είναι τελείως κοινότοπο και τετριμμένο δίδεται χροιά «επαναστατική». Για τη διαφήμιση ενός βιβλίου χρησιμοποιείται συχνά η εξής φράση: «Iδού ένα βιβλίο που φέρνει επανάσταση στον τομέα του». Aλλά και για τη διαφήμιση των ζυμαρικών την ίδια φράση χρησιμοποιούν: «τα ζυμαρικά Panzani έφεραν επανάσταση στη μαγειρική». H λέξη «επαναστατικός» - όπως, επίσης, οι λέξεις «δημιουργία» και «φαντασία» - έχει καταντήσει διαφημιστικό σλόγκαν (αυτό το φαινόμενο ονομάστηκε πριν από λίγα χρόνια ιδιοποίηση). H περιθωριακότητα παίρνει μία θέση κεντρική και γίνεται αντικείμενο διεκδίκησης. H ανατροπή είναι μία ενδιαφέρουσα γραφικότητα που συμπληρώνει την αρμονία του συστήματος. H σύγχρονη κοινωνία έχει μία τρομερή ικανότητα να πνίγει κάθε αληθινή απόκλιση, είτε αποσιωπώντας την, είτε μετατρέποντάς την σε ένα ακόμη φαινόμενο ανάμεσα στα άλλα· ένα φαινόμενο εμπορευματοποιημένο όπως τα άλλα.
Mπορούμε να γίνουμε ακόμη πιο διεξοδικοί. Οι κριτικοί μόνοι τους προδίδουν το ρόλο τους ως κριτικών. Οι συγγραφείς προδίδουν την υπευθυνότητα και τη σοβαρότητά τους. H συνενοχή του κοινού είναι τεράστια. Tο κοινό ασφαλώς μόνον αθώο δεν είναι, αφού αποδέχεται το παιχνίδι και προσαρμόζεται σε ό,τι του δίνουν. Tα πάντα γίνονται εργαλείο του συστήματος, ενός συστήματος ανώνυμου. H κατάσταση αυτή δεν είναι ούτε έργο ενός δικτάτορα, ούτε έργο μιας χούφτας μεγάλων καπιταλιστών, ούτε έργο μιας ομάδας διαμορφωτών της κοινής γνώμης· είναι, απεναντίας, ένα τεράστιο κοινωνικο-ιστορικό ρεύμα, το οποίο έχει πάρει μια τέτοια κατεύθυνση που όλα τα κάνει να γίνονται ασήμαντα.
H τηλεόρασηH τηλεόραση αποτελεί το καλύτερο παράδειγμα: κάτι που βρίσκεται στο κέντρο της επικαιρότητας για ένα εικοσιτετράωρο, γίνεται τελείως ασήμαντο (παύει να υπάρχει) ακριβώς μετά από αυτό το εικοσιτετράωρο, είτε διότι βρέθηκε είτε διότι πρέπει να βρεθεί κάτι άλλο για να πάρει τη θέση του. Λατρεία του εφήμερου, η οποία καταλήγει στην πιο ακραία συρρίκνωση του χρόνου. Aυτό που στην αμερικανική τηλεόραση ονομάζεται attention span, δηλαδή ο ωφέλιμος χρόνος προσοχής του θεατή, πριν από μερικά χρόνια ήταν δέκα λεπτά. Στη συνέχεια, βαθμιαία, έπεσε σε πέντε λεπτά, σε ένα λεπτό και, τώρα, είναι μόλις δέκα δευτερόλεπτα. Tο τηλεοπτικό σποτ των δέκα δευτερολέπτων θεωρείται το πιο αποτελεσματικό. Tόση είναι η διάρκεια που έχουν τα σποτ τα οποία χρησιμοποιούνται στις προεκλογικές προεδρικές καμπάνιες. Eίναι απολύτως κατανοητό ότι αυτά τα σποτ δεν περιέχουν τίποτα το ουσιαστικό, αλλά επικεντρώνονται σε δυσφημιστικούς υπαινιγμούς. Προφανώς, αυτό είναι το μόνο πράγμα που ο θεατής είναι ικανός να αφομοιώσει.
Tούτο όμως είναι και αληθές και ψευδές. H ανθρωπότητα δεν έχει εκφυλιστεί βιολογικά. Οι άνθρωποι είναι ακόμη ικανοί να παρακολουθήσουν ένα λόγο με επιχειρήματα και με κάποια χρονική διάρκεια. Ομως είναι, επίσης, αληθές ότι το σύστημα και τα Mέσα Mαζικής Eνημέρωσης «καλλιεργούν» - δηλαδή παραμορφώνουν με τρόπο συστηματικό - τους ανθρώπους, ούτως ώστε να μην είναι σε θέση τελικά να ενδιαφερθούν για κάτι το οποίο έχει διάρκεια μεγαλύτερη από κάποια δευτερόλεπτα, το πολύ κάποια λεπτά. Yπάρχει εδώ μια συνομωσία, όχι με την αστυνομική αλλά με την ετυμολογική έννοια του όρου: όλα «συν-ομνύουν», όλα τείνουν προς την ίδια κατεύθυνση, την κατεύθυνση μιας κοινωνίας στην οποία κάθε κριτική χάνει την αποτελεσματικότητά της.
Tο βαρύ προνόμιο της Δύσης
Aλλά όμως μόνον η Δύση δημιούργησε την ικανότητα για εσωτερική αμφισβήτηση ­αμφισβήτηση των ίδιων των θεσμών και των ιδεών της εν ονόματι της λογικής συζήτησης μεταξύ των ανθρώπων, η οποία παραμένει ανοιχτή στο διηνεκές και δεν αναγνωρίζει έσχατο δόγμα.
Όμως αυτή η επιρροή αποτελεί μέρος του ρόλου του ως πολίτη:
Λέει αυτό που σκέφτεται και αναλαμβάνει την ευθύνη των λόγων του.
Κανείς δεν απαλλάσσεται από αυτή την ευθύνη.
Ούτε καν εκείνος που σωπαίνει και, ως εκ τούτου, αφήνει να μιλούν οι άλλοι και να καταλαμβάνεται ο κοινωνικο-ιστορικός χώρος ενδεχομένως από ιδέες τερατώδεις.
Μία από τις εκδηλώσεις - μόνο μία - της γενικής και βαθιάς κρίσης της κοινωνίας είναι η κρίση της κριτικής.
Γεγονός είναι ότι υπάρχει γενικευμένη ψευδο-συναίνεση.H κριτική και η εργασία των διανοουμένων απορροφώνται από το σύστημα τώρα πολύ περισσότερο από άλλοτε και με τρόπο πολύ πιο έντονο.
'Ολα τα αλέθουν τα Mέσα Mαζικής Eνημέρωσης.
Tα δίκτυα συνενοχής είναι παντοδύναμα.
Σήμερα, τις αποκλίνουσες και ετερόδοξες φωνές δεν τις καταπνίγουν ούτε η λογοκρισία ούτε οι εκδότες.
Tις καταπνίγει η γενικευμένη εμπορευματοποίηση.
Οι ανατρεπτικές ιδέες συμφύρονται από τον συρφετό όλων όσα παράγονται και διαδίδονται.
H λέξη «επαναστατικός», όπως και οι λέξεις «δημιουργία» ή «φαντασία», έχουν γίνει διαφημιστικό σλόγκαν.
H περιθωριακότητα γίνεται κάτι το επιδιωκόμενο, το κεντρικό, και οι ανατρεπτικές ιδέες είναι ένα ενδιαφέρον αξιοπερίεργο που συμπληρώνει την αρμονία του συστήματος.
H σημερινή κοινωνία έχει μία φοβερή ικανότητα να πνίγει κάθε γνήσια απόκλιση, είτε αποσιωπώντας την, είτε καθιστώντας την ένα φαινόμενο ανάμεσα στα άλλα• που πλασάρεται στην αγορά όπως και τα άλλα..."
Η κατίσχυση της μιντιακής (κυρίως τηλεοπτικής) ευτέλειας έχει βαθιές και ποικίλες καταβολές.Αυτό το οποίο κυρίως χαρακτηρίζει τα σημερινά ΜΜΕ είναι η προβολή του ευτελούς συνδυαστικά με τον ευτελισμό αυτού που είναι σοβαρό. Οι επιπτώσεις είναι πολλαπλές και αλληλένδετες: πλήττεται η αισθητική μας, υπονομεύονται οι αναλυτικές μας κατηγορίες, σχετικοποιούνται τα ηθικά μας πρότυπα.
Ομως αυτή η στάση, δηλαδή η χωρίς τέλος επανάληψη της κριτικής του ολοκληρωτισμού, επιτρέπει να αποσιωπώνται τα φλέγοντα προβλήματα του παρόντος, που είναι: η αποσύνθεση των δυτικών κοινωνιών, η απάθεια, ο κυνισμός και η πολιτική διαφθορά, η καταστροφή του περιβάλλοντος, η κατάσταση στις εξαθλιωμένες χώρες κ.λπ. Yπάρχει, επίσης, μία παραλλαγή της ίδιας ουσιαστικά στάσης: αποσύρεται κανείς στον πλαστικό πύργο του και εκεί ασχολείται με την πολύτιμη προσωπική του παραγωγή».

'Ενα Επαναστατικό Πρόβλημα του Σήμερα
σε μια... Φαντασιακή Θέσμιση της Κοινωνίας,
περνώντας ...Από της Οικολογία στην Αυτονομία
ανάμεσα από ...Τα Σταυροδρόμια του Λαβύρινθου
με μια... Άνοδο της Ασημαντότητας
καταλήγοντας στον ... Θρυμματισμένο Κόσμο
αναζητώντας συνεχώς... τους Χώρους του Ανθρώπου
αναρωτώμενοι για την ... Ορθολογικότητα του Καπιταλισμού ;!

Σοσιαλισμός ή ...ασημαντότητα;
Φαντασιακή ονειροϋπέρβαση της Λάϊον
21ος Αιών

6 σχόλια:

  1. Γεια χαρά φίλε ΕZ.ZIN
    Tρομερό το κείμενο σου για τον Κορνήλιο Καστοριάδη μπορώ να το χρησιμοποιήσω για να το δημοσιεύσω κάποια στιγμή στο blog μου?
    Είναι απο τους αγαπημένους μου φιλόσοφους ο Καστοριάδης αν και δεν ανήκω στο χώρο της αριστεράς(ούτε της δεξιάς δεν ανήκω πουθενά)

    Θεωρώ ότι οι απόψεις του είναι διαχρονικές, ένας σύγχρονος Αριστοτέλης που μιλάει με βάση την γνώση και όχι την θεωρία.

    θα σε προσθέω στα αγαπημένα blog.

    Ρίξε και εσύ μια ματιά στο blog αν θέλεις...

    Πολλούς χαιρετισμούς
    Γιάννης Ρέμπελος η παιδί της πλατείας απο Ζάκυνθο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Γεια σου,
    επαναστάτη Γιάννη ρέμπελε!

    Καλώς ώρισες στους πολεμιστές!

    Μπορείς να το χρησιμοποιήσεις το κείμενο,
    δεν τρέφομε "αισθήματα κτητικότητας και αποκλειστικότητας"
    ...για τις αναρτήσεις "μας";)

    Τις θεωρούμε μια αφορμή για ένα διάλογο, ένα μοίρασμα σκέψης και μια επικοινωνία μεταξύ μας και είναι πάντα... "όλων".

    Στη βάση αυτού έχουμε να πούμε
    και να κουβεντιάσουμε πολλά.
    Θα σε επισκεφτούμε σύντομα...

    Ούτε εμείς ανήκουμε πουθενά
    γιατι προτιμούμε,
    τις ανεξάρτητες βόλτες σε ανοιξιάτικα πράσινα λειβάδια,
    σε ελεύθερες "αλανιάρικες" πλατείες
    ακόμη σε ... παρθένα άγρια δάση...

    Διεκδικούμε για τον εαυτό μας το τίτλο του "ακατάταχτου"
    και η ελευθερία της σκέψης
    πρέπει να είναι,
    αδιαπραγμάτευτη επιλογή και δικαίωμα όλων!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ο Κορνήλιος Καστοριάδης..από πολύ μικρός ήρθε σε επαφή με την φιλοσοφία και την μαρξιστική έννοια ταυτόχρονα..ένα ανήσυχο παιδί με ελεύθερο πνεύμα και όνειρα..που δεν τα άφησε να χαθούν.Το σημαντικότερο χαρακτηριστικό του Καστοριάδη που τον ξεχώριζε είναι ότι όχι μόνο σκεφτόταν, αλλά δρούσε και ζούσε ενάντια στο ρεύμα, ενάντια στην εποχή του,στο κλείσιμο των σημασιών και στην καθήλωση των κοινωνικών σημάνσεων. Είχε τη δύναμη να αισθάνεται αδιάλλακτα αισιόδοξος, κάνοντας πράξη την πίστη του πως πριν και από τον ίδιο το λόγο υπάρχει η ριζική βούληση του λόγου..αυτοπεποίθηση χωρίς όρια..Η αυτονομία στην οποία αφιέρωσε το έργο του εξέφραζε ίσως, πριν από όλα, τη δική του αυτονομία, τη δική του πεποίθηση, αν όχι πως όλα τα προβλήματα είναι δυνατόν να λυθούν μέσω του λόγου, τουλάχιστον όσα μπορεί να λυθούν πρέπει να λύνονται μέσω αυτού και μόνο.


    Καλημέρα καλημέρα :))
    Φιλι..και αγκαλιά!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καλησπέρα Λουλουδένια!

    Όμορφο το σχόλιο σου
    προσεγίζει
    βαθιά την ανθρώπινη φύση του φιλοσόφου Κορνήλιου,
    μια φύση που ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε να εξετάσουμε:
    Όχι μόνο τί είπε κάποιος αλλά και αν έζησε σύμφωνα με αυτά που είπε
    ή τουλάχιστον άν προσπάθησε να τα επικυρώσει, τα όσα σκέφτηκε και είπε
    με την ίδια του την ζωή και την ύπαρξη... "σαν κατάθεση".

    Η έννοια της αυτονομίας είναι πολύ σημαντική γιατί καλεί τον καθένα σε μια ανάληψη ευθύνης, χωρίς όμως να ξεχνάμε και την έννοια της αλληλεπίδρασης.
    Ποτέ δεν είμαστε... "Μόνοι".
    Ο 3ος νόμος του Νεύτωνα, δράση -αντίδραση,
    αποδεικνύει... πως δεν υπάρχει απόλυτη μοναξιά στον σύμπανς:)

    Όσο για τον λόγο,
    στην σημερινή τουλάχιστον εποχή και ύστερα από την τόσο αιματοβαμένη εμπειρία της ανθρωπότητας, επιβάλεται να είναι το "μόνο όπλο" που να πρέπει να χρησιμοποιήσουμε.
    Φθάνει πια ...
    με το αίμα και τους πολέμους!

    Αλλά, αυτό το όπλο
    του πνεύματος του λόγου χρειάζεται να είναι δυνατό,
    ανατρεπτικό, άρτια εξοπλισμένο
    πολύπλευρο, σφαιρικό ,οξυδερκές
    καινούργιο, αιχμηρό και υψηλού επιπέδου...
    Να θυμίζει εκείνη τη "πάνοπλη"
    θεά της Σοφίας
    που την λένε... Αθηνά!

    Χωρίς "να αφοπλίζει" τους ανθρώπους στέλνοντας τους σαν παθητικά πρόβατα στη σφαγή, αλλά και χωρίς να τους κάνει πολεμοχαρείς "σωτήρες".

    Μόνο σοφούς να τους κάνει
    με ένα "γνώθι σαυτό" και παν "μέτρον άριστον",
    σαν σημαία τους και φάρο
    ...να τους οδηγεί;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Καλησπέρα συμπολεμιστές μου!
    Ζούμε ιστορικές στιγμές με τον υπαρκτό καπιταλισμό ,20 μόλις χρόνια, μετά το τέλος του υπαρκτού σοσιαλισμού, να αναρωτιέται για την τύχη του...
    Η σύνθεση των εμπειριών του 20ου αιώνα, γίνεται ανάγκη πια.
    Η Ελευθερία θα είναι το ζητούμενο και θα απέχει,τόσο από τα Γκουλάγκ , όσο και από το 21% των Ελλήνων που ζούν κάτω από τα όρια της φτώχειας...καθώς και από ένα πολύ μεγαλύτερο, που αγωνίζεται διαρκώς, να μην ενταχθεί σε αυτό το ποσοστό...
    Νομίζω επίσης ,ότι ίσως χρειάζεται να διαφοροποιήσουμε τον Λένιν από τον Στάλιν στην κρίση μας.
    Και φυσικά πάντα να επαναστατούμε, στη σύγχρονη τυρρανική εξουσία της ασημαντότητας, μέσω της οποίας προσπαθούν να μας εντάξουν, όπου αυτοί θέλουν και όπου θα είμαστε ακίνδυνοι...
    Δε νομίζω να τους περάσει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ζούμε ιστορικές στιγμές με τον υπαρκτό καπιταλισμό ,20 μόλις χρόνια, μετά το τέλος του υπαρκτού σοσιαλισμού, να αναρωτιέται για την τύχη του...
    Η σύνθεση των εμπειριών του 20ου αιώνα, γίνεται ανάγκη πια.
    Η Ελευθερία θα είναι το ζητούμενο!!!!!!!

    Νομίζω επίσης ,ότι ίσως χρειάζεται να διαφοροποιήσουμε τον Λένιν από τον Στάλιν στην κρίση μας.
    Και φυσικά πάντα να επαναστατούμε, στη σύγχρονη τυρρανική εξουσία της ασημαντότητας, μέσω της οποίας προσπαθούν να μας εντάξουν, όπου αυτοί θέλουν και όπου θα είμαστε ακίνδυνοι...
    Δε νομίζω να τους περάσει!!!!!!

    Καλημέρα Πολίτη!!!

    Ζούμε ιστορικές στιγμές...
    Η Ελευθερία είναι αδιαπραγματεύτη
    έννοια για όλους και μόνο έτσι μπορεί να υφίσταται,
    ... σαν Ελευθερία
    Όλων!
    Και "ένας" άνθρωπος να μη είναι "ελεύθερος" να διαχειριστεί τον εαυτό του, κανείς δεν μπορεί να κοιμάται ήσυχος και... ελεύθερος;)

    Στον Λένιν διαφαίνεται ένας 'Ιδελισμός' και αγαθή πρόθεση,
    στον Στάλιν διακρίνεται μια πόρωση
    και ένας κυνικός υλισμός απάνθρωπος...

    ΟΧΙ στην προοώθηση του ευτελούς

    η βλακεία και η ανοησία είναι χειρότερη και απο την κακία
    και πιο ανυπόφορη...

    Με την "κακία" ξυπνάς παλεύεις αγωνίζεσαι,
    με την βλακεία "αποκοιμιέσαι"
    και είναι πιο ύπουλο...
    γιατί δεν "γνωρίζεις" τον αντίπαλο...;)

    Αντίσταση κατά της ανοησίας
    ΟΧΙ στην ευτέλεια, στην αποβλάκωση
    στην αυτούπνωση...πολεμιστές!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Γιατί δεν γίνεσαι η αλλαγή... που θέλεις να δεις στον κόσμο;